Patti Smith - Dancing Barefoot

Απίστευτο σκίτσο του Στάθη!

Επειδή το σκίτσο είναι στο σημερινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας, δεν το αναδημοσιεύω αλλά σας παραπέμπω στην ιστοσελίδα της εφημερίδας.

Μια εικόνα χιλιάδες λέξεις...

Γεια σου ρε Στάθη!:)

33 αριστερές στροφές ή μήπως 45;!

Η μάχη για την διαδοχή στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει όλα τα στοιχεία μια φάρσας. Δύο μονομάχοι, μπορεί και τρεις, οι οποίοι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι το κόμμα, ωσάν να πρόκειται για φορτηγό σε μποτιλιαρισμένη αλάνα φορτοεκφορτώσεων χρειάζεται μια αριστερή στροφή, για να βγει από το αδιέξοδο και να τραβήξει τον δρόμο του.

Φυσικά θεωρούν ότι ο καθένας από αυτούς είναι ο καταλληλότερος για να κάνει την αριστερή στροφή. Αν ένα κόμμα όμως πάρει μια τέτοια στροφή πολιτικά, δεν έχει και μεγάλη σημασία ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι. Φανταστείτε να έλεγε η Κανέλλη στην Παπαρήγα ότι θέλω την ηγεσία γιατί είμαι η μόνη που μπορεί να κερδίσει τον Καραμανλή. Ή τον Τσίπρα να αμφισβητεί τον Αλαβάνο επειδή ο ίδιος είναι πιο ευφραδής και όμορφος, λιγότερο πλούσιος και μπορεί να πάρει ποσοστό 10% όπως στις δημοτικές εκλογές και στις εθνικές;

Τι είδους αριστερή στροφή θα κάνει ο νέος πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ;. Αλλά κυρίως ποιος μπορεί μετά από όλα αυτά να ξαναπιστέψει αυτό το κόμμα. Κι αν λείψει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Θα έχουμε συνέχεια την «δεξιά» στην κυβέρνηση;

Η ενότητα ενός πολιτικού χώρου, του οποίου συγκεκριμένες συνιστώσες προσάρμοσαν την πολιτική του σε συντηρητικά πλαίσια, δεν μπορεί να συνεισφέρει σε μια προοδευτική αναγέννηση. Πως μπορεί να είναι κάποιος αριστερός αν δεν το πιστεύει ο ίδιος; Ποιον μπορεί να πείσει ότι η αριστερή στροφή δεν είναι μόνο ένα ακόμα πολιτικό «τρικ» για να διατηρηθεί η ηγεμονία στον μη δεξιό χώρο του πολιτικού σκηνικού και να βοηθήσει μαζί με άλλους παράγοντες για την ανακατάληψη της εξουσίας και την διαχείριση της με τον παραδοσιακό για την χώρα μας τρόπο.

Όταν ένα κόμμα έχει διαγράψει ιστορία τριάντα και πλέον χρόνων στα πράγματα, τα είκοσι από αυτά στην εξουσία, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να πείσει ακόμα και τους πιο καλόπιστους ότι θα αλλάξει τώρα και θα γίνει επιτέλους σοσιαλιστικό.

Το μόνο ίσως πλεονεκτήματα της όποιας νέας ηγεσίας είναι η διατήρηση των πολιτικών αποστάσεων στην παραδοσιακή αριστερά.

Η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλα ζητήματα, στα οποία η θέση που σήμερα έχει να αμυνθεί είναι δυσχερής εξαιτίας και της διαχειριστικής πολιτικής που έκανε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα τελευταία χρόνια.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η αναγέννηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει τόσες πιθανότητες όσες και ο Γιώργος Παπανδρέου να κερδίσει σε μια διαδικασία όπου θα υπάρχει και άλλος υποψήφιος…

Μόνο το υπόγειο δεν άνοιξε ακόμα…

Έχει αρκετές νύχτες που ο αέρας έχει αλλάξει. Ποιος να το προσέξει όμως; Με τόσα πολιτικά γεγονότα ξέχασα και τα μικρά πράγματα που στολίζουν το καθεμέρα μας τέτοια εποχή. Σεπτέμβριος ξανά, χωρίς τσιγάρο και ρόδες, αλλά με την διάθεση στα κόκκινα…
Είμαι σε διαρκή κίνηση, φεύγω κι επιστρέφω μέσα στα στενά όρια ενός Σαββατοκύριακου, αλλά αναρωτιέμαι τις νύχτες της Πέμπτης, εδώ και δυο τρεις εβδομάδες, σε ποιο υπόγειο θα βρισκόμαστε φέτος; Δεν είναι το υπόγειο που λείπει, είναι το ότι πρέπει να βρισκόμαστε εκεί που τα μάτια δεν κρύβουνε λέξεις, εκεί που μπορεί να βαριόμαστε αλλά δεν έχει δίπλα κρεβάτι, να χαμογελάμε συνήθως αλλά και να στραβώνουμε καμιά φορά, να κάνουμε κάτι που έχουμε ξανακάνει, να δούμε μια ταινία δυο φορές ας πούμε, να ακούσουμε μουσική και να χορέψουμε αν έρθει εκείνη ή ώρα η καλή…
Ο ζωγράφος της φύσης έχει πιάσει το πινέλο στις βουνοπλαγιές, οι βόλτες στα πρόχειρα ατελιέ απαραίτητες και ας μην μπορείς να αγοράσεις κάτι από όλα αυτά που θα θαυμάσεις. Καρά - Ντερέ, Φαλακρό, Μενοίκιο…
Οι τσομπάνηδες στα μαντριά κλείνουν τα ζώα πιο νωρίς κι αράζουν ήσυχα πίνοντας τσίπουρα και ούζα. Το άρμεγμα τελείωσε για φέτος, τα βραδάκια είναι πλέον γλυκά στις στάνες. Φθινοπώριασε για τα καλά…

Όλα ξεκάθαρα Αντρέ…

Παλιότερα θαύμαζα λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους αγαπημένους τραγουδιστές ποιητές κ.α. τους αυτόχειρες. Έχω σκαλίσει άπειρες βιογραφίες για να βρω λεπτομέρειες για την ζωή ανθρώπων όπως ο Βολόντια Μαγιακόφσκι, ο Νικόλας Άσιμος, ο Τσέζαρε Παβέζε, ο Phil Ochs ή οι πιθανοί αυτόχειρες Nick Drake και Elliot Smith. Με τα χρόνια ο «περίσσιος» θαυμασμός μετατράπηκε σε «ελάχιστη» θλίψη, κυρίως για αυτούς που θα μπορούσαν ίσως ακόμα να είναι ανάμεσα μας, έχοντας ίσως «ξορκίσει» τους δαίμονες τους. Με τους παλιότερους έτσι κι αλλιώς δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να συναντηθώ – αν υπάρχει τέτοια περίπτωση - ή να τους παρακολουθήσω εκστασιασμένος λίγα μέτρα μακριά από την σκηνή όπως το βράδυ του Σαββάτου έβλεπα την Πάτι Σμιθ στον Λυκαβητό. Υπάρχει πάντως τις περισσότερες φορές κάποιο αναπάντητο ερώτημα για τα «απονενοημένα διαβήματα»…

Προχθές το μεσημέρι διάβασα την είδηση για την αυτοκτονία του Αντρέ Γκόρζ και της συζύγου του Ντορίν που έπασχε από καρκίνο και η κατάσταση της υγείας της είχε επιδεινωθεί το τελευταίο διάστημα. Ο Γκορζ ήταν φιλόσοφος από τους θεμελιωτές της πολιτικής οικολογίας και από τους ιδρυτές του «Νουβέλ Ομπσερβατέρ». Διάλεξε όμως να φύγει στα 83 μαζί με την αγαπημένη του, μετά από πενήντα οκτώ χρόνια συνύπαρξης, βλέποντας ότι θα έπρεπε να ζήσει για όσο του έμενε χωρίς αυτήν. Είχε γράψει πέρσι για την Ντορίν: «Σε λίγο καιρό θα γίνεις 82 χρόνων. Έχεις κοντύνει έξι εκατοστά, έχεις μείνει 45 κιλά και είσαι πάντα όμορφη, χαριτωμένη και ποθητή. Είμαστε 58 χρόνια μαζί και σ' αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Εσχάτως, σε ξαναερωτεύτηκα άλλη μια φορά, και να γνωρίζεις, φέρω μέσα μου ένα «κενό», το οποίο εντούτοις με κατακλύζει, και που ξεπερνιέται μόνον όταν σε αγκαλιάζω»…

Κανένα αναπάντητο ερώτημα για τον Αντρέ και την Ντορίν…

Διαβάστε και εδώ για τον Αντρέ Γκορζ

Πίσω ρε λύκο!...

Η Μαριέττα είπε τα ψέματα πριν από τις εκλογές για το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού και τιμωρήθηκε για την υπερασπιστική στάση της προς το βιβλίο, αλλά ο κυρ Στυλιανίδης ανακοίνωσε την απόσυρση του και την αντικατάσταση του από το παλιό βιβλίο για την φετινή χρονιά! Η κυβέρνηση έχει συνέχεια, δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Πριν τις εκλογές δεν προλάβαιναν τα τυπογραφεία, τώρα καταλάβανε ότι το βιβλίο ήταν πολύ «προχωρημένο» για να πάει στο τυπογραφείο…

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα ζητήσει να εκφωνήσουν πολιτικό όρκο τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας κατά την ορκωμοσία τους στην νέα βουλή που θα αναφέρει: «'Ορκίζομαι στην τιμή και τη συνείδησή μου να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου».Μπορεί για να καλυφθούν τα κενά στον θρησκευτικό όρκο, να ορκιστούν δυο φορές ίσως και περισσότερες τα «αστέρια» του Λά.ο.ς…

Στην Κοζάνη οι κάτοικοι του Δήμου Δημητρίου Υψηλάντη, έκλεισαν χτες τα σχολεία και τις δημοτικές υπηρεσίες διαμαρτυρόμενοι για την ανεξέλεγκτη ατμοσφαιρική ρύπανσή της περιοχής τους από τα εργοστάσια παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη της Δ.Ε.Η. Οι αχάριστοι, δεν βλέπουν εμάς που παρακαλάμε για λιγνίτες!...

Μετά τον Σπράου του Σημίτη, έρχεται τώρα ο Αναλυτής του Καραμανλή να μας προτείνει σύνταξη στα 67. Πίσω ρε λύκο!...

Γ.Α.Π* Uber alles!

Ας μιλήσουμε για αριστερές στροφές σήμερα, αφού είναι το θέμα των ημερών. Όταν κάποιοι ψάχνουν να βρουν το νόημα της πολιτικής τους ύπαρξης η ζωή τους γελάει γεμάτη αυθάδεια κατάμουτρα! Όταν μαθαίναμε για τις καταλήψεις εργοστασίων από εργάτες στην Λατινική Αμερική και την επαναλειτουργία υπό των έλεγχο των εργατών κάποιοι λέγανε ότι τα εγχειρήματα είναι καταδικασμένα. Ότι μόνο σε ακραίες οικονομικές συνθήκες μπορούσαν να έχουν βραχυπρόθεσμες προοπτικές επιβίωσης. Ότι δεν θα μπορούσαν να συμβούν τέτοια εγχειρήματα σε αναπτυγμένες χώρες όπως π.χ. η Γερμανία.

«Το Δεκέμβρη του 2005 η ιδιοκτήτρια Biria Gruppe, πουλάει το εργοστάσιο, μαζί με ένα δεύτερο που διαθέτει, σε μικρές εταιρείες-βιτρίνες (όπως η Bike Systems, με μόνο 25.000 ευρώ ιδία κεφάλαια), ελεγχόμενες από την χρηματοπιστωτική πολυθενική Lone Star. Η στρατηγική της Lone Star γίνεται αμέσως εμφανής: το δεύτερο εργοστάσιο μεταφέρεται στη Σαξονία και σύντομα κλείνει, αφήνοντας 200 εργαζόμενους/ες στο δρόμο. Μετατρέπει το εργοστάσιο του Nordhausen σε τροφοδότη ανταλλακτικών για τον πρώην ανταγωνιστή του, την εταιρεία Mifa, στην οποία η Lone Star έχει αποκτήσει σημαντικό μερίδιο. Και μέσα στο 2007 αποφασίζει να κλείσει οριστικά το εργοστάσιο του Nordhausen. Με λίγα λόγια, ο ρόλος της Lone Star ήταν κυριολεκτικά να "διαλύσει τον ανταγωνισμό".

Οι εργάτες και οι εργάτριες του Nordhausen, όμως, αρνούνται να δεχθούν το μοιραίο. Οι 135 που παραμένουν στον αγώνα, αποφασίζουν στις 10 Ιουλίου να καταλάβουν το εργοστάσιο, ώστε να εμποδίσουν το κλείσιμό του. Η εργοδοσία έχει ήδη απομακρύνει σημαντικό μέρος του εξοπλισμού, παραμένει όμως επαρκής για την παραγωγή ενός τουλάχιστον μοντέλου. Μέσα από συζητήσεις με αλληλέγγυο κόσμο, αποφασίζουν ότι μπορούν δοκιμαστικά να ξαναρχίσουν την παραγωγή, αυτή τη φορά χωρίς αφεντικό.»

Έτσι γεννήθηκαν τα Strike Bike. Γερμανικά Απεργιακά Ποδήλατα* δηλαδή. Μέχρι τις 2 Οκτωβρίου πρέπει να κλείσει η πρώτη παραγγελία 1.800 ποδηλάτων για να ξεκινήσει η παραγωγή. Συμπαρασταθείτε στους εργάτες που δεν γονατίζουν, πάμε για ορθοπεταλιές!...

Δεν είναι ρατσισμός, καπιταλισμός είναι!

Η ισπανική κυβέρνηση έχει ξεκινήσει καμπάνια στα τηλεοπτικά κανάλια αφρικανικών χωρών για να πείσει τους, νέους κατά κύριο λόγω κατοίκους τους, να μην ρισκάρουν την ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν από την Αφρική σε ισπανικό έδαφος, συνήθως τα Κανάρια Νησιά.

Στην Γαλλία ο νεοεκλεγείς Σαρκοζί, πριν ταχτοποιήσει τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, πέρασε από την Βουλή νομοσχέδιο, το οποίο προβλέπει ακόμα και την εξέταση DNA για να επιτραπεί σε κάποιον μετανάστη να μπει στην Γαλλία, έστω και ως συγγενής άλλου μετανάστη!

Η Ισπανία λέει μην έρχεσαι, η Γαλλία λέει δεν περνάς…

Οι χώρες αυτές είναι δύο από τις κυριότερες αποικιοκρατικές δυνάμεις του παρελθόντος. Είναι υπεύθυνες για την καχεξία πολλών χωρών του τρίτου κόσμου όσο είναι και για την δική τους ευημερία, αφού η ευημερία τους στηρίζεται στην εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου εδώ. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι την εμφάνιση της αποικιοκρατίας το χάσμα του βιοτικού επιπέδου ανάμεσα στον αναπτυγμένο και στον τρίτο κόσμο ήταν πολύ μικρό. Από εκεί και μετά μεγάλωσε και φτάσαμε σήμερα ενώ στην Δύση πετάμε τροφές για πλάκα, στον αναπτυσσόμενο κόσμο πεθαίνουν από την πείνα.

Στην Ευρώπη είναι όλοι δημοκράτες και ανθρωπιστές, ειδικά οι δεξιοί και δη οι νεοφιλελεύθεροι, προς όποιους κάθονται στην γη τους χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, όπως και προς όποιους θα έρθουν στην Ευρώπη και δεν θα διεκδικήσουν κάτι περισσότερο από αυτό που θα τους παραχωρηθεί.

Μια λίμνη λιγότερη στον Χάρτη...

Καήκαμε γιατί ο "στρατηγός" άνεμος είχε θυμώσει με τις πράξεις μας και μας επέβαλλε δεκαήμερη ποινή (καύση δασικών εκτάσεων) στην πρωινή αναφορά του παγκόσμιου στρατοπέδου. Μπορεί να τα βάλει κανείς με τον στρατηγό; Πρέπει να περιμένουμε την στιγμή της αποστράτευσης του ή πολύ πιο απλά να περιμένουμε να του γίνει καμιά πρόταση για να στελεχώσει το ψηφοδέλτιο επικρατείας κάποιου κόμματος.

Ο ίδιος στρατηγός ευθύνεται προφανώς και για την απουσία νερού από τις λίμνες και τα ποτάμια μας, αφού με τις "φωνές" του διατάζει τα σύννεφα να μαζευτούν στους κοιτώνες και να λαδώσουν τα κρεβάτια τους, αντί να ρίξουν την βροχή τους στα βουνά και τα λαγκάδια μας…

Το παραμύθι έχει εφιαλτικό τέλος. Ευτυχώς είμαστε ακόμα στην μέση, για την ακρίβεια λίγο μετά από την μέση!

Όλη η Ελλάδα είναι γκρι. Το μπλε λιγοστεύει, η λίμνη Κορώνεια αποτελεί παρελθόν, αλλά η κυβέρνηση δεν στέλνει δυο τρεις αγροφύλακες να προειδοποιούν τα πουλιά να μην στέκονται για μιαν ανάσα στα λιμνάζοντα υπολείμματα της που είναι γεμάτα τοξικά. Είναι και κρίμα αυτά τα φλαμίνγκο να μην είναι λίγο πιο παχιά, να αξίζει το βόλι του κυνηγού, να τα περιποιούνταν οι «μπερέτες» των αθλητών μας, να τρώμε φλαμίνγκο στα κάρβουνα στις παραλίμνιες ταβέρνες.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πριν πεθάνουν τα διακόσια φλαμίνγκο στην Κορώνεια, η Νομαρχία Θεσσαλονίκης είχε εκπονήσει πρόγραμμα για την σωτηρία της λίμνης – σαν το αντίστοιχο για την Ολυμπιακή Αεροπορία – το οποίο όμως δεν είχε χρήματα για να υλοποιήσει. Έτσι λέει ο Πανίκας!

Και καλά ρε Πόντιε - Μακεδόνα νομάρχη, φωνάζεις για την Μακεδονία, την ιστορία και τους χάρτες της σε κάθε ευκαιρία που έχεις, για το ότι επί Νομαρχίας σου θα εξαφανιστεί μια ολόκληρη μακεδονική λίμνη από τον χάρτη, δεν σου καίγεται καρφάκι; Κι όταν θα έχει μείνει μόνο ο μακεδονικός χαλβάς σαν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές θα είναι εύκολη υπόθεση η αυτογνωσία γι’ αυτές.

Από αγώνες για το παρελθόν είμαστε μπουχτισμένοι πλέον. Αγώνες για το αύριο περιμένουμε να δούμε κυρ Πανίκα. και λοιποί «αναβαπτισμένοι» στην λαϊκή ετυμηγορία ομοιδεάτες του…

Εν τω μεταξύ, εισαγγελέας παρενέβη διατάσσοντας την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την καθυστέρηση των έργων για την σωτηρία τηες λίμνης ενώ ήταν εξασφαλισμένα τα χρήματα.

Καλύτερα τον Ρέλλο, παρά τον Βενιζέλο!

Δεν είναι για γέλια η κατάσταση, αλλά μάλλον είναι νευρική η αντίδραση. Έναν καφέ έριξε ο θρυλικός – με δραμινή καταγωγή αν θυμάμαι καλά - Δημήτρης Ρέλλος στην πλάτη του «μελλοντικού προέδρου» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και ο «μελλοντικός» άστραψε και βρόντηξε. Ποιος είδε τον Μπένι και δεν τον φοβήθηκε…

Ο «μελλοντικός ηγέτης» της παράταξης σε έντονο ύφος σχολίασε ότι «καταλαβαίνω ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή... Ορισμένοι καταστρέφουν το πολιτικό κεφάλαιο της δημοκρατικής παράταξης. Εγώ ως μελλοντικός ηγέτης όλης της παράταξης συγχωρώ τους ταλαίπωρους ανθρώπους, συγχωρώ τους επαγγελματίες που γίνονται καθοδηγούμενα όργανα σε μία αθλιότητα... υπονομεύουν την παράταξη, έχουν ευθύνες αυτές που καθοδηγούν και υποθάλπουν αυτή την αντιαισθητική κατάσταση».

Ουάου!

Ο Δημήτρης Ρέλλος είχε ρίξει κόκκινη μπογιά και στον πρόεδρο της δημοκρατίας, λετε να ήθελε να υπονομεύσει και το πολιτικό κεφάλαιο της ελληνικής δημοκρατίας γενικότερα;

Επί της ουσίας, αν ο «μελλοντικός ηγέτης» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν ζητήσει συγνώμη για τους υπαινιγμούς του μετά από ένα τυχαίο και συνάμα αστείο γεγονός θα μας κάνει όλους στις επόμενες εκλογές να φωνάζουμε όταν τον βλέπουμε σε σύνθημα τον τίτλου του σημερινού κειμένου…

Όσο για τον Δημήτρη Ρέλλο, όποια κι αν είναι η διανοητική του κατάσταση, μας έδωσε την ευκαιρία να κρίνουμε το πραγματικό μέγεθος της φιλοδοξίας και την ικανότητα «διαχείρισης κρίσεων» ενός «μελλοντικού ηγέτη».

Καληνύχτα Βαγγέλη!...

Φάτε παραμύθι όσο είναι καιρός…

Ήθελα να γράψω για το «δράμα» του Γιωργάκη και την πίκρα της κυρίας Μάργκαρετ, αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό σήμερα. Τι επόμενες εβδομάδες είναι πολλά αυτά που θα ειπωθούν, αλλά δεν ξέρω πόσοι είναι πρόθυμοι να τα ακούσουν όλα και όχι μόνο αυτά που θα χαϊδεύουν τα αυτάκια τους, σοσιαλιστικά ή κεντρώα…

Στην Γαλλία ο «γοητευτικός» Σαρκοζί δίνει νόημα στην γαλλοαμερικανική προσέγγιση. Με την συνεισφορά των μεταλλαγμένων σοσιαλιστών τύπου Κουσνέρ βεβαίως. Ο «πολιτικός δίχως σύνορα» δήλωσε ότι στην περίπτωση του Ιράν πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν πόλεμο. Άλλον ένα πόλεμο χωρίς λόγο. Έτσι για να δουλεύει ο καπιταλισμός στο φουλ. Κι αναρωτιέμαι αν θα συμμετάσχει η υπό μεταρρύθμιση Ελλάδα του «αποφασισμένου» Καραμανλή, στο χορό των «κοράκων»;

Ο Σαρκοζί είναι ο απόλυτος σταρ της πολιτικής του 21^ου αιώνα, δεν μας έλεγαν οι αναλυτές προ ολίγων μηνών και πανηγύριζαν μέχρι και τα ρετάλια της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς επειδή δεν ήθελε την Τουρκία στην Ε.Ε.; Φάτε παραμύθι όσο είναι καιρός, ακολουθούν σκατά, με το παρδόν…

Το Youtube διαπραγματεύεται με την Τουρκία να βρει μια λύση στο «πρόβλημα» της διαπόμπευσης του Κεμάλ Ατατούρκ σε βίντεο στο διαδίκτυο, επειδή οι αρχές της γείτονος ζήτησαν από τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών να μην επιτρέπουν την πρόσβαση σε Τούρκους χρήστες στην δημοφιλή υπηρεσία βίντεο στο ίντερνετ.

Evolution, δεν μπορείτε να πείτε;!...

Habemus ypurgom!...

Το ήσυχο σεπτεμβριανό μεσημεράκι κουβαλούσε στις τσέπες του μια αγωνία. Με μιας όμως ο ουρανός καθάρισε και στην πόλη ένας άνεμος μάζεψε στις γωνιές με τους κάδους όλα τα πεσμένα φύλλα. Στα φανάρια τα αυτοκίνητα παραλυμένα από την γλυκιά αγωνία, στους δρόμους οι περαστικοί ξεχνούσαν την στράτα τους κι έφτιαχναν πηγαδάκια, ενώ οι τηλεοπτικοί δέκτες έστελναν πολυφωνικά τον ήχο μιας οικείας φωνής σε όλη την πόλη.

Κάποιοι αιωροπτεριστές που βρήκαν την ευκαιρία για μια πτήση εν αιθρία από την πίστα του Κορυλόβου, προσγείωσαν άρον – άρον τα παρά πέντε τους στην πίστα και έτρεξαν να βρουν έναν τηλεοπτικό δέκτη. Οι κτηνοτρόφοι, ειδοποιημένοι από έναν φωτεινό σήμα στον ουρανό, γύρισαν τους δέκτες τους στο κρατικό ραδιόφωνο και αναμένανε τα νέα. «Ποιος; Καλέ ποιος; Θε’ να γίνει υπουργός…» τραγουδούσε ο κλοσάρ με το παραμορφωμένο πρόσωπο στην πλατεία…

Η ώρα ήτανε τρεις και δέκα όταν από την καμινάδα του Αίμου, βγήκε άσπρος καπνός. Κάποιοι κακόβουλοι προσπάθησαν να θολώσουν τα νερά υποστηρίζοντας ότι ο καπνός είναι από κάποια ατμομηχανή που άφηνε πίσω της τον κάμπο της Καλλιφύτου κι έμπαινε στην πόλη. Το ψέμα όμως έχει μικρά ποδάρια…

«Υπουργός Μακεδονίας – Θράκης, Τζίμας Μαργαρίτης» ανακοίνωσε ο «καρδινάλιος» Ρουσόπουλος σε εθνικό δίκτυο από τους τηλεοπτικούς δέκτες…

Το «habemus ypurgom» υψώθηκε σαν ηχητικό τοίχος διχοτομώντας την ιστορία της πόλης, σε διάστημα πριν και διάστημα μετά την ανακοίνωση. «Ave, Ave» φώναξαν οι υπήκοοι και τράβηξαν τον δρόμο τους. Ήτανε βέβαιοι πια, πως τίποτα δεν θα ‘ναι όπως πριν…

Η επιμήκυνση της «δεξιάς ( )»…

Μετά την ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης, αναμένεται πια η έγκριση των προγραμματικών δηλώσεων της από την Βουλή, αλλά και οι εκλογές στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την ανάδειξη νέου προέδρου. Από τον ερχόμενο μήνα δηλαδή μπαίνουμε για τα καλά στη νέα τετραετία της Ν.Δ.

Ο Καραμανλής είναι αποδυναμωμένος, πολιτικά αλλά κυρίως ηθικά, ενώ η πρόθεση του για συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» δημιουργεί τις συνθήκες για την επίδειξη σιδηράς πυγμής από την κυβέρνηση απέναντι σε όσους αντιδράσουν στις επιλογές της. Είναι προφανές ότι για να παραδοθούν όλοι οι τομείς της οικονομίας στην ιδιωτική κερδοσκοπία και να συνεχιστούν μεταρρυθμίσεις σε βάρος των εργαζομένων σε εργασιακά και ασφαλιστικό, η κυβέρνηση θα επιδείξει το μοναδικό ισχυρό όπλο της. Την καταστολή (δουλεύει πάντοτε ρολόι απέναντι στην κοινωνία).

Συζητιέται ήδη ότι εμπόδιο στην ανανέωση του κυβερνητικού σχήματος είναι η διαφύλαξη των ισορροπιών στο κυβερνών κόμμα, εν όψει της προεδρικής εκλογής μετά από δυόμιση χρόνια. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αμφιβάλλουν για την δυνατότητα μακροημέρευσης της κυβέρνησης.

Η αλήθεια είναι ότι οι μόνοι που μπορούν να αισθάνονται λιγάκι ασφαλείς εφ’ εξής είναι όσοι είχαν καταστραφεί πριν από τις εκλογές. Οι υπόλοιποι είμαστε υποψήφιοι: άνεργοι, απολυμένοι, πυροπαθείς, ναυαγοί, ελαστικοί ως εργαζόμενοι, χαμηλόμισθοι, ανασφάλιστοι, προσαχθέντες, συλληφθέντες, ταραξίες κλπ…

Μια αυτοδύναμη κοινωνική μειοψηφία…

Στέκομαι επιγραμματικά σε μερικά συμπεράσματα από την εκλογική διαδικασία, τα οποία θα αναλύσω τις επόμενες ημέρες:

Η Ν.Δ. έχασε κερδίζοντας. Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν είχε διάθεση να πανηγυρίσει στους δρόμους της Δράμας τη νίκη της Ν.Δ. εκτός από τους «τομαράκηδες» έξω από τα βουλευτικά γραφεία όταν οριστικοποιήθηκαν τα αποτελέσματα της καταμέτρησης των σταυρών. Το ότι δεν πανηγυρίστηκε η νίκη είναι το πρώτο δείγμα ότι κανείς δεν προσδοκά πολλά πλέον από τη Ν.Δ., τουλάχιστον στην Δράμα. Το ερώτημα γιατί την ψηφίζουν είναι πολύ ενδιαφέρον…

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα είναι το μοναδικό θύμα της πρώτης ήττας του δικομματισμού, όπως φαίνεται. Έχοντας χάσει τα όποια ιδεολογικά του χαρακτηριστικά και βολοδέρνοντας από τον παπανδρεϊσμό στον εκσυγχρονισμό και τούμπαλιν, μοιάζει πλέον ανήμπορο να αποφύγει το μοιραίο. Οι νέοι του γυρίζουν την πλάτη, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αν η Αριστερά αθροιστικά ξεπερνά το 10 – 12 % το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν βλέπει ξανά την εξουσία. Εκτός κι αν συμπράξει με τη Ν.Δ.

Η Αριστερά είναι και πάλι εδώ. Με ποσοστά ’89 αλλά ελπίζω και με εντελώς διαφορετική στάση. Το Κ.Κ.Ε που συσπείρωσε περισσότερους ψηφοφόρους, ίσως και πιο συνειδητοποιημένους, έχει πλέον περισσότερη ισχύ. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μάζεψε ψήφους νεολαίων που ποτέ πριν δεν είχαν εκφραστεί μαζικά υπέρ ενός κόμματος. Θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η συνέπεια του προς αυτό τον κόσμο και κυρίως θα φανεί αν το «ρεύμα» αυτό θα παγιωθεί και θα συνεισφέρει στο λαϊκό κίνημα…

Τέλος ο κ. Καραμανλής είπε προχθές το βράδυ ότι η κυβέρνηση του έχει κοινωνική πλειοψηφία. Με 41,84% και 152 βουλευτές είναι σαφές ότι είναι κοινωνική μειοψηφία.

Θα το καταλάβει προσεχώς!

che sudaka mirando el mundo al reves

Απάνω τους!

Με τους "ταραξίες"!...

Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα εκλογική αναμέτρηση από όλες όσες έχω συμμετάσχει. Τόσες υποσχέσεις που έχουν εξαπολύσει οι «εταίροι» του δικομματισμού δείχνουν ότι μάλλον έχουν χοντρό πρόβλημα. Ας το κάνουμε μεγαλύτερο την Κυριακή!

Τώρα που θα ψηφίσουν και πολλοί αδιάφοροι σε προηγούμενες εκλογές. Που το λευκό και το άκυρο δεν θα αφήσουν τόσο χώρο όσο άλλες φορές για τις αυτοδυναμίες που τροφοδοτούν αλλεπάλληλα σκάνδαλα και βυθίζουν την κοινωνία μας στην διαφθορά και στην συναλλαγή.

Με δεκάδες ανοιχτά μέτωπα σε όλα τα επίπεδα της ζωής είναι καιρός να στηριχθούν οι πολιτικές δυνάμεις που αντιμάχονται τις υπερεθνικές πολιτικές που ισοπεδώνουν τον άνθρωπο, τα δικαιώματα του, το περιβάλλον.

Για την υπεράσπιση του κοινωνικού και δημόσιου απέναντι στο ατομικό και ιδιωτικό. Για την προσπάθεια για την διεύρυνση του δημόσιου χώρου και αναβάθμιση όλων των λειτουργιών του. Από το σχολείο και τα νοσοκομεία, μέχρι την ανώτατη εκπαίδευση και τα μεγάλα έργα.

Για να καταργηθούν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις για την εισαγωγή στα Ανώτατα και Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Για να ακούγεται πιο δυνατά στην Βουλή το αίτημα για τον αναγκαίο πια διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας..

Για το δικαίωμα σε πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Για να υπάρχει μια φωνή για τους «κολασμένους» και τους «διαφορετικούς» που ζουν δίπλα μας.

Για την προστασία του περιβάλλοντος από την κερδοσκοπική μανία των τουριστικών – αναπτυξιακών επενδύσεων.

Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον πόλεμο!

Για την υπεράσπιση του άρθρου 16 και του άρθρου 24 του συντάγματος. Έξω οι κερδοσκόποι από τα Πανεπιστήμια και από τα δάση, όσα μας έχουν απομείνει.

Για τους αγώνες που θα δώσουμε από τις 17 Σεπτέμβρη και μετά, όλοι μαζί και ελπίζω ακόμα περισσότεροι...

Καλό «βόλι»!

Μαύρο!

Δημόσια έκταση χιλιάδων στρεμμάτων παραχωρήθηκε προχθές από το δημόσιο στον Δήμο Ζαχάρως Ηλείας. Πανάκριβο δώρο, για όσους πριν από τις πυρκαγιές, είχαν σχεδιάσει να επενδύσουν στις εκτάσεις σε συνεργασία με τον Δήμο. Προσεχώς μεζονέτες! Γαλαντόμος ο κ. Δούκας και η κυβέρνηση της Ν.Δ., όπου καιροφυλακτούν επενδυτές…

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μοιράζει κάρτες στους νεολαίους για να συνδέονται στο ίντερνετ μέχρι να αποκτήσει όλη η Ελλάδα ευρυζωνικές συνδέσεις. Με όνομα χρήστη: ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συνθηματικό: ΝΙΚΗ – (!) – δίνει πρόσβαση σε όσους το επιχειρήσουν με χρέωση αστικής μονάδας για κάθε λεπτό σύνδεσης στο ίντερνετ. Η πιο ακριβή πρόσβαση που μπορεί να κάνει κανείς σήμερα στο ίντερνετ! Το χάπι χρυσώνεται και με εκατό ώρες φθηνότερων υπεραστικών κλήσεων…

Ακούσαμε πολλά για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών τις προηγούμενες εβδομάδες. Από τα πλέον υπεύθυνα χείλη. Δεν είδαμε αποδείξεις. Αντίθετα προφυλακισμένος για απόπειρα εμπρησμού της οικονομικής υπηρεσίας του Δημου Ζακύνθου ο "γαλάζιος" Δήμαρχος του νησιού. Υπήρχαν στοιχεία για οικονομικές ατασθαλίες εκεί…

Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν κάποια «φθηνά» βίντεο που προσπαθούν να πλήξουν την κυβέρνηση της Ν.Δ. Προκαλεί εντύπωση το υψηλό επίπεδο παραγωγής τους, όπως και το γεγονός ότι δεν τα υπογράφει κανένα κόμμα. Μόνο στο τέλος σε πράσινο φόντο εμφανίζεται το "16 Σεπτεμβρίου: Σκέψου πριν ψηφίσεις"... Και θλίψη για την κατάντια από κάποιους υποτίθεται δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες…

Σε τέσσερα τυχαία περιστατικά το απόλυτο πορτρέτο της Ελλάδας που έχτισε ο δικομματισμός από το 74 κι εδώ…

Ε όχι και χουντικούς…

Είναι το πιο πιθανό σενάριο μέχρι στιγμής να μπει ο Λά.Ο.Σ. στην Βουλή. Ένα κόμμα συνονθύλευμα διαφόρων εθνικιστικών αποχρώσεων, όπου φιλοξενούνται και αρκετά από τα στελέχη της φασιστικής ελληνικής ακροδεξιάς (Πλεύρης, Βορίδης κ.α.).

Η εξυπνακίστικη τακτική του αρχηγού του κόμματος, που στηρίζει την δύναμη του κύρια στην τηλεοπτική προπαγάνδα και στην πάντα γεμάτη δεξαμενή των εθνικών κινδύνων, που συνδυάζει την δημαγωγία με τον εθνικισμό βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε δύσκολους καιρούς όπως σήμερα. Ο κόσμος θα αρχίσει να πιστεύει ότι ένα πόλεμος δεν θα είναι κακός. Εμείς έχουμε ιστορία πολεμήσαμε στην Τροία, που λέει και το τραγούδι.

Κι αν υποθέσουμε ότι η ακροδεξιά και ο ναζισμός στην Ελλάδα είχαν πάντα κάποιους υποστηρικτές είτε στη Ν.Δ. είτε σε βραχύβιους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος, αυτό που γίνεται σήμερα είναι από τα άγραφα.

Όσοι καθηγητές Πανεπιστημίου κι αν συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια του Λά.Ο.Σ. ή όσες αφελείς «πατριώτισσες» καλλιτέχνιδες κι αν ζητούν να μπούνε στην Βουλή, με το Λά.Ο.Σ. θα βρει έκφραση ότι πιο σκοτεινό ενέπνευσε ή ανέδειξε ποτέ αυτή η χώρα.

Λάτρεις της χούντας του ‘67 και του ’36, υπέρμαχοι του αρχαίου πνεύματος και της ελληνοχριστιανικής παράδοσης ταυτόχρονα, τουρκοφάγοι, ρατσιστές, φανατικοί αντικομουνιστές και "αναθεωρητές", κατά τα καλά και συμφέροντας αυτούς, της σύγχρονης ιστορία της χώρας.

Αν δεν είσαι κάτι από όλα τα παραπάνω και πιστεύεις ότι τα "εθνικά θέματα" είναι πιο σημαντικά από άλλα σε αυτές τις εκλογές, ψήφισε Παπαθεμελή…

Μαύρο στους χουντικούς και σε όσους τους περιθάλπουν πολιτικά!

Τα παιδιά του κυρ – Παντελή…

Αν τα γεγονότα είχαν σημασία στην κρίση της πλειοψηφίας του λαού, τότε η κυβέρνηση θα έχανε στην παράσταση νίκης από την επόμενη της προκύρηξης των εκλογών. Ή μάλλον πολύ πριν από εκείνη την ημέρα. Το μικροσυμφέρον και το βόλεμα είναι αυτά που ρυθμίζουν την ψήφο. Όχι το κοινωνικό συμφέρον. Το τομάρι μας, κυριολεκτικώς άνευ εισαγωγικών…

Δεν πα’ να κάηκαν εβδομήντα πέντε άνθρωποι από τις πυρκαγιές φέτος το καλοκαίρι. Αφού δεν ήταν κάποιος κοντινός συγγενής μας μεταξύ τους – χτύπα ξύλο! θα χάναμε και μια ψήφο για τα ρουσφέτια – τι μας νοιάζει που κάηκαν οι άλλοι εκεί κάτω. Έτσι κι αλλιώς δεν φταίει η Ν.Δ. για τις πυρκαγιές, ένα σωρό ύποπτοι αναφέρθηκαν από τα πλέον αρμόδια χείλη. Σιγά μην πιάσει φωτά το Καρά – Ορμάν και κινδυνεύσουμε. Τη νυφούλα μας να βάλει στην δουλεία ο βουλευτής ας είναι και στη λάντζα σε καφετέρια, αλλά μπορεί να βάλει και το ανίψι στην Νομαρχία σε καμιά μόνιμη θεση, αφού ήταν μικρός όταν έγινε ο διαγωνισμός για την αγροφυλακή και δεν προλάβε ούτε τους συνοροφύλακες. Δαγκωτό λοιπόν όλοι στον Ιβοτζίμα ή να πάμε για μια διαπραγμάτευση και στον Δαϊλαϊφσταϊλάκη;

Βέβαια δεν μπήκαν στην δουλειά ο Φρειδερίκος και η Παγώνα, αλλά τι να κάνουμε αποχή; Σιγά μην ψηφίσουμε Αριστερά, δεν μας κόβεται το χέρι καλύτερα. Ή να ρίξουμε λευκό και άκυρο και να μείνουμε έξω από το πανηγύρι, το οποίο θα γίνει είτε απέχουμε είτε ψηφίσουμε λευκό και άκυρο;

Ούτε βιβλίο ιστορίας, ούτε Άσυλο, ούτε φυλλάδια!

Σήμερα ξεκινά η σχολική χρονιά στα σχολεία όλης της χώρας και πέρα από την καθιερωμένη πλέον μη πλήρωση χιλιάδων οργανικών θέσεων σε σχολεία και γυμνάσια, θα λείπει από τα σχολεία και το «διορθωμένο» βιβλίο ιστορία της έκτης Δημοτικού. «Αλεπού» η κυρά Μαριέτα! Αλλά κι η κάλπη παγίδα…

Στην Θεσσαλονίκη το βράδυ του Σαββάτου καταλύθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο. Ασφαλίτες εισέβαλαν μετά τα μεσάνυχτα στο χώρο του Πανεπιστημίου μετά από επεισόδια που είχαν συμβεί έξω από το ίδρυμα και συνέλαβαν μια 19χρονη κοπέλα στην οποία χτες απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος. Η εισβολή της αστυνομία έγινε χωρίς την άδεια του πρυτανικού συμβουλίου και αφού ο αρμόδιος εισαγγελές Φλωρίδης είχε δηλώσει ότι το άσυλο δεν ισχύει τη νύχτα. (Αν το δούμε έτσι γιατί να ισχύει η βουλευτική ασυλία τη νύχτα κυρ δικαστά;) Ο Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού προσωπικού του Α.Π.Θ. με ανακοίνωση του ζητά να διερευνηθεί ο τρόπος δράσης της αστυνομικής δύναμης στην περιοχή του ΑΠΘ και πιο συγκεκριμένα, κατά πόσο η προληπτική αστυνομική περιφρούρηση των αύλιων χώρων του ΑΠΘ ήταν επαρκής, ώστε να αποφευχθούν έκτροπα, καθώς και κατά πόσο οι συλλήψεις έγιναν από μη ένστολους αστυνομικούς με καλυμμένα πρόσωπα, οι οποίοι βρίσκονταν, ως μη όφειλαν, εντός των προστατευμένων χώρων του ΑΠΘ, πολύ πριν τα γεγονότα. Στην δεύτερη περίπτωση τονίζουν ότι πρόκειται για κατάφωρη παραβίασγ του πανεπιστημιακού ασύλου.

Τέλος αναρωτιέμαι αν υπάρχει η βούληση να τιμωρηθούν οι «ανθρωποφύλακες» που ξυλοκόπησαν αγρίως έναν κρατούμενο στον Κορυδαλλό, επειδή – προφανώς αντί να παίρνει ναρκωτικά - μοίραζε πολιτικά κείμενα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην φυλακή…

Το πετρέλαιο και τώρα το ψωμί…

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει για την οικονομία φέτος τον Χειμώνα, είναι η μεγάλη άνοδος στα βασικά διατροφικά προϊόντα λόγω του περιορισμού διάθεσης τους, λόγω της στροφής από τις παραδοσιακές καλλιέργειες στα βιοκαύσιμα. Η έλλειψη προϊόντων όπως το στάρι ή η σόγια, οδηγεί σε ένα ράλι αυξήσεων από το ψωμί, που θα το πούμε ψωμάκι. Ήδη στην αγορά οι έμποροι αγοράζουν ψωμί αυξημένο κατά 50% σε σχέση με πριν ένα μήνα. Μετά τις εκλογές η αύξηση θα φανεί και στον καταναλωτή. Το δυστύχημα είναι ότι οι ελλείψεις, όπως και οι αυξήσεις δεν θα περιοριστούν μόνο στο ψωμί…

Η συγκεκριμένη πολιτική είναι σχεδιασμένη για τον έλεγχο της αγοράς τόσο στον τομέα των βιοκαυσίμων, όσο και στον περιορισμό των παραδοσιακών διατροφικών προϊόντων για να αναγκαστεί ο υπόλοιπος πλανήτης να καταναλώσει τα «μεταλλαγμένα» ώστε να καλυφτούν οι διατροφικές ανάγκες, ιδιαίτερα στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.

Γίνεται αντιληπτό, για άλλη μια φορά, ότι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία όχι μόνο χειραγωγείται, αλλά πολύ περισσότερο στα πλαίσια της περιβόητης «ελευθερίας» επιβάλλει με το «στανιό» συγκεκριμένα προϊόντα αμφίβολης ποιότητας και μειωμένης ασφάλειας. Τα βιοκαύσιμα είχαν επισημανθεί από τον Φιντέλ Κάστρο ως ο θάνατος των χωρών του τρίτου κόσμου. Το ότι η Ελλάδα δεν ανήκει σε αυτόν δεν μας σώζει από τις αυξήσεις που έρχονται μέσα στον Χειμώνα.

"Το όνομα μου είναι Rachel Corrie" - Θέατρο Φούρνος, Αθήνα από 12/10/ 2007

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στην ιστορία της Rachel Corrie, η οποία δολοφονήθηκε από τις Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, υπερασπιζόμενη απέναντι σε μια μπουλντόζα ένα παλαιστινιακό σπίτι στην Ράφα της Λωρίδας της Γάζας. Μέλος του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη η 23χρονη Αμερικανίδα, έγινε σύμβολο του αγώνα ενάντια στην Ισραηλινή πολιτική στα παλαιστινιακά εδάφη. Κυρίως όμως έγινε σύμβολο ανθρωπιάς και έμπρακτης αλληλεγγύης, σε μια εποχή που ο ατομισμός ισοπεδώνει τα πάντα.

Από το 2003 όταν και μάθαμε την ιστορία της, όπως και αυτή του Τομ Χέρνταλ, κανείς δεν έχει καταδικαστεί για τον θάνατο της. Πριν από τρία χρόνια, μετά από άδεια της οικογένειας της, η δημοσιογράφος Κατρίν Βίνερ και ο σκηνοθέτης - ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν, πήραν τα ημερολόγια της και έκαναν ένα θεατρικό κείμενο που αναφέρεται στην σύντομη ζωή μιας νεαρής Αμερικανίδας που πέθανε για την Παλαιστίνη ή για να ακριβολογούμε για την Ανθρωπότητα.

Η παράσταση βραβεύτηκε στην Βρετανία, αλλά λογοκρίθηκε αρχικά στις Η.Π.Α. Τελικά σε σχεδόν ένα μήνα θα έχουμε την ευκαιρία να την δούμε και στην Ελλάδα στο Θέατρο Φούρνος. Όλες οι πληροφορίες για αυτή την παράσταση ακολουθούν παρακάτω:

“Το όνομά μου είναι Rachel Corrie”

(Ένα μικρό ιστορικό για μια μεγάλη ιστορία και μια πολυσυζητημένη παράσταση)

• Η υπόθεση της 23χρονης Αμερικανίδας Rachel Corrie, που έχασε την ζωή της στην Λωρίδα της Γάζας, όταν προσπάθησε να σώσει το σπίτι ενός Παλαιστίνιου από Ισραηλινή επιχείρηση κατεδάφισης, έγινε γνωστή από τα Μ.Μ.Ε το 2003.

(Για περισσότερες πληροφορίες:www.rachelcorriefoundation.org)

• 2 χρόνια αργότερα ο γνωστός άγγλος ηθοποιός Alan Rickman σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο της «Guardian» Katharine Viner, δραματοποιεί και ανεβάζει στο Royal Court Theatre ημερολόγια και κείμενά της, με τον τίτλο «My name is Rachel Corrie». Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία ─κόντρα στα σημεία των καιρών─ αλλά προκάλεσε και ποικίλες αντιδράσεις.

• Το συγκεκριμένο έργο μετά από περιπέτειες παρουσιάστηκε και στις ΗΠΑ έπειτα από παρέμβαση του ίδιου του Harold Pinter, κινώντας το ενδιαφέρον πολλών θεατρικών οργανισμών σε όλον τον κόσμο για την παρουσίασή του.

• Το ελληνικό κοινό θα έχει, από τη νέα θεατρική σαιζόν, την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» καθώς ο σκηνοθέτης Θοδωρής Τσαπακίδης και η «Brokenchair Theatre Company» εξασφάλισαν κατ’ αποκλειστικότητα τα δικαιώματα του έργου και προχωράνε στο ανέβασμά του σε συνεργασία με το Θέατρο Φούρνος. Τη μετάφραση έχει κάνει η Μαρία Πασχαλίδου, ενώ τον ρόλο της Rachel Corrie θα υποδυθεί η ταλαντούχος ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου.

Από τις 12 Οκτωβρίου 2007 στο Θέατρο Φούρνος

και για 60 παραστάσεις

Για περισσότερες πληροφορίες:

Εταιρεία Θεάτρου Σπασμένη Καρέκλα

www.brokenchair.gr

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, 114 72 Αθήνα, Τ:210 64 60 748

e-mail:info@fournos-culture.gr / www.fournos-culture.gr

«Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι»

Έργο βασισμένο σε κείμενα της Ρέητσελ Κόρι

Θεατρική διασκευή: Άλαν Ρίκμαν / Καταρίνε Βίνερ

Μετάφραση: Μαρία Πασχαλίδου

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Τσαπακίδης

Ερμηνεύει: Δέσποινα Σαραφείδου

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Σκηνικά/Κοστούμια: Κατερίνα Μπαραμπούτη

Μουσική: Νίκος Ψαριανός

Παραγωγή: «Brokenchair theatre company» και Θέατρο Φούρνος

Θέατρο Φούρνος

Πρεμιέρα: 12 Οκτωβρίου 2007

Με την υποστήριξη των παλαιστινιακών και αραβικών κοινοτήτων στην Ελλάδα.

Φωτογραφίες: Στέφανος Ζαχαράκης

Αφήστε με να παλέψω τους δαίμονες μου
της Katherine Viner που συμμετείχε στη θεατρική διασκευή των κειμένων

Υπάρχει ένα κομμάτι στο ημερολόγιο της Ρέητσελ Κόρι, που πιθανόν γράφτηκε στα 1999, τέσσερα χρόνια πριν δολοφονηθεί στη λωρίδα της Γάζας, από έναν Ισραηλινό οδηγό μπουλντόζας, ενώ προσπαθούσε να εμποδίσει την κατεδάφιση των σπιτιών των Παλαιστινίων. Είναι δεκαεννιά ή είκοσι χρονών. «Ονειρεύτηκα ότι έπεφτα, ότι θα σκοτωνόμουν, έπεφτα από κάτι βρόμικο και μαλακό που θρυμματιζόταν όπως οι λόφοι στη Γιούτα», γράφει, «αλλά συνέχισα να κρατιέμαι, και κάθε φορά που υποχωρούσε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου ή έσπαγε ένα κομμάτι από το βράχο, έπιανα πέφτοντας ένα άλλο. Δεν είχα το χρόνο να σκεφτώ ─ μόνο να πιαστώ σαν να έπαιζα κάποιο βίντεο παιχνίδι. Και άκουγα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου που μου έλεγε ξανά και ξανά: «Δεν γίνεται να πεθάνω, δεν γίνεται να πεθάνω».

Πέρσι μου ζήτησε το Royal Court Theatre του Λονδίνου να διασκευάσω τα γραπτά της Ρέητσελ Κόρι σε θεατρικό έργο, μαζί με τον Άλαν Ρίκμαν που θα έκανε και τη σκηνοθεσία. Είχα διαβάσει τα συγκλονιστικά mail που είχε στείλει στους δικούς της από τη Γάζα, τα οποία δημοσιεύθηκαν με χρονολογική σειρά στο G2 τις μέρες που ακολούθησαν το θάνατό της, και διάβασα όσα έγραψαν οι αυτόπτες μάρτυρες στο ίντερνετ. Αλλά δεν ήξερα ότι τα πρώιμα γραπτά της Ρέητσελ ─πριν ακόμα σκεφτεί καν να πάει στη Μέση Ανατολή, την εποχή που πήγαινε σχολείο, κατα τη διάρκεια του κολεγίου, όταν εργαζόταν σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας στην πατρίδα της την Ολύμπια, στην Ουάσιγκτον─ θα ήταν εξίσου ενδιαφέροντα, και θα περιείχαν τόσα στοιχεία ανατριχιαστικής προοικονομίας. Ούτε είχα ιδέα τι είδους άτομο ήταν η Ρέητσελ Κόρι: τσαπατσούλα, κοκαλιάρα, θαυμάστρια του Νταλί, μανιώδης με τις λίστες, φανατική καπνίστρια, παθιασμένη με τη μουσική της Πατ Μπέναταρ.

Όλα αυτά τα ανακάλυψα αργότερα.

Η Ρέητσελ δολοφονήθηκε στα εικοσιτρία της χρόνια, στις 16 Μαρτίου του 2003, από ένα Κατερπίλαρ D-9, μια μπουλντόζα ειδικά σχεδιασμένη για να κατεδαφίζει σπίτια. Τρεις δεκαετίες νωρίτερα, ο πατέρας της ήταν οδηγός μπουλντόζας του αμερικανικού στρατού στο Βιετνάμ.. Ο θάνατός της ήταν ο πρώτος μιας σειράς δολοφονιών δυτικών στη Γάζα την άνοιξη του 2003, την ίδια περίοδο που γινόταν ο πόλεμος στο στο Ιράκ –─ ο Βρετανός Τομ Χάρνταλ, εικοσιδύο χρονών, πυροβολήθηκε στις 11 Απριλίου, και ένας άλλος βρετανός, ο κάμεραμαν Τζέημς Μίλερ, τριάντα τεσσάρων, πυροβολήθηκε στις 16 Μαΐου. Εκείνη και ο Χάρνταλ ήταν ακτιβιστές μέλη του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης, μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε για να «υποστηρίξει τη μη βίαιη αντίσταση των Παλαιστινίων ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή». Η Ρέητσελ πέθανε μόλις δύο μέρες πριν την έναρξη του βομβαρδισμού της Βαγδάτης, τη στιγμή που ο κόσμος είχε στραμμένα αλλού τα μάτια του.

Έγινε μάρτυρας για τους Παλαιστίνιους, ένα θύμα της δικής τους ιντιφάντα, που ύψωσε το ανάστημά του μπροστά στον πανίσχυρο ισραηλινό στρατό. Ο Έντουαρντ Σαιντ επαίνεσε τη δράση της ως «ηρωική, αλλά και ευγενή», όμως πολλοί ισραηλινοί τη θεώρησαν στην καλύτερη περίπτωση αφελή που ανακατεύτηκε σε μια ιστορία για την οποία δεν είχε καταλάβει τίποτα. Και για κάποιους αμερικανούς ήταν προδότρια. Οι δικτυακοί τόποι αναθεμάτιζαν προκλητικά «θα πρεπε να καίγεται στην κόλαση στους αιώνες των αιώνων», «το καθάρισαν καλά το σκουπίδι», «είμαι ευγνώμων για το θάνατό της».

Οι δικοί της θα προτιμούσαν να μη γίνει διάσημη ως το ξανθό κορίτσι που σκοτώθηκε. Όπως είπε και ο πρώην φίλος της, ο Κόλιν Ρηζ, στο ντοκιμαντέρ Ο θάνατος μιας ιδεαλίστριας , «Το άτομο που γνώριζα συμπυκνώθηκε σε μια κουκίδα - στόχο... όλα όσα ήταν η Ρέητσελ, όλες οι λαμπερές ιδέες που είχε, όλα τα έργα τέχνης που δημιούργησε, δεν έχουν σημασία, γιατί ταυτίστηκε με το θάνατό της». Ο Ρηζ αυτοκτόνησε πέρυσι.

Δημιουργώντας αυτό το θεατρικό έργο, θελήσαμε να αποκαλύψουμε τη νεαρή γυναίκα πίσω από το πολιτικό σύμβολο, πέρα από το θάνατό της. Όπως λέει ο Άλαν Ρίκμαν, στον οποίο ανήκει και η ιδέα να γίνουν τα γραπτά της Ρέητσελ θεατρικό: «Δεν επρόκειτο ποτέ να δημιουργήσουμε μια Ρέητσελ με φωτοστέφανο, ή να την συναισθηματικοποιήσουμε, αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι είχε δαιμονοποιηθεί. Θελήσαμε να παρουσιάσουμε ένα ισορροπημένο πορτραίτο». Ελπίσαμε να βρούμε τι ήταν αυτό που έκανε τη Ρέητσελ Κόρι διαφορετική από το στερεότυπο του σημερινού καταναλωτικού, απολιτικού νέου. Αφού ζητήσαμε την άδεια από τους γονείς της να κάνουμε τα λόγια της θεατρικό κείμενο, μας στείλανε ένα τεράστιο πακέτο – 184 σελίδες γραπτά της, τα περισσότερα από τα οποία δεν τα είχαμε ξαναδεί.

Το υλικό αποκάλυψε μια γυναίκα που ήταν ταυτόχρονα συνηθισμένη αλλά και μοναδική: έγραφε ποιήματα για τη γάτα της, τους φίλους της, τη γιαγιά της, τον άνεμο, αλλά, επίσης, από εντυπωσιακά μικρή ηλικία, την απασχολούσε έντονα ο κόσμος, και προσπαθούσε να βρει τη θέση της μέσα του. Το πρώτο χρονολογικά κείμενο που έχουμε είναι πολιτικό – στην ηλικία των δέκα ετών η Ρέητσελ έγραψε ένα ποίημα σχετικά με το ότι «παντού τα παιδιά υποφέρουν» και το ότι εκείνη ήλπιζε «να εξαλειφθεί η πείνα μέχρι το 2000». Τα πρώιμα γραπτά της δείχνουν, όπως λέει και ο Ρίκμαν, ότι γνώριζε τι σημαίνει γλώσσα. «Ήταν ευφυής, μια πραγματική συγγραφέας, είχε δυνατή φαντασία.» Επίσης δείχνουν μια μάλλον γλυκιά σοβαρότητα, και επίγνωση γύρω από τον κόσμο, με την ευρεία έννοια, και τη θέση της μέσα σ’ αυτόν. Στα δώδεκά της γράφει «Μάλλον έχω μεγαλώσει λίγο. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι σχετικά – εννιά χρόνια μπορεί να είναι το ίδιο με σαράντα χρόνια, εξαρτάται από το πόσο πολύ έχεις ζήσει.»

Στην εφηβεία της άρχισε να γράφει για «τη φωτιά μέσα στην κοιλιά» της, αυτό είναι ένα θέμα που επανέρχεται τακτικά. Επισκέφτηκε τη Ρωσία, ένα ταξίδι που της άνοιξε τα μάτια στον υπόλοιπο κόσμο – τη βρήκε «γεμάτη ατέλειες, βρόμικη, διαλυμένη και υπέροχη.» Και δημιούργησε μια εντυπωσιακή σχέση με τους γονείς της μέσα από τα γραπτά της που με αμεσότητα εκφράζουν συνηθισμένα άγχη για την ασφάλεια και την ελευθερία, πράγμα που γίνεται ιδιαίτερα σπαρακτικό αν αναλογιστούμε το βίαιο θάνατο της Ρέητσελ. Στα δεκαεννιά της έγραψε στη μητέρα της, «Το ξέρω ότι σε τρομάζω... Αλλά θέλω να γράψω και θέλω να δω. Και για τι πράγμα να έγραφα, αν έμενα στο κουκλόσπιτο, στον κόσμο των λουλουδιών που με μεγάλωσες;...Σ’ αγαπώ, και κρατάω αυτό που μου έδωσες, αλλά μεγαλώνω προς τα έξω... Άσε με να παλέψω τους δαίμονές μου. Σ’ αγαπώ. Εσύ με έκανες εσύ με έκανες.»

Έζησε την τυπική αναμπουμπούλα του τέλους της εφηβείας σχετικά με το μέλλον της, και έγραψε για τους άντρες και το σεξ, από το να «ερωτευτείς κάποιον που πάντα θα σε εγκαταλείπει... και διηγείται όλες τις ιστορίες σαν παλιά μπλουζ» μέχρι το να πέφτεις πάνω σε έναν πρώην με την «καυτή» καινούρια του γκόμενα. Το γελάκι της ήταν σαρδόνιο, και είναι ένα από τα πράγματα που οι φίλοι της θυμούνται. Η πολιτική συνειδητοποίηση της Ρέητσελ κέρδισε έδαφος λίγο μετά τα είκοσί της χρόνια. Πήγε στο κολέγιο Εβεργκρην, ένα διάσημο για τις προοδευτικές πεποιθήσεις του Πανεπιστήμιο στην Ολύμπια, που και η ίδια είναι μια προοδευτική πόλη. Άρχισε να ουρλιάζει ενάντια στο ότι «η ύψιστη έκφραση του κοινωνικής μας συνείδησης είναι το τι διαλέγουμε στο σούπερ μάρκετ».

Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου άρχισε να συμμετέχει σε ακτιβιστικές ενέργειες στην περιοχή της, οργανώνοντας, μάλιστα, μια πορεία ειρήνης, αλλά αμφισβητώντας τον ευρύτερο αντίκτυπο της δράσης της: « Οι άνθρωποι διαθέτουν τους εαυτούς τους ως ανθρώπινες ασπίδες στην Παλαιστίνη και εγώ ξοδεύω το χρόνο μου φτιάχνοντας κοστούμια περιστεριών και γιγάντιες κούκλες». Όταν αποφάσισε τελικά ότι ήθελε να πάει στη Μέση Ανατολή, εξήγησε το λόγο με πολλή σαφήνεια. «Έχω την εσωτερική ανάγκη να πάω και να γνωρίσω τους ανθρώπους που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά, εκεί όπου καταλήγουν οι φόροι που πληρώνω για να ενισχυθεί ο αμερικανικός στρατός, και άλλοι στρατοί»

Όταν η Ρέητσελ έφτασε στη Ράφα στη Λωρίδα της Γάζας, ο ρυθμός που γράφει αλλάζει δραματικά, όπως λέει ο Ρίκμαν: «Έχει λιγότερο χρόνο να σκεφτεί αλλά μπορείς να νιώσεις το φόβο που αυξάνει.» Τα γραπτά που έστειλε από τη Γάζα ήταν γεμάτα σθένος και ένταση, και μαρτυρούσαν μια βαθιά εμπειρία. Με την άφιξή της στην Ιερουσαλήμ σοκαρίστηκε αντικρίζοντας το άστρο του Δαβίδ ζωγραφισμένο με σπρέι πάνω σε πόρτες στην Αραβική συνοικία της παλιάς πόλης: «Δεν έχω ξαναδεί αυτό το σύμβολο να χρησιμοποιείται μ’ αυτόν τον τρόπο...Έχω δει το σταυρό να χρησιμοποιείται ως αποικιοκρατικό σύμβολο» Στη Γάζα κουβάλησε το πτώμα ενός νεκρού άντρα σε φορείο ενώ ο Ισραηλινός στρατός πυροβολούσε μπροστά στα πόδια της, αλλά η ακτιβιστική της δράση αφορούσε κυρίως την προστασία: έμενε όλη τη νύχτα στα σπίτια οικογενειών που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του πυρός για να εμποδίσει την κατεδάφισή τους, έφραζε το δρόμο, μπροστά σε κάποιο πηγάδι στη Ράφα, προστατεύοντας τους τεχνικούς της ύδρευσης, κάτω από πυρά που «έπεφταν τόσο κοντά ώστε η σκόνη που σήκωναν έσκαγε στα πρόσωπά τους». (Πριν το θάνατό της η Ρέητσελ πίστευε, όπως πολλοί ακτιβιστές, ότι το «διεθνές προνόμιο του λευκού της χρώματος» θα την κρατούσε σχετικά ασφαλή). Παρακολουθώντας με τα μάτια της τις δυνάμεις κατοχής εν δράση, η Ρέητσελ εμπνεύστηκε, τις τελευταίες μέρες τις ζωής της, τα πιο δυνατά κείμενά της ─ η οργή και η αναστάτωσή της από κείνα που έβλεπε ενεργοποίησαν μια εκπληκτική και κλιμακούμενη δύναμη μέσα της.

Αλλά η ποσότητα του υλικού, μάς άφησε με μια σειρά ερωτηματικά. Πόση από τη ζωή της Ρέητσελ πριν πάει στη Γάζα θα έπρεπε να συμπεριληφθεί; Και θα έπρεπε να αναφερθούμε σε άλλα πρόσωπα; Η μόδα στο πολιτικό θέατρο από το Μόνιμο δρόμο του Ντέηβιντ Χερ μέχρι το Γκουαντάναμο της Βικτόρια Μπρίταν και του Γκίλλιαμ Σλόβο, είναι το δημοσιογραφικό στυλ: κυρίως η χρήση της μαρτυρίας, κάποιων συνεντεύξεων, και επίσημων δηλώσεων, παρά η επινόηση μιας ιστορίας. Αλλά εμείς δεν μπορούσαμε πια να πάρουμε συνεντεύξεις για να καλύψουμε τα κενά. Είχαμε ένα πεπερασμένο αριθμό λέξεων με τις οποίες έπρεπε να δουλέψουμε, αφού η Ρέητσελ ήταν νεκρή. Μου άρεσε η ιδέα να χρησιμοποιήσω μερικά από τα μηνύματα που έστειλαν ο Γκρεγκ και η Σίντι, οι γονείς της Ρέητσελ, στην κόρη τους, όταν εκείνη ήταν στη Γάζα. Είναι γεμάτα από τις ανησυχίες που ο κάθε γονιός θα μπορούσε να έχει αν το παιδί του βρισκόταν σε μια θέση που εγκυμονούσε κινδύνους, αλλά επειδή η Ρέητσελ δεν γύρισε ποτέ σπίτι, αποκτούν συντριπτική δριμύτητα. Δύο εβδομάδες πριν το θάνατο της κόρης της, η Σίντυ έστειλε στη Ρέητσελ ένα mail: «Έχω πολλά στην καρδιά μου αλλά δυσκολεύομαι με τα λόγια. Να προσέχεις και να είσαι καλά. Σκέφτεσαι καθόλου να γυρίσεις σπίτι; Ξέρω ότι μάλλον δεν το σκέφτεσαι, αλλά ελπίζω να ξέρεις ότι δεν είναι κακό να το κάνεις».

Και οι φωνή των φίλων της Ρέητσελ; Πήρα συνέντευξη από πολλούς συντρόφους της ακτιβιστές, οι περισσότεροι από τους οποίους απελάθηκαν από το Ισραήλ μετά το θάνατό της. Παρακολουθήσαμε τις κασέτες από τις δύο συγκινητικές επιμνημόσυνες τελετές: μία στη Γάζα που διακόπηκε από πυροβολισμούς του Ισραηλινού στρατού και μία άλλη στην Ολύμπια. Παρακολουθήσαμε ντοκιμαντέρ σχετικά με το θέμα, περισσότερο αξιοπρόσεκτο ήταν το δυνατό Killing Zone (Ζώνη θανάτου) της Σάντρα Τζόρνταν, και σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε αποσπάσματα από βίντεο. Αλλά τελικά τα κείμενα της Ρέητσελ αποδείχθηκε πως είχαν τη δύναμη να σταθούν μόνα τους (προσθέσαμε μόνο μερικά σύντομα κομμάτια που σύστηναν τους γονείς της και τη μαρτυρία του θανάτου της από έναν αυτόπτη στο τέλος).

Η πρόκληση, μετά , ήταν να προσπαθήσουμε να κατασκευάσουμε ένα θεατρικό έργο από αποσπάσματα ημερολογίων, γράμματα και mail, κανένα από τα οποία δεn γράφτηκε με σκοπό να παρασταθεί σε κοινό. Εκείνο που βοήθησε, όπως είπε ο Ρίκμαν, είναι ότι το γράψιμο της Ρέητσελ έχει κάποια θεατρικότητα. «Οι εικόνες ξεπηδούν από τις σελίδες». Καθώς προχωρούσε η διαδικασία, η διαφορά ανάμεσα στη συνηθισμένη δουλειά μου, τη δημοσιογραφία, και το θέατρο, έγινε προφανής: η σκηνή είναι αυτή που κάνει το θέατρο αυτό που είναι, και δεν υπάρχει ουσία στο να κατασκευάζουμε σκηνές που θα ήταν υπέροχα κείμενα, αν η ηθοποιός που έπαιζε τη Ρέητσελ , η Μέγκαν Ντουντς, δεν μπορούσε να τις παραστήσει.

Προσπαθήσαμε να είμαστε δίκαιοι με τη Ρέητσελ συνολικά: να μην είναι ούτε αγία, ούτε προδότρια, να είναι σοβαρή και αστεία, τσαπατσούλα και ταλαντούχα, απελπιστικά σοφή και ανθρώπινη και ολοκληρωμένη. Ή, για να χρησιμοποιήσω τα δικά της λόγια. «πολύπλευρη και αλλόκοτη και υπερβολικά φωνακλού». Διαλέξαμε τα λόγια της Ρέητσελ και όχι εκείνα των Παλαιστίνιων ή των Ισραηλινών θυμάτων λόγω της ποιότητας και της αμεσότητας του γραπτού της λόγου. Όπως λέει ο Ρίκμαν, «Το ακτιβιστικό κομμάτι της είναι απόλυτα αντίστοιχο με το φαντασιακό κομμάτι της ζωής της. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν είχε ζήσει, θα ξεχύνονταν από μέσα της μυθιστορήματα και θεατρικά έργα.» Η τραγωδία είναι ότι δε θα έχουμε πια νέα από τη Ρέητσελ Κόρι.

Το Θέατρο ως ποιητικό μέσο ενημέρωσης
από τον σκηνοθέτη της παράστασης Θοδωρή Τσαπακίδη

Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι είναι ένα έργο ντοκουμέντο. Δίνει στο θέατρο τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως μέσο ενημέρωσης, βαθύ και ανθρώπινο. Και, φέρνοντας στο προσκήνιο την προσωπική διάσταση των γεγονότων, μπορεί να υπερβεί τον αμέτοχο χαρακτήρα της είδησης-πληροφορίας.

Η παράσταση αυτή έχει σημασία. Πόσο τα όρια που βάζουμε στον εαυτό μας είναι πλαστά και όχι πραγματικά; Ποιοι είμαστε, ποια είναι η θέση μας στον κόσμο; (ή όπως λέει η ίδια η Ρέητσελ, κάποια στιγμή στο έργο: «Ποια είμαι; Πώς έφτασα ως εδώ;»).

Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι είναι ένα έργο βαθιά πολιτικό, χωρίς να καμώνεται πώς είναι.

Η πιο πολιτική του θέση είναι η προσωπική διάσταση της Ιστορίας με Ι κεφαλαίο, η προσωπική διάσταση της πραγματικότητας.

Και όλα αυτά χεράκι-χεράκι με ένα γελαστό κορίτσι, φωτεινό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Δύσκολο να βρεις καλύτερη παρέα.

Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι είναι μια παράσταση που μας τραβάει λίγο έξω από την καθημερινότητά μας, για να δούμε τον κόσμο που ζούμε, την κατεύθυνση που έχει πάρει ή όπως λέει η ίδια η Ρέητσελ: «…μια κατεύθυνση όπου οι προσωπικές μας εμπειρίες δεν μετράνε, όπου είμαστε ανεπαρκείς, όπου είμαστε ανήμποροι, όπου οι άνθρωποι είναι ασήμαντοι, όπου το μέλλον είναι προκαθορισμένο, και όπου η ύψιστη έκφραση του κοινωνικής μας συνείδησης είναι το τι διαλέγουμε στο σούπερ μάρκετ».

Το έργο δεν είναι «διδακτικό». Η Ρέητσελ Κόρι δεν είναι ένα πρόσχημα, δεν είναι το φερέφωνο ενός ιδεολογήματος. Είναι ένας ζωντανός άνθρωπος.

Όλη η προσπάθεια των καλλιτεχνών που δούλεψαν γι’ αυτήν την παράσταση ήταν να μετακινηθούμε προς το πρόσωπό αυτό, να μην φέρουμε τη Ρέητσελ στα μέτρα μας, αλλά να πάμε εμείς σ’ αυτήν.

Το άτομο έχει σημασία.

Το πρόσωπο, στην ουσία η κατάθεσή του, τα κείμενα του, το έργο, ήταν ο μοναδικός μας οδηγός.

Από την αρχή, είχα την αγωνία να μην επενδύσω στην παράσταση προσωπικές «θεατρικές» φιλοδοξίες. Αυτό που με νοιάζει είναι να ειπωθεί, να ακουστεί η ιστορία (Ιστορία;).

Η θεατρική διασκευή των κειμένων από τον Ρίκμαν και τη Βίνερ βοήθησε πολύ.

Το ζητούμενο είναι να βγει από την παράσταση η χαρά και το φως αυτού του προσώπου. Η χαρά της ζωής και ο θυμός που μου προκαλεί ο θάνατός της.

Μια Παλαιστίνια, που ζει στην Ελλάδα, προθυμοποιήθηκε να μου δώσει να ακούσω παραδοσιακά παλαιστινιακά τραγούδια που μιλούν για τον πόνο αυτού του λαού. Τότε κατάλαβα πολύ καλά ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ακόμα και σ’ ό,τι αφορά τους Παλαιστινίους αυτό που με ενδιέφερε ήταν να φέρω στο προσκήνιο το γεγονός που καταγράφει η Ρέητσελ στο ημερολόγιό της, πως ακόμα και στις τρομακτικές συνθήκες που ζούνε δεν παύουν τα παιδάκια να παίζουν, οι έφηβοι να ερωτεύονται και οι μεγάλοι να ονειρεύονται. Και πως αυτή η στάση είναι η πιο γενναία αντίσταση στη φρίκη που τους κυκλώνει.

Για την παράσταση δεν χρειαζόμουν διακοσμητικά στοιχεία. Είχα την ανάγκη να εστιάσω στην αλήθεια της Ρέητσελ.

Η Ρέητσελ είναι καθημερινή και απλή, σκεπτόμενη και απλόχερη στα συναισθήματά της, αθώα και άμεση. Ο καθένας από μας θα μπορούσε να είναι. Ή δεν θα μπορούσε;

Αυτή η αμεσότητα ήταν ο οδηγός μου στη σκηνοθεσία.

Η ποίηση της καθημερινότητας.

Αυτήν προσπαθήσαμε, όλοι οι συντελεστές της παράστασης, να πραγματοποιήσουμε πάνω στη σκηνή, με τα υλικά του θεάτρου, την ηθοποιό, το λόγο και τη δράση, το σκηνικό, το φως και τη μουσική. Φέρνοντας στο προσκήνιο τα συναισθηματικά τοπία του έργου, του προσώπου, που υπάρχουν πίσω από τις λέξεις.

Το σκηνικό περιβάλλον είναι πρόδηλα κατασκευασμένο, θεατρικό, ώστε ο καθημερινός λόγος της Ρέητσελ μέσα του να φωτίζεται, και να αναδεικνύεται στην ουσιαστική του διάσταση.

Δείχνοντας πάνω στη σκηνή ως δύο πράγματα τη Ρέητσελ και το συναισθηματικό της τοπίο, προσπαθήσαμε να δούμε και να δείξουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.

Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μέσα από την αφαίρεση, εικόνες με συμβολική-μεταφορική δύναμη που να συμπυκνώνουν την ουσία του έργου, της Ρέητσελ.

Γιατί τελικά η Ρέητσελ είναι το έργο.

Αεροφύλακες!...

Διαβάστε την είδηση!

Η φώτο είναι από την "Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων" του Δήμου Αβδελιώδη.

Ξεκινάω...

Αμοργός 20 Αυγούστου 2007

Και λεφτάς και κάγκουρας!

Δεν είδα τον τηλεμαραθώνιο για την ενίσχυση των πυροπαθών των τηλεοπτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας, ούτε και τον αντίστοιχο τοπικό. Μια φίλη μου μετέφερε κάποια στιγμιότυπα…

Εντυπωσιάστηκα από την «ανιδιοτελή» προσφορά του εφοπλιστή Χατζηπατέρα, να δώσει είκοσι εκατομμύρια ευρώ για τους πυροπαθείς αλλά όχι μέσω του τηλεμαραθωνίου. Δεν κατάλαβα όμως γιατί βγήκε να το πει στην διάρκεια του τηλεμαραθωνίου;

Ακολούθησε τον Χατζηπατέρα η ενημέρωση από το τηλεφωνικό κέντρο ότι μια καθαρίστρια από την Βουλγαρία που δουλεύει στην χώρα μας, πρόσφερε στον τηλεμαραθώνιο έναν μισθό της, εξακόσια πενήντα ευρώ για να βοηθήσει τους συμπολίτες της πυροπαθείς. Ούτε όνομα είπε, ούτε στον αέρα θέλησε να βγει…

Φάνηκε έτσι μέσα σε λίγα λεπτά η διαφορά των ανθρώπων του μόχθου από τους ανθρώπους που έμαθαν μόνο να εκμεταλλεύονται τον μόχθο άλλων ανθρώπων. Έγινε ξεκάθαρο ότι μια καθαρίστρια από την Βουλγαρία παίρνει πάνω κάτω εξακόσια πενήντα ευρώ – άγνωστο αν είναι ασφαλισμένη, πιθανότατα όμως όχι - το μήνα στην υπηρεσία διαφόρων.

Αντιλήφθηκε ο καθένας ότι οι περισσότεροι μετράμε τους μήνες με κατοστάρικα και όχι με εκατομμύρια. Και ότι η καρδιά μοιράζεται απλόχερα, όταν η δουλειά δεν φτάνει για να ζήσεις, όχι γιατί δεν το αξίζεις, αλλά γιατί κάποιοι άλλοι πρέπει να έχουν τον κόπο σου για να κάνουν φιλανθρωπία.

Κι.Ν.Δ.υνεύει και το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας

Δέκα ημέρες πριν από την έναρξη του 30ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας τα νέα που αφορούν το Φεστιβάλ κάθε άλλο παρά ευχάριστα είναι. Η πρώτη ατυχία για φέτος οφείλονταν στην έμπνευση του πρωθυπουργού να κάνει τις εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία θα ξεκινούσε το φεστιβάλ. Τελικά θα ξεκινήσει στις 17 Σεπτεμβρίου, με μετακίνηση όλου του προγράμματος μια μέρα μετά. ¨Ήδη όμως στην Αθήνα συζητείται το ενδεχόμενο να μετακομίσει το Φεστιβάλ στην Αθήνα όπου υπάρχει πληθώρα αιθουσών για τις προβολές. Καθόλου τυχαία η συζήτηση για την μεταφορά του Φεστιβάλ της Δράμας στην Αθήνα. Στο κάτω – κάτω ένα πρώην θα προστεθεί στον τίτλο και όλα θα είναι νορμάλ. Τιμή στην Δράμα και δόξα στην Αθήνα ή όποια άλλη υποψήφια πόλη π.χ. 31ο πρώην Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας.

Όλα ξεκινάνε όμως από εδώ. Τριάντα χρόνια έχει η ρημάδα η πόλη το μεγαλύτερο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της χώρας επίσημα αναγνωρισμένο από την πολιτεία και κανείς πολιτικός δεν κατάφερε - κατόπιν ενεργειών του, αφού οι ενέργειες απαιτούν πριν σκέψη τουλάχιστον, μην πω φαντασία και γίνω ασεβής – να προχωρήσει σε αυτό το διάστημα ένας κινηματογράφος ή πολυχώρος που θα αποτελέσει την έδρα του Φεστιβάλ και θα δώσει στην πόλη μια άλλη πολιτιστική προοπτική.

Από το ’90 και μετά όταν το φεστιβάλ έγινε «θεσμός» Α.Ε. δηλαδή, το μόνο έργο που έγινε σχετικό με τον κινηματογράφο στην Δράμα, ήταν η ανακαίνιση του κινηματογράφου «Ολύμπια». Ανακαίνιση με αισθητική και συναισθηματική αξία για όλους και όλες, αλλά χωρίς καμιά ουσιαστική λειτουργική αξία για το Φεστιβάλ. Τα Ολύμπια χωράνε δεν χωράνε 250 θεατές, ενώ ο άλλος κινηματογράφος της πόλης τα Αστέρια στην πλατεία χωρούσε 550 και στις τελευταίες ημέρες του Φεστιβάλ κάθε χρόνο ήταν κατάμεστος ακόμα και στους διαδρόμους. Τα Αστέρια ήταν καλώς ή κακώς μέχρι τώρα ο τόπος διαξαγωγής του Φεστιβάλ, ελληνικού και διεθνούς.

Τα Αστέρια όμως – αφού έχουμε ελεύθερη οικονομία και έτσι αποφάσισε ο ιδιοκτήτης τους – έβαλαν λουκέτο στις 3 Ιανουαρίου 2007. Όχι ο επιχειρηματίας δεν τα μετέφερε στην Βουλγαρία, μην ανησυχείτε το κτίριο είναι ακόμα στην θέση του. Περιμένοντας αλλαγή χρήσης ή κατεδάφιση προφανώς.

Ο Δήμος Δράμας, βασικός μέτοχος του Φεστιβάλ και βασικός υπεύθυνος για το κατάντημα του, κυρίως με την «ξηρή» πολιτιστικά δωδεκαετία Τζίμα, έχει αγοράσει μια παλιά καπναποθήκη, την οποία κάποια στιγμή θα αναπαλαιώσει και όταν με το καλό γίνει αυτό εκεί θα γίνονται οι εκδηλώσεις και οι προβολές του Φεστιβάλ. Ωραία!

Που βρίσκεται αυτή η υπόθεση; Έχει αγοραστεί το κτίριο και έχει εξαγγελθεί το σχέδιο της ανακαίνισης, το οποίο περιμένουμε όλοι να αρχίσει να υλοποιείται. Από την στιγμή που θα αρχίσει να κατασκευάζεται μέχρι να ολοκληρωθεί θα χρειαστούν δυο τρία τουλάχιστον χρόνια.

Μέχρι τότε οι προβολές του Φεστιβάλ θα γίνονται σε δύο αίθουσες χωρητικότητας 250 – 300 ατόμων. Τα «Ολύμπια» δηλαδή και το Δημοτικό Ωδείο. Στο τέλος κάθε βραδιάς ας γίνεται καλού – κακού κλήρωση για το ποιοι θα μπούνε στις βραδινές προβολές της επόμενης ημέρας…

Κρίμα να μην έχουνε τοποθετηθεί ακόμα οι γιγαντοοθόνες στο νέο Κολυμβητήριο να γίνονταν κι εκεί καμιά προβολή. Προσωρινά βέβαια…

Σχετικά κείμενα: Τώρα πια τ' Αστέρια είμαστε εμείς