Τετάρτη 31 Μαΐου 2006

Η πόλη έχει γείρει προς το Νότο…

Με την γλυκιά προσμονή του Μουντιάλ αποχαιρετούμε τον Μάη τον αειθαλή και καλοδεχόμαστε τον Ιούνιο με τις φαρδιές βερμούδες και τα κοκτέιλ του! Η Δράμα έχει γείρει νότια, νοτιανατολικά και ο κόσμος γλιστράει προς τις παραλίες της Καβάλας. Η Πηνελόπη από την Καβάλα μου λέει καθημερινά στο chatroom ότι πήγε για μπάνιο κι εγώ ο έρμος σκέφτομαι ότι ακόμα δεν βαφτίστηκα στα νερά της παραλίας Μυρτόφυτου. H citronella μας προτείνει μπλογκοσυνάντηση στην Ηρακλείτσα και ο Teofilo Chantre μας τραγουδάει πρωινιάτικα "Nha Gloria". Αν και πέφτει λίγο πιο κοντά από την παραλία Μυρτόφυτου, αν πάμε από Καβάλα, το Σάββατο στους Αμμόλοφους, στο «Koo» θα παίξουν ska και reggae οι Locomondo στα πλαίσια του καλοκαιρινού ταξιδιού τους στην επικράτεια, με την υποστήριξη του Ράδιο Ηχώ – 92 μεγάκυκλοι!…
Καλό Καλοκαίρι!!!

Τρίτη 30 Μαΐου 2006

Το γωνιακό «μυαλοπωλείο» μαραζώνει…

Θα έρθει κανείς να αγοράσει την ομάδα μας, τον Π.Α.Ο.Κ.; «Μυαλό» πουλάμε αλλά κανείς δεν φαίνεται να αγοράσει; Αφού όσοι έχουν χρήμα, έχουν και «μυαλό» και «γλώσσα»! Όπως η οικογένεια Αγγελόπουλου – μεγάλη η χάρη τους, μας ευχήθηκαν και καλή πορεία, δόξα σοι ο Θεός!!! – που δήλωσε με πολύ ευγένεια και τακτ, ότι της επροτάθει η αγορά της Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. αλλά για διάφορους λόγους δεν δύναται τώρα να την αγοράσει! Ανήμερα της «Άλωσης της Πόλης» οι αθεόφοβοι!…

Αλλά τι έμεινε σήμερα από τον Π.Α.Ο.Κ.;

Η σιωπή των περισσότερων και το παράπονο τους. Και οι λεονταρισμοί αυτών που δεν παύουν κάθε στιγμή να επαναλαμβάνουν ότι είναι «γωνιακό το μαγαζί». Ε και! Και εμείς εδώ στην οδό Άρεως και Εθνικής Επαναστάσεως γωνία έχουμε ένα γωνιακό μαγαζί που είναι χρόνια ξενοίκιαστο. Σε οικοδομή πενταετίας, άντε δεκαετίας, χωρίς ποτέ να έχει νοικιαστεί…

Μάθαμε επί δεκαετίες να καταγγέλλουμε το «Αθηναϊκό κράτος», αλλά ακόμα και σήμερα οι «μακεδονικές» φίρμες της πολιτικής ζωής εδώ πάνω, είναι «τσιράκια» των κομμάτων που εδρεύουν και εξασφαλίζουν την εκλογική νίκη από τις περιφέρεις της Αθήνας, Α’ και Β’.

Ερημώνει ο τόπος από επιχειρήσεις , μετακομίζουν στα «φθηνά» της βόρειας γειτονιάς μας για να κερδίσουν μερικά Ευρώπουλα παραπάνω και μετά μιλάμε για «γωνιακά μαγαζιά» και «κινήματα» και περιμένουμε τον «Σωτήρα». Τα γωνιακά μαγαζιά, αδέλφια μου «της άγνοιας και του μαρασμού» δουλεύουν κι από μόνα τους! Τα κινήματα δε, αναδεικνύουν από μόνα τους ηγέτες τους, δεν αναμένουν «Σωτήρες»!

Τα γωνιακά «μυαλοπωλεία» ζορίζονται και μαραζώνουν! Εις τον αιώνα τον άπαντα, φοβάμαι πολύ…

Δευτέρα 29 Μαΐου 2006

Ήρθε ή όχι το καλοκαίρι;!…

Τι να πρωτο-
παρακολουθήσει κανείς από τα όσα διαδρα-
ματίζονται καθημερινά; Έχει τον χρόνο και την διάθεση να ασχοληθεί με τα «τετριμμένα» της επικαιρότητας; Πως αντιλα-
μβανόμαστε την σχέση μας με την Τουρκία; Είναι ήρωας ή όχι ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης; Θα ψηφίσουμε με πολιτικά ή με θρησκευτικά κριτήρια στις προσεχείς εκλογές; Είδατε ή ακόμα «αντιστέκεστε», στην προβολή του «Κώδικα Ντα Βίντσι» στον κινηματογράφο;

Στην πολιτική δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν γενικά μονόδρομοι σε σύνθετα προβλήματα, πολιτικά και άλλα. Επομένως, η όποια άποψη μπορεί να είναι «συναισθηματική», «ρεαλιστική» ή ότι άλλο για τις σχέσεις μας με την Τουρκία ή για το αν είναι ήρωας ή όχι ο σμηναγός Ηλιάκης, αλλά είναι παρατραβηγμένο μια άποψη να «δαιμονοποιεί» κάποιον ή να «πρακτοροποιεί» κάποιον άλλον…

Στο «μέτωπο» των επερχόμενων Νομαρχιακών εκλογών, η υποψηφιότητα της Γκιουλμπεϊάζ Καραχασάν εξέλαβε ειδησεογραφικώς, την θέση μιας υποψηφιότητας π.χ. Αβραμόπουλου για τον Δήμο Αθηναίων, σε επίπεδο προβολής της και συζητήσεων γύρω από αυτήν. Η ουσία όμως απουσίαζε…

Στο ΠΑ..ΣΟ.Κ. πάντως ο Γιώργος Παπανδρέου ανέβαλλε το συνέδριο της Νεολαίας γιατί δεν ελέγχει τους πολιτικούς συσχετισμούς σε αυτήν! Πολύ θα ήθελε μάλλον να κάνει το ίδιο και με τις δημοτικές εκλογές στην Δράμα, μετά την προχθεσινή συγκέντρωση των «διαφωνούντων» του ΠΑ.ΣΟ.Κ στο Δημοτικό Ωδείο…

Επιθυμώ όμως κι εγώ να συνεισφέρω στον «δημόσιο διάλογο» με ένα φλέγον ερώτημα: ήρθε ή όχι το καλοκαίρι;!…

Σάββατο 27 Μαΐου 2006

Μα τον ρεβυθοκεφτέ της Νισύρου!…


Το πιο όμορφο δισκάκι που άκουσα πρόσφατα είναι το “Barcelona Raval Sessions 2”. Είχα ακούσει την πρώτη έκδοση αυτής της συλλογής πριν από μερικούς μήνες όταν την έβαλα στις αποσκευές μου καθώς επέστρεφα από την Βαρκελώνη. Η Ραβάλ είναι η συνοικία στο κεντρο της Βαρκελώνης όπου μένουν οι μετανάστες. Εσωτερικοί όπως Βάσκοι και Ανδαλουσιανοί αλλά και εξωτερικοί όπως Ασιάτες, Λατίνοι, Αφρικάνοι. Εκεί ζυμώνονται εκατοντάδες μουσικοί και γεννιέται το πιο ενδιαφέρον μουσικό υβρίδιο της εποχής μας, το επονομαζόμενο ροκ μεστίθο (rock mestizo). Στην δυλλογή περιλαμβάνονται περίπου τριάντα πέντε τραγούδια από συγκροτήματα που είτε είναι ήδη καθιερωμένα εκτός της Καταλονίας, είτε τώρα έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τις αισθήσεις μας. Όπου το βρείτε, αγοράστε το …με κλειστά μάτια!…

Το καλοκαίρι έφτασε πάλι γρήγορα. Η Άνοιξη – ποια Άνοιξη; - έμοιαζε πιο πολύ με φθινόπωρο. Κοντομάνικα βάλαμε την τελευταία εβδομάδα, η βροχή έπεσε γι’ άλλη μια χρονιά σε μεγάλες ποσότητες από τον Μάρτιο. Οι Rolling Stones ανέβαλαν την συναυλία τους στην Αθήνα λόγω τραυματισμού του Keith Richards

Α! Χθες άκουσα στην τηλεόραση για μια πρωτοποριακή τοπική εφημερίδα - μια ασπρόμαυρη "Εσπρέσσο" με πολιτικές ανυσηχίες για ευνόητους βιοποριστικούς ας πούμε λόγους! - που έχει φέρει άλλον αέρα στα δημοσιογραφικά πράγματα της Δράμας. Κι αισθάνθηκα μίζερος, μα τον ρεβυθοκεφτέ της Νισύρου!…

Παρασκευή 26 Μαΐου 2006

Οι δυσάρεστες σκέψεις «φεύγουν» γρήγορα…

Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω πια προοπτική μπορεί να υπάρχει στην συμβίωση μας με τους γείτονες, όσο η πολιτική του τουρκικού κράτους είναι καθαρά επεκτατική και η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι μόνο «κατευναστική» ως προς τις επιδιώξεις της γείτονος. Από την άλλη θα ήμουν ο τελευταίος που θα υποστήριζα «δυναμικές απαντήσεις». Αλλά και πάλι πώς να δικαιολογήσουμε το αίμα των νεκρών στελεχών των ενόπλων δυνάμεων;

Θα μπορούσαν να τινάξουν τα μυαλά του τούρκου πιλότου στον αέρα, όταν απείλησε τους λιμενικούς με πιστόλι για να μην του προσφερθεί βοήθεια με ελληνικά μέσα. Προτίμησαν οι λιμενικοί μας την πολιτισμένη λύση. Δεν τους κατηγορώ! Αλλά ο τούρκος πιλότος μπήκε στο FIR Αθηνών χωρίς άδεια πτήσης, όπως είναι υποχρεωμένα να κάνουν όλα τα αεροσκάφη – πολιτισμένων κρατών - σε όλα τα FIR όπου γης! Αυτή την παράνομη ενέργεια καταδίωξε ο έλληνας πιλότος Κώστας Ηλιάκης και ανάλογες ενέργειες καταδιώκουν κατά δεκάδες οι έλληνες πιλότοι των μαχητικών αεροσκαφών καθημερινά. Δεν είναι απλά ένας νόμος του ελληνικού κράτους, είναι ένας διεθνείς νόμος για να είναι ασφαλείς οι πτήσεις αεροσκαφών. Η περιφρόνηση των διεθνών συμβάσεων που δεν συμφέρουν την Τουρκία, δεν είναι θέμα διμερές των δύο κρατών, αλλά θέμα διεθνούς νομιμότητας.

Ο πιλότος που εκτελούσε κατά γράμμα τις εντολές των ανωτέρων του για την ντε φάκτο κατάργηση των διεθνών συμβάσεων για το δίκαιο στην θάλασσα και τον αέρα, στο Αιγαίο Πέλαγος, έβγαλε και πιστόλι – αν έβγαλε! – και ως κύριος επιβιβάσθηκε σε τουρκικό ελικόπτερο σα να μη συνέβη τίποτα! Και ο Ηλιάκης που έχασε την ζωή του υπερασπιζόμενος τον ελληνικό νόμο;

Ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν εύκολα γιατί η συμβίωση με την «κεμαλική» Τουρκία ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι εύκολη.

Ολόκληρη Γιουγκοσλαβία αιματοκυλίστηκε και διαμελίστηκε για να εξυπηρετηθούν οι γεωστρατηγικοί στόχοι Ε.Ε. και Η.Π.Α στην περιοχή μας. Η Τουρκία έχει προφανώς ρόλο σε αυτούς τους στόχους και γι’ αυτό παίζει ελεύθερα το παιχνίδι της, αν και η μοίρα της θα μπορούσε να είναι ανάλογη με αυτή της Γιουγκοσλαβίας, αν η δημοκρατία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη ήταν το ζητούμενο. Είμαστε σίγουροι ότι η Ευρωπαϊκή της προοπτική διασφαλίζει μιαν άλλη ποιότητα στις διμερείς μας σχέσεις; Δε νομίζω, αλλά φαίνεται πως οι συσχετισμοί δεν μας επιτρέπουν πιο αισιόδοξες σκέψεις από αυτές. Οι δυσάρεστες σκέψεις εξάλλου «φεύγουν» γρήγορα…

To σημερινό ποστ διαγράφηκε και ξανανέβηκε εξαιτίας της παρουσίας ανώνυμου σχολιαστή που έβριζε...Ζητώ συγνώμη!

Πέμπτη 25 Μαΐου 2006

Νέφη, «γκρίζες ζώνες» και η Ναζανίν…


Σε πέντε πόλεις της ελληνικής περιφέρειας έχει εμφανιστεί φωτοχημικό νέφος, το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο σύμφωνα με τους σχετικούς με το αντικείμενο επιστήμονες, χημικούς μηχανικούς. Μεταξύ τους και η «πρωτεύουσα των λιγνιτορυχείων» Κοζάνη, στην οποία καθημερινά εκπέμπονται στην ατμόσφαιρα περίπου οκτώμισι τόνοι τέφρας από τους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς της Δ.Ε.Η. Φιλικότατη προς τον άνθρωπο εκμετάλλευση, μη μου πείτε!…

Στο Αιγαίο η ένταση υπάρχει, υπό το ασύγκριτο φως του ήλιου, με την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Βήμα – βήμα η ελληνική εξωτερική πολιτική εκχωρεί «γκρίζες ζώνες» και το ανησυχητικό είναι ότι όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θεωρούνται διεθνώς ότι βρίσκονται σε μια περιοχή εντάσεων. Όπως τα Σκόπια αποκαλούνται Μακεδονία. Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η πολιτική κατευνασμού, κοστίζει ακριβά. Και δεν εννοώ τα κονδύλια για τους εξοπλισμούς ένθεν κακείθεν…

Στο Ιράν μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα η Ναζανίν καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί στην προσπάθεια της να αποφύγει τον βιασμό αυτής και της ξαδέλφης της από τρεις αγνώστους, μαχαίρωσε τον έναν από τους επίδοξους βιαστές θανάσιμα. Η κοπέλα είπε στο δικαστήριο ότι δεν είχε σκοπό να σκοτώσει τον νεαρό, αλλά να αποτρέψει τον βιασμό αυτής και της εξαδέλφης της. Για την μη εκτέλεση της ποινής της Ναζανίν είναι σε εξέλιξη μια μεγάλη εκστρατεία με συλλογή υπογραφών όπου μέχρι στιγμής έχουν υπογράψει 170.000 άνθρωποι από όλο τον κόσμο για να υπάρξει νέα δίκη της Ναζανίν...

Τετάρτη 24 Μαΐου 2006

…και το μέλλον μας προσμένει!

Η Μαρία περπατούσε στο δρόμο, αλλά το μυαλό της βρίσκονταν στο ισόγειο της επιχείρησης «Γάμα Εμπορική ΑΒΕΕ»που την απασχολούσε το τελευταίο δεκαοκτάμηνο. Της φαινόταν αστείο, αλλά ήταν η σκληρή πραγματικότητα. Της είχαν μόλις ανακοινώσει την απόλυση της, με δυο κουβέντες και χωρίς πολλές εξηγήσεις. Που θα πάει, που θα πάει, που θα βγει; Θα γυρίσεις και για μας παλιοζωή, άρχισε να τραγουδάει με την γλυκιά φωνή της, το «άχρηστο» της δώρο από την φύση…

Η Μαρία μεγάλωσε στις «εργατικές» του Νοσοκομείου, στη Δράμα, όπου ήταν και το πατρικό της. Η οικογένεια της πολυμελής, οι δυνατότητες μικρές αλλά αυτή από μικρή στις σχολικές γιορτές είχε ξεχωρίσει για το ταλέντο της στο τραγούδι και γιατί έτρωγε όλο τα φαγάκι της. Στην χορωδία του Γυμνασίου ήτανε πάντα πρώτη φωνή και έφτιαχνε τις δύσκολες νότες και σε κάθε γάμο και αρραβώνα αυτήν φωνάζανε για να τραγουδήσει τη νύφη. Αφήστε που όταν έπιανε να τραγουδήσει κανένα μοιρολόι «ράγιζαν» ακόμα κι οι πέτρες. Λύκειο δεν πήγε το Μαράκι, ανάγκας και θεοί πείθονται λέει το ρητό, μπήκε από τα δεκάξι στην βιοπάλη, δουλειές του ποδαριού για ένα μεροκάματο. Την ανεργία την ήξερε καλά, στον Ο.Α.Ε.Δ. άλλωστε γνώρισε την κολλητή της πια φίλη, την Σοφία που δουλεύει εκεί. Πέρυσι σε μια περίοδο που είχε κλείσει δεκαπεντάμηνο στην ανεργία, πάνω στην απόγνωση πήγε και έκανε αίτηση στο Fame Story, αλλά ενώ ο «δάσκαλος» την πρόκρινε για την φωνή της, οι υπεύθυνοι του καναλιού δεν της συγχώρεσαν «τα πάχη της, τα κάλλη της». Γύρισε πίσω άπραγη κι εκεί που φαινόταν όλα μαύρα, την πήρε τηλέφωνο η Σοφία και της είπε για μια εταιρία, που ήθελε γραμματέα μέσω προγράμματος του Ο.Α.Ε.Δ. για τι μακροχρόνια άνεργες γυναίκες. Μπίνγκο! Θα μπορύσε να ξεκινήσει να κάνει laser αποτρίχωση και να κοιτάξει να βρει κανένα παλλικάρι να κάνει οικογένεια. Άλλωστε χθες, 23 Μαΐου, έκλεισε τα 30! Σήμερα όμως είναι και πάλι άνεργη και έχει έξι ακόμα δόσεις για την αποτρίχωση.

Η επιχείρηση που μόλις είχε απολύσει τη Μαριά λειτουργούσε έτσι από χρόνια. Προσλάμβανε και απέλυε εργαζόμενους, από τα προγράμματα ενίσχυσης της εργοδο…, ουπς της απασχόλησης ήθελα να πω. Άδεια έπαιρνε όταν η επιχείρηση επέλεγε, μισθός ο βασικός, αναδρομικά και επιδόματα ούτε να τα συζητήσει μπορούσε, όχι να τα διεκδικήσει. Παρόλα αυτά κάθε πρωί με το τέλος του πρωινού της, έτρωγε ένα αυγουλάκι μελάτο για να ανοίξει η φωνή της και να τραγουδήσει όσο καλύτερα τον ύμνο της εταιρίας που την έσωσε από την ανεργία, στο ισόγειο όπου της ανακοίνωσαν την απόλυση. Ωραίος ύμνος: «Γάμα, Γάμα, εταιρία με ρεκλάμα, έχει ότι επιθυμήσεις, και στο γέλιο και στο κλάμα. Γάμα Γάμα, Εμπορική, κορυφαία κι εισηγμένη, πάντα είναι στην κορυφή, και το μέλλον μας προσμένει»…


Τρίτη 23 Μαΐου 2006

Βαλκανικό «σαλάμι» αέρος – αέρος!

Το προτελευταίο «βήμα» για την οριστική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, έγινε προχθές από του πολίτες του Μαυροβουνίου μετά το δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στην πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία, η οποία ήταν η τελευταία που διατήρησε πολιτικά την ένωση της με την Σερβία. Ακολουθεί όπως όλα δείχνουν η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου που θα ακολουθήσει, το πόσο σύντομα απομένει να δούμε, αφού η Σερβική Δημοκρατία δεν έχει την δύναμη να αλλάξει του συσχετισμούς σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Οι βομβαρδισμοί του 1999 και η εκτέλεση του αμερικανικού σχεδίου για τα Βαλκάνια από τους Ευρωπαίους συμμάχους, οδηγούν στην «σαλαμοποίηση» της περιοχής με συνέπειες που δεν μπορούν ακριβώς να προβλεφθούν σήμερα. Αν δηλαδή οι εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο θα είναι το τέλος της περιπέτειας των Βαλκανίων ή αν τα Σκόπια ή η Βοϊβοντίνα θα αποτελέσουν το επόμενο «βήμα» της διαδικασίας αυτής.

Το ποιοι είναι σίγουρα κερδισμένοι από τις εξελίξεις, είναι προφανές. Σε πρώτη φάση οι εθνικισμοί που οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια. Ακολούθως οι παρασιτικές άρχουσες τάξεις που προέκυψαν μέσα από τις διαδικασίες παρ – εθνογεννέσεων των τελευταίων χρόνων και εν τέλει η εγκληματική πολιτική των Αμερικανοευρωπαίων στην περιοχή. Ενώ όλα δείχνουν ότι οι λαοί των Βαλκανίων βάζουν σε τάξη τους λογαριασμούς τους, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με την είσοδο σε μια νέα περίοδο αβεβαιότητας για όλη την περιοχή, αφού καταπατούνται οι διεθνείς συνθήκες που καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό την συμβίωση τους…

Δευτέρα 22 Μαΐου 2006

Σαν αερόστατο που αδειάζει βάρη...

Όσο περνούν τα χρόνια και η χώρα μας, αποκτά περισσότερα φθαρτά στολίδια, όπως τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι υπερπολυτελείς κατοικίες και ο εξ αυτών πηγάζων τρόπος ζωής, οι ειδήσεις αποκτούν μιαν απόκοσμη διάσταση. Έξω από τον μικρόκοσμο του καθενός μας, ο κόσμος αποκτάει ολοένα και πιο απειλητικά χρώματα. Η ανάγκη για ηρεμία, οδηγεί στην συρρίκνωση ακόμη και αυτού του μικρόκοσμου, όπου ο καθένας μπορεί να αισθάνεται ασφαλής και ευτυχής. Οι μικρές οικογένειες των αστικών κέντρων, η ερήμωση της περιφέρειας, η δημογραφική σύνθεση της κοινωνίας τα τελευταία τριάντα χρόνια, δημιουργούν το υπόβαθρο για «σκάνδαλα», όπως αυτό του γηροκομείου της Αθήνας. Εκεί όπου αρκετοί «ξεφορτώνονται» τους οικείους τους, προσωπικό και γιατροί, χωρίς την συναισθηματική σύνδεση με τους ηλικιωμένους, τους χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα ή τους μεταχειρίζονται σαν σκουπίδια. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, οι ηλικιωμένοι δεν καταφέρνουν να ταλαιπωρήσουν τα παιδιά τους, παραπάνω από μερικά χρόνια, όταν καταβεβλημένοι από ασθένειες, είναι ανήμποροι να συντηρηθούν. Ίσως λιγότερα χρόνια από αυτά που έδωσαν για να μεγαλώσουν τους ανθρώπους που κάποια στιγμή τους «ξεφορτώνονται». Μια κοινωνία που συσσωρεύει με την πάροδο των χρόνων, όλο και μεγαλύτερη πίεση για τους ανθρώπους της, μετατρέπεται νομοτελειακά σε κοινωνία της εύκολης λύσης και της συναισθηματικής αφασίας. Είναι όπως το αερόστατο που χάνει ύψος και αφού οι επιβαίνοντες έχουν αδειάσει όλα τα βαρίδια, κοιτούν να πετάξουν και κάποιον από τους λιγότερο αγαπητούς επιβαίνοντες, μήπως και πάρει ύψος. Όταν η αλληλεγγύη δεν υπάρχει μέσα στις οικογένειες, για ποιες αξίες μπορεί να περηφανεύεται αυτή η χώρα, τι μπορεί να περιμένει από το μέλλον;

Κυριακή 21 Μαΐου 2006

Τρίτη βδομάδα του Μαγιού…

Τελικά είχε «χαβαλέ» ο διαγωνισμός της Eurovision! Από την «ανατροπή» στα προγνωστικά των Φιλανδών χεβιμεταλάδων – καμιά δήλωση του Αρχιεπισκόπου ή των «Ελληναράδων» που «μαγαρίστηκε» το ΟΑΚΑ;! - που πήραν δια περιπάτου την πρώτη θέση παρά την τρομακτική – αν ήξερε ο Ρακιντζής! – εμφάνιση τους και τον «σκληρό» ήχο. Την κατακρήμνιση στην βαθμολογία, της «ελληνικής» σε αγγλικό στίχο «καψουρομπαλάντας» του διδύμου Καρβέλα – Βίσση, που παρουσιάζονταν μάλιστα επί μήνες σαν το φαβορί για την πρώτη θέση! Μια συζήτηση για την απόλυτη ελληνική «αξία» των καιρών μας, την «καψούρα», θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον!

Το μόνο που δεν ανατράπηκε ήταν η υπέρβαση του προϋπολογισμού (από 12 εκατομμύρια Ευρώ σε 20!) για την τέλεση της διοργάνωσης. Σε αυτό τον τομέα οι Έλληνες δεν έχουν αντίπαλο!!! Και του χρόνου με υγεία…

Στις σελίδες του κόσμου η Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν. Στα δικά μας «μέτρα», οι γκαρσονιέρες της Ε.Υ.Π. στο Σύνταγμα και ο «γίγαντας» υπουργός Πολύδωρας! «Εφτά νομά σε ένα δωμά». Φτού! Να μην βασκαθείτε!…

Σαν κάτι να έχει «σημαδέψει» αυτή την τρίτη εβδομάδα του Μαγιού. Δεν μπορώ να γυρίσω πολύ πίσω, αλλά στα πρόσφατα χρόνια θυμάμαι πολλά "σκοτεινά" μεσημέρια. Σε πείσμα των ημερών που ντύνονται τα γιορτινά τους για να υποδεχτούν το θέρος, κάτι αφήνει θλιμμένες σημειώσεις στις αμέριμνες σελίδες του μοναδικού ημερολογίου που κρατάω πια. Της μνήμης…


Παρασκευή 19 Μαΐου 2006

Barca : Περισσότερα από μια Ομάδα!...

Δεν έχει περάσει μήνας καλά – καλά από την προηγούμενη αναφορά μου στην Μπαρσαλόνα με αφορμή τότε τον θρίαμβο της ομάδας τους Φρανκ Ράικαρντ μέσα στο «Σαν Σίρο» του Μιλάνου επί της Μίλαν. Η βεβαιότητα για το ότι αυτή η ομάδα, φέτος, θα κατακτούσε το βαρύτιμο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λίγκ, δεν με εγκατέλειψε ποτέ από εκείνο το βράδυ. Ούτε χθες όταν έμπαινε το γκολ του Κάμπελ, ούτε όταν ο Ανρί έβγαινε τετ – α – τετ με τον Βαλντέζ. Ήμουν σίγουρος ότι το τρόπαιο θα έκανε χθες το μεσημέρι την βόλτα του στην «Αβενίδα Ντιαγκουνάλ» και στην «Ράμπλα» στα χέρια του Πουγιόλ και των υπολοίπων παικτών. Άγνωστο ήταν μόνο το ποιοι παίκτες θα έβαζαν τα γκολ που χρειάζονταν…

Η Μπαρσαλόνα – όπως λέγεται στα καταλανικά – είναι το καμάρι της Καταλονίας, της πιο αναπτυγμένης περιφέρειας της Ισπανίας και μιας από τις πλέον αναπτυγμένες σε όλη την Ευρώπη. Η Βαρκελώνη, το κυρίως πολεοδομικό συγκρότημα, δεν είναι μεγαλύτερο από την Θεσσαλονίκη, αλλά είναι μια πόλη πρότυπο. Από πολλές απόψεις, η ποδοσφαιρική, αν το θέλετε, είναι το κερασάκι σε πια υπέροχη τούρτα.

Λέγονται πολλά για την υπεροψία και το «τουπέ» των Καταλανών, αλλά αν βρεθεί κανείς στην Βαρκελώνη, αισθάνεται ότι κάτι άλλο συμβαίνει εκεί. Μια μητρόπολη με ανοιχτή αγκαλιά για χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο – γεια σου Μάνθο! – ένα αστικό κέντρο με ανθρώπινο πρόσωπο. Η Μπάρσα κουβαλάει πάντοτε αυτό τον «αέρα». Τίποτα δεν είναι τυχαίο για τους «μπλαουγκράνα»…

Πέμπτη 18 Μαΐου 2006

Θα λιώσει βρε λουλούδι μου!

Συνέχεια του χθεσινού ποστ.

...Λίγο πριν πέσει λιπόθυμη στα στιβαρά χέρια του γυιου της, το stick '00-'10 διοχετεύει σε κλάσματα δευτερολέπτου στα εγκεφαλικά της κύταρα όλο το αναμνησιακό του φορτίο! Με ποιότητα DVD προβάλλονται μπροστά της, οι στιγμές που την σημάδεψαν ως γυναίκα στα είκοσι κάτι : Το τέλος της σχέσης της με τον Γιάννη, η επανασύνδεση της με τον νυν σύζυγο της, η πρόοδος στην βιοτεχνολογία και την Γενετική, τα νέα εμβόλια που εξαφάνισαν τις τότε υπάρχουσες ασθένειες και εμφανίσθηκαν οι καινούργιες...

- Μανούλα τι έπαθες; ακούγεται σαν αγωνιώδες κρεσέντο από soundtrack η φωνή του Γιωργάκη.

Η καταιγίδα των αναμνήσεων όμως την σαρώνει ανελέητα, αναζοωγονώντας κυρίως τα λησμονημένα συναισθήματα της . Ο πόνος που της προκάλεσε εκείνη η έκτρωση στα είκοσι οκτώ, η ανεξιχνίαστη εξαφάνιση του Γιάννη μετά από τρείς μήνες, ο γάμος της που έγινε θέμα στα κανάλια της εποχής, το εμβόλιο για την μακροζωία που της επέτρεψε να έχει προσδόκιμο ζωής τα 170 έτη, η επιλογή των γονιδίων των παιδιών της και η κατάρα που έπληξε τα βοοειδή στα τέλη εκείνης της δεκαετίας με αποτέλεσμα να εξολοθρευτούν για να μην μολυνθεί ο πλανήτης, η αντικατάσταση του βοδινού κρέατος από σκευάσματα μεταλλαγμένης σόγιας που περιείχε τα γονίδια των εξολοθρευθέντων ''δεινόσαυρων'' της τρίτης χιλιετίας.

Το συγκινησιακό σοκ την αφήνει χωρίς τις αισθήσεις της.

Όταν συνέρχεται, ο Κώστας και η Μαρία είναι ήδη στο σπίτι. Η Ντομένικα ξαπλωμένη στον καναπέ και η οικογένεια τριγύρω της ανησυχούσα, ο οικογενειακός γιατρός έχει συνδέσει τα ηλεκτρόδια στο θώρακα της και ελέγχει τις λειτουργίες των οργάνων της στο μονιτορ του υπολογιστη του. Ο ήχος από το ελικόπτερο της ασφαλιστικής εταιρίας που βρίσκεται στην οροφή του κτιρίου, σιγοντάρει και επιτείνει την εύλογη ανυσηχία των οικείων της.

- Όλα θα πάνε καλά , λέει ο γιατρός στον Κώστα ! Μια απλή ανεπιθύμητη επαναφορά γονιδιακών πληροφοριών ήταν. Μην ανησυχείται!

Αυτός έχει το χέρι της μέσα στις δυο χούφτες του, καθώς λέει στον γιατρό ότι είναι ασφαλισμένος εξηντα δύο χρόνια και έχει 17.500 ένσημα. Στο μυαλό του καρφώνεται η διάταξη της πρόσφατης ασφαλιστικής μεταρρύθμισης : 130 χρόνια δουλειάς με 32.500 ένσημα χωρίς όριο ηλικίας ή σύνταξη στα 154 (μετά από πιέσεις των συνδικάτων)!

Μετά από αρκετή ώρα την αφήνουν τελικά να σηκωθεί, να πάει στην κουζίνα για να συνεχίσει την προετοιμασία του γενέθλιου δείπνου. Είναι ήδη πεντέμιση. Της είπαν ότι τηλεφώνησε ο Μιχάλης ανήσυχος που δεν την βρήκε στο Net-meeting, αλλά του εξήγησαν και άφησε ένα βίντεομήνυμα για να της ευχηθεί.Με την ανακατοσούρα ξέχασε να αλλάξει και το ένοχο stick. Το έχει ξεχάσει τελείως. βλέπετε τα stick δεν περιέχονται ως πληροφορίες στο συγκεκριμένο stick. Προέκυψαν στη δεκαετία του '40!

Μπαίνοντας στην άδεια κουζίνα το μάτι της πέφτει πάνω στο τραπέζι. Το παγωτό της Monsanto αφημένο εκεί!

- Αχ! βρε Γιωργάκη. Το παγωτό αφού φάμε δεν το αφήνουμε όπου να 'ναι. Θα λιώσει βρε λουλούδι μου!

- Τι λες ρε mother, αποκρίνεται ο γενετικά επιλεγμένος γιόκας ! Που ζούμε; Στην εποχή των Ψυγείων!

Παγωτό η Ντομένικα...

Τετάρτη 17 Μαΐου 2006

Να τα εκατοστήσεις γλυκειά μου!

Ήλιος και ''βροχή'' στην πόλη! Τα
κλιματιστικά αδιάκοπα στάζουν από τα περβάζια σαν μεταλλικοί σταλαγμίτες και η ηλεκτρική ψιχάλα τους εξατμίζεται σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Η Ντομένικα ετοιμάζεται για τα ογδοηκοστά πρώτα γενέθλια της. 2 Ιουνίου 2061. Ώρα δώδεκα και είκοσι ένα.

Το ραντεβού για το κομωτήριο είναι στις επτάμιση. Το παγωτό της Μονσάντο που αγόρασε από το Ίντερνετ στέκει πάνω στο τραπέζι. Δε χρειάζεται ψυγείο! Οι αγελάδες που παράγουν αυτό το γάλα έχουν αποκτήσει το γονίδιο ενός τροπικού κάκτου και τα προιόντα που παράγουν ψύχονται μόνα τους. Ο Γιώργος - ο μικρός γυιος της - λατρεύει το παγωτό και σε λίγο θα βγεί από το δωμάτιο όπου δίνει εξετάσεις για την είσοδο του σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή. Η on-line εξέταση ξεκίνησε στις δέκα, οπότε όπου να 'ναι θα τελειώνει. Η Μαρία - μοναχοκόρη της - σχολάει στις δύο από την Διεύθυνση Γενετικής της Νομαρχίας και θα έρθει εξουθενωμένη, αλλά μέχρι τις εννιά που θα έρθουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες για το δείπνο και την τούρτα, θα έχει όλη την ώρα να ξεκουραστεί. Ο Μιχάλης - ο μεγάλος της γυιος - δεν θα μπορέσει να έρθει φέτος από το Αβιάνο αφού είναι σε υπηρεσία στην βάση του ΝΑΤΟ. Θα της ευχηθεί όμως στο chat-room. Το mail του έλεγε για τηλεδιάσκεψη στις τρεις. Θα έχει σχολάσει κι ο Κώστας -ο σύζυγος- οπότε θα ανταμωθούν όλοι. Ωραία, σκέφτεται κι ένα ελάφρύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο της. Τι άλλο έχουμε; σκέφτεται.

Σαλάτα έχει από τον προηγούμενο μήνα! καταγράφει.

Μέχρι να τελειώσει ο Γιώργος προλαβαίνει να ετοιμάσει το κρέας στην κουζίνα. Από το κρεωπολείο της Novartis αγορασμένο. Από τα ζώα αυτά έχει αφαιρεθεί το γονίδιο της γήρανσης-ωρίμανσης κι έτσι το νωπό κρέας αντέχει μέχρι και πέντε χρόνια εκτός ψυγείου. Τελικά το ψυγείο -σκέφτεται- μόνο για τα παγάκια το χρειαζόμαστε πια...Στο κινητό η οθόνη αναφέρει νέα μηνύματα. Οι συμφοιτήτριες από την σχολή εύχονται χρόνια πολλά να τα...χιλιάσει! Αχ τα παλιοκόριτσα -ψιθυρίζει- και δίνει εντολή στη συσκευή να συνθέσει δύο μηνύματα για να τις απαντήσει . Στο ραδιόφωνο παίζει το τραγούδι που διάλεξε για τούτη τη μέρα : ''Το πάρτυ'' του Μανώλη Μητσιά.

Πως έφυγε ο καιρός; αναρωτιέται και την πιάνει η νοσταλγία για τα νειάτα της. Πως δεν ήθελε να γίνει είκοσι ένα χρονών, πως κυλούσαν ανέμελες οι μέρες. Πάει στην κρεβατοκάμαρα και ανοιγει το συρτάρι στο κομοδίνο-τηλεόραση. Βγάζει τα memory sticks και διαλέγει εκείνο που έχει αρχειοθετημένες τις μνήμες της από την δεκαετιά '00-'10. Έκανε πέρυσι την επέμβαση για την συσκευή στον καρπό που παίρνει αυτά τα sticks. Ήταν μια εβδομάδα στην κλινική κυρίως για να γίνει η ηλεκτρονική αποθήκευση των αναμνήσεων της. Βγαίνοντας της έδωσαν και δυο sticks σαν δώρο. Ένα με συνταγές μαγειρικής κι ένα με ξένες γλώσσες. Στο μυαλό της τριγυρνά το δώρο του Κώστα. Πόσο θα 'θελε το stick του interactive τουρισμού και φυσικά τον προσαρμογέα για να μπορεί να φορά μαζί μ' αυτό και το stick ξένων γλωσσών. Ταξιδάκια, γνωριμίες...μούρλια!

Έχει φορέσει το stick του '00-10 όταν ο Γιώργος βγαίνει φουριόζος από το δωμάτιο του : Μαμά! Τους ξέσκισα! Χρόνια Πολλά! Να τα χιλιάσεις!

Μαζί με το ευχαριστώ στα χείλη και το αγκάλιασμα στο γυιο, της έρχεται και η ανάμνηση από το 2001. Ο Γιάννης -τότε γκόμενος- την αγκαλιάζει και της εύχεται : Να τα εκατοστήσεις γλυκειά μου!

Μπερδεύεται, παραπατάει καθώς ο Γιώργος της λέει : Παρήγγειλα και τα ογδόντα ένα κεράκια για την τούρτα. Σε λίγο θα τα φέρουν...

Συνεχίζεται αύριο!...

Τρίτη 16 Μαΐου 2006

Οι "Βούλγαροι" και ο Πακιστανάκης…

Τζιμάνια οι πράκτορες μας της Ε.Υ.Π.! Πήγαν με την σακούλα του σνακ – μπαρ τα σάντουιτς στους απαχθέντες Βούλγαρους, τους οποίους απήγαγαν και ανέκριναν παράνομα πέρσι το καλοκαίρι. Και μετά μάλωναν μεταξύ τους για την γκάφα τους. Αλλά το μέγα θέμα είναι άλλο!

Ο νυν υπουργός Πολιτισμού κ. Πακιστανάκης που μάτωσε – ολόκληρο υπουργείο έχασε, αφήστε και το πολυτελές ρολόι που χάρισε στον Μαρκογιαννάκη για να μετράει τις ώρες εκτός Υπουργικού Συμβουλίου. Άγνωστο γιατί δεν του πήρε ένα κομπολόι! – κυριολεκτικά να μας πείσει ότι δεν συνέβη τίποτα και ότι οι καταγγέλοντες ήταν προβοκάτορες να είναι τώρα εκτεθειμένος στα μάτια της κοινής γνώμης. Το πιο οργανωμένο και με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογία υπουργείο και να μην έχει μάγειρα για την σίτιση των απαχθέντων; Μια χύτρα ταχύτητος βρε αδελφέ! Πού είναι η οργάνωση της Ε.Υ.Π.; Είναι δυνατόν να σιτίζονται οι ύποπτοι από σνακ – μπαρ αμφιβόλου ποιότητας και να επιβαρύνεται η εθνική οικονομία; Πετσοκόβει ο Αλογοσκούφης τις δημόσιες δαπάνες για να τα τρώνε σε σάντουιτς οι Βούλγαροι ύποπτοι; Ελέγχονται οι δαπάνες των πρακτόρων ή θα πλουτίσουν τα σνκα – μπαρ της επικράτειας για να ικανοποιήσουν τις διωκτικές ανησυχίες τους οι φίλοι μας και σύμμαχοι. Και στο κάτω – κάτω ας κάνει μια συμφωνία με τα MacDonalds η κυβέρνηση. Να τρώνε σαν ….άνθρωποι οι απαχθέντες κι αν παρατραβήξει η απαγωγή να παθαίνουν και καμιά ηπατική ρήξη να μην υπάρχουν και μάρτυρες της όλης υπόθεσης.

Μας μπερδέψατε λιγάκι κ. Πακιστανάκη!


* Τι σκίτσο είναι από το Βήμα

Δευτέρα 15 Μαΐου 2006

Σώστε το «Τ.Τ.» από τους «καρχαρίες»!

Σκανδαλώδης είναι η ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, το οποίο αποτελεί σήμερα και την πιο συμφέρουσα για τον οποιοδήποτε πολίτη τράπεζα, αλλά και μια ακμαία και κερδοφόρα επιχείρηση υπό κρατικό έλεγχο. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη τον μακάριο ύπνο όλων μας εκποιεί στα πλαίσια της «λογικής» των κερδοσκόπων μια καθ’ όλα κερδοφόρα και κοινής ωφέλειας επιχείρηση.
Στα τέλη Μαΐου εκποιείται το 35% των μετοχών.
Στη συνέχεια
περί το τέλος του έτους θα εκποιηθεί – κυριολεκτικά! – 18 με 20% του μετοχικού κεφαλαίου και συνοπτικά το 53 με 55% θα βρίσκεται όπως λογικά και το μάνατζμεντ σε ιδιώτες.

Το σκάνδαλο είναι ότι το Τ.Τ. είναι το τελευταίο οχυρό των χαμηλών – έστω και κατά μία ή δύο μονάδες – επιτοκίων στην χώρα μας. Σε ένα καθαρά κερδοσκοπικό τοπίο, με κέρδη αυξημένα κάθε χρόνο για 30 και πλέον τοις εκατό για τις τράπεζες, η κυβέρνηση έρχεται να χαρίσει στους ιδιώτες το τελευταίο οχυρό των φιλικών, για τον πολίτη, επιτοκίων! Οποία κοινωνική πολιτική!

Η ιδιωτικοποίηση του «Τ.Τ.» και των ΕΛ.ΤΑ. ήταν στα σχέδια και της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά καθυστέρησε. Το αναπάντητο ερώτημα είναι ποιον ζημιώνει η σημερινή ιδιοκτησιακή κατάσταση του «Τ.Τ.» και ποιον ωφελεί η ιδιωτικοποίηση του. Δεν περιμένουμε απάντηση από τους φωστήρες του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και τους κατά τόπους «απολογητές» τους, η απάντηση πρέπει να δοθεί από τους χιλιάδες δανειολήπτες του «Τ.Τ.» που θα δούνε τα επιτόκια της τράπεζας να παίρνουν την ανηφόρα γιατί η κυβέρνηση ακολουθεί πολιτική αρχ…ών στην οικονομία…

Σάββατο 13 Μαΐου 2006

Τικ - τακ, τικ-τακ!...

Στην ηλεκτρονική της μορφή η καταγραφή του χρόνου έχει χάσει τον ήχο της, το Τικ-Τακ που σηματοδοτούσε το πέρασμα του δευτερολέπτου. Τα δευτερόλεπτα είναι η μικρότερη χρονική μονάδα που μπορούμε να αντιληφθούμε. Κερδισμένα, χαμένα, βιαστικά, άνετα, αγχωτικά, πολύτιμα ή απλά ασύλληπτα από την απόχη της μνήμης. Τα κινητά, τα κομπιούτερ, τα ψηφιακά ρολόγια έχουν απογυμνώσει τον χρόνο από τον ήχο του, αυτόν τον ήχο που επί αιώνες έντυνε κι έγδυνε τα δευτερόλεπτα, σαν να ήτανε καρδιοχτύπια μπροστά στο σώμα του ερωτικού συντρόφου. Ο χρόνος, ως δευτερόλεπτα, κυλούσε πάντα, λίγο πιο αργά από τον χτύπο της καρδιάς του καθενός μας. Τώρα πια είναι οπτικός, ο ήχος του είναι πιο μελωδικός όταν χρειάζεται να θυμηθούμε κάτι. Το πρωινό ξύπνημα, το επαγγελματικό ραντεβού, όλα έχουν από μια χαρακτηριστική μελωδία. Το Τικ-Τακ όμως όλο και λιγοστεύει, το χτυποκάρδι του δευτερολέπτου εξαφανίζεται. Ακόμα κι αυτές οι ώρες, που παλιότερα όλο και κάποιον κούκο είχανε να τις υπενθυμίζει, κάποια καμπάνα να τις χαιρετίζει, φεύγουν μονάχες από το παρόν. Οι οθόνες ντύνουν πια με διαφημίσεις την έλευση της ολόκληρης ώρας, κυρίως πριν από τα δελτία ειδήσεων. Απομένουν όμως οι χτύποι των τελευταίων δευτερολέπτων πριν την ώρα στα ραδιόφωνα, τα ρυθμικά τάλαντα στα μοναστήρια πριν από τις λειτουργίες. Τα αγύριστα κεφάλια των δεικτών στα μηχανικά ρολόγια…

Παρασκευή 12 Μαΐου 2006

Η πολιτική ενάντια στον φόβο

Είμαι ξεκάθαρα υπέρ του δικαιώματος της κας Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν να είναι υποψήφια για την υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης, χωρίς καμιά επιφύλαξη, μηδέ αστερίσκο.

Οι μελλοντικές πολιτικές πράξεις της δεν θα καθορίσουν το δικαίωμα της να πολιτευτεί. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω αυτό το δικαίωμα, επειδή εκλεγμένοι «μειονοτικοί» παλιότερα, ακολούθησαν την γραμμή της Άγκυρας ή απλά δεν «συνεμορφώθησαν» προς τις ελληνικές θέσεις. Έχουμε δημοκρατία ή όχι;

Έχουμε βεβαίως – τι είδους είναι μεγ-άλλη συζήτηση! – και οι όποιες απόψεις και δράσεις κρίνονται. Έτσι θα κριθεί και η υποψήφια υπερνομάρχης.

Μπορούμε κινούμενοι από φόβο για τις τυχόν επιλογές της κυρίας Καραχασάν ή οποιουδήποτε άλλου μουσουλμάνου της Θράκης, να τους απαγορέψουμε να μιλάν; Μπορούμε. Να τους βάλουμε μπάρες ελέγχου πριν τις εισόδους των χωριών τους; Μπορούμε. Να τους αποκλείσουμε από καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού; Μπορούμε.

Δεν γνωρίζω όμως αν μπορούμε – ή αν θέλουμε – να τους κάνουμε να αισθανθούν την Ελλάδα πατρίδα τους. Πατρίδα σημαίνει ισότητα – δικαιοσύνη – ελευθερία για όλους. Στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Μαδαγασκάρη ή στις Η.Π.Α.

Μπορούμε επίσης με βάση τα δεινά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη ή την «Μικρασιατική Καταστροφή», τα πεπραγμένα κάποιων μειονοτικών παραγόντων που «επηρεάζονται» ή πληρώνονται από το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής ή πολύ απλά αντιδρούν στην πολιτική αποκλεισμού δεκαετιών, να αντιμετωπίσουμε όλους του μουσουλμάνους – τουρκογενείς ή πομάκους – της Θράκης σαν επικίνδυνους.

Δεν είναι όλοι εκ προοιμίου ένοχοι, ούτε καν ως ύποπτοι θα πρέπει να θεωρούνται.

Δεν γνωρίζω αν μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στους μουσουλμάνους της Θράκης, να ζήσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της χώρας και να μένουν ανεπηρέαστοι από την πάγια τουρκική πολιτική στην Θράκη. Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό «στοίχημα» στην περιοχή μας.

Οι επιλογές δεν είναι πολλές υπό την απειλή του «μεγάλου ασθενή» της περιοχής, της λεγόμενης τουρκικής δημοκρατίας. Αλλά υπό τις γενικότερες πολιτικές συνθήκες οι Έλληνες μουσουλμάνοι πρέπει να αντιμετωπιστούν ως Έλληνες και όχι ως Τούρκοι. Να χειραφετηθούν κοινωνικά. Αυτός ο δρόμος κρύβει κινδύνους. Μια δημοκρατία μπορεί να αντιμετωπίζει τον φόβο από αυτούς για να προχωρήσει μπροστά. Ειδικά όταν στον ίδιο δρόμο βαδίζουν πια νέοι άνθρωποι. Οι ενστάσεις μπορεί να είναι πιο πολλές από τους Έλληνες μουσουλμάνους, οι άνθρωποι όμως έχουν μεγαλύτερη σημασία…

Πέμπτη 11 Μαΐου 2006

Αρκεί ένα χαμόγελο για λόγος;

Είδα χθες το μεσημέρι στον δρόμο μια από τις «δεσποινίδες» της «Λυδίας», που έχουν τάξει την ζωή τους για να υπηρετούν «το θέλημα του Θεού». Τις γυναίκες με το αυστηρό ντύσιμο και τις κοτσίδες που αρκετές φορές χτυπούν τις πόρτες μοιράζοντας τον «Σωτήρα» ή το «Προς τη Νίκη». Την θυμάμαι νεαρή ακόμα να μας διδάσκει στο κατηχητικό τον «λόγο του Θεού», να μας συμβουλεύει και να στέκεται πάντα κοντά μας στην διάρκεια του κατηχητικού. Στο κατηχητικό έχω πάει από τα πρώτα σχολικά χρόνια μου μέχρι και το λύκειο, όταν πια οι απουσίες μου ήταν πολύ περισσότερες από τις παρουσίες. Από τότε μέχρι και σήμερα η σχέση μου με την εκκλησία είναι απόμακρη.

Η δεσποινίς για την οποία σας μιλάω, είναι πια στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, τα μαλλιά της έχουν πάρει να ασπρίζουν το πρόσωπο να σπάει από το διάβα του καιρού. Αλλά το πρόσωπο της όταν χαμογελάει είναι φωτεινό και πρόσχαρο, όσο λίγα!

Ειδωθήκαμε από μακριά στην οδό Άρμεν. Περπατούσε μαζί με μια άλλη «δεσποινίς» και καθώς πλησιάζαμε άρχισε να χαμογελάει για την απρόσμενη συνάντηση. Είχα να την δω πολλά χρόνια. Μέσα μου ένα ακαριαίο δίλημμα γεννήθηκε, που απαντήθηκε μονομιάς, για το πως θα την χαιρετήσω. Όταν φτάσαμε κοντά χαιρέτησα πρώτος λέγοντας : «Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά» ενώ λίγο μετά άρχιζε να λέει με την σειρά της «Χριστός Ανέστη», και διόρθωσε λέγοντας «Αληθώς Ανέστη Άγγελε». Ανταλλάξαμε χαμόγελα και τραβήξαμε τον δρόμο μας.

Δεν γνωρίζω ποιος αισθάνθηκε την μεγαλύτερη έκπληξη. Είδα όμως την χαρά της στο άκουσμα του χαιρετισμού μου έτσι όπως θα ήθελε να τον ακούσει! Αρκεί να βλέπεις τους άλλους να χαμογελούν, έτσι δεν είναι;

*Στην φωτό η Ουρανία μας!

Τετάρτη 10 Μαΐου 2006

"Αποχουντοποίηση" της Ιεραρχίας.


Είναι προφανές τα τελευταία χρόνια, λόγω της ευρύτατης δημοσιότητας των λόγων του που επιδίωξε ο Αθηνών κ. Χριστόδουλος, ότι ο λόγος της ιεραρχίας της εκκλησίας της Ελλάδας απέχει πάρα πολύ από τις χριστιανικές παραδόσεις. Θυμάστε τα «περίφημα» ανέκδοτα του «ποιμενάρχη» προς τους νέους; Αν όχι, μπορεί να θυμάστε την δήλωση του ότι δεν γνωρίζει τι ακριβώς έγινε στην διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών, γιατί «τότε διάβαζε». Έπειτα σήκωσε το λάβαρο της «επανάστασης» για την απαλοιφή του «Χ.Ο.» από τις ταυτότητες. Ζήτησε δημοψήφισμα για να φανεί η δύναμη του λαού, έριξε όλο το βάρος της επιρροής του για να τιμωρήσει αυτούς που τον αγνόησαν. Ευτυχής δήλωσε το 2004 ότι η νίκησε «η Δεξιά του Κυρίου». Σημασία έχει ότι ο Αθηνών, αφού διαγκωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις και με όλα τα μέσα (Βαβύλης) για να επικρατήσει επί των – και ιδεολογικών - αντιπάλων του μέσα στους κόλπους της Ιεραρχίας, διαπίστωσε ότι δεν δύναται να γίνει Μακάριος ή Χομεϊνί και περιορίζεται πια σε μικρότερους για το μέγεθος του ρόλους. Όπως το να κάνει κηρύγματα μίσους από άμβωνος και να ενσπείρει στους πιστούς «ζιζάνια», ότι η Ευρώπη θα «ξεριζώσει» την πίστη – θαρρείς και είναι η πίστη θέμα θεσμικής ρύθμισης! - ότι είναι καταστροφή για τον ελληνικό πολιτισμό η υποψηφιότητα της κας Καραχασάν!

Δεν είναι τυχαίο ότι ο κύριος Χριστόδουλος δεν ενοχλήθηκε καθόλου από ένα φασιστικό καθεστώς όπως η χούντα;

Είπε ο Ιησούς να συμπαθούμε τους τυράννους; Να βοηθάμε μόνο γνωστούς μας αναξιοπαθούντες; Ή μήπως είπε να αγαπάμε «ως εαυτούς» μόνο όσους είναι υποταγμένοι στην «ανωτερότητα της φυλής» μας;!…

Η "Αποχουντοποίηση" της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι μια από τις μεγάλες εκκρεμότητες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα...

Τρίτη 9 Μαΐου 2006

Ο «νόστος» η «αντάμωση», τα «ρόδα»…

Την πρωτομαγιά που πέρασε έγραψα ένα κείμενο με τον τίτλο «Οι άνθρωποι να ξανάχουν τριαντάφυλλα». Στο e-mail μου έφτασε ένα μήνυμα από την κα Χριστίνα Τσαρδίκος που είναι ελληνίδα μετανάστης δεύτερης γενιάς στην Αργεντινή. Με την άδεια της δημοσιεύω ένα απόσπασμα αυτής της επιστολής που μας φέρνει τα καλά νέα που σας ανέφερα χθες και τα οποία ίσως να έχετε διαβάσει κι αλλού:

»…Μακάρι η ζωή μας και εμείς να ανθίζουμε σαν τριαντάφυλλα, που παρόλα ότι
είναι έχουν αγκάθια ξεσπάνε στο πανέμορφο λουλούδι και στο ξεχωριστό άρωμα .
Τα αγκάθια που μας μαστιγώνουν καθημερινά να μην μας εμποδίζουν να
προσφέρουμε την ψυχή μας στους άλλους σαν ένα τριαντάφυλλο.
Έχω νέα πολλά !
Η εκπομπή ξεκινάει πάλι στις 20 Μάιου, Σάββατο, στις 5 το απόγευμα
ώρα Αργεντινής *έχουμε 6 ώρες διάφορα* στην ΑΜ 570 RADIO ARGENTINA, ένας υπέροχος σταθμός που καλύπτει όλη τη χώρα, και που είναι ζωντανά στο
Ιντερνέτ στο www.am570radioargentina.com.ar
2/ Επικοινώνησε μαζί μου πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Συμβουλίου
Θεόδωρος Σπυρόπουλος απο το Σικάγο. Η Hellenic American National Council
θα στέλνει κάθε μήνα τα έξοδα για την εκπομπή, οπότε εάν είναι
έτσι, θα εξασφαλιστεί…»

Δημιουργήθηκε ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με την επωνυμία «Νόστος» που θα υποστηρίζει εκδηλώσεις των Ελλήνων της Αργεντινής, αλλά και των γειτονικών της χωρών αν είναι εφικτό, μέσα από την συνδρομή όλων όσοι μπορεί να ενδιαφερθούν να βοηθήσουν τις προσπάθειες τους…

Η σύμπτωση είναι ότι, αν δεν κάνω λάθος, η εκπομπή θα ξαναβγεί στον αέρα, τη νύχτα -ώρα Ελλάδος - που "όλη η χώρα" θα χαζεύει την Eurovision.

Δευτέρα 8 Μαΐου 2006

Ο Άνθιμος για υπερνομάρχης...

Ούτε κατάλαβα πως πέρασε η εβδομάδα, η πρώτη του Μαγιού. Από την διαδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στους δρόμους της Αθήνας μέχρι τις πλαγιές του Μενοικίου και τον φιδίσιο δρόμο που ανεβαίνει προς τις κορφές…

Μαζευτήκαμε πολλοί από τους φίλους τους παλιούς και πάλι μετρήσαμε τα χρόνια που φύγανε μέσα από τα χαμόγελα και τις ματιές, χαραμίσαμε τις κουβέντες που σμίγανε με το κρασί γιατί δεν είναι για σκέψη και στοχασμούς οι νύχτες, χορέψαμε ατσούμπαλα και όπως πάντα, σ’ αυτό το πικρό κομμάτι γης, χωρίσαμε μέχρι να ξανασμίξουμε…Hasta la proxima, εις το επανιδείν δηλαδή…

Ήρθε ο Γρηγόρης από την Σουηδία και μας ρώτησε αν σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα από ότι ήταν πριν δύο χρόνια. Τι να του πούμε;! (Όχι ότι δεν του απαντήσαμε ε;!)

Για τον Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμο και για τα κυρήγματα "κυριλέ μισαλλοδοξίας" δεν έχω να πω πολλά. Αναρωτιέμαι μόνο αν καμιά φορά σκέφτεται, ότι μπορεί και να υπάρχει Θεός. Δεν εξηγείται αλλιώς η αμετροέπεια και το σλάλομ ανάμεσα στην ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, την οποία οι "πνευματικοί" του πατέρες έκαναν ιδεολογικό χρωμοσαμπουάν, αρχικά στο "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" της Χούντας και σήμερα στην περιβόητη Ελληνορθοδοξία.

Μαζί του οι γνωστοί «πατριώτες» του τηλεμάρκετινγκ και οι νεοδημοκράτες που φοβήθηκαν μη χαθεί η υπερνομαρχία Δράμας – Κάβαλας – Ξάνθης από τις ψήφους των μουσουλμάνων της Ξάνθης να φάνε την νεαρή δικηγόρο που είναι υποψήφια με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως υπερνομάρχης. Και οι μουσουλμάνοι έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθε όμως…

Τα καλά νέα έρχονται από την Αργεντινή. Θα τα πούμε αύριο για αυτά. Καλή εβδομάδα!

Σάββατο 6 Μαΐου 2006

Σαν σπίθα σ' αυγουστιάτικο ερεικώνα...


Το χρυσαφί του ήλιου και η ώχρα της γύρης πάνω και μέσα στην πόλη. Τα βήματα ξαναβρίσκουν τα ίχνη της ρουτίνας κι ακολουθούν μηχανικά. Θορυβώδεις διελεύσεις οχημάτων και εξαίσιες νότες στον αέρα. Τα κελαηδίσματα και οι απολογισμοί για την βιαστική Άνοιξη…

Καθώς θα αραιώνουν τα σύννεφα και θα χλομιάζει το πράσινο στα πάρκα, τα ποτάμια θα ετοιμάζονται για την εξερεύνηση νέων τόπων, εκεί στις όχθες των ελεύθερων πατρίδων, ανήμερα του θερινού ηλιοστασίου. Στο δέλτα της διαμαρτυρίας και στα ανοιχτά της αλληλεγγύης θα βρεθούμε πλάι σε πρόσωπα – σχεδίες και σε φωνές – σειρήνες, με την ευχή του ανέμου και με την ελπίδα σημαία απέναντι από τα τείχη της αυτοκρατορίας…

Έτσι θα ταξιδέψουμε, απλώνοντας το χέρι σ’ όποιον πλησιάσει, χωρίς να ρωτήσουμε πως βρέθηκε στη θάλασσα, να του δώσουμε ένα ποτήρι νερό και μια κουβέρτα…

Ο κόσμος θα φτιαχτεί, όπως τα ποιήματα, όχι σαν λογιστικό κιτάπι. Ο λόγος θα σταθεί απέναντι στα σκιάχτρα! Μια λέξη μοναχά να μείνει, σαν σπίθα σε Αυγουστιάτικο ερεικώνα θα φουντώνει και θα προχωράει απέναντι σ’ αυτούς που πίστεψαν ότι χτυπούνε από συνήθεια οι καρδιές μας…

Χαμογελάει ο Μάης μέσα από τα μάτια της, καθώς δεν ξέρει τι χρώματα να βάλει στο πανό, ετοιμάζεται και περιμένει το επόμενο "ταξίδι"…

Παρασκευή 5 Μαΐου 2006

Αναζητώντας έξοδο από τον «μονόδρομο»!

Ελ Άλτο – Βολιβία, 4 Μαΐου 2006. «Δεν θέλουμε να διώξουμε κανέναν από την Βολιβία. Θέλουμε συνεταίρους όμως και όχι αφεντικά» Έβο Μοράλες πρόεδρος της Βολιβίας, κατά την υποδοχή του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες.»

Μαδρίτη – Ισπανία, 4 Μαΐου 2006. «Η εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων είναι "μία επικίνδυνη ατραπός για τη Λατινική Αμερική", η οποία "φοβίζει τους επενδυτές", προειδοποίησε σήμερα ο υποδιευθυντής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας (IEA), Ουίλιαμ Ράμσει μιλώντας σε ισπανική εφημερίδα αναφερόμενος στην πρόσφατη απόφαση του προέδρου της Βολιβίας.

Δύο ημέρες νωρίτερα μιλώντας στην πρωτεύουσα Λα παζ, ο Έβο Μοράλες που πριν από μερικές εβδομάδες ανέλαβε την εξουσία, ανακοίνωσε την εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων της χώρας. Πετρέλαιο και φυσικό αέριο δηλαδή. Οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν πριν από μερικά χρόνια και οδήγησαν στην εκλογή του Μοράλες είχαν σαν κύριο αίτημα τους την αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας – η φτωχότερη της Λατινικής Αμερικής - για όφελος του λαού της. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν έκανε τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από αυτό. Κάλεσε τις ξένες εταιρίες που εκμεταλλεύονται εδώ και χρόνια τους υδρογονάνθρακες της Βολιβίας, σε επαναδιαπραγμάτευση μέσα στους επόμενους έξι μήνες. Σε αντίθετη περίπτωση είπε ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν την χώρα.

Στο άκουσμα της εξαγγελίας υπήρξε παγωμάρα στους χρηματοοικονομικούς κύκλους, ενώ οι χώρες εταιρίες των οποίων αποκόμιζαν τεράστια κέρδη από την δραστηριότητα τους στην Βολιβία, διαμαρτυρήθηκαν άλλες ήπια, άλλες έντονα.

Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στην διεκδίκηση από την πλευρά της νέας βολιβιανής ηγεσίας, δικαιότερων όρων στην εκμετάλλευση των κύριων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, τις οποίες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν παραχωρήσεις έναντι «πινακίου φακής» για τον λαό και τραπεζικών λογαριασμών με πολλά μηδενικά στο εξωτερικό για τους αξιωματούχους τους. Στην πρόθεση του νέου προέδρου να αναδιανείμει τα υπάρχοντα κέρδη από την χρήση των υδρογονανθράκων υπέρ του λαού, ο οποίος ήταν μονίμως εκτός μοιρασιάς μέχρι τώρα. Μέχρι στιγμής είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τα αποτελέσματα της κίνησης Μοράλες, αφού δεν μπορεί να προβλεφθεί τι χαρακτηριστικά ακριβώς θα έχουν οι εθνικοποιήσεις και τι εμπόδια θα συναντήσει η προσπάθεια.

Στην Ελλάδα την ίδια ώρα, ζούμε στον αστερισμό των Αποκρατικοποιήσεων, του αντίστροφου δηλαδή οικονομικού φαινομένου που βολεύει το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Η Ελλάδα έχει ξεπουλήσει εν πολλοίς τον τουριστικό τομέα, ο οποίος άλλωστε ποτέ δεν ήταν αμιγώς κρατικών συμφερόντων, ενώ στον τομέα των υπηρεσιών, προετοιμάζονται τα τελευταία «πακέτα ξεπουλήματος» του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου – που όντας κρατικό, είναι μέσα στον δήθεν ανταγωνισμό της ελεύθερης αγορά η πιο συμφέρουσα τράπεζα! – του Ο.Τ.Ε και της Δ.Ε.Η. Αφήνουμε έξω τα ξεπουλήματα ζημιογόνων εταιριών ( Σόφτεξ – Ολυμπιακή – Πλαστικά Καβάλας) και τις ερμαφρόδιτες περιπτώσεις όπως η Β.Φ.Λ. κ.α.

Προσθέστε και την κατασκευή υποδομών και δικτύων από ιδιωτικά κεφάλαια που θα τις εκμεταλλεύονται για τις επόμενες δεκαετίες.

Η Βολιβία προσπαθεί να στρίψει σε άλλο δρόμο, αφού διαπιστωμένα ο «μονόδρομος» ωφελεί μόνο τους ισχυρούς. Στην Ελλάδα πότε θα το καταλάβουμε αυτό;!…

Πέμπτη 4 Μαΐου 2006

Τι Άννα, τι Γιάννα;!

Επανέρχεται τελευταία μετά τις εκτρωματικές επιλογές της διοίκησης της Ε.Ρ.Τ. το θέμα της αποσύνδεσης του λογαριασμού ηλεκτρικού ρεύματος, από το τέλος που πληρώνουμε, βλέπουμε δεν βλέπουμε την Ε.Ρ.Τ. Ακούμε δεν ακούμε τις «παπαριές» - με το συμπάθιο – των α(θ)λητικογράφων της .Ε.Ρ.Α. – Σπορ που θαρρούν πως η «πλάκα» τους είναι διασκεδαστική και ωφέλιμη για τον αθλητισμό και τη νεολαία.

Φτάσαμε πια να υιοθετεί η υπό «κρατική κατοχή» τηλεόραση, αφού τα έξοδα λειτουργίας της τα πληρώνει ο λαός με το ζόρι μάλιστα και χωρίς να έχει και δικαίωμα λόγου, κάθε προϊόν που μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι την πληρώνουμε αδρά και υποχρεωτικά. Για να ελέγχει δηλαδή το όποιο κόμμα εξουσίας την πληροφόρηση για όφελος του και να διαμορφώνει το πολιτισμικό τοπίο ανάλογα με τις επινοήσεις διαφόρων «εντεταλμένων συμβούλων» που, ας μην με παρεξηγήσει ο Αθηνών Χριστόδουλος, ακόμα και τον διάολο θα επέλεγαν για μια βραδιά μεγάλης τηλεθέασης, η οποία είναι ιστορική λόγω ακριβώς αυτής της μοναδικότητας της σε ότι αφορά τα υπόλοιπα ποσοστά της ΕΡΤ. Αφήστε που μπορεί τα ποσοστά που συγκεντρώνει η Γιουροβίζιον να συλλέγονται με τα ίδια κριτήρια και μεθόδους που μάθαμε τελευταία ότι χρησιμοποιεί η AGB.

Δεν λέω, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος του προγράμματος της που προσωπικά σαν θεατής, το παρακολουθώ. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο λαός δεν έχει λόγο σε μια υπόθεση που στηρίζεται στις πλάτες του;

Ως πότε η κοινωνία θα πληρώνει και το κόμμα – κράτος θα διαχειρίζεται την υπόθεση ενημέρωση – διασκέδαση – πολιτισμός κατά το δοκούν των στελεχών του;

Το χαράτσι αυξήθηκε πρόσφατα κατά ένα ευρώ. Εδώ οι τράπεζες – το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που χαλούσε την πιάτσα θα ιδιωτικοποιηθεί για να επέλθει «τάξη» !- παίρνουν ενάμιση ευρώ επειδή ακουμπάς το γκισέ της, να μην κάνει ένα γερό ευρωπαϊκό τουρ η Άννα μας – όχι η Δρούζα, η Βίσση - να ενισχύει την συμμετοχή της; Πληρώστε κορόιδα, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, θυμάστε;

Τι Άννα, τι Γιάννα; Της …άνας γίνεται εσχάτως!…

Τετάρτη 3 Μαΐου 2006

¨"Ν' Αλλάξουμε τον Κόσμο" - 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ

Ξεκινάν σήμερα το βράδι στην Αθήνα οι εκδηλώσεις του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, με την μεγάλη "Αντιρατσιστική συναυλία" στην οποία συμμετέχουν : Βασίλης Βασιλάτος / Ιστορίες για Κρουστά, Τσιγγάνικη Ορχήστρα, Σόλης Μπαρκής, Λάμια Μπεντίουι, Σαββίνα Γιαννάτου, Παντελής Θαλασσινός, Γιάννης Νικολάου, Θέρος, Mode Plagal, Μάρθα Φριτζίλα, Νίκος Ζιώγαλας, Φοίβος Δεληβοριάς και Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Από αύριο οι εργασίες του Φόρουμ και οι παράλληλες εκδηλώσεις που έχουν πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Μέχρι και οι Amparanoia θα παίξουν το βράδι της Παρασκευής, πριν από τον Rachid Taha, ενώ δεκάδες ελληνικά σχήματα θα παίξουν επίσης, από τα Διάφανα Κρίνα και τους λaτρευτούς μου Bokomolech!!!(Αναλυτικό Πρόγραμμα εκδηλώσεων εδώ, παραπομπή και από τα λινκς του Calle Drama)
Οι κορυφαία στιγμή του Φόρουμ θα είναι η μεγάλη Αντιπολεμική Διαδήλωση των κινημάτων, το Σάββατο 6 Μαϊου στις 3 το μεσημέρι που θα ξεκινήσει από το πεδίο του Άρεως...
Τι ωραία να βρισκόμαστε σε τέτοιες γιορτές με τόσο όμορφες αφορμές?!


Σημείωση: Η σελίδα στο σάιτ του Φόρουμ δεν αποκρίνονταν το μεσημέρι της Τετάρτης και για αυτό δεν λειτουργεί το λίνκ! Να με συμπαθάτε...:) Οι εικόνες είναι από το πρώτο Φόρουμ το Νοέμβρη του 2002 στην Φλωρεντία.

O εφιάλτης του Αλογοσγκούφη...


Μωρ' άλλες τόσες να 'τανε
θα τις επανεθνικοποιούσε όλες!


Τρίτη 2 Μαΐου 2006

Της άχραντης θωριάς της…

Για κάθε άνθρωπο η μάνα είναι το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο. Ίσως γιατί επί εννιά μήνες κυοφορεί το έμβρυο, ετοιμάζεται για την γέννα χωρίς να νοιάζεται για τον πόνο εκείνων των στιγμών που με σφιγμένο πρόσωπο, λαχταράει πιότερο να αντικρίσει το πρόσωπο του παιδιού της. Το βρέφος από την στιγμή που γεννιέται, μέχρι να βρεθεί στην αντίστοιχη θέση του γονιού, δεν θα καταλάβει πως αλλάζει τον κόσμο της μητέρας. Θηλασμός, γκριμάτσες, στρατούλες, συλλαβίσματα, τραγουδάκια, παιχνίδια, φαγητό από το χέρι της, καμιά φωνή αγριεμένη τόσο όσο να μην αποκαλύπτει την τρυφερότητα για το άτακτο πλασματάκι και τα χρόνια περνάνε, το παιδί μεγαλώνει, ανεξαρτητοποιείται…

Η μάνα που γίνεται γιαγιά, κουβαλάει εκτός από την γλύκα της βιωμένης αγάπης με το παιδί της και την σοφία των χρόνων που άφησε πίσω της, με τα ευχάριστα και τις σκοτούρες τους. Το πρόσωπο της αποκτάει μια άχραντη, θαρρείς, θωριά. Κι αυτή η θωριά την συντροφεύει ακόμα κι όταν για πάντα θα κλείσει τα μάτια της…

Την κυρά – Κατίνα την θυμάμαι καθισμένη στην αυλή του σπιτιού της, παρέα με τον κυρ – Ευθύμη να μας χαιρετούν με χαμόγελο κάθε φορά που ο δρόμος μας με τον Θανάση έφτανε μέχρι το κατηφορικό δρομάκι που βγάζει από τη Βενιζέλου, πίσω από το καπνομάγαζο στην Αγία Βαρβάρα. Έφυγε και αυτή για το «μεγάλο ταξίδι» της. Στο καλό…


Δύο χρόνια πέρασαν από τότε...


Ο κυρ - Ευθύμης ζει ακόμα. Πολλές φορές τον βλέπω να ανηφορίζει την Βενιζέλου με το καπέλο και το μπαστούνι του βήμα - βήμα, με την βραδύτητα των περασμένων χρόνων του. Αλλες φορές τον βλέπω να λαγοκοιμάται στην πολυθρόνα μέσα στο προποτζήδικο απέναντι από το "Ελευθερία. Το προπό είναι στη μέση του δρόμου μέχρι το σπίτι, στέκεται εκεί για μιαν ανάσα.
- Γεια σου Κυρ - Θύμιο, του φωνάζω κάθε φορά!
- Γεια σου παιδί μου, απαντάει εκείνος!
- Τί κάνεις; Καλά είσαι; συνεχίζω.
- Καλά, καλά παιδί μου! απαντάει με μισοσηκωμένα βλέφαρα.
Ζει ακόμα μόνος του στο ίδιο σπίτι, δεν θέλει να γίνει βάρος στα παιδιά του. Μέχρι να χρειαστεί το μπαστούνι, δούλευε σε οικοδομικές εργασίες. Μια ζωή στο γιαπί, όταν κάθισε έχασε την Κυρά - Κατίνα. Αλλά αντέχει, αυτός ξέρει πως. Εγώ παίρνω κουράγιο όταν τον βλέπω, χαίρομαι που τον γνωρίζω και τον χαιρετάω. Δεν ξέρω γιατί, δεν με ενδιαφέρει να ξέρω!


Στις μανάδες του κόσμου, στην Mirandolina και την Juanita, την Κατερίνα και την Χριστίνα με πολύ αγάπη!: -) Όταν το έγραφα δεν σας γνώριζα και τις τέσσερις. Σήμερα που τα ξαναδιάβασα ήταν σα να σας έβλεπα μέσα στις γραμμές του κειμένου! Φωτογραφία δεν θα βάλω, ο καθένας ας φανταστεί την θωριά που επιθυμεί...

Δευτέρα 1 Μαΐου 2006

«Οι άνθρωποι να ξανάχουν τριαντάφυλλα»

Εργατική Πρωτομαγιά απόγευμα, οι συγκεντρώσεις τραβήξαν τους δρόμους τους, οι πορείες τερματίσανε, η ζωή κι ο αγώνας συνεχίζονται! Καλή δύναμη!...

Όσα λουλούδια έχει η πλάση σήμερα, τόσες σκέψεις «στολίζουν» το κεφάλι μου. Αλλά από πού να ξεκινήσω και που να σταματήσω;…

Κυριακή βράδυ είδα το «V for Vendetta» το θρυλικό κόμικ των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λόιντ που μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη πρόσφατα. Ένας ύμνος στην επανάσταση, μια συγκλονιστική μεταφορά που στέκεται λίγο πιο πέρα από αυτά που σήμερα ακούμε αλλά δεν υπολογίζουμε πολύ, μια τιγκαρισμένη φαρέτρα με βέλη ελπίδας και αντίστασης…

«Δεν ξέρω ποιος είσαι, αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Ίσως δε σε δω ποτέ. Δεν θα σε αγκαλιάσω ποτέ, ποτέ δε θα κλάψουμε μαζί, δε θα μεθύσουμε παρέα. Μα, σ’ αγαπάω. Ελπίζω να καταφέρεις να δραπετεύσεις από αυτό το μέρος. Ελπίζω η γη να γυρίζει και τα πράγματα να πηγαίνουν προς το καλύτερο και μια μέρα οι άνθρωποι να ξανάχουν τριαντάφυλλα. Μακάρι να μπορούσα να σε φιλήσω. Ξέρω κάθε ίντσα αυτού του κελιού. Κι αυτό το κελί ξέρει κάθε μου ίντσα. Εκτός από μία..
Βάλερυ Χ»…

Μέχρι την Τετάρτη στα Ολύμπια!…

Λίγες ημέρες πριν την Πρωτομαγιά, έφυγε μετά από πολύμηνη μάχη με την αρρώστια, ο πρώην πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Δράμας, Παναγιώτης Πηλιγκός. Στο καλό πρόεδρε!…

Το τριαντάφυλλο της φωτογραφίας έχει ανθίσει σε αργεντίνικο κήπο, τον περασμένο Νοέμβρη και μας το έστειλε μαζί με τις ευχές της κι ένα ποίημα η κα Χριστίνα Τσαρδίκος. Καλούς μήνες!

Πάνερμος...