Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2005

Το «τρένο» χάνεται στα Τέμπη…

Αν ο Σεπτέμβρης ήταν ένα δέντρο σε μια αυλή του Νοέμβρη, σήμερα στο πιο απαλό φύσημα του αέρα, θα έριχνε το τελευταίο χρυσό φύλλο του και θα έμπαινε ολόγυμνος στο «στρατί» του Χειμώνα. Αλλά δεν είναι δέντρο στις πρόβες του Χειμώνα, είναι ένα τρένο που εμφανίζεται από τους λόφους της Αλιστράτης με το τέλος του Αυγούστου και αφήνει τους μαιανδρισμούς των σιδηροδρομικών γραμμών στους παράξενους λόφους των Σερρών για να τρέξει στην ευθεία του κάμπου της Δράμας, να περάσει το Φωτολίβος και την Δράμα με μια ανάσα μοναχά, να βουτήξει στα Στενά του Νέστου όπου χάνεται κάθε φορά, πίσω από την Αδριανή και το Παρανέστι που βουλιάζουν στην ομίχλη τα περισσότερα πρωινά μετά από αυτόν!…

Μια φορά θα ήθελα να ανέβω στα βουνά πάνω από την Αδριανή, πρωί – πρωί μετά από μια δυνατή νυχτερινή καταιγίδα για να είναι καθαρό το τοπίο και να περιμένω το πρώτο τρένο της ημέρας να φανεί από τα δυτικά. Με ένα ζευγάρι κιάλια να παρακολουθήσω την διαδρομή του κόντρα στο αδύναμο αλλά διαυγές πρώτο φως της ημέρας. Σαν φιδάκι να γυαλίζει γλιστρώντας προς το ποτάμι, το Νέστο που προσμένει τα τρένα και τραγουδάει κελαρυστά τις «προσευχές» του ανάμεσα στα δέντρα, για τα ταξίδια του Οκτώβρη. Adios Septiembre!…

P.S. : Παραφορτωμένο το σημερινό μου post, όμως επίκειται όχι μόνο ΠΣΚ αλλά και μπλογκοσυνάντηση! Οι γραμμές του τρένου, η διαδρομή του στο χάρτη και ο Νέστος κατά σειρά στα στιγμιότυπα. Bienvenidos A Drama!...
P.S.2: Η πάνω φωτό είναι από εδώ

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2005

Πάμε για κάστανα;

Ο καλός φίλος από την Προσοτσάνη αφού είπαμε τα στοιχειώδη, αντέδρασε όταν η κουβέντα ήρθε στην αυξημένη τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, η διάθεση του οποίου ξεκινά σε λίγες εβδομάδες. Ποιο πετρέλαια βρε, είπε, εμείς από βδομάδα θα αρχίσουμε να πηγαίνουμε στο Μενοίκιο για κάστανα!

Είναι αλήθεια ότι οι κάτοικοι των ορεινών μας χωριών και όχι μόνο αυτών, κάθε φθινόπωρο εξορμούν στις κατάφυτες από καστανιές πλαγιές και μαζεύουν κάστανα. Το κάστανο είναι από τα λίγα «φρούτα» που υπάρχει σε ελεύθερη προσφορά στη φύση, για όσους ξέρουν το δρόμο για τις καστανιές.

Και τέτοιους κιτρινισμένους δρόμους ο νομός μας έχει πολλούς. Από το Μενοίκιο πάνω από την Καλή Βρύση και την Μικρόπολη, στο Μεσοβούνι με το φιλόξενο σχολείο του – γεια σου Μανόλη! - , την βγαλμένη από παραμύθι εικόνα στο δρόμο για τα Δενδράκια, λίγο πριν φτάσεις τα πρώτα σπίτια, όπου τα δέντρα σκεπάζουν το δρόμο και τα κάστανα μπορείς να τα μαζέψεις χωρίς καν να βγεις από το αμάξι, αν έχεις τύχη βέβαια.

Το κάστανο τρώγεται ψημένο κυρίως, είναι συνυφασμένο με το κάρβουνο παρότι υπάρχουν και γκουρμέ παραλλαγές. Το κάστανο ζητάει θράκα στο τζάκι ή ξυλόσομπα. Οι καστανάδες με τα μαγκάλια τους θα εμφανιστούν οσονούπω ή τους έχει εξαλείψει κι αυτούς η παραληρηματική βιασύνη της εποχής μας;…

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2005

Το εναλλασσόμενο ρεύμα του …Σεπτέμβρη!


Μια μέρα, βροχερή, πριν από την επέτειο της σφαγής της Δράμας από τα βουλγαρικά κατοχικά στρατεύματα το 1941. Τώρα που ανοίγουν τα σύνορα να επικοινωνήσουν οι δύο λαοί προκύπτουν οι φωνές που ενίστανται, αυτές που υπενθυμίζουν πόσο κακοί είναι οι απέναντι, τι έχουμε τραβήξει ένθεν – κακείθεν αμφότεροι οι λαοί. Ένθεν - κακείθεν πρέπει να ζήσουμε όμως, ενθυμούμενοι τους νεκρούς μας και μαθαίνοντας την πλήρη αλήθεια για κείνα τα τραγικά γεγονότα…

Πέφτει το ρεύμα χθες το απόγευμα στη Δράμα και αντί να ζητήσουν συγνώμη από την Δ.Ε.Η. απειλούν και με μηνύσεις όσους διαμαρτύρονται γιατί παθαίνουν διάφορες ζημιές από το ασταθές δίκτυο ηλεκτροδότησης του νομού μας. Ε ρε «φωτοβολταϊκά» που σας χρειάζονται! Είναι σα να βγει ο μηχανικός του σκέπαστρου στο Ακρωτήρι της Θήρας και να κατηγορήσει τον Ουαλό τουρίστα που σκοτώθηκε γιατί ήταν κάτω από αυτό!…

Τα απογεύματα μας τα τελευταία δύο χρόνια γέμιζαν από τα τραγούδια και την φωνή του Τάσου του Ιταλού. Χθες Τρίτη εφτά η ώρα η συχνότητα του Ράδιο Ηχώ δεν είχε ούτε Ιταλό, ούτε «κακές παρέες», ούτε «αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια». Ο Τάσος είναι πια στην Αθήνα, μαζί με την καλή του, την Αριάδνη και όταν περνάει η εβδόμη απογευματινή ώρα χωρίς την καλησπέρα του τα σύννεφα δεν είναι τόσο ανάλαφρα όσο πριν. Σκέφτομαι να ξαναρχίσω τις εκπομπές. Κάτι με σταματάει, ίσως γιατί ο Οκτώβρης είναι ο καλύτερος μήνας για σοβαρές αποφάσεις…

Η Δράμα από ψηλά - Κορύλοβος - και ο Τάσος που έβγαλε την πάνω φωτό, φαίνεται επί το έργο στην κάτω!...

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2005

Η «γενεσιουργός» αντίφαση

Είναι αλήθεια ότι ήμουν από τους πρώτους που είχα κατηγορήσει τον Παναγιώτη Γιαννάκη το 1998, στην πρώτη «θητεία» του στον πάγκο της εθνικής ομάδας μπάσκετ, ως κάποιον μεγάλο παίκτη που ως νέος προπονητής δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στον πάγκο στις απαιτήσεις μιας τόσο απαιτητικής θέσης. Τα αποτελέσματα αυτό έδειχναν τότε.

Σήμερα όμως, τα τελευταία τρία χρόνια αν προτιμάτε, ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει δείξει, πρώτα με την καταπληκτική πορεία της ομάδας του Αμαρουσίου στο πρωτάθλημα και τώρα με την θριαμβευτική πορεία της Εθνικής στο Βελιγράδι, ότι είναι ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής και ένας από τους καλύτερους στον κόσμο!

Για την Ελλάδα είναι πολύ σημαντικές τέτοιες επιτυχίες. Αποδεικνύουν ότι υπάρχει ταλέντο, θέληση και μεθοδικότητα στις «εσχατιές» της κοινωνίας μας, τον αθλητισμό, τις τέχνες, τα γράμματα. Η κοινωνία γενικότερα πανηγυρίζει έξαλλα - ίσως και να πανηγυρίζει το ίδιο έξαλλα αν παίρνουμε κάθε χρόνο Ευρωπαϊκά κύπελλα – επειδή δεν έχει λόγους να χαρεί γενικότερα στην καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που την κλείνουν ο φράχτης της ανασφάλειας και τα αναρριχόμενα φυτά του φόβου. Κάθε μέρα ολοένα περισσότερο.

Η εθνική ομάδα μπάσκετ είναι για άλλη μια φορά στην κορυφή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μετά από μια χρονιά κατά την οποία οι ελληνικές ομάδες δεν κατάφεραν να διακριθούν στα Ευρωπαϊκά συλλογικά κύπελλα. Και με τους περισσότερους παίκτες της να αγωνίζονται – καθόλου συμπτωματικό – σε ομάδες του εξωτερικού. Η αντίφαση αυτή τα λέει όλα για την σύγχρονη Ελλάδα…

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2005

Μην το πάρεις προσωπικά, Λιούπκο!

Ο Λιούπκο είχε ξυπνήσει όπως κάθε πρωί στις πεντέμιση. Έριχνε δυο τρεις χούφτες νερό στο πρόσωπο του, φορούσε την φόρμα του και πήγαινε ακροπατώντας στην κουζίνα για να μην ξυπνήσει την σύζυγο του την Στέφκα. Την ίδια προσοχή έδειχνε κι η Στέφκα όταν γυρνούσε το απόγευμα από το διαφημιστικό γραφείο στο οποίο δούλευε κι έβρισκε τον Λιούπκο ,αποκαμωμένο μετά το οκτάωρο στην παραγωγή ελαστικών, να κοιμάται στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση. To σόου της Τατιάνα Στεφάνοβα ήτανε η αγαπημένη του εκπομπή. Καμιά φορά βέβαια ο Λιούπκο γύριζε σπίτι μετά την Στέφκα όταν πλακωνότανε στις υπερωρίες. Δεν τον ενοχλούσε τόσο η υπερωρία, όσο ότι έπρεπε να πάρει τον υπνάκο του βλέποντας τα τηλεπαιχνίδια που τόσο αντιπαθούσε.

Εκείνο το πρωί του Μάη είχε δροσουλίτες παντού και ο ήλιος αχνόφεγγε από την Μαύρη Θάλασσα καθώς φώτιζε απαλά την Βάρνα. Η βάρδια του άρχιζε στις 6 και πήγαινε κανονικά μέχρι τις 2, διάλειμμα 11 με 11:30. Η πολυεθνική άνοιξε το εργοστάσιο της εκεί πριν από δέκα χρόνια, όταν έκλεισε της Θεσσαλονίκης, για να βρει φθηνότερα μεροκάματα και «ευέλικτους» εργάτες. Για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύανε τα πρώτα χρόνια, αλλά μέσα στην ανέχεια και το ψίχουλο σαν κόκκος χρυσού φαντάζει. Ο Λιούπκο έμεινε στην δουλειά, δούλευε κανονικά και απέφευγε να κάνει απεργία, γιατί κινδύνευε να χάσει την δουλειά, τελικά η Βουλγαρία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι μισθοί αυξήθηκαν, έπαιρνε 432,00 Ευρώ τώρα πια, τους δίνουνε και γάλα στο διάλειμμα.

Ο Λιούπκο έκλεινε τα σαράντα εκείνη την ημέρα, 9 Μαϊου. Οι συνάδελφοι του είχανε ετοιμάσει γιορτούλα για το διάλειμμα. Μια τούρτα και αναψυκτικά για να γιορτάσουν το κλείσιμο των δεύτερων – άντα του ήσυχου συναδέλφου. Ο Λιούπκο έβγαζε τα γάντια καθώς έμπαινε στην αίθουσα. Οι συνάδελφοι του μαζεμένοι στον πίνακα ανακοινώσεων, στη μέση πάνω στον πάγκο η τούρτα με τα αναψυκτικά. Ο Λιούπκο συγκινήθηκε αλλά κάτι στην ατμόσφαιρα τον ανησύχησε. Ο υπεύθυνος του λογιστηρίου τον πλησίασε και του είπε ότι η εταιρία ανακοίνωσε, ότι το εργοστάσιο κλείνει στις 27 Μαϊου γιατί θα μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Χρόνια Πολλά Λιούπκο! Μην το πάρεις προσωπικά, συμπλήρωσε.

Η γιορτή δεν έγινε. Βγήκανε όλοι οι εργάτες πορεία, ο Λιούπκο ακολούθησε για πρώτη φορά. Τι είχε να χάσει τώρα πια;…

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2005

"Οι Εργάτριες φεύγουν από το εργοστάσιο"...


Η ταινία από την Χιλή, στην οποία αναφέρθηκα την Παρασκευή, πήρε το πρώτο βραβείο του Διεθνούς Τμήματος του Φεστιβάλ Δράμας. «Οι Εργάτριες φεύγουν από το εργοστάσιο» του Jose Luis Torres Leiva έκανε τελικά την έκπληξη και πραγματικά είναι κρίμα που στην προβολή της στο κανονικό πρόγραμμα του φεστιβάλ, δεν ήμασταν παραπάνω από είκοσι άνθρωποι στην προβολή! Λίγο η ώρα προβολής (4:30 μ.μ.), λίγο η καθημερινή (Τετάρτη), λίγο οι απόντες έλληνες σκηνοθέτες, λίγοι και εμείς που την είδαμε! Δεύτερο βραβείο για το απολαυστικό «η Αλίς και εγώ» του Micha Wald. Παρακαλούμε την διεύθυνση του Φεστιβάλ για μια επαναληπτική προβολή των ταινιών που βραβεύτηκαν στη Δράμα το προσεχές διάστημα!

Στο Ελληνικό τμήμα τα πράγματα ήταν λίγο πιο προβλέψιμα. Η «προστασία» το πρώτο βραβείο, «Ο φωτογράφος των Τρικάλων» το δεύτερο…

Η εβδομάδα κύλησε για μας σε φεστιβαλικούς ρυθμούς, το τέλος της γιορτής έφερε και το τέλος της παραμονής στη Δράμα, δύο πολύ καλών μας φίλων. Του Τάσου και της Αριάδνης. Μέχρι το «νόστιμον ήμαρ» να είστε καλά εκεί στο «L.A.» παιδιά!…

Στην Σαντορίνη το σκέπαστρο πλάκωσε και τον μύθο της χώρα μας στον τομέα των κατασκευών, αλλά και το περιβόητο σλόγκαν του Ε.Ο.Τ. «live your myth in Greece». Στο Βελιγράδι η εθνική ομάδα μπάσκετ έφτασε μέχρι τον τελικό – την ώρα που γράφω δεν έχει παιχτεί ο τελικός με την Γερμανία - αποδεικνύοντας ότι στο μπάσκετ είμαστε πιο «τεχνίτες» από ότι στο ποδόσφαιρο. Ομάδα με την κυριολεκτική έννοια του όρου και με «μαέστρο» – εδώ βγάζουμε το καπέλο! – στον πάγκο τον Παναγιώτη Γιαννάκη!…

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2005

Ας βρέξει όσο θέλει απόψε!...

Χθες δεν πάτησα καθόλου στην αίθουσα του κινηματογράφου όπου προβάλλονταν οι ταινίες. Υπάρχουν κι άλλα πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα στη ζωή, από την τέχνη. Η τέχνη είναι απλά οι "στάχτες" της ζωής, ότι απομένει όπως μπορεί να διασωθεί. Τα σχόλια που άκουσα μου έδωσαν την εντύπωση ότι η Παρασκευή δεν ήταν καλή μέρα για τους θεατές. Η γιορτή τελείωσε, η πόλη θα κλειστεί μέσα στα μουντά τείχη - που της πάνε είναι η αλήθεια - της, εμείς θα είμαστε εδώ φυλλομετρώντας τις μέρες και σχεδιάζοντας ταξίδια σε κοντινές αποστάσεις. Τα μακρινά ταξίδια είναι σπάνια και σε συναισθηματική αξία και σε συχνότητα...

Σήμερα πάτησα το χώμα που σε κάνα χρόνο θα πατώ πριν μπω στο σπίτι μου! Κοίταξα τον ορίζοντα που θα αντικρύζω από το μπαλκόνι μου, περπάτησα στις τέσσερις γωνιές που θα ορίζουν την αυλή μου. Η Ειρήνη ήταν εκεί πλάι μου πιο όμορφη από ποτέ. Θα παντρευτούμε, ας βρέξει όσο θέλει απόψε!...

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2005

Οι δρόμοι του μέλλοντος και άλλες όμορφες ιστορίες...


Προτελευταία μέρα του 28ου/11ου Ελληνικού / Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Είτε το θέλουμε, είτε όχι το μεγαλύτερο γεγονός που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, τα τελευταία 28, στην «μικρή» μας πόλη. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στα βραβεία που θα ανακοινωθούν αύριο για τους συμμετέχοντες. Οι εκτιμήσεις για την φετινή διοργάνωση, ίσως να είναι λίγο πρόωρο να γίνουν, αλλά σε γενικές γραμμές αχνοφέγγουν.

Τα προσεχή χρόνια αναμένεται – άγνωστο ποια χρονιά, αφού και τα Ολύμπια μέχρι να ανακαινιστούν πέρασε καμιά δεκαετία από τότε που εξαγγέλθηκε η ανακαίνιση – να διαμορφωθεί η καπναποθήκη της οδού Περδίκα σε πολιτιστικό χώρο, δίνοντας εύρος στις υποδομές του Φεστιβάλ.

Η διεθνοποίηση που έγινε πριν από 11 χρόνια αποδεικνύεται πολύ αποδοτική, αφού οι θεατές έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια μεγάλη γκάμα ταινιών, με διάφορες αναφορές και με ιδιαίτερα υψηλό – σε αρκετές από αυτές – επίπεδο. Φαντάζομαι όμως ότι στο διεθνές στερέωμα, το Φεστιβάλ μας είναι δεν κατέχει μια θέση στα μεγάλα - καταξιωμένα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Άρα αυτό είναι κι ένα από τα στοιχήματα των επόμενων χρόνων.

Ακούγεται επίσης τα τελευταία χρόνια το αίτημα – πλάι στα διαρκή αιτήματα για την δημιουργία πανεπιστημιακών τμημάτων στην πόλη μας – για την δημιουργία πανεπιστημιακής σχολής κινηματογράφου στην Δράμα. Είναι μια διεκδίκηση που αν ευοδωθεί θα δώσει στην πόλη μας έναν άλλο αέρα, ο οποίος απουσιάζει λόγω των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων τα τελευταία χρόνια. Είναι ένας στόχος πολύ δύσκολος στην επίτευξη του, αλλά οφείλουν οι φορείς μας να τον κυνηγήσουν με κάθε πρόσφορο τρόπο.

Το Φεστιβάλ από το 1977 έχει βάλει την Δράμα στον κινηματογραφικό χάρτη της χώρας και από το 1994 στον αντίστοιχο του πλανήτη. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν ακόμα και οι πέτρες ότι η πολιτιστική προοπτική σε συνδυασμό με τις φυσικές ομορφιές του νομού, μπορούν να επιφέρουν αναπτυξιακά αλλά και ιστορικά πλεονεκτήματα που π.χ. ούτε πενήντα εργοστάσια λιγνίτη θα φέρουν ποτέ!

Οι δρόμοι του μέλλοντος για το Φεστιβάλ αλλά και για την πόλη, είναι ανοικτοί αρκεί να διαλέξουμε προς τα πού θα πάμε!...

…και άλλες όμορφες ιστορίες!

Στο χθεσινό πρόγραμμα παρακολούθησα από 8:30 μέχρι τέλους. Άργησα λόγω του ότι έβλεπα τον αγώνα της εθνικής με τους Ρώσους. Έτσι έχασα το καταπληκτικό «Μετροπόλιταν Εξπρές» του Αρτέμ Αντόνοφ από την Ρωσία, και πήγα στ Αστέρια με τα πόδια. Αλλά η Ρωσία που μπασκετικά απογοήτευσε χθες, κινηματογραφικά έθελξε, αφού όπως έμαθα από έγκυρες πηγές και η ταινία «Παράκτια Εφεδρεία» - που προβλήθηκε πρίν πάω στο διαγωνιστικό του Διεθνούς - των Μπραντσόου και Ντουλερέν ήταν πολύ καλή!

Η παρουσίαση των ταινιών που έχουν βραβευθεί στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Καννών τα τελευταία χρόνια ήταν μια απόλαυση για όλους μας. Παραδόξως η αίθουσα ήταν μισογεμάτη, αφού η κερκίδα «ανάβει» μόνο στις ελληνικές ταινίες. Τις ξένες τις βλέπουμε οι δραμινοί συνήθως μεταξύ μας!

Το μεξικάνικο «Από τον Μεσμέρ με Αγάπη» μας έφερε αντιμέτωπους με τις επινοήσεις ενός νεαρού, που βγαίνει από το ερωτικό του αδιέξοδο μέσω ενός φλιτζανιού τσάι. Να προσέχετε λοιπόν όταν σας καλούν για τσάι…

Το «Συνεχίζεται» του Σουηδού Λίνους Τουνστρεμ ήταν πολύ σύντομο γρήγορο και παρουσίαζει τρεις ιστορίες που στην κορύφωση τους μας άφηνε στα κρύα του λουτρού! Το «Ανασαίνω» του Βι Ντίνγκ Χο από την Ταϊβάν ήταν μια πολύ όμορφα δοσμένη ιστορία αγάπης σε χρόνους μακρινούς – ελπίζω – οπού μια επιδημία έχει αναγκάσει τον νόμο να αναγκάσει τους ανθρώπους να φοράνε μόνιμα μάσκες.

Το animation «Ryan» του Κρις Λάντρεθ από τον Καναδά, δεν περιγράφεται με λόγια. Έχει άλλωστε πάρει Όσκαρ ταινίας κινουμένων σχεδίων για το 2005. Η ζωή του Ράιαν Λάρκιν, ενός από τους πλέον επιδραστικούς κομίστες της δεκαετίας του ’60 σε μέσα από εκπληκτικά σχέδια του Λάντρεθ, αλλά και του ίδιου του Λάρκιν. Απίθανο!

Ο Έιβιντ Τόμας από τη Νορβηγία με το «Η αγάπη είναι Νόμος» μας έκανε να γελάσουμε πικρά με την εφαρμογή του παραπάνω ρητού στη ζωή μας σήμερα! Ένα δελτίο ειδήσεων με κεντρικό θέμα το «Η Αγάπη είναι νόμος».

Τέλος η καλύτερη ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια. «Η Αλίς κι εγώ» του Μίσα Βάλντ από το Βέλγιο. Τρεις ηλικιωμένες εβραίες, που μισθώνουν το αμάξι του ανιψιού της μιας προς 30 Ευρώ για να πάνε για παραθέριση. Ο ανιψιός έχει προβλήματα με την καλή του την Αλίς - η οποία δεν είναι εβραία κάτι που δεν αρέσει στις θείες – η οποία επικοινωνεί μαζί του στη διάρκεια του ταξιδιού. Οι θείες επεμβαίνουν και σχολιάζουν συνεχώς. Η αποθέωση έρχεται στο τέλος με την περιπέτεια της καταβολής των 30 Ευρώ. Ασπρόμαυρη ταινία, εκπληκτική σε όλα της!

Στο Ελληνικό τμήμα, ξεχώρισαν «Ο φωτογράφος των Τρικάλων» του βασίλη Κοσμόπουλου, μια παραμυθένια ιστορία από την Ελλάδα του εμφυλίου. Το «Πάμε πάλι» του Δημήτρη Γιαμλόγλου με τις διαδοχικές αφηγήσεις που τελικά σμίγουν ήτανε πολύ καλό, ενώ ξεχώρισαν ακόμα το animation «Μην πετάξεις τίποτα» του Ιορδάνη Ανανιάδη, το «Αποχαιρετώντας» της Ρηνιώς Δραγασάκη και «Ο ήχος του κύματος» του Αντώνη Σαμουράκη.

Το φινάλε της βραδιάς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο από την προβολή της ταινίας «Εντός, εκτός κι επί ταυτά» του Γιάννη Βασιλάκου! Σπαρταριστό με φοβερές ερμηνείες από Βαμβακίδη και Καλογερόπουλο σε ρόλους φυλακισμένων που κρατούνται στο νοσοκομείο της φυλακής, λόγω τραυματισμών!

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2005

Απορίες μετά από την μπόρα!...

Φεστιβάλ Δράμας με καιρό από Βερολίνο και τους δρόμους να θυμίζουν τα κανάλια της Βενετίας! Συνέβη μετά την καταιγίδα που ακολούθησε το τέλος των προβολών της Τρίτης. Εκτός όμως από τα παράξενα υπάρχουν και μερικά περίεργα! Όπως τι δουλειά έχουν με το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, οι κ.κ. Ρακιτζής Μιχάλης και Ξανθιώτης Γιώργος; Μην τρελαθούμε κιόλας με αυτές τις «διευρυμένες συνεργασίες» που μας φέρνουν πιο …κοντά! Άλλο φεστιβάλ, άλλο «πανηγύρια»…

Εντός των αιθουσών, υπάρχουν μερικές πολύ καλές ξένες ταινίες – από αυτές που προλαβαίνουμε να δούμε - και αρκετές αξιόλογες ελληνικές. Από προχθές μέχρι και χθες το απόγευμα μου άρεσαν ιδιαίτερα: « Η Ζωή με την Σοφία» της Σβέτλα Τσοτσόρκοβα, μια πολύ όμορφη ιστορία για μια γυναίκα που περιμένει την επιστροφή του άνδρα της να γυρίσει από το εξωτερικό κι ενός άνδρα που περιμένει αυτή να επιστρέψει στο παρόν, δοσμένη εξαιρετικά από τον κινηματογραφικό φακό με πολύ καλές ερμηνείες από τον Ιβάιλο Χριστόφ και την Σβετλάνα Γιάντσεβα.

«Ο Χάρτινος Πρίγκηπας» του Μάρκο Κόστιτς με την γλυκύτατη «πριγκίπισσα» Μιλίτσα Σπασόγιεβιτς – η οποία ήταν παρούσα στην αίθουσα κατά την προβολή της ταινίας – και το «Premium» του Αλεξάντρου Ιονέσκου με την εξαιρετική ατμόσφαιρα. Από τις ελληνικές ξεχώρισα : Την «Προστασία» του Μίνου Νικολακάκη, «Γενέθλια Μέρα» του Γιώργου Μαρκάκη και το «αισθητικής Στερεονόβα» «Work Late» του Γιάννη Χριστοφόρου.

Εν κατακλείδι μια ακόμα απορία: Οι Έλληνες συντελεστές που γεμίζουν την αίθουσα όταν προβάλλονται οι ταινίες τους, γιατί δεν τιμούν – πλην ελαχίστων - τις ταινίες των ξένων συναδέλφων τους, που όλο και κάτι έχουν να μας πουν;!…

"Φρέσκα Κουλούρια"!: Η ταινία ¨H τελευταία φάρμα¨ - πάνω φωτό - του Runar Runarsson, ήταν η καλύτερη που είδα χθες. Από την Ισλανδία της λατρεμένης Bjork και των Sigur Ros. Κατά τα λοιπά πολύ ενδιαφέρουσα η ταινία ο "Φωτοκράτορ" του Πασκάλ Τοσί και το animation του Αρτάν Μάκου με τον τίτλο "Μοντέρνοι Καιροί". Στα μεσημεριανά στα "Ολύμπια" η έκπληξη ήταν το "Ελεύθερο" του PV Lehtinen με τα υπέροχα πλάνα κάτω από το νερό και την πολύ συμπαγή ιστορία για μια νεαρή κολυμβήτρια. Το "Γκοντό" από το Μεξικό, ήταν μια παρωδία - γουέστερν που θύμιζε κλασσικές ταινές του είδους, αλλά ήταν πολύ γλαφυρό και είχε και τα καλεξικάνικα τραγουδάκια! Το "Οι εργάτριες φεύγουν από το εργαστάσιο" με συγκίνησε ιδιαίτερα - το παθαίνω πάντα με την Χιλή να με συμπαθάτε! Χωρίς πρόζα, αλλά με πλάνα από την ζωή μέσα στο εργαστάσιο - συμπτωματικά οι εργασιακές σχέσεις είναι θέμα φέτος σε πολλές ταινίες; Cashback, Exit, Εργάτριες - και στη συνέχεια την βόλτα τους έξω από αυτό - τι τραβάνε τα παιδιά του "οκταώρου" και τι μέλλον μας φτιάχνουν μ ε υπερωρίες χωρίς αμοιβή;! Τα πόδια που έβρεχε ο Ειρηνικός και τα βλέματα που ατένιζαν στον ορίζοντα. Στα Ελληνικά, το "Reverie" του Ηλία Θάνου ήταν εξαιρετικό. Ατμόσφαιρα, δυνατή ιστορία, εξαιρετική σκηνοθεσία! Ο "κλέφτης" της Ιρίνα Μπόικο ήταν ίσως όρι καλύτερο για φινάλε της ημέρας. Δροσερή ταινία με απολαυστικούς διαλόγους των μικρών πρωταγωνιστών και φοβέρη ιστορία! Είμαι ο κλέφτης!...Τι κερδίζω? Το "Exit" - φωτό κάτω -του Θανάση Τότσικα , η ιστορία τριών ανθρώπων που δεν αντέχουν την δουλειά τους και τελικά καταφέρνουν να βρούν την έξοφο από αυτήν! Πολύ καλή δουλιά σκηνοθετικά, πολύ ωραία μουσική και ιστορία που "πατάει" γερά στις μέρες μας. Σαν road movie με φάνηκε! Πολύ καλό ήταν και το "Single bed" του Γιώργου Κουβαρά, που είχε ατμόσφαιρα και ανατροπές!...



Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2005

Ένας «κόσμος» ολάκερος!…


Ποιοι παρακολουθούν τις προβολές του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, εκτός από τους συμμετέχοντες, τους προσκεκλημένους τους δημοσιογράφους και τους κριτικούς;

Η πιο δύσκολη (;) ερώτηση κάθε Φεστιβάλ! Το κοινό που γεμίζει τις αίθουσες – όταν δεν είναι μισογεμάτες ή μισοάδειες – και βλέπει όσες περισσότερες ταινίες μπορεί να επιτρέπει το καθημερινό «χαμαλίκι».

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κάποιος πόσο φανατικοί φίλοι και φίλες του κινηματογράφου ζουν ανάμεσα μας ή ζούμε ανάμεσα τους αν προτιμάτε, αν δεν βρει κάποια «σημάδια» τους, σε μια κουβέντα στο φουαγιέ ή σε κάποια σημειώματα στα «blog» - που μας φέρνουν πιο κοντά!…

Άνθρωποι αλαφροΐσκιωτοι - που κι αν σε πατήσουν δεν το καταλαβαίνεις! – οι οποίοι ανακαλούν σε χρόνο μηδενικό, διάλογους, ατάκες, τραγούδια, σκηνές ολόκληρες από ταινίες που έχουν παρακολουθήσει, έτσι όπως μόνο ένας «φαν» μπορεί να παρακολουθήσει. Ατημέλητοι ή «σενιαρισμένοι» μπορούν να συζητάνε με τις ώρες για αυτά που είδανε μέσα στην αίθουσα, σα να μην υπάρχει τίποτα άλλο να συζητηθεί. Έτσι κι αλλιώς την επόμενη εβδομάδα δεν θα υπάρχει Φεστιβάλ για να συζητάμε για ταινίες!…

Η επόμενη βδομάδα και όσες θα την ακολουθήσουν, είναι ένα από τα θέματα συζήτησης για το τι θα υπάρχει «κινηματογραφικώς» στη Δράμα. Ολύμπια, Αστέρια, «We Few» - όσοι «σινεφίλ» δεν τους ξέρετε, είστε επιεικώς ξεκομμένοι από τον «κόσμο» . Αλλά ο «κόσμος» είναι μια μεγάλη ιστορία που θα μας απασχολήσει όταν θα έρθει ο καιρός να πέσουν τα κάστανα στη γη!…

Η Σοφία - Svetlana Yancheva - από την ταινία της Σβέτλα Τσοτσόρκοβα, πάνω δεξιά και η γλυκιά principessa - Milica Spasoyevics - από τον "Χάρτινο Πρίγκηπα" του Marko Kostic κάτω αριστερά...Οι δύο καλύτερες από αυτές που πρόλαβα ταινίες, μαζί με το "Στο σκοτάδι" των Sallas y Rampoldi από την Αργεντινή!

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2005

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες…

Τελείωσε η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης, άρχισε το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Ακολουθεί το Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κι έπειτα τα …Χριστούγεννα!…

Πολύ ενδιαφέρουσες είναι και οι δύο εκθέσεις φωτογραφίας που λειτουργούν παράλληλα με το φεστιβάλ. Η συλλογική έκθεση φωτογραφίας με τον τίτλο «Δράμας Δρώμενα» - υπάρχει κι ένα πολύ όμορφο λεύκωμα που εξέδωσε το Φεστιβάλ από τις φωτογραφίες που εκτίθενται – αποτυπώνει σε ασπρόμαυρο χαρτί τις καθημερινές «αιωνιότητες» των ανθρώπων του τόπου μας. Τα κάδρα των Γιώργου Κασαπίδη, Ανέστη Πάτκα, Σάκη Βέργου, Δημήτρη Μακρίδη, Γιώργου Παπαδόπουλου, Ιορδάνη Σταμπουλάκη ιστορούν πολλά περισσότερα από όσα χωράει αυτή η στήλη. Η άλλη έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες, γνωστών ηθοποιών που προέρχονται από το πολύτιμο αρχείο της Ε.Ρ.Τ.. Αξέχαστοι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες σε στιγμιότυπα που ζωντανεύουν την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου…

Στις ταινίες που είδα την πρώτη μέρα – τρεισήμισι με πεντέμισι στα Ολύμπια - μου άρεσε το «Τοις μετρητής» του Sean Ellis, για την πολύ ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στον εργασιακό χρόνο ενός νεαρού φοιτητή Σχολής Καλών τεχνών και των συναδέλφων του σ’ ένα σούπερ μάρκετ. «Το φιλί» του Stefan Le Lay παρότι έφερε τα πάνω – κάτω, ήταν πολύ διασκεδαστικό, ενώ ο συνάδελφος ραδιοφωνικός παραγωγός του Ράδιο Κάντρι 97,8, παρότι έκανε πολλές αφιερώσεις, μας έφερε κοντά στον κόσμο των ιθαγενών της Αυστραλίας, των Αβοριγίνων και στα προβλήματα που ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν, στην ταινία του Warwick Thornton, «Πράσινη Στέππα». Ταινία με πολύ καλό σάουντρακ συν τοις άλλοις, το έχει άλλωστε η Αυστραλία το καλό μουσικό της «κλίμα»!


Επάνω δεξιά ο David Page ως d.j. Penny του Radio Country στην διάρκεια του Green Bush Show! Κάτω δεξιά η αφίσα του Cashback!...

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2005

Το τέλος είναι δική σου υπόθεση…

Θα κυλιστείς και πάλι στο χρυσό στρώμα με τα θυμωμένα φύλλα. Στην αυλή της πόλης. Θα σηκωθείς και θα τρέξεις προς την αγκαλιά του, θα με θυμάσαι κυκλωμένο από το βλέμμα σου, με τα δυο σου μάτια καρφωμένος σαν κάδρο πάνω από το κρεβάτι σου. Όταν ο παγωμένος χρόνος θα μετράει ανήσυχος τον σφυγμό σου, εσύ θα με γυρεύεις σαν καλοκαιρινό σύγνεφο. Τα δέντρα θα γελάνε, γυμνά στα λουτρά του φθινοπώρου…

Στο σκοτάδι πριν από την όραση θα περιφέρεται μια λεπτή φιγούρα. Σε πρώτο πλάνο θα ξετυλίγεις το φουλάρι σου. Εκεί η ανάσα σου και μια οινοπνευματώδης λίμνη μέσα στα χέρια σου. Το ανάγλυφο του βυθού της θα ‘ναι η τελευταία εικόνα που θα θυμούνται οι προσηλωμένοι σου θεατές.

Τα δάκρυα θα ‘ναι δικά τους, μη φοβηθείς. Στους τίτλους να με κρύψεις κάτω απ’ τα ονόματα. Το βραβείο να το φυλάξεις μαζί με τ’ απολυτήρια της περασμένης σου ζωής…

Ένας νεαρός άνδρας κάνει αίτηση για να του αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα και να δοθεί σε κάποιον αλλοδαπό που ζητάει πολιτικό άσυλο χωρίς να εισακούεται από τις αρχές, που αιφνιδιάζονται από το πρωτοφανές αίτημα. Μετά από πολλούς μήνες γνωμοδοτούν να γίνει δεκτή η «ανταλλαγή» υπηκοότητας με έναν απαράβατο όρο. Να τηρηθούν κατά γράμμα οι διαδικασίες για τον Έλληνα που θα χάσει την υπηκοότητα. Το υπουργείο Εσωτερικών θα έχει τον τελευταίο λόγο σε μία εβδομάδα. Ο νεαρός είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την ζωή του και να πάει στην χώρα προέλευσης του πολιτικού πρόσφυγα, όπου υπάρχει σε εξέλιξη αντάρτικο κίνημα. Ο πρόσφυγας διώκεται εκεί για τρομοκρατική δράση. Στη μια βδομάδα που απομένει μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασης και την πολύ πιθανή απέλαση του, ο νεαρός βλέπει τη ζωή του και μετρά την κατάσταση μέσα από τα μάτια της αγαπημένης του…

Το τέλος είναι δική σου υπόθεση…


Η φωτό είναι του Ανέστη Πάτκα από την γιορτή του Αγίου Πνέυματος στο Φαλακρό και εκτίθεται μαζί με άλλες φωτό των: Σάκη Βέργου, Δημήτρη Μακρίδη, Γιώργου Κασαπίδη, Ιορδάνη Σταμπουλάκη και Γιώργου Παπαδόπουλου, υπό τον τίτλο Δράμας Δρώμενα στην αίθουσα Ελευθερία στην οδό Βενιζέλου της Δράμας. Οι φωτογραφίες έχουν εκδοθεί και σε λέυκωμα από το Φεστιβάλ και το Υπουργείο Πολιτισμού.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2005

Στο μαγικό "σκοτάδι"...

Γλυκά του φθινοπώρου νέφη στον ουρανό, τα «τύμπανα» χτυπάνε στον Κορύλοβο και ο μακρινός ρυθμικός ήχος τους κάνει τα κιτρινισμένα φύλλα στην πλατεία να χορεύουν. Οι διαβάτες δεν καταλαβαίνουν πολλά, θυμούνται τα παρελθόντα χρόνια και την «ξιπασιά» με τα λέιζερ, ίσως να θυμούνται και τα χρέη, αλλά αυτή η συζήτηση γίνεται όταν η γιορτή τελειώνει. Τα στολίδια έχουν κρεμαστεί και τα φώτα έχουν ανάψει, όμως όλα θα συμβούν στο μαγικό «σκοτάδι» των αιθουσών…

Αναρωτιέμαι καμιά φορά πότε φτάσαμε ως εδώ. Από τη μια η «πόλη» που αν δεν είχε το Φεστιβάλ, έστω κι έτσι για μια μόνο εβδομάδα ζωντανό στο κέντρο της, θα ήταν απλά μια κουκίδα χωρίς σημασία στα μάτια των ανθρώπων της που «ερασιτεχνικά» σμιλεύουν τις πτυχές της καθημερινότητα τους. Από την άλλη η πολιτεία, ο «φορέας», το «κύκλωμα» αλλά και οι δημιουργοί που κινούνται μέσα σ’ αυτό ή στις παρυφές του. Στο μέσον οι αίθουσες, τα φουαγιέ και οι συζητήσεις…

28ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους – 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Από αύριο μέχρι και την Παρασκευή οι μηχανές προβολής θα «ανάψουν», τα φιλμάκια θα ξετυλίξουν τις ιστορίες που φέρνουν φέτος οι «μικρομηκάδες», οι θεατές θα στριμώχνονται στις βραδινές προβολές και η γιορτή θα είναι σε εξέλιξη…

Καλή βδομάδα λοιπόν!

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2005

Ένα απόγευμα στη ...Νορβηγία!


Με τα σύννεφα μαζεμένα πάνω από την Δράμα και την βροχή να πέφτει συνεχώς με μικρές διακοπές, οι πολυκατοικίες χαμήλωσαν, τα δέντρα αυξήθηκαν, η υγρασία έτσι κι αλλιώς ήταν αρκετή, φαντάζομαι ότι και οι παραλίες της Καβάλας θα είχαν γίνει πιο απόκρημνες και πράσινες για να μοιάζουν με φιόρδ. Σαν τη Νορβηγία έμοιαζε ξάφνου η χώρα…

Δεν είχαν περάσει παρά λίγες ημέρες που είχε αναδειχθεί ως «η καλύτερη χώρα στον κόσμο για να ζει κανείς» και στις εκλογές της περασμένης Κυριακής ο κεντροαριστερός συνασπισμός με επικεφαλής τον Γιανς Στόλτενμπέργκ κέρδισε μετά από 20 χρόνια με κύρια εξαγγελία την παροχή μεγαλύτερων κονδυλίων στην κοινωνική πρόνοια και στην παιδεία.

Οι σκανδιναβικές χώρες, με προεξάρχουσα «την χώρα των Βίκινγκς», είναι έτη φωτός μπροστά σε θέματα κοινωνικής πολιτικής από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.

Η Νορβηγία – τα στοιχεία παρέθεσε ο Γιάννης Τριάντης στην προχθεσινή του στήλη στην «Ε» - έχει δημιουργήσει ένα «ταμείο αποταμίευσης χρημάτων για τις επόμενες γενιές» στο οποίο υπάρχουν σήμερα 154 δις Ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 33.000 Ευρώ για κάθε πολίτη της Νορβηγίας. Όσο περίπου είναι δηλαδή το κατά κεφαλήν χρέος για μας τους Έλληνες!

Κάτι τέτοια μαθαίνουμε και γελάμε με τα «κατορθώματα» των δικών μας πολιτικών, για να μη κλαίμε όλοι μαζί ως πολίτες με το ότι εμείς τους επιλέγουμε!


Νορβηγία είπα και θυμήθηκα την «ψόφια» φέτος Ρόζενμποργκ, που έριξε τρία – άντε καλά δύο, το ένα ήταν «δώρο» - γκολάκια στον «υπερπλήρη» Ολυμπιακό μέσα στο Καραισκάκη!…

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2005

Ημέρα απολύσεως…

Σαν σήμερα, πριν από 13 χρόνια είχα απολυθεί από το Πεζικό. Είχε τότε – πρώτος στην ιεραρχία των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ο μεγάλος Καραμανλής, δεύτερος (φτου σκόρδο!) ο "οξ απ' εδώ" - απεργία διαρκείας στα Ταχυδρομεία. Για κακή μας τύχη απεργούσαν εκείνη τη μέρα και οι σιδηροδρομικοί, ούτε με φύλλο πορείας για τρένο μπορούσαμε να «δραπετεύσουμε». Στο στρατόπεδο κανείς μας δεν ήθελε να μείνει, ούτε για πλάκα, μία ακόμη μέρα, στο Διδυμότειχο δεν είχαμε λεφτά για να κυκλοφορήσουμε ή να διανυκτερεύσουμε . Έτσι οι πέντε απολυθέντες, υπόχρεοι μειωμένης θητείας, της «σειράς» μας αποφασίσαμε να κατέβουμε από το Διδυμότειχο στη Δράμα και την Καβάλα, ενώνοντας τις δραχμές που είχαν απομείνει στις τσέπες μας μετά από εβδομάδες απεργιακών κινητοποιήσεων. Ως «εξαμηνίτες» είχαμε να πάρουμε άδεια μεγάλο διάστημα και οι ταχυδρομικές επιταγές που έστελναν οι γονείς, έμεναν στα ράφια των ταχυδρομικών γραφείων. Βγήκαμε από το στρατόπεδο μετρήσαμε τα λεφτά και συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε, όλοι μαζί, κάνα δυο χιλιάρικα στις τσέπες μας! Μέχρι την Αλεξανδρούπολη φτάναμε δε φτάναμε με τόσα λεφτά. Κάποιοι είχαν αρχίσει να πανικοβάλλονται κάποιοι το διασκεδάζαμε μέχρι να εξαντλήσουμε τις τελευταίες πιθανότητες κάτι να βρεθεί. Ως εκ θαύματος, στο ταχυδρομείο του Διδυμοτείχου, υπήρχε μια επιταγή που είχε σταλεί από τον Αύγουστο στο όνομα μου, αξίας πέντε χιλιάδων δραχμών. Χαρές και πανηγύρια και ντουγρού για το Κ.Τ.Ε.Λ. Τα χρήματα έφταναν για να αγοράσουμε εισιτήρια μέχρι την Καβάλα. Από εκεί μέχρι τη Δράμα δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά μάλλον κάποιου συγγενής ήρθε και μας πήρε με αυτοκίνητο…



Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2005

Πετάει, πετάει ο γάιδαρος;!…

Αν ιδρυθεί μια καινούργια εταιρία στην θέση των Ολυμπιακών Αερογραμμών, τότε θα πρέπει να ονομάσει ένα από τα καινούργια αεροσκάφη που κάποια στιγμή θα εντάξει στον στόλο της, Γάιδαρος! Όπως λέμε Ίκαρος…

Μπορεί βέβαια να μην υπάρξει διάδοχος εταιρία, αλλά κάποια από τις υπάρχουσες, η εξής μία και «αγία» αεροπορική εταιρία Aegean, να αναλάβει το πτητικό έργο και την είσπραξη των επιχορηγήσεων για τα δρομολόγια των άγονων γραμμών. ( Τι πράγμα κι αυτό στην «Ψωροκώσταινα», να υπάρχουν τόποι με αεροδρόμιο, στους οποίους τα δρομολόγια των αεροπλάνων είναι λιγότερο συχνά από ότι τα δρομολόγια αμερικανικών αεροπλάνων για την Αλάσκα!)

Πίκρα! Τι θα κάνει η νέα εταιρία με τους βουλευτές μας; Φανταστείτε να πάρει το πτητικό έργο των Ο.Α. καμία «αλλοδαπή» εταιρία; Θα δώσει τσάμπα εισιτήρια στους μεροκαματιάρηδες «εθνοπατέρες» ή θα πληρώνουν κι αυτοί κανονικά;

Και πως θα κάνουμε εκλογές αν δεν υπάρχουν οι Ο.Α.; Πως θα κουβαλάνε τα κόμματα τους ετεροδημότες από το Ντίσελντορφ και την Μελβούρνη, από το Ναϊρόμπι και την Αθήνα;

Ποια άλλη εταιρία θα πληρώνει αδιαμαρτύρητα τα πανάκριβα τέλη αεροδρομίου στο «Ελ Βενιζελ», όντας ο μεγαλύτερος χρήστης του, ούτως ώστε να κάνουν απόσβεση της επένδυσης οι Γερμανοί ιδιοκτήτες του;

Ποια άλλη εταιρία – «τύφλα» να έχει ο Αργούδημος! – θα είχε υποστεί τέτοια δυσφήμηση από τα Μ.Μ.Ε, όντας μια από τις πλέον αξιόπιστες αεροπορικές εταιρίες στον κόσμο;…

Η φωτοφραφία είναι άσχετη με το θέμα πλην του συμπαθέστατου γαϊδάρου!...

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2005

Γι’ αυτό, τον ορίζοντα φίλε…


Τις περισσότερες φορές όταν γράφω το μυαλό μου κάνει βιαστικές βόλτες στα πιο πρόσφατα γεγονότα που θυμάμαι. Σπάνια υπάρχουν κάποιες απόπειρες να «ξαναστήσω» μια ιστορία που έχει συμβεί παλιότερα, κυρίως επειδή δεν συνηθίζω να σκαλίζω τα γραπτά μου. Για να είναι όπως όταν τα έγραψα, να εκφράζουν μόνο εκείνες τις στιγμές. Ελάχιστα ασχολούμαι και με τις αναμνήσεις μου!…

Μου έλεγε ένας φίλος χθες ότι βρήκε μια απόδειξη από ένα ξενοδοχείο όπου είχε πάει με μια από τις πρώην του, κατά σύμπτωση την πιο «μοιραία» μέχρι τώρα. Η απόδειξη έγραφε το όνομα της, του θύμισε το σκηνικό και μετά το «σκηνικό» πήρε φωτιά και έμεινε αυτός να προσπαθεί να το σβήσει μέσα στη νύχτα μην γίνει παρανάλωμα κι η πόλη μαζί με το παλιό «σκηνικό», αφού η εξέλιξη εκείνης της ιστορίας είχε πολλά άλλα κακά σκηνικά. Τελικά έχασε την διάθεση του για οτιδήποτε και έμεινε μέσα παλεύοντας με τα παρελθόντα ναυάγια που βουλιάζουν μέχρι τον πυθμένα μόνο όταν δεν κοιτάς μέσα στη θάλασσα που σε ταξιδεύει προς το μέλλον. Γι’ αυτό, τον ορίζοντα φίλε, τον ορίζοντα να κοιτάς!…

Είναι όμως κάποιες φορές που αισθάνεσαι την πρόκληση να κοιτάξεις μέσα στα παγωμένα νερά. Μια ακατανίκητη παρόρμηση σε σπρώχνει προς την κουπαστή της ημέρας, γέρνεις το σώμα και κοιτάζεις…

Τι βλέπεις; Μη μου πεις δεν θέλω να ξέρω!…

Θα προσπαθήσω μιαν άλλη μέρα να σου πω, πως ξεκολλάς από την κουπαστή. Και μιαν άλλη, μάλλον νύχτα με καλό κρασί που εσύ θα διαλέξεις, θα σου πω πώς να ανασύρεις κάποια τιμαλφή απ’ τα κουφάρια των ναυαγισμένων σκαριών. Καλημέρες!…

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2005

Χωρίς λόγο...

Ε λοιπόν! Δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ, σκέφτηκε.

Προχώρησε μέσα στην κάψα και χάθηκε στην πρώτη στροφή. Το τσιγάρο που πέταξε καθώς έστριβε, άφηνε τα τελευταία σήματα του. Η ιστορία του αμέριμνου καπνού και μιας ύποπτης αποχώρησης από τον λόγο. Στα δωμάτια της γειτονιάς, έμπαινε μαζί με την αποπνικτική ζέστη η γλυκειά μελωδία του ''Mother's little helper'' των Rolling Stones. Ένα ξεχασμένο ραδιοφωνάκι στην στέγη της εκκλησίας,στην βάση του τρούλου, έκλεβε ''ασεβείς νότες'' από τα ράφια ενός ολότελα φανταστικού δισκοπωλείου και τις σκορπούσε τριγύρω. Ακούει κανείς τόσο όσο ασφυκτιά μέσα στο λιοπύρι;!...

Θα περιμένω ν' ακούσω τι έχετε να μου πείτε, τι τραγούδια θα σκαρώσετε, τι ποιήματα θα γράφετε τα γαλάζια βράδια. Δεν θα αποκρίνομαι όμως, συνέχισε την σκέψη του. Θα προσπερνάω όπως εσείς, σιωπηλός, σαν να μην συμβαίνει τίποτα εντός μου.

Έβγαλε ένα εισητήριο στο πρακτορείο και στάθηκε σε μια κολώνα περιμένοντας την αναχώρηση. Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές, χωρίς λόγο. Ότι άφηνε πίσω ήταν η σκιά μιας ζωής που χαραμίστηκε μέσα στον ήχο της. Στο εξής θα προσέχει κάθετι που συμβαίνει γύρω του, ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στον λόγο που μέσα στις δικές του κουβέντες χάθηκε.

Έστριψε ένα ακόμη τσιγάρο, έριξε μια κοφτή ματιά στους συνεπιβάτες του που άρχισαν να επιβιβάζονται στο λεωφορείο, ενώ στο παραπλήσιο καφέ η φωνή της Julee Cruise τραγουδούσε για καλοκαιρινά φιλιά, δάκρυα του Χειμώνα.

Σάββατο 24 Αυγούστου, ώρα αναχώρησης 19:30. Τα εισιτήρια δεν λένε ποτέ ψέματα...
Ήταν η τελευταία ημέρα που κάποιος άκουσε την φωνή του, πάνε χρόνια από τότε...

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2005

Ο ήλιος στο στόμα της «κόρης»...

Σα να ίδρυσε προσωρινό καθεστώς ο ήλιος, τα νέφη εξόριστα κι ο ορίζοντας καταγάλανος μέχρις εκεί που φτάνει το μάτι. Άνοιξη μέσα στο Φθινόπωρο. Αλλά η πρώτη «κόρη» της εργάσιμης εβδομάδας κοιτάει βιαστικά τα πράγματα, προσπαθώντας να προλάβει τα του οκταώρου κι όλα τα’ άλλα που δυναστεύουν την καθημερινότητα. Πότε βασανιστικά, πότε λυτρωτικά. Είχε μια απορία για το πώς γίνεται να συζητάμε επί ώρες με φίλους και φίλες και να μην γνωρίζουμε καλά – καλά τι μισθό παίρνει ο καθείς, πόσα χρόνια είναι ασφαλισμένος, τι προϋπηρεσία και σπουδές έχει, κατά πόσο «τρώει» ακόμα τα λεφτά του μπαμπά. Έλυσε τηλεπικοινωνιακώς μια, εργασιακού χαρακτήρα παρεξήγηση με επιβάτιδα πτήσης προς το Λονδίνο και έπιασε να ξεφυλλίζει τις εφημερίδες…
Η «αδυναμία» της οικονομίας να παράσχει επίδομα θέρμανσης στους χειμαζόμενους χαμηλόμισθους. Οι χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ένα ευφρόσυνο σημάδι στον ουρανό πάνω απ΄’ τις πόλεις…
Είχε αρχίσει να γέρνει ο υπέροχος ήλιος, το «θρίλερ των καύσιμων» ήτανε ακόμα στην αρχή του, το ραδιόφωνο έπαιζε νοσταλγικά τραγούδια από την δεκαετία του ’70. «Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες, στον κάμπο θα ‘χουν κιόλας οργώσει τη γη…». Η πρώτη «κόρη» της βδομάδας πήρε το δρόμο για το σπίτι αποκαμωμένη, άκουγε τον στίχο, σιγοτραγουδούσε και προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυα για κάποιον έρωτα, παλιό ή νέο δεν είπε, απόντα. Σαν το Ναζίμ και τον Μάνο, απουσιάζουν οι έρωτες…

Στη φωτό ο ήλιος καθώς ανατέλλει πίσω από την Θάσο...

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2005

11/9 : Με την Χιλή στα χείλη της καρδιάς...


Χρόνο το χρόνο απομακρύνεται εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη του1973. Ένα πρωινό που δεν έζησα, αλλά σ’ αυτό, το πρωινό στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, απαντώ την ημερομηνία όπου χάθηκαν άνθρωποι που εκτίμησα και αγάπησα στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα. Καθώς αιωρείται στον αέρα η αδικαίωτη απαίτηση όλων για δικαιοσύνη. Σαλβαντόρ Αλιέντε, πρόεδρος, Βίκτωρ Χάρα, υπουργός πολιτισμού και δεκάδες χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές και αγωνίστριες της δημοκρατίας στη Χιλή. Τσαλαπατημένος ανθός στο χέρσο χωράφι της ιστορίας, η διακυβέρνηση της Χιλής από τις δυνάμεις της Αριστεράς μετά από τη νίκη τους σε εκλογές το 1970, οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, η αντίσταση στις απόπειρες αποσταθεροποίησης από τις Η.Π.Α., η κινητοποίηση του λαού της Χιλής για να κάνει την πατρίδα, πατρίδα του καθένα και όχι μοναχά των λίγων.
Μπορεί να κρίνει από πολλές πλευρές ο καθένας την «Άνοιξη» της
Χιλής, κυρίως για αυτά που δίστασε ή δεν πρόλαβε να κάνει στα χρόνια που φύσαγε ο άνεμος της στην μακρόστενη λωρίδα της Αμερικάνικης γης από τους Τροπικού σχεδόν μέχρι την Αραουκανία των Μαπούτσε και την ακριτική Γη του Πυρός. Αλλά εμείς που ήδη ξέρουμε τι έγινε στην Χιλή, σαν σήμερα πριν τριάντα δύο χρόνια, ας συζητάμε για αυτήν για να μαθαίνουν τα παιδιά και οι νέοι την πίσω πλευρά της 11ης Σεπτεμβρίου.
Με την Χιλή στα χείλη της καρδιάς, σαν αξέχαστο φιλί ή σαν τσιγάρο σε διάδρομο δικαστηρίου που τα μέλη του διστάζουν να
συνεδριάσουν…

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2005

«Ζήσε κι άσε να ζήσουν» (δηλ. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε μη 'σου 'ρθει στην κεφάλα!)

Εκκρεμεί εδώ και μήνες μια βόλτα στην Θεσσαλονίκη και με την «ευκαιρία» της Δ.Ε.Θ. είναι καλή ευκαιρία αυτό το Σαββατοκύριακο. Δεν γνωρίζω τι υποδοχή θα έχει στο αεροδρόμιο ο κ. Καραμανλής, αλλά το σίγουρο είναι ότι έξω από τις εγκαταστάσεις της Δ.Ε.Θ., σήμερα το απόγευμα , θα υπάρχει κοσμοσυρροή. Με όλα όσα έχει κάνει η κυβέρνηση από τον περασμένο Μάρτιο και κυρίως με αυτά που πρόκειται να εξαγγελθούν από την Θεσσαλονίκη, οι κινητοποιήσεις αναμένονται μαζικές. Προσθέστε και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είναι στην αντιπολίτευση, άρα οι «ΠΑΣΟΚιοί» δεν έχουν λόγο να μείνουν στο σπίτι, αναμένεται να ζήσουμε μέρες του Ιουνίου του 2003 στη συμπρωτεύουσα!…

Υπάρχει ένα πολύ «συμπαθητικό» σύνθημα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, από κάποιους οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο λέει: ζήσε κι άσε να ζήσουν,
"live and let live" στην αγγλική. Μη μου πείτε ότι δεν συγκινηθήκατε και μόνο από το διάβασμα της πιο κομψής και αόριστης μπαρούφας για την ζωή; Ζήσε, έτσι απλά, σαν μύγα, σαν στρουθοκάμηλος ή σαν σκλάβος κι άσε τους άλλους να ζήσουν, σαν βάτραχοι, σαν γαϊδουράγκαθα ή σαν δυνάστες. Ζήσε σαν λύκος, αλλά άσε και τα πρόβατα να ζήσουν, πέθανε δηλαδή από την πείνα ή ζήσε μ’ αυτήν. Ζήσε σαν απατεώνας και άσε τα θύματα σου να ζήσουν κι αυτά. Ζήσε σαν τον Μπους κι άσε τους πρόσφυγες της Νέας Ορλεάνης να ζουν καλύτερα στους χώρους συγκέντρωσης προσφύγων του Τέξας, όπως λέει και η μαμά – Μπάρμπαρα. Φτάνει να ζήσεις ή να μάθεις να ζεις έτσι!...

Το σκίτσο είναι του αξεπέραστου Αλτάν. Σκατά - με το συμπάθειο! - είμαστε και σκατά θα παραμείνουμε λέει ο κύριος αριστερά. Να μη χαλαμε και τις παραδόσεις, προσθέτει ο έτερος!...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2005

…Στα λασπόνερα της Νέας Ορλεάνης

Έχουν περάσει δέκα ημέρες από το πέρασμα του κυκλώνα Κατρίνα από τις νότιες πολιτείες των Η.Π.Α. και η κατάσταση στις πληγείσες περιοχές παραμένει απελπιστική. Για την ακρίβεια οι κάτοικοι καλούνται τώρα, υπό τον φόβο επιδημιών, να εκκενώσουν την πόλη επειδή τα λιμνάζοντα νερά περιέχουν διάφορα βακτηρίδια. Μια πόλη που για χάρη των αυξημένων πολεμικών δαπανών των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, έμεινε χωρίς προστατευτικά φράγματα και μετατράπηκε σε λίμνη από τον πρώτο ισχυρό κυκλώνα που την έπληξε, μετατρέποντας την σε υγρό τάφο για χιλιάδες πολίτες της.
Οι κυκλώνες μπορεί να είναι φονικοί, αλλά όχι τόσο όσο στη Νέα Ορλεάνη, όπου η κρατική – ομοσπονδιακή μέριμνα, αλλά και το ενδιαφέρον των τοπικών αρχών ήταν μειωμένο, όχι μόνο πριν την έλευση της «Κατρίνα», αλλά και τις πρώτες ημέρες μετά από το πέρασμα της. Η πόλη δεν εκκενώθηκε γιατί δεν υπήρξε μέριμνα για να απομακρυνθούν όσοι δεν είχαν την άνεση ή το μέσο για να το κάνουν. Στοιχεία του 2001 αναφέρουν ότι το 25% των μαύρων στην πλειοψηφία τους κατοίκων του Νότου, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι Αρχές γνώριζαν ότι η αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης δεν θα άντεχε σε ένα μεγάλο χτύπημα του τυφώνα. Οι πολίτες όμως αφέθηκαν στην τύχη τους. Ίσως γιατί όσοι είχαν υψηλό lifetime vallue, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχουν φύγει.
Αναρωτιέται κανείς πως μια χώρα που γνωρίζει τους κινδύνους που την απειλούν όπως όλες οι άλλες π.χ. η Ελλάδα τους σεισμούς, η Κούβα τους κυκλώνες και τις Η.Π.Α., η Αιθιοπία την ξηρασία κλπ. δεν έχει προετοιμαστεί για κάθε ενδεχόμενο. Αν η «Κατρίνα» προκάλεσε χιλιάδες θύματα στον κόλπο του Μεξικού, τι μπορεί να προκαλέσει ο αναμενόμενος σεισμός στο ρήγμα του Αγίου Ανδρέα στη Καλιφόρνια;
Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από φυσικές καταστροφές που μερικές φορές είναι και αναπόφευκτες. Η ιστορία όμως, είναι εξίσου γεμάτη με τα επιτεύγματα που βελτίωσαν την προστασία των ανθρώπων από τα φυσικά φαινόμενα και οδήγησαν το ανθρώπινο γένος σε ένα πολιτισμένο επίπεδο.
Αυτός ο πολιτισμός είναι βουλιαγμένος στα λασπόνερα της Νέας Ορλεάνης.
Γιατί ακόμα και στην φτωχή σοσιαλιστική Κούβα, από όπου περνάνε οι τυφώνες, η ανθρώπινη ζωή διαφυλάσσεται πριν από οτιδήποτε άλλο, όταν υπάρχει κίνδυνος.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2005

"Νανοσυμπαντική" ευθυγράμμιση...

Με τι επιχειρήματα θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς έναν συμπολίτη του, που έχει ως υπέρτατη ενημέρωση του την ανάγνωση μιας αθλητικής εφημερίδας ή το αεράτο ξεφύλισμα μιας πολύχρωμης φυλλάδας με πιασάρικη σελιδοποίηση και αρκετές σελίδες, που παρατείνουν την περιήγηση στους αιθέρες της ανάλαφρης ποικιλότητας των media;
Στην εποχή που η εξασφάλιση του επιούσιου άρτου είναι το μοναδικό ενδιαφέρον του καθενός- άντε και κανένα αθλητικό, πολιτιστικό, μη κυβερνητικό σωματείο - τι σημασία μπορεί να έχει οτιδήποτε πέρα από αυτό το αυστηρά προσδιορισμένο απο την καθημερινότητα προσωπικό σύμπαν;
Καμία, λένε οι στατιστικές, οι διαφημιστές, τελικά και οι ίδιοι οι πολίτες.
Αν όλοι οι κάτοικοι του πραγματικού σύμπαντος, ήταν νανοαστοί και αυτόπεριηγητές ιδιωτικών νανοσυμπάντων, τότε θα χωρούσαν στο ένθετο αγγελιών μίας και μόνο ταμπλόιντ λαικής εφημερίδας.
Η ενημερωτική μας ''δίψα'' εξαντλείται στις ειδησούλες που μπορεί να μας αποφέρουν κάποιο κέρδος (ποδόσφαιρο - στοίχημα - προπό,οικονομικά - χρηματιστήριο), να μας κάνουν να αισθανθούμε έστω και για λίγο νικητές ή ικανοί για μεγάλα πράγματα(αγώνες,εκδηλώσεις,φιλανθρωπίες), να μας προκαλέσουν το γέλιο( που έχει και ευεργετικά αποτελέσματα στην υγεία),να καθησυχάσουν τις ανησυχίες μας (μην και εγκαταλείψουμε το νανοσύμπαν μας πρόωρα) ή πολύ απλά να μας προτείνουν νέες διακοσμητικές τάσεις για το νανοσύμπαν μας(συσκευές,αξεσουάρ,κλπ.).
Και με τι να ασχοληθείς;
Υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας προσφέρει κάτι για το νανοσύμπαν μας;
Προφανώς όχι .
Αν υπήρχε άλλωστε, θα είχε στριμωχτεί στις σελίδες των ταμπλόιντ, με λίγα πλάνα θα φώτιζε από την οθόνη τον καινούργιο δερμάτινο τριθέσιο καναπέ μας, με λίγες νότες θα ξεπρόβαλε από το ραδιόφωνο, ίσως να το βρίσκαμε ένα απόγευμα στην θυρίδα εισερχομένων του ηλεκτρονικού μας ταχυδρομείου.
Αν ζούσε ο Μικρός Πρίγκηπας σήμερα, θα πήγαινε στο καλύτερο κολλέγιο και θα γινόταν σκοτωμός από τις κορασίδες για να εγγραφούν στο ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Φυσικά θα επέλεγε ένα δικό του επίγειο σύμπαν από τον πλανήτη του. Ποιος δεν ονειρεύεται να γίνει νανοαστός εξάλλου;
Κάτι Φρικιά, κάτι Γραφιάδες, κάτι Ελευθεριακοί, κάτι Ονειροπαρμένοι, κάτι Καταδικασμένοι στον πλανήτη Γη.
Εμείς ευτυχώς δραπετεύσαμε!
Οι δυνάμεις που αναπτύσονται από την νανοσυμπαντική ευθυγράμμιση διασφαλίζουν ότι δεν θα επιστρέψουμε γρήγορα στον καταραμένο πλανήτη των ανατροπών.
Χε-χε...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2005

Η "Δευτέρα Παρουσία"

Για ποιον λόγο επέστρεψε ως «σωτήρας» στην Δόξα, ο δοκιμασμένος στα διοικητικά της ομάδας και από τους βασικά υπεύθυνους για τον υποβιβασμό της στην Δ’ Εθνική κ. Κωνσταντίνος Τσιτσόπουλος; Προφανώς, επειδή δεν υπάρχει άλλος για να αναλάβει την Δόξα σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή. Κρίσιμες είναι οι στιγμές για την ομάδα όμως εδώ και μία δεκαετία, από την αρχή του κατήφορου προς την απαξίωση μέχρι τα τελευταία «σκιρτήματα» και την άνοδο μιας κατηγορίας τα τελευταία χρόνια. Ορφανίδης, Αντύπας και τώρα Χειρίδης – Τσιτσόπουλος.
Μια «ομερτά» κυριαρχεί στην πόλη επειδή ο κ. Κωνσταντίνος Τσιτσόπουλος πληρώνει. Για το ξενοδοχείο που κατέλυσε η αποστολή στην προετοιμασία, για την κάθοδο στην Αθήνα για τον αγώνα κυπέλλου, για τις μεταγραφές που έγιναν, για τα χρέη που άφησαν οι προηγούμενοι. Μη μιλάτε λένε κάποιοι βρέθηκε ένας άνθρωπος να πάρει την Δόξα. Μην τα σκαλίζετε όλα, για ποδόσφαιρο μιλάμε, όχι για την «βασιλεία των ουρανών»!!!
Το θέμα όμως είναι καθαρά ποδοσφαιρικό. Το να υπάρχει μια αξιόμαχη ομάδα που στο τέλος της χρονιάς θα έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, χωρίς να συσσωρεύονται χρέη, όπως γινόταν παλιότερα. Να αγωνίζεται στον αγωνιστικό χώρο με αξιοπρέπεια, διεκδικώντας τη νίκη σε κάθε αγώνα. Μια Δόξα που θα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και της Ιστορίας της.Μπορεί να το κάνει αυτό ο κ. Κωνσταντίνος Τσιτσόπουλος; Εγώ έχω την δική μου άποψη, αλλά επειδή αυτή είναι προσωπική, θα θέσω εν κατακλείδι ένα ερώτημα: Γιατί δεν ασχολήθηκαν διοικητικά με την Δόξα τα τελευταία χρόνια άνθρωποι που να μπορούν να την κάνουν αξιόμαχη και να μην προέρχονται από μια συγκεκριμένη «κλαδική» παραγόντων ή δήθεν παραγόντων;...



Λεζάντα φωτό: "Ιδού ο Νυμφίος..."

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2005

Ένα τσιγάρο δρόμος…

Με την σκέψη στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, εκεί ανάμεσα στο πολύβουο ποτάμι των διαδηλωτών, προσδοκώντας την στιγμή που δεν θα υπάρχουν δύο συγκεντρώσεις, ξεκίνησε η εβδομάδα ασθμαίνοντας λόγω μιας «ηλεκτρικής παρεξήγησης». Τα σχολεία υποδέχονται και πάλι τους καθηγητές, ενώ οι μαθητές χαμογελάνε αχόρταγα στην τελευταία βδομάδα πριν την νέα χρονιά…
Όσο βασανιστικά αργά αποτραβιούνται τα νερά της πλημμύρας στην Νέα Ορλεάνη, αποκαλύπτονται μαζί με τα πτώματα των θυμάτων αυτής της ασύλητπης τραγωδίας και οι πραγματικές διαστάσεις του «αμερικανικού ονείρου». Στενά(ό)χωρο όνειρο στο μέσο μιας μακριάς νύχτας για την ανθρωπότητα…
Θυμάμαι τον Δημήτρη, έναν καλό φίλο να εξηγεί στον Κυριάκο Δοματζόγλου – περαστικά σου Κυριάκο! - ότι δεν χρειάζεται να του λέει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που θυμήθηκα μόλις διάβασα την είδηση ότι ο ηγέτης των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου Ιμπραήμ Ρουγκόβα, πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα. Στις πρώτες φωτογραφίες που θυμάμαι τον Ρουγκόβα, κρατούσε στο χέρι την πίπα του. Αλλά το αποτέλεσμα αυτής της αγαπημένης, για πάρα πολλούς, συνήθειας, δεν μπορεί να περιγράψει την απόλαυση όσων την γνώρισαν και δεν την απαρνήθηκαν ποτέ. Εγώ την νοσταλγώ πια κάποιες φορές, αλλά μέχρις εκεί…

Δεκαπέντε χρόνια κλείνουν σήμερα από την πρώτη εκπομπή του Ράδιο Ηχώ – 92 μεγάκυκλοι στην Δράμα. Ένα τσιγάρο δρόμος μου φαίνονται τόσα χρόνια!…

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2005

Με τον «τρόπο» των Η.Π.Α….

Τρομακτικές διαστάσεις για μια χώρα που δεν είναι τριτοκοσμική, λαμβάνει το πέρασμα του κυκλώνα «Κατρίνα» από τις τρεις νότιες πολιτείες των Η.Π.Α. Αλαμπάμα, Μισισιπή και Λουϊζιάνα μετά από το ισοπεδωτικό χτύπημα του κυκλώνα, ήρθαν αντιμέτωπες με έναν κρατικό – ομοσπονδιακό μηχανισμό, ο οποίος - ευτυχώς να λέμε εμείς – άργησε να επέμβει χαρακτηριστικά ακόμα και στις πιο στοιχειώδεις περιπτώσεις μετά από μια θεομηνία.
Ένα ομόσπονδο – κράτος που διαθέτει δύναμη πυρός για να διαφεντεύει τον πλανήτη, αλλά δεν διαθέτει καμία δύναμη προστασίας για τους απροστάτευτους πολίτες του, είτε πρόκειται για την κοινωνική ασφάλιση, είτε για τρομοκρατικές επιθέσεις, είτε για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, οι οποίες είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό προβλέψιμες κυρίως στον χρόνο στον οποίο θα συμβούν, όχι τόσο στο πόσο καταστροφικοί θα είναι.
Αλλά ένα κράτος που ενδιαφέρεται για τους πολίτες εξαντλεί και την παραμικρή πιθανότητα να μην αφήσει σε μια ζώνη που μπορεί να ισοπεδωθεί από έναν κυκλώνα, τον οποιοδήποτε άνθρωπο. Στις εικόνες που είδαμε από τις Η.Π.Α. υπήρξε απομάκρυνση κατοίκων, αλλά στις πόλεις παρέμειναν δεκάδες χιλιάδες άλλοι, οι οποίοι και μετά το πέρασμα του κυκλώνα αντιμετώπισαν, την δίψα, την πείνα , την έλλειψη φαρμάκων, τους βιασμούς και τις λεηλασίες. Η Λουϊζιάνα για τρεις ημέρες μετά το πέρασμα του κυκλώνα, ήταν μια πόλη στην οποία περιπολούσε μόνο ο θάνατος, μια Βαγδάτη από την οποία απουσίαζε ο μακελάρης της, που σε κάθε περίπτωση εμφανίζεται ως «προστάτης». Ένα μεταμοντέρνο κρατικό μόρφωμα, με πολλές απαλλοτριωμένες υπέρ του ιδιωτικού τομέα υπηρεσίες, που πρέπει να ψηφίσει νόμο για να διαθέσει ποσά για έκτακτες ανάγκες. Ένα μόρφωμα που αποτελεί πρότυπο για πολλούς όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο προσφορότερος τρόπος για να σώσει κάποιον που υποφέρει, είναι να του δώσει την χαριστική βολή! Σιγά μην πληρώνουνε και νοσήλια!…

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2005

Ακριβό – κυριολεκτικά! – μου Φθινόπωρο!

Από τότε - 2002 - που ξεκίνησα να κρατάω σημειώσεις γύρω από την επικαιρότητα, τα κείμενα του Φθινοπώρου, είχαν μονίμως απαισιόδοξο τόνο, λόγω των συνεχών αυξήσεων που ήρθαν στη ζωή μας αρχικά με το Ευρώ και στη συνέχεια με την άνοδο στις τιμές των καυσίμων. Αρχικά ήταν οι στρογγυλοποιήσεις.
Όταν ολοκληρώθηκαν οι «στρογγυλοποιήσεις» των κερδοσκόπων από την καλοφαγία, ήρθε η άνοδος του πετρελαίου λόγω, άκουσον – άκουσον, της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, η οποία θα διασφάλιζε την τάξη και θα έβαζε στην ημερήσια παγκόσμια παραγωγή το ιρακινό πετρέλαιο. Τελικά αποδεικνύεται από τα πράγματα, ότι μόλις οι Αμερικανοί έλεγξαν και τα πετρελαϊκά αποθέματα του Ιράκ, άρχισαν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που πληρώνουμε όλοι. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κράτος – καζίνο αν δεν δολοφονούσε κιόλας, οπότε πρόκειται μάλλον για κράτος – γκάνγκστερ!…
Το πετρέλαιο είναι ακόμα ακριβό, αν δεν θυμάστε στην Θεσσαλονίκη οι μέρες που χρειάζονται θέρμανση τα νοικοκυριά είναι πάνω από τις μισές ενός χρόνου (190)! Με ακριβό πετρέλαιο θα ανέβουν πάλι οι τιμές σε όλα τα προϊόντα, από τα ταξί μέχρι τα χαρτομάντιλα και το ψωμί, ενώ από την πρώτη του νέου έτους βάλτε κι ένα 19% πάνω αν σκέφτεστε να αγοράσετε σπίτι! Κάντε και λίγη υπομονή ακόμα, να δούμε και τις εξαγγελίες από την Δ.Ε.Θ. για να κάνουμε την «σούμα»!...


Οι άσπρες κουκίδες στο βάθος της φωτό είναι τα σπίτια της Σκαλωτής, του τελευταίου χωριού πριν από το Παρθένο Δάσος του Φρακτού στο νομό Δράμας.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2005

Μια σχεδόν άδεια «φαρέτρα»…

Προκαλεί συγκίνηση η προσπάθεια δικαστικών λειτουργών να καθιερώσουν στο δικαιικό σύστημα της χώρας, την ενοχή λόγω «ψυχικής συνδρομής»! Δηλαδή λόγω της συμπάθειας που μπορεί να τρέφει κάποιος για έναν «τρομοκράτη» ή μια «τρομοκρατική» πράξη ή της συμμετοχής σε κάποια συλλογικότητα, από την οποία κάποιος έχει διαπράξει ένα ή περισσότερα εγκλήματα.
Αναφέρομαι στην υπόθεση του Ε.Λ.Α., που μπορεί να μην απασχολεί πια τα μέσα ενημέρωσης, αφού στην πρώτη δίκη οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν, ενώ στην δεύτερη δίκη αθωώθηκαν, ομόφωνα ο Γιάννης Σερίφης και ο Μιχάλης Κασσίμης και με ψήφους 2-1 οι Κανάς, Τσιγαρίδας, Αγαπίου και Αθανασάκη, λόγω του ότι δεν κρίθηκαν επαρκή τα στοιχεία που υπήρχαν στην δικογραφία για τις βομβιστικές επιθέσεις κατά κοινωφελών οργανισμών.
Ο εισαγγελέας της έδρας κ. Μιλτιάδης Ανδριωτέλλης όμως, άσκησε χθες έφεση υπέρ του νόμου κατά της αθωωτικής απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων και ζητά να δικαστούν οι κατηγορούμενοι που αθωώθηκαν με πλειοψηφία, σε δεύτερο βαθμό.
Ο εισαγγελέας διαφωνεί με την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου και επισημαίνει όπως και στην αγόρευση που είχε κάνει ως εισαγγελέας της έδρας, ότι οι τέσσερις πρέπει να καταδικαστούν για απλή συνέργεια στις εκρήξεις, με τη μορφή της ψυχικής συνδρομής.
Κι όλα αυτά για μια απλή συνέργεια για τέσσερις ανθρώπους που εκτίουν πολύχρονες καθείρξεις από την πρώτη δίκη του Ε.Λ.Α.;
Όχι βέβαια! Όλα αυτά για την καθιέρωση της ψυχικής συνδρομής, ως επαρκούς στοιχείου για την καταδίκη κατηγορουμένων στο μέλλον. Το τεκμήριο της αθωότητας θα περιοριστεί κατά πως φαίνεται σε ήσσονος σημασίας υποθέσεις.
Φανταστείτε τα μέλη ενός πολιτιστικού συλλόγου, του οποίου ο πρόεδρος – εν αγνοία των μελών - έχει συμμετάσχει σε τρομοκρατικές πράξεις. Θα μπορούσαν όλοι να καταδικαστούν ως απλοί συνεργοί, με την μορφή της ψυχικής συνδρομής. Φανταστείτε ακόμη τα μέλη ενός μαχητικού σωματείου εργαζομένων, που μπορεί σε κάποια δεδομένη να παραβούν το νόμο π.χ. καταλαμβάνοντας έναν εργασιακό χώρο. Θα παραπεμφθούν όλοι με την μορφή της ψυχικής συνδρομής!
Είναι τρομακτικά απλή η τροπή που παίρνουν τα πράγματα. Δεν θα χρειάζεται πάντα η επίκληση της ψυχικής συνδρομής, αλλά όταν χρειάζεται θα είναι ίσως το μοναδικό βέλος σε μια άδεια εισαγγελική φαρέτρα.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2005

Τι μπορεί να κάνει μια φήμη;

Οι αχτίδες του ήλιου σιγά – σιγά θα λοξέυουν καθώς θα πέφτουν στη γη, το χρώμα τους θα γίνει πιο γλυκό, η πλάση θα πάρει την τελευταία στροφή πριν το χειμώνα! Η ισημερία δεν απέχει πολύ, στα φαράγγια της Ροδόπης η νύχτα έρχεται από νωρίς πια. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους δημοσιεύεται ήδη στις ιστοσελίδες του, οι βόλτες στα χωριά του ορεινού όγκου πλησιάζουν…
Η Πανελλαδική διαδήλωση στην Δ.Ε.Θ. στις 10 Σεπτεμβρίου, είναι η πρώτη κινητοποίηση μετά τις διακοπές. Πολλές από τις ρυθμίσεις που ψήφισε η κυβέρνηση μέσα στο καλοκαίρι εφαρμόζονται τώρα, όπως η λειτουργία των καταστημάτων με το νέο ωράριο λειτουργίας. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, θα τεθεί το αίτημα για αυξήσεις 6-7% και για την παροχή επιδόματος θέρμανσης στους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους. Την ώρα που τα καύσιμα έχουν αυξηθεί κατά 30% και αναμένονται συνολικά αυξήσεις στην αγορά πάνω από 5% μόνο για την προσεχή περίοδο. Κι ο Θεός – ποιος Θεός; - βοηθός!…
Στην Βαγδάτη οι άνθρωποι ποδοπατούνται σκοτώνονται η δολοφονούνται, "έρμαια" του χάους που υποδέχτηκε τις δεκαετίες του καθεστώτος του Σαντάμ. Μια φήμη χθες, σκότωσε εκατοντάδες ανθρώπους, που παραβρίσκονταν σε ένα σιϊτικό προσκύνημα. Η φήμη - έλεγε - ότι κυκλοφορούσαν μεταξύ τους δύο καμικάζι που και να υπήρχαν δεν θα μπορούσαν να σκοτώσουν τόσους ανθρώπους! …
Εν κατακλείδι, ένα χειροκρότημα για τις μηνύσεις του «Ντέμη» προς τους υπαίτιους οπαδούς της ομάδας του για τα επεισόδια στο Περιστέρι!…

Πάνερμος...