Την αποδυνάμωση υπερεθνικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, την πάλεψε από τη γέννηση του το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Σήμερα οι οργανισμοί αυτοί, όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκαν αλλά ένας εξ αυτών, το ΔΝΤ αναλαμβάνει χρέη επιτηρητή της ακολουθούμενης οικονομικής και όχι μόνο, πολιτικής της Ελλάδας. Αν ρωτήσεις τον διπλανό σου, τι είναι το ΔΝΤ ή ποιο είναι το ιστορικό του, δύσκολα θα πάρεις απάντηση.
Δύσκολα μπορείς επίσης να βρεις μια εξήγηση για το πώς η «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη θα αναγκασθεί να πάρει μέτρα που θα συμπιέσουν δραματικά τα λαϊκά εισοδήματα και θα ισοπεδώσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ακόμα πιο δύσκολη είναι η απάντηση στο γιατί δεν μπορούμε να αποτρέψουμε, την εξέλιξη που είναι προφανές ότι μας στερεί την προοπτική σε ένα αξιοπρεπές μέλλον, ατομικά και συλλογικά. Αν θυμηθείτε την περίφημη «σύγκλιση» με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα γελάσετε πικρά, οκτώ μόλις χρόνια αργότερα.
Η κυβέρνηση έχοντας μέχρι στιγμής διαψεύσει πρώτα από όλα τον εαυτό της, ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί προσπαθώντας κυρίως να μη δώσει αφορμή στη μεσαία τάξη να δυσανασχετήσει περισσότερο από όσο σήμερα φοβάται. Η ισορροπία του «τρόμου» συμπληρώνεται από μια σειρά μέτρων που προτείνουν οι διεθνείς επιτηρητές και προσπαθούν να μας πείσουν οι κυβερνώντες ότι ανθίστανται στην επιβολή τους. Γνωρίζουν ότι το χρέος είναι και δικό τους έργο, το «τέρας» όμως πρέπει να μείνει χωρίς δόντια.
Από την δημιουργική λογιστική της Goldman Sachs για την είσοδο στην Ευρωζώνη, μέχρι την εγκληματική μεγαλομανία των Ολυμπιακών Αγώνων και από τα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων, τις μίζες και τα θύματα του Χρηματιστηρίου όλα ενώνονταν από σε ένα κεφαλαιώδους σημασίας χαρακτηριστικό. Την γλοιώδη νοοτροπία η οποία εγκαταστάθηκε στην επικράτεια όλα αυτά τα χρόνια.
Από τη μια τα κόμματα εξουσίας και το πελατειακό σύστημα και από την άλλη οι κοινωνικές αντιστάσεις. Ο ένας πόλος ύφαινε και συντηρούσε τον ιστό της «συναλλαγής» με τους ενδιαφερόμενους πολίτες και φορείς, καθιστώντας στο πέρασμα του χρόνου τη χώρα έρμαιο στα χέρια των κερδοσκόπων. Ο άλλος πόλος καταδίκαζε, αντιστέκονταν αλλά ποτέ δεν κατάφερε να υπερβεί τις αντιφάσεις του και να δώσει στους πολίτες μια πιστευτή εναλλακτική λύση για το αύριο.
Έτσι η νοοτροπία αυτή είναι καθεστώς σήμερα. Συναλλαγή, συναισθηματισμοί, αγκυλώσεις και οικογενειοκρατία ορίζουν από άκρου εις άκρον το πολιτικό σκηνικό, το οποίο όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εμείς εξουσιοδοτούμε να μας εκπροσωπεί.
Η κοινωνία μας γνωρίζει τι φταίει για τη σημερινή κατάσταση και ελπίζει αμυδρά να μην επιβεβαιωθούν τα χειρότερα εκ των σεναρίων που διακινούνται. Ελάχιστοι όμως σήμερα πιστεύουν ότι υπάρχει «ζωή» χωρίς το μηχανισμό (υπο)στήριξης.
Σε αυτή τη συγκυρία πολλοί μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης. Το δυστύχημα είναι ότι όποια κι αν είναι η πορεία της χώρας τους προσεχείς μήνες, οι όποιες εξελίξεις θα καθοριστούν από τον ίδιο παράγοντα, ο οποίος μέχρι σήμερα καθόρισε τις εξελίξεις.
Η όποια κοινωνική έκρηξη θα αποτελέσει την εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης και θα στρώσει το δρόμο για την εγκαθίδρυση της «νέας μεταπολίτευσης», με όρους ίσως χειρότερους ακόμα και από αυτούς της προηγούμενης.
