Καταρ...αντάρτης!

:)))

Αυτές οι εκλογές (μου) είναι αδιάφορες...

Βαρέθηκα να παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μου...
Να χαραμίζεται ο καρπός που γέννησε το χώμα με τόσο κόπο, με τόση ακριβή βροχούλα και αίμα...
Κάθε μέρα παλεύουμε για να καρπίσει η γη και κάθε στιγμή μας κοροϊδεύουν...
Αποφασισμένος μια μέρα πριν τις εκλογές, ανένταχτος για πάντα!

Παράταιρο... αλλά πανέμορφο!

Θυμάμαι ένα σύννεφο...

Θυμάμαι ένα σύννεφο χωρίς φόδρα και τσέπες...
Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που το έχω αφήσει!
Που θα μου πάει όμως;...

Το πέρασμα της δύσης...

Πάει καιρός που έχω αφήσει το blog στην τύχη του. Το συνειδητοποιώ κοιτώντας το προηγούμενο από το σημερινό ποστ, που έχει εφιάλτες του περασμένου και ευχές του νέου χρόνου.
Εδώ και δώδεκα μήνες οι μέρες κυλάνε σα φουσκωμένα ρέματα και δεν αφήνουν τίποτα στο πέρασμα τους. Μονάχα κάτι νύχτες οι χείμαρροι ησυχάζουν και περνάω για να γυρίσω πίσω εκεί που βρίσκονται αυτά που αγαπάω...
Συνήθως μου τραγουδάει ο Eddie Vedder, με μεθάνε τα χαμόγελα συναντήσεων που πέρασαν και άφησαν ένα σποράκι που θα φυτρώσει σε λίγο, όταν ο άνεμος θα στίβει τα νέφη πάνω από τους πόρους της γης κι ο ήλιος θα στέκεται όπως εκείνο το απόγευμα στο περασμα της δύσης...
Γεια μας!...