Πάει καιρός που έχω αφήσει το blog στην τύχη του. Το συνειδητοποιώ κοιτώντας το προηγούμενο από το σημερινό ποστ, που έχει εφιάλτες του περασμένου και ευχές του νέου χρόνου.Εδώ και δώδεκα μήνες οι μέρες κυλάνε σα φουσκωμένα ρέματα και δεν αφήνουν τίποτα στο πέρασμα τους. Μονάχα κάτι νύχτες οι χείμαρροι ησυχάζουν και περνάω για να γυρίσω πίσω εκεί που βρίσκονται αυτά που αγαπάω...
Συνήθως μου τραγουδάει ο Eddie Vedder, με μεθάνε τα χαμόγελα συναντήσεων που πέρασαν και άφησαν ένα σποράκι που θα φυτρώσει σε λίγο, όταν ο άνεμος θα στίβει τα νέφη πάνω από τους πόρους της γης κι ο ήλιος θα στέκεται όπως εκείνο το απόγευμα στο περασμα της δύσης...
Γεια μας!...
5 σχόλια:
Αυτός ο Eddie Vedder δεν ξέρω από ποιούς ουρανούς κατέβηκε κι έφτιαξε αυτή τη μουσική. Κάθε φορά που την ακούω έχω στο μυαλό μου πάντα αυτή τη σκέψη.
Γεια μας Angelito. :-)
Μη λέμε και όλα τα μυστικά μας mindstripper!:)
Ο Eddie Vedder?
Καλα λεει ο mindstripper:
Eνας αγγελος που γραφει μουσικη για ανθρωπινες ψυχες! Απο τους καλυτερους ροκ μουσικους!
Καλημέρα φίλε Ανχελίτο
από ρέμα σε ρέμα δεν μπορεί, κάποια μέρα θα ξεδιψάσουμε
( ή νύχτα)
...
Elva από μικρός φαινότανε ο Eddie...:)
Μαυρόγατε καλέ μου φίλε, βλέπεις πολύ μπροστά...
Δημοσίευση σχολίου