Κυριακή 30 Απριλίου 2006

La ultima noche de un pinchadisco...

Η νύχτα ήταν από μόνη της σημαντική. Όταν είχα αποφασίσει ότι θα σταματήσω να παίζω μουσική στο Αιγαίο, δεν είχα υπολογίσει ημερομηνία, το κατάλαβα μια - δυο μέρες πριν φτάσει η Μεγάλη Δευτέρα 17 Απριλίου 2006. Ήταν η μέρα που σκοτώθηκε ο Γιάννης ο Μπασίστας από τους Οκτάνα. Όταν πήγα στο μαγαζί το μπαρ μπροστά από τα decks, ήταν "ρεζερβέ". Άλλη μια φορά μου είχε τύχει τέτοια φάση αλλά ήταν ανήμερα Χριστούγεννα.
Εγώ είχα πει σε καμιά δεκαπενταριά ανθρώπους, φίλους και φίλες, ότι εκείνη ήταν η τελευταία μου νύχτα στο μαγαζί. Το "ρεζερβέ" ήταν της Χρυσάνθης που εκείνη την μέρα έκλεινε τα 20 της χρόνια. Από νωρίς είχαν έρθει οι "μουσικάντηδες", Πάνος και Αχιλλέας, ππυ είχαν υποσχεθεί να μετατρέψουν την τελευταία μου νύχτα σε κόλαση, ζητώντας συνεχώς αλλοπρόσαλα τραγούδια! Σε λίγο κατέφθασαν και οι "εορτάζοντες", έπιασαν το μπαρ και ξεκινήσαμε...Το πρώτο τραγούδι που έπαιξα εκείνο το βράδι ήταν το "Eight Steps" Electrelane...
Στην συνέχεια αφίχθηκαν οι παλιοσειρές, οι κολλητοί μου Θόδωρος και Στέλιος, η Έφη με τον Ηλία, το μπαρ άρχισε να απλώνει και η ώρα έφτασε για τις εκπλήξεις που είχε ετοιμάσει ο Στελάρας, ο οποίος είναι πάντα απρόβλεπτος. Είχε αγοράσει τούρτα με 10 κεράκια, για τα έντεκα - λάθη πάντα γίνονται αλλά σιγά μην πτοηθούμε! - χρόνια που δούλευα στο Αιγαίο, μου απένειμε ένα χρυσό δίσκο και ένα ζευγάρι χρυσά ακουστικά για να τα κρεμάσω όπως κάθε αξιοπρεπής "βετεράνος". Έσβησα τα κεράκια και το "πάρτι" συνεχίστηκε
Τρεις και είκοσι έβαλα το τελευταίο κομμάτι της "καριέρας" μου. Το "Untitled" Μαγιακόφσκι μελωποιημένο εξαιρετικά από τους Mecano. Όταν έπεσε η τελευταία νότα, τα χειροκροτήματα από το βάθος του μαγαζιού με έφεραν σε δύσκολη θέση. Αυτό ήταν! Από τον Ιούνιο του 1995, πότε μια δυο φορές την εβδομάδα, πότε 4-5 μέρες κάθε εβδομάδα, ήμουν η "φάτσα" πίσω από το μπαρ στο Αιγαίο. Το μεγαλύτερο κέρδος μου ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα...

Gracias amigos y amigas! Hasta la proxima...
Angelito:-)))

Σάββατο 29 Απριλίου 2006

Παραμονή του Θωμά, σύννεφα ξανά


Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε. Κι όμως το πικρό παιχνίδισμα του ημερολογιακού χρόνου, έφερε πάλι να είναι ετούτη η μέρα που ‘φυγες, Σάββατο, το πρώτο μετά το Πάσχα, όπως και τότε. Στην ασάλευτη τάξη των κοιμητηρίων, η μνήμη αυτών που αναπαύονται, η σκέψη αυτών που τους θυμούνται, αντιστέκεται. Όσο λαμπερό είναι το χαμόγελο σου στην φωτογραφία, τόσο όσο και τα μερόνυχτα που ζούσες εδώ στην φθαρτή «γειτονιά» μας, τόσο παλιώνει το χαρτί της. Ο αγέρας παγωμένος, δυο αναστάσιμα αυγά στην προθήκη του μνήματος σου, τα λουλούδια ανθισμένα, το χώμα - σκέπασμα σου νοτισμένο, το δεντρί στο πλάι κομμένο από τη ρίζα, οι στίχοι από το αποχαιρετιστήριο σου τραγούδι, «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό;». Τα σύννεφα ήτανε πάλι εκεί, φίλε…

…«Στέκονται τα σύννεφα. Για μιαν ανάσα μοναχά, δάκρυ-ψιχάλα.

Στις κεκλιμένες στέγες και πλαγιές, στις ερήμους των μεγαλουπόλεων, στα ερείπια βομβαρδισμένων νοσοκομείων και ισοπεδωμένων καταυλισμών, κάτω από τις αθώες πατούσες μας, ψιχαλίζει ασταμάτητα μέσα στις τσέπες του μυαλού μας. Μολύβι σύννεφο καρφώθηκε στο καύκαλο του κόσμου μας. Μολύβι χαραγμένο πάνω στα μέτωπα των μελλοθάνατων.

Η σκόνη παντού. Μέσα στην ψιχάλα, στις τρύπιες φανέλες μας, στο κατώφλι του Αιώνα. Σκόνη χλαμύδα αυτοκρατορική. Βρέχει σκόνη και νερό. Από αίμα και ερείπια της μνήμης.

Στέκονται και σφαλίζουν τους τα μάτια. Αιχμάλωτα νέφη»...

Παρασκευή 28 Απριλίου 2006

«Τι φεγγάρι απόψε;!»*

Είναι καμιά φορά τα απογεύματα της Πέμπτης που παθαίνω κάτι που μοιάζει με εγκεφαλική σκοτοδίνη και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άξιο για να γράψω.( Ωχ! Πάλι θα αεροβατήσει σήμερα ο «μάστορας»;!)

Γιατί όχι αφού εμείς που είμαστε διαρκώς ερωτευμένοι με την «Σονάτα του Σεληνόφωτος» είμαστε στο «μην κοιτάς εμένα, εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα ο εξαίσιος ίλιγγος. Έτσι κάθε απόβραδο έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες...»*. Άλλωστε το ποίημα ξεκινάει με το «Ανοιξιάτικο βράδι…»

Το βράδυ της Τρίτης λοιπόν, καθόλα ανοιξιάτικο, πήγα να δω τον Γιώργο Αετόπουλο στη συναυλία που έδωσε στο καφέ «Όστρια» στην Δράμα. Είναι βέβαιο ότι έχω βαρεθεί εδώ και καιρό να ακούω ελληνική μουσική – εκτός «φωτεινών» εξαιρέσεων! – αλλά τελικά το τερματίσαμε το live και αποχωρήσαμε τελικά περί τις τρεισήμισι το πρωί υπό το άγρυπνο βλέμμα των ανδρών της αστυνομίας!…

Ο Γιώργος είναι ένας καλλιτέχνης που παρά το ότι δεν έγινε «μεγάλος και τρανός» έχει ένα μοναδικό ταλέντο στην σκηνή και σε συνδυασμό με την φωνή και την εν γένει παρουσία του, είναι ικανός να παρασύρει το κοινό του. Αυτό συνέβη και την Τρίτη, όταν κάποια στιγμή με έπιασα να αναρωτιέμαι που χανόμαστε, όλοι όσοι ήμασταν, εκεί τις υπόλοιπες νύχτες που τα «ζωντανά» είναι αναμνήσεις ή προσδοκίες.

Θυμήθηκα την συναυλία των Waterboys στην Θεσσαλονίκη που έχασα και με έπιασε το παράπονο για κάτι άλλο που τελευταία γλιστράει μέσα από τις μέρες μου και δεν βρίσκω τρόπο να το φυλάξω…

Τα παράπονα μου όμως τα νικάω, τραγουδώντας τα!…

* Στίχοι από το αριστούργημα του Γιάννη Ρίτσου.

Η φωτό είναι απο εδώ και απεικονίζει το ...λιμάνι της Δράμας, όπως φαίνεται από τον Κορύλοβο τις νύχτες που τα ρούμια κυλάνε στον δρόμο μαζί μας!

Πέμπτη 27 Απριλίου 2006

Άκουσες τον θόρυβο στην "στέγη";

Είναι μερικές εβδομάδες που τα τηλεγραφήματα από την «στέγη του κόσμου», το δυσπρόσιτο γεωγραφικά Νεπάλ, αναφέρονται στην αναταραχή που υπάρχει στην χώρα. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ο βασιλιάς – δικτάτορας Γκιανέντρα αναγκάστηκε υπό την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων να παραχωρήσει την εξουσία στο κοινοβούλιο το οποίο όρισε μεταβατικό πρωθυπουργό. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι τόσο απλά. Στο Νεπάλ οι Μαοϊκοί αντάρτες του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, ελέγχουν μεγάλο τμήμα της χώρας.

Η πολιτική κορύφωση της κρίσης ξεκίνησε πέρσι το χειμώνα, όταν ο βασιλιάς διέλυσε το κοινοβούλιο και συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες. Το φθινόπωρο παρά την τρίμηνη κατάπαυση του πυρός από την πλευρά των ανταρτών το καθεστώς απάντησε με μεγαλύτερη καταστολή, δίκες και συλλήψεις ηγετικών στελεχών του κινήματος. Στα τέλη Νοεμβρίου το Κ.Κ. Νεπάλ σύναψε ιστορική συμφωνία δώδεκα σημείων με τα επτά κόμματα της αντιπολίτευσης για κοινό μέτωπο ενάντια στον αυταρχικό μονάρχη Γκιανέντρα. Ακολούθησε η σφαγή έντεκα πολιτών από στρατιώτες τον Δεκέμβρη που προκάλεσε λαϊκή κατακραυγή. Από την αρχή του νέου χρόνου οι αντάρτες ανέστειλαν την κατάπαυση του πυρός και εν μέσω γενικευμένης βίας, έκτοτε οδηγηθήκαμε στις εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας με την παραχώρηση της εξουσίας στο κοινοβούλιο και τον ορισμό του πρωθυπουργού Γκιρίζα Πρασάτ Κοιράλα, από τα επτά κόμματα της αντιπολίτευσης. Πάντως ήδη το μέτωπο της αντιπολίτευσης έχει διαρραγεί και οι εξελίξεις είναι αβέβαιες καθώς υπάρχουν και διαδηλώσεις υπέρ του βασιλιά.

Η βία όμως συνεχίζεται. Χθες διαδηλωτές έφτασαν μέχρι την πύλη στρατοπέδου για να διαμαρτυρηθούν για τον βιασμό και την δολοφονία μιας γυναίκας που απόδιδαν σε στρατιώτες. Οι τελευταία πυροβόλησαν κατά του πλήθους με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους…

Το επεισόδιο δεν συνδέεται με την πολιτκή αναταραχή αλλά η κατάσταση εμπνέει μόνο ανυσηχία, παρά το γεγονός ότι ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Νεπάλ ανακοίνωσε σήμερα νέα τρίμηνη κατάπαυση του πυρός, αιτούμενος προκύρηξη εκλογών για την σύσταση αναθεωρητικής του συντάγματος βουλής, με στόχο την κατάργηση της μοναρχίας...

Τετάρτη 26 Απριλίου 2006

Βαφτίζοντας την «λύσσα», προθυμία!…

«Ψεκάστε – κυριολεκτικά! σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των διαδηλωτών – σκουπίστε, τελειώσατε». "Κοντο-λύσσα Ράιχ"! Η επίσκεψη της συγκλόνισε την χώρα. Ήρθε να δει αν είμαστε πρόθυμοι να μπούμε στην «συμμαχία των προθύμων». Τι ωραία σλόγκαν βγάζουν ρε παιδί μου; Και ευθυμήσαμε όλοι γενικώς, με την στάση της κυβέρνησης. Από τα μέτρα ασφαλείας μέχρι τις πολύ προσεκτικά διατυπωμένες κουβέντες των δηλώσεων. Μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου και φανεί ότι θα βοηθήσουμε, με όλα τα μέσα, ενδεχόμενο πόλεμο σε βάρος του Ιράν. Εμπειρία στο θέμα υπάρχει από την εποχή του Σημίτη. Άλλωστε τι θα αλλάξει αν οι Η.Π.Α. επιτεθούν στο Ιράν; Το κ θα γίνει ν. Από τις δηλώσεις της Ε.Ε. και της κυβέρνησης, μέχρι τα συνθήματα και τα πανό των διαδηλωτών, αυτή θα είναι η μοναδική αλλαγή.

Η "Κοντο-λύσσα" επίσης συζήτησε με την κυβέρνηση – εδώ να δείτε απροθυμία! - μια ενδεχόμενη νέα πρωτοβουλία για το Κυπριακό, στην βάση ενός νέου σχεδίου Ανάν. Αναφέρθηκε μάλιστα στην κατεχόμενη Κύπρο με την ονομασία "Βόρεια Κύπρος" - όπως λέμε Ανατολικό Τιμόρ - η οποία είναι η επίσημη ονομασία του τουρκοκυπριακού μορφώματος. Δεν έχασε την ευκαιρία να τονίσει πόσο σημαντική είναι – για τις Η.Π.Α. - η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και πόσο πρόθυμα πρέπει και εμείς να αποδεχτούμε την σημασία της ένταξης…

Είναι περίεργα τα βαφτίσια της «λύσσας» σε προθυμία...

Τρίτη 25 Απριλίου 2006

99,1 FM, Antiochia Rebelde, Colombia


..Πήρα ένα γράμμα χθες. Στην πλάτη του φακέλου υπήρχε κάτω από τα παράξενα γραμματόσημα η διεύθυνση του Ράδιο Ηχώ και το όνομα μου ως παραλήπτη. Στο πρόσωπο του φακέλου υπήρχε μόνο η επωνυμία του αποστολέα, γυμνή από διεύθυνση : Radio Antiochia Rebelde 99,1 FM, Colombia

Ένα Πεντάγωνο λευκό χαρτί με κόκκινα, κίτρινα και μπλε γράμματα, μια ταπεινή λεξούλα στην προστακτική : Recordadnos!

Να μας θυμάστε!...

...Στην Κολομβία διεξάγεται εδώ και τέσσερις δεκαετίες η μακροβιότερη εμφύλια-ταξική σύγκρουση στον πλανήτη. Από την μια πλευρά οι δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας σε συνεργασία με Ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς και την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Απέναντι τους οι αντάρτες των F.A.R.C. (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia/Ένοπλες Επαναστατικές Ομάδες της Κολομβίας) και ο E.L.N. ( Ejercito de Liberation Nacional/ Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση). Στο μέσον, τα καρτέλ της κοκαϊνης, η μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον πλανήτη, οι άνθρωποι.

Το Ράδιο Αντιόχεια είναι το ραδιόφωνο του E.L.N. στην ομώνυμη επαρχία της χώρας, ένα τμήμα της οποίας ελέγχεται από τους Αντάρτες. Στο σήμα του ακούγεται ένα κομμάτι φορτωμένο με τα ηχοχρώματα των αυλών των Άνδεων.

Η Κολομβία είναι μια από τις κλασικές μπανανίες της Λατινικής Αμερικής.Κύρια εξαγωγικά προϊόντα της χώρας, η κοκαίνη και το ποδόσφαιρο. Συχνότερο θέμα στις ειδήσεις οι δολοφονίες και οι απαγωγές. Συχνότερα συναίσθηματα για τους περισσότερους πολίτες, ανασφάλεια και πείνα. Συντριπτικά επικρατέστεροι υποψήφιοι για την προεδρία της χώρας, ένας υπερσυντηρητικός - πολιτικώς ορθά ο εκλεγμένος φασίστας - που πήρε 53% κι ένας φιλελεύθερος που έλαβε 31%, στο σύνολο 84%.

Οι δύο ανταρτικές οργανώσεις υπολογίζεται ότι έχουν στις τάξεις τους 22.000 άνδρες και γυναίκες. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους στα χρόνια του πολέμου.

Ένας από αυτούς ήταν μεγαλογαιοκτήμονας και δολοφονήθηκε από τις FARC το 1983. Αν ζούσε σήμερα θα έβλεπε τον γιο του Άλβαρο Ουρίμπε, πρόεδρο της χώρας, αποφασισμένο τιμωρό των ανταρτών και θα άκουγε τους επαίνους των άλλων σύγχρονων τιμωρών που μακελεύουν για το ''καλό'' του πολιτισμένου κόσμου.

Ένας γιος που έχασε τον πατέρα του θα επιχειρείσει να συντρίψει τους αντάρτες αν αυτοί δεν δεχτούν τους όρους του. Τα όπλα και οι ειδικοί σύμβουλοι θα έρθουν από τις Η.Π.Α. οι οποίες έχουν χάσει πολλούς δικούς τους ανθρώπους από την τρομοκρατία και θέλουν να περιορίσουν και τα δρομολόγια της κοκαϊνης προς την επικράτεια τους. Καλό θα ήταν επίσης να πάρουν ένα ακόμα μάθημα όσοι παλεύουν για ένα διαφορετικό κόσμο. Να τελειώνουν τα κακά παραδείγματα. Τώρα που περιμένει στην φωτιά το καζάνι για την Αλ- Κάϊντα. Κι η Ευρώπη στέκεται παραπέρα έχοντας δηλώσει ότι δεν πρόκειται να κουβαλήσει άλλα ξύλα για την φωτιά, θα τσιμπήσει κάτι όμως από το κουρμπάνι...

...Όταν άφησα το σημείωμα στην άκρη, σκέφτηκα ότι αν το 1983 είχε δολοφονηθεί ένας ακτήμονας αγρότης από τους παραστρατιωτικούς που χρηματοδοτούν οι γαιοκτήμονες, το παιδί του ή θα πέθαινε από την πείνα, η θα γινόταν βαποράκι ή θα γινόταν αντάρτης. Πρόεδρος πάντως σ' αυτή την Κολομβία δεν θα γινόταν με τίποτα.

Για αυτό δεν πρόκειται να ξεχάσω το Radio Antiochia Rebelde 99,1 FM.

Ακόμα κι αν σήμερα δεν γνωρίζω αν εκπέμπει...

Κυριακή 23 Απριλίου 2006

Αληθώς Ανέστη!...

Τις ευχές μου συνοδεύει η ζωγραφιά ενός μικρού Ελληνόπουλου που ζει και μεγαλώνει στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Η μικρή δεσποινίς Τσαρδίκος - δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομα της - ζωγράφισε τις ευχές της για όλους μας και η μανούλα της Χριστίνα μας τις έστειλε μαζί με τις δικές της μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου...

Αληθώς Ανέστη, Χρόνια Πολλά!

Ανάσταση κάναμε στον Γρανίτη, ένα ορεινό χωριό της Δράμας περίπου δέκα χιλιόμετρα πρίν το Νευροκόπι. Οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού γέμιζαν δε γέμιζαν την εκκλησία και η ατμόσφαιρα ήταν κατανυκτική. Ηρεμιά και γαλήνη, η ιδανική Ανάσταση! Με τις λαμπάδες ανά χείρας και τα κόκκινα αυγά στην τσέπη, αρωματίσαμε τα χέρια μας με το άρωμα - θαρρώ πως ήταν ροδόνερο ή κολώνια τριαντάφυλλο - που μας έδωσε ευχόμενη χρόνια πολλά μια καλή κυρία και κατηφορίσαμε τα σκαλοπάτια για την πλατεία του χωριού, όπου ο ιερέας στις δώδεκα ακριβώς, έψαλε το "Χριστός Ανέστη"!...
...Τι το 'θελε ο άνθρωπος; Σείστηκε ο τόπος από τα βεγγαλικά και τις στρακαστρούκες! Επί ένα τέταρτο οι νεολαίοι του χωριού και όχι μόνο, πυροδοτούσαν βεγγαλικά κάνοντας το τοπίο "κόλαση". Ούτε ύμνοι ακούγονταν, ούτε ευχές και από τον ουρανό έπεφταν επί των κεφαλών μας, τα υπολείματα των βεγγαλικών!
Ας γίνει κάτι με αυτό το αίσχος "αδελφοί εν κυρίω"! Κρίμα είναι να ριχτεί στο απύθμενο βάραθρο της επιδεικτικής μανίας των Νεοελλήνων και η Ανάσταση...

Προσωπικό παράρτημα: Amig0 μου πολύχρονος και "πολύχρωμος"! Η καλή μου φίλη η Νατάσσα να ζήσει όσο και το Φαλακρό όρος ή το Παγγάιο - ας διαλέξεις αυτή! - και να μας χαρίζει πάντα το πλατύ και ολόκαρδο χαμόγελο της! Ότι ποθείτε παιδία!...
(Καλή όρεξη είπαμε;! Με φωνάζουν να κατέβω γιατί το κατσικάκι είναι έτοιμο! Στην υγειά μας!...)
Και του χρόνου!...

Update: Πολύ με αρέσουν κάτι τέτοια που κάνει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο! Η δημιουργός της ευχετήριας κάρτας μας, πρώτο πλάνο στην φωτογραφία, τυλιγμένη με την σημαία της Αργεντινής σε γιορτή του Ελληνικού σχολείου στο Μπουένος Άιρες! Το όνομα της Χριστίνα Cochi. Encantado senorita!...
Felices Pascuas!

Σάββατο 22 Απριλίου 2006

Μπεεεεεεεε!

Αναφορά στους "μάρτυρες" του Πάσχα!

Το «τρανζιστοράκι» μου παίζει κάθε Απρίλη μουσική και κυνηγητό μέσα στα πουρνάρια στις πλαγιές του δρόμου που πάει προς Νευροκόπι και Βώλακα. Από το «19» μέχρι το «27» στάζουνε χρώμα οι κορυφές, εικόνες που δεν μπορούν να αντικρίσουν οι ταξιδιώτες από τον δρόμο. Ξυπνάει με το πρώτο φως του ήλιου, τρώει ψωμί τριμμένο μέσα σε κατσικίσιο νυχτερινό γάλα, μπαίνει στο μαντρί με μια κάπα από το κεφάλι μέχρι τα γόνατα, διπλά πουκάμισα και παντελόνια για το άρμεγμα, τελειώνοντας γεμίζει τις κουρίτες* με κριθάρι και καλαμπόκι, ρίχνει με τις χούφτες το αλάτι στις πέτρες και σφυρίζει τον «ρυθμό του αλατιού» για να καταλάβουν τα ζωντανά κι έπειτα χαζεύει το κοπάδι που ανηφορίζει την πλαγιά, καθώς ο ήλιος έχει ξεπροβάλει πίσω από το βουνό. Ξυλιασμένα χέρια από το κρύο πάνω στο κουμπί της έντασης. Τ’ αγουροξυπνημένα φίδια και τα παράτολμα αγριολούλουδα είναι οι ακροατές του. Τα βράδια του Απρίλη είναι κρύα, σαν μάρμαρα στον ίσκιο. Οι μέρες όμως, αχ οι μέρες, σαν κορίτσια που γελάν στην παραλία. Τα ουλάκια* αμέριμνα μέσα στο μαντρί τρώνε γιαρμά και βρασμένο κριθάρι, χοροπηδάνε και κουτουλάνε μεταξύ τους. Δεν ξέρουν ότι τα μισά θα πάνε σε λίγες μέρες, την πρώτη και τελευταία «εκδρομή» τους. Το «τρανζιστοράκι» μεταδίδει την μπαλάντα του "κύκνειου" βελάσματος. Μπεεεε!…

* Κουρίτα – ξύλινη μακρόστενη ταΐστρα, ουλάκι – το μικρό κατσίκι

Σημειώσεις : Οι "μάρτυρες" από το ζωικό βασίλειο τούτες τις μέρες, είναι σε συντριπτικό ποσοστό αρσενικού γένους, λόγω της ταχύτερης σωματικής τους ανάπτυξης, αλλά και λόγω της προτίμησης για συνέχιση του κοπαδιού στα θηλυκά, λόγω της αναπαραγωγής και της γαλακτοπαραγωγής. Μέσος όρος ζωής για μια κατσίκα είναι τα 9-10 χρόνια, ενώ για κάποια αρσενικά που μέχρι τα 8-9 χρόνια τους είναι "βαρβάτα" , αφού μπουρδιστούν μπορούν υπό προϋποθέσεις να φτάσουν και τα 11 ή 12 σε σπάνιες περιπτώσεις χρόνια ζωής. Τα θηλυκά κατσίκια μπορούν από τον δεύτερο χρόνο της ζωής τους να αναπαραχθούν, ενώ τα αρσενικά συμμετέχουν στο "παιχνίδι", αν το λέει η καρδιά τους, από το πρώτο καλοκαίρι της ζωής τους...

Παρασκευή 21 Απριλίου 2006

Λόγος στην Αγορά της Ανεργίας...

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου/

Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου/

Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης/

Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος/

Εχθρέ του Ήλιου, αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!/

Ίσως αρπάξεις απ’ τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή/

Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου/

Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου – πιθάρια, έπιπλα και σκεύη -/

Ίσως καθίσεις πάνω απ’ το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου/

Εχθρέ του Ήλιου, αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!/

Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φως/

Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί/

Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει τον λαό μου, τον πατέρα μου/

Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου/

Ίσως πλαστογραφήσει την ιστορία μου ένα δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος/

Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούργιο ρούχο στη γιορτή/

Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις/

Ίσως υψώσεις γύρω μου τειχιά…τειχιά…τειχιά…/

Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού/

Εχθρέ του Ήλιου, αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!/

Εχθρέ του Ήλιου/

στο λιμάνι στολίσματα, χαιρετισμοί, φωνές χαράς και αχολόι/

και τα πολεμικά τραγούδια μας φλογίζουν τα λαρύγγια/

κι ένα πανί μέσ’ τον ορίζοντα που προκαλεί τον άνεμο και την φουρτούνα/

και ξεπερνάει τον κίνδυνο/

Είναι του Οδυσσέα που επιστρέφει/

απ’ του χαμού τη θάλασσα/

επιστροφή του ήλιου, του ξενιτεμένου/

και όρκο βάνω στα μάτια τους/

δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου/

θ’ αντιστέκομαι…θ’ αντιστέκομαι…θ’ αντιστέκομαι!

Σαχίμ Κάσεμ – Παλαιστίνιος ποιητής

…Το ποίημα εκφωνήθηκε στην πλατεία Ελευθερίας της Δράμας την Τετάρτη 16 Απριλίου 2003, στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την παρουσία των εγκληματιών πολέμου Μπλερ και Αθνάρ στην χώρα μας. Η φωνή ενός λαού που παλεύει για την δική του Ανάσταση…

Καλή Ανάσταση!...

Πέμπτη 20 Απριλίου 2006

Μπαρσαλόνα: Μια «χοροσφαιρική» παράσταση…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί η Μπαρσαλόνα – έτσι προφέρεται στα καταλανικά η ομάδα θρύλος της αυτόνομης περιοχής της Ισπανίας – θα φτάσει μέχρι το τέλος του φετινού δρόμου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Από το αστείρευτο ταλέντο των παικτών της, προεξάρχοντος του απίστευτου Ροναλντίνιο, μέχρι την υποδειγματική πειθαρχία που στραγγαλίζει ακόμα και τις σκέψεις του αντιπάλου και κάνει ευκολότερο το έργο των χορευτών που περιμένουν στην «αίθουσα» της επίθεσης…

Το ταλέντο σε αυτή την ομάδα υπήρχε και πέρυσι, αλλά ο ενθουσιασμός και η καλπάζουσα πορεία στην Ισπανική λίγκα, έφεραν την αδράνεια στο πρώτο εικοσάλεπτο στον επαναληπτικό με την Τσέλσι και τον άδικο αποκλεισμό από την συνέχεια. Ο Ράικαρντ, προπονητής που δεν γεμίζει το μάτι αλλά είναι «αλεπού», το ήξερε από εκείνο το κρύο βράδυ του Μαρτίου του 2005, όταν τελείωσε ο αγώνας του Στάμφορντ Μπριτζ. Η χορογραφία των χορευτών που βρίσκονται στην «αίθουσα» της άμυνας, ήταν το αδύνατο σημείο αυτής της απίθανης «χοροσφαιρικής παράστασης».

Το καλοκαίρι πέρασε γρήγορα, οι πρώτες παραστάσεις του φθινοπώρου έδειχναν ότι όλα ήταν όπως έπρεπε. Ήρθε χειμώνας κι έφυγε, την Άνοιξη απονέμονται τα βραβεία. Η παράσταση στο Μιλάνο, σε απόσταση αναπνοής από την θρυλική «Σκάλα» ήταν η αποθέωση της Μπαρσαλόνα. Ακόμα και οι «σφουγγαρίστρες» στα γραφεία των χορηγών της τέχνης, προέβλεπαν νίκης της «ποδοσφαιρικής χορογραφίας», λόγω των απουσιών από την «χοροσφαιρική ομάδα».

Η παράσταση στο Μιλάνο δόθηκε με απόλυτη επιτυχία και οι «σφουγγαρίστρες» επέστρεψαν στην θαλπωρή του κουβά τους…Μένουν δυο παραστάσεις, εξασφαλίστε τις θέσεις σας!

Τετάρτη 19 Απριλίου 2006

Ταξίδι με καράβι για το Πάσχα…

Τηλεφωνώ να ρωτήσω πότε έχει πλοίο από Βόλο για τις Σποράδες μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα. Ο κύριος που απαντά στο τηλέφωνο μου λέει την Μεγάλη Τετάρτη. Τις επόμενες ημέρες ρωτάω δεν έχει; Μόνο δελφίνι, μου λέει. Χμμ, και από Σποράδες για Βόλο; Έχει ανήμερα του Πάσχα; Τι λέτε κύριε μου απαντάει, άνθρωποι είναι κι αυτοί που δουλεύουν στα πλοία θέλουν να κάνουν Πάσχα με τις οικογένειες τους!!! Δεν σας ρωτάω αν θα υποχρεώσετε κάποιον παρά την θέληση του να δουλέψει το Πάσχα, του λέω, ρωτάω αν έρθω στο νησί σας, πότε θα μπορέσω να φύγω. Πότε είναι το επόμενο καράβι από Σποράδες για Βόλο μετά το Πάσχα; Την Τετάρτη και την Πέμπτη μετά το Πάσχα μου απαντάει. Ευχαριστώ του λέω και κλείνω.

Συμπέρασμα πρώτο : Νησάκια πανέμορφα όπως η Αλόννησος δεν είναι επισκέψιμα για το Πάσχα, παρεκτός και πάς με λεωφορείο μέχρι το Βόλο και πάρεις δελφίνι από εκεί! Αν αυτό λέγεται ανταγωνιστική οικονομία, εγώ πάω για το βραβείο Πούλιτζερ 2005!

Συμπέρασμα δεύτερο : Οι εργαζόμενοι στα πλοία προτιμούν να κάθονται την ημέρα του Πάσχα, προφανώς γιατί οι αμοιβές τους για τις αργίες δεν δικαιολογούν το να μείνει κάποιος μακριά από την οικογένεια του και να πάει να δουλέψει.

Απορία που βγαίνει από τα παραπάνω συμπεράσματα: Αν μειωθεί κι άλλο η υπερωριακή αμοιβή και το μεροκάματο σε αργίες, θα υπάρχει σε δέκα χρόνια η δυνατότητα να ταξιδέψει κάποιος, σε κάποιο νησάκι για εορταστικό τριήμερο ή τετραήμερο και να γυρίσει πίσω έγκαιρα για να πάει κανονικά στη δουλειά του μετά το Πάσχα, καλή ώρα; Εξαιρούμε την πιθανότητα οι εργαζόμενοι στα πλοία σε δέκα χρόνια να μην γιορτάζουν το Πάσχα, όντας αλλοδαποί ή αλλόθρησκοι, οπότε δεν θα υπάρχει «οικογενειακό» και «ανταγωνιστικό» πρόβλημα!…

Τρίτη 18 Απριλίου 2006

Μια υπογραφή, για την Ερέν Κεσκίν, την Δικαιοσύνη και την Δημοκρατία!...

Η Ερέν Κεσκίν είναι δικηγόρος και μέλος του Γραφείου για Νομική Βοήθεια στα θύματα σεξουαλικής βίας κατά την αστυνομική κράτηση. Το 2002 μίλησε σε μια συνδιάσκεψη στην Κολωνία με θέμα: «Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα», όπου ανακοίνωσε αποτελέσματα μελέτης για επεισόδια βίας γυναικών, που εκπηγάζουν από ενέργειες του κράτους προς τους πολίτες. Αποτέλεσμα ήταν να καταδικαστεί για «προσβολή του ηθικού χαρακτήρα του στρατού», αδίκημα που ορίζεται με το άρθρο 301 του νέου Τουρκικού Ποινικού Κώδικα και να υποχρεωθεί να πληρώσει 6.000 νέες τουρκικές λίρες ως εξαγορά για ποινική φυλάκιση 10 μηνών. Η καταδικασθείσα δήλωσε ότι θεωρεί την ποινή της ως παραβίαση της ελευθερίας του λόγου της και αρνήθηκε να πληρώσει το ποσό για να εξαγοράσει την ελευθερία της.
Υπέρ της Ερέν Κεσκίν έχει αναπτυχθεί ένα κίνημα αλληλεγγύης από γυναικείες οργανώσεις και υπάρχει στο παραπάνω λινκ
ένα ψήφισμα συμπαράστασης στον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών στην Τουρκία και για την ελευθεριά του λόγου.
Το ζήτημα των εγκληματικών ενεργειών από την πλευρά των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας που παραμένουν σε συντριπτικό ποσοστό ατιμώρητες, είναι πολύ σημαντικό και αποτελεί ένα από τα διακυβεύματα της πορείας της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι περισσότερες γυναίκες κρατούμενες στις τουρκικές φυλακές είναι είτε μέλη αριστερών, εκτός νόμου, οργανώσεων, είτε κουρδικής καταγωγής. Η ποινικοποίηση της αποκάλυψης εγκληματικών ενεργειών έχει ξεπεράσει κάθε όριο στη γειτονική χώρα με πιο πρόσφατο περιστατικό, την άσκηση δίωξης σε βάρος του εισαγγελέα της πόλης Βαν Σαρίκαγια επειδή τόλμησε να ασκήσει δίωξη για σύσταση συμμορίας σε βάρος του αρχηγού τον ενόπλων δυνάμεων Μπουγιούκανιτ.


Δευτέρα 17 Απριλίου 2006

Ερωτήματα για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Δράμα


Σύγκρουση τρένου με φορτηγό έγινε περίπου στις 9 χθες το βράδυ, στην ισόπεδη διάβαση του Ο.Σ.Ε. στο 3ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Δράμας - Θεσσαλονίκης, στο ύψος του εργοστασίου της Σόφτεξ, λίγο πριν εισέλθει στην Δράμα. Αποτέλεσμα να εκτροχιαστούν τρία βαγόνια και ένα ακόμη να πιάσει φωτιά. Τραγικός απολογισμός 3 νεκροί και 42 τραυματίες, από τους οποίους 2 σοβαρά χωρίς να κινδυνέυει η ζωή τους και 20 ελαφρύτερα που παρέμειναν προληπτικά για νοσηλεία στο νοσοκομείο της Δράμας. (Τηλεγράφημα του in.gr) Σύμφωνα με ανακοίνωση του Ο.Σ.Ε. μετά το δυστύχημα, οι μπάρες που φυλάσσουν την ισόπεδη διάβαση λειτούργησαν κανονικά τόσο δεκαπέντε λεπτά πριν, όταν είχε περάσει από το σημείο άλλη αμαξοστοιχεία, όσο και την στιγμή που πέρασε η μοιραία αμαξοστοιχεία Ιντερσίτι 92 που πήγαινε προς τον Έβρο. Ο Οργανισμός τονίζει ότι από τα στοιχεία που υπάρχουν για την θέση του φορτηγου, φαίνεται ο οδηγός να επιχείρησε να περάσει την διάβαση από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, στο οποίο δεν υπάρχει μπάρα.
Πρέπει όμως να σημειώσω εδώ ότι πέρσι στην ισόπεδη διάβαση του Ο.Σ.Ε. στην άλλη άκρη της Δράμας, στην εθνική οδό Δράμας - Καβάλας στο ύψος του εργοστασίου της ΝEOΓΑΛ, δεν κατέβηκε η μπάρα με αποτέλεσμα να παρασυρθεί τζιπάκι και να τραυματιστούν βαρύτατα οι δύο επιβαίνοντες, ενώ εγώ ο ίδιος έχω πετύχει στην ίδια διάβαση στη ΝΕΟΓΑΛ, περιστατικό όπου η μπάρα κατέβηκε απότομα και τελευταία στιγμή θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια επιβατών μοτοσυκλέτας που πλησίαζε την διάβαση.
Ερωτήματα γεννάει η εκδοχή του Ο.Σ.Ε. για τον λόγο ότι το φορτηγό ήταν φορτωμένο με πατάτες και είναι τουλάχιστον τραβηγμένο να επιχείρησε ο 39χρονος οδηγός να κάνει ελιγμό για να περάσει εν γνώση του τις μπάρες ενώ ερχόταν τρένο. Το δυστύχημα έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων που έροχνται να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του επιβατικού κοινού προς τον σιδηρόδρομο. Ας ελπίσουμε ότι αυτή την φορά η έρευνα για τα ακριβή αίτια του δυστυχήματος, θα γίνει από ανεξάρτητη αρχή για να μάθουμε την αλήθεια για τον χαμό τριών νέων - 18, 29 και 39 χρόνων - και κυρίως για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα...
Η σιδηροδρομική γραμμή άνοιξε λίγο μετά τις 9 το πρωί, ενώ το μεσημέρι ανακοινώθηκαν τα ονόματα των νεκρών...

Σάββατο 15 Απριλίου 2006

Η βία στα χρόνια της «ευημερίας»

Αν θυμηθούμε την ζωή μας πριν από είκοσι χρόνια, χωρίς να προσπαθήσουμε πολύ θα βρούμε διαφορές στις λεπτομέρειες της σε σχέση με σήμερα, τις οποίες συνήθως δεν παρατηρούμε, καθώς τις έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητα μας. Για παράδειγμα ένας μαθητής γυμνασίου έχει το κινητό ως δεδομένο, εμείς οι τριάντα κάτι στο γυμνάσιο μόνο σε καμιά αμερικάνικη ταινία κι αν το βλέπαμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στις γενικές παραμέτρους της καθημερινότητας. Όπως οι κοινωνικοί δείκτες. Από το μορφωτικό επίπεδο – που δεν ταυτίζεται με τους τίτλους ανωτάτων σπουδών – μέχρι το πώς τα μέλη μιας κοινωνίας εκδηλώνονται σε διάφορες περιστάσεις. Από την χαρά και την λύπη, μέχρι τον έρωτα, την διασκέδαση και το παιχνίδι. Η βία πολλαπλασιάστηκε στο επίπεδο των κοινωνικών μας σχέσεων, ασχέτως πόσο κοντά ή μακριά στην ευημερία μπορεί να είναι κάποιος. Δεν είναι μόνο οι «φτωχοδιάβολοι» που δεν έχουν τίποτα να χάσουν που θα αντιδράσουν βίαια σε μια δεδομένη δύσκολη κατάσταση, αυτοί άλλωστε έχουν ένα δίκιο ενίοτε, είναι και οι «καλοβαλμένοι» που στα δύσκολα σηκώνουν την φωνή ή το χέρι, για να μείνω στα πιο ήπια είδη «βίας».

Όσο διαβρώνεται η «συλλογική συνείδηση» της κοινωνίας μας από την αποδοχή της διαφθοράς, τόσο θα αυξάνονται οι «καθώς πρέπει» διεφθαρμένοι που θα ζητήσουν μια σφαίρα στον κρόταφο κάποιου που παρενοχλεί την βασισμένη στην παρανομία «ευημερία» τους. Ίσως και στον ίδιο τον δικό τους κρόταφο!

Οι φτωχοδιάβολοι» που είναι δέκτες της ίδιας καταναλωτικής μανίας – και όλων των υπόλοιπων προτύπων συμπεριφοράς - που εμπορεύονται τα media για όλους ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, όταν ζορίζονται θα καταφύγουν στην βία. Ενάντια στην όποια εξουσία, ή στους «ευνοούμενους» της, Θυμηθείτε τα επεισόδια στο Ζεφύρι της Αττικής ή στο Παρίσι του περασμένου φθινοπώρου και στις Η.Π.Α. όπου νεαροί βιντεοσκοπούν καυγάδες αστέγων, που τους βάζουν να παλεύουν για μια δόση ναρκωτικών ή για λίγα χρήματα και τις πωλούν σε εκατομμύρια πελάτες που «διασκεδάζουν» με αυτές!

Η πορεία της κοινωνίας μας, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις, είναι δεδομένη. Το κοινωνικό – οικονομικό πρότυπο που «αντιγράφουμε», από την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι εδώ, μπορεί να φαντάζει Ευρωπαϊκό, άρα πιο «κοινωνικό», αλλά στην ουσία του είναι Αμερικανικό, άρα πιο «ωμό».

Δεν μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός, χωρίς θύματα, σε μια κοινωνία με δεδομένες σχέσεις εκμετάλλευσης κάποιων από άλλους.

Η βία διογκώνεται ολοένα γιατί σαν μέσο, υπερβαίνει τις συμβάσεις που ορίζουν μια οργανωμένη κοινωνία. Και οι κοινωνίες σήμερα δεν προσφέρουν πολλές δυνατότητες υπέρβασης στους ανθρώπους…

Παρασκευή 14 Απριλίου 2006

«Δεσποινίς! Σας έπεσε η μύτη μέσ’ την μπλούζα!»*…

Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των αρχών της δεκαετίας του ’90 από την θρυλική πια σκηνή της Θεσσαλονίκης, ήταν, είναι και θα είναι – προσοχή δεν είναι λάθος – οι «ήταν, είναι και θα είναι»!

Έχουν κυκλοφορήσει μόλις έναν δίσκο που σήμερα αποτελεί συλλεκτικό απόκτημα, καθώς κυκλοφόρησε σε χίλια μόλις αντίτυπα και είναι γενικά δυσεύρετος. «Με όλα τα χρώματα στην τσέπη» ο τίτλος του και τα δέκα τραγούδια του είναι ίσως το πιο μυστηριώδες και μαγικό ταξίδι στον ελληνικό ροκ ήχο και στίχο εκείνης της κομβικής εποχής για τα μουσικά μας πράγματα. Μια ανεπανάληπτη μουσική εμπειρία. Το «Δεσποινίς, χορεύετε;» ήταν το «σουξέ» της εποχής καθώς συχνά - πυκνά το ακούγαμε στα στέκι (Saloon) μας στην Δράμα εκείνη την εποχή. To αγαπημένο μου τραγούδι βέβαια – το οποίο τίμησα πάρα πολλές φορές ραδιοφωνικά - ήταν το εκπληκτικό «Ματζόρε της Αυγής» με το κιθαριστικό ξέσπασμα στο φινάλε και τον επαναλαμβανόμενο στίχο «τι κι αν έρθω να σε βρω, αφού δεν μ’ αγαπάς ακόμα»…

Καταλήγοντας αφού σας παροτρύνω να ψάξετε να ακούσετε αυτό τον δίσκο, πρέπει να προσθέσω ότι την αφορμή για την αναφορά στους «ήταν, είναι και θα είναι» μου την έδωσε το αίτημα των γαλλίδων φεμινιστριών να καταργηθεί επισήμως η προσφώνηση δεσποινίς (mademoiselle) για τις νεαρές γυναίκες! Το γαλλικό φεμινιστικό κίνημα βρήκε έναν στόχο κι εγώ ένα πάτημα για να ψάξω το βινύλιο του αγαπημένου μου συγκροτήματος και να πάρω ένα πικάπ για να τον ξανακούσω μετά από τόσα χρόνια…

*Στίχος του τραγουδιού «Δεσποινίς, χορεύετε;» Στην φωτό τα μέλη της μπάντας. Μια πολύ καλή κριτική για τον δίσκο από τον Πάνο Πανότα στο Mic!

Πέμπτη 13 Απριλίου 2006

Επισκέπτες γενικώς!…

Είναι μερικές υπόγειες διαδρομές στην ειδησεογραφία των ημερών που δίνουν ένα άλλο χρώμα στην καθημερινότητα, αλλά και στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Κάνοντας μια βόλτα χθες στις ιστοσελίδες του Ιντερνέτ, βρήκα μια καταχώρηση του Σωτήρη Μπουζάρα από την Κομοτηνή, που αναφερόταν στην εκδρομή που διοργανώνει την Κυριακή 16 Απριλίου ο σύλλογος οινογνωσίας «Sorbet» της Κομοτηνής στην Δράμα. Η έκπληξη δεν είναι βέβαια η επίσκεψη στα οινοποιία «Κτήμα Τέχνη Οίνου» και «Κτήμα Νίκου Λαζαρίδη» αλλά η αναφορά στο νομό μας, ως «της κορυφαίας οινικής περιοχής της χώρας μας»…

Την περιοδεία του στην Ημαθία, που ήταν να πραγματοποιηθεί το Σάββατο ακυρώνουν οι επιτελείς του γραφείου του πρωθυπουργού, φοβούμενοι κατόπιν πληροφοριών από τα τοπικά στελέχη της Ν.Δ., ότι θα υπάρξουν μεγάλες κινητοποιήσεις από τους εκατοντάδες απολυμένους του νομού. Έτσι ο πρωθυπουργός θα επισκεφθεί την Παρασκευή το νομό Κιλκίς, όπου οι απολυμένοι είναι πιο λίγοι και για το Σάββατο θα επισκεφθεί την Θεσσαλονίκη, η οποία και πλησίον του νομού Ημαθίας βρίσκεται και πιο εύκολα αποφεύγει κανείς τους απολυμένους, λόγω της έκτασης της πόλης! Κι όλα αυτά για να μην χαλάσει η δημόσια εικόνα του Καραμανλή. Μη χειρότερα!…

Unique visitors: Πληθαίνουν καθημερινά αφήνοντας ιχνάκια ενδιαφέροντος και προσοχής στον tracker. Από την Ιαπωνία και την Ιταλία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, από την Ισπανία και την Βόρεια Αμερική και από την Ελλαδα βεβαίως - βεβαίως. Καλημέρα σας, παντού!…

Τετάρτη 12 Απριλίου 2006

Μια παραλίγο ήττα για τον Πρόντι!…

Με οριακή διαφορά σε απόλυτους αριθμούς ο Κεντροαριστερός συνασπισμός με επικεφαλής τον Ρομάνο Πρόντι κέρδισε την νίκη στις Ιταλικές εκλογές που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι, ρίσκαρε σε μεγάλο βαθμό και τελικά λίγο έλειψε να κάνει την μεγάλη ανατροπή, σε σχέση πάντα με την εικόνα που έδιναν οι δημοσκοπήσεις για την εξέλιξη της προεκλογικής εκστρατείας των δύο μεγάλων συνασπισμών.

Η οριακή διαφορά στο ποσοστό των ψήφων (0,1%) είναι πιο ευρεία στην Κάτω Βουλή της Ιταλίας και δίνει σχετικά άνετη πλειοψηφία στον Πρόντι που θα χρειαστεί όμως και πλειοψηφία στην Γερουσία για να σχηματίσει κυβέρνηση. Στην γερουσία ο συνασπισμός υπό τον Μπερλουσκόνι προηγείται κατά μία έδρα, αλλά απομένει η καταμέτρηση των ψήφων των Ιταλών του εξωτερικού για να κατανεμηθούν άλλες έξι έδρες. Οι αναλυτές εκτιμούν ότι η Κεντροαριστερά θα πάρει τις τέσσερις από αυτές τις έδρες και θα έχει την πλειοψηφία και στην Γερουσία.

Τα πρώτα συμπεράσματα από τις εκλογές στην γειτονική χώρα, δείχνουν ότι το εκλογικό σώμα δεν πείσθηκε από την ρητορική του Πρόντι και των συνεργατών του, ενώ είναι κάτι παραπάνω από προφανές, ότι ο «Καβαλιέρε» κατάφερε με τις προεκλογικές κορώνες και τις ύβρεις του να συσπειρώσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό του κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Είναι θλιβερό να επιβιώνουν στην πολιτική σκηνή μιας ώρας με την δημοκρατική παράδοση της Ιταλίας πολιτικοί σαν τον Μπερλουσκόνι, αλλά είναι μια πραγματικότητα που καταδεικνύει επίσης τα μεγάλα πολιτικά ελλείμματα της κεντροαριστερά και της Αριστεράς γενικότερα…

Λεζάντα : Μακάρι να έφταιγε η ποδηλασία που ίδρωσε ο Ρομάνο!...

Τρίτη 11 Απριλίου 2006

«Κρίμα» Ντομινίκ! Κρίμα Ντέμη!…

Στην Γαλλία το κίνημα ενάντια στο κυβερνητικό νομοσχέδιο για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, πέτυχε έκανε ένα βήμα μπροστά χθες, με την ανακοίνωση του Γάλλου προέδρου Σιράκ, μετά από συνάντηση με τον πρωθυπουργό Ντε Βιλπέν ότι θα αποσυρθεί το άρθρο του νομοσχεδίου για το CPE(Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης). Οι φοιτητές και οι εργαζόμένοι είχαν ήδη ανακοινώσει από το Σαββατοκύριακο την συνέχιση των κινητοποιήσεων τους. Δεν είναι νίκη αυτό που συνέβη στην Γαλλία, είναι ένα βήμα μπρος, στην διαρκή οπισθοχώρηση του λαϊκού κινήματος πανευρωπαϊκά, τα τελευταία χρόνια. Σημαντικό όσο και η απόρριψη πέρυσι το Μάιο, του «Ευρωσυντάγματος»…

Στην Ελλάδα οι ίδιοι θλιβεροί επίλογοι. Ολόκληρη την χρονιά η Α.Ε.Κ. έπαιρνε τα παιχνίδια με την ψυχή στο στόμα και διατηρούνταν κοντά στους στόχους της. Μόλις οι στόχοι άρχισαν να ξεμακραίνουν μετά από ήττες σε δύσκολους αγώνες, άρχισε να κυκλοφορεί η καραμέλα της αδικίας. Η αλήθεια όμως είναι πικρή για την Α.Ε.Κ. και γενικότερα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το περυσινό «θαύμα», ήταν τέτοιο γιατί δεδομένης της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί με την απειλή υποβιβασμού και την σανίδα σωτηρίας του άρθρου 44, η πορεία της ομάδας και η συμπαράσταση του κόσμου στα δύσκολα δημιούργησαν προσδοκίες. Τα δύσκολα φέτος όμως ήταν πραγματικά δύσκολα και δεν είχαν καμιά σχέση με τα περυσινά.

Έτσι μοιραία φτάσαμε πάλι στους προπηλακισμούς, τις μισοάδειες κερκίδες, τα ομολογιακά δάνεια και τις κραυγές! Κρίμα Ντέμη, κρίμα…

Δευτέρα 10 Απριλίου 2006

Άνθρωποι της Μνήμης και του Αγώνα

Πάει και ο Τάκης, ο πρόεδρος των συνταξιούχων του ΙΚΑ στο νομό μας. Ωραίος άνθρωπος, δραστήριος και πολιτικοποι-
ημένος μέχρι το τέλος του, χαιρόσουν να τον ακούς και να μιλάς μαζί του…

Τι συντάξεις παίρνουν σήμερα οι απόμαχοι της εργασίας; Υπάρχει περίπτωση να φτάσει το ύψος της σύνταξης το 80% του μισθού; Με τι ηθικό να ζήσει ένας άνθρωπος που σε όλη του την ζωή του ζητούσαν να κάνει θυσίες και έχει φτάσει πια στην τρίτη ηλικία υπομένοντας λιτότητες και κυβερνητικές μικρότητες τύπου Λ.Α.Φ.Κ.Α.;

Ερωτήσεις που απαντά ο κάθε συνταξιούχος με διαφορετικό τρόπο. Με τον τρόπο που έμαθε να απαντά, από τον καιρό ακόμα που εργαζόταν. Αδιάφορα, οργισμένα, απαξιωτικά, δυναμικά, οργανωμένα.

Στην πόλη μας την μικρούλα και «καημένη», δεν βλέπουμε διαδηλώσεις συνταξιούχων. Γενικότερα δεν βλέπουμε συχνά διαδηλώσεις. Μάλλον κάποιο ς από μηχανής θεός θα μας σώσει! Κι όταν γίνονται διαδηλώσεις, η συμμετοχή είναι μικρή. Ψηφίζουμε σε ποσοστό 90% τα κόμματα της «ημέτερης συμφοράς» και συνεχίζουμε τον δρόμο προς την εκκένωση του
τόπου μας από τα παιδιά του. Χωρίς μνήμη και τύψεις.

Και τι μένει σ’ έναν γέροντα όταν φύγουν τα παιδιά του μακριά; Όταν μεγαλώνουν τα εγγόνια μακριά από το χνώτο του; Εσείς που έχετε τα παιδιά σας στα ξένα - πιο ξένο από την απόσταση που χωρίζει τις οικογένειες δεν υπάρχει – καταλαβαίνετε.

Υπάρχουν όμως ακόμα άνθρωποι για να θυμόμαστε παρεκτός από τα παιδιά μας και τους φίλους μας. Αυτοί οι λίγοι που παλεύουν για αυτά που όλοι θέλουμε, αλλά δεν διεκδικούμε…

Ο κυριος Τάκης πέθανε πέρσι τέτοια εποχή. Τα πράγματα όμως για τους συνταξιούχους του ΙΚΑ δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Η φωτό είναι από "Τα Νέα"...

Κυριακή 9 Απριλίου 2006

Αλληλεγγύη, Αντίσταση, Αξιοπρέπεια! (Αλάνα)

Το δεύτερο τέκνο της «διάσπασης» της συντακτικής ομάδας του δελτίου αντιπληροφόρηση «Σήματα Καπνού» έφτασε με καθυστέρηση μιας εβδομάδας από το άλλο, λόγω ασυνεννοησίας. Ειδάλλως θα έφταναν και τα δυο την ίδια μέρα, κατά «διαβολική» σύμπτωση. Ο amig0 μου είχε ήδη πει τον τίτλο, που είναι αλήθεια σε πρώτη ακρόαση με παραξένεψε, «Αλάνα»!

Η επεξήγηση του τίτλου όμως έβαλε τα πράγματα στην θέση τους. Αλ - ληλεγγύη, Αν – τίσταση, Α – ξιοπρέπεια. Το δέμα περίμενε στο ΚΤΕΛ έξι μέρες, όταν ειδοποιήθηκα δεν μπορούσα να το πάρω, οπότε έκανε την «ταρζανιά» ο «Μπαντέλα» από τους «We Few». Το περιοδικό λοιπόν το πρωτόειδα στο ημίφως του υπογείου του Τ.Ε.Ι. Αρχιτεκτονικής Τοπίου στο τέλος της προβολής της ταινίας του Τόνι Γκάτλιφ «Γκάτζο Ντίλο».

Με μια εντυπωσιακή φώτο στο εξώφυλλο από διαδήλωση των υποστηρικτών του Τσάβες στη Βενεζουέλα, μεγαλύτερο σχήμα σε σχέση με τα «Σήματα» και πιο άνετη σελιδοποίηση. Η θεματολογία πιο ευρεία, με περισσότερες πολιτιστικές και ιστορικές αναφορές, μαζί με την αντιπληροφόρηση από τις «Αμερικές των κινημάτων». Η ύλη χωρισμένη σε ενότητες, «γεωγραφίες των αντιστάσεων», «πολιτικά τοπία», «Ένας κόσμος ανάποδα», «όσα δεν παίρνει ο άνεμος» και ένα εκτενές αφιέρωμα στις γειτονιές των φτωχών. Πλάι στο εκδοτικό σημείωμα, ένας χαιρετισμός του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Και ένα αφιέρωμα στην μουσική των Μεξικανών Los De Abajo.

Τόσο η «Αλάνα» όσο και το «Resistencias» κυκλοφόρησαν το ίδιο διάστημα. Ευχής έργο θα ήταν να κυκλοφορούν σε διαφορετικές περιόδους. Σε αντίθεση με τα «Σήματα», στα δύο νέα περιοδικά οι συντάκτες υπογράφουν επώνυμα, ενώ η ύλη είναι πιο πλούσια.

Καλή επιτυχία!…

Την "Αλάνα" μπορείτε να το βρείτε σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια. Για την Δράμα η διάθεση του περιοδικού γίνεται από το Ράδιο Ηχώ - Άρεως 22 και κάθε Πέμπτη στις προβολές της ομάδας We Few στο Υπόγειο του Τ.Ε.Ι. Αρχιτεκτονικής Τοπίου.

Σάββατο 8 Απριλίου 2006

Resistencias!...

Θα θυμάστε ότι το Calle Drama έκανe τα «γλυκά μάτια» στο πολύ ενδιαφέρον περιοδικό «Σήματα Καπνού» το οποίο για σχεδόν μια πενταετία μας ενημέρωνε για τα πολιτικά δρώμενα στην Λατινική Αμερική, αλλά και για στοιχεία του πολιτισμού και της ιστορίας αυτής της ηπείρου. Τα «Σήματα» σταμάτησαν να στολίζουν τον ουρανό της επικοινωνίας μας με τα κινήματα του κόσμου, το περασμένο καλοκαίρι μετά από διαφωνία των μελών της συντακτική ομάδας, η οποία οδήγησε στην συγκρότηση δύο άλλων ομάδων. Η μία από αυτές τις ομάδες κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Resistencias»(Αντιστάσεις).

Τα περιεχόμενα του νέου περιοδικού περιλαμβάνουν και ειδήσεις από άλλες περιοχές του πλανήτη, όπως η Παλαιστίνη και η Ινδία, ενώ αναφορές γίνονται και για θέματα που αφορούν την Ευρώπη, την Αφρική και την ασία. Πλούσια - πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; - είναι η ύλη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Το πρώτο τεύχος μας «ταξιδεύει» στη Σρι – Λάνκα, στο Νεπάλ, στο Βιετνάμ, στο Χονγκ – Κονγκ, στην Ιστανμπούλ – Κωνσταντινούπολη, στην Βόρεια Αμερική, στην πολιτεία Τσιάπας στο Μεξικό, στην γη των Ινδιάνων Μαπούτσε, στο Περού και στην Κολομβία, στην καλλιέργειες της κόκας από τους ιθαγενείς ινδιάνους , την σχέση με την κουλτούρα και την παράδοση τους, αλλά και στην σκόπιμη σύγχυση του φυτού της κόκας με την βορειοαμερικανική «κοκαΐνη»!…

Στην ενότητα «μια φορά κι έναν καιρό», μνήμες από την εξέγερση των Σπαρτακιστών το 1919 στην Γερμανία και από την εξέγερση των Σαχράουι στην Δυτική Σαχάρα που είναι υπό μαροκινή κατοχή από το 1976. Θυμάστε το Μέτωπο Πολισάριο?…

To Resistencias μπορείτε να το βρείτε σε κεντρικά σημεία της Αθήνας και στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια. Εκεί κάθε Δευτέρα στις 9:30 το βραδι συναντάτε και η συντακτική ομάδα του περιοδικού. Για την Δράμα η διάθεση του περιοδικού γίνεται από το Ράδιο Ηχώ - Άρεως 22 και κάθε Πέμπτη στις προβολές της ομάδας We Few στο Υπόγειο του Τ.Ε.Ι. Αρχιτεκτονικής Τοπίου.
Resistencias on line.

Παρασκευή 7 Απριλίου 2006

ΟΧΙ στην "απόβαση" συντριβανιού στην Αριστοτέλους!...

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ' η πλατεία από παιδιά
κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ

Στίχοι : Λευτέρης Παπαδόπουλος

Δεν ξέρω αν το τραγούδι αφορά την πλατεία της Θεσσαλονίκης, αλλά η "Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης θα υποστεί ανάπλαση με την προσθήκη συντριβανιού και άλλων "κλαπατσιμπανων" της νεολληνικής ματαιοδοξίας.
Αναλυτικά στην σελίδα του Άνεμου - "Gloria Mundi" και των υπολοίπων αγαπητών bloggers της ευρύτερης περιοχής της Θεσσαλονίκης...

Τα άσεμνα του «Ελληνικού Πολιτισμού»!

…Αποσπασματική ανάκληση τηλεοπτικών πλάνων με "ομοειδές" περιεχόμενο…

Ημέρες της αποκριάς, η γη αρχίζει να ξυπνάει από τον Χειμώνα που πέρασε βαρύς από πάνω της. Οι άνθρωποι ετοιμάζονται να αποχωριστούν τα βασικά της διατροφικής απόλαυσης τους για να εισέλθουν στην Άνοιξη και την Σαρακοστή, με νηστεία και κατάνυξη. Πριν από την νηστεία και την κατάνυξη όμως, οφείλουν να αποχαιρετίσουν τον μουντό χειμώνα, με πολύχρωμο τρόπο και λόγο. Ντύνονται μασκαρεύονται και βωμολοχούν προσδίδοντας πανάρχαιο τόνο στις δοξασίες των ημερών και στην σχέση της αναπαραγωγικής διαδικασίας, της φύσης και των ανθρώπων με την καθημερινότητα. Τα «άσεμνα» τραγούδια της Αποκριάς είναι καταχωρημένα ως στοιχεία της λαϊκής μας παράδοσης, παρά τον "λυσσαλέο" πόλεμο της εκκλησίας και τον «καθωσπρεπισμό» της επίσημης "Δεξιάς" και "Κεντροαριστεράς".

Η Δόμνα Σαμίου, που ηχογράφησε και κυκλοφόρησε κάποια από αυτά τα τραγούδια βραβεύτηκε πρόσφατα στην τελετή απονομής βραβείων και προσπάθειας αποενοχοποίσης, της εγχώριας δισκογραφικής βιομηχανίας…

…Το πλάνο σκοτεινιάζει αργά μέχρι που αρχίζει να φωτίζεται το ίδιο αργά και πάλι δίνοντας εικόνα. Η ζωή υπάρχει μόνο στην τηλεόραση! Εκεί επικρατούν οι «ιδανικές συνθήκες» για την διαιώνιση του είδους μας, ως «δείγματος είδους»!…

Ημέρες της άνοιξης, εν των μέσω της Σαρακοστής , με τον Απρίλη να εφορμά φορτσάτος, οι μαντρωμένοι – ως «πουρτσάρια» τον κρίσιμο μήνα του καλοκαιριού πριν το σμίξιμο με τις «γαλάρες» - στο μεγάλο φιλοκυβερνητικό μαντρί της Δ.Α.Π. φοιτητές, θέλουν να δείξουν στον κόσμο ότι μπορούν να δώσουν ένα άσεμνο τόνο στην περίοδο. Σκαρώνουν συνθήματα – ποιος να ασχοληθεί να κάνει τραγούδια τη σήμερον ημέρα;! – συγγενή με την γηπεδική «κουλτούρα», όπου η νίκη επί του αντιπάλου, διανθίζεται με όλα τα σεξουαλικά απωθημένα των φανατικών της κερκίδας. Οι φοιτητές το ξέρουν ότι ένα γηπεδικό σύνθημα δεν μπορεί εύκολα να φωναχτεί μέσα σε ένα αμφιθέατρο, πόσο μάλλον ενώπιον ενός υπουργού, που μόλις πρόσφατα ήταν αρμόδιος για την δημόσια τάξη και πλέον είναι υπουργός του αρμόδιος για το «καλύτερο ελληνικό προϊόν», τον πολιτισμό.

Ο δισταγμός όμως γίνεται ασυγκράτητος ενθουσιασμός, όταν ο Υπουργός ακούγοντας το σύνθημα όχι μόνο δεν εκφράζει δυσαρέσκεια, αλλά παίρνει το νταούλι και δίνει τον ρυθμό για να τραγουδήσουν χωρίς φόβο και πάθος το άσεμνο σύνθημα οι νεαροί φοιτητές. Ο υπουργός που κόμπιαζε όταν προσπαθούσε να εξηγήσει τα γεγονότα των υποκλοπών ή των απαγωγών, υιοθέτησε αμέσως το σύνθημα και το ανέδειξε στην διψασμένη για σεξουαλικό πολιτισμό νεολαία…

Η συγνώμη κατόπιν πολιτικών πιέσεων δεν μειώνει το μέγεθος του «επιτεύγματος» του Υπουργού Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη!…

Επί της ουσίας του συνθήματος, θα μπορούσα να συμπεράνω ότι ο Βουλγαράκης ενθουσιάστηκε, είτε επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου έχει όντως ομορφύνει εσχάτως, είτε επειδή ο κ. Βουλγαράκης έχει πολύ καιρό να γ...σει!

Πέμπτη 6 Απριλίου 2006

Η γοργόνα πάει στ’ ανοιχτά!…

Δεν πέρασε πολύς καιρός από την ημέρα που είχα διαβάσει την είδηση για την ύπαρξη σχεδίου μεταφοράς της περίφημης γοργόνας της Κοπεγχάγης στα ανοιχτά της θάλασσας για να μην πέφτει θύμα παρενοχλήσεων. Η γοργόνα είναι συνυφασμένη μέσα μου με την Δανία. Η πρώτη εικόνα που φέρνω στο μυαλό μου όταν ακούω το όνομα της χώρας, εικόνα βγαλμένη από το βιβλίο της Γεωγραφία της Ε’ Δημοτικού, αν δεν απατώμαι από την άστατη μνήμη μου…

Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο τουρίστες πηγαίνουν στην περιοχή που βρίσκεται το άγαλμα για να το θαυμάσουν ή απλά για να του αλλάξουν τα φώτα. Η γοργόνα που στολίζει την Κοπεγχάγη εδώ και 92 χρόνια, έχει αποκεφαλιστεί δύο φορές, της έχουν σπάσει το χέρι μία φορά, την έχουνε βάψει επτά φορές, ενώ στην τελευταία γιορτή της γυναίκας στις 8 Μαρτίου 2006, άγνωστοι της έβαλαν στο χέρι και έναν δονητή!

Μετά από το τελευταίο κρούσμα οι δημοτικές αρχές της Κοπεγχάγης σκέφτονται, προς το παρόν, να μετακινήσουν το άγαλμα πιο ανοιχτά στην θάλασσα για να μην είναι εύκολο στους τουρίστες να το προσεγγίσουν.

Πάντα ήθελα να πάω στην Κοπεγχάγη για να δω την γοργόνα από κοντά. Φαίνεται πως όταν με το καλό πραγματοποιηθεί η επιθυμία μου, δεν θα είναι και τόσο μικρή η απόσταση μεταξύ μας…

Μερικά ακόμη στοιχεία για την γοργόνα της Κοπεγχάγης εδώ.

Τετάρτη 5 Απριλίου 2006

Ότι παίρνουμε συνήθως!...

Ξεκίνησε η Γ.Σ.Ε.Ε. με αίτημα για αυξήσεις της τάξης του 8,5% στα πλαίσια των διαπραγμα-
τεύσεων για την ετήσια γενική συλλογική σύμβαση του 2006. Ο Σ.Ε.Β. είχε προσέλθει στην πρώτη φάση των διαπραγμα-

τεύσεων με πρόθεση να μην δώσει αυξήσεις πάνω από 2,9%. Τι έγινε τελικά και συμφώνησα προχθές οι δύο πλευρές;

«Υπόκυψη» της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην Γ.Σ.Ε.Ε.

Το αθροιστικό ποσοστό αυξήσεων που συμφωνήθηκε για την διετή σύμβαση 2006 – 2007 είναι της τάξης του 10,9 % - κάποιοι το υπολογίζουν σε 11,3% - στο σύνολο της διετίας. Συγκεκριμένα από 1/1/2006 θα ισχύσει αναδρομικά – όσοι παίρνουν αναδρομικά παίρνουν, «δημοκρατία» έχουμε! – αύξηση 2,9% (ΣΕΒαστή η αρχική επιθυμία της εργοδοσίας), από 1/9/2006 αύξηση 2,9% (ΣΕΒντάς είναι τελικά) και από 1/5/2006 αυξήσεις 5,1%( αΣΕΒεία, ας ήταν τουλάχιστον διπλάσιο του 2,9%, αφού καθιερώθηκε το ποσοστό στη συνείδηση μας!).

Δεν είναι φάρσα, είναι η νέα εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, που αποκλήθηκε και «έντιμος συμβιβασμός» από τα χείλη του προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε. Τουλάχιστον 2,5% πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων, συμπλήρωσε σε πρωινή εκπομπή στη ΝΕΤ χθες. Όπως συνέβαινε και επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατέληξε!!!

Τι όμορφη ζωή;! Με 2,5% πραγματικές αυξήσεις μισθών και τον δημόσιο τομέα της οικονομίας σε εκποίηση που σημαίνει συνεχή χαράτσια σε διόδια και αυξημένο κόστος υπηρεσιών, φαντάζεστε τι παίρνουμε τελικά όλοι οι μισθωτοί ε;…

Εγώ δεν το λέω!


Το σκίτσο είναι του Κ. Κουφογιώργου και είναι βεβαίως "σκίτσο αρχείου"...

Τρίτη 4 Απριλίου 2006

«Πάω μια βότκα στο Πάρκο»

Ακούω καθημερινά στο ράδιο το διαφημιστικό μήνυμα των «Νηφάλιων» τηλ. 2106852660, μιας οργάνωσης που «συμβουλεύει» ανθρώπους που πιστεύουν ότι χρειάζονται βοήθεια σε σχέση με την χρήση αλκοόλ και χαμογελώ. «Πάω μια βότκα στο πάρκο», «η φίλη μου με ουίσκι λίγο αλλαγμένη τελευταία», «έχω μεγάλη μπύρα σε αυτή την δουλειά γιατί δεν μπορώ να πάρω προαγωγή» είναι μερικές από τις ατάκες που ακούγονται. Απλές όσο και έξυπνες για να δείξουν την επιρροή που έχουν στην καθημερινότητα πολλών εξ ημών οι ιδιότητες που προσδίδει η χρήση αλκοολούχων ποτών.

Το αλκοόλ μαζί με το τσιγάρο άλλωστε είναι οι δύο πιο επικίνδυνες εθιστικές ουσίες που διατίθενται απρόσκοπτα στην αγορά. Δημιουργώντας τεράστιους τζίρους για τις εταιρίες που τα εμπορεύονται.

Συζητούσα χθες με μια κοπέλα στην αίθουσα αναμονής του οδοντιατρείου για το τσιγάρο και συνειδητοποιούσα ότι εδώ και πέντε ημέρες δεν είχα πιει, λόγω θεραπευτικής αγωγής, ούτε ένα ουζάκι το μεσημέρι με το φαΐ. Η δεσποινίδα ενδιαφέρονταν να κόψει το τσιγάρο, μήπως και της ανοίξει η όρεξη για φαγητό και βάλει μερικά κιλά που της έλειπαν. Αλλά συνειδητοποίησε ότι γίνεται πολύ νευρική χωρίς αυτό και το ξανάρχισε. Το τσιγάρο βέβαια ή το κόβεις ή το παρακαλάς…

Αν ήταν εύκολο να αντιπαρέλθει κανείς τις εξαρτήσεις του για να ζήσει χωρίς αυτές, δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτές. Αλλά μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς του καθεμέρα και την μοναξιά που χτυπάει ολοένα και περισσότερες πόρτες, η πιο εύκολη «διέξοδος» είναι σ’ αυτά…

Δευτέρα 3 Απριλίου 2006

Ταξίδια σε βρόχινα τοπία…

Ένα βράδυ πριν μερικές ημέρες στο σπίτι βλέπαμε σε dvd τον «Άνθρωπο της Μαντζουρίας», ένα πολιτικό – ψυχολογικό θρίλερ αμερικανικής παραγωγής, την ώρα που από έξω άρχισε να ακούγεται ο ήχος της βροχής. Ήτανε περασμένες έντεκα όταν πλέον η βροχή δυνάμωσε και σχεδόν κάλυπτε τον ήχο της τηλεόρασης. Δεν παρατήρησα για πόση ώρα έβρεχε, αλλά πριν πέσω για ύπνο, άνοιξα το παράθυρο με μια αυθόρμητη κίνηση, όπως σκύβεις για να μυρίζεις ένα όμορφο τριανταφυλλάκι που συναντάς τυχαία στους ανοιξιάτικους περιπάτους. Η μυρωδιά της βροχής, με πήρε από τη μύτη και με ταξίδεψε σε ένα σημείο της ζωής μου που θυμόμουν αυτή την ίδια μυρωδιά, η οποία μεταβάλλεται από τόπο σε τόπο, αφού η βροχή δεν έχει άρωμα, απλά απελευθερώνει πέφτοντας τις μυρωδιές της πλάσης. Τις ανασηκώνει καθώς εξατμίζεται και μοσχοβολάει ο τόπος.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και βρέθηκα, σαν να το ‘χα ζήσει πριν λίγο, στην πλαγιά πάνω από το «Ούγους», απέναντι από το Φαλακρό δυτικά του Βώλακα, να ξεπροβάλλω από το νάιλον που με προστάτευε από την βροχή που είχε ήδη σταματήσει, μυρίζοντας το μεθυστικό άρωμα των κέδρων που γυάλιζαν στο φως του ήλιου, που σε λίγο θα κρύβονταν πίσω από την κορυφή του βουνού.

Δεν περιγράφεται εύκολα αυτή η αίσθηση, όπως δεν απαντάται γιατί οι έντονες συγκινήσεις μας ξαναγυρνάν συνήθως στις πρώτες σελίδες της μνήμης. Ταξίδια σε βρόχινα τοπία από τον πέμπτο όροφο μιας τυπικής πολυκατοικίας μια νύχτα που έβρεχε όπως είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι. Ταξίδια στη μνήμη μας που φυλάσσουν ευλαβικά τα νέφη μέσα τους…

Κυριακή 2 Απριλίου 2006

"Όπως ο Κερέμ"...

"Είναι βαρύς ο αγέρας σα μολύβι
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω

Ελάτε γρήγορα
Σας φωνάζω
να λειώσουμε
το μολύβι.

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις από την ίδια σου τη φωνή
θα γίνεις στάχτη
σαν τον Κερέμ
που κάηκε απ' τον έρωτά του...


...Είναι βαρύς ο αγέρας σα μολύβι.

Κι εγώ του λέω:
"Ας καώ
Ας γίνω στάχτη
σαν τον Κερέμ.

Αν δεν καώ εγώ
αν δεν καείς εσύ
αν δεν καούμε εμείς
πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;"

Ο μοναδικός Ναζίμ Χικμέτ σ' ένα ποίημα που είχαμε την τύχη να μελωποιήσει ο Μάνος Λοϊζος. Χθες ένα ακόμη Κούρδος διαδηλωτής έχασε την ζωή του σε συγκρούσεις με τον στρατό...

Σάββατο 1 Απριλίου 2006

Η "κρυφή Παλαιστίνη" και η Ελευθερία!

Η Άνοιξη μαζί με τα μεθυστικά χρώματα της και τον «αυράνεμο» της, φέρνει πάντα τα τελευταία χρόνια εικόνες από το Κουρδιστάν. Είναι βλέπετε στην μέση η Πρωτοχρονιά των Κούρδων το Νεβρόζ, στις 21 Μαρτίου. Οι εικόνες δεν είναι όμορφες. Πως θα μπορούσαν άλλωστε για έναν λαό που ζει χωρίς πατρίδα; Πως γιορτάζεις άλλη μια πρωτοχρονιά χωρίς πατρίδα, δικαιοσύνη, λευθεριά;

Δεν έχουν περάσει πάνω από δύο εβδομάδες από τότε που ο εισαγγελέας της πόλης Βαν, Φικρέτ Σαρίκαγια, απήγγειλε κατηγορίες σε βάρος του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Μπουγιουκανίτ για σύσταση συμμορίας με αφορμή την έκρηξη σε βιβλιοπωλείο της πόλης Σεμντινλί από την οποία σκοτώθηκε ένας άνθρωπος, η οποία ήταν προβοκάτσια σε βάρος του Εργατικού Κουρδικού Κόμματος.

Ο Μπουγιουκανίτ σε δίωρη συνάντηση του πριν από λίγες ημέρες με τον τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν συζήτησε το «μεγάλο πρόβλημα ασφαλείας» στην Νοτιοανατολική Τουρκία, αλλά και το θέμα του εισαγγελέα Σαρίκαγια!!!

Λίγες ημέρες νωρίτερα ο Μπουγιουκανίτ είχε δηλώσει: «Πάμε να γίνουμε Παλαιστίνη».

Ο τουρκικός τύπος έγραφε χθες ότι το Υπουργείο δικαιοσύνης έστειλε επιθεωρητές στο Βαν, οι οποίοι στην έκθεση τους θέτουν θέμα πειθαρχικών παραπτωμάτων του εισαγγελέα και ζητούν την πειθαρχική δίωξη του!

Το κουρδικό ζήτημα, που πολλοί θεώρησαν ότι μετά την σύλληψη Οτσαλάν και την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ θα πάγωνε, παραμένει στο προσκήνιο, όχι γιατί οι Κούρδοι στην Τουρκία είναι πιο «διψασμένοι» για πατρίδα από τους ομοεθνείς τους στις γειτονικές χώρες. Αλλά γιατί η Τουρκία εξακολουθεί να εφαρμόζει μια ξεκάθαρα ρατσιστική πολιτική απέναντι σε όλες τις μειονότητες της, μετερχόμενη όλα – η περίπτωση Μπουγιουκανίτ είναι αποκαλυπτική και όχι μοναδική – τα μέσα. Χθες 6 κούρδοι έπεσαν νεκροί από πυρά του στρατού κατά την διάρκεια διαδήλωσης στο Ντιγιάρμπακιρ - Άμεντ, μεταξύ τους δύο παιδιά. Επίσης βόμβα εξεράγη στην Κωνσταντινούπολη - Ιστανμπούλ με αποτέλεσαμ να σκοτωθεί ένα άτομο και να τραυματιστούν άλλα έξι. Οι αρχές απέδωσαν την επίθεση σε κούρδους αντάρτες.

Στην χώρα μας την τελευταία της πνοή άφησε την Τρίτη 28 Μαρτίου η 23χρονη Ελευθερία Φουρτουνάκη, μητέρα δύο βρεφών και σύζυγος Κούρδου που ζει στην χώρα μας. Είχε αυτοπυρποληθεί στις 24 Μαρτίου στο προάυλιο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στα Σεπόλια. Στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε αναφέρει:

«Η Βιγιάν Σοράν την 1η Φεβρουαρίου και ο σύντροφος Ρουχάτ έτσι έκαναν. Εγώ το σύντροφο Ρουχάτ δεν τον γνώριζα προσωπικά. Τον γνώρισα μετά την πράξη του, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού "Φωνή του Κουρδιστάν" (...) Τον άντρα μου τον Σιβάν τον αγαπώ πολύ τα παιδιά μας φέρουν το όνομα της μητέρας και του πατέρα του (...)Επιθυμία μου ήταν, όταν τελειώσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, να πάω να εργαστώ στο ROJ TV και να γίνω μέλος του ΡΚΚ. Εάν μπορούσα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου θα γινόμουν μια αντάρτισσα. Οχι για τον πόλεμο, αλλά γιατί αγαπάω τη ζωή, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, το Κουρδιστάν, την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, αγαπάω τους φίλους μου και την ιστορία του ΡΚΚ που είναι βγαλμένη από τη φωτιά (...) Αγαπημένα μου παιδιά, φίλοι μου, Σιβάν, μάνα και πατέρα, ο λόγος που επέλεξα αυτόν τον χώρο για να τελέσω την πράξη μου οφείλεται στο γεγονός ότι ο σύντροφος Ρουχάτ πριν από μερικά χρόνια αυτοπυρπολήθηκε εδώ (...) Η αδελφοσύνη των λαών είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Ο κουρδικός λαός αγωνίζεται και για την αδελφοσύνη των λαών, οι Δυνάμεις της Λαϊκής Αμυνας πολεμούν ενάντια στο τουρκικό κράτος. Το τουρκικό κράτος βασανίζει τους Κούρδους, ο τουρκικός στρατός και η αστυνομία δολοφονούν τα μικρά παιδιά, τιμωρούν τους ηλικιωμένους (...) Ξέρω ότι αυτή η πράξη της αυτοπυρπόλησής μου δεν είναι ένας ωραίος αγώνας, όμως και η Βιγιάν των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας έπραξε το ίδιο (...) Να είστε πάντα χαρούμενοι με την ψυχή και την καρδιά μου».(Ελευθεροτυπία 30/3/1006)

Που πάνε οι ψυχές αυτών των ανθρώπων; Εμείς για που τραβάμε;


Οι φωτογραφίες είναι από το Κουρδικό πρακτορείο ειδήσεων, το κατά τ' αλλα έγκυρο BBC, έχει φωτογραφία μόνο από την χθεσινή έκρηξη στην Τουρκία! Η τελευταία φωτογραφία είναι του Γιάννη Κόντου ή Κοντού από την αυτοπυρπόληση Κούρδου πρόσφυγα στην Αθήνα το 1999 κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων που ακολούθησαν την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στις Η.Π.Α. και ακολούθως στην Τουρκία από την κυβέρνηση Σημίτη...

Πάνερμος...