Κάτι σύντροφοι στον δρόμο…

Είναι πια προχωρημένης ηλικίας. Τόσα χρόνια έμενε στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο και ήταν από τους λίγους που άφοβα συμμετείχε στις πορείες. Αλλά η πρυτανεία αποφάσισε να τον διώξει από το κτίριο, καταγγέλλοντας τον ως «αδέσποτο» στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων.

Έτσι ο Κανέλος βρέθηκε σε ξενώνα και το Πολυτεχνείο έχασε ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας του. Ο σκύλος που συμμετείχει σε αμέτρητες πορείες, σε φοιτητικές συνελεύσεις και πάρτι, που γάβγιζε του «ζητάδες» στους δρόμους, κρίθηκε αδέσποτος από την πρυτανεία.

Μια κίνηση για την επιστροφή του Κανέλου στο «φυσικό του σπίτι» έχει συσταθεί και μαζεύει υπογραφές. Ο Στάθης Δρογώσης έχει γράψει ένα τραγούδι για τον σύντροφο Κανέλο, στο διαδίκτυο κυκλοφορούν βίντεο και φωτογραφίες του Κανέλου σε ώρα δράσης αλλά και σε στιγμές περισυλλογής ή ξεκούρασης...

Θυμάμαι παλιότερα, κάποιες φορές, σκυλιά του δρόμου να με συνοδεύουν μέχρι το σπίτι μετά από μια τυχαία συνάντηση μας στο δρόμο κάποιο βράδι. Επειδή τους μίλησα και έδειξα λίγο ενδιαφέρον παραπάνω από τους άλλους διαβάτες. Πάντα ήθελα να έχω έναν σκύλο στο σπίτι και ποτέ μέχρι τώρα στην ενήλικη ζωή μου δεν έχω καταφέρει να ζήσω σε ένα σπίτι που θα χωράει μέσα κι έναν σκύλο…

Αντιτρομοκρατική Β. Ελλάδος...

Όλα τα ‘χε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε, λέει ο λαός ορθώς. Ο αρχηγός της αστυνομίας κ. Δημοσχάκης ανακοίνωσε ότι επεκτείνεται η δράση της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και στην Βόρεια Ελλάδα! Τι στο καλό, τόσες ιστορίες με ζαρντινιέρες και πράσινα παπούτσια θα άφηναν ασυγκίνητο τον υπουργό;

Είναι γνωστό εξάλλου ότι στην Βόρεια Ελλάδα έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα «τρομοκρατίας». Έξω από το Α.Π.Θ στην Θεσσαλονίκη, άντε και στην ουρά καμιάς πορείας που και που, αλλά και καμιά κατάληψη δημόσιου κτιρίου με σκοπό την γνωστοποίηση κάποιων αιτημάτων των καταληψιών. Μπορείτε να φανταστείτε όλοι και όλες πόσο πιο όμορφη και διαφορετική θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά τα φαινόμενα «τρομοκρατίας», δεν είναι δύσκολο. Αν δεν κινδυνεύει το κράτος, δεν κινδυνεύουμε και εμείς.

Από τι μπορεί να απειλείται όμως το κράτος; Από την αναρχία ή από τον εργοδότη μου; Από τα γκαζάκια ή από τις κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις αμοιβές των εργαζομένων; Κι άντε να υποθέσουμε ότι τους πιάνουνε όλους τους γνωστούς - αγνώστους και τους βάζουνε στην φυλακή. Εγώ θα είμαι λιγότερο απειλούμενος μετά από αυτό; Μήπως αυτό θα κάνει καλύτερο τον εργοδότη μου ή θα δώσει κάποιο κίνητρο στον δάσκαλο για να διδάσκει καλύτερα το παιδί μου στο σχολείο;

Χλωμό…

Παράλληλα με την επέκταση του «καταστήματος» στην Β. Ελλάδα ο «Βύρων ο Πολύς» εξέδωσε και ένα προεδρικό διάταγμα, που αλλάζει και τον επιχειρησιακό χαρακτήρα του. Το προεδρικό διάταγμα αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το τμήμα αντιμετώπισης «λοιπών εγκλημάτων βίας» που δημιουργείται – στην αντιτρομοκρατική - θα έχει ως αρμοδιότητα «την αναζήτηση, συλλογή, επεξεργασία και αξιοποίηση πληροφοριών με σκοπό την πρόληψη και καταστολή ενεργειών ατόμων ή ομάδων που στρέφονται με τη χρήση βίας και εξτρεμιστικών εγκληματικών ενεργειών κατά της ασφάλειας του κράτους».

Πλέον εκτός από την ρίψη βόμβας μολότοφ, θα θεωρείται τρομοκρατική πράξη και η κατάληψη δημοσίων κτιρίων!

Μπορείτε να φανταστείτε ποιος θα είναι ο επόμενος που θα κάνει κατάληψη σε κάποιο δημόσιο κτίριο και για ποιον λόγο;

Αν όχι, σίγουρα είναι πιο εύκολο να φανταστείτε τα «παπαγαλάκια» Μακεδονίας να διακινούν την προανακριτική απολογία του από κανάλι σε κανάλι.

Καλή δύναμη!…

Είναι αλήθεια ότι ο αρχηγός της Εθνικής στο Euro 2004 χαρακτηρίζεται από έναν ιδιότυπο τσαμπουκά, που μπορεί και να είναι άγνοια κινδύνου ή αδιαφορία για τον κίνδυνο. Αποκλειστικά ΠΑΟΚτσήδικο σύμπτωμα, αλλά θετικό και αρνητικό παράλληλα.

Αναλαμβάνει να κάνει από διοικητικό πόστο την κίνηση των χεριών που έκανε μέσα στο γήπεδο για να κατευνάσει, όσο γίνονταν, την «υπερφίαλη» μάζα της κερκίδας που εκτρέπονταν και ασχημονούσε ουκ ολίγες φορές. Το πρόβλημα στον σύλλογο είναι κυρίως ένα. Η έλλειψη οράματος και στόχων. Πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τον Π.Α.Ο.Κ., αλλά ευρύτερα την τις περισσότερες κοινωνικές πτυχές της ζωής εκτός των Αθηναϊκών τειχών.

Στο ποδόσφαιρο εν προκειμένω, το «όραμα» προσδιορίζεται από τα φράγκα του λεγόμενου επενδυτή. Ο οποίος λίγο – πολύ για τις εκτός Αθηνών ομάδες θα πρέπει να πέσει ουρανοκατέβατος. Κάπως έτσι έχει δείξει και η ιστορία ότι εξαφανίζεται κάποια μέρα, εκτός κι αν του δοθεί για προίκα κάνα οικόπεδο με θέα σε ευρωθάλλασσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Οπότε θα το σκεφτεί σοβαρά να την …κάνει.

Ο Ζαγοράκης έχει δύο επιλογές, αν τελικά ρυθμιστούν τα χρέη του ΠΑΟΚ. Η πρώτη έχει να κάνει με επενδυτές και άλλες «μαμουνιές». Η δεύτερη αφορά την απόπειρα να στηθεί μια διοίκηση υπό τον αρχηγό που θα έχει τις πλάτες του λαού για να προχωράει.

Προς το παρόν καλή δύναμη!...

Μια δεκαετία ήταν αρκετή…

Σήμερα παραδίδει την πρωθυπουργία στον διάδοχο του Γκόρντον Μπράουν, ο απερχόμενος Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ. Έχοντας διανύσει μια πολιτική διαδρομή που θα ζήλευαν πολλοί στο συντηρητικό κόμμα της Βρετανίας. Το οποίο έχει πλέον αυξημένες πιθανότητες για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές με τον «κεντροαριστερό» Μπλερ εκτός πολιτικής σκηνής.

Ο «κολλητός» των Η.Π.Α. στην Ευρώπη, πρόθυμος σύμμαχος και υπηρέτης κάθε είδους επιδίωξης τους, ήταν ανέκαθεν ο ένοικος της οδού Ντάουνινγκ 10 στο Λονδίνο. Ο Μπλερ, ως ηγέτης των μεταλλαγμένων Εργατικών, ξεπέρασε σε προθυμία οποιονδήποτε από τους προκατόχους του. Συνεισέφερε με κάθε δύναμη στον βομβαρδισμό της Σερβίας από τον ΝΑΤΟ, ενώ είπε και ένα κάρο ψέματα για να δικαιολογήσει τον πόλεμο στο Ιράκ και να συνδράμει χωρίς πολλές επιφυλάξεις από το εσωτερικό της Βρετανίας στην αβέβαιης έκβασης εκστρατεία.

Θα ήταν το ιδανικό στέλεχος για ένα συντηρητικό κόμμα, οπουδήποτε πάνω στη γη. Δεν θα μου φανεί περίεργο, αν αύριο – μεθαύριο, ο Σαρκοζί τον καλέσει στα Ηλύσια Πεδία, για να τον τιμήσει για την συνεισφορά του στην εκλογική παλιγγενεσία της Δεξιάς στην Γαλλία. Ή αν ο ηγέτης των Βρετανών συντηρητικών κερδίσει και μνημονεύσει την προσφορά Μπλερ στη σύγχρονη Ευρώπη. Η ανάκαμψη της Δεξιάς είναι το απόλυτο επίτευγμα της περιόδου Μπλερ.…

Να φταίει μόνο η ζέστη;…

Εν μέσω καύσωνα διάλεξε ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρόεδρος του Λά.Ο.Σ. κ, Καρατζαφέρης να κάνει την δήλωση ότι αν ο πρωθυπουργός ασκήσει βέτο στην ευρωπαϊκή προοπτική των Σκοπίων, τότε το κόμμα του – κυριολεκτικώς, αφού για να βγάλει την απόφαση μάλλον δε ρώτησε κανένα όργανο – δεν θα κατέβει στις προσεχείς εκλογές αφήνοντας στη Ν.Δ. ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ψηφοφόρων το οποίο είναι «γοητευμένο» από τον ίδιο.

Και πώς να μην είναι κανείς γοητευμένος με τον συγκεκριμένο κύριο; Πάνω που μας έχει πείσει σχεδόν ότι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί αταλάντευτα να παλέψει για τα λαϊκά αιτήματα είναι το Λά.Ο.Σ., ότι με αυτό το κόμμα στην βουλή θα υπάρχει διέξοδος από το πολιτικό αδιέξοδο, ότι η δημοκρατία και η χούντα θα συνυπάρχουν χωρίς πρόβλημα, ότι το παρελθόν θα έχει μεγαλύτερη σημασία από το παρόν και το μέλλον, έρχεται τώρα να μας πει ότι για ένα «βέτο» θα πρέπει να ξεχάσουμε τα όνειρα μας και να ξαναγαπήσουμε τον Κωστάκη ή τον Γιωργάκη;

Κάνω έκκληση αυτή την κρισιμότατη ώρα, με το θερμόμετρο να δείχνει 43 βαθμούς υπό σκιά στον κάμπο της Δράμας και το δίκτυο της Δ.Ε.Η. να δοκιμάζεται από την μεγάλη ζήτηση σε ενέργεια, στον πρόεδρο του τηλε-κόμματος να το ξανασκεφτεί. Η Μακεδονία δεν είναι μόνο ιστορία κυρ Καρατζαφέρη. Λύστε τα άλλα μας προβλήματα κι αφήστε το όνομα τελευταίο...

Όταν σβήνουν τα φώτα…

Μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Η γιορτή της μουσικής του κόσμου θα είναι πάλι εδώ από τις 18 έως τις 22 Ιουνίου του επόμενου χρόνου. Φέτος είδαμε αρκετά συγκροτήματα, είδη μουσικής και μουσικούς που είναι τύχη για τους κατοίκους μιας μακρινής επαρχίας να ακούν και να γεύονται.

Προβλήματα υπήρξαν, αντιρρήσεις σε επιλογές χώρων, σχόλια για υπερπροβολή προσώπων. (Δεν τα αναλύω, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να ληφθούν υπόψη)

Όλα αυτά δείχνουν όμως, ότι ενδιαφερόμαστε για αυτό που συνέβη. Ευτυχείς, προβληματισμένοι ή καχύποπτοι θέλουμε κάτι πιο ανοιχτό σε ιδέες και προτάσεις για τον πολιτισμό ή απλά για την διασκέδαση μας.

Η οριοθέτηση της επόμενης γιορτής με ορίζοντα λήξης το Σαββατοκύριακο 21-22 Ιουνίου 2008, αφήνει πολλά περιθώρια για να αποτελέσει πόλο έλξης και για φίλους της μουσικής από άλλες περιοχές της χώρας, κοντινές ή όχι. Η σωστή προετοιμασία του προγράμματος και η επιλογή των καλλιτεχνών, από την Ελλάδα ή το εξωτερικό, μπορούν να δώσουν ευρύτερες διαστάσεις στο εγχείρημα, να το εντάξουν στον ορίζοντα όσων αναζητούν καλές πολιτιστικές εκδηλώσεις κάθε καλοκαίρι σε όλη την χώρα. Η περιοχή της Αγίας Βαρβάρας πρέπει να είναι το συναυλιακό κέντρο. Ο χώρος που τη νύχτα θα κλείνει η γιορτή της ημέρας που ξεκίνησε μέσα στην πόλη…

Είναι τύχη που στην Καβάλα διεξάγεται εδώ και εφτά χρόνια το φεστιβάλ Cosmopolis, άλλη μια γιορτή της μουσικής, που βαδίζει με σταθερά βήματα και κάθε χρόνο προσφέρει συγκινήσεις και μοναδικές συναυλίες.

Ο Sergent Garcia στην Καβάλα!!! (18/7/2007)

Μου το είπε προχθές το βράδυ ο Johnny και δεν τον πολυπίστεψα. Ο Sergent Garcia θα δώσει μία συναυλία στην Καβάλα στον Λιμενοβραχίωνα, την Τετάρτη 18 Ιουλίου στις 22:30 με γενική είσοδο 5(!) ευρώ.
Χθες λοιπόν τσέκαρα στην ιστοσελίδα του τις ημερομηνίες των επερχόμενων συναυλιών του και είδα ότι το νέο ήταν 100% έγκυρο. Με την συναυλία του ανοίγει το 7ο Φεστιβάλ Cosmopolis που από φέτος εισέρχεται σε έναν νέο κύκλο. Θα διεξαχθεί από 18-22 Ιουλίου στην παλιά πόλη της Καβάλας και έχει πολύ ενδιαφέρον μουσικό και όχι μόνο πρόγραμμα.
Από φέτος στις συναυλίες υπάρχει ένα συμβολικό εισιτήριο 5 η 10 Ευρώ, ενώ υπάρχει και εισιτήριο για 4 συναυλίες με κόστος μόλις 15 Ευρώ.
Αξίζει να επισημάνω ότι αυτή συναυλία θα είναι η πρώτη του Sergento στηνΕλλάδα, ενώ δεν θα παίξει σε άλλη πόλη. Ακόμα φαίνεται ότι τα φεστιβάλ της περιφέρειας μας, στήνονται και κάνουν πολιτισμό χωρίς να χτυπάνε στο κεφάλιτις τιμές των συναυλιών, όπως γίνεται αλλαχού, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Με την ευκαιρία της συναυλίας, έμαθα ότι πέρσι κυκοφόρησε ο καινούργιος δίσκος του Sergento, που έχει τον τίτλο "Mascaras".
25 κι απόψε!!!
(Λυπάμαι Tim Booth αλλά εσάς σας έχω ξαναδεί. Άσε που πέφτει μακρία το L.A. και είναι και ημέρα Τετάρτη οι συναυλίες)

Σκιά, ξάπλα, μπανάκι, ανεμιστήρας οροφής.

Το καλοκαίρι είναι πλέον και επίσημα εδώ. Το θερινό ηλιοστάσιο πέρασε και ο καύσωνας δε λέει να περάσει γρήγορα για να μας αφήσει στην ησυχία μας. Πως επιβιώνεις στον καύσωνα ακόμα και σε περίπτωση – χτύπα ξύλο! – μπλακ άουτ; Κατ’ αρχάς χρειαζόμαστε δέντρα και σκιά. Τυχεροί και τυχερές όσοι έχουν δέντρα στις αυλές τους ή σε κοντινή απόσταση από το σπίτι. Άτυχοι οι περισσότεροι από εμάς αφού τέτοιες μέρες το να περπατάς στους περισσότερους δρόμους της πόλης είναι βάσανο λόγω της απουσίας δέντρων στα πεζοδρόμια και τις στράτες. Υπολογίζεται ότι η διαφορά της θερμοκρασίας από την κορυφή ενός δέντρου μέχρι την βάση του ξεπερνάει του δεκαπέντε βαθμούς. Αν δηλαδή στην κορυφή έχει 45 στην βάση κάτω από την σκιά μπορεί να έχει σχεδόν 30 βαθμούς. Δήμαρχε δέντρα στα φαρδιά πεζοδρόμια, ειδικά εκεί που οι πρασιές τελειώνουν μακριά από τον δρόμο και ο ήλιος ρίχνει σφαλιάρες στον διαβάτη άφοβος. Βεργίνας, Π.Διονυσίου και όπου άλλου. Κάντε μια γενικότερη προσπάθεια για να δούμε να ξαναπαίζουν δέντρα στους δρόμους της πόλης. Στην οδό Παπάγου στου Ζωγράφου στην Αθήνα έχει τόσα δέντρα κατά μήκος του δρόμου και από τις δύο πλευρές, όσα δεν έχουν – που να τα βρουν – όλοι οι δρόμοι στο κέντρο της Δράμας. Για την ξάπλα δεν έχω να πω πολλά. Κατά βούληση και αδιακρίτως. Σε ότι αφορά τα μπάνια, κρύο νερό για πιο γρήγορα αποτελέσματα αλλά και για εξοικονόμηση ενέργειας, όπου δεν υπάρχουν ηλιακοί θερμοσίφωνες. Το μεγάλο πρόβλημα των ημερών όμως είναι η λύση του προβλήματος ζέστη μέσα στο σπίτι. Τα κλιματιστικά. Καταστρέφουν την ατμόσφαιρα μέσα στα δωμάτια ανακυκλώνοντας και ξηραίνοντας τον ίδιο αέρα. Καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ρεύματος, επιβαρύνοντας τον οικογενειακό προϋπολογισμό και δοκιμάζοντας τα όρια αντοχής του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας. Συνεισφέρουν στην αύξηση της θερμοκρασίας στις πόλεις και στον πλανήτη γενικότερα, επιδεινώνοντας τις συνθήκες τις οποίες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι επόμενες γενιές, τα παιδιά μας.

Όσοι έχετε μονοκατοικίες βάλτε από φέτος ανεμιστήρες οροφής. Ελάχιστη κατανάλωση ρεύματος, ανοιχτά παράθυρα και διαρκής ανανέωση του αέρα στον χώρο όπου ζείτε, δημιουργία ενός ευχάριστου δροσερού κύματος αέρα συνεχώς και ακόμα, αθόρυβη – ανάλογα με το μοντέλο – λειτουργία! Μπορεί να μειώσει την θερμοκρασία στον χώρο μέχρι και 5 βαθμούς. Αναφέρομαι σε ανεμιστήρες οροφής και όχι σε ανεμιστήρες βάσεις που είναι ασύμφοροι γενικότερα. Ας μην έχουμε την βλακώδη επιθυμία, κόρη της κατανάλωσης κι αυτή, μέσα στο καλοκαίρι να ζούμε σε θερμοκρασία 23 βαθμών μέσα στο μεσημέρι.

Καλό καλοκαίρι!

Ο κεφτές γαρ εγγύς!

Αναβλήθηκε τελικά η εκδίκαση της υπόθεσης που κατατέθηκε από γνωστό τηλεπλασιέ – άγνωστο δημοκράτη κατά του ιδιοκτήτη του blogme.gr, επειδή εκεί παρουσιάζονταν μεταξύ εκατοντάδων άλλων παραπομπές σε κείμενα και βίντεο του τάγματος των funel, σατιρικά και κατά τον ενάγοντα υβριστικά για το άτομο του.

Επειδή ο εν λόγω δεν έχει τρόπο να αντιμετωπίσει την κριτική που του γίνεται, έκανε μια μήνυση εναντίον ενός ουσιαστικά άσχετου ανθρώπου και επιχειρεί τώρα να συσπειρώσει τους Έλληνες χρήστες Ίντερνετ γύρω του, επειδή όπως λέει ο ίδιος υπάρχει κίνδυνος, κατόπιν δικών του ενεργειών, να περιοριστεί η πρόσβαση μας στο Ίντερνετ. Όσοι δε τον κριτικάρουν, είναι κατά τον «ψευδοπροφήτη» οι «Ταπαίρνογλου», μίσθαρνα προφανώς όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία συνομωτεί εις βάρος του για να μην αποκαλύψει την μεγάλη αλήθεια του Σύμπαντος, ότι δηλαδή είμαστε η πιο «μεγάλη, αρχαία και καρπερή» φυλή της ιστορίας. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε μη σου ‘ρθει στο κεφάλι, εν ολίγοις.

Επί της ουσίας, όταν έφτασε ο καιρός (21/6/2007) να ακουστεί στο ακροατήριο η ουσία της υπόθεσης, προέκυψε αναβολή. Άλλη συνομωσία αυτή ή απλή σύμπτωση;

Όπως και να ‘χει τα τηλεμάγαζα της «εθνικοφροσύνης» και της μπούρδας μόνο με την σάτιρα θα καταρεύσουν…

Η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου…

Διαβάζω για την συμμετοχή της Κομουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (Κ.Ο.Ε.) στον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς εν όψει των εκλογών. Για απόρριψη των κεντροαριστερών μετεκλογικών σεναρίων και ελπίζω να μην είναι όλα μια βιτρίνα…

Ελπίζω μια μέρα να λυθεί το πολιτικό αδιέξοδο μετά τις εκλογές, με Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυβερνητικό συνασπισμό, όπως στην Γερμανία και να προκύψει πριν από τις επόμενες εκλογές ένα ισχυρό κόμμα της Αριστεράς που θα αποτελεί την άλλη επιλογή για τους ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα. Σας το έχω ξαναπεί αυτό…

Αλλά σήμερα δεν είναι κουβέντες αυτές…

Θα χαθώ για άλλη μια μέρα στην γιορτή της πόλης. Που δεν έχει όνειρα τούτες τις μέρες αλλά νότες. Θα σταθώ όρθιος η θα καθήσω εκεί που έχει χώρο για άλλον ένα. Θα περάσω από την πλατεία, θα γυρίσω στους γύρω δρόμους, θα ακούσω τύμπανα και κρουστά, θα πιω, μα τον Τσεό, ένα τσιπουράκι στις έντεκα το πρωί με τον ήλιο στο καύκαλο και θα γυρίσω στο γραφείο. Γράφω πάντα τραγουδιστά, γελάω δυνατά και κοιμάμαι σαν σκύλος ή σαν παρδαλό αρνί. Ο καιρός με ντύνει με σκέψεις και σύννεφα που όλο αλλάζουν σχήματα. Έτσι κουρδίζεται η καρδιά μου.

Κοιτώντας την θέση του ήλιου ήξερα την ώρα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα δεν ξέρω πως ορίζει ο ήλιος την εξορία ενός ανθρώπου από την καρδιά. Πως στέκει ο ήλιος; Που είναι αυτός ο άνθρωπος κι αν μπορεί να χαμογελά; Μπορεί και το ξέρω…

Με την συνείδηση στην τσέπη, ανακύκλωση;!

Με την πραγματοποίηση της εκδήλωσης της νομαρχιακής επιτροπής του Συνασπισμού και των κινήσεων που υποστηρίζει στον Δήμο και τη Νομαρχία, άναψε και πάλι η συζήτηση για την διαχείριση των απορριμμάτων και την ανακύκλωση. Ακούγονται ενδιαφέροντα πράγματα που ελπίζω σύντομα να δούμε να υλοποιούνται. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι οι κάποιοι συνδέουν την ανακύκλωση με κάποιου είδους ανταποδοτικότητα προς τον πολίτη, πράγμα που γίνεται σε αρκετές χώρες με πολυετή πείρα στην ανακύκλωση.

Υπάρχουν παραδείγματα όπου για όσα μπουκάλια επιστρέφει κάποιος για ανακύκλωση, παίρνει στο τέλος του χρόνου ένα χρηματικό ποσό. Αλλού στους συμμετέχοντες στα προγράμματα ανακύκλωσης δίδονται εισιτήρια για θεατρικές παραστάσεις ή κινηματογράφου και συναυλίες. Σε άλλες περιπτώσεις το κέρδος είναι το «κομπόστ» που μπορεί να θρέψει τα λουλούδια στις γλάστρες.

Είναι τυχαίο ότι πολλοί άνθρωποι από την γειτονική χώρα έρχονται και ψάχνουν τα σκουπίδια που εμείς πετάμε χωρίς διαλογή στην χωματερή της Σίψας; Συζητάμε σήμερα χωρίς το παραμικρό σχέδιο για προγράμματα ανακύκλωσης για το όφελος που θα έχει ο πολίτης που θα αποφασίσει να διαλέγει και να ανακυκλώνει τα απορρίμματα του;

Να εκπαιδεύσουμε τους υπαλλήλους, να τοποθετήσουμε κάδους, να ενημερώσουμε όλους και όλες για την ανακύκλωση, να δούμε πως η επιχείρηση ανακύκλωσης θα σταθεί στα πόδια της κι όταν με το καλό θα γίνει αυτό μπορούμε να μιλήσουμε και για ανταποδοτικά τέλη.

Μπορεί σε πολλούς από εμάς να αρκεί ότι έστω και ένα δέντρο να γλυτώσει την κοπή για να γίνει χαρτί είναι ανταποδοτικό.

Μια «αρχή» δίχως ορατό τέλος…

Έμελλε να το δούμε κι αυτό στην εποχή της «Νέας Διακυβέρνησης». Μπάτσους να αναγκάζουν νεαρούς αλλοδαπούς κακοποιούς να ανταλλάξουν μπάτσες για να διασκεδάσουν (οι μπάτσοι).

Αμήχανη η πολιτική ηγεσία του Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έσπευσε να καταδικάσει την βία. Ότι έκανε και ο πρωθυπουργός, αλλά και κάθε άνθρωπος. Ακολούθησε η πειθαρχική δίωξη και μέχρι το επόμενο κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας θα έχουμε όλοι την εντύπωση ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

Ψιλές η χοντρότερες πάντα έπεφταν μέσα στα κρατητήρια. Σήμερα όμως έχουμε πολύ περισσότερα κρούσματα. Μόνο τον τελευταίο μήνα δύο τουλάχιστον αστυνομικοί διευθυντές χρησιμοποίησαν τα υπηρεσιακά τους περίστροφα για να λύσουν προσωπικές τους διαφορές.

Ήταν πριν από περίπου πέντε χρόνια, όταν άρχισε να στήνεται οργανωμένα το καθεστώς της «αυθαιρεσίας». Από το δωμάτιο του Ευαγγελισμού που νοσηλεύονταν ο καταδικασθείς ως μέλος της 17Ν Σάββας Ξηρός.

Οι παρατυπίες και οι υπερβάσεις σε εκείνη την υπόθεση, φαίνεται να έχουν ιδρύσει καθεστώς στην αντίληψη κάποιων λειτουργών και να αφορούν πια τον οποιοδήποτε πέφτει στα χέρια των αρχών, για οποιονδήποτε λόγο. Αν είναι άτυχος και πέσει στους «κατάλληλους» λειτουργούς.

Θα μαθαίναμε ποτέ τις συνέβη στους δύο μετανάστες κρατουμένους αν δεν υπήρχε το βίντεο; Όσο μάθαμε για τις απαγωγές των Πακιστανών και για τις τηλεφωνικές υποκλοπές…

Μικρός που είναι ο «κόσμος»

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα υπήρχε κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος που θα ανέφερε στο blog μου, ότι ένα από τα κείμενα που δημοσιεύω, έχει δημοσιευτεί σε τοπική εφημερίδα και το έχει γράψει ο τάδε. Το είδα χθες το μεσημέρι γραμμένο σε σχόλιο και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

Σκέφτηκα να τον ευχαριστήσω για την επισήμανση και να ανακοινώσω ότι θα προσφύγω με κάθε νόμιμο μέσω κατά της εφημερίδας γιατί δημοσιεύει τα κείμενα μου χωρίς εγώ να γνωρίζω τίποτα. Μια άλλη σκέψη ήταν να του αναφέρω ότι ο συντάκτης της εφημερίδας που κατονόμαζε, μου έχει παραχωρήσει το δικαίωμα να δημοσιεύω στο ιστολόγιο μου, οποιοδήποτε κείμενο του χωρίς την υποχρέωση από μέρους μου οποιασδήποτε αναφοράς στο όνομα του.

Εδώ και δύο χρόνια που έστησα το blog μου υπογράφω πάντα με το ψευδώνυμο Angelito. Ποτέ δεν θεώρησα ότι είχα κάποιον ιδιαίτερο λόγο ανωνυμίας. Δεν είναι δύσκολο κάποιος αν θελήσει να βρει κείμενα μου και στο ιστολόγιο και σε άλλες ιστοσελίδες. Οπότε και να καταλάβει ποιος είναι ποιος.

Το σχόλιο που αναφέρω ήταν γραμμένο από ανώνυμο χρήστη. Το διέγραψα χωρίς να απαντήσω.

Είναι πιθανό να μην έχω να κάνω με κάποιον καλοπροαίρετο αναγνώστη, αλλά με κάποιον που θεωρεί ότι με ξεσκέπασε και είναι ευκαιρία να κουτσομπολέψουμε…

Μικρός που είναι ο «κόσμος» τελικά…

Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία;!

Έχουν περάσει λίγες ημέρες από την ημέρα που ελευθερώθηκε η παραλία του Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό. Η εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσίευσε στοιχεία για το κατά πόσο έχουν πρόσβαση στις παραλίες του νομού Αττικής οι πολίτες. Ποσοστό 70% της ακτογραμμής της Αθήνας είναι κλειστό ή πανάκριβο για όσους θέλουν να κολυμπήσουν, παρά την σαφή συνταγματική αναφορά στην ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες. Ενώ στο υπόλοιπο 30% που υπάρχει πρόσβαση, υπάρχουν είτε απομακρυσμένες, είτε βραχώδης ακτές.

Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική, όχι μόνο στο νομό Αττικής, αλλά σε ολόκληρη την χώρα. Τα beach – bar ξεφυτρώνουν παντού, μαζί τους φυτρώνουν και οι σεζ – λονγκ και οι ξαπλώστρες, οι ομπρέλες πολλαπλασιάζονται και η επίσκεψη σε κάποια παραλία πάει τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο.

Οι καλύτερες ελληνικές παραλίες είτε έχουν παραχωρηθεί σε ξενοδοχειακές εταιρίες, είτε αποτελούν ιδιοκτησίες και εκμεταλλεύσεις ιδιωτών. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το «κίνημα» για την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, να επεκτείνονταν και σε άλλες περιοχές της χώρας. Παραλίες – μπαξίσι σε ιδιώτες υπάρχουν αμέτρητες σε όλη την χώρα, ενώ και στην περιφέρεια μας η πρόσβαση σε αρκετές παραλιακές ζώνες είναι προβληματική καθώς οι ιδιοκτήτες δεν αφήνουν διόδους προς την παραλία.

Αφού δεν νοιάζονται οι αρχές, δεν θα έπρεπε να νοιαστούμε εμείς για το συνταγματικό μας δικαίωμα;

(Αφού έμεινα στον κάμπο σήμερα, είπα να ανεβάσω ένα ποστ για τις παραλίες)

Σε δέκα χρόνια ίσως είναι αργά…

Δεν περίμενα τον πρώην αντιπρόεδρο των Η.Π.Α. Αλ Γκορ για να ανησυχήσω για την κλιματική αλλαγή, τις συνέπειες που θα επιφέρει στην καθημερινότητα μας και την προοπτική επιβίωσης των μελλοντικών ανθρώπινων γενεών. Όπως επίσης δεν περίμενα ότι ένας έστω πρώην αξιωματούχος θα μιλούσε τόσο άμεσα για τους κινδύνους από την ρύπανση τους περιβάλλοντος, ειδικά ένα πρώην αντιπρόεδρο των Η.Π.Α μιας από τις ελάχιστες χώρες που παρακάμπτουν σκόπιμα το Πρωτόκολλο του Κιότο.

Αφήνοντας κατά μέρος την όποια προκατάληψη, μου έκανε εντύπωση η αναφορά του ότι «οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και αν δεν ληφθούν μέτρα, σε 10 χρόνια θα φτάσουμε σε σημείο μη αναστρέψιμο για τον ανθρώπινο πολιτισμό». Είναι σύνηθες να διατυπώνονται προειδοποιήσεις από την επιστημονική κοινότητα, αλλά ασυνήθιστο να εκφέρεται από τα χείλη ενός πολιτικού μια τόσο δραματική έκκληση. Η στράτευση του Γκορ στον αγώνα για την αποτροπή μιας μη αναστρέψιμης αλλαγής στο περιβάλλον, είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, κυρίως σε ότι αφορά την έγερση συνειδήσεων ότι το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται παγκόσμια κινητικότητα για την λήψη δραστικότερων μέτρων στην κατεύθυνση της μείωσης των εκπομπών ρύπων που συμβάλλουν στην αύξηση του φαινόμενου του θερμοκηπίου – το οποίο είναι ο υπ’ αριθμό ένα κίνδυνος για την συνέχισης της ύπαρξης ζωής στον πλανήτη – με την ελπίδα ότι τα προσεχή χρόνια θα σταματήσει η ραγδαία επιδείνωση των μεγεθών που οδηγούν την κατάσταση στα άκρα.

Στην διάλεξη Γκορ ήταν παρούσα η πολιτική ηγεσία. Μακάρι η παρουσίαση του ντοκιμαντέρ του πρώην αντιπροέδρου με τον τίτλο «μια ενοχλητική αλήθεια» να φέρει προ των ευθυνών τους όλους όσοι καθορίζουν τις πολιτικές που σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την κλιματική αλλαγή.

Ο καπιταλισμός πρέπει να παλέψει με τον εαυτό του για να αποτραπεί η υπερθέρμανση του πλανήτη. Δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει κάτι τέτοιο, αλλά η πίεση πρέπει ολοένα να μεγαλώνει αν θέλουμε να υπάρξουν αποτελέσματα σύντομα…

Ο Αλλάχ να βάλει το χέρι του…

Βυθισμένη στο χάος εξακολουθεί να βρίσκεται η λωρίδα της Γάζας, λίγες εβδομάδες πριν από την συμπλήρωση δύο χρόνων από την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων και την εκκένωση των εβραϊκών οικισμών στην περιοχή. Πενήντα πέντε άνθρωποι έχουν σκοτωθεί τις τελευταίες πέντε ημέρες, ενώ υπάρχει ανησυχία για την επέκταση της βίας και στην σχετικά ήρεμη μέχρι τώρα περιοχή της Δυτικής Όχθης.

Η Φατάχ και η Χαμάς μάχονται για την κατάληψη της εξουσίας στην λωρίδα της Γάζας – προπύργιο της Χαμάς – την ίδια ώρα που η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που οι ίδιες οι οργανώσεις συνέστησαν είναι τελείως αδύναμη να ελέγξει την κατάσταση. Το αριθμητικό πλεονέκτημα της Φατάχ δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ηρεμία, καθώς στους κόλπους της Χαμάς είναι λίγοι αυτοί που ασπάζονται μετριοπαθείς απόψεις τόσο για ενδοπαλαιστινιακά όσο και για διμερή ζητήματα με το Ισραήλ.

Ο διεθνής παράγοντας είναι ωσεί παρών στην περιοχή. Κάπως έτσι η ισραηλινή πολιτική σε συνδυασμό με τις διεθνείς κυρώσεις που επιβλήθηκαν στους Παλαιστινίους επειδή ψήφισαν σε δημοκρατικές εκλογές ένα κόμμα που ήταν ανεπιθύμητο από πολλούς εκτός παλαιστινιακών εδαφών έχει προκαλέσει συνθήκες οικονομικού στραγγαλισμού, ο οποίος πλήττει κυρίως την Παλαιστινιακή Αρχή και τον Πρόεδρος Αμπάς σε πολιτικό επίπεδο, αλλά πρακτικά οδηγεί στην απελπισία όλο και περισσότερους Παλαιστίνιους.

Θα είναι τραγικό να βυθιστούν και οι Παλαιστίνιοι σε εμφύλιο πόλεμο για να εφαρμοστούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των μακελάρηδων της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, Ισραήλ και Η.Π.Α. Ο Αλλάχ να βάλει το χέρι του…

Οι φωτογραφίες είναι του AFP από την ιστοσελίδα του BBC.

"La Esperanza de Drama..."

Είμαι Πανδραμαϊκός όπως έχετε ήδη καταλάβει οι τακτικοί στο Calle Drama. Ο Πανδράμ προήλθε από την συγχώνευση της Ελπίδας και του Άρη Δράμας. Στις αρχές του μήνα στην εφημερίδα "Ρήξη" δημοσιεύτηκε ένα κείμενο για την Ελπίδα μας και την ιστορία της στο διάστημα του μεσοπολέμου.

Senores y senoras, la Esperanza de Drama...

Ένας «μοναχικός» αγώνας…

Τερματίστηκε την Κυριακή μετά από 24 ημέρες η απεργία πείνας του Δημάρχου Ελληνικού Χρήστου Κορτζίδη που είχε ξεκινήσει ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το κλείσιμο του παραλιακού μετώπου του Δήμου από ιδιώτες καταστηματάρχες. Την ίδια ημέρα κάτοικοι της περιοχής και συνεργεία του Δήμου έριξαν τα κάγκελα στην παραλία του Αγίου Κοσμά και τοποθέτησαν την επιγραφή «Δήμος Ελληνικού – Είσοδος Ελεύθερη». Από εδώ και στο εξής η παραλία θα λειτουργεί υπό την ευθύνη των δημοτικών υπηρεσιών.

Ο αγώνας του Χρήστου Κορτζίδη και των πολιτών του Δήμου Ελληνικού αποτελεί μια μεγάλη νίκη για όλους μας. Συμβολίζει την διεκδίκηση του αυτονόητου. Ο λαός έχει την κυριότητα σε κάθε σπιθαμή της πατρίδας μας. Ο δημόσιος χώρος, τα πάρκα, οι πλατείες, οι ακρογιαλιές είναι αγαθά που κανείς δεν μπορεί να εκχωρήσει σε οποιονδήποτε ο οποίος θα αποκλείσει από την χρήση τους έστω και έναν άνθρωπο.

Αντιστάσεις όπως αυτή δεν είναι συνηθισμένες, ίσως γιατί τα κοινωνικά αγαθά δεν σημαίνουν στην εποχή μας τόσα όσα παλιότερα και κυρίως σε σχέση με την ατομική ιδιοκτησία. Η διατήρηση των κοινωνικών αγαθών, του εθνικού πλούτου αν προτιμάτε καλύτερα, αποτελεί την βάση για την βελτίωση της ζωής μας.

Για τον Δήμο Ελληνικού πλέον, το στοίχημα είναι να λειτουργήσει την παραλία όσο το δυνατόν καλύτερα και να δώσει το παράδειγμα σε όλους…

Διαφορά φιλοσοφίας…

Αφού οι εμπλεκόμενες τράπεζες στο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων δεν ήθελαν να επιστρέψουν και τους τόκους στα ασφαλιστικά ταμεία, οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης, Αλογοσκούφης και Μαγγίνας αποφάσισαν την Παρασκευή να καλύψουν αυτοί το ποσό που αντιστοιχεί στους τόκους. Έτσι η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία σκιά στο θέμα της εξαπάτησης των ταμείων από επιτήδειους εντός και εκτός των κόλπων της, αφού και τα ταμεία θα πάρουν πίσω τα χρήματα τους αλλά και η δικαιοσύνη διερευνά περαιτέρω την υπόθεση.

Η κάλυψη της διαφοράς όμως θα γίνει με χρήματα από τον προϋπολογισμό. Κι ακόμα δεν έχουμε μάθει ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για την έκδοση των προσυμφωνημένων ομολόγων που απέφεραν σε όσους ενεπλάκησαν μεγαλύτερες ή μικρότερες προμήθειες.

Η κυβέρνηση μας κοροϊδεύει. Τα χρήματα του προϋπολογισμού είναι πάλι χρήματα των πολιτών. Καλύπτοντας την ζημιά των ταμείων με αυτά, βγάζει τα χρήματα από τη μια μας τσέπη για να τα βάλει στην άλλη. Το ποσό αυτό όμως είναι ζημιά είτε για τον προϋπολογισμό, είτε για τα αποθεματικά των ταμείων. Δεν πληρώνει ούτε η Ν.Δ. για τα αποτελέσματα των επιλογών στελεχών της, ούτε πολύ περισσότεροι οι «γαλαντόμοι» αρμόδιοι υπουργοί της.

Επι ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, «ξαφρίστηκαν» οι ιδιώτες. Επί Ν.Δ. «ψειρίζουν» τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι προφανές ότι υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας…

Σώθηκε πια το μελάνι;…

Πως γίνεται να ευνοεί μόνο τα κέρδη των εταιρειών ο περιβόητος ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς; Δεν έχει ακούσει τίποτα για δαύτον ο διοικητής της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας που αυξάνει εδώ και δύο χρόνια τα επιτόκια; Πως φεύγουν έτσι τα ευρώ από το πορτοφόλι μας παρά τον ανταγωνισμό και την έξοδο από την επιτήρηση; Πως χρεωθήκαμε στις τράπεζες, οι οποίες έχουν ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα, αλλά σηκώνουν τα χέρια στον θεό της αγοράς, όταν ανεβαίνουν τα επιτόκια.

Ξέρετε ποιοι κερδίζουν από το επιτόκιο, θαρρώ…

Οι χαμένοι της υπόθεσης είμαστε σίγουροι ποιοι είναι.

Τι σημασία έχει αν πήρες το δάνειο μετά από εξονυχιστικό έλεγχο των όρων του και με την καλύτερη δυνατή συμφωνία; Ανεβαίνουν τα επιτόκια, πληρώνεις κι εσύ την άνοδο. Επίσης αδιάφορο αν δεν σου φτάνουν τα χρήματα για να πας διακοπές. Ή θα μείνεις στα ρηχά ή θα πάρεις ένα «δανειάκι» για να αισθανθείς λιγάκι «άνθρωπος». Γιατί υπό τις συνθήκες που διαμορφώνει η ελεύθερη – για ποιους; - αγορά μόνο «άνθρωποι» δεν μπορούμε να αισθανόμαστε. Διόλου παράξενο που αυξάνονται και οι ανάλογες συμπεριφορές.

Αλλά το επιτόκιο δεν έχει χαρακτηριστικά, ούτε συμπεριφορά. Είναι ένα νούμερο. Που ρυθμίζεται από ανθρώπους, που παρότι μπορούν να ζούνε ανθρώπινα λόγω των αποδοχών τους, έχουν γραμμένους όλους όσοι παλεύουν για να ζουν ανθρώπινα. Για να εξακολουθήσουν να ζουν ανθρώπινα σε ένα απάνθρωπο σύστημα, ίσως.

Το θέμα είναι γιατί δεν τους γράφουμε κι εμείς κανονικά εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι…

Ξηλωθείτε και φέτος…

Αυξήσεις μέχρι 12% ανακοινώθηκαν από τις ακτοπλοϊκές εταιρίες για τα δρομολόγια των πλοίων στις ελληνικές θάλασσες, ενώ δεν αποκλείεται οι τιμές να αυξηθούν κι άλλο τις προσεχείς εβδομάδες. Η κατάσταση στο Αιγαίο είναι απαράδεκτη εδώ και πολλά χρόνια. Υψηλές τιμές και δρομολόγια μόνο για τα δημοφιλή νησιά. Στην "Άγονη Γραμμή" πάνε μόνο οι πολύ αποφασισμένοι.

Μια απλή σύγκριση με τις τιμές που παρέχουν οι ίδιες ακτοπλοϊκές εταιρίες σε δρομολόγια στις διεθνείς γραμμές στο Ιόνιο είναι αποκαλυπτική για το μέγεθος της κερδοσκοπίας στο Αιγαίο. Δεν είναι μόνο το κόλπο με τα ταχύπλοα – είναι πιο φθηνό να ταξιδέψεις Ηγουμενίτσα – Ανκόνα, παρά Πειραιά – Νάξο! - είναι και η εξαφάνιση των συμβατικών πλοίων από τις δημοφιλείς γραμμές.

Σύμφωνα με έναν υπολογισμό που έκανε χθες Αθηναϊκή εφημερίδα, μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται περίπου πεντακόσια ευρώ για να ταξιδέψει από Πειραιά για Ρόδο ή Λέσβο. Αν η ίδια οικογένεια ταξιδέψει από Βόρεια Ελλάδα, θα πρέπει να υπολογίσετε ή βενζίνες και διόδια ή περίπου ογδόντα ευρώ στο κεφάλι για ταξίδι με το τρένο ή το λεωφορείο.

Αεροπορικά κάποιοι τυχεροί ταξιδεύουν με χαμηλό ναύλο λόγω προσφορών, αλλά οι περισσότεροι πληρώνουν τιμές πάνω από εκατόν τριάντα ευρώ το άτομο για τους πιο προσιτούς προορισμούς. Αλλά ακόμα κι έτσι, σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται και πλοίο για να πας στα νησιά όπου δεν υπάρχει αεροδρόμιο.

Μέχρι εδώ αναφέρθηκα μόνο σε έξοδα μετάβασης και επιστροφής. Η διαμονή και η διασκέδαση στον τόπο των διακοπών είναι ένα άλλο σημαντικό κεφάλαιο. Οι μέσες τιμές για ένα δίκλινο με το ζόρι πια συγκρατούνται στα πενήντα ευρώ την περίοδο αιχμής, ενώ τα έξοδα για διατροφή και διασκέδαση ακολουθούν τον γενικότερο ρυθμό της ακρίβειας.

Είναι σίγουρο ότι για ένα δεκαήμερο διακοπών δεν αρκούν ο μισθός και το επίδομα αδείας. Αυτό που δεν μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί είναι πόσοι μισθοί ακόμα χρειάζονται για να μπορέσει κάποιος να κάνει διακοπές μια φορά τον χρόνο έστω και για ένα «συμβολικό» χρονικό διάστημα.

Θυμάμαι ότι το 1996 είχα πάει για μια εβδομάδα στην Σαντορίνη με 100.000 δραχμές και σκέφτομαι ότι τώρα με αυτά τα λεφτά φτάνω δεν φτάνω μέχρι το νησί. Καταλαβαίνει κανείς τι έχει συμβεί μέσα σε έντεκα χρόνια;…

Η φώτο είναι από εδώ.

Πολύ μακριά από το Ροστόκ…

Δεν χρειάζεται να πάμε στο Ροστόκ για να καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας. Ο Παναγιώτης είναι προφυλακισμένος ένα μήνα και μια μέρα, επειδή φορούσε πράσινα «σταράκια». Ο Δήμαρχος Ελληνικού είναι απεργός πείνας για εικοστή πρώτη μέρα, διεκδικώντας ελεύθερη πρόσβαση για όλους στις παραλίες. Οι προσαγωγές στο Ροστόκ, γίνονταν σωρηδόν – βλέπε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο 8^ης Μαρτίου 2007 – έπεφτε το ξύλο της αρκούδας και οι οκτώ ηγέτες των ισχυρότερων κρατών του πλανήτη συζητούν από χθες το απόγευμα τα προβλήματα του πλανήτη. Είναι αλήθεια ότι αν οι G8 εξαφανίζονταν θα χάνονταν μαζί τους και πολλά από τα προβλήματα που έχουν να λύσουν. Αλλά ποιος να τους το πει και να το καταλάβουν…

Οι διαδηλωτές είναι πάντα παρόντες στις συνόδους. Τα πρώτα «παιδιά» της αντιπαγκοσμιοποίησης κάνουν ήδη τα δειλά βήματα τους, το κίνημα δεν αναλώνεται μονάχα σε συζητήσεις και διάλογο. Κολεκτίβες, εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, διεύρυνση των μετώπων αντίστασης σε κάθε χώρα και συντονισμός δράσεων πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Είναι πολλά περισσότερα αυτά που πρέπει να γίνουν, αλλά θαρρώ ότι η δουλειά πρέπει να γίνεται πλέον, πολύ μακριά από τα θέρετρα όπου συνεδριάζουν οι G8. Στην ύπαιθρο και στις πολιτείες που φιλοξενούν τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποίησης…

Παρήγορα νέφη…

Είναι άραγε παρήγορη η βροχή που έπεφτε χθες στην πόλη, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος; Μην είναι ανησυχητική, αρχές του καλοκαιριού και μετά από έναν χλιαρό χειμώνα; Χορτάσαμε λόγια χθες για το περιβάλλον, ακούσαμε όσες ευχές θα ακούγαμε και τα Χριστούγεννα, αν ο νεογέννητος Ιησούς χρειαζόταν στην Φάτνη, αντί για το θερμό χνώτο των ζώων, την κρύα «γλώσσα» ενός κλιματιστικού.

Επί της ουσίας, τίποτα δεν θα αλλάξει στην επίσημη πολιτική. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει από εμάς και θα αφορά την δικιά μας και τις επόμενες γενιές…

Ο Σωτήρης Μουστάκας κηδεύεται σήμερα στην Αθήνα, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του προχθές. Πόσα κάλαντα σκορπίσαμε στις ταινίες του, την δεκαετία του ’80 στον «Απόλλωνα» και στ’ «Αστέρια»; Μας μεγάλωσε με το ιδιαίτερο στυλ του και ακόμα κι όταν αρχίσαμε να βαριόμαστε μετά από χρόνια τις επιθεωρήσεις και τα υπόλοιπα θεατρικά του, ποτέ δεν τον αισθάνθηκα απόμακρο ή ξένο. Ήταν και θα είναι ο Μουστάκας...

Αλλά εχθές θα είχε τα γενέθλια του ο αξεπέραστος Ισπανός ποιητής, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Πριν από 109 χρόνια ήρθε στον κόσμο κι έφυγε άδικα, αφήνοντας μας όμως τραγούδια σαν κι αυτό:

«Ο Παράδεισός μου είναι ένας κάμπος, που δεν έχει λύρες, που δεν έχει αηδόνια, μόνο μια πηγούλα κι ένα ποταμάκι, κρύφιο ποταμάκι και μικρή πηγή, Μόνο τη ζεστή καρδιά σου χάρισε μου κι άλλο τίποτα κι άλλο τίποτα…

Ο Παράδεισός μου διάφανη γαλήνη, που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας, Που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας, ήχοι απ' το φεγγάρι που τραβάν μακριά…»

Πατρίς, θρησκεία…λογοκρισία!

Το προηγούμενο κρούσμα λογοκρισίας καλλιτεχνικής έκθεσης στην «κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού» είχε σημειωθεί για προσβολή θρησκευτικών συμβόλων στην έκθεση Outlook. Αυτή την φορά κάποιοι θίχτηκαν επειδή στα πλαίσια της έκθεσης Art Athina, προβάλλονταν ένα βίντεο που φαίνονταν ένα αιδοίο σαν να φαινόταν μέσα από μια κλειδαρότρυπα και ακούγονταν παράλληλα ο εθνικός ύμνος, η αστυνομία έσπευσε να κατασχέσει το έργο και η δικαιοσύνη άσκησε διώξεις στους υπευθύνους για προσβολή εθνικών συμβόλων και η ζωή συνεχίζεται…

Η ιστορία γίνεται πιο πολύ βαρετή, παρά επικίνδυνη. Δεν είναι μόνο ότι επιβεβαιώνεται πλήρως το σύνθημα «τόσους μπάτσους και τόση μπάλα έχουμε να δούμε από την Χούντα». Είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα σε κομπλεξικούς δήθεν φίλους της τέχνης να υπερασπιστούν τα εθνικά ιδεώδη στο πεδίο της καλλιτεχνικής έκφρασης όπου τα όποια όρια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

Για να το γειώσω το θέμα: φανταστείτε έναν Έλληνα αθλητή που αγωνίζεται σε κάποιον διεθνή αγώνα φορώντας τα εθνικά χρώματα και πάνω στην φάση πιάνει τα «κάκαλα» του και τα μοστράρει στον αντίπαλο του, κάτι που γίνεται αντιληπτό από εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον πλανήτη. Θα έπρεπε ο αθλητής να διωχτεί για προσβολή εθνικών συμβόλων;

Ως πότε θα συναντάμε τέτοια κρούσματα στην Ελλάδα;

Το σκίτσο είναι του Eric Drooker.

Φωνή από χαρτόνι…

Είχα χάσει το λεωφορείο για την Αθήνα από Δράμα και κατέβηκα Θεσσαλονίκη για να πάρω από εκεί ένα άλλο. Μεσημεράκι στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων «Μακεδονία» κάθισα να πιω έναν καφέ, περιμένοντας την αναχώρηση. Κάθισα σε ένα τραπέζι που κοιτούσε τις διαδρομές αναχωρήσεων, καμιά εικοσαριά γκρίζα τραπεζάκια ολόγυρα μυρωδιά καυσαερίου και το περίεργο φως των σκεπασμένων χώρων. Στο διπλανό τραπέζι μια κοπέλα που μου ζήτησε φωτιά, από την άλλη μια ξανθιά που μιλούσε συνέχεια στο κινητό, απέναντι δυο μετανάστες που συζητούσαν σε μελλοντικά ελληνικά. Τους χάζεψα για λίγο και άνοιξα την εφημερίδα.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας πενηντάρης άνδρας, μελαψός με γκρίζα μαλλιά και μούσι. Άφηνε στα τραπέζια καρτελάκια και στυλούς ζητώντας μια βοήθεια. Στον λαιμό του είχε μια γάζα που ανέμιζε, η καλημέρα του ηχούσε ρομποτικά, ήτανε εγχειρισμένος καρκινοπαθής. Έβγαλα κάτι από την τσέπη και το άφησα στο τραπέζι. Όταν επέστρεψε πήρε το καρτελάκι και τα χρήματα με ευχαρίστησε με ένα νεύμα και ένα χαμόγελο. Αφού γύρισε όλα τα τραπέζια, ήρθε ξανά μπροστά μου. Με ρώτησε αν μπορεί να καθίσει για να μου δείξει κάτι. Η φωνή του αδύναμη σαν ψιχάλα, έβγαλε ένα χαρτόνι από την τσέπη και μου το έδωσε να το διαβάσω. Ήταν ένα κείμενο που ανέφερε την περίπτωση του με τρόπο διαφορετικό από το καρτελάκι που μου άφησε λίγο πριν. Με κοίταξε και μου είπε: «Μήπως πρέπει να γράψω αυτά στο καρτελάκι;»

Διάβασα και τα δύο κείμενα. Του είπα ότι το κείμενο στο χαρτόνι είναι πιο αξιοπρεπές γιατί δεν προκαλεί λύπη στον αναγνώστη, αλλά του δείχνει το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις και τον καλεί να σε βοηθήσει. Ζήτησε κάποιες διευκρινήσεις, σηκώθηκε χαμογελώντας και με χαιρέτησε καθώς έφευγε…

Κοίταξα γύρω μου. Τα τραπέζια είχαν όλα κόσμο, γιατί να διαλέξει εμένα, σκέφτηκα. Χαμογέλασα και κρύφτηκα ξανά στις σελίδες της εφημερίδας…

Δεν χρειάζονται οι «εκπτώσεις»…

Με ανησυχεί η απόφαση του Ούγκο Τσάβες να κλείσει δύο αντιπολιτευόμενα τηλεοπτικά κανάλια στην Βενεζουέλα. Όχι γιατί μπορεί να δώσει επιχειρήματα σε όσους τον κατηγορούν για αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, αλλά κυρίως γιατί ενέχουν τον κίνδυνο να ξεχάσει μετά από λίγο καιρό ο λαός της χώρας ποια ακριβώς είναι η αντιπολίτευση του Τσάβες στην Βενεζουέλα.

Τα δύο υπό διωγμό κανάλια – ένα έκλεισε, το άλλο απειλείται – ήταν από τα πιο δημοφιλή στην χώρα και είχαν παίξει σημαντικό ρόλο υπέρ των πραξικοπηματιών την Άνοιξη του 2003, όταν εκδήλωσαν το πραξικόπημα κατά του εκλεγμένου προέδρου της χώρας. Παρά την συμπαιγνία των ιδιωτικών τηλεοπτικών μέσων όμως, ο λαός βγήκε στους δρόμους και μια, πιστή στον Τσάβες και στην δημοκρατία, ομάδα στρατιωτικών επανάφερε στην θέση του τον πρόεδρο.

Όση πίεση κι αν δέχεται η Βενεζουέλα του Τσάβες από τον άπληστο βόρειο γείτονα της και τους υποτακτικούς του στην χώρα, είναι άδικο για την μπολιβαριανή δημοκρατία να δίνει αφορμή για σχόλια που την. Όταν μάλιστα φαίνεται από τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, ότι η επιρροή της αντιπολίτευσης γενικότερα περιορίζεται τόσο σε επίπεδο κοινωνίας, όσο και εκλογικά.

Η μπολιβαριανή δημοκρατία θα είναι πρότυπο εφ’ όσον εξακολουθήσει να σέβεται απόλυτα τις δημοκρατικές αξίες. Είναι γνωστό ότι όταν αρχίζουν οι «εκπτώσεις» σε τέτοια ζητήματα κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσουν…

Ένα ενδιαφέρον κείμενο για τα Βενεζολάνικα media υπάρχει στα Αγγλικά εδώ.

Για την Αμαλία, για όλους και όλες μας...

Η σημερινή μου εκπομπή στο ραδιόφωνο...

Ζητώ συγνώμη για τα σαρδάμ και τα λάθη, αλλά όλα έγιναν στον αέρα. Η ηχογράφηση έγινε μέσω ραδιοφώνου, γι΄αυτό και ο ήχος είναι λίγο "στριφνός"...

Amalia

Amalia - fakellaki.blogspot.com

Αμαλία Καλυβίνου: Εξ' αιτίας σου «γιατρέ μου»

Για την Αμαλία...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

…Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακοήθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ.:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* Να παρθούν άμεσα μετρά από την πολιτεία ώστε να σταματήσουν τα φακελάκια και η ανισότητα που επιφέρουν στην αντιμετώπιση των ασθενών

* να γίνει πιο ευέλικτος ο κρατικός μηχανισμός ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά θύματα εξαιτίας χρονοβόρων γραφειοκρατικών διαδικασιών

* να επιβληθεί αυστηρότερος έλεγχος στη διαπλοκή φαρμακευτικών εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου

* να αξιοποιηθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές υποδομές και να υπάρξει συνεχής και άρτια επιστημονική κατάρτιση για όλους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Ε.Σ.Υ.

* να καθιερωθεί η ψηφιοποίηση του ιατρικού φακέλου του ασθενούς πανελληνίως, ώστε να επισπεύδεται η σωστή διάγνωση και θεραπεία.

Ας πάψει πλέον η υποκρισία των κυβερνώντων, που προτιμούν να λαδώνονται οι γιατροί από τους ασθενείς παρά να αμείβονται αξιοπρεπώς από το κράτος.

* όχι αλλά φακελάκια

* όχι άλλη γραφειοκρατία

* όχι άλλος εμπαιγμός

Δικαιούμαστε δωρεάν και αποτελεσματική περίθαλψη. Για όλους.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ