Εντός πόλης, εκτός «σταθεράς»…

Υπάρχει πάντα μια «σταθερά» στην ζωή μας. Που αφορά τους ρυθμούς μας και τα πράγματα που συνήθως κάνουμε τις ημέρες της εβδομάδας. Δεν είναι εύκολο να υπερβεί κανείς αυτή την κατάσταση. Όταν συμβεί όμως τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση. Είχα την τύχη να συναντηθώ μέσα στην εβδομάδα με δύο καλλιτέχνες που κοινό τους σημείο, πέρα από την ενασχόληση τους με την μουσική, είναι οι συχνές επισκέψεις τους στην Δράμα.

Την Πέμπτη ήταν εδώ ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Βρεθήκαμε μετά από πολύ καιρό, αλλά ήταν σα να μην μεσολάβησαν τόσοι μήνες. Ήρθε από το γραφείο μαζί με έναν ακόμα φίλο, πήγαμε μια βόλτα στην Αγία Βαρβάρα και επιστρέψαμε στο ράδιο για μια κουβέντα στον αέρα. Μετά επιστρέψαμε στην «Βαρβάρα», όπου ήρθαν και άλλοι φίλοι, για την μεσημεριανή εκδοχή της καλοπέρασης και χωρίσαμε το απόγευμα, τραβώντας ο καθένας τον δρόμο του…

Παρασκευή ήταν προγραμματισμένη η παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Τουλιάτου. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου είχα ανακαλύψει στοιχεία για τον καλλιτέχνη που προσδίδανε στην συνάντηση ιδιαίτερη σημασία. Χαιρετηθήκαμε, συστηθήκαμε, μιλήσαμε λιγάκι, περιμέναμε, μαζί με τον Γρηγόρη Παπαεμμανουήλ να προσέλθει περισσότερος κόσμος και όταν …έφυγαν οι κάμερες, αρχίσαμε την παρουσίαση. Απλά, χωρίς μικρόφωνα, ενώπιον ακροατών – θεατών που συμμετείχαν…

Δεν θέλω και πολλά περισσότερα τις μέρες που είμαι μέσα στην πόλη…

Στην κάτω φώτο μαζί με τον Νίκο Τουλιάτο είναι η Σαββίνα Γιαννάτου. Επάνω ο Μήτσος Ζερβουδάκης...

Η Γκερνίκα εβδομήντα χρόνια μετά…

Ήταν 26 Απριλίου 1937 όταν αεροσκάφη της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλία ισοπέδωσαν την πόλη, αφήνοντας εμβρόνητο όλο τον κόσμο. Έκτοτε η βασκική πόλη μετατράπηκε σε σύμβολο της βαρβαρότητας του πολέμου.. Οι νεότεροι την μάθαμε από τον περίφημο πίνακα του Πάμπλο Πικάσο. Ένα μνημειώδες έργο τέχνης.

Η Γκερνίκα θυμήθηκε την ιστορία της. Η ιστορία της Ευρώπης είναι σημαδεμένη από την πόλη, αλλά και από τον Ισπανικό Εμφύλιο και την τροπή που πήρε στα επόμενα χρόνια. Ντοκουμέντα από εκείνη την εποχή εκτίθενται αυτές τις μέρες σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, ανάμεσα τους και η Αθήνα, με διοργανωτή το Ινστιτούτο Θερβάντες.

Η πόλη των 6.000 κατοίκων βομβαρδίστηκε από τα αεροσκάφη της γερμανικής «Λεγεώνας του Κόνδορα», η οποία υποστήριζε τις δυνάμεις του Φρανθίσκο Φράνκο κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Πάνω από 1.600 άνθρωποι σκοτώθηκαν, ενώ η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε.
Η ιστορική βασκική πόλη αποτελούσε στρατηγικό σημείο για τους Δημοκρατικούς, αφού ήταν η μόνη περιοχή που εμπόδιζε τους εθνικιστές του Φράνκο να καταλάβουν το Μπιλμπάο.
Έτσι ο Φράνκο ζήτησε τη βοήθεια των Γερμανών και η Λουφτβάφε μαζί με μια ιταλική μοίρα υλοποίησαν την «Επιχείρηση Ρούγκεν», πραγματοποιώντας σαρωτικούς βομβαρδισμούς στην Γκερνίκα. Η επίθεση έγινε Δευτέρα, όπου στην πόλη λειτουργεί υπαίθρια αγορά...
Πολλοί εκτιμούν ότι ο Χίτλερ δοκίμασε στην Γκερνίκα τις στρατιωτικές τακτικές που θα χρησιμοποιούσε δύο χρόνια αργότερα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το γεγονός συγκλόνισε τον Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος ζούσε τότε στο Παρίσι και τον ώθησε να δημιουργήσει τον ομώνυμο πίνακα, που χαρακτηρίστηκε ως το πιο πολιτικοποιημένο έργο του 20ού αιώνα.

Στην εποχή μας τα σημάδια του φασισμού είναι διαφορετικά. Η οσμή του όμως είναι η ίδια. Η απειλή που αντιπροσωπεύει για το μέλλον της ανθρωπότητας είναι πάντοτε παρούσα. Τα υποκείμενα έχουν αλλάξει πια, αλλά η Γκερνίκα υπάρχει και σήμερα με άλλα ονόματα και δυστυχώς χωρίς να εγείρει τόσο έντονα συναισθήματα.

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα η γή θα γίνει κόκκινη!

Τι είναι είκοσι και μισό έτη φωτός μπροστά στην αιωνιότητα; Για την ακρίβεια μπροστά στην διατήρηση του ανθρώπινου είδους και μετά το τέλος του μεγάλου μας άστρου, που το ονομάζουμε ήλιο. Θα έρθει εκείνη η στιγμή ή θα την ξεκάνουμε την καλή μας κυρά – γη νωρίτερα; Απάντηση θα δοθεί μάλλον από γενιές που ακολουθούν, αν ασπαστούμε τα αισιόδοξα σενάρια.

Οι επιστήμονες πάντως έχουν ήδη αρχίσει την αναζήτηση για πλανήτες που θα έχουν χαρακτηριστικά ομοειδή με αυτά της γης. Τελευταία τους ανακάλυψη ο 581c, υπέρ - γη για να το «προσωποποιήσουμε» - ο οποίος βρίσκεται στον αστερισμό του Ζυγού – για λεπτομέρειες ρωτήστε την φίλη μου την snowflake αυτή μπορεί να ξέρει – έχει μάζα πέντε φορές μεγαλύτερη από αυτήν της γης, ενώ απέχει από το μητρικό της άστρο δεκατέσσερις φορές πιο κοντά! Αυτός είναι και ο λόγος που οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι το έτος στην υπέρ – γη διαρκεί όλες κι όλες δεκατρείς ημέρες!

Πόσες ημέρες άδεια δικαιούμαστε κατ’ έτος φίλες και φίλοι; Δεν χρειάζεται να σκεφτείται και πολύ αυτός είναι ο πλανήτης που μας ταιριάζει!

Και να ‘ταν μόνο αυτό; Το μητρικό άστρο Gliese 581 που δημιουργεί προϋποθέσεις ύπαρξης ζωής και θερμοκρασίες σε γήινα επίπεδα πάνω στην υπέρ – γη έχει χρώμα κόκκινο και δεν είναι εκπέμπει τόση ενέργεια όση ο ήλιος!

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα η γη θα γίνει κόκκινη δεν λέει το τραγούδι;!

Η γραφιστική απεικόνιση είναι από την εφημερίδα Daily Mail

Ιδιωτικοποιώντας και την Υγεία…

Απεργούν σήμερα οι νοσηλευτές σε ολόκληρη την χώρα με κύριο αίτημα τις προσλήψεις σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας καθώς η «επανίδρυση του κράτους» έχει οδηγήσει στην ερημοποίηση των νοσοκομείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η κατάσταση σε πολλά νοσοκομεία της χώρας είναι πολύ δύσκολη αφού οι νοσηλευτές είναι αναγκασμένοι να μην κάνουν ρεπό για να καλύπτονται οι ανάγκες της υπηρεσίας τους, αφού το προσωπικό δεν επαρκεί για την κάλυψη τους!

Υπό τέτοιες συνθήκες το Ε.Σ.Υ. δεν μπορεί ούτε να λειτουργεί σωστά, αλλά και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη προς τους πολίτες που κάποια στιγμή θα το χρειαστούν.

Δεν είναι λοιπόν παράλογο, είναι ακριβώς αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής περιστολής των δημοσίων δαπανών με κάθε κόστος, που σύμφωνα με στοιχεία, οι ιδιωτικές δαπάνες για την Υγεία στην χώρα μας φτάνουν τα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ! Κατά μέσο όρο χίλια εκατό ευρώ ετησίως αντιστοιχούν σε κάθε Έλληνα.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι το άνοιγμα των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας στον ιδιωτικό τομέα θα ωφελήσει και τον δημόσιο τομέα να βελτιωθεί. Αυτό που βλέπουμε όμως, είναι ότι όσο ο ιδιωτικός τομέας δραστηριοποιείται ο δημόσιος συρρικνώνεται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και ουσιαστικά απαξιώνετε υπό το βάρος της ανάγκης – ποιών άραγε – για την μείωση των ελλειμμάτων της οικονομίας.

Σεμνά και μετρητά…

Ομολογία αποτυχημένων επιλογών, σε πρόσωπα και πολιτικές, είναι η επιμονή της κυβέρνησης να στρουθοκαμηλίζει σε ότι αφορά τις πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση της σκανδάλου με τα δομημένα ομόλογα. Ο πρωθυπουργός, όπως το συνηθίζει από την ώρα που ανέλαβε(;) τις τύχες της χώρας στα χέρια του, μιλάει μόνο σε συγκεκριμένες, από μια επικοινωνιακή ανάγκη καθορισμένες, περιστάσεις ή όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, εξακολουθεί να εκτοξεύει κορώνες για διαφάνεια και χρηστή διαχείριση, την ώρα που οι αποκαλύψεις για την λειτουργία των στελεχών που η Ν.Δ. επέλεξε για επιτελικές θέσεις στο δημόσιο. Μόνο που πλέον δεν πείθει κανένα, όχι ότι εννοεί αυτά που λέει, αλλά ότι έχει την δύναμη να επιβάλλει σεμνότητα και ταπεινότητα στα στελέχη μιας παράταξης που έχουν μάθει «από πάππου προς πάππου» να αλωνίζουν στα δημόσια πράγματα. Με ολέθρια αποτελέσματα για την πορεία της χώρας.

Δεν είναι η μόνη υπεύθυνη η Ν.Δ. για πολλά από τα κακά της μοίρας μας, αλλά είναι πρωτοφανής η προσπάθεια αυτής της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά, να μετατρέψουν το άσπρο – μαύρο για να σωθούν κάποια προφανώς αξιόλογα γι’ αυτούς στελέχη του χώρου, τα οποία έχουν καλές προθέσεις – κατά πάσα πιθανότητα – αλλά οι επιλογές τους δεν τους δικαιώνουν.

«Χούντα δε θυμάμαι, μα ούτε Ελευθερία»*

Με πολλές και σημαντικές επετείους έφυγε η περασμένη εβδομάδα, όπως κάθε χρόνο. Η απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων που αποκρούστηκε από τις κουβανικές επαναστατικές δυνάμεις το 1961, μόλις δύο χρόνια από την νίκη τους κατά του Μπατίστα. Ένα ορόσημο για την πορεία του «τελευταίου νησιού στον κόσμο» και όχι μόνο γι’ αυτό στα χρόνια που ακολούθησαν την μεγάλη πορεία προς την Αβάνα…

Η 40^η επέτειος από την εκδήλωση του πραξικοπήματος που εγκαθίδρυσε στην συνέχεια την χούντα των συνταγματαρχών υπενθυμίζει παρά την ολοένα αυξανόμενη χρονική απόσταση τους κινδύνους που η δημοκρατία αντιμετωπίζει. Όχι τόσο όταν κάποιοι την επιβουλεύονται, αλλά κυρίως όταν λειτουργεί απρόσκοπτα σε καιρούς …απονήρευτους.

Θαρρώ πως η δημοκρατία δεν καταλύεται μόνο από τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων, αλλά καταλύεται κυρίως από την μείωση του κοινωνικού ελέγχου πάνω στους μηχανισμούς που διαχειρίζονται την πολιτική και κοινωνική εξουσία. Η δημοκρατία είναι αδύναμη όταν μια τράπεζα μπορεί να κλέβει την κοινωνία και ταυτόχρονα μπορεί όταν η κοινωνία αντιληφθεί τι συμβαίνει να εμφανίζεται η τράπεζα ως γενναιόδωρη και να προθυμοποιείται να επιστρέψει τα κλεμμένα. Είναι όμοια με χούντα όταν ξυλοφορτώνει όσους διαμαρτύρονται, όπως προχθές το μεσημέρι στην Κομοτηνή, καταντάει σώου και επικοινωνιακό παιχνίδι για να διασκεδάζουμε όλοι και όλες τις ψευδαισθήσεις μας…

* Στίχος από τραγούδι των Φατμέ, αν θυμάμαι καλά, ο οποίος αναγράφονταν στο πανό των φοιτητών που ξυλοκοπήθηκαν από μπάτσους στην Κομοτηνή, στις 21/4/2007…

«Μπουσουλώντας» προς την ειρήνη…

Σε «πειραματική» συμφωνία για κατάπαυση του πυρός συμφώνησαν προχθές σε συνομιλίες που διεξήχθησαν στην Αβάνα της Κούβας, η κυβέρνηση της Κολομβίας και η ένοπλη αριστερή οργάνωση Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ELN). O ELN είναι το δεύτερο σε δύναμη αντάρτικο που δρα στην χώρα από την δεκαετία του ’60 και αριθμεί περίπου πέντε χιλιάδες ενόπλους, ενώ οι Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC), αριθμούν περίπου 25.000 ενόπλους και είναι το μεγαλύτερο αντάρτικο στην χώρα.

Η συμφωνία που παραμένει ατελής, καθώς απομένει η ρύθμιση σημαντικών λεπτομερειών, είναι κατ’ αρχάς ενθαρρυντική καθόσον μαρτυράει την πρόθεση κυρίως από την πλευρά της κυβέρνησης να αναγνωρίσει ότι η σύγκρουση με τους αντάρτες δεν μπορεί να αναδείξει νικητή, καθώς είναι ευρύτατη η υποστήριξη προς τους αντάρτες στις φτωχογειτονιές των κολομβιανών μεγαλουπόλεων αλλά και στην ύπαιθρο. Ο ELN από την πλευρά του, όντας το μετριοπαθές αντάρτικο της χώρας, είχε δώσει από παλιότερα δείγματα αναζήτησης μια πολιτικής λύσης στην σύγκρουση, με δίκαιους όρους. Μετά από παραπάνω από σαράντα χρόνια συγκρούσεων και με την Κολομβία να εξακολουθεί να είναι μια από τις πλέον επικίνδυνες χώρες στον κόσμο, θα είναι πολύ σημαντική η στάση των FARC το προσεχές διάστημα.

Οι εξελίξεις στην Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια αφήνουν πολλά περιθώρια για πολιτική δράση στα δύο κινήματα, αφού όμως πρώτα διασφαλιστούν στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό συνθήκες αξιοπρέπειας και ελευθερίας για τους αντάρτες, αλλά και για όλων τον λαό…

Όλα για το «καλό» μας

«Ω εποχή, μου θυμίζεις τον καίσαρα» τραγουδούσε από την δεκαετία του ’80 ο Νικόλας Άσιμος, έχοντας δει από τότε τον ατομισμό - καγκουριά να επικάθεται στο καύκαλο της ελληνικής κοινωνίας. Το «Γιουσουρούμ» - όπως και αρκετά άλλα τραγούδια του αγαπημένου μας αυτόχειρα κροκανθρώπου ήταν για την Ελλάδα ότι ο Ναυτίλος του Ιούλιου Βερν για την φανταστική λογοτεχνία. Ο Άσιμος ήταν αιρετικός τόσο για τους πιστούς όσο και για τους άπιστους, σάρκαζε και σαρκάζονταν πανεύκολα, αλλά πάνω από όλα έβλεπε πεντακάθαρα. Είναι επίκαιρος, ίσως και λόγω του ότι η γενιά του κάνει σιγά – σιγά τον απολογισμό της και φυσικά οι βάσεις αυτού που ζούμε αηδιασμένοι καθημερινά, έχουν στηθεί από αυτήν τη γενιά.

Δεν μπορώ όταν χρειάζεται να βρω ένα τραγούδι για να συνοδεύσω ένα σχόλιο για κάτι επίκαιρο να βρω κάτι καλύτερο στην ελληνική γλώσσα από τα τραγούδια του Άσιμου. Ακόμα και αυτά τα τραγούδια στα οποία υπέκυπτε σε «μικροαστικές ευαισθησίες» ή φορούσε «ρεφορμιστικό ζιβάγκο» στην επαναστατική του διάθεση.

Ψάχνω να βρω μια διέξοδο από τις σκέψεις που μου δημιουργεί η υπόθεση με την διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Τα τραγούδια του Άσιμου είναι μια από αυτές.

Το αδιέξοδο όμως μένει. Η κοινωνία μεταλλάσσεται σε κάτι λιγότερο ανθρώπινο, μια αναγκαστική συμβίωση με ελάχιστη ευθύνη, μια ερωτική πράξη χωρίς συναίσθημα.

Το πήδημα θα λέγεται σε λίγο καιρό άλμα. Τα ένσημα θα μετονομαστούν σε ενσημόλογα, οι «νταβατζήδες» θα διαχειρίζονται τα πάντα. Όχι γιατί είναι τόσο ισχυροί, η επιθυμία του πελάτη μαζί με την αδυναμία του να την ικανοποιήσεις αλλιώς, είναι που δίνουν τη δύναμη στον «νταβατζή».

Το κουστούμ έχει γίνει suv, το ξεπούλημα δεν συμβαίνει στο Γιουσουρούμ αλλά σε ξένες τράπεζες. Ω, εποχή!...

Όλα μοιάζουν δεδομένα. Βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε, κρίνουμε αλλά δεν βρίσκουμε μια λύση για όλα αυτά. Κάνουν πολιτική με τον «ιδρώτα» μας, δίνουν και μίζες από αυτόν σε άσχετους κι έπειτα έρχονται να μας πείσουν ότι αυτό που κάνανε ήταν για το καλό μας!

Αθώοι οι 49! Ένοχοι;

Και τι δεν είχαμε ακούσει για τους σαράντα εννιά φοιτητές που συνελήφθησαν κατά την διάρκεια του συλλαλητηρίου της 8^ης Μαρτίου στην Αθήνα. Αστυνομικοί κυρίως, τόνιζαν ότι όλοι τους είχαν συλληφθεί ενώ διέπρατταν αξιόποινες πράξεις, ενώ από την πρώτη στιγμή ήταν γνωστό ότι και οι 49 μαζεύτηκαν από συγκεκριμένο σημείο και όλοι μαζί από τους αστυνομικούς που τους συνέλαβαν.

Το δικαστήριο τους απάλλαξε ομόφωνα από όλες τις κατηγορίες που τους είχαν απαγγελθεί, ενώ τα πρακτικά της δίκης όπου υπάρχουν καταθέσεις φοιτητών για τις συνθήκες υπό τις οποίες κρατήθηκαν στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, μεταβιβάστηκε σε δικαστή για να εξακριβωθεί αν υπάρχουν ευθύνες αστυνομικών οργάνων για κακομεταχείριση των συλληφθέντων.

Όπως έγινε γνωστό οι 49 προσήχθησαν στην ΓΑΔΑ, για εξακρίβωση στοιχείων και μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν να είναι συλληφθέντες και κατηγορούμενοι με βαρύτατες κατηγορίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι κατηγορούνταν για την ίδια πράξη!

Η κατασκευή ενόχων απέτυχε παταγωδώς και πως άραγε θα μπορούσε να είναι επιτυχημένη υπό το φως των στοιχείων που υπήρχαν. Τα τηλεοπτικά κανάλια που «θρήνησαν» για το καμένο φυλάκιο στον άγνωστο στρατιώτη, δεν βλέπουν ότι ο «άγνωστος» δεν είναι πια στρατιώτης, αλλά φοιτητής, άνεργος και εργάτης; Δεν προκαλεί ενδιαφέρον ότι κάποιοι προσπάθησαν να τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί 49 νέους ανθρώπους;

Η φώτο είναι από "Τα Νέα".

Οπλοκατεχόμενες κοινωνίες;

Το ζήτημα της οπλοκατοχής επανήλθε με δραματικό τρόπο στην παγκόσμια επικαιρότητα, μετά από το μακελειό στο Πανεπιστήμια της πολιτείας Βιρτζίνιας στις Η.Π.Α. Στην Ελλάδα είχε αρχίσει μετά το μακελειό στο Αγρίνιο το περασμένο φθινόπωρο, να γίνεται συζήτηση για αυστηροποίηση των όρων υπό τους οποίους παραχωρείται άδεια οπλοφορίας, μέχρι του σημείου να παρακολουθούνται από ψυχολόγους οι υποψήφιοι να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας και να επανεξετάζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, όλα ξεχάστηκαν μόλις τα μέσα ενημέρωσης βρήκαν άλλο πιο σημαντικό θέμα.

Στις Η.Π.Α η κατάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη. Η οπλοκατοχή είναι κάτι σαν εθνικό σπορ και ο αριθμός των θανάτων από πυροβολισμούς ετησίως είναι τρομακτικός για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Το λόμπι της βιομηχανίας όπλων ελέγχει σε μεγάλο βαθμό πολιτικούς μέσω των χορηγιών και εξασφαλίζει ότι αδιατάρακτα θα συνεχίσουν οι μπίζνες, που από μόνες τους δεν είναι υπαίτιες, δημιουργούν όμως τις συνθήκες για να σημειώνονται τραγωδίες όπως αυτή της Βιρτζίνια όπου ένας, κατά πάσα πιθανότητα, ένοπλος σκότωσε 32 ανύποπτους ανθρώπους.

Δεν είναι δύσκολο να βρει όπλο κάποιος που ενδιαφέρεται, ακόμα και στην Ελλάδα. Το δύσκολο είναι να βγει από την καθημερινότητα ως μέσο που θα επιβάλλει την ισχύ κάποιου ατόμου απέναντι σε κάποιο άλλο.

Θα ήταν ουτοπικό να φανταστούμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα στις Η.Π.Α. μετά από το μακελειό στην Βιρτζίνια. Είναι όμως παράτολμο να αναρωτηθούμε, για άλλη μια φορά, γιατί δεν επανελέγχονται στην Ελλάδα όλες οι άδειες οπλοφορίας με αυστηρότερα κριτήρια;

Σεγκοζί ή Σαρκολέν;!

Το νέο Ευρωπαϊκό δίλημμα είναι Σαρκοζί ή Σεγκολέν. Σεγκοζί ή Σαρκολέν, κατά το δικό μας Παπαμανλής ή Καρανδρέου, σε μια μάχη που δεν επιφυλάσσει, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, την δυσάρεστη έκπληξη του περάσματος Λεπέν στον δεύτερο γύρο. Όσα έμοιαζαν πιθανά πριν από μερικές εβδομάδες, όπως η πιθανότητα να έρθει δεύτερος ο Μπαϊρού και να αναμετρηθεί με τον Σεγκοζί στον δεύτερο γύρο, είναι πλέον μακρινές αναμνήσεις, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι δύο μονομάχοι του γαλλικού δικομματισμού θα παίξουν και στους δύο γύρους.

Οι συντηρητικοί έχουν επιλέξει και αποθεώνουν ήδη τον «πολιτικό του 21^ου αιώνα» Σεγκοζί, για την «ρεαλιστική» του προσέγγιση στα κοινωινικοοικονομικά ζητήματα, αλλά και για την πρόθεση του να εξομαλύνει τις γαλλοαμερικανικές σχέσεις. Από την άλλη οι κεντροαριστεροί θέλουν να πιστέψουν αλλά δεν είναι και πολύ σίγουροι ότι η Σαρκολέν θα επιφέρει κάποια αλλαγή στην πολιτκή ζώη της χώρας, πέραν αυτής στο φύλο του ενοίκου της προεδρικής κατοικίας της χώρας. (Θα τα βλέπει κάτι τέτοια η Άννα Διαμαντοπούλου και θα ονειροπολεί τις όμορφες τούτες ανοιξιάτικες νύχτες. Δεν μοιάζουν μόνο στην κουπ με την Σαρκολέν!)

Επί της ουσίας είναι η πλέον αδιάφορη εκλογική μάχη στην Γαλλία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ένας συντηρητικός που ξέρει να ποζάρει ελκυστικά και από την άλλη μια όμορφη γυναίκα που δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για μια ωραία πόζα, αλλά μάλλον θα χρειαστεί πολύ μεγάλη προσπάθεια για να τα καταφέρει αν εκλεγεί τελικά στην προεδρία.

Κυριακή κοντή γιορτή, αν και η απάντηση θα δοθεί στον επαναληπτικό…

Παίζοντας τους καημούς στα ζάρια…

Σε δύο από τα πιο σημαντικά θέματα στην ζωή κάθε ανθρώπου δραστηριοποιούνται ολοένα και περισσότερο κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Αναφέρομαι στην στέγαση και στην κοινωνική ασφάλιση. Με την διαφορά ότι η κοινωνική ασφάλιση αφορά όλους, ενώ η απόκτηση ιδιόκτητης στέγης, μόνο όσους αποφασίσουν να κάνουν μια τέτοια κίνηση η οποία όμως για τα δεδομένα της χώρας μας είναι αρκετά διαδεδομένη.

Στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, τα ομόλογα και οι προμήθειες από την διαχείριση των αποθεμάτων των ασφαλιστικών ταμείων δείχνουν ότι η εισφοροδιαφυγή δεν είναι η μόνη πληγή για την ευρωστία του ασφαλιστικού μας συστήματος. Η «συνδιαχείρηση» των αποθεματικών με την αγορά δημιουργεί εκ των πραγμάτων συνθήκες «νομιμοφανών» κομπίνων. Ένα σύστημα που θα κληθούμε προσεχώς να «μεταρρυθμίσουμε», έχοντας όμως πλέον ένα ακόμα στοιχείο για το πως οι αποταμιεύσεις των ασφαλισμένων γίνονται τροφή για «αρπακτικά»…

Στην στέγη, οι τράπεζες προσφέρουν πολύ υψηλά επιτόκια σε όσους επιθυμούν να αποκτήσουν σπίτι. Τα υψηλά επιτόκια δανεισμού βέβαια εντοπίζονται σε όλες τις δανειακές εργασίας στην χώρα μας, αλλά τα στεγαστικά δάνεια είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας και κυρίως δεσμεύει για πολλά χρόνια τους δανειολήπτες με τις τράπεζες. Οι όροι εξασφαλίζουν μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών και οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να χορεύουν σε ένα ρυθμό που τους χτυπάνε οι άλλοι. Η κυβέρνηση σε διμερείς διαφορές δεν παίρνει θέση, οπότε μόνος πορεύεται καθείς στον έρωτα, στην δόξα και στο …δάνειο!

Σαν Ιρακινός ασφαλισμένος!

Δεν έβρεξε πολύ φέτος, το χιόνι έπεσε στα όρη όπως οι φακές από τη σέσουλα του γερό Λαδά στο σακούλι του πελάτη του, οπότε θα ανέβει η τιμή του ρεύματος κατά 5%. Λογικότατα πράγματα, όπως η «επένδυση» των αποταμιεύσεων των ασφαλισμένων σε ομόλογα προσυμφωνημένων αποδόσεων και προμηθειών για τις «πόρνες» του χρήματος. Δηλαδή, του νταβατζή το κάγκελο, συντήρηση δεν θέλει…
Στο Αιγαίο το κούνημα της «βάρκας» είναι κούνημα πολυτελείας. Σε σχέση, ας πούμε, με το κούνημα στο Ιόνιο και σε άλλες θάλασσες. Βουλιάζει ένα πλοίο καταμεσής στην Καλντέρα της Σαντορίνης και το κράτος περιμένει της αποφάσεις της πλοιοκτήτριας εταιρίας για το αν θα βουλιάξει και που ακριβώς θα βουλιάξει το πλοίο; Ε βέβαια, να μην αφήσουμε και εμείς κανένα ναυάγιο για να ανακαλύψουν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι;
Θα τα καταφέρει τελικά ο Καραμανλής να κάνει τον Γιωργάκη να κερδίσει για πρώτη φορά με αντίπαλο απέναντι του; Δεν είναι παράξενο το ότι θα κερδίσει ο Γιωργάκης, άλλωστε δεν είναι λίγο πράγμα που θα καταφέρει ο άνθρωπος να έχουν μέσα στην επόμενη τετραετία e-mail όλοι οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Άσχετα από το τι είδους μηνύματα θα κατακλύζεται…
Πολεμάω να πιστέψω τις καλές προθέσεις του Τσιτουρίδη, αλλά αισθάνομαι όπως οι Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ, κάθε φορά που φτάνω κοντά στην δικαίωση του. Οπότε γίνομαι Ιρακινός ασφαλισμένος!

Η εκπληκτική φώτο είναι του Κωνσταντίνου

Απέραντη κι αβάσταχτη…

Έτσι χαρακτηρίζει την δυστυχία του Ιρακινού λαού η Διεθνής Υπηρεσία του Ερυθρού Σταυρού με νέα έκθεση της που δόθηκε πρόσφατα στην δημοσιότητα. Οι αξιωματούχοι του οργανισμού αναφέρουν ότι οι συνθήκες διαβίωσης των Ιρακινών χειροτερεύουν ολοένα και κάνουν έκκληση για την μεγαλύτερη προστασία των πολιτών. Τέσσερα χρόνια μετά από την παράνομη εισβολή των Η.Π.Α. στην χώρα, ο λαός του Ιράκ δεν έχει δει άσπρη μέρα, ενώ το εμφυλιοπολεμικό κλίμα σκεπάζει την χώρα. Οι Σιίτες και οι Σουνίτες οι μεγαλύτερες θρησκευτικές ομάδες της χώρας αλληλοεξοντώνονται, εν μέσω της αντίστασης στις κατοχικές δυνάμεις.
Τα παραδείγματα που αναφέρει η έκθεση του Ερυθρού Σταυρού είναι χαρακτηριστικά της κατάστασης. Τα παιδιά πηγαίνουν κάθε πρωί στο σχολείο τους από δρόμους όπου κείτονται σωροί ανθρώπων, ενώ η ασφάλεια είναι άγνωστη λέξη για όλους τους πολίτες της χώρας, από την εισβολή των Αμερικανών και έπειτα.Ενώ όλα τα παραπάνω είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, είναι ενδεικτικό του ήθους των «απελευθερωτών» της χώρας, ότι για τους 15 Βρετανούς ναύτες – οι οποίοι στο Ιράν θα πρέπει να αισθάνθηκαν πολύ περισσότεροι ασφαλείς από ότι στο Ιράκ – ξεσηκώθηκαν οι πάντες για να αφεθούν ελεύθεροι. Οι Ιρακινοί, οι Ιρακινές και τα παιδιά τους παραμένουν υπό απελευθέρωση τυπικά, ουσιαστικά όμως ζούνε στην σκιά του απρόσμενου θανάτου…

Πλημμυρισμένα…

Πέρασαν σαν τα σύννεφα των ανοιξιάτικων μεσημεριών οι μέρες των γιορτών. Άνεμος μυροβλύτης και φλόγες κεριών ανθεκτικές στα σοκάκια του χρόνου. Εικόνες που εύχομαι να ξαναδώ, άνθρωποι που θα ξανασυναντήσω αν η τύχη δεν μου γυρίσει την πλάτη της. Πεθύμησα ένα μέλλον που θαρρώ πως έχω ξαναζήσει, έκλεισα τα μάτια και ήμουν εκεί μέσα στις βρεφικές μου πάνες, τα άνοιξα και είδα τα πανιά απλωμένα στα κατάρτια να με τραβούν προς την Ιθάκη. Άκουσα φωνές γηραιών ανθρώπων και είδα στα μάτια τους την φλόγα που δεν παραδίνεται. Θαύμασα λουλούδια που δεν ξέρω ούτε καν το όνομα τους. Ξαναγύρισα…

Στις οθόνες περισσεύει η ξεδιαντροπιά και υποθέτω όχι μόνο εκεί. Αλλά εκεί ξεχειλίζει για να τρέχει μέσα στα σπίτια, όπως τα νερά στα χαμηλά καταστρώματα των «άτυχων» πλοίων. Θέλουν να μας υποχρεώσουν να αποδεχτούμε την υπερβολή ως «ρέγουλα» να τους ακούμε με ανοιχτό στόμα και να κουνάμε αμήχανα το κεφάλι. Αν κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή όταν γίνεται επείγουσα εκκένωση κάποιου πλοίου θα πρέπει να προσφέρεται σπέσιαλ ποτό, γιατί όχι και εφημερίδα ημέρας, ας μην παραξενευτούμε όταν κάποιοι έγκριτοι θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να αναθεωρηθεί ακόμα και ο μηχανισμός του καθίσματος εκτίναξης στα αεροπλάνα για να μην ταλαιπωρείται ο πιλότος κατά την διάρκεια της εγκατάλειψης του αεροσκάφους…

Επάνω ένα ανοιξιάτικο δέντρο στον δρόμο που κατεβάζει στον όρμο στα Σύβοτα και κάτω το παιχνίδισμα του ήλιου με τα απίστευτα νερά στο Πόρτο Κατσίκι. Λευκάδα 6 Απριλίου 2007.

Αυγά δεν τσουγκρίσαμε πάντως...

Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη!

Παραλία Εγκρεμνών, Λευκάδα, 6 Απριλίου 2007

Παράνομοι εντός ή εκτός…

Συνεχίζεται η διπλωματική δραστηριότητα γύρω από την τύχη των δεκαπέντε μελών του βρετανικού πολεμικού ναυτικού που συνελήφθησαν από Ιρανούς στρατιωτικούς κατά την διάρκεια περιπολίας στις 23 Μαρτίου στον Περσικό κόλπο, γιατί όπως ισχυρίζεται το Ιράκ είχαν εισέλθει στα χωρικά ύδατα της χώρας.

Το Λονδίνο διαμαρτύρεται έντονα από την ημέρα που έγινε γνωστή η σύλληψη, τονίζοντας ότι οι ναύτες του, βρίσκονταν σε ιρακινά χωρικά ύδατα την ώρα που έγινε η σύλληψη και ως εκ τούτου οι δεκαπέντε πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι χωρίς όρους!

Το Ιράν προσπαθεί μέσω βιντεοσκοπημένων μηνυμάτων στα οποία εμφανίζονται οι συλληφθέντες, να αποδείξει ότι όντως τους συνέλαβαν εντός των ιρανικών χωρικών υδάτων και ζητά την έκφραση συγνώμης από την Μεγάλη Βρετανία για να απελευθερώσει τους «15».

Τις τελευταίες ημέρες η κρίση φαίνεται να εκτονώνεται, αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι οι Βρετανοί ισχυρίζονται ότι δεν καταπάτησαν εθνικό χώρο του Ιράν, αφού βρίσκονταν σε ιρακινό έδαφος!

Οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται στο Ιράκ όμως είναι επίσης παράνομες, αφού αποτελούν στρατό κατοχής και η παρουσία τους εκεί δεν νομιμοποιείται από πουθενά.

Έτσι η βρετανική πλευρά θα πρέπει να σκεφτεί ένα πιο πειστικό επιχείρημα για να μας πείσει ή τελικά αν το σηκώνει το βρετανικό «φιλότιμο» να ζητήσει συγνώμη από την Τεχεράνη.

Ελλάς, Ελλήνων, Εισαγωγέων…

Με το κράτημα των τιμών κάτω ακόμα και από τα περσινά επίπεδα και με αθρόες εισαγωγές αμνοεριφίων από Βουλγαρία και Ρουμανία κατάφεραν για οι μεσάζοντες στον τομέα της διακίνησης αμνοεριφίων να διατηρήσουν τα μεγάλα περιθώρια κερδών τους. Συρρικνώνοντας από τη μια πλευρά το εισόδημα των κτηνοτρόφων και προσφέροντας από την άλλη στους καταναλωτές τις ίδιες τιμές με πέρσι αν και φέτος κατάφεραν να ρίξουν τις τιμές αγοράς από τον παραγωγό. Η ελεύθερη αγορά λειτουργεί, όπως και στα οπωροκηπευτικά, μόνο προς όφελος των μεσαζόντων, ενώ οι παραγωγοί δεν έχουν καμία εναλλακτική οδό για την διάθεση των προϊόντων τους.

Στο νομό μας υπήρχαν παλιότερα και ίσως να υπάρχουν ακόμα, συνεταιρισμοί που συγκέντρωναν το γάλα και παρήγαγαν τυροκομικά προϊόντα, τα οποία διέθεταν και τα κέρδη από την διαδικασία πήγαιναν στους παραγωγούς.

Ποτέ δεν υπήρξε οργανωμένη δράση των κτηνοτρόφων, ώστε να απεμπλακούν από την δράση των εμπόρων - μεσαζόντων. Να καλυφθεί δηλαδή η απόσταση από το μαντρί, στο σφαγείο και από εκεί στα κρεοπωλεία, από έναν συνεταιρισμό κτηνοτρόφων, ο οποίος θα προάσπιζε και τα συμφέροντα των μελών του, αλλά και θα προσέφερε, εν τέλει, καλύτερες τιμές στον καταναλωτή.

Η φετινή εξέλιξη της μάχης για την τιμή του οβελία, δείχνει ότι οι κτηνοτρόφοι πρέπει να αναζητήσουν μέσω της συνεργασίας τους, να αποφύγουν τον εκβιαστικό κλοιό των μεσαζόντων. Οι οποίοι μόλις συνάντησαν αντίσταση στις κερδοσκοπικές τους διαθέσεις, άρχισαν αθρόες εισαγωγές αμνοεριφίων…

Η φωτογραφία είναι από εδώ.

Κι όλα τα ίδια μένουν;…

Ηρωικά «έπεσαν» φέτος στην μάχη της τιμής του «οβελία» οι κτηνοτρόφοι. Με καταλήψεις σφαγείων, κινητοποιήσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις. Το αποτέλεσμα απέναντι στα καρτέλ, δεν μπορεί εύκολα να είναι θετικό γιατί λείπει η οργάνωση. Αν οι κτηνοτρόφοι μπορούσαν να οργανωθούν στον τομέα της διάθεσης από τους ίδιους μέσω συνεταιρισμών των προϊόντων τους, τότε ίσως να μην χρειάζονταν οι διαπραγματεύσεις με τους εμπόρους – μεσάζοντες…

Η βία με αφορμή την παραφορά της αγάπης για ένα αθλητικό σωματείο, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη. Η γενίκευση της, στον χώρο αυτών που με οποιεσδήποτε συνθήκες θα πάνε στο γήπεδο ή όπου άλλού κρίνεται το «μεγαλείο» της ομάδας τους ή των οπαδών της, είναι αποτέλεσμα της αυξανόμενης αποδοχής της βίας στην καθημερινότητα μας, λόγω της πικρής συνειδητοποίησης ότι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των τελευταίων δεκαετιών, δεν ανέβασε και το πολιτισμικό – μορφωτικό επίπεδο. Μερικοί δεν βρίσκουν άλλο μέσο έκφρασης από την βία, οι περισσότεροι έτσι αποδέχονται την καταστολή των βίαιων. Η καταστολή γεννάει όμως βία και ο φαύλος κύκλος διευρύνεται.

Η λύση τέτοιων προβλημάτων δεν μπορεί να έρθει βραχυχρόνια. Η επόμενη γενιά ίσως να μην σκοτώνεται για το «τίποτα», ίσως και να σκοτώνεται για το παραμικρό. Το ζήτημα είναι κυρίως πολιτισμικό, σε μια περίοδο που «όλα» κινούνται γύρω από την φθήνια και τον εντυπωσιασμό…