Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2005

Μέση Ανατολή, Ακραίες λύσεις…

Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, χθες 29 Νοεμβρίου. Το διαβάσατε πουθενά;! Μπορεί να μη σας ενδιαφέρει οπότε δεν έγινε και τίποτα! Αν σας ενδιέφερε όμως; (Η ενημέρωση που μας προσφέρεται είναι για γενικά αδιάφορους ανθρώπους!)…

Στην Μέση Ανατολή οι εξελίξεις του τελευταίου μήνα είναι καταιγιστικές και παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον μετά την αποχώρηση των ισραηλινών από την Λωρίδα της Γάζας τον περασμένο Αύγουστο.

Ο Αμίρ Περέτζ εξελέγη τον προηγούμενο μήνα στην ηγεσία του εργατικού κόμματος του Ισραήλ και αμέσως μετά οι εργατικοί αποχώρησαν από την κυβέρνηση συνασπισμού και να προκηρυχθούν εκλογές, που αν δεν υπάρξει νέα αλλαγή θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Μαρτίου 2006.

Πριν από λίγες ημέρες ο παραιτηθείς πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν ανακοίνωσε την δημιουργία νέου κόμματος, με την επωνυμία «Καντίμα» (Εμπρός) και εξήγγειλε χθες ότι επιθυμεί την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, «αποστρατιωτικοποιημένου» και με τον πλήρη έλεγχο της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ. Ο Σιμόν Πέρες ιστορικός ηγέτης των εργατικών ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί μετεκλογικά με το κόμμα του Σαρόν και το Λικούντ το «δεξιό» κόμμα φαίνεται να καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις.

Θεωρείται απίθανο να υπάρξει αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής, ενώ την ίδια ώρα ανοίγουν τα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας και ακυρώθηκαν λόγω επεισοδίων που προκάλεσαν ένοπλοι έξω από εκλογικά τμήματα, οι προκριματικές εκλογές της Φατάχ. Ο Μαχμούντ Αμπάς μοιάζει ανήμπορος να ελέγξει απόλυτα την κατάσταση και ο Αραφάτ από κει πάνω μάλλον δεν μπορεί να επέμβει…

(Πληροφορίες για την κατάσταση στην περιοχή και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό: www.intifada.gr)

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2005

Ευκαριστούμι για το φθαρμένο κουστούμι!…

Τα ήσυχα, μικρά πλέον, απογεύματα της Δευτέρας και οι προσωπικοί «παράδεισοι». Διάβασα τον χθεσινό Ημεροδείκτη της τοπικής δραμινής εφημερίδας ΗΧΩ, που υπέγραφε ο καλός φίλος Κώστας Παπαδόπουλος και αναρωτιόμουν τι σημαίνουν τρεις χαμένες από ναρκωτικά ζωές μέσα σ’ έναν χρόνο σε μια κωμόπολη πέντε χιλιάδων κατοίκων; Απάντηση δεν βρίσκω. Ίσως να σημαίνουν μια στιγμιαία απορία για όλους μας, ένα μακρόσυρτο παράπονο ζωής για τους οικείους, μια αδιόρατη αγωνιά στις γιορτές για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα ανέβει στο μαύρο καράβι, ένα «γαμώτο» ή ένα «ας πρόσεχαν»…

Σήμερα περιμένουμε λιακάδα. Ωραίος είναι ο ήλιος κι ας μην ενθουσιάζομαι πια από το «κρυφτούλι» του. Το χθεσινό μου σχόλιο για τις τουριστικές υποδομές στην περιοχή μας, προκάλεσε επισημάνσεις για την κατάσταση του οδικού δικτύου, όχι μόνο στη Δράμα, αλλά γενικότερα στην περιφέρεια. «Ευκαριστούμι Αθήνα, ευκαριστούμι Ελλάντα» λέει ο κυρ – Ρογκ στο σποτ για τα dvd των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που πωλούνται ακόμα! Όπου «Ελλάντα» αν έλεγε, με το συμπάθιο, «μαλάκες» θα εξηγούνταν πολλά αναπτυξιακά ερωτήματα, θα φτιάχνονταν πολλοί δρόμοι, θα στήνονταν γιοφύρια και θα τελείωναν τα καινούργια λιμάνια. Αφήστε που δεν θα είχε «δουλειά» και ο ακούραστος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος!

Με τις επιλογές του Αθηναϊκού κράτους και την συναίνεση των απανταχού την επικράτεια τοποτηρητών του, φτάσαμε στο σημείο η Βουλγαρία να έχει και καλύτερες υποδομές από την Βόρεια Ελλάδα και ανταγωνιστικότερο τουριστικό προϊόν! Ενώ εμείς σπαταλήσαμε μια εικοσαετία περιμένοντας να τελειώσει μια «κώλο – Εγνατία»!

Ευκαριστούμι για το φθαρμένο κουστούμι!…

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2005

«Από ‘δω και πάνω»…

Οι λεπτομέρειες μια μακρινής ανάμνησης. Η εβδομάδα των αποχαιρετισμών που πέρασε. Τα θλιμμένα πρόσωπα των απελπισμένων εραστών. Η ζωή σε μιαν απότομη στροφή κάποιου άγνωστου δρόμου. Η «αποσιωπηθείσα» επίσκεψη του Νάνι Μπαλεστρίνι στην Αθήνα. Ο Δεκέμβρης που κρυφοκοιτάει πίσω από την αυλαία των νεφών…

Έψαχνα τις περασμένες ημέρες στοιχεία για κάποιους ταξιδιωτικούς προορισμούς. Απογοητεύτηκα. Επειδή βρήκα πράγματα που ούτε να φανταστώ μπορούσα, σε μέρη που απέχουν πολύ από τα μέρη μας, αλλά είναι εν δυνάμει προς την τουριστική μας βιομηχανία, ανταγωνιστικά.

Είδα σε ελληνικά περιοδικά, πάμπολλες διαφημίσεις για τετραήμερες εκδρομές στο Μπάνσκο και άλλες περιοχές της Βουλγαρίας, με τιμές που ξεκινούσαν από 250 Ευρώ το άτομο. Δεν είδα ούτε μία καταχώρηση για εκδρομή στο Φαλακρό ή την Δράμα. Τα μειονεκτήματα μας σε σχέση με τους γείτονες είναι πιο πολλά από τα πλεονεκτήματα και αν οι φορείς μας επιθυμούν να αναπτυχθεί ο χειμερινός τουρισμός, πρέπει να γίνουν πολλά και γρήγορα – όχι βιαστικά – βήματα, από τις υποδομές μέχρι τα καταλύματα. Ειδάλλως το «τρένο» θα περάσει χωρίς να σταθεί!…

Η χρονιά που φυλλορροεί θα μας αφήσει την γλυκιά γεύση του δίσκου «Από ‘δω και πάνω» του Γιάννη Αγγελάκα και των Επισκεπτών του. Τραγούδια με αναφορές σε λύκους και πηγάδια, αστέρια, φωλιές και δύναμη για να φύγουμε μπροστά. Όσο κλειστοφοβικά ήταν τα πρώτα αστικά τοπία που μας χάρισε με τις Τρύπες, τόσο απελευθερωτικά είναι τα τελευταία στιχάκια του. Ο δίσκος της χρονιάς, δίχως άλλο…

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2005

This Geography of Ours (3) – Παγγαίο…


Βρίσκεται ακριβώς απέναντι μας. Ο όγκος του είναι τόσο οικείος στα νότια του ορίζοντα της Δράμας, που κανείς δεν σκέφτεται ότι αν δεν υπήρχε μπροστά μας το βουνό θα βλέπαμε την θάλασσα! Το Παγγαίο πάντως είναι βουνό της Καβάλας και είναι το πιο προσβάσιμο από όλα τα γύρω μας, αφού είναι το μόνο περιτριγυρισμένο από δρόμους. Άνετα μπορείς να κάνεις τον γύρο του. Δυτικά και βόρεια το Παγγαίο χαζεύει τις πεδιάδες των Σερρών, της Δράμας και τα τενάγη των Φιλίππων. Νότια ατενίζει στο Αιγαίο και τις παραλίες όπου απολαμβάνουμε τα μπανάκια μας. Ανατολικά του υπάρχουν τα βουνά που οδηγούν στην Καβάλα, την πανέμορφη γειτόνισσα μας…

Το Παγγαίο είναι γνωστό από το παιδικό τραγουδάκι «Γέο – Παγγαίο». Στους πρόποδες του βρίσκονται μερικοί από τους καλύτερους αμπελώνες της χώρας, ενώ στις ράχες του υπάρχουν μερικές ανεπανάληπτες διαδρομές. Δεν έχω ανέβει στην κορυφή του και τώρα που το σκέφτομαι είναι μεγάλη παράλειψη ετούτη.

Το Παγγαίο με λίγα λόγια είναι αδικημένο από τους δραμινούς, λόγω της ύπαρξης πολλών ορέων στην περιοχή μας. Οι πιο τακιτκοί επισκέπτες του πάντως είναι οι θρησκευόμενοι συμπολίτες μας, αφού υπάρχουν αρκετά μοναστήρια στην δυτική και βορεια πλευρά του βουνού. Πέρσι το Πάσχα είχαμε πάει για την Ανάσταση στο μοναστήρι της "Αναλήψεως", που βρίσκεται πάνω από την Πρώτη Σερρών. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επίσκεψη σε μοναστήρι γενικώς.


Copyright : Η κάτω φωτογραφία είναι από το site
Ε.Ο.Σ. Καβάλας η επάνω είναι του Amig0!

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2005

Ω πολιτεία των τσιγγάνων!

Καθισμένος στα υγρά πόδια μιας γέφυρας, στην όχθη του Γουαδαλκιβίρ. Στην Σεββίλη, την παντοτινή αρχόντισσα στην ηλιοκαμμένη επικράτεια ττης Ανδαλουσίας. Τσιγγάνα με φεγγαρίσιο ντέφι, μελαχρινό κορμί παλλόμενο σ' ενα παλιό αραχνούφαντο φλαμένγκο. Μια κιθάρα με ξεραμένο λαρύγγι τον κοιτάει απ' αντίκρυ όπως εκείνα τα παράδοξα μάτια που έμειναν πίσω του, στην πόλη του και στον χρόνο.

Θυμάται τα ταξίδια που περιμένουν, στην στροφή του δρόμου, ακουμπισμένα στο φανάρι. Δεν μοιάζει για τουρίστας, δεν κοιμάται σε ξενοδοχείο, είναι ένας από εκείνους που περιμένουν να 'ρθει η ώρα να βγεί στο δρόμο το ποτάμι, ο αποφασισμένος Γουαδαλκιβίρ...Εκεί στην όχθη ξημερώθηκε.

Έφτασε μέχρι εδώ, σχεδόν τυχαία...

Πάνε μερικά χρόνια, που συνάντησε σ' έναν σιδηροδρομικό σταθμό, κάπου στον κόσμο, τον Μάρκος που του άπλωσε το χέρι και τον τράβηξε πάνω στο τρένο. Στην διαδρομή μέσα σε γλυκό καπνό έμαθε την ιστορία του γέρο - Αντόνιο, λαχτάρησε να αισθανθεί εκείνον τον άνεμο που θα 'ρθει μια μέρα από τα χαμηλά. Για να σηκώσει τα πάντα...

Άφησε πίσω του σταθμούς και αποβάθρες, συνάντησε ανθρώπους, άκουσε ιστορίες, είδε κόσμους που δεν φανταζόταν ότι υπήρχαν. Ταξιδεύει στον κόσμο, πάνε καμπόσα χρόνια τώρα...

Δίπλα στις ομορφιές που αντίκρυσε, υπήρχαν κι αφηγήσεις για τους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, τους ανθρώπους που έχασαν την αξιοπρέπεια τους για να χτιστούν αυτοκρατορίες χωρίς πρόσωπα. Για μια αυτοκρατορική οικογένεια και τους αυλικούς της...

Άκουγε, ήξερε ότι αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν, δεν είχε δει όμως φονικό δεν αισθάνθηκε ποτέ την καύτρα του θανάτου να περνά στο πλάι του...

Μέχρι που συνάντησε τον Κάρλο, ένα λεπτό παλληκάρι σ' ένα λιμάνι στη Μεσόγειο, βουτήξανε μέσα στον κοχλασμένο Πάδο και ήταν μαζί μέχρι την ώρα που οι σφαίρες έψαξαν κεφάλια και γίνανε κορώνες θανάτου...

Σήμερα όλοι οι άνθρωποι είναι εδώ, βγαίνουν το μεσημέρι για να γλιστρήσουν στον σάρκινο παθιασμένο Γουαδαλκιβίρ, να διεκδικήσουν την μνήμη και το όνειρο. Με τις γροθιές υψωμένες σαν τον ήλιο...

''...Ω πολιτεία των τσιγγάνων

Σημαίες στις γωνιές των δρόμων

Σβησ' τα πράσινα σου φώτα

χωροφύλακες πλακώνουν

Ω πολιτεία των τσιγγάνων

Ποιος σε ξέχασε που σ' είδε;

...Στο μέτωπο μου ας σε ψάξουν

φεγγαριού κι άμμου παιχνίδι.''*

* Απόσπασμα από τα ''Ρομάντσα της Ισπανικής χωροφυλακής'' του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

( Μτφ. Ηλίας Ματθαίου )

Σημ.: Με αφορμή το επικείμενο ταξίδι μου στην Ισπανία και την ανάμνηση του Carlo Giulliani Ragazzo...

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2005

Γιατί τα «βεγγαλικά» είναι μόδα;


Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στον χώρο του τύπου περιορίζεται τις τελευταίες ημέρες στην εξαπόλυση χαρακτηρισμών και στην αναπαραγωγή των ίδιων καταγγελιών που γνωρίζουμε εδώ και μερικές εβδομάδες. Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» - η εφημερίδα που επιλέγω να διαβάζω καθημερινά τα τελευταία δέκα χρόνια – βρίσκεται στο «στόχαστρο» του Μάκη Τραινταφυλλόπουλου, για λόγους ηθικής τάξης κυρίως, αλλά και στο στόχαστρο των μέχρι σήμερα γνωστών «διαπλεκόμενων» (Λαμπράκης, Μπόμπολας κλπ.), προφανώς για λόγους «αντεκδίκησης» για όσα τους καταμαρτυρούσε τόσα χρόνια.

Πόσο μακριά από διαπλοκές μπορεί να μείνει σήμερα μια εφημερίδα; Όλα αυτά για τα οποία σήμερα εγκαλείται η «Ε», είναι μέρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας την οποία ασκεί ένα όμιλος επιχειρήσεων. Δυστυχώς και στην χώρα μας εδώ και δέκα περίπου χρόνια οι περισσότερες εφημερίδες ανήκουν σε ομίλους επιχειρήσεων και μάλιστα είναι και εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας. Άρα λειτουργούν με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Στα πλαίσια της αγοράς η συμμετοχή του Ο.Τ.Ε.- ληστές - και της Μediatel – όπου συμμετέχει με ποσοστό περίπου 40% ο κ. Τεγόπουλος – στο μοίρασμα των χρημάτων της τηλεοπτικής απάτης του καναλάρχη Ηλιάδη δεν είναι κολάσιμη πράξη. Παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε τρίτο, για τον οποίο δεν γνώριζαν ότι τις χρησιμοποιεί για να εξαπατά ανύποπτους ή αφελείς πολίτες. Στο ηθικό επίπεδο όμως η εφημερίδα εκτίθεται από την δραστηριότητα του εκδότη της και από την έστω και ακούσια συμμετοχή στα κέρδη από μια απάτη.

Από την εποχή που οι εφημερίδες στην Ελλάδα αντιμετωπίζοντας την κρίση στην κυκλοφορία τους, μπήκαν στην λογικής ενός έντυπου «σούπερ μάρκετ» - και τι δεν έχουν προσφέρει με κουπόνια μέχρι σήμερα οι μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, μπορείτε να θυμηθείτε;! – οι εξελίξεις ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες.

Πολλές από τις εκδοτικές επιλογές προσδιορίζουν πλέον οι ανάγκες της αγοράς. Δεν αναφέρομαι στις «προτάσεις αγοράς» και στα διαφημιστικά ιλουστρέ εξώφυλλα. Μιλώ για την ύλη και το περιεχόμενο του εντύπου. Θαρρώ ότι άλλη «Ε» ξεφύλλιζα το ’95 και άλλη σήμερα. Η σημερινή είναι λιγότερο αιχμηρή προς το καθεστώς με την ευρεία έννοια.

Όσο ο τύπος ενσωματώνεται στον σκληρό πυρήνα του συστήματος και γιγαντώνεται από τα «εργαλεία» του, θαρρώ ότι η εξέλιξη που συζητάμε είναι αναπόφευκτη. Η κοινωνία αν χρειαστεί ριζοσπαστικές εφημερίδες θα τις ξαναστήσει από το μηδέν, αν δεν τις χρειαζεται, θα εκτοξεύει στην πρώτη θέση της κυκλοφορίας το όποιο «Πρώτο Θέμα».

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2005

"Δωράκια" από Χιόνι!...



Αφού πήγαμε και γυρίσαμε στον Βώλακα με 30 πόντους χιόνι, μπορώ σήμερα να πάω Θεσσαλονίκη να δω τον ΠΑΟΚ και να κάνω Πρωτοχρονιά και γενέθλια στην Βαρκελώνη. Σας έφερα μερικά δωράκια από το χωριό μου. Εν αρχή ο χιονάνθρωπος που ζήτησε ο συνάδελφος τσέλιγκας! "Αλλά εσύ δεν ήσουν άνθρωπος"...

Αυτή είναι η τελευταία στροφή του δρόμου πριν μπεις στο χωριό, αριστερά είναι τα μνήματα. Δωράκι για όλους και όλες σας...

Αυτή η θολούτσικη είναι για την καλή μας snowflake για την οποία έχω πολλά φιλιά από τις χιλιάδες ξαδέλφούλες της που μπάιναν μέσα στα μάτια, τα αυτιά, τον λαιμό και όπου αλλού εύρισκαν. Πολιορκία από νιφάδες είχαμε...

Χιόνι μέσα σε αυλή και τα ξύλα σκεπασμένα ...

Ένα χιονισμένο βουβό τοπίο...( δεν ακούγεται ο αέρας και δεν φαίνονται οι νιφάδες!)

Αυτή η τελευταία είναι για τον Μαίανδρο! Το σπίτι της γιαγιάς του κολλητού σου!...

(Βώλακας 23/11/2005)

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2005

Ένας κύκλος πάνω στο χιόνι. Στο καλό!…

Η Ειρήνη βιάζονταν να φύγει για την Έδεσσα, έχοντας στα χέρια της το πτυχίο της από το Τ.Ε.Ι. Δασοπονίας, γιατί η αδελφή της την πληροφόρησε ότι εκεί χιόνιζε από το πρωί. Καλού – κακού πήρε τηλέφωνο στον Ο.Σ.Ε. να ρωτήσει για το πότε έχει τρένο. Αργότερα καθώς νύχτωνε οι υπάλληλοι της Νομαρχίας έπαιρναν εντολή να ξεκινήσουν με τα εκχιονιστικά μηχανήματα για το Νευροκόπι και την ευρύτερη περιοχή.

Χθες το πρωί με είχε ξυπνήσει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου, μου είπε η γιαγιά τελείωσε. Ήταν εδώ και τρεις μήνες στο κρεβάτι. Με σπασμένο πόδι, καθηλωμένη και ακίνητη, την έτρωγε η αδυναμία και οι επιπλοκές της αυξάνονταν καθημερινά. Δεν επικοινωνούσε παρά ελάχιστα. Χθες αναχώρησε ήσυχα όπως μας περίμενε τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο σπίτι για να φάμε τουρλού ή φασολάκια, με τυράκι και ψωμί ζυμωμένο από τα χέρια της. Τι να πρωτοθυμηθώ τώρα;…

Το πρωί πρέπει να ανέβουμε στον Βώλακα. Το χωριό θα είναι ντυμένο στα λευκά, πανέμορφο με τις «πληγές» του κρυμμένες κάτω από το χιόνι. Άλλη μια θλιμμένη επιστροφή, καθώς ένας κύκλος κλείνει. Ο κύκλος των αγαπημένων γερόντων μας, που κατοικούν πια στον παράδεισο της μνήμης μας. Ο παππούς και η γιαγιά δεν θα μας περιμένουν πλέον, δεν θα ρωτάνε πότε θα μας φέρεις το κορίτσι, δεν θα χαμογελάνε ακούγοντας τις κουβέντες και τα χωρατά μας. Στο καλό!…

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2005

Σα να κόπιασες νωρίς εφέτος;!…

Ο καιρός φέτος δεν περίμενε να περάσει η γιορτή του Αγίου Ανδρέα για να «ανδριέψει» το κρύο. Ήδη το θερμόμετρο κατεβαίνει κάτω από το μηδέν, οι πρώτες νιφάδες έπεσαν το Σαββατοκύριακο στα πολύ ορεινά μας και από σήμερα το απόγευμα αναμένεται να το στρώσει για τα καλά. Ο χειμώνας είναι η εποχή μας και δεν μας χαλάει καθόλου…

Κατατέθηκε χθες μετά από πολλούς ανασχεδιασμούς, ο προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους για το 2006. Το κύριο μέλημα της κυβέρνησης να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, στα επίπεδα που όρισε η Ε.Ε. στο τέλος του 2006. Οι αυξήσεις στους μισθούς θα είναι ουσιαστικά μηδενικές, αφού αριθμητικά δεν θα υπερβαίνουν τον πληθωρισμό, ενώ η μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας θα αφαιρέσει ακόμα μεγαλύτερη πραγματική αξία…

Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο πρόεδρος του κινήματος ζήτησε ανανέωση του κόμματος, με τη συνδρομή των μέσων ενημέρωσης, αλλά η παλαιά «φρουρά» των στελεχών αντιδράει με προεξάρχοντας τον Κίμωνα Κουλούρη. Είναι σίγουρος ο κ. Παπανδρέου ότι θα βρει καλύτερο «κυνηγό της ακρίβειας» σε εξωτερικούς χώρους, προερχόμενο από τη νέα γενιά στελεχών;…

Ο Τζωρτζ Μπέστ αργοσβήνει στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται εδώ και αρκετές εβδομάδες. Με μηχανική υποστήριξη και σε κακή κατάσταση, δέχτηκε να φωτογραφηθεί και να δημοσιευτούν οι φωτογραφίες του. Για να μην πεθάνετε όπως εγώ, είπε…

* Στην φωτό η πλατεία της Καλλιφύτου χιονισμένη. Βρίσκεται 5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Δράμας...

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2005

«Ξέρω να κλαίω, να γελάω να πονώ…»

Τα σύγνεφα του Σαββάτου ομόρφυναν όταν κοίταξα την φωτογραφία στο εξώφυλλο του «Γεωτρόπιου» της Ελευθεροτυπίας. Ένα ξύλινο ξεραμένο κούφωμα, σαν κορνίζα πάνω σ’ έναν κατάλευκο τοίχο και στο περβάζι να ποζάρουν ένας ηλικιωμένος Κουβανός χωρίς φανέλα και με το τσιγάρο στο χέρι και ένας μπόμπιρας μόνο με το βρακάκι του που καθισμένος πάνω στο περβάζι κάτω από το χέρι του γέροντα, απλώνει τα χεράκια του, φτιάχνοντας ένα τόξο για να στηρίζεται στο περβάζι. Ζωγραφιά!…

Ο Φιντέλ Κάστρο απάντησε με μια πεντάωρη ομιλία στις διαρροές των Αμερικανών ότι πάσχει από «Πάρκινσον». Όταν πεθάνω, είπε, πολύ φοβάμαι ότι κανείς δεν θα το πιστέψει, σχολιάζοντας τις αμέτρητες φήμες – ευσεβείς πόθους για την υγεία του!…

Στο Κουρδιστάν τα τανκ κυκλοφορούν καθημερινά στους δρόμους, αλλά αντί να απολογείται ο Ερντογάν θέλει να διαλέγει και το ποιοι δημοσιογράφοι θα παρακολουθούν τις συνεντεύξεις που δίνει. Σε ευρωπαϊκό έδαφος μάλιστα!…

Στην Θεσσαλονίκη το φεστιβάλ ξεκίνησε, οι αίθουσες γεμίζουν, τα φώτα στο λιμάνι προσκαλούν, η βροχή δεν θα μπορούσε να λείπει, ο κινηματογράφος είναι μαγεία, όπως κάποιες φορές και η Θεσσαλονίκη!…

Εν κατακλείδι ένα παιδικό τραγούδι, σε στίχους της Μέλπως Ζαρόκωστα: «Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα! Ξέρω να κλαίω, να γελάω να πονώ, ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα, γι’ αυτό μπορώ να σας το πω. Τραγούδι λέω δυνατά, ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά ν’ ακούσει η πολιτεία κι απ΄ το τραγούδι μου αυτό παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία…»

Καλές Εβδομάδες!...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2005

This Geography of Ours (2) – Κορύλοβος

- Πάμε Κορύλοβο;! Συνήθης ερώτηση όταν μια παρέα αναρωτιέται κυρίως τη νύχτα ένα μέρος να συνεχίσει το πιόμα και τα γέλια.

Είτε στους πρόποδες στον περιφερειακό, είτε στο φιδάκι που ελίσσεται μέσα στα πεύκα για να σε οδηγήσει στην κορυφή. Η θέα της Δράμας που προσφέρει ο Κορύλοβος, είναι ανεπανάληπτη. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε, όταν βρίσκεται ακριβώς πίσω της και βορειοανατολικά. Περίπου 700 μέτρα ύψος, ένα κέντρο διασκέδασης στην κορυφή του και κάποιες εγκαταστάσεις του Φυσιολατρικού Ομίλου που αραχνιάζουν. Ο λόφος της Δράμας ο αδικημένος, από τους δραμινούς, καθώς πέρα από «γαμιστρώνας» περιοπής, λίγα πράγματα. Στη διαδρομή προς την κορυφή, υπάρχουν διάσπαρτες θέσεις «πάρκινγκ» για να συνδυαστεί η καλή θέα στην πόλη με οποιαδήποτε ερωτική περίπτυξη. Επίσης προσφέρεται και για στρίψιμο με το αμάξι ή με τα χέρια!

Τον Κορύλοβο τον πρωτομάθαμε στα μικράτα μας, όταν τις Καθαρές Δευτέρες μαζευόμασταν όλη η «τσογλαναρία» και με τα απαραίτητα – λαγάνες, χαλβάδες, ελιές - στις σακούλες ξεκινούσαμε την ανάβαση για να πετάξουμε χαρταετό.

Μετά ο Κορύλοβος άρχισε να απομακρύνεται, παρότι εμείς ήμασταν ακόμα κάτω από την σκιά του. Παρέες με μηχανάκια που κάνουν κόντρες στον περιφερειακό, ο οποίος τυλίγει σαν ζώνη την νοτιοδυτική πλευρά των προπόδων, η ζευγαράκια με μέσο. Όσοι ήμασταν «ποδήλατοι» πηγαίναμε τα κορίτσια στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας. Το οποίο έχει και γάργαρα νερά συν τοις άλλοις…

Στον Κορύλοβο πηγαίνω συχνά και τώρα, λόγω της δουλειάς μου - οι φωτογραφίες που βλέπετε τραβήχτηκαν από τον 0 comments κατά τη διάρκεια μια βλάβης. Ποτέ δεν θα ξεχάσω μια ραδιοφωνική εκπομπή που βγάλαμε από το δωματιάκι όπου είναι τα μηχανήματα εκπομπής του σταθμού, μαζί με τον Ευριπίδη.

Πολλές φορές ερχόταν η καλή μου και με έπαιρνε τα μεσημέρια από την δουλειά, πηγαίναμε σε κάποια στροφή και τρώγαμε χαζεύοντας τη θέα της πόλης. Τώρα πια η ανάβαση του Κορυλόβου, σημαίνει συνήθως πρόβλημα στον «πομπό».

Το περασμένο καλοκάιρι έπιασε φωτιά η πλευρά που φαίνεται από την πόλη, αλλά οι πυροσβέστες με την βοήθεια εναέριων μέσων την έσβησαν. Έμεινε όμως ένα κόκκινο σήμάδι στη μύτη του λόφου!

Στα ανατολικά και χαμηλά βρίσκεται ο οικισμός Πανόραμα, όπου υπάρχουν πολυτελείς κατοικίες ενώ η πίσω πλευρά του από τα δυτικά καταλήγει στο Μοναστηράκι και από ανατολικά πηγαίνει στη Σίψα (Ταξιάρχες). Προς βορρά ο Κορύλοβος συναντά την οροσειρά της Ροδόπης.

Ο Κορύλοβος είναι αδικημένος και δισκογραφικά, παρότι είναι πιο παλιός και σαφέστατα πιο ιστορικός από την Δόξα. Στους πρόποδες του είχαν εκτελεστεί δεκάδες δραμινοί το Σεπτέμβρη του ‘41. Μοναδική αναφορά που γνωρίζω είναι ένα κομμάτι με τον τίτλο «Κορύλοβος», από τον δίσκο «Γλυκιά Ζωή» του Τάκη Οικονομίδη. Είναι περίπου δίλεπτης διάρκειας και χωρίς λόγια.

Εν κατακλείδι, αν η Δράμα είχε τον δικό της Αργύρη Μπακιρτζή ο Κορύλοβος θα ήταν τώρα ξακουστός σε όλη την οικουμένη…

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2005

Αφήστε ήσυχους τους ανθρώπους!

Στην Ελλάδα τα παιδιά των αστών, φεύγουν από την οικογένεια τους πριν κλείσουν τα 18 και χωρίς δραχμή στην τσέπη, δουλεύουν το πρωί και πάνε στη σχολή το βράδυ, παίρνουν το μεταπτυχιακό τους με χίλια βάσανα και περισσότερες στερήσεις και μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, φτάνουν να είναι μεγαλομέτοχοι σε μια από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρίες της χώρας.
Εννοείται ότι οι αστοί, εκδίδουν εφημερίδες, στήνουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, για να έχουν τα κέρδη που μπορεί να τους αποφέρει η εκδοτική τους δραστηριότητα. Κανένας πιασμένος μεγαλοεργολάβος, εφοπλιστής, βιομήχανος δεν
γίνεται εκδότης για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του, πολύ περισσότερο αυτά του υιού του, αλλά μόνο για να λάμψει η αλήθεια στον χώρο της ενημέρωσης και να υπάρξει αναβάθμιση του πνευματικού επιπέδου του λαού. Ανοίξτε ένα μεσημέρι την τηλεόραση σας για να το διαπιστώσετε!

Στο επιχειρηματικό πεδίο είναι εντελώς αδιανόητο, άγραφος απαράβατος νόμος, να κάνουν πατέρας και υιός κοινές ή παράλληλες επιχειρηματικές δράσεις που να εμπλέκονται και στον χώρο των media. Υπάρχει εξάλλου και το θεσμικό πλαίσιο που δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο.

Γιατί ένας Έλληνας αστός εκδότης, που διαθέτει μιας μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, να καταπιαστεί με ταξιδιωτικές επιχειρήσεις ή με πωλήσεις εξαρτημάτων υπολογιστών; Γιατί να ασχοληθεί η κόρη ή η γυναίκα του; Αυτοί είναι ταγμένοι στην ενημέρωση του λαού, δεν είναι κερδοσκόποι. Και οι πλούσιοι Έλληνες έχουν ιδανικά!

Είναι ακόμα τουλάχιστον άδικο για την ευγενή αυτή τάξη, να ισχυριζόμαστε χωρίς αποδείξεις, ότι οι πατεράδες αστοί εκδότες ήταν αναφανδόν υπέρ της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας για να παίρνουν τα Ολυμπιακά έργα οι κατασκευαστικές εταιρίες που με σκληρή δουλειά και χωρίς καμία σχέση με την οικογένεια έστησαν οι υιοί τους.

Στην Ελλάδα όποιος θέλει μπορεί να πάει και να αγοράσει πέντε εκσκαφείς και δέκα φορτηγά και να κάνει μια κατασκευαστική εταιρία. Δεν λέει κανένας νόμος ότι πρέπει να είσαι υιός εκδότη. Και στο κάτω – κάτω της γραφής, υπάρχουν αστοί στη χώρας μας, που είναι άτεκνοι και θα αφήσουν τις περιουσίες τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Υ.Γ.: Διαφωνώ απόλυτα με την μέθοδο και τους τρόπους Τριανταφυλλόπουλου, ιδιαίτερα δε με τον συνέταιρο του και "υπάλληλο" του Κόκκαλη, Θέμο Αναστασιάδη, αλλά ο διευθυντής σύνταξης της Ελευθεροτυπίας Σεραφείμ Φυντανίδης, οφείλει - σ' έμας, το κοινό της εφημερίδας που διευθύνει - να απαντήσει στα καταγγελόμενα. ..

Στο σκίτσο του Αλτάν ο ένας κύριος λέει: "Χρειάζεται μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα" και ο άλλος απαντάει: "Δεν πάει: Εγώ το είπα πρώτος"...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2005

Stop Credit Card Month - January 2006


Στην ζωή μας υπάρχουν πολλές εξαρτήσεις, οι οποίες παρά την πρόοδο και τα τεχνολογικά άλματα, αντί να μειώνονται, αυξάνονται! Από το τσιγαράκι, πήγαμε στο «μαύρο», από το «μαύρο» στις αμφεταμίνες και στην «άσπρη» μετά το γυρίσαμε στην «κόκα» κι τώρα που τα πράγματα δυσκόλεψαν αράζουμε στο ασφαλές λιμάνι της τηλεόρασης!

Δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά βεβαίως εξαρτησιογόνα. Υπάρχουν και άλλες συνήθειες, που παγιώνονται και εγκαθιδρύουν καθεστώς στην ολοένα ελεγχόμενη από εξωγενείς παράγοντες ζωή μας.

Ο δανεισμός π.χ. θέλει ο Κώστας να πάει ταξιδάκι στο Μπουένος Άιρες για τα Χριστούγεννα - γιατί όπως και να το κάνουμε αλλιώς είναι να φοράει μπικίνι ο Αη – Βασίλης και να κάθεσαι στην παραλία κάτω από χριστουγεννιάτικο δέντρο – αλλά δεν του φτάνουν τα φράγκα, από τον μισθό και το δώρο Χριστουγέννων. Τι να κάνει να διεκδικήσει καμιά αύξηση της προκοπής ή να πάει να βγάλει μια πιστωτική κάρτα και να πληρώνει τις δόσεις τους επόμενους μήνες μέχρι το καλοκαίρι, όπου και πάλι μπορεί να μην του φτάνει το επίδομα άδειας για να πάει στο Κιλιμάντζαρο για σκι!

Θα βγάλει την πιστωτική κάρτα, γιατί πολύ αμφίβολο είναι ότι θα πάρει την αύξηση που του αξίζει, αλλά και γιατί η κάρτα είναι πάντα μέσα στην τσέπη του, την καθαρίζει και την συγυρίζει μήπως και καμιά στιγμή πέσει κανένα ευρουλάκι μέσα. Να είναι όλα καθαρά!…

Ο μήνας “απεξάρτησης” από τις πιστωτικές κάρτες είναι λοιπόν ο Ιανουάριος του 2006. Δεν αγοράζουμε με κάρτες δεν παίρνουμε δάνεια κλπ. Εννοείται ότι δεν το παραξηλώνουμε τον Δεκέμβρη για να κρατηθούμε έτσι κι αλλιώς τον επόμενο!…

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2005

Το «SMS» της Ημέρας…

Ένα θρακιώτικο τραγούδι αργό σαν μοιρολόι που το τραγουδάει ο Χρόνης Αηδονίδης, σιγοντάρει την προσπάθεια μου να γράψω. 17 Νοέμβρη σήμερα, που να βρίσκεται το μήνυμα του πολυτεχνείο;…

Μπορεί να ετοιμάζεται να πάει το απόγευμα στην εκδήλωση του Δημοτικού Συμβουλίου Νεολαίας της Δράμας. Και μην πάει ο νου σας σε τίποτα αφιερώματα και αναμνήσεις «ηρώων». Τα παιδιά του ΔΗ.ΣΥ.Ν.Δ.Δ. διοργανώνουν σήμερα εκδήλωση για τη «νεανική επιχειρηματικότητα»! Όμορφα «αφομοιωμένα» πράγματα. Μεταξύ πρωταθλήματος τάβλι και επιχειρηματικότητας βρίσκεται ο «παράδεισος» της δημόσιας προσφοράς …

Ίσως πάλι να ετοιμάζει μια θερμή υποδοχή στον νοσταλγό της χούντας Αρχιεπίσκοπο Αθηνών που έρχεται στην Δράμα το Σάββατο για την ενθρόνιση του νέου μητροπολίτη. Ίσως κάποιο δημόσιο πρόσωπο πει καμιά κουβέντα, αλλά σε ποια πολιτεία βρίσκομαι ο αιθεροβάμων;…

Σίγουρα πάντως θα ασφυκτιά υπό την «επιτήρηση» τριών χιλιάδων αστυνομικών στην Αθήνα και άλλων χιλίων πεντακοσίων στην Θεσσαλονίκη. Το ερώτημα για το αν εορτάζουμε τα τελευταία χρόνια την επέτειο της εξέγερσης ή την επέτειο της καταστολής, θα συνόδευε ιδανικά μια πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία της Δράμας…

Θα γελάει με τον Τούρκο πρωθυπουργό που δεν συμμετείχε σε συνέντευξη τύπου επειδή στους ερωτώντες υπήρχε κούρδος δημοσιογράφος. Γιατί φοβούνται τις ερωτήσεις κάποιοι;!…

Το «SMS» της ημέρας γράφει: «Χρόνια πολλά amig0. Hasta la Victoria Siempre!...»

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2005

Α! ρε Τάκη!...

17 Νοέμβρη αύριο!
Αν προσπαθείτε να συλλάβετε κάποιο Μήνυμα Εξέγερσης, ίσως το παρακολουθήσετε αύριο το βράδυ υπό αστυνομική συνοδεία να παρελαύνει μπροστά από φωτιές και καπνούς στις γιγαντοοθόνες του τηλεοπτικού τσίρκου, επαναλαμβάνοντας μονότονα : "Εγώ δεν έχω καμιά σχέση με όλα αυτά!
"
Μήνυμα λοιπόν. Μηνυματάκι - Τάκη το φωνάζαμε. Ενηλι
κιωμένο εδώ και μια δεκαπενταετία σχεδόν το παληκάρι, καθ έξιν κακόκεφο και ανήσυχο καθόταν πλάι μου στα μαθητικά θρανία. Βρεθήκαμε τις προάλλες τυχαία στο δρόμο - τρόμαξα να το γνωρίσω - ήπιαμε μια Άμστελ (κουτάκι βεβαίως, δεν ήθελε με τίποτα μπουκάλι) και κουβεντιάσαμε για όλα αυτά που συνέβησαν εν τω μεταξύ. Ξεκινήσαμε με τα τρέχοντα . Εχει δυο τρία χρόνια που δεν βλέπει καθαρά το μέλλον του.Κανένας ορατός και πραγματοποιήσιμος στόχος. Τι 090 δοκίμασε, τι επισκέψεις κατ ιδίαν στους ειδικούς. Άφαντη η άκρη του νήματος! Κατόπιν μιλήσαμε για τα πρώτα χρόνια μετά το Απολυτήριο, τις "Καλλιόπες" και "τα πλοία της Αγάπης" στο Στρατό, τους μεγάλους μας βιωμένους αλλά και ατελέσφορους Έρωτες. Στο τέλος ζαλισμένοι από τις μπύρες χωριστήκαμε χωρίς να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και τέτοια. Μόνο μια διεύθυνση σε μια κάρτα τυπωμένη πρόχειρα σε αυτόματο εκδοτήριο καρτών.
Γόνος - από έρωτα - κατά τη νεότητα της μητρός του ο Τάκης, αλλά με πατέρα ιδεολογικά αντίθετο προς τα αστικά πρότυπα των παππούδων του, κατέληξε στα ιδρύματα και μια ζωή τον θυμούνται όλοι μόνο στα γενέθλια του. Καμιά καλή κουβέντα, κανένα λουλούδι! Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Είπα να του γράψω.

Α! ρε Τάκη!...
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα σκετσάκια και τα τραγούδια που σου ετοιμάζαν στο σχολείο οι καθηγητές που δε λογαριάζαν την καταγωγή σου. Και τι τραγούδια ρε Τάκη!
Λοίζος, Θεοδωράκης, Νταλάρας, Τσακνής, όλοι για την Πάρτη σου. Σήμερα που ' ναι 17 Νοέμβρη σε καλοσωρίζω στο club των 30 something εργένηδων. Εμ πως για; Μόνο εμείς θα τα διαβαίναμε τα 30; Μη στενοχωριέσαι όμως σειρούλα, το σλογκανάκι μας λέει πολλά : Είμαι 30άρης και το ξέρω πως γουστάρεις!
Μόνο ρε Τάκη, εύχομαι να μη σε μπουζουριάσουν πάλι ανήμερα των γενεθλίων σου σε καμιά κλούβα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το ξύλο πια συνοδεύεται κι από κούρεμα. Εγώ στο είπα εξάλλου. Ξενοίκιαστην αυτή την βρωμογκαρσονιέρα απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ή τουλάχιστον έλα από εδώ μια βόλτα να σε δούν και τα παιδιά. Στην ανάγκη μη βγαίνεις και μια φορά, κάνε το πάρτι στο σπίτι σου.
Α! και συγχαρητήρια ρε θηρίο, έμαθα πως θα διοριστείς στο Δημόσιο. Καιρός ήταν να αποκατασταθείς κι εσύ!
Πολύχρονος και πολύχρωμος αδελφέ μου! Έχουμε δρόμο ακόμα μπρος μας...

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2005

Στην υγειά μας George!...

Τα γήπεδα της Α’ Εθνικής ήτανε άδεια το Σαββατοκύριακο σε όλη την Ευρώπη. Οι αγώνες μπαράζ των εθνικών ομάδων για την πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου της Γερμανίας ήταν η αφορμή για την διακοπή των πρωταθλημάτων. Χθες Δευτέρα δεν κοίταξα καν τις αθλητικές εφημερίδες. Αλλά το απόγευμα ξεφυλλίζοντας ιστοσελίδες στάθηκα σε αθλητικά στέκια…

Από τη μια ο Γιώργος Δεληκάρης, ένας ποδοσφαιριστής που δεν πρόλαβα ούτε να δω αγωνιζόμενο, ούτε να τον έχω στην συλλογή μου με τα αυτοκόλλητα της ιταλικής Πανίνι. Άκουγα όμως όλα αυτά τα χρόνια για το ταλέντο και τις ποδοσφαιρικές αρετές του, όπως και για το μεγάλο «μυστήριο» που συνόδευε την πρόωρη αποχώρηση του από τα γήπεδα. Προχθές βρέθηκε στο «Καραϊσκάκη» και υπέγραψε αυτόγραφα σε μικρούς φίλους του Ολυμπιακού.

Από την άλλη ένας άλλος Γιώργος, ο καλύτερος όλων όπως λέει και το επίθετο του. Ούτε αυτόν τον πρόλαβα στα γήπεδα. Κάτι κλιπάκια από τα θρυλικά του σλάλομ με την φανέλα της Μάντσεστερ, τα πολυάριθμα σχόλια για την εξωγηπεδική του ζωή και η καταραμένη σχέση του με το αλκοόλ. Ο Τζωρτζ Μπεστ κυρίες και κύριοι. Σ΄ ένα νοσοκομείο του Λονδίνου νοσηλευόμενος, έχει μείνει 51 κιλά από 76 και μπορεί να δεχθεί ως τροφή μόνο μια κουταλιά σούπας την ημέρα, ενώ δεν δύναται να παρακολουθήσει μια απλή συζήτηση. Την βγάζει δεν την βγάζει. Ο Βορειοιρλανδός Μπέστ δεν ήταν απλά ένας μπαλαδόρος, ήταν και στο εξώφυλλο ενός από τους καλύτερους βρετανικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων, είναι ένας θρύλος, μια ροκ φιγούρα πνιγμένη στο οινοπνευματώδες έλος μιας παθιασμένης σχέσης με το αβυσσαλέο χάος της ανθρώπινης ύπαρξης…Περαστικά να πούμε ή στην υγειά μας George;…

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2005

Κατάσταση έκτακτης κοινωνικής ανάγκης…


Το Σαββατόβραδο η Γαλλία κοιμήθηκε ήσυχη. Ίσως πιο ήσυχη από ποτέ, αφού χιλιάδες μπάτσοι περιπολούσαν στους δρόμους και η κυκλοφορία σε πολλές περιοχές ήταν απαγορευμένη. Η εξέγερση όμως δεν κατεστάλη!

Επεισόδια σημειώθηκαν τόσο τη νύχτα της Παρασκευής, όσο και την επομένη παρά τα δρακόντεια μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Ένας συνολικός απολογισμός των ταραχών αναφέρει ότι έχουν συλληφθεί περίπου 2.440 άτομα τις τελευταίες 16 ημέρες -από την έναρξη δηλαδή των ταραχών- εκ των οποίων 358 έχουν ήδη καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης. Σε δικαστήρια ανηλίκων έχουν προσαχθεί σχεδόν 460 νεαροί και σε 102 από αυτούς πρόκειται να απαγγελθούν κατηγορίες.

Η γαλλική κοινωνία φάνηκε μέσα από δημοσκοπήσεις να επικροτεί μια δυναμική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους διαδηλωτές, όμως στο παρισινό προάστιο Στεν όπου πραγματοποιήθηκε σιωπηλή πορεία στη μνήμη του Ζαν Ζακ Ντε Σεναντέκ που έχασε την ζωή του μετά από διαμάχη με μετανάστες, οι διαδηλωτές κρατούσαν πανό που ανέφεραν «αρνούμαστε τη βία, επιλέγουμε να ζούμε μαζί».

Ο δήμαρχος του προαστίου Μισέλ Μπομάλ κατήγγελε την στάση της κυβέρνησης και δήλωσε μεταξύ άλλων : ««Αντί για απαγόρευση της κυκλοφορίας, απαιτούμε από τον πρωθυπουργό να κηρύξει κατάσταση έκτακτης κοινωνικής ανάγκης [...] νέα δικαιώματα για τους ξένους συμπολίτες μας [...] πραγματική ασφάλεια».

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2005

This Geography of Ours...(1)



Το είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου να αναφερθώ λίγο στην γεωγραφία της περιοχής μου. Και γιατί είμαστε αρκετά βόρεια, αλλά και γιατί πλην snowflake και μερικών που από τα χνάρια τους στον tracker, βλέπω ότι είναι από την Δράμα.

Επιπρόσθετα η συντρόφισσα Λίτσα στην παραπομπή από το blog της αναφέρει Drama, ενώ κι εδώ δίπλα εντελώς προβοκατόρικα σε μια φτωχή σε παραμέτρους προσομοίωση χάρτη, υπάρχουν συνοδευτικά στους κύκλους των links μου τα ονόματα των ορέων που περικλείουν αυτό το κομμάτι εύφορης γης...

Από σήμερα λοιπόν και για τις προσεχείς πέντε εβδομάδες, το κυριακάτικο ποστ θα αναφερεται σε ένα από αυτά τα βουνά.


Θα μπορούσα να ονομάζω τα κομμάτια αυτά ¨η Γεωγραφία μας", αλλά από τότε που συνέλαβα την ιδέα, σαν τίτλος μου ήρθε ένας δίσκος που κυκλοφόρησε το 2002 και είναι από τους καλύτερους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. "This Geography of Ours" των βρετανών - από το Leeds - Sierpinski. Μια περιγραφή του δίσκου μπορείτε να βρείτε στο αγαπημένο μας Mic. Πέρα από τον ήχο αυτός ο δίκος έχει εκπληκτικά εξώφυλλα τα οποία βλέπετε σήμερα στο πρώτο μέρος της "γεωγραφίας μας". Κι ας μας κρύβει την θάλασσα το Παγγαίο.


Καλώς ορίσατε!...

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2005

42%! Η αυτοδιοίκηση στη μέγγενη του δικομματισμού…


Σχεδόν βέβαια πρέπει να θεωρείται η ρύθμιση της κυβέρνησης για την εκλογή δημάρχων και νομαρχών με ποσοστό 42% συν μία ψήφο αντί του 50% συν μία ψήφο. Οι όποιες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης δεν στάθηκαν ικανές να αποτρέψουν την δυσμενή για τον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης εξέλιξη, με απόφαση μάλιστα όπως συνηθίζεται στην χώρα μας, της κεντρικής εξουσίας.

Η αναλογικότητα της ψήφου, σε εθνικές ή τοπικές εκλογές, ενισχύει τις μειοψηφικές απόψεις που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία και κάνουν το πολιτικό σύστημα πιο ευρύχωρο και αντιπροσωπευτικότερο των πολιτών σε κάθε κοινωνία.

Στην Ελλάδα, ο δικομματισμός έχει παγιώσει σε επίπεδο εθνικών εκλογών ένα εκλογικό σύστημα που αφαιμάσσει όλα τα υπόλοιπα για χάρη του πρώτου κόμματος. Για να υπάρχουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, ακόμα και με 41%, παρά το ότι η πλειοψηφία ορίζεται από το 50% συν μία ψήφο. Έτσι το ένα κόμμα κυβερνά και το άλλο είναι μια ζωή η εναλλακτική του «λύση».

Η επιβολή ανάλογης ρύθμισης στις τοπικές εκλογές, αποτελεί ουσιαστικά την μετατροπή αυτών, σε μικρογραφία των εθνικών εκλογών, με κύριο στόχο την ανάδειξη γαλαζοπράσινων δημάρχων και νομαρχών, οι οποίοι θα πολιτεύονται με την μικρότερη δυνατή επιρροή από τις τοπικές κοινωνίες για το καλό των κομμάτων που τους χορηγούν τα «χρίσματα».

Οι τοπικές κοινωνίες ωθούνται σε πολιτικό ακρωτηριασμό και δυστυχώς οι εκπρόσωποι μας αντί να αντιδράσουν, μετρούνε τα υπέρ και τα κατά για να εξασφαλίσουν θέσεις και «οφίτσια τώρα που …γυρίζει!

Αποικιοκρατία με απλά λόγια και πικρά δάχτυλα χωμένα μέσα στα μάτια!...

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2005

Όταν «νυχτώνει» στο Παρίσι…


Η Γαλλία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα με μεγάλη παράδοση δημοκρατικών αγώνων και ένα κράτος όπου η κοινωνική πρόνοια βρίσκεται ίσως στο υψηλότερο σημείο από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια χώρα την οποία ξέρουμε και δεν ξέρουμε. Για παράδειγμα, είναι η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγικότητα στην εργασία, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι στην Γαλλία να παράγουν τα ίδια με τους συναδέλφους τους στην Βρετανία με πολύ λιγότερες ώρες δουλειάς. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η μοναδική χώρα όπου εφαρμόστηκε το 35ωρο εβδομαδιαίας εργασίας.

Από την άλλη, είναι μια χώρα υποδοχής μεταναστών στο κοινοβούλιο της οποίας δεν υπάρχει αυτή την περίοδο κανένας «έγχρωμος» βουλευτής, ενώ στην εθνική ποδοσφαιρική ομάδα οι «έγχρωμοι» είναι περισσότεροι από τους «λευκούς» συναδέλφους τους.

Είναι η χώρα στην οποία τον περασμένο Μάιο καταψηφίστηκε και ακολούθως πήρε τον δρόμο για το «αρχείο» η συνταγματική συνθήκη της Ε.Ε. Αλλά είναι και η χώρα στην οποία προεδρικός υποψήφιος στον δεύτερο γύρο ήταν ο φασίστας Λεπέν, όπως και μια χώρα στην οποία πριν την εξέγερση των τελευταίων ημερών, μερικές δεκάδες μετανάστες είχαν χάσει την ζωή τους σε πυρκαγιές που ξέσπασαν στα κτίρια στα οποία διέμεναν. Είναι πολλά αυτά που σκιαγραφούν το πορτρέτο αυτής της χώρας, τα φωτεινά και σκοτεινά σημεία του.

Η δεξιά κυβέρνηση αποφάσισε για την αντιμετώπιση της εξέγερσης να δοθεί η ευχέρεια σε νομάρχες σε όλη την επικράτεια να απαγορεύουν την κυκλοφορία κατά την διάρκεια της νύχτας, ενώ αποφάσισε να απελαύνει όσους μετανάστες θα συλλαμβάνονται για συμμετοχή στα επεισόδια.

Ο Μπουνά και ο Ζιέντ ( πληροφορίες στα γαλλικά στην διεύθυνση: http://bouna93.skyblog.com ) οι δυο νεαροί που ο θάνατος τους μετά από αστυνομική καταδίωξη αποτέλεσε την αφορμή για την εξέγερση των αποκλεισμένων, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τι συμβαίνει.

Η Γαλλία – και συνακόλουθα η Ευρώπη με τις συγκεκριμένες δομές και πολιτικές που όλοι βιώνουμε - όμως βρίσκεται απέναντι σε μια κρίση ταυτότητας. Αφού σύρθηκε εδώ και χρόνια στο αμερικανικό παιχνίδι της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έρχεται τώρα να ανακαλύψει τα μικρά καθημερινά εγκλήματα και την οργή ή απόγνωση που δημιουργούν σ’ αυτούς που τα υφίστανται και κυρίως να επιχειρεί να τους εκφοβίσει. Τους ανθρώπους που όλοι πίστευαν ότι είναι αρκετός ο φόβος που γεννά η ζωή μέσα στο γκέτο.

Όταν «νυχτώνει» όμως στον κόσμο, αυτοί που αναγκάστηκαν να ζουν στη σκιά και στο σκοτάδι ξέρουν πως θα πορευτούν. Οι άλλοι, συνήθως, κάνουν πως δεν βλέπουν…

Η ζωγραφιά είναι του Σαγκάλ κι ευχαριστώ σε snowflake που μου την έστειλες!...

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2005

Και οι «μύγες» πλάσματα του θεού είναι…


Το ελληνικό τραγούδι περνούσε εδώ και δύο δεκαετίες μια κρίση εσωστρέφειας και ναρκισσισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξαν αριστουργηματικές δουλειές. Μιλώ για καλλιτέχνες που έχουν ευρύτερη απήχηση από τα αμφιθέατρα και τις μουσικές σκηνές κάθε πόλης, χωρίς να υποτιμώ την παρουσία και το έργο τέτοιων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων. Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80 εξέλιπαν σχεδόν τα τραγούδια διαμαρτυρίας ή μετατράπηκαν σε κοινωνικές καταγραφές αλληγορικού χαρακτήρα. Ακόμα και οι κορυφαίοι σατυρικοί μουσικοί της χώρας μας, όπως ο Τζίμης Πανούσης κι ο Ζώρζ Πιλαλί φάνταζαν απελπιστικά μόνοι.

Τελευταία όμως ακούμε τραγούδια, όπως «ο Θίασος» του Σωκράτη Μάλαμα, το «Αιρετικό» του Γιάννη Αγγελάκα, ίσως και κάποια άλλα. Με στίχο που καίει και αναζητά νέους δρόμους στην έκφραση της αγωνίας για το που μας πάνε οι καιροί και οι ταγοί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «Αιρετικό» του Αγγελάκα έγινε με αρνητικό τρόπο πρωτοσέλιδο στην «Espresso», η οποία θέλησε να υπερασπιστεί τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο, που μάλλον θα πρέπει να «μυγιάζεται» όταν ακούει τους στίχους του!

Αντιγράφω: «Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος στα νύχια σου ο Θεός, μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις για λύκος νηστικός κι όταν στο πρόβατα αγορεύεις για του έθνους το καλό, διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους τον χορό. Πως γίνεται η Αγάπη να ζει απ’ την λέξη εχθρός; και πως θα βρω την σωτηρία σκυμμένος και βουβός; κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό, διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον Θεό…».

Όποιος ενοχλείται ας θυμάται μόνο ότι και οι «μύγες» πλάσματα του Θεού είναι!…

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2005

Σαν σκλάβες...


Από πέτρα ή από ξύλο από χάλυβα ή σίδερο, κρυμμένες στα δασάκια ή μεγαλόπρεπα στημένες απέναντι σε μαγευτικές θέες. Φθαρμένες από τους ποταμούς και τις θάλλασες, από τις σόλες των ανθρώπων, από λάστιχα κι ερπύστριες. Στασίδι για τα πουλιά τα διαβατάρικα, για τα ζευγάρια τα ερωτευμένα. Στερνά αγκυροβόλια για τους αποφασισμένους αυτόχειρες. Πρόθυμα μοντέλα η φόντα για κάθε σαγηνεμένο φωτογράφο.

Προξενήτρες δύο όχθεων μέσα στους αιώνες.

Γέφυρες!

Στο Δούναβη και στο Νέστο, στον Ρίο ντε λα Πλάτα και στον Νείλο, στα Διπόταμα και στη Λισσαβώνα, στο Μπρούκλιν και στον Βόλγα, στην Βουδαπέστη και τη Λουϊζιάνα, στον Σηκουάνα και τον Ευφράτη, στον Στρυμόνα και τον Γιανγκ-τσε, στην Βενετία και το Σαν Φρανσίσκο.

Νόμισαν πως οι σκλάβοι που της διαβήκανε κάποτε αλυσσοδεμένοι, ήτανε μόνο μια θλιβερή εικόνα για τα πάθη των ανθρώπων. Μοιρολογούσαν για χρόνια τις βομβαρδισμένες γέφυρες, στο Βελιγράδι και το Νόβισαντ. Έφριταν σαν ο άνεμος μετέφερε τα μυνήματα και τις διηγήσεις για τις σφαγές των μαύρων στις όχθες του Μισισσίπη, για τους πνιγμένους κομμουνιστές στην Αργεντινή και την Χιλή που περνούσαν από κάτω τους σαν ακυβέρνητες σχεδίες.

Αν οι γέφυρες μπορούσαν να μιλήσουν...

Χιλιάδες σελίδες αποδεικτικού υλικού για εγκλήματα κι απιστίες, λησμονημένες στιγμές από μια εκδρομή στην εξοχή, σπαρταριστά ανέκδοτα και σφιγμένες κουβέντες αποχωρισμών.

Περνούσαν τα χρόνια με την βεβαιότητα του αυτόπτη μάρτυρα που ποτέ δεν θα κληθεί ενώπιον του ανακριτή για να καταυθέσει ενόρκως. Ποτέ δεν είχαν φανταστεί, ότι θα ξημερώσει μέρα που θα έβγαινε ο οποιοσδήποτε περαστικός άρχοντας να ανακοινώσει ότι πωλούνται οι γέφυρες! Σαν ποδοσφαιρικές ομάδες, σαν οικόπεδα, σαν σαπιοκάραβα, σαν κρατικές επιχειρήσεις, σαν σκλάβες στο νυμφοπάζαρο του καπιταλισμού.

''Βόλτα με το ποδήλατο 1 Ευρώ, Βόλτα με αμάξι 2 Ευρώ, Πέρασμα με τα πόδια 1 Ευρώ, Φωτογράφιση πάνω στη γέφυρα 3 Ευρώ. Ψάρεμα από την γέφυρα 5 Ευρώ, φιλί πάνω στη γέφυρα 3 Ευρώ, Αυτοκτονία από την γέφυρα 30 Ευρώ ( περιλαμβάνονται τα έξοδα για την κατάθεση του υπαλλήλου βάρδιας στις αρμόδιες αστυνομικές αρχές), Extreme Sports από την γέφυρα 5 Ευρώ το άτομο.''

Έμοιαζε με αστείο, ένα σενάριο του Χόλυγουντ, μια κωμωδία της Σινετσιτά, ένα σίριαλ των Ρέππα - Παπαθανασίου, μια χλευαστική ιστορία του Μαγιακόφσκι.

Ήτανε όμως η πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων των γεγονότων του πλανητικού προγράμματος για γέφυρες, το δειλινό της Τρίτης 26 Φεβρουαρίου 2002...Η παρουσιάστρια του δελτίου, γέφυρα του Μανχάταν, πριν περάσει στην επόμενη είδηση, σκούπισε ένα δάκρυ από μάγουλο της και συνέχισε...
Με αφορμή μια χθεσινή είδηση από την Ισπα
νία όπου τουλάχιστον οκτώ εργάτες σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσαν τα υποστηλώματα γέφυρας που κατασκεύαζαν κοντά στην Γρανάδα, ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από τρία περίπου χρόνια για τις ιδιωτικοποιήσεις γεφυριών. Από πάνω προς τα κάτω, γέφυρες στην Σεβίλλη, την Άρτα, το Άμστερνταμ και το Μανχάταν...

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2005

Η γιορτή της ....αεροπορίας!


Περίεργη μέρα η 8η Νοεμβρίου! Γιορτάζει η αεροπορία λόγω του εορτασμού των Αρχαγγέλλων Γαβριήλ και Μιχαήλ, η οποίοι ως άγγελοι με φτερά προστατεύουν και τα εθνικά "φτερά" μας, τα οποία χρυσοπληρώνουμε εδώ και δεκαετίες με τους εξοπλισμούς. Γιορτάζει και η ταπεινότητα μου μαζί με το "όπλο" αφού η μοίρα το έφερε να φέρω το βαρύ όνομα του πατρός της γιαγιάς μου ο οποίος ήτο κλητήρας στην κοινότητα Βώλακος στις αρχές του 20ου αιώνα. Πιο πριν δεν γνωρίζω που κρατάει η σκούφια του ονόματος. Μετέπειτα ένα από τα δύο παιδιά της γιαγιάς μου που πέθαναν σε βρεφική ηλικία, βαφτίστηκε Άγγελος, το άλλο είχε βαφτιστεί Ιωάννης, το όνομα που πήρε ο μικρότερος από μένα αδελφός μου, ενώ έγινε ολόκληρη γενεαλογική έρευνα για να βαφτιστεί ο "βενιαμίν" της οικογένειας μας Παύλος ( αν σας γεννήθηκε η απορία πόσα αδέλφια είμαστε στην οικογένεια, η απάντηση είναι επτά (7))...
Το Άγγελος είναι πολύ πιασάρικο όνομα. Όλοι λένε, τι ωραίο όνομα και τέτοια ωραία, όταν δε είχα μακριά κώμη μερικές κυρίες του "κυκλου" της γειτονιάς μας με παρομοίαζαν με "άγγελο κυρίου", λόγω φυσιογνωμικής ομοιότητας με τον "υιό του Θεού"( Έτσι λέγανε επειδή είχα μακρύ μαλλί και μούσι σε συνδυασμό με το ότι ήμουν αδύνατος).
Τέλος πάντων, πάντα προτιμούσα τα γενέθλια από την ονομαστική γιορτή αν και εκεί, στα γενέθλια, γιορτάζει και ο Αη Βασίλης και η καινούργιος χρόνος! Τζίφος από προσωπικές εορτές.
Σήμερα λοιπόν κερνάω σε όσους με επισκέπτονται, πορτοκαλάκι με κάλυψη σοκολάτα και κάτι ανάλογο με παστέλι καθώς και σφηνάκι Havana Club μαύρο. Σε σας καλοί μου φίλοι και καλές μου φίλες του διαδικτύου, τι να σας κεράσω?
Σας αφιερώνω μια από τις παροιμίες από τον Κρόνο που περιέχονται στον καινούργιο εκπληκτικό δίσκο του Γιάννη Αγγελάκα :


"Στης αγάπης το πηγάδι,

όποιος ρίχνεται βαθιά,
αν μπορέσει να 'βγει πάλι,
δεν τον καίει πια φωτιά..."

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2005

Μια καταιγίδα στο φλιτζάνι ...

Είναι κάποια απογεύματα που το τσιγάρο ξεσκονίσει τους αγωνιώδεις φθόγγους της ύπαρξης και επενδύει με την ανάμνηση του εβένου το κενό σύμπαν των σκοτεινών απογευμάτων. Αλλά στον «κόσμο» του Τζίμ Τζάρμους, ανέκαθεν μου άρεσε η αίσθηση του ταξιδιού που μόλις έχει αρχίσει. «Εκείνο που δεν θα ήθελα ποτέ να έχω είναι ένα κινητό στο αυτοκίνητο μου, γιατί τουλάχιστον όταν είμαι στο αυτοκίνητο μου δεν μπορούν να με βρουν. Στο αυτοκίνητο κλείνω το κινητό μου και είμαι ελεύθερος», έλεγε σε μια παλιά συνέντευξη του στο Νίνο Φενέκ Μικελίδη στην Ελευθεροτυπία…

Συζητώντας χωρίς την «στοργή» της νικοτίνης για την βροχή, μια κοντινή νύχτα που έβρεχε, συνειδητοποίησα ότι εκείνο που μου αρέσει όταν βρέχει, είναι ότι αν το αποφασίσεις μπορείς να βγεις στους δρόμους και να περπατήσεις. Πάντα μου άρεσε να περπατάω στη βροχή, είτε ψιθυρίζοντας το λα,λα - λα,λα – λα,λα,λα,λα από το «the passenger» του Iggy Pop, είτε απλά απολαμβάνοντας τις σταγόνες που κυλούσαν πάνω στο δέρμα μου…

Η βροχή, αν δεν «πλημμυρίσουν» τα φιλόδοξα σχέδια για τις «τερατουπόλεις» και τα σχέδια έκτακτης ανάγκης τους, είναι ευλογημένη από όλες τις απόψεις. Την επομένη κοιτάς απέναντι και βλέπεις μέσα στη διαύγεια της πλάσης, την γραμμή του ορίζοντα. Σαν να σε καλεί να την αφήσεις πίσω…


P.S. 1 :Η μπλογκοσυνάντηση των Βορείων αποτέλεσε κοινωνικό γεγονός καθώς καταλαμβάνει ολοσέλιδη καταχώρηση στην πρώτη σελίδα των «κοινωνικών» της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη»!!!
P.S. 2 : Τα "Βρουουουμ!" παρελήφθησαν φίλε μας καλέ που ζεις πια στο L.A.! Και τους δικούς μας χαιρετισμούς και σε σένα και στην καλή σου Α. Φιλιάδες...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2005

Η φωτιά που σιγοκαίει…


Εξέγερση στο Παρίσι υποδαυλίζει κοινωνική αναταραχή στην Γαλλία, η οποία αποκτά διαστάσεις καθώς επεκτείνεται και σε περιοχές μακριά από την γαλλική πρωτεύουσα. Για σχεδόν δέκα ημέρες το Παρίσι συγκλονίζεται από επεισόδια τα οποία παρά τις προβλέψεις, συνεχίζονται.

Η αφορμή για να ξεσπάσουν οι ταραχές ήταν ο θάνατος δύο νεαρών μελών της μεταναστευτικής κοινότητας από ηλεκτροπληξία στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν σε μια καταδίωξη από αστυνομικούς για ασήμαντο λόγο. Ποιες μπορεί να είναι όμως οι αιτίες κα μέχρι που μπορεί να φτάνει η συγκρουσιακή λογική των εξεγερμένων του Παρισίου;

Εκ πρώτης όψεως, οι μετανάστες σχεδόν σε όλες της Ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι ενσωματωμένοι στις κοινωνίες και μάλιστα είναι αυτοί που υπόκεινται την πλέον άγρια εκμετάλλευση στα πλαίσια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται στην Ευρώπη. Είναι δηλαδή μια κοινωνική ομάδα σε μόνιμη πίεση, είτε από τις επίσημες αρχές, είτε από την υπόλοιπη κοινωνία , ενώ η «γκετοποίηση» αφήνει μεγάλα περιθώρια ανεξέλεγκτης δράσης, κυρίως σε μηχανισμούς του υποκόσμου οι οποίο είναι το «κράτος» στα γκέτο.

Δεν είναι όμως ο υπόκοσμος που υποκινεί την εξέγερση, ούτε η αφορμή των γεγονότων. Το αίτιο βρίσκεται στην δόμηση της κοινωνίας – φρούριο, στην μεγέθυνση των τειχών και στον αποκλεισμό των ανθρώπων από μια φυσιολογική κοινωνική ζωή. Οι αποκλεισμένοι εξεγείρονται ενάντια στην έννομη τάξη, γιατί αυτή τους αφήνει στο περιθώριο και εφαρμόζει την αποστολή της μόνο για το σκέλος που αφορά την καταστολή και όχι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους…

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2005

Αρχές, χωρίς αρχή και τέλος...


Η ιστορία είναι γνωστή. Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλέορασης αποφάσισε στην τελευταία του συνεδρίαση να κλείσει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας Best 92,6 – του οποίου μέχρι την περασμένη Τρίτη αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη – εξαιτίας των χαρακτηρισμών
που χρησιμοποίησε σε κάποιες εκπομπές του ο παραγωγός του σταθμού Γρηγόρης Ψαριανός.

Οι χαρακτηρισμοί του Ψαριανού χαρακτηρίζονται στην απόφαση και εν μέρει είναι βωμολοχίες, ενώ κατηγορείται ο σταθμός για πρόγραμμα χαμηλής ποιοτικής στάθμης. Η εκπομπή βεβαίως δεν ήταν μια από τις χιλιάδες κουτσομπολίστικες που υπάρχουν σήμερα στα ερτζιανά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να γαργαλήσουν τα πλέον ταπεινά ένστικτα του κοινού τους, αλλά ασχολούνταν με θέματα της πολιτικής επικαιρότητας με πολύ αιχμηρό τρόπο. Αυτό μάλλον ενοχλούσε όσους έσπευσαν να την καταγγείλουν.

Δεν είναι αρκετό να αλλάξει κανείς την συχνότητα και να μην ακούει ένα ραδιόφωνο όταν δεν τον ικανοποιεί το πρόγραμμα του; Ή ένα τηλεοπτικό κανάλι επίσης; Να μην αγοράζει μια εφημερίδα που δεν τον ικανοποιεί αισθητικά ή από ποικιλία ύλης;

Ποιος χρειάζεται μια ακραία αντιδημοκρατική απόφαση από μια, υποτίθεται, ανεξάρτητη αρχή;

Το θέμα δεν είναι ακριβώς ποιος χρειάζεται μια τέτοια απόφαση – η Εκκλησία της Ελλάδας που κατά κάποιον τρόπο είναι κι αυτή μια «ανεξάρτητη αρχή» είχε δεχτεί σφοδρή κριτική από την συγκεκριμένη εκπομπή – αλλά πως η κοινωνία μας ανέχεται την ύπαρξη «αρχών», χωρίς αρχή και τέλος, οι οποίες επιθυμούν να καθορίσουν ποιος θα μιλάει και τι ακριβώς θα λέει, ποια δικαιώματα μας θα υπόκεινται σε εκπτώσεις και άλλα πολλά ενδιαφέροντα.

Ο έλεγχος του περιεχομένου οποιασδήποτε εκπομπής δεν μπορεί να εναπόκειται σε οποιονδήποτε πέραν του παραγωγού της. Είναι άλλη συζήτηση με ποια κριτήρια στήνονται τα προγράμματα ραδιοτηλεοπτικών σταθμών ή με ποια κριτήρια επεμβαίνουν οι διευθυντές προγράμματος.

Επιπρόσθετα μόλις δύο ημέρες μετά την ψήφιση από την κυβέρνηση του αλλαγμένου νόμου για τον βασικό μέτοχο και την υποβάθμιση του ελληνικού συντάγματος απέναντι στις κοινοτικές οδηγίες και ντιρεκτίβες φαντάζει τρομακτική η εκχώρηση εξουσιών σε αρχές και επιτροπές που δεν λογοδοτούν σε όλους μας, αλλά αποφασίζουν για όλους μας.

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2005

Ένα βιβλίο και μόνο μία εύκολη απάντηση…

Δεν είναι ευχάριστο να διαβάζει κανείς – εκτός κι αν είναι «άρρωστος» - αφηγήσεις ανθρώπων που κάποια στιγμή στη ζωή τους έχουν βρεθεί σε κάποια πολύ δύσκολη θέση. Έχοντας υποφέρει ή έχοντας βιώσει καταστάσεις που στην καθημερινότητα μας θεωρούμε όλοι αδιανόητες. Οι λεπτομερείς αφηγήσεις, όσο αδύναμες είναι για να αποδώσουν απόλυτα την φρίκη, τον φόβο ή τον πόνο τόσο παραστατικές είναι για όποιον δεν έχει ζήσει ανάλογες καταστάσεις. Θυμάμαι την περίφημη αποστροφή των παππούδων μας, «τυχεροί είστε που δεν ζείτε μέσα στον πόλεμο» και νομίζω ότι επειδή αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν μας μίλησαν με λεπτομέρειες από σεβασμό και ευθύνη απέναντι μας, ίσως γι’ αυτό δεν δίναμε μεγάλη σημασία στην κουβέντα τους.

Διάβαζα χθες την αναδημοσίευση στην στήλη του Γιάννη Τριάντη στην «Ελευθεροτυπία», του κειμένου της Μαριλίας Παπαθανασίου στην «Καθημερινή» για το ανεπιθύμητο από τους αμερικανούς εκδότες βιβλίου του 34χρονου αμερικανού Τζιμ Μάσεϊ, πρώην λοχία στο Ιράκ, με τον εύγλωττο τίτλο «Kill! Kill! Kill!».

Στο κείμενο που δημοσιεύει η εφημερίδα υπάρχει η περιγραφή της δολοφονίας περίπου δέκα ιρακινών διαδηλωτών από τον λόχο του, χωρίς αυτοί να έχουν κάνει το παραμικρό εκτός από το να τους αποδοκιμάζουν κι ενώ βρίσκονταν σε απόσταση εκατό και πλέον μέτρων από τους στρατιώτες.

Στην περιγραφή δεν είναι η εκτέλεση αθώων ανθρώπων που συγκλονίζει τόσο, όσο η περιγραφή του στρατιώτη που σκότωσε για πρώτη φορά στη ζωή του και συνέχισε να πυροβολεί μέχρι να εξολοθρευτούν όλοι οι «εχθροί». Ανατριχιαστική περιγραφή σε ένα βιβλίο που κανείς δεν θα εύχονταν να γράψει. Το γιατί κανείς αμερικανικός εκδοτικός οίκος δεν θέλει να το εκδώσει είναι το πιο εύκολο ερώτημα από όλα όσα προκύπτουν…

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2005

Απροκάλυπτη λογοκρισία.

Με μια πρωτοφανή για δημοκρατική χώρα απόφαση το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης αποφάσισε το κλείσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας, Best. Πρόκειται για μια απόφαση που γυρνάει την χώρα μας σε εποχές που η λογοκρισία είχε τον πρώτο λόγο σε κάθε τι που μεταδίδεται δημόσια. Είτε το θέλουν, είτε όχι οι θεματοφύλακες των «ελληνορθόδοξων ιδεωδών» στα ραδιοτηλεοπτικά πράγματα της χώρας με την συγκεκριμένη απόφαση ολισθαίνουν σε ολοκληρωτικές πρακτικές.

Προκαλεί εύλογη ανησυχία η απόφαση γιατί με περισσή ευκολία η «ανεξάρτητη αρχή» διατάσσει το κλείσιμο ενός ραδιοφωνικού σταθμού, επειδή σε κάποιες εκπομπές τους ακούστηκαν βωμολοχίες και είχαν ως εκ τούτου χαμηλή ποιοτική στάθμη. Η απόφαση μάλιστα ελήφθη μετά από επώνυμες καταγγελίες για την εκπομπή του Γρηγόρη Ψαριανού.

Γιατί όμως το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο διατάσσει το κλείσιμο του Best επειδή εκφράστηκαν με άκομψο ή προσβλητικό τρόπο συγκεκριμένες απόψεις και δεν έκλεισε τηλεοπτικά κανάλια ή ραδιόφωνα που αποδεδειγμένα εξαπάτησαν το κοινό τους; Κανάλια και ραδιόφωνα που συγκαλυμμένα πορνογραφούν καθημερινά;

Είναι προφανές ότι ο «απατεώνας» και ο «διεστραμμένος» στην κοινωνία μας είναι πιο ανεκτός από τον «αντιρρησία» και ακόμα πιο προφανές είναι ότι η «ανεξάρτητη αρχή» κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι από αυτή την στρεβλή κοινωνική αντίληψη.

Για τα γραπτά στις εφημερίδες υπάρχει ο νόμος που επιτρέπει τις αγωγές που έχει οδηγήσει σε δίκες άποψης, ενώ για τα ηλεκτρονικά μέσα το Ε.Σ.Ρ. έρχεται να αναλάβει το ρόλο του λογοκριτή. Για ποια ενημέρωση μπορούμε να μιλάμε πια;!…

Μπλογκοσυνάντηση στο Βορρά!


Μπλογκοσυνάντηση στο Βορρά!
Το Σάββατο 5 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη.Περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο blog του Ανέμου...

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2005

Ο Κειμήλιος Πλάστης στην Σταλίδα


Η φαντασία του καλλιτέχνη δεν έχει περιορισμούς, αν έχει δεν είναι φαντασία! Το γνώριζε ο Κειμήλιος Πλάστης ο γλύπτης και ξενυχτούσε για εβδομάδες ολόκληρες προκειμένου να βρει τι ακριβώς θα φιλοτεχνούσε για την ταπεινή χώρα που τον τίμησε με την επιλογή της.

Η Σταλίδα – περί ης ο λόγος – του ανάθεσε να φιλοτεχνήσει ένα κομψοτέχνημα που να συμπυκνώνει και να αναδεικνύει την κοινωνικοοικονομική και πολιτιστική ζωή του τόπου. Μια παρακαταθήκη απαράμιλλου κάλους για τις επόμενες γενιές. Στους τρεις μήνες που ζούσε στην πολιτεία, ο κοσμοπολίτης καλλιτέχνης ταξίδεψε από την μια γωνιά ως την άλλη, παρακολούθησε τις συνεδριάσεις των αρχόντων, τα θεάματα της και γενικά ενδιαφέρονταν για κάθε τι που θα του έδινε ένα ερέθισμα παραπάνω. Τι βάσανος; Τα έξοδα του όλα ήτανε καλυμμένα από την πολιτεία και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην παρασύρεται στην ασωτία και τις κραιπάλες. Εις μάτην…

Στα διαλείμματα της μέθης του, στεκόταν στην αποβάθρα και παρατηρούσε τα πλοιάρια που απέπλεαν γεμάτα φρούτα, λαχανικά, ενδύματα, μάρμαρο και άλλα προϊόντα της Σταλίδος. Γεμάτα έφευγαν, μισοάδεια γυρνούσαν τα καράβια. Του είχε κάνει ακόμα εντύπωση που σε μια μεγάλη γιορτή πρόσφατα, η Σταλίδα έσφυζε από ζωή. Κόσμος στους δρόμους, παρέες που συζητούσαν στα εντευκτήρια, ένας γενικευμένος αόριστος ήχος ανθρώπινης παρουσίας σε κάθε δρόμο και σοκάκι της.

Είχε τελειώσει ο Νοέμβρης όταν ο Κειμήλιος αισθάνθηκε την έμπνευση του να εκρήγνυται και έσπευσε να ελέγξει κατά το δυνατόν την ισχύ της μη πάει στράφι. Είχε μπροστά του λιγότερο από ένα μήνα για να προλάβει την πανηγυρική παρουσίαση που θα γίνονταν εν μέσω βαρελότων μετά την είσοδο του νέου χρόνου.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, το έργο μεταφέρθηκε μυστικά σ’ έναν λόφο στο κέντρο της Σταλίδας και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν τι είχε φιλοτεχνήσει ο Κειμήλιος.

Η αγωνία μετατράπηκε σε μια μεγάλη έκπληξη όταν το τεράστιο πανί αποσύρθηκε από το γλυπτό, δια χειρός του Ανωτάτου Έπαρχου της Σταλίδας.

Όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε με την Σταλίδα το κατά τα’ άλλα απαράμιλλο έργο.

Ένα τσαμπί μαρμάρινες μπανάνες!…

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2005

Οι «ανεμόμυλοι» της ιστορίας

Με σύγνεφα θα υποδεχτούμε τον Νοέμβρη; Έτσι όπως έγινε και με την εβδομάδα που ξεκίνησε χθες. Η εθνική επέτειος πέρασε, τα εθνικά θέματα έγιναν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης στην Βουλή σε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση. «Η Διακήρυξη της Αθήνας» του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, γενικόλογη και με αναφορές στα «τετριμμένα» της πολιτικής επικαιρότητας, αλλά ουσιαστική ως προς την συνεργασία σε πανευρωπαϊκή κλίμακα είκοσι επτά κομμάτων. «Οπορτουνιστές» χαρακτήρισε όσους μετέχουν στην προσπάθεια η κυρία Αλέκα Παπαρήγα! Ανέλυσε ταυτόχρονα την πολιτική για «στρατολογία νεολαίων» στο κόμμα της και την δυνατότητα αφομοίωση τους. Έψεξε δε όσους ζήτησαν κατάργηση των παρελάσεων, λέγοντας ότι «οι οπορτουνιστές έδωσαν κι εκεί τα ρέστα τους». Αμήν!…

Στην κυριακάτικη έκδοση της «Le Parisien» ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, σε συνέντευξη του ανακοίνωσε την απόφαση του να αποσυρθεί από την ηθοποιία, έχοντας παίξει ήδη σε πάνω από 170 ταινίες. Ποια να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις ερμηνείες του;…

Ο Δον Κιχώτης έγινε κιόλας τετρακοσίων χρόνων. Το 2005 είναι «έτος Δον Κιχώτη» στην Ισπανία και οι εκδηλώσεις για τον θρυλικό ήρωα του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες είναι αμέτρητες εντός και εκτός των συνόρων της. Ο Δον Κιχώτης είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος Ισπανός σε ολόκληρο τον κόσμο και ο Θερβάντες βρίσκεται χάρη στον ήρωα του σε περίοπτη θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Στην χώρα μας εκδηλώσεις γίνονται στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη στα πλαίσια των Δημητρίων με μια έκθεση για τον θρυλικό ιππότη στο Αλατζά Ιμαρέτ από σήμερα μέχρι τις 14 Νοεμβρίου.

Καλό μήνα!…

Πάνερμος...