Ο πολτός των «καλικάντζαρων»

Στον πολτό που καθημερινά μας σερβίρεται ως η πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας, υπάρχουν συγκεκριμένες βεβαιότητες για τον κόσμο. Η πρώτη και "καλύτερη", ότι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει ή αν προτιμάτε ότι ο καθείς μας ματαιοπονεί αν νομίζει ότι μπορεί να τον αλλάξει. Οι ηλικιωμένοι πρέπει να βλέπουν «λάμψη» και να την βρίσκουν με κανένα πλεκτό ή καμιά πασιέντζα και ξερές. Οι μεσήλικες να ασχολούνται με τα οικονομικά του οίκου τους, να διαβάζουν καμιά αθλητική εφημερίδα και να τηλεφωνάν στο «καφενείο των φιλάθλων» ή το «όποιος αντέξει», περιμένοντας κανένα Σαββατόβραδο για την έξοδο τους ή τις διακοπές. Οι εργένηδες που γενικώς αυξάνονται τα τελευταία χρόνια να ψάχνουν εναγωνίως το έτερον τους ήμισυ εν μέσω ασμάτων του Φοίβου και του Καρβέλα. Οι έφηβοι να αλλάζουν κάθε εβδομάδα μελωδία στο κινητό τους, να ερωτεύονται πια όλο και περισσότερο μέσα στα chatroom και να καταναλώνουν αμάσητο ότι σερβίρει η εμποροπανήγυρις των μέσων ενημέρωσης. Ο Έλληνας σήμερα όπως αντικατοπτρίζεται στρεβλά, είναι κάτοικος μιας πόλης, προσέχει την εμφάνιση του, η επικαιρότητα και η ζωή του καθορίζεται μόνο από ήδη γνωστά άτομα, είναι με το ένα πόδι μέσα στο νέο κόσμο των τεχνολογιών και κάνει πολλά όνειρα τα οποία εύχεται κάποια στιγμή να πραγματοποιηθούν, ενώ μετέρχεται όλα τα μέσα για να επιτύχει τους σκοπούς του. Η παραπάνω εικόνα είναι κυρίαρχη μόνο ως πρότυπο γιατί μέσα στην κοινωνία υπάρχουν κι άλλες εικόνες ανθρώπων που δεν προτιμούνται από τους επιμελητές του Lifestyle μας.

Πώς να παιχθεί ένα τραγούδι που μιλάει για έρωτες πλάι σε πηγάδια, όταν μπορεί να παιχτεί ένα άλλο που μιλάει για ένα ερωτικό μήνυμα σε κινητό τηλέφωνο; Όχι μόνο θα εκφραστεί κουτσά – στραβά το ίδιο συναίσθημα αλλά θα ενισχύσουμε και το πρότυπο του ανθρώπου που ερωτεύεται χρησιμοποιώντας το κινητό του. Τι να ενισχυθεί, το πρότυπο του ανθρώπου που ερωτεύεται πλάι σ’ ένα πηγάδι;

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που τραγουδάνε παρά τα επικρατούντα πρότυπα για πηγάδια και λύκους, και δεν είναι λίγοι. Ας νομίζουν ότι θέλουν οι «καλικάντζαροι»…

Τράβα στο καλό Οκτώβρη μου…

Βαρέθηκα να βλέπω τον κ. Νίκο Παπανδρέου να προσπαθεί να μας πείσει μέσω των εφημερίδων ότι είναι συγγραφέας, με ακράδαντο επιχείρημα ότι τα βιβλία που έχει γράψει πούλησαν συνολικά 200.000 αντίτυπα. Με το δικό του σκεπτικό και ο αδελφός του Γιώργος που ψηφίστηκε από 3.000.000 ψηφοφόρους είναι χαρισματικός ηγέτης! Ήμαρτον…

Η διασκευή της Madeleine Peiroux στο εκπληκτικό «Between the Bars» του Elliot Smith. Πέρασαν δυο χρόνια από την αυτοκτονία του και η ειρωνεία είναι ότι ο περισσότερος κόσμος τώρα τον μαθαίνει…

Ο Ψαραντώνης στο «Schooligans» της «Ελευθεροτυπίας»: «…Πιστεύω αλλά στο είπα: εγώ λέω Θεό τη Φύση. Αυτή έχει τη δύναμη, αυτή δίνει τον παλμό στα πράγματα. Όλα έχουν τον παλμό τους. Η καρδιά, ο αέρας, το κύμα, το χορτάρι…Ακόμα και η πέτρα έχει τον παλμό της: την ακινησία, τη σιωπή…»

Παρασκευή στην άδεια παραλία με τον πιο όμορφο ήλιο του χρόνου, τον Οκτωβριανό. Σάββατο στα βουνά με τα χίλια χρώματα. Πανδαισία, δίπλα στο τζάκι με καλό κρασί μονεμβασιώτικο, έξω να στέκονται τα ξύλα στοιβαγμένα κάτω από νάιλον κυκλικές «ομπρέλες». Ο Βώλακας δεν είναι απλά μια εκδρομή για μένα. Εκεί τυλίγεται μέσα στο πλούσιο χώμα, σε μια κορφή η πικρόριζα μου. Τον χειμώνα κάνει υπομονή, το καλοκαίρι ονειρεύεται…

Στο βουνό...

Θυμάται άραγε ακόμα ο παππούς τις λεπτομέρειες από το Ελληνοιταλικό μέτωπο στην Ήπειρο. 62 χρόνια μετά, με κατοχή, εμφύλιο, ''δημοκρατία'', χούντα και ξανά δημοκρατία. Στα δεκαεννιά υπηρέτησε την πατρίδα, όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες στις γραμμές του μετώπου. Μετά έκανε οικογένεια, ''πολέμησε'' ξανά επάνω στα βουνά για να ζήσει τα παιδιά του, εκεί είδε και τα εγγόνια του να μεγαλώνουν, τα παιδιά του να τραβάνε τον δρόμο της μετανάστευσης, να ξαναγυρίζουν με καλή οικοσκευή κι ένα κομπόδεμα, από την χώρα που μας νίκησε τελικά τον Απρίλη του 1941. Το πρώτο μάθημα της ζωής ήτανε ο πόλεμος, το δεύτερο η καταστροφική για την Ελλάδα δεκαετία του '40. Δεν τον άκουσα παρά μόνο μια φορά να μιλάει για τον πόλεμο του '40, χωρίς να πει πολλές λεπτομέρειες. Μερικές φορές μιλούσε για το πως έγιναν τα οχυρά πριν από τον πόλεμο σε μήκος όλης της βόρειας κορυφογραμμής της Μακεδονίας. Μπορεί και να μην ήθελε να μάθουμε πως ζει κανείς μέσα σ' ενα πόλεμο. Μας μάθαινε όμως πως να ζούμε στο βουνό, να ελαφροπατάμε στα βραχάκια και να μην σκοντάφτουμε στις πλαγιές, να μαντεύουμε την ώρα από την θέση του ήλιου, να σφυρίζουμε κλέφτικα. Πάντα στο βουνό είναι η σκέψη του...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Οκτώβρη του 2002, όταν ο παππούς ήταν ακόμα εδώ ανάμεσα μας, ανάμεσα στις βουνοκορφές. Έφυγε δέκα μήνες μετά, τώρα ετοιμάζει το δισάκι της και η καλή του κυρά Τσούλινκα. Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα σήμερα αυτό το κείμενο και το μοιράζομαι μαζί σας. Ίσως γιατί χθες στην ακροθαλασσιά κοιτάζοντας τον απογευματινό ήλιο του Οκτώβρη, ένα πράγμα μόνο σκεφτόμουν, το τελευταίο ποίημα που έγραψε στη ζωή του ο Γιάννης Ρίτσος. Οψόμεθα...

Πατρίδες των ανθρώπων!...

Ήθελε να γράψει πολλά η μέρα της επετείου, καθώς τα σύννεφα πύκνωναν στα δυτικά της πόλης, στο Μενοίκιο και στις νοτιοδυτικές πλαγιές της οροσειράς της Ροδόπης. Οι γαλανόλευκες κυμάτιζαν ακόμα στα μπαλκόνια, τα παρατράγουδα στις παρελάσεις δεν τις άγγιζαν. Άλλωστε αυτό είναι το πλεονέκτημα των σημαιών έναντι της ιστορίας, όλοι κοιτούν τα όμορφα χρώματα τους, τιμούν τις ένδοξες στιγμές που γράφτηκαν για αυτές, λησμονώντας ταυτόχρονα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα τους. Όποια σημαία, γίνεται κουρέλι στα χέρια ενός φασίστα. Γιατί οι άνθρωποι που «πολεμούν» για τη σημαία της δίνουν την αξία τους, το μεγαλείο τους ή την βαρβαρότητα και τον πρωτογονισμό τους, οι άνθρωποι της δίνουν περιεχόμενο. Γιατί υπάρχουν σημαίες, που στα μάτια όλων ακόμα και σήμερα, συμβολίζουν τον αγώνα για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση και άλλες που είναι σύμβολα καταπίεσης. Οι σημαίες ως σύμβολα, δεν απέκτησαν το ειδικό τους βάρος, μια φορά στην ιστορία και από τότε έχουν δια παντός αποκτήσει έναν θετικό χαρακτηρισμό στην Ιστορία. Οι πράξεις των ανθρώπων που σηκώνουν κάθε σημαία, της δίνουν διαρκώς μέσα στην ιστορία το ειδικό της βάρος, την αποδοχή από τους «ξένους», την ξεχωριστή θέση στην παγκόσμια ιστορία. Η σημαία δεν μπορεί να εξυψώσει κανέναν, όπως και κανείς δεν μπορεί να μειωθεί λόγω της σημαίας της χώρας του. Η ελληνική σημαία συμβολίζει τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία, τους αγώνες για μια πατρίδα για όλους όσους ζουν σε αυτήν. Με δικαιοσύνη, ελευθερία και αξιοπρέπεια για όλους χτίζονται οι πατρίδες.

Χωρίς αυτές τις αξίες η πατρίδα μπορεί ως επιδίωξη να είναι μέρος της ιστορίας ενός έθνους, αλλά όχι ζώσα πραγματικότητα…

Το "πνεύμα" της παρέλασης

Οι παρελάσεις, δεν το κρύβω, μου θυμίζουν μερικές από τις πιο έντονες στιγμές των μαθητικών μου χρόνων. Θες γιατί η παρέλαση ήταν «γεγονός» στη ζωή του σχολείου και της πόλης, θες γιατί εκείνα τα χρόνια έχουν καταχωρηθεί στο πιο όμορφο δωμάτιο της μνήμης. Από την αγωνία στο δημοτικό να πάρεις το σωστό βήμα μην τυχόν και αρχίσει να γκαρίζει επιτιμητικά μπροστά σου ο εντεταλμένος για την παρέλαση δάσκαλος – τι ξεφτίλα έτρωγαν οι συμμαθητές που δεν είχαν ταλέντο στον συγχρονισμένο βηματισμό;! – μέχρι την προσπάθεια να κρυφτούμε για να μην κάνουμε παρέλαση στο γυμνάσιο και στο λύκειο.

Αλλά ως ενήλικας δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ ποιου είδους σκοπιμότητες εξυπηρετούν σήμερα. Ποια εθνική ανάγκη υπαγορεύει να μαθαίνουν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να περπατάν σαν στρατιώτες, πέραν από το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα παιδιά στο μέλλον θα εξασφαλιστούν επαγγελματικά στις ολοένα και πιο επαγγελματικές ένοπλες δυνάμεις;

Ποια τιμή περιποιεί στους Έλληνες που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας και έχασαν τη ζωή και τα νιάτα τους για αυτήν, να παρελαύνουν ντυμένα με στολές, ως στρατιωτάκια τα εγγόνια και τα δισέγγονα τους; Η μήπως δηλώνει η συμμετοχή στην παρέλαση την αυταπάρνηση όσων συμμετέχουν, όταν θα κληθούν – ω μη γένοιτο;!- να υπερασπιστούν την πατρίδα;!

Τα ελληνόπουλα μαθαίνουν – υποχρεωτικά ούτως η άλλως – την στρατιωτική ζωή στον στρατό. Θα προτιμούσα αντί για παρέλαση, να αναζητηθούν άλλοι τρόποι εορτασμού της εθνικής επετείου, το μήνυμα της οποίας παραμένει ολοζώντανο αλλά εγκλωβισμένο σε αυτές τις παγιωμένες εκδηλώσεις. Αν η πολιτεία διστάζει, οι γονείς μπορούμε να δώσουμε άλλο «πνεύμα» στον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου…

Πρώτα βιολιά μια άθλιας ορχήστρας…

Ποτέ δεν ήμουν ξεκάθαρα αρνητικός απέναντι στην – και – λεγόμενη «μαχητική δημοσιογραφία», στυλ Τριανταφυλόπουλου. Διχαζόμουν ανάμεσα στις αποκαλύψεις διαφόρων – λίγων σε σχέση με το σύνολο και μάλλον και ακίνδυνων – «νταραβεριτζήδων» και «λαμογιών» και στον τρόπο άσκησης αυτής της δημοσιογραφίας καθώς και στην έντονα σκανδαλοθηρική και «ροζ» χροιά των αποκαλύψεων.

Στην επικαιρότητα έχουν έρθει κάποια σημαντικά θέματα, αποκαλύφθηκαν υποθέσεις καταπάτησης του δημόσιου συμφέροντος, αλλά σήμερα τα πράγματα αποκτούν ανησυχητικές διαστάσεις. Κυρίως γιατί η λεγόμενη κοινή γνώμη ζυμώνεται μέσα στη σκάφη, όπου υπάρχουν και οι παρανομούντες και οι «κυνηγοί» τους. Ζυμώνεται δηλαδή στο ότι ακόμα και οι «καλοί», πρέπει να είναι αδίστακτοι για να νικήσουν τους «κακούς». Να είναι ίδιοι με αυτούς με λίγα λόγια…

Δεν είναι τυχαίο ότι το «Πρώτο θέμα» η έντυπη ναυαρχίδα του δημοσιογραφικού είδους, προσφέρει στους αναγνώστες της δωρεάν τσόντες κάθε Κυριακή! Το μπανιστήρι είναι εθισμός εφάμιλλος του τζόγου και για τα νεοελληνικά μας μέτρα, "ισοϋψές" της νικοτίνης. Η αύξηση των σεξουαλικών εγκλημάτων τα τελευταία χρόνια είναι μια από τις παρενέργειες της χειραγώγησης της κοινωνίας με αυτόν τον «ιδιαίτερο» τρόπο.

Είναι βέβαιο ότι ο «μαχητικός» δημοσιογράφος δεν κρατάει την μπαγκέτα σ’ αυτή την άθλια ορχήστρα που εκτελεί τον ύμνο του πολιτικο - κοινωνικού μας συστήματος, την σονάτα της εξαθλίωσης. Κρατάει το δοξάρι στο πρώτο βιολί όμως…

Η «αλληλεγγύη» στο εδώλιο

Το Συμβούλιο Εφετών της Αθήνας αποφάσισε με ψήφους 2-1 πρόσφατα να προσάγει σε δίκη τον Κώστα Αβραμίδη, επειδή σύμφωνα με το σκεπτικό του "υπάρχουν σοβαρές και επαρκείς ενδείξεις που πιθανολογούν την ένταξή του στην 17Ν καθώς «ο κατηγορούμενος μετά τη σύλληψη ορισμένων μελών τής ως άνω τρομοκρατικής οργάνωσης και την παραπομπή τους σε δίκη οργάνωσε εκδηλώσεις συμπαράστασης προς αυτούς".

Έφτασαν μάλιστα σε αυτή την επιβαρυντική εκδοχή από το γεγονός ότι στο σκληρό δίσκο του προσωπικού του υπολογιστή που κατασχέθηκε βρέθηκαν «σκαναρισμένες» αφίσες, συνθήματα αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες και κάποιες από τις προκηρύξεις της 17Ν!

Ο Αβραμίδης είχε συλληφθεί πριν από δυόμισι χρόνια, αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Παρόλα αυτά οι δικαστές, θεωρούν, ότι ένα βιβλίο με πέντε αποτυπώματα που βρέθηκε στην γιάφκα της οδού Πάτμου, μια αόριστη κατάθεση του Κονδύλη ότι τον είχε φέρει σε επαφή με τον Κουφοντίνα, η παραδοχή του Αβραμίδη ότι γνώριζε τον Χριστόδουλο Ξηρό, με τον οποίο ήταν στο Κ.Κ.Ε. μ-λ. και η αλληλεγγύη του προς τους καταδικασθέντες της 17Ν είναι λόγοι που μπορεί να τον φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης κατηγορούμενο για συμμετοχή στην οργάνωση 17Ν για την ηθική αυτουργία στις 44 ενέργειες της οποίας απαλλάχθηκε ομόφωνα με το ίδιο βούλευμα ο Αβραμίδης, αφού από πουθενά δεν προκύπτει η συμμετοχή του σε οποιαδήποτε από αυτές.

Η «αλληλεγγύη» στο εδώλιο…

Στροφές στην άκρη του γκρεμού σου…

Οι Κυριακές άρχισαν πια να συνηθίζουν τις στροφές και την αλλαγή στο υψόμετρο που βουλώνει τα αυτιά μέχρι να καταπιείς και να ανοίξουν. Φιδάκια οι δρόμοι, λίγο πριν την χειμερία νάρκη και τα λευκόχρυσα στρωσίδια του χειμώνα πάνω τους. Σημειώσεις για τα φύλλα που πέφτουν κιτρινισμένα στο πρώτο φύσημα του αγέρα, ετοιμόρροπες στην αλλαγή των εποχών. Μικρή μου επαρχία - πότε θα γίνεις περιφέρεια; - ακόμα δεν σε ξέρω!…

Περνούν οι μέρες αφήνοντας την αίσθηση μιας πορείας μέσα στο χάος. Από τη μια η Λ. που βούτηξε στο κενό, από την άλλη δυο γυναίκες ντυμένες πρόχειρα και ένα παιδί εφτά – οκτώ χρονών που φορούσε μπουφανάκι με κουκούλα, ξημέρωμα Σαββάτου. Έχοντας στρώσει στο έδαφος στα χαλάσματα ενός σπιτιού στην έξοδο της Γαληνού στους «Πέντε δρόμους» χαρτόνια, με μια φωτιά στη μέση να προσπαθούν να ζεσταθούν. Εικόνες που δεν φανταζόμουν ότι θα δω εδώ στην πόλη με τα χίλια, φωτοτυπημένα πρόσωπα!…

Ο Πύρρος Δήμας στο «Ε» της «Κυριακάτικης». Απλός, ανθρώπινος και αφοπλιστικός. Φέρων την αύρα των ανθρώπων που δεν έφτασαν τυχαία στην κορυφή. «Αν δεν ήμουνα Ολυμπιονίκης, θα ήμουν τώρα «ο Αλβανός», λέει. Και Αλβανός να ήσουν παλικάρι μου, στην καρδιά μας θα ήσουν, στην καρδιά της Ελλάδας που έρχεται από μακριά και θαυμάζει πριν από όλα το ωραίο!

Χωρίς τηλεόραση στο σπίτι, «άσε δεν χρειάζεται έχουμε και παιδιά, τι να βλέπουν;»…

Καλή εβδομάδα σε όλους! Το Calle Drama - κάγιε ντράμα για τους μη ισπανόφωνους - κλείνει σήμερα δύο μήνες παρουσίας στην μπλογκόσφαιρα και εμφανίζεται με νέα ασυνήθιστη φορεσιά! Ευχαριστώ την snowflake - amistad για την δουλειά της - εγώ μόνο τις επιθυμίες μου εξέφρασα, τον 0 comments που τραβηξε την φωτό που θα βλέπετε κάθε μέρα που θα μπαίνετε εδώ και η οποία απεικονίζει την Δράμα από τον Κορύλοβο καθώς και τον Walter Salles που κινηματογράφησε την σκηνή που φαίνεται στο προφίλ. Η ταινία κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο "Η βεντέτα" - αγγλικός τίτλος behind the Sun".
χαίρομαι πολύ που σας έχω γνωρίζει - όσο αυτό είναι δυνατό μέσω ίντερνετ. Φιλιάδες σε όλους.
OJO!: Κατά την διάρκεια των κλινικών δοκιμών για την εφαρμογή του νέου template, ο μόνος browser που δεν ανταποκρίθηκε ήταν ο I.E., τον οποίο και σας προτείνουμε να αποφύγετε όταν διαβάζετε το Calle Drama. Εναλλακτικά σας προτείνουμε πέντε άλλους , πολύ καλούς browsers, για να βλέπετε τον κόσμο πολύ πιο όμορφο. Το παρών blog είναι χάρμα ιδέσθαι με Opera kai Firefox. Δοκιμάστε τα!

Φθινοπωρινό Ρομάντσο! (Μέρος 2ο)...

(Συνέχεια από χθες...)

... - Θα παμε σινεμά με τον αρραβω- νιαστικό μου, στο Ριζότο. Έχουμε αρκετό καιρό να δούμε κάποια ταινία.

- Δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα σχόλια για την ταινία - είπα, έχοντας την λέξη αρραβωνιαστικός ως φάρο για αλλαγή πορείας - αλλά τουλάχιστον παίζει η Δήμητρα Ματσούκα.

Με κοίταξε κάπως περίεργα και έστρεψε το βλέμα της έξω από το λεωφορείο. Στο φόντο η στάση ''Φάληρο'' στη Βασ. Όλγας. Δίπλα τα ταμπλό ενός κινηματογράφου παρουσιάζαν σκηνές από το ''Χορεύοντας στο σκοτάδι'' του Λαρς Φον Τρίερ.

Κατέβηκα στην επόμενη στάση. Στο σπίτι του Τάσου η παρέα ήταν η ελάχιστη δυνατή, αλλά με μεγάλα κέφια. Κιθάρα, μπαγλαμάς και συρμάτινες μελωδίες : Νόστιμο τρελό μικρό μου, ο ποδηλατιστής και πολλά άλλα. Κρασί γλυκόπιοτο και καλαμπούρια μέχρι να έρθει η ώρα για το γήπεδο.Η τηλεόραση πνιγόταν από την αδιαφορία μας.

Στην οθόνη τρεμόπαιζε η φιγούρα του Πάγκαλου. Τα εργασιακά και η εξωτερική πολιτική ήταν η θρυαλίδα της έκρηξης του, που τον οδήγησε στην αποπομπή από το υπουργικό συμβούλιο. Μείζονος σημασίας και τα δύο. Οι λύσεις που προτείνονται από την κυβέρνηση έχουν ευλογηθεί από εταίρους και συμμάχους αλλά μάλλον δεν βρίσκουν ανταπόκριση από τη ''βάση''. Μετά σιωπή...

Τα μαντήλια της Ιντιφάντα ανεμίζαν στην Λωρίδα της Γάζας και στην Τούμπα, αλλά ο ουρανός εκεί στα Κατεχόμενα ήταν ''ματωμένος σαν σφαγείο''. Εδώ καπνός, φώτα και ουρανομηκείς κραυγές χαράς. Νικηφόρα μαντήλια της Ναμπλούζ. Οι Ιταλοί στο τέλος της βραδιάς μετρούσαν τα γκόλ που δέχτηκαν και οι Αμερικανοί μετρούσαν ακόμη δια χειρός τις ψήφους στη Φλόριντα μήπως και αναδείξουν επιτέλους Πλανητάρχη...

Η επόμενη μέρα επέστρεφε με το λεωφορείο στη Δράμα. Προσεκτικά δίπλα από τα σμάρη στις Βόλβες, απολαμβάνοντας την απρόσμενη ζεστασιά στο χαμόγελο του Νοέμβρη. Μέχρι την κοιλάδα του Στρυμόνα συζήτούσαν για την αργοπορία του Χειμώνα και για τα καλοκαίρια του '050 που προβλέπονται καυτά. Οι υπόλοιποι επιβάτες λαγοκοιμόντουσαν αδιάφοροι.Το Φαλακρό ξεπρόβαλε από το βάθος με κόκκινα μάγουλα και καλησπέρισε το ζευγάρι. Σουρούπωνε.

Μπροστά στη Σόφτεξ πέρασε το τρένο με τους εργάτες που σιγοντάριζαν την παραδείσια φωνή της Μπιορκ και χορεύαν μαζί της, σαν να μην είχαν ακούσει για το εργασιακό νομοσχέδιο, σαν να 'ταν βέβαιοι ότι τίποτα δεν μπορεί να τους χαλάσει το μιούζικαλ...

Τα μάτια σου από ψηλά κινούσαν τα νήματα...

FIN...

Φθινοπωρινό Ρομάντσο! (Μέρος 1ο.)...

Είναι πανέμορφη η Θεσσαλονίκη τα φθινοπωρινά πρωινά, νεφοσκεπής και υγρή απέναντι στη θάλασσα. Πρωτεύουσα της αύρας της και όχι των Βαλκανίων.

Στην παραλία οπού χιλιάδες άνθρωποι κάνουν τον περίπατο τους, χαρίσαν ένα φιλέτο για να χτιστεί το Μέγαρο Μουσικής. Έτσι για να 'χει στροφές ο περίπατος.

Ξεφύλιζα τις απογευματινές εφημερίδες που κυκλοφορούν στις 6 το πρωί, αναρωτώμενος αν στις 12 το μεσημέρι θα ανατείλει το φεγγάρι πίσω από τον Χορτιάτη.

Για σπουδαστικούς λόγους διάβαζα στο λεωφορείο κάποια ξενόγλωσση εφημερίδα και κάποιος συνεπιβάτης με ρώτησε : What time is it?

Η απάντηση μου''δέκα και τέταρτο'' προκάλεσε εκτός από ενημερωτική και εθνική ανακούφιση!

Η κουβέντα περί ανακούφισης επεκτάθηκε - στα 6 ή στα 10 μίλια μόνο το ΝΑΤΟ μπορούσε να ξέρει - κάποιοι ανησυχούντες αναρωτήθηκαν φωναχτά πως επιτρέπεται σε Αλβανούς, Πακιστανούς και λοιπούς μειονοτικούς να ...αερίζονται εντός του εθνικού μας εναέριου χώρου.Τον εναέριο χώρο που αναπνέουμε, αυτόν στον οποίο ανεμίζει η σημαία μας!

Πως μπορεί και αναπνέει ακόμη ο Άγιος Καλαβρύτων; Ήρωας, αναφώνησα!

Ψωμιάδης ! Ανδρεουλάκος ! Παπαθεμελής ! Τις αντιασφυξιογόνες με το εθνόσημο αναλάβατε. Αρμ!

Ο σύνταξιούχος που καθέται δίπλα στον οδηγό μιλούσε για τους Έλληνες που ζουν σαν Αλβανοί και αναρωτήθηκε αυτούς πότε θα σταματήσουμε να τους ...κλάνουμε. Ο μεσήλικας με το laptop επ' ώμου του είπε πως αυτοί μπορούν να σηκώσουν την σημαία! Λίγο είναι αυτό , σημπλήρωσε..

Αν αυτοί ήταν στο U.S.A. - πετάχθηκε ο ομογενής από τη Βοστώνη με το τιγρέ σκελετό των γυαλιών του - θα μπορούσαν να τις καίνε τις σημαίες - τις Αμερικανικές βέβαια και όποιες άλλες - χωρίς να καταδικάζονται γιατί εκεί στο U.S το Ανώτατο δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι όποιος καίει τη σημαία εκφράζει την γνώμη του ελεύθερα και αυτό είναι απαραβίαστο ατομικό του δικαίωμα.

Η κουβέντα μετά από αυτό εκτραχύνθηκε. Τι μας λές μωρέ τώρα για τους φονιάδες που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους και άλλα τέτοια. Ο οδηγός αναγκάστηκε να ζητήσει χαμηλότερους τόνους, κρούωντας ταυτόχρονα τον κώδωνα της Στάσης. Ο ομογενής δεν είχε άλλη λύση, κατέβηκε.

Η νόστιμη δεσποινίς εκ δεξιών μου, διάβαζε απορροφημένη τις οικονομικές σελίδες του Ελεύθερο Τύπο. Υπέθεσα τελείως αυθαίρετα ότι εργάζεται σε χρηματιστηριακή εταιρία. Το μάτι μου έπεσε σε ένα δίστηλο για τις εξαγωγές της χώρας μας.

Εισαγωγές 18,2 δισ. Ευρώ, Εξαγωγές 6,9 δισ. Ευρώ, Έλλειμα 11,3 δισ Ευρώ, ή μιας και έχουμε μάθει πλέον την ισοτιμία του Ευρώ 3.850.000.000.000 υπό εξαφάνιση δραχμές! Πληρωτέες επί τη Εμφανίση βεβαίως.

Ιστορική αναμφίβολα η ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ. Μας ρίχνουν και κανένα πακέτο Σαντέρ και ρεφάρουμε ελαφρώς, αλλά η ζημιά είναι προφανής και δεν φαίνεται δυνατότητα αντιστροφής της κατάστασης.

Καπιταλισμό έχουμε τι να γίνει μου απαντά με την γλυκητάτη φωνή της η δεσποινίς. Σ' αυτό συμφωνούμε, της λέω καθώς την κοιτάω επίμονα κατευθείαν στα μάτια. Μοιραία θαρρώ όπως η πτώση των κίτρινισμένων φύλων έρχεται η ερώτηση στα χείλη μου.

Τι θα κάνετε το βράδυ;

Συνεχίζεται...

Ας ονειρευτούμε λιγάκι!…

Διαβάζω σε εφημερίδα τις δηλώσεις του γενικού διευθυντή μιας πολυεθνικής αλυσίδας λιανικής πώλησης βιβλίων, που ανοίγει σε λίγες εβδομάδες υποκατάστημα στην Αθήνα. «Θέλουμε όταν ο καταναλωτής θα μπαίνει στο μαγαζί να ονειρεύεται.» Τόσο πολύ θα διευρυνθεί το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, ώστε να εξυπηρετούνται και οι υπνοβατούντες καταναλωτές, η πρώτη σκέψη που κάνω. Αλλά τα πράγματα δεν έχουν αγριέψει ακόμα τόσο!

Πώς να ονειρευτείς όμως όταν δεν έχεις αρκετά λεφτά ή ακόμα χειρότερα αν δεν έχεις καθόλου λεφτά; Αρκούν οι άτοκες δόσεις για να σε μεταφέρουν στον κόσμο της καταναλωτικής «χώρας των θαυμάτων». Υπάρχει άλλη χώρα σαν την Ελλάδα παγκοσμίως; Δε νομίζω, ρωτήστε πάντως και τον κ. Χριστόδουλο!

Θέλεις να αγοράσεις ένα δίσκο, ας πούμε. Δεκαπέντε Ευρώ φτάνουν και δε φτάνουν, αν είναι δίσκος που έχει κάποια εμπορική αξία, μπορεί δηλαδή ακόμα να έχει ζήτηση. Θέλεις να πάς σε μια συναυλία δεις τον αγαπημένο σου ξένο καλλιτέχνη. Εικοσιπέντε Ευρώπουλα στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αν θυμηθείς ότι προ Ευρώ το εισιτήριο των πιο ακριβών συναυλιών δύσκολα ξεπερνούσε τις 10.000 δραχμές, τότε φαντάζεσαι και το μέγεθος της διαφοράς. Να μη θυμηθείς και τις φθηνές, δεν κάνει μέρες που είναι…

Αλλά τι κάθομαι και γράφω σε στήλη λαϊκής εφημερίδας; Θυμάσαι πόσο έκανε το μπρόκολο; Τα προφυλακτικά; Αν όχι να θυμάσαι, ότι όταν λέει ο διευθυντής μιας πολυεθνικής ότι θέλει να ονειρεύεται ο πελάτης, εννοεί ότι μπαίνει αυτός στην θέση του πελάτη – με το μισθό του διευθυντή πάντα – και λέει τι θα ήθελα να δω μέσα σε ένα μαγαζί; Αυτό, αυτό, αυτό , αυτό κι αυτό! Αλλά ποτέ δεν λέει, πως θα τα αγοράσω όλα αυτά;

Ένα κιλό στάρι ή ένα Ευρώ;

Ας χωρίσουμε λοιπόν το στάρι από το χρήμα. Ποιοί είμαστε από την πλευρά του σταριού και ποιοί από την πλευρά του οβολού;

Εγώ είμαι με το στάρι. Και με τον άνεμο που χαιδεύει τα σύννεφα. Μαζί μου είναι κι ο ζαχαροπλάστης της γειτονιάς μου, οι οικολόγοι, οι συνηδειτοποιημένοι αριστεροί, οι οικογενειάρχες που σκέφτονται λίγο πιο ''συνετά'' το μέλλον των οικογενειών τους, οι πολίτες που κάποιοι τους χαρακτηρίζουν βολεμένους επειδή εργάζονται ή έχουν εργαστεί και τώρα είναι στην σύνταξη και τέλος τα παιδιά γιατί δεν πάει το μυαλο τους πρώτα στα φράγκα.

Από την πλευρά του οβολού, είναι (οι φορείς προηγούνται επειδή είναι ηγήτορες) το Επιμελητήριο, η επιτροπή για την αξιοποίηση των λιγνιτών - με σεβασμό στο περιβάλλον (!!!)- κάποιοι συμπολίτες που βλέπουν την ανεργία συνεχώς μπροστά τους , κάποιοι -εξίσου ''βολεμένοι'' με τους παραπάνω- συνταξιούχοι που θέλουν να ''βολέψουν'' τα παιδιά τους, και αρκετοί εργολάβοι , πολιτευτές και γενικότερα διάφοροι ''έμποροι ελπίδων''.

Τα επιχειρήματα και των μεν και των δε είναι λίγο πολύ γνωστά.

Κοινή συνισταμένη η αγωνία για το μέλλον της Δράμας και των ανθρώπων της. Και των μεν και των δε. Όλων!

Ακόμα κι αυτών που εντάσσονται στις δημοσκοπήσεις στο Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ.

Αξιολογώντας τις ζημιές από την επένδυση στον τομέα των λιγνιτών θα σταθώ σε μια καθαρώς λογιστική αποτίμηση του χαμένου αγροτικού εισοδήματος των αγροτών που θα χάσουν τη γή τους για να γίνουν τα εργοστάσια καύσης λιγνίτη.

Ποσές χιλιάδες στρέματα επί πόσα κιλά σταριού, καλαμποκιού και άλλων καλλιεργήσιμων προιόντων θα χαθούν για όλες τις επερχόμενες γενιές των Δραμινών; Και πόσο μπορουν τα εκατομμύρια των Ευρώ που θα πέσουν στην περιοχή για 50 - 60 χρόνια,να υπερκαλύψουν αυτόν τον πλούτο του κάμπου της Δράμας που έθρεψε τόσους αιώνες και μπορεί να τρέφει για πολλούς περισσότερους τους κατοίκους του;

Το ζήτημα δεν έχει να κάνει μ' ενα χέρσο οικόπεδο στη βιομηχανική περιοχή, αλλά μ' ένα από τα πιο εύφορα κομμάτια των ελληνικών αγρών. Και ως τέτοιο δεν έχει να κάνει μόνο με την δική μας γενιά αλλά και με τις γενιές που θα ζούνε σ' αυτή την περιοχή μετά από εκατό ή διακόσια χρόνια.

Η ανάπτυξη της περιοχής δεν μπορεί να ειδωθεί υπό το πρίσμα πολυεθνικής που επενδύει σε κάποια αναπτυσόμενη χώρα με σκοπό να παρουσιάσει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα στον ισολογισμό της, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της επένδυσης της.

Όσο τα λιγνιτορυχεία θα απλώνονται στην περιοχή μας τόσο θα λιγοστεύει η εύφορη Δραμινή γη, για πάντα! Κι αυτό μόνο κέρδος δεν είναι...

ΞΕ…, ΞΕ…, ΞΕ…,ΞΕΠΕΣΜΟΣ!

Δευτέρα πρωί περνάω όπως κάθε μέρα από το περίπτερο στην παρκάκι της οδού Βεργίνας. Στέκομαι να κοιτάξω τους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων. Η νίκη του Π.Α.Ο.Κ. στο Καραϊσκάκη – όπως και κάθε νίκη της ομάδας που ο καθένας υποστηρίζει – με έσπρωχνε να διαβάσω όσα περισσότερα γίνονταν για αυτήν. Το μάτι πέφτει πάντα πρώτα στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης. Metrosport: «ΞΕΣΚΙΣΜΑ», φωτογραφία από τον αγώνα και μοντάζ ένας δικέφαλος αετός να κρατάει στα νύχια του το κομμένο κεφάλι του κούρου που απεικονίζεται στο σήμα του Ολυμπιακού, με τα αίματα να στάζουν! Ο σουρεαλισμός στην υπηρεσία της αθλητικής δημοσιογραφίας; Τα «Σπορ Του Βορρά» είναι λίγο πιο προσγειωμένα: «ΞΕΒΡΑΚΩΜΑ»! Αυτές είναι οι δύο μεγαλύτερες σε κυκλοφορία αθλητικές εφημερίδες της Βόρειας Ελλάδας και αυτό είναι το επίπεδο τους!

Τρίτη πρωί η ίδια διαδρομή, η συνήθης στάση για μια γρήγορη ματιά. Τα θέματα αφορούν τα ευρωπαϊκά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Αθλητική Ηχώ – φιλοπαναθηναϊκή – ολοσέλιδη σχεδόν φωτογραφία πορτρέτο όπου φαίνεται μέσα από το χαμόγελο του, η παράξενη οδοντοστοιχία του. Τίτλος – προτροπή της εφημερίδας προς τους παίκτες και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού: «ΞΕΔΟΝΤΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ»!!!

Είναι προφανές ότι η αθλητική δημοσιογραφία της εποχής μας στην πλειοψηφία των αμιγώς αθλητικών εφημερίδων, είναι επιπέδου «παντόφλας»! Αρχισυντάκτες εφημερίδων που ντύνουν πρωτοσέλιδα με σεξιστικά υπονοούμενα και φασίζουσες νύξεις σε σφαγές και ξεδοντιάσματα, οι οποίοι χειραγωγούν την συντριπτική μάζα όσων πάνε στο γήπεδο. Μαθήματα ποταπού σεξισμού και βλακείας επιπέδου σχολικών αστείων, συνδυασμένα με ρατσιστικά ευφυολογήματα! Για να μεγαλώνει έτσι μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων, ζυμωμένη σε αυτά τα μαύρα υλικά. «ΞΕΠΕΣΜΟΣ»!…

Εγγύτερα στην εργΑσία;

Ο Ρεγκούζας – τι όνομα αλήθεια;! – "έσπευσε" να παραιτηθεί γιατί ήρθαν στην επιφάνεια οι σχέσεις του με «εκδότη» ο οποίος είναι υπόδικος για απάτη σε βαθμό κακουργήματος, της εκλογικής του περιφέρειας και «πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενώπιον της δικαιοσύνης». Ο κ. Σαλαγκούδης πρέπει να παραιτηθεί γιατί άλλαξε, ως άλλος Μανωλιός, άποψη για τον υποψήφιο αγοραστή των μεταλλείων της Χαλκιδικής. Η πολιτική στο «απόγειο» της ευτέλειας. Όχι βέβαια πως επί ΠΑΣΟΚ τα πράγματα ήταν πιο «λεπτά», με τους Πάχτες και τους Νεονάκηδες!

Αλλά σε τελική ανάλυση, μπορεί να αναλώνεται η πολιτική επικαιρότητα σε ανάλογα θέματα και μόνο, την στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί την οδηγία Μπολκενστάιν για τις υπηρεσίες στις χώρες της Ε.Ε.! Λέει η Κομισιόν ότι οι εργοδότες θέλουν να πουν οι κυβερνήσεις, αλλά αυτές δεν βρίσκουν τον τρόπο για να το πουν. Δηλαδή τι; Να έρχεται στην Ελλάδα μια βουλγαρική εταιρία για να καθαρίζει π.χ. το Διοικητήριο της Δράμας και να πληρώνει τους Βούλγαρους εργαζόμενους της, όχι με βάση τις συλλογικές συμβάσεις που ισχύουν στην Ελλάδα, αλλά με βάση τα ισχύοντα στη Βουλγαρία!!! Δηλαδή μια καθαρίστρια στο Διοικητήριο, θα αμείβεται – με σημερινά δεδομένα – με 200,00 το πολύ – πολύ Ευρώπουλα! Και τι μισθό να περιμένουν οι ελληνίδες καθαρίστριες μετά; Αμ οι ελληνίδες που δεν προλαβαίνουν τις δουλειές του σπιτιού, γιατί να πληρώνουν 500 Ευρώ την καθαρίστρια, αφού μπορούν να πάρουν μια αλλοδαπή με 200; Κι αν η οδηγία συμπεριλάβει και τις ελληνίδες που δουλεύουν σε βουλγαρική εταιρία στη ρύθμιση; Θα βγάλουν βουλγαρικό Α.Φ.Μ. όλα τα συνεργεία καθαρισμού!
Και η εργΑσία θα έρθει κοντύτερα σε όλους μας!…

Τόποι γεμάτοι πινακίδες, αδειανοί...

Η πιο μεγάλη είδηση για την Ελλάδα του 21^ου αιώνα, είναι το ξανάνιωμα χωριών που αρχίζουν να ζουν τα παλιά μεγαλεία, έγραφε στην Ελευθεροτυπία, πριν από κάποιους μήνες ο αγαπητός Γιάννης Τριάντης.

Διάβασα το σημείωμα και θυμήθηκα περασμένες βόλτες στα ορεινά χωριά της Δράμας. Τις πινακίδες που συναντούσαμε στο δρόμο και ήταν γεμάτες ονόματα χωριών, πολλά από τα οποία - όσα δεν έχουν ερημωθεί πλήρως - δεν έχουν πια τόσους κατοίκους όσα τα ονόματα πάνω στην πινακίδα. Κοιτάς πάνω στις πλαγιές και βλέπεις χωριά χτισμένα σε ψηλά σημεία που ακόμα και σήμερα δύσκολα φτάνεις. Διαπιστώνεις σε ορισμένα σημεία, την εξέλιξη να καταφτάνει, αλλά η εγκατάλειψη δεκαετιών δεν μπορεί να εξαλειφτεί από επιδοτούμενες επενδύσεις, επισκέπτες του Σαββατοκύριακου και αναπαλαιώσεις ή ανεγέρσεις σπιτιών από μεσοαστούς, Έλληνες και ξένους. Θυμάμαι πανέμορφα σπίτια στα νησιά φέτος το καλοκαίρι, τα πιο όμορφα στους οικισμούς, να είναι αγορασμένα από ξένους, που ζουν σε αυτά μόνο κατά τη διάρκεια των διακοπών τους.

Ακόμα και τα χωριά, στα νησιά ή στην ηπειρωτική χώρα, που έχουν ζωντανέψει τα τελευταία χρόνια, έχουν "λάμψη" μόνο σε ειδκές περιστάσεις. Καλοκαίρια, Σαββατοκύριακα, αργίες. Για να ζωντανέψει ένας τόπος, χρειάζεται να ποτιστεί από τον ιδρώτα των ανθρώπων που γεννήθηκαν σ’ αυτόν. Πάνω στο νοτισμένο χώμα, στο βλαστάρι που θα πεταχτεί να μπολιαστεί με την αγάπη των νεοφερμένων και να δώσει τους καρπούς του. Αν φεύγουν οι άνθρωποι που γεννήθηκαν σε έναν τόπο, τίποτα δεν τον ζωντανεύει. Η ζωντάνια μοιάζει αληθινή, δεν είναι όμως...

Όπως βαδίζουν οι μέρες…

Οι «κότες» και το «βάδισμα της χήνας», όπως σημειώνει ο «Καιρός» της "Ε". Πως θα κόψουν οι «κότες» το βάδισμα της χήνας; Ένα μεγάλο ερωτηματικό αναρτήθηκε στον κυριακάτικο ουρανό πλάι στα σύγνεφα, άνυδρο και απειλητικό. Πως τα καταφέραμε έτσι; Να ξεφυλλίζεις τις αφράτες σελίδες της Κυριακής και να μην υπάρχουν πολλές αφορμές για να ευφρανθείς. Εμείς αλλάξαμε, οι εφημερίδες ή ο κόσμος;!

Είναι χαρά να μαθαίνεις ότι ο Χάρολντ Πίντερ βραβεύεται με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2005. Άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης – ιδέας που στην εποχή μας αποδομείται συστηματικά για να χτιστούν οι κότες, που θα διατεθούν σε παντός είδους χρήσεις του ίδιου συστήματος, ως θύματα ή θύτες ή και τα δυο.

Από την άλλη όμως η βράβευση ανθρώπων όπως ο Πίντερ επιβεβαιώνει ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι, που ίσως μέχρι χθες να μην αισθάνονταν την απειλή, συνειδητοποιούν ότι η ανθρωπότητα βαδίζει με σταθερό βήμα σε ένα νέο «ολοκαύτωμα»…

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η «απειλή». Ο Χειμώνας και οι αγέρηδες απειλούν να γδύσουν τα δέντρα από τους ψίθυρους των χρυσών τους φύλλων και να τα παραδώσουν ολόγυμνα στις μοδίστρες του ψύχους, τις νιφάδες! Ποιος θα μας σώσει τότε από την μαγεία;!…

Going Underground!…

Ίσως να απορήσετε με την επιμονή μου σε θέματα που αφορούν εκδηλώσεις, όπως λόγου χάρη οι προβολές της ομάδας «we few», που δεν έχουν κανέναν απολύτως κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Θεωρώ ότι όταν υπερασπιζόμαστε το «ανοικτό» τότε δίνουμε σε όλους την δυνατότητα να μετάσχουν και όχι μόνο σ’ αυτούς που έχουν ή μπορούν να αγοράσουν «κλειδιά». Σε μια εποχή άκρατου καταναλωτισμού η αποσύνδεση των δραστηριοτήτων από την εμπορική τους διάσταση, γιατί κινδυνεύουμε να μην υπάρχει δραστηριότητα χωρίς εμπορική διάσταση, είναι αναγκαία.

Παράδειγμα η αίθουσα του ισογείου του Τ.Ε.Ι. Αρχιτεκτονικής Τοπίου που ανήκει, από όσα ξέρω, στη Νομαρχία Δράμας. Επί χρόνια έμενε αναξιοποίητη, έχοντας μόνο εμπορική αξία ως ακίνητο, μέχρι που εγκαταστάθηκε εκεί το Τ.Ε.Ι. και από πέρσι ξεκίνησαν οι προβολές της ομάδας, που έφεραν στον χώρο πέραν από τους φοιτητές και πολλούς από εμάς, τους κατοίκους της πόλης. Το ισόγειο του Τ.Ε.Ι. θα διαμορφωθεί προσεχώς σε χώρο γραφείων κάποιας νομαρχιακής ή άλλης υπηρεσίας. Οι προβολές θα πρέπει να μετακομίσουν. Το νάιλον που περιορίζει τον χώρο, τα θρανία και οι καρέκλες, οι αφίσες των μέχρι σήμερα πραγματοποιηθέντων προβολών, οι δικές μας αναμνήσεις από τον σκοτεινό χώρο που με δύο φωτιστικά κι έναν προτζέκτορα μας φιλοξένησε τόσο ζεστά από πέρσι.

Τα κακά νέα τελειώνουν εδώ. Τα καλά νέα είναι ότι οι προβολές πλέον θα είναι «underground» κυριολεκτικά. Το υπόγειο του κτιρίου, που επειδή ακριβώς είναι υπόγειο δεν κάνει για γραφεία, θα φιλοξενεί μετά από τις απαραίτητες παρεμβάσεις τις προβολές του φετινού χειμώνα. Η πρεμιέρα της σεζόν, ήταν και το φινάλε των προβολών στο ισόγειο του Τ.Ε.Ι.. Δεν ακούστηκε αλλά πλανιόταν στην ατμόσφαιρα το βράδυ της Τετάρτης το «Going Underground» των Jam!…

«Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσουμε…»

Ωραίος διαγράφεται ο Χειμώνας φέτος! Ωραίος, τρόπος του λέγειν βέβαια! Τι να σημειώσει πρώτα κανείς; Αν έρθει βαρυχειμωνιά και κρυώσουμε, θα μας βγει ο κούκος αηδόνι, αφού το πετρέλαιο θέρμανσης που από σήμερα διατίθεται στα νοικοκυριά είναι αυξημένο κατά 35% σε σχέση με πέρυσι. Η κυβέρνηση δεν προτίθεται να δώσει κάτι από αυτά που έχει κερδίσει από την φορολόγηση λόγω της διαφοράς τιμής και έτσι ο Θεός – ο Αλλάχ, ο Βούδας, κλπ. – βοηθός!
Κι αν πεις να την βγάλεις πιο φθηνά, κάνοντας υπομονή και χρήση βαριών σκεπασμάτων και ρούχων, κινδυνεύεις να σου έρθει κατακούτελα καμιά γρίπη. Των πουλερικών θα είναι, των αμνοεριφίων ή των βοοειδών, δίποδων και τετραπόδων δεν έχει σημασία; Από πού να προφυλαχτεί κανείς;! Να μην φάμε κοτόπουλο δηλαδή και να τρώμε χοιρινά που είναι πιο ασφαλή από πλευράς γρίπης. Αυξάνουν όμως τον κίνδυνο για καρδιακό επεισόδιο, που είναι πολύ «της μόδας» τελευταία. Έγιναν μόδα και οι επιδημίες! Και να ήταν κάπου μακρύτερα οι εστίες της γρίπης των πτηνών. Ρουμανία και Τουρκία τα πρώτα κρούσματα στη γειτονιά μας. Τι τα θέλετε; Δυο ωρίτσες δρόμος η Τουρκία, πέντε – έξι ωρίτσες η Ρουμανία! Οι ΠΑΟΚτσήδες το σκεφτήκατε καλά για την εκδρομή στο Βουκουρέστι αρχές Δεκεμβρίου για τον αγώνα με την Ραπίντ?!
Ωραία εποχή προγραμματίζετε να ανοίξει και το τελωνείο της Εξοχής, κύριοι βουλευτές! Μη μας έρθεις ο ιός της γρίπης παράνομα, να τον εκτελωνίσουμε κανονικά και με το νόμο. Μπορεί να κόψει και την κορδέλα των εγκαινίων αν δεν έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα! Μόνο βιαστείτε μην τυχόν και τον εισάγουμε στην χώρα από άλλο τελωνείο…
Δεν χρειάζονται και πολλά για να «σκοτεινιάσει» ο χειμώνας; Τι θέλετε να εμφανιστεί και κανένας ιός στα έλατα ή να καούν τα κινέζικα εργοστάσια που παράγουν τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια; Εδώ που τα λέμε είδα στολισμένο σπίτι στην Δράμα χθες ή ήταν η ιδέα μου;!
Ο χειμώνας αρχίζει επισήμως – μην ξεχάσετε το Α.Φ.Μ. σας αν πάτε για πετρέλαιο – σήμερα. Ας ελπίσουμε ότι την άνοιξη θα τραγουδάμε όλοι μαζί τον στίχο του Σαββόπουλου. «…Τον Χειμώνα ετούτο αφού τον πηδήσαμε, βρε άιντε για άλλους δέκα καθαρίσαμε…»

Η όμορφη φωτό επάνω ειναι του Γιώργου Παρσαλίδη από εδώ

Welcome Honey!

Ο Ουσάμα με το τζόκεϊ του στο ένα χέρι και μια παγωμένη Coca-Cola στο άλλο, περιμένει υπομονετικά στο καινούργιο αεροδρόμιο του Κανταχάρ ''George Bush II'', την αγαπημένη του Σεχραζάτ. Η πτήση της American Airlines από το Χεράτ θα φτάσει στην ώρα της. Ο πίνακας αφίξεων -αναχωρήσεων στην αίθουσα αναμονής επιβεβαιώνεται από την εκφωνήτρια του αεροδρομίου : '' Πτήση 324 - American Airlines - Από Χεράτ για Κανταχάρ - Ώρα Άφιξης : 17:45 - Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018.''

Το ολοκαίνουργιο Boeing έχει ήδη ακουμπήσει στην πίστα του αεροδρομίου και κατευθύνεται προς τις φυσούνες μετεπιβίβασης.Τα μέτρα ασφαλείας είναι συνηθισμένα. Μερικοί ένοπλοι άνδρες των ειδικών δυνάμεων, στις εισόδους, τεθωρακισμένα οχήματα ακροβολισμένα στις άκρες του αεροδιαδρόμου και αρκετοί πράκτορες με πολιτικά διάσπαρτοι ανάμέσα στους ταξιδιώτες.

Μέχρι να περάσει η Σεχραζάτ από τον χώρο παραλαβής των αποσκευών, ο νεαρός Αφγανός ρίχνει μια ματιά στους '' Τάϊμς της Καμπούλ''.

Πρώτο θέμα η άνοδος του Χρηματιστηρίου της Καμπούλ κατά 6,3%, μετά τις χθεσινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού για την πάταξη της τρομοκρατίας στα βόρεια της χώρας, από τις ένοπλες εξτρεμιστικές ομάδες της Αριστεράς.Στο μικρό μονόστηλο στην δεξιά γωνία της σελίδας, δίπλα στη διαφήμιση της Vodafone, υπάρχει η συμφωνία κυβέρνησης και μουλάδων για την απαγόρευση μετάδοσης της προσευχής της Παρασκευής από τα μεγάφωνα των τζαμιών.

Ακριβώς δίπλα η διαφήμιση του Τζακ-Ποτ στο Λοττο, φαίνεται να συγκινεί περισσότερο τον Ουσάμα. 3,5 εκατομμύρια δολάρια δεν είναι και λίγα. Εξάλλου τα μουσουλμανικά ήθη και έθιμα έχουν βλάψει αρκετά την χώρα στις αρχές του αιώνα. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά. Από τότε που η κυβέρνηση του σπουδαγμένου στις ΗΠΑ πρωθυπουργού Μοχάμεντ Χατίρι, καθιέρωσε το δολλάριο ως επίσημο νόμισμα της χώρας, αυξήθηκαν οι επενδύσεις από το εξωτερικό και δημιουργήθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας που δώσανε μια ευκαιρία στους άνεργους νέους, άσχετα να το κατακεφαλήν εισόδημα της χώρας παραμένει στα 158 δολάρια το μήνα.

Το σχέδιο ''Μάρσαλ-Αχ'' που εκπόνησε η Αμερικανική κυβέρνηση, συν τοις άλλοις επιδοτεί για τριάντα χρόνια τα αεροπορικά ταξίδια των Αφγανών που εργάζονται σε Πετρελαικές εταιρίες. Για αυτό και η Σεχραζάτ ταξιδεύει αυθημερόν από το Χεράτ στο Κανταχάρ. Θα μπορούσαν να ζουν και οι δυο στο Χεράτ καθώς ο ίδιος σαν ασφαλιστικός σύμβουλος θα είχε αρκετή δουλειά στην οικολογικά βεβαρημένη περιοχή. Όμως για το καλό της τρίχρονης κόρης τους δεν παίρνουν τέτοιο ρίσκο.

Η Σεχραζάτ ξεπροβάλλει από την έξοδο τον αφίξεων με το σακ-βουαγιάζ της κρεμασμένο στον ώμο και με το μίνι της να τονίζει ακόμα περισσότερο τα καλλίγραμα πόδια της. Ο Ουσάμα σκέφτεται πως να της ανακοινώσει την έκπληξη του. Να της πει για το Chrysler τζιπάκι μοντέλο 1993 που αγόρασε για 300 δολάρια, η να την πάει μέχρι την έξοδο κι εκεί αντί για την στάση των λεωφορείων, να την οδηγήσει στο σταθμευμένο όχημα.

- Σαλόμ α λέκομ, Ουσάμα, ακούγεται η φωνή της.

- Welcome honey, σου έχω μια έκπληξη σήμερα ,αποκρίνεται εκείνος. Σήμερα δεν έχει λεωφορείο...

- Πάλι με τα πόδια θα πάμε, εξεράγει η γλυκητάτη Αφγανή!...

Στην φωτό το αεροδρόμιο της Κανταχάρ λίγο πριν από την "ανοικοδόμηση" του...

Φταίει ο "σεισμός"…

Δεν θα πάω πολύ πίσω. Πέρσι στις γιορτές έγινε ο σεισμός στον Ινδικό που προκάλεσε το παλιρροϊκό – σιχάθηκα να ακούω τη λέξη τσουνάμι - κύμα και τον θάνατο περίπου διακοσίων πενήντα χιλιάδων ανθρώπων. Τέλη Αυγούστου ο τυφώνας «Κατρίνα» αφήνει περισσότερους από χίλιους νεκρούς στο πέρασμα του από τις νότιες πολιτείες των Η.Π.Α. Το Σάββατο σεισμική δόνηση 7,5 Ρίχτερ ισοπεδώνει το βορειοανατολικό Πακιστάν και το Κασμίρ. Πάνω από τριάντα χιλιάδες άνθρωποι θάφτηκαν στα ερείπια. Παράλληλα η τροπική καταιγίδα «Σταν» πλήττει την Κεντρική Αμερική, αφήνοντας μόνο στην Γουατεμάλα 1.500 νεκρούς και αγνοούμενους.
Οι φυσικές καταστροφές δεν είναι προβλέψιμες. Αλλά θεωρώ αδι-ανόητο εν έτι 2005, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης να χάνονται χιλιάδες άνθρωποι από μια φυσική καταστροφή. Φυσική καταστροφή, όπως ο σεισμός στο Πακιστάν, που αν συνέβαινε στην Ιαπωνία, μπορεί να είχαμε πολύ λιγότερα θύματα ή αν η «Κατρίνα» έπληττε την Κούβα.
Το Πακιστάν είναι μια από τις οκτώ – εννιά χώρες στον κόσμο που διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Μεγάλη δουλειά. Ένα κράτος καρικατούρα με ισχυρή «εθνική άμυνα» απέναντι στους κατά καιρούς αντιπάλους του, αλλά με ανύπαρκτη άμυνα απέναντι στους αιώνιους αντιπάλους του, τα φυσικά φαινόμενα. Το αυτό, σε λίγο μικρότερη κλίμακα, ισχύει και για τις Η.Π.Α. και για όλο τον πλανήτη φαντάζομαι.
Φταίει ο σεισμός θα πείτε, που παλιά ήταν θεότητα με το όνομα Εγκέλαδος, ενώ σήμερα είναι ιδεολογία με το όνομα νεοφιλελευθερισμός…

"We few" again and again...

Μια μέρα, αρχές του περασμένου καλοκαιριού...

"Από τον περασμένο Δεκέμβρη έκαναν δειλά - δειλά την εμφάνιση τους στους τοίχους και τις κολόνες της πόλης, οι "γκρίζες" αφισούλες για τις προβολές που διοργανώνει η ομάδα «We few» στο ισόγειο του χώρου όπου στεγάζεται το Τ.Ε.Ι. Αρχιτεκτονικής Τοπίου, στην οδό 1^ης Ιουλίου.

Τα έργα που προβλήθηκαν έφτασαν αισίως τα δεκαπέντε, ανάμεσα τους μερικά αριστουργήματα, όπως το «Μπραζίλ» και το «Amores Perros”, ενώ δυο τρεις βραδιές ενδιάμεσα ο χώρος, φιλοξένησε πάρτι. Η κατάσταση στο Τ.Ε.Ι. κάθε Πέμπτη, μερικές φορές Τετάρτη, ήταν πολύ «γλυκεία», θύμιζε εποχές που ζήσαμε σε προηγούμενα χρόνια σε άλλες πόλεις. Θα έλεγα ότι ήταν πολύ πιο αθώα και όμορφη από αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα. Η κινηματογραφική «λέσχη» που λαχταρούσαμε, στήθηκε από το πουθενά χωρίς προαπαιτούμενα και λούσα, σ’ ένα ισόγειο που «περίσσευε» μετά από το κλείσιμο της επιχείρησης που το χρησιμοποιούσε για να συσκευάζει καπνά ή οτιδήποτε. Οι «We few» είναι «φατσούλες» καθημερινές, αλλά όχι συνηθισμένες. Έκαναν ένα μικρό «θαύμα» και το χάρηκαν γιατί βρεθήκαμε αρκετοί μαζί τους.

Οι νύχτες περνούσαν όμορφα, οι βδομάδες λίγο βιαστικά ως συνήθως, φτάσαμε στο καλοκαίρι και στην τελευταία προβολή, ο τεράστιος χώρος που περιορίστηκε από τα παιδιά με έναν νάιλον παραπέτο, είχε σε μια γωνιά του κάποια ξύλα από παλέτες αν πρόσεξα καλά. Οι «We few» γνώριζαν από καιρό τώρα, ότι ο χώρος που γίνονταν οι προβολές ανήκε στην Νομαρχία και ότι προορίζονταν για να γίνουν εκεί τα γραφεία της Αναπτυξιακής. Το ξέραμε όλοι όσοι πηγαίναμε στις προβολές τους. Κάτι θα γίνει όμως και θα συνεχιστούν οι προβολές…"

Σήμερα, δηλαδή αύριο!...

...Πότε πρόλαβαν και πέρασαν οι καλοκαιρινές ημέρες; Οκτώβριος, η πόλη βάζει ξανά την «πόρτα του Χειμώνα» κι οργανώνεται εν γένει. Καυσόξυλα, πετρέλαιο και ότι άλλο πρόσφορο και όσο το δυνατόν συμφέρον, εν όψει του βαρύτατου ημέτερου Χειμώνα. Στο Νευροκόπι η θερμοκρασία το πρωί ήταν 7 βαθμοί Κελσίου! Τα καλά νέα είναι αναρτημένα στους τοίχους! Αφίσες, Α3 ή Α4 ασπρόμαυρες, οι οποίες προαναγγέλλουν – προσκαλούν (σ)την προβολή της ταινίας του Πεδρο Αλμοδοβάρ, «Μίλα της». Ο χώρος προβολής είναι το ισόγειο του κτιρίου που στεγάζει το Τ.Ε.Ι. Αρχιτεκτονικής Τοπίου, στην κάθετη της οδού Χρυσοβέργη. Διοργανωτές οι «We few», όπως μας «καλόμαθαν» από πέρσι τον Δεκέμβριο. Ώρα έναρξης εννιά, είσοδος ελεύθερη…Be there!

Όταν περισσεύει η σύνταξη...

Ο μπαρμπά – Γιάννης πίνει τον καφέ του κάθε πρωί στο μικρό μπαλκονάκι του, χαζεύοντας τα κτίρια και σηκώνοντας το βλέμμα προς το κομμάτι του ουρανού που δραπετεύει από το μπετόν, όταν θυμάται την αγαπημένη του κυρά – Σοφία που …έφυγε πριν είκοσι μέρες. 72 Μαΐων ο γέροντας, ξετυλίγει κάθε πρωί το κουβάρι των αναμνήσεων και έπειτα βγαίνει στο δρόμο, πάει να ανάψει το καντηλάκι της στα μνήματα, κάθεται ώρες εκεί, να περάσει μια βόλτα από τον κήπο, να δει λίγο τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, τις μανάδες με τα μωρά τους, τα παιδιά που σχολνάνε από το σχολείο. Τα εγγόνια του, ο Γιάννης και η Σαμπίνε, πηγαίνουν στο Λύκειο, εκεί στο Ανόβερο που βρήκε την ευκαιρία για να ζήσει ο μονάκριβος του γιος, ο Στέφανος. Από το καλοκαίρι έχει να τα δει, ο Στέφανος ήρθε μόνος για την κηδεία της μητέρας του, μέσα στη Μεγάλη εβδομάδα.

- Η μαμά θα είναι μέσα μας πατέρα, του είπε, δεν θα μείνει μονάχη. Έλα να είμαστε μαζί, μην παιδεύεσαι εδώ με τα ενοίκια και σύνταξη 480 Ευρώ. – Δεν έχω ανάγκη αγόρι μου, του είπε, μονάχος είμαι, ένα πιάτο φαΐ θα το έχω κάθε μέρα, τσιγάρα φάρμακα δεν χρειάζομαι, είναι και η κυρά Λένα η γειτόνισσα που με βοηθάει. - Πατέρα, δεν μπορώ να σ΄ αφήσω μονάχο, είπε ο Στέφανος. - Πριν να περάσουν τα σαράντα δεν την αφήνω τη μητέρα σου, θα μείνω ότι κι αν πεις, το καλοκαίρι που θα έρθετε το συζητάμε πάλι, απάντησε, απότομα κάπως, ο μπαρμπα – Γιάννης.

Κάθε μεσημέρι ο Στέφανος παίρνει τηλέφωνο να μάθει τα νέα του. Τα απογεύματα κάνει την βόλτα του ξανά στην πλατεία, κάθεται στα παγκάκια, πιάνει κουβέντα με τους άλλους γέροντες, για τα κόμματα και τις ομάδες, για φάρμακα και συντάξεις, για τα κατορθώματα και τις καταστροφές της ζωής τους. Το σούρουπο μαζεύεται πάλι στο σπίτι, βάζει το ράδιο να παίζει κανένα καλό παλιό τραγούδι και πιάνει να διαβάζει τα αγαπημένα τους βιβλία ξανά. Το τελευταίο βιβλίο που αγόρασε , ήτανε πρόπερσι, λίγο πριν αρρωστήσει η κυρά του. Μετά τα περισσότερα λεφτά πήγαιναν στα φάρμακα της. Τώρα που μπορεί να περισσέψει κάτι για ένα καινούργιο βιβλίο, έφυγε η Σοφία…

Στον δρόμο πάντα έχει ένα βιβλίο στο χέρι, πάει της διαβάζει κάθε μέρα…

Ernesto "Che" Guevara

Ήτανε 9 Οκτωβρίου 1967. Στο Βαλεγκράντε της Βολιβίας κρατούνταν από το προηγούμενο απόγευμα ο υπ' αριθμόν ένα καταζητούμενος για τους Αμερικάνους, εκείνα τα χρόνια. Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, ο Τσε των ανθρώπων. Ο θρυλικός αντάρτης, πρώην Υπουργός βιομηχανίας της Κούβας, που έφυγε ένα βράδυ από το νησί για να σπείρει παντού την φωτιά της επανάστασης ενάντια στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κρατούνταν από τις αρχές της Βολιβίας και τους καλούς φρουρούς του ''ελεύθερου'' κόσμου, τους Αμερικανούς πράκτορες. Τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ λίγες ώρες μετά από την σύλληψη του, χωρίς να δικαστεί από κανένα δικαστήριο. Η εντολή από την Ουάσιγκτον ήτανε σαφής, για να μην ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος από τις διαδηλώσεις υπέρ του. Το πτώμα του θάφτηκε σε άγνωστη τοποθεσία, για να μην γίνει ο τάφος του, λαϊκό προσκύνημα. Η είδηση του θανάτου του ταξίδεψε σε όλη την οικουμένη...9 Οκτωβρίου 1967, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τους Αμερικανούς ο Τσε.

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά λίγοι θυμούνται ποιος ήταν πρόεδρος των Η.Π.Α. εκείνη την περίοδο, πολλοί λιγότεροι έχουν συγκρατήσει τα ονόματα των αξιωματούχων της CIA που εκτελούσαν τα σχέδια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο Τσε όμως είναι πάντα εδώ. Εκεί στο Βαλεγκράντε που οι χωρικοί τον λατρεύουν σαν Άγιο τώρα πια, στην Κούβα, στο Μεξικό, σε όλη την Λατινική Αμερική, στους δρόμους της Ευρώπης, στα χιονισμένα βουνά της Ασίας. Αντί άλλων αναφορών σας μεταφέρω κάποια από αυτά που είπε το 1964 στην συνδιάσκεψη του ΟΗΕ στη Γενεύη για το εμπόριο και την ανάπτυξη, μιλώντας εκ μέρους της αντιπροσωπείας της Κούβας :

''...Πιστεύουμε ότι η μόνη σωστή λύση των σημερινών προβλημάτων της ανθρωπότητας είναι η ολοκληρωτική εξάλειψη της εκμετάλλευσης των εξαρτημένων χωρών από τις αναπτυγμένες, μαζί με όλα όσα συμπεριλαμβάνονται σ΄αυτό. Ήρθαμε εδώ γνωρίζοντας ότι πρόκειται για συζήτηση ανάμεσα σε αντιπροσώπους λαών που εξάλλειψαν την κυριαρχία του ανθρώπου από τον άνθρωπο απ' τη μια και σε αντιπροσώπους λαών που την υπομένουν ακόμα...

...Οφείλουμε να απαιτήσουμε τη δικαιοσύνη που οι λαοί δεν ξέρουν να ορίζουν σε νομικούς όρους, αλλά που τη λαχταράν απ τα βάθη της καρδιά τους σαν λύτρωση από μια εκμετάλλευση γενεών ολόκληρων...

...Η σπίθα μιας παγκόσμιας σύρραξης μπορεί να ξεπεταχτεί σε κάθε στιγμή, εξ αιτίας της φιλοδοξίας μιας ιμπεριαλιστικής χώρας που θα θελήσει να καταστρέψει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο ή απ' τις ανειρήνευτες αντιφάσεις ανάμεσα στις ίδιες τις καπιταλιστικές χώρες, σ' ένα πολύ κοντινό μέλλον. Αλλά η επαναστατικότητα των ποικιλόμορφα καταπιεσμένων λαών θα γίνεται μέρα με την μέρα οξύτερη και θα πάρουν τα όπλα για να κατακτήσουν με τη βία τα δικαιώματα που με μόνη τη λογική δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν...''

Hasta siempre commandante!...

Πλαφόν …στο «ψωμί» των ιδιωτών!

Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από την ανακοίνωση των βάσεων των εξετάσεων και τον θόρυβο που έγινε για άλλη μια χρονιά από την είσοδο υποψηφίων με πολύ χαμηλή βαθμολογία σε τμήματα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.. Κραυγαλέο παράδειγμα ήταν ο βαθμός λίγο πάνω από το 3 με άριστα το 20 που απαιτούνταν για την είσοδο του τελευταίο φοιτητή σε κάποιο από τα πανεπιστημιακά τμήματα Γερμανικής Φιλολογίας της χώρας.

Αμέσως μετά τον θόρυβο που προκάλεσε η πολύ χαμηλή βαθμολογία εισαγωγής, η Υπουργός Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου ανακοίνωσε ότι θα υπάρξει νομοθετική παρέμβαση για να μην εισάγονται στα Α.Ε.Ι. και στα Τ.Ε.Ι. υποψήφιοι με βαθμό κάτω από την βάση, δηλαδή 10. Τι πιο αξιοκρατικό θα μπορούσε να πει κανείς;

Αλλά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με το δεδομένο εκπαιδευτικό σύστημα η αξιοκρατία διηθείται μέσα από την παραπαιδεία και τις οικονομικές δυνατότητες κάθε οικογένειας για να συμμετάσχει σε αυτήν. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, στα πλαίσια μιας ακόμα εκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης» καταργούνταν οι εξετάσεις των μετεξεταστέων, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από το λύκειο χιλιάδες μαθητές. Με την διαφαινόμενη θέσπιση πλαφόν για την είσοδο στα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. θα έχουμε τον αποκλεισμό από την τριτοβάθμια εκπαίδευση χιλιάδων υποψηφίων και συνακόλουθα τον μαρασμό των τμημάτων εκείνων που δεν θα έχουν υψηλή ζήτηση. Τα περισσότερα από αυτά τα τμήματα βρίσκονται σε πόλεις της περιφέρειας, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και οικονομική ζωή τους.

Οι χιλιάδες αποκλεισμένοι από την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση θα κατευθυνθούν σε μεγάλο βαθμό είτε σε ιδιωτικές σχολές, είτε σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα οποία βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, βρίσκονται κυρίως στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.

Πρόκειται για μια ρύθμιση που θα αποκλείει πολλούς υποψηφίους από την δημόσια δωρεάν παιδεία και θα τους στέλνει σε νέο ιδιωτικό μαραθώνιο μετά τον μαραθώνιο της παραπαιδείας που συμμετέχουν στο λύκειο. Επιπρόσθετα θα οξύνει τις περιφερειακές ανισότητες στην χώρα μας και θα στείλει περισσότερο κόσμο στα υπερκορεσμένα αστικά κέντρα της χώρας. Κι όλα αυτά χωρίς να επιλύει το πρόβλημα του χαμηλού επιπέδου μόρφωσης με το οποίο τελειώνουν το λύκειο πολλοί μαθητές. Ουσιαστικά με το πλαφόν η δημόσια εκπαίδευση θα παραμείνει εγκλωβισμένη στα χρόνια προβλήματα της με μειωμένο τον κοινωνικό της ρόλο, ενώ η ιδιωτική εκπαίδευση θα αποσπά μεγαλύτερο κομμάτι της «αγοράς»...

Η ενημέρωση στο «τελάρο»…

Στην Ελλάδα κάνει «κρύο» όταν ανοίγουν τα μικρόφωνα. Ο Planet έχει κλείσει, ο Flash ακολουθεί εκτός απροόπτου, η διαπλοκή θα είναι πάντα εδώ να διαφεντεύει την ενημέρωση στην Ελλάδα, κέντρο και περιφέρεια. Οι λίγες εξαιρέσεις μέσων που δεν υποκύπτουν είτε βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης, είτε είναι φωτεινές μοναχικές εξαιρέσεις.

Το κράτος είναι αυτό που διαμορφώνει τους ισχυρούς παίκτες στα Μ.Μ.Ε. Τα κόμματα που διαχειρίζονται διαδοχικά το ελληνικό κράτος για την ακρίβεια. Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο Flash υπήρξε ραδιόφωνο του Κόκκαλη που πολέμησε λυσσαλέα τη Ν.Δ. και επί των ημερών της βάζει λουκέτο, παρατημένος από τον Κόκκαλη, ενώ δεν είναι τυχαία η μεταβολής των διαφημιστικών δαπανών υπέρ των δεξιών εφημερίδων μετά την αλλαγή κυβέρνησης. Τρανό παράδειγμα και η αλλαγή ιδιοκτησίας στο «Ποντίκι», που έφερε μαζί με τα νέα αφεντικά και πολλές κρατικές διαφημίσεις. Αυξήθηκαν οι αναγνώστες μέσα σε μια εβδομάδα. Όχι βέβαια, η νέα διοίκηση μπορεί να συνεργασθεί, άρα «αμείβεται».

Το δυστύχημα σε όλη την ιστορία είναι ότι την πληρώνουν οι δημοσιογράφοι. Σε θέματα δεοντολογίας, μισθολογικά, σε εργασιακές συνθήκες ακόμα και με δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος τους. Έτσι η ενημέρωση που είναι κοινωνικό αγαθό, βασικό συστατικό μιας δημοκρατίας, μετατρέπεται σε προϊόν το οποίο μπορούν οι επιχειρηματίες του Τύπου να πωλήσουν στο κόμμα που παραδοσιακά τους «ταϊζει» ή στο άλλο αν δώσει περισσότερα…

Update : Η παραίτηση Ρεγκούζα έρχεται απλά να επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρω παραπάνω. Η πολιτική χειραγωγεί σε μεγάλο βαθμό τα Μ..Μ.Ε. μέσω της διάθεσης κρατικών διαφημίσεων, αλλά και "μαύρου" χρήματος από επιχειρηματίες που επωφελούνται των αναθέσεων διαφόρων έργων του δημοσίου. Αντάλλαγμα οι "μετάνοιες", η σιωπή και η αντιμετώπιση των αντιπάλων, όχι από τον πολιτευτή, αλλά από το μέσο, που λειτουργεί ως "προκεχωρημένο" γραφείο τύπου! Η περίπτωση της απατεωνιάς με το Photo Fault - του καναλιού "Ορίον" που χωρίς να του το ζητήσουν στήριξε με κρατική διαφήμιση ο Ρεγκούζας - ενέπλεξε δεκάδες κανάλια πανελλαδικά και απέδειξε ότι ελάχιστοι καναλάρχες ενδιαφέρονται αν συντελείται μια απάτη, αρκεί αυτή να τους αποφέρει έσοδα. Να μη μιλήσουμε για τον Ο.Τ.Ε...

«Δρόμος» - Γιάννης, Χάρης, Γιώργος

Σήμερα το βράδυ στο γήπεδο μπάσκετ του Π.Α.Ο.Κ. θα γίνει το Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού, με την συμμετοχή δώδεκα τραγουδιών από νέους καλλιτέχνες. Θα αναφερθώ στην συμμετοχή του Γιάννη και του Χάρη Μιχαηλίδη που έγραψαν στίχους και μουσική και του Γιώργου Χατζηκωνσταντίνου ο οποίος θα ερμηνεύσει το τραγούδι «Δρόμος» με το οποίο συμμετέχουν στο διαγωνισμό. Τα παιδιά τα γνωρίζω από τα στέκια που συχνάζουμε εδώ στην Δράμα. Το τραγούδι το άκουσα μέσα στο καλοκαίρι και παρότι δεν έχω ακούσει όλα τα τραγούδια του αποψινού διαγωνισμού θεωρώ ότι θα είναι εκτός απροόπτου μέσα στα τρία πρώτα. Ηλεκτρική μπαλάντα με ταξιδιάρικο στίχο και «γεμάτο» ήχο, ενώ η ερμηνεία του «Χατζή» είναι πάρα πολύ καλή.

Οι τρεις τους συνεργάζονται πολλά χρόνια, το τελευταίο διάστημα στο συγκρότημα «Λίκνο», και ανεξάρτητα της σημερινής διαδικασίας νομίζω ότι η Ελλάδα θα ακούσει κι άλλα τραγούδια του Γιάννη, του Χάρη και του Γιώργου. Καλή συνέχεια μάγκες!…

Οι στίχοι του τραγουδιού: «Μοιάζουν γιορτή οι εκδρομές, οι θάλασσες κι οι εξοχές, μέσα μου βρέχει συνεχώς, τι σημασία έχει αν έξω πάλι ανθίζει ο καιρός, μέσα μου ανθίζει η χαρά, τι σημασία έχει αν έξω πάλι βρέχει. Μια βαλίτσα έχω κι εγώ, που στριμώχνω ότι αγαπώ, δρόμους φτιάχνει η καρδιά και ας το ξέρει από πριν πως δεν βγάζουν πουθενά…Το νόημα είναι η διαδρομή, κι όχι να φτάσει ως εκεί, σε θυμάμαι το είχες πει, δρόμος είναι κάθε τι, σε θυμάμαι το ‘χες πει, το νόημα είναι η διαδρομή… Δρόμους φτιάχνει η καρδιά, τι σημασία έχει αν έξω πάλι βρέχει…»

Στην φωτό πάνω ο Χάρης δεξιά και ο Γιάννης αριστερά και κάτω ο "Χατζής" - καμία σχεση με το ζαχαροπλαστείο! Ακούστε το τραγούδι στο site του Φεστιβάλ

Habemus Papam! (taram,taram)

Special Edition:
Δεν σας είχα πει ότι την περασμένη εβδομάδα είχαμε χάσει τον Δεσπότη "μας". Έκτοτε πολλά ευτράπελα συνέβησαν. Από τη μια όλοι έσπευδαν να δικαιώσουν τον τεθνεόντα, ενώ ο εκλειπών Διονύσιος δεν ήταν κάτι σπουδαίο σαν ιεράρχης. Αμφιλεγόμενος και άνθρωπος του Παρασκηνίου, επιδόθηκε σε πολλές εμπορικές δραστηρίοτητες - έχτισε μέχρι και διόρωφο με μαγαζιά δίπλα στην πλατεία, δήθεν για αίθουσα τελετών για να μαζεύει ενοίκια - ενώ πολέμησε λυσσαλέα "αιρετικούς" όπως οι Γιαχωβάδες. Από την άλλη αγωνιούσαν για τον διάδοχο και τον χρόνο εκλογής του...
Ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Δαϊλάκης σε δηλώσεις του είπε ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήσει σίγουρα - έχει τις πηγές του ο βουλευτής μας - τον Διονύσιο τώρα που πάει κοντά του - δεν χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις η Δευτέρα Παρουσία, αυτή είναι μόνο για τους πτωχούς - ενώ μόλις χθες ο έτερος βουλευτής της Ν.Δ. ζήτησε να μην γίνει εκλογή νέου μητροπολίτη καθώς είμαστε ακόμα σε πένθος για τον χαμό του Διονυσίου - πως να μη θρηνεί αφού τόσου πιστούς έστέλνε μετά την προσευχή να τον ψηφίζουν ο εκλειπών κομματά... ουπς ποιμενάρχης!
Εν κατακλείδι η Ιερά Σύνοδος "έγραψε" - οι δουλειές δεν μπορούν να περιμένουν - τον βουλευτή μας και εξέλεξε νέο μητροπολίτη τον ηγούμενο της Παναγίας Σουμελά αρχιμανδρίτη Πάυλο Αποστολίδη! Το νέο της εκλογής σκόρπισε ρίγη συγκίνησης στο ποντιακό πλήρωμα της εκκλησίας της Δράμας το οποίο εξέφρασε την ικανοποίηση του για τον Πόντιο Μητροπολίτη - λέτε να λέει και ανέκδοτα?! - με λύρες και κεμεντζέδες έστρωσαν γλέντι πριν γίνουν τα εννιάμερα του εκλιπόντος! Αμήν!
Habemus Papam, taram taram...

Ένωση μόνο για «μπίζνες» των λίγων

Η Τουρκία ξεκίνησε την ενταξιακή της πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις ευλογίες – πολλές από αυτές αναγκαστικές – των 25 μελών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προς τα πού πάει όμως αποδεχόμενη την Τουρκία ως υποψήφιο μέλος της;

Κατ’ αρχάς είναι ανεπίτρεπτο να υποκύπτει μια ανεξάρτητη ένωση χωρών σε οποιεσδήποτε πιέσεις τρίτης χώρας ή συνασπισμού χωρών. Η Ε.Ε. όμως έχει από καιρό απολέσει την συνοχή της σε θέματα κοινής πολιτικής, χάρη στην «υπερήφανη» πολιτική του Μπλερ. Η τυφλή υποταγή στις προσταγές των Η.Π.Α. – οι οποίες υπαγορεύονται μονάχα από την εξυπηρέτηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους – σε θέματα πολιτικής, από την οικονομία μέχρι τα θέματα τρομοκρατίας.

Η Τουρκία ως χώρα έχει ένα ιδιόμορφο «δημοκρατικό» καθεστώς, με δεκάδες κόμματα και οργανώσεις εκτός νόμου, την επίσημη κρατική ιδεολογία να βασίζεται στον κεμαλισμό, που μπορεί να είναι κοσμικός όπως λέγεται, αλλά δεν παύει να είναι ρατσιστικός αποστερώντας τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν στην επικράτεια της Τουρκίας και δεν είναι Τούρκοι.

Αυτό το κρατικό μόρφωμα έλαβε την έγκριση να ξεκινήσει διαδικασίες ένταξης, ενώ ταυτόχρονα διασφάλισε ότι οι διατυπώσεις των επίσημων κειμένων δεν θα θίγουν τα «κεκτημένα», όπως για παράδειγμα η κατοχή της Κύπρου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, διχάζεται για άλλη μια φορά ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική διάσταση της. Η ευρωπαϊκή αστική τάξη θέλει μια καινούργια αγορά – αυτό δείχνει και η συζήτηση για ειδική τελωνειακή σχέση - 70 εκατομμυρίων "πελατών", επιθυμώντας πια να διαφυλάξει ότι περισσότερο μπορεί από το περιβόητο «Ευρωπαϊκό κεκτημένο». Το οποίο φαίνεται ότι στην περίπτωση της ένταξης της Τουρκίας είναι το τελευταίο ζητούμενο! Αυτή η προοπτική μόνο προβληματική θα είναι για όλους του Ευρωπαϊκούς λαούς, του τουρκικού προεξάρχοντος.

Η υπόθεση Βρέντζου…

Πάει ενάμιση χρόνος από τότε που καταγγέλθηκε η «δράση» του τότε βουλευτή Ηρακλείου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σταύρου Βρέντζου, στην διάρκεια της Χούντας. Ο τέως, σήμερα, βουλευτής καταγγέλθηκε από κρατούμενους ότι συμμετείχε στους βασανισμούς που διαπράττονταν στην φυλακή του Επταπυργίου στην Θεσσαλονίκη.

Την δημοσιοποίηση των καταγγελιών, ακολούθησαν οι εθνικές εκλογές στις οποίες ο Βρέντζος δεν εξελέγη, ενώ στη συνέχεια κατέθεσε αγωγές σε βάρος των ανθρώπων που τον κατήγγειλαν, ζητώντας αποζημιώσεις εκατομμυρίων Ευρώ.

Οι αγωγές εκδικάστηκαν στην Κρήτη την περασμένη εβδομάδα και οι καταγγέλοντες αντιστασιακοί προπηλακίστηκαν έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου από «αγανακτισμένους» συμπολίτες του πρώην βουλευτή, παρουσία του ίδιου του Βρέντζου που αποχώρησε σα να μη συμβαίνει τίποτα και δεν θεώρησε σκόπιμο να καταδικάσει τις φασιστικές επιθέσεις σε βάρος των αντιδίκων του.

Κανείς δεν μπορεί να συνδέσει τον Βρέντζο με αποδείξεις, με την επίθεση των τραμπούκων σε βάρος των ανθρώπων που πήγαν στην Κρήτη για να υπερασπιστούν εαυτούς. Είναι απορίας άξιο όμως πως ένα κόμμα σαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που θέλει να εμφανίζεται ως δημοκρατικό, ανέχεται στις τάξεις του, έναν πολιτευτή με αμφιλεγόμενο παρελθόν, ο οποίος μάλιστα σε δικαστήριο βλέπει τους αντιδίκους του να προπηλακίζονται από αγνώστους και δεν καταδικάζει απερίφραστα τις φασιστικές μεθόδους εκφοβισμού τους.

Το θέμα ανακινήθηκε από την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ενώ μέχρι και προχθές που προβλήθηκε τηλεοπτικά το θέμα, μόνο η νομαρχιακή επιτροπή του Συνασπισμού στο Ηράκλειο, είχε καταδικάσει τα επεισόδια και ζητούσε να αναζητηθούν ευθύνες για την απουσία αστυνομικών. Λαμπρά!…

Από τύχη (θα) ζούμε!

Η γενιά μου είχε την τύχη να μην προλάβει τις εποχές που η παιδική θνησιμότητα και γενικότερα η θνησιμότητα από ασθένειες που σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ιάσιμες, χτυπούσαν τουλάχιστον μία φορά κάθε οικογένεια. Δεν ζήσαμε πόλεμο - τουλάχιστον εντός της ημέτερης επικράτειας - δεν είδαμε τους λοιμούς περασμένων αιώνων. Ξέρουμε ότι ο μέσος όρος προσδόκιμης ζωής είναι για μας κοντά στα 75 χρόνια.

Όλοι όσοι γεννηθήκαμε μετά το 1970 γνωρίσαμε την απαρχή μιας καινούργιας εποχής για όλη την ανθρωπότητα. Οι επιστήμες αποκωδικοποιούν τεράστιες ποσότητες πληροφοριών, η τεχνολογία δίνει όλο και περισσότερες ευκαιρίες για την ανάπτυξη μιας σειράς από δραστηριότητες, διεθνείς οργανισμοί βρίσκονται σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να διευθετήσουν κρίσεις, η παγκοσμιοποίηση ολοκληρώνεται δημιουργώντας ευκαιρίες για απρόσκοπτη κυκλοφορία κεφαλαίων, πληροφοριών και προϊόντων. Ακόμα και με την αγορά ενός τετραδίου μπορούμε ακόμα και σήμερα να σώσουμε τη ζωή ενός παιδιού σε κάποια αναπτυσσόμενη χώρα.

Στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα δεν βρεθήκαμε ευτυχώς, οι φωτογραφίες από το Βιετνάμ φανερώνουν μια τεράστια απόσταση μεταξύ μας, το Τσέρνομπιλ υπάρχει στη μνήμη μόνο σαν εκείνα τα ανέκδοτα που λέγαμε εκείνες τις ημέρες στο σχολείο με τα Μπεκερέλ και το Κάσιο, τα παραμορφωμένα παιδιά του Ιράκ δεν ''βρωμίζουν'' τις οθόνες των τηλεοπτικών δικτύων, και τα παραμορφωμένα βρέφη των Αλβανών και των Σέρβων - τι τύχη;- δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Οι νεκροί στη Λουιζιάνα ακόμα δεν έχουν αναγνωριστεί, τα θύματα του τσουνάμι περιμένουν την ανοικοδόμηση των περιοχών τους.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι παρά ένα “μακρινό” ενδεχόμενο, οι διοξίνες φωλιάζουν μόνο σε δυτικοευρωπαϊκά σφάγια, οι τρελές αγελάδες είναι αλλοδαπές και ποτέ δε θα επισκεφτούν για παραθέριση τα μέρη μας, ενώ τα αποδημητικά που κουβαλάνε τον ιό της γρίπης των πουλερικών θα ξεχειμωνιάσουν σε κάποια άλλη χώρα

Κι όμως, αντί για απαρχή αυτή η χιλιετία μοιάζει να είναι το λυκαυγές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο άνθρωπος θα επιστρέψει στις προηγούμενες δεκαετίες και στους παρελθόντες αιώνες.

Ο καπιταλισμός ξέρει καλά να οδηγεί ολόκληρο τον πλανήτη στη συμφορά και σημασία δε δίνει για οποιονδήποτε από εμάς. Τόσα δισεκατομμύρια ''ψυχές ήλθαν είδαν και άδοξα απήλθαν για κάποιον Παράδεισο της ανυπαρξίας. Εμείς τι παραπάνω έχουμε; Αυτή είναι η πιο δίκαιη μοιρασιά του! Αντί για εισοδήματα, θάνατος!

Από τύχη θα ζούμε, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Εκτός κι αν γυρίσει ο "άνεμος"...

Το «κόλπο» του Παπαμανλή!…

Είναι προφανές ότι ο Παπαμανλής έχει θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο για την «τιμωρία» των «γαλάζιων παιδιών», που άσκησαν έντονες πιέσεις για το βόλεμα τους, από τις πρώτες ημέρες της «νέας διακυβέρνησης», μουτζουρώνοντας την συναινετική εικόνα που φιλοτεχνούσε από τα δύσκολα χρόνια της αντιπολίτευσης . Οι υπουργοί με γοργούς ρυθμούς διορίζουν μέσω διαφόρων παραθύρων στο δημόσιο όσα περισσότερα «γαλαζοπαίδια». Με προσωπικές συνεντεύξεις, με την νεκρανάσταση της αγροφυλακής και με όλα τα πρόσφορα «μέσα», το κράτος επανδρώνεται με τ’ ανυπόμονα τέκνα της «ανάγκης».

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός θα πέφτει, ενώ παρά τις παραινέσεις των υπουργών τα «γρηγορόσημα» θα μπαίνουν και σε γαλάζιες τσέπες. Η συζήτηση για την πάταξη της διαφθοράς, γίνονταν για να παταχθεί το φαινόμενο που προκαλούν οι άλλοι, όχι τα δικά μας παιδιά. Αυτά έχουν τώρα την ευκαιρία να αποκτήσουν όσα στερήθηκαν!

Ο πρωθυπουργός όμως την ίδια ώρα που πληροφορείται το όργιο των προσλήψεων, προωθεί και την «μεταρρύθμιση» στον δημόσιο τομέα. Άρση της μονιμοποίησης για τους νεοπροσλαμβανόμενους στις ΔΕΚΟ κατ’ αρχάς, σε όλο το δημόσιο κατόπιν, λειτουργία δημοσίων υπηρεσιών και το απόγευμα, ενσωμάτωση των επιδομάτων στους μισθούς, κ.α.

Τα «γαλαζοπαίδια» θα βρεθούν σ’ ένα εργασιακό τοπίο, το οποίο ούτε να φανταστούν δεν θα μπορούσαν πριν από τις εκλογές και την έλευση της νέας διακυβέρνησης. Το μόνο που θα μείνει αναλλοίωτο θα είναι το «γρηγορόσημο» και τα άλλα «σήματα» της κακοδαιμονίας της χώρας μας…