Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2005

Εδώ στο Φαρ – Ουέστ της «αφασίας»…

Γράφω περασμένα μεσάνυχτα! Μία και είκοσι ξημερώνει Παρασκευή, η τελευταία του χρόνου. Τι όμορφες που είναι αυτές οι μέρες; Γιορτινές όσο αντέχει ο καθένας, συντροφικές όσο μπορούν να επιστρέφουν οι φίλοι στην γη που μας μεγάλωσε! Κι ακόμα αναλογίζομαι δεν είδα πολλούς και πολλές! Αύριο φεύγω ταξίδι, δεν θα προλάβω να τους δω όλους και όλες…

Γυρνάω μέσα στην πόλη, κυρίως στους δημόσιους χώρους της, έχω μια αδυναμία σ’ αυτούς. Μου αρέσει που χωράνε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εισοδήματος και κοινωνικής προέλευσης. Αλλά μου αρέσουν και ιδιωτικοί χώροι που επιβιώνουν χωρίς λαθραίες επινοήσεις και τυπικές επαναλήψεις ενός ξεπεσμένου ήθους και μιας μαραζωμένης ανάγκης για ανάδειξη μέσα από το τίποτα . Αναπνέουν μαζί μας αυτοί οι όμορφοι χώροι και μας θηλάζουν με τον καπνό και την ατμόσφαιρα τους, την καθημερινότητα που είναι απλή και ανεπιτήδευτη.

Όπου και αν πάμε εδώ στη Δράμα, ξέρουμε ποιοι μας κοιτάνε σαν χαρτονόμισμα και ποιοι προσφέρουν το προϊόν τους ανθρώπινα, μερακλίδικα και οικεία, μέσα στην αυτοκρατορία των ανοίκειων πραγμάτων. Δεν θα γράψω ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, έχω έννομο συμφέρον να υποστηρίξω αυτό που κάνουν, αλλά θέλω στο τέλος άλλη μιας χρονιάς, να υπενθυμίσω ότι εδώ σε αυτή την απομακρυσμένη επαρχία, φυλλορροούμε με το μέτρο μιας ιδιόρρυθμης έμπνευσης, λίγων ανθρώπων που εκτιμούμε και των ανθρώπων που μαζί τους μεγαλώνουμε, κάθε μέρα πιο πολύ, κάθε νύχτα πιο όμορφα! Τόσο απλά!…

Γιατί να σας το κρύψω; Μια νύχτα μπορεί να συγκριθεί με χίλιες ημέρες, ίσως κι ακόμα περισσότερες. Αλλά οι νύχτες δεν είναι το παν. Στις μέρες θα γυρίσει ο «τροχός», εκεί που συναντάμε την ασχήμια και προσπερνάμε χωρίς να δώσουμε σημασία, εκεί που όλα ισοπεδώνονται από το φως και την ανάγκη να σε περιθάλψει. Στην επικράτεια του ιλαροτραγικού, μέσα σε αποσπάσματα πίστης για κάτι ανώτερο που δεν δικαιώνεται από τις παλινωδίες των εκπροσώπων του και μέσα σε μια διαυγή πεποίθηση για αυτά που έρχονται, για την αγάπη προς τον άνθρωπο και την αλήθεια. Κάθε άνθρωπο, πάνω από χρώμα και φυλή, πάνω από δόγματα και προκαταλήψεις. Με τα ταλέντα αλλά και τα κουσούρια του.

Ευχές για το νέο χρόνο; Να αντέξουν αυτοί που παλεύουν για τ’ ανθρώπινα και να αντέχουν για πάντα. Και να πελαγοδρομούν όσο πιο μακάρια οι υπόλοιποι.

Καλή χρονιά!…


Στην φωτό είναι ο Βόλος! Χαίρε Amig0!...

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2005

Παραμύθι φετινό, παντοτινό!...

Φέτος είμαι ευτυχής που γνώρισα την Αμοργό. Όποιος δεν έχει πάει να πάρει το πρώτο βολικό καράβι και να την γνωρίσει. Από την Αιγιάλη μέχρι την Χώρα και την κάτω μεριά, να γράψω ένα βιβλίο σαν της Κρίστης Στασινοπούλου, να περπατήσω ξυπόλητος το μονοπάτι από την «Χοζοβιώτισσα» στον «Ουρανό», να βυθιστώ στην απεραντοσύνη του γαλάζιου!…

Θα ήθελα να έχω ήδη διαβάσει το βιβλίο του «Μεγαλέξανδρου» του ελληνικού ποδοσφαίρου, του Γιώργου Κούδα. Δεν έχω λόγια να εκφράσω τον θαυμασμό μου για αυτόν. Ένα παιχνίδι του έχω δει όλο κι όλο ζωντανά. Ο μύθος του είναι ανίκητος, είναι δικός μου – ποδοσφαιρικός - ήρωας. Αγέραστος και παντοδύναμος!…

Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους μέσω του Ιντερνέτ, όσο είναι αυτό δυνατό μέσα από τούτο το μέσο. Αισθάνθηκα την ζεστασιά της φωνής και την ανάσα τους από μίλια μακριά, βρεθήκαμε λίγο πιο συμπτωματικά από ότι τόσες και τόσοι φίλοι όλα αυτά τα χρόνια. Κι ελπίζω έναν προς μία να τους γνωρίσω κι από κοντά. Γεροί να είμαστε!…

Συνέλεξα ήχους και εικόνες, δοκίμασα ξανά την πίκρα του αποχωρισμού, σιχάθηκα να βλέπω την πατρίδα μου να ξεπέφτει, να πληγώνεται από τους ανθρώπους της, να τραβάει ανέμελη «τον δρόμο της απώλειας». Εδώ είμαι όμως!…


Η φωτογραφία είναι από την Χώρα της Αμοργού, το πλαϊνό παραθύρι του "Πέτρινο" με την εκπληκτική ζύμη του και την αξεπέραστη σκορδομακαρονάδα! Χρόνια Πολλά Αμοργός!...

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2005

Ζήτημα εθνικής και προσωπικής τιμής…

Μέρες που είναι χρονιάρες και αφού μπουκώσαμε από μελομακάρονα και γαλοπούλες, ρευόμαστε και – με το συμπάθιο – κλάνουμε, χαιρόμαστε με το παραμικρό αλλά και με τα όμορφα των ημερών, ακούμε μουσική και τραγουδάμε, σμίγουμε με παλιές παρέες και φουντώνει η φλόγα των αναμνήσεων, ας μη μιλάμε για ταπεινά θέματα. Όπως τα δικαιώματα των πακιστανών – και όλων των άλλων – μεταναστών που ζούνε στη χώρα μας.

Θαρρεί η κυβέρνηση ότι μπορεί να διαχειρίζεται τις τύχες οποιοδήποτε πολίτη κατά πως μετράει τον φόβο μέσα στον οποίο είναι σίγουρη ότι ζει κάθε μέρα στην χώρα μας; Κάνει μεγάλο λάθος και να συμμαζευτεί. Μας νοιάζει να ζουν χωρίς φόβο οι συμπολίτες μας, όπως κι εμείς! Και όσοι λένε ψέματα, ας μην έχουν ως «δεδικασμένο» την συμπεριφορά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, γιατί ούτε την Ελλάδα, ούτε την Ορθοδοξία τιμούν με τέτοιες συμπεριφορές.

Άκουγα έκπληκτος προχθές κάποιον να μου λέει ότι αφού εμάς μας πιέζουν από πάνω να πιέσουμε αυτούς που μπορούμε κι εμείς, τους από κάτω! Φτωχαδάκια, Μετανάστες, αναξιοπαθούντες κλπ.

Μην τρελαθούμε κιόλας!

Δεν είναι οι μετανάστες που τρώνε με χρυσά κουτάλια σε αυτή την χώρα. Μπορεί να συντελούν στην άνοδο της παραγωγικότητας αλλά οι μισθοί τους είναι ίδιοι, Κι όποιος νομίζει ότι πρέπει από κάποιον να ζητήσει λογαριασμό για τη ζωή του, ας κοιταχτεί στον καθρέφτη ή ακόμα καλύτερα ας τον ζητήσει από τον «αφέντη» του! Το αντίθετο είναι θρασυδειλία…

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2005

Δώσε θάρρος στον χωριάτη…

Εκτεθειμένη είναι πλέον η κυβέρνηση μετά τις αποκαλύψεις για την συμμετοχή υπαλλήλων της Ε.Υ.Π. στις απαγωγές Πακιστανών μεταναστών στην χώρα μας το περασμένο καλοκαίρι. Η προσπάθεια να υποβαθμιστεί το θέμα από τις πρώτες μέρες της δημοσιοποίησης των καταγγελιών, κατέρρευσε εντυπωσιακά μετά την αναπαραγωγή του από το B.B.C. αλλά και τις αποκαλύψεις της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα».

Κι ενώ θα περίμενε κανείς πειστικές απαντήσεις από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης, απάντησε η Ε.Υ.Π. λέγοντας ότι μπαίνει σε κίνδυνο η ζωή των υπαλλήλων της όταν αποκαλύπτεται η ταυτότητας τους και ότι είναι «ζήτημα εθνικής ασφαλείας»! Πολλοί έσπευσαν να συνταχθούν με αυτή την άποψη και να ξεχάσουν ότι είτε Έλληνες ήταν οι πράκτορες, είτε ξένοι, η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στον εξωφρενικό τρόπο δράσης τους και στην καταπάτηση κάθε έννοιας κράτους δικαίου.

Είναι προφανές ότι μετά το όργιο των καταπατήσεων σε ατομικά δικαιώματα που σημειώθηκαν στις υποθέσεις 17Ν και Ε.Λ.Α. οι εγχώριες υπηρεσίες νομίζουν ότι μπορούν να λειτουργούν με όση άνεση επιθυμούν και χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. Αυτό φαίνεται από την στάση του κ. Βουλγαράκη, ο οποίος αντί να καταδικάσει την αμερικανικού τύπου πρακτική, δηλώνει ότι τα καταγγελλόμενα δεν συνέβησαν ποτέ.

Δώσε θάρρος στον χωριάτη να ανέβει στο κρεβάτι, λέει σοφά μια παροιμία.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2005

Η ντροπή της Μαίρης Κρίστμας

Παραπονεμένα Χριστούγεννα στο κατώφλι των τριάντα. Ο δρόμος πίσω γεμάτος ανθρώπους και φωνές, αλλά δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Μπροστά θα πας, σαν τους ανιχνευτές - κατασκόπους. Το μαγαζάκι της ζωής είναι διαμπερές, έχει δύο εισόδους - εξόδους. Από την άλλη πλευρά, αφου ψωνίσεις στο τμήμα με τις αφορολόγητες αναμνήσεις, θα σε περιμένει ένα πολύχρωμο πλήθος. Πιο άγνωστο από ποτέ, τελεσίδικα διαφορετικό από αυτό που άφησες πίσω, στην άλλη πλευρά, στην ''δύσκολη εφηβεία των είκοσι εννιά''.

Ένα χαμόγελο -μυστρί θα θεμελιώσει μπροστά σε δύο υπέροχα μάτια μια νέα ενδιαφέρουσα δεκαετία. Από χρόνια εξαγγελμένη, αναμενόμενη σαν τα λεωφορεία στις πλατείες των υπεραστικών ονείρων. Όσο θα προχωράς γνωρίζοντας καινούργιες φάτσες-συγκινήσεις, το κεφάλι της μνήμης σου θα γυρίζει κλεφτά προς τα πίσω, προσπαθώντας να διαπιστώσει αν τα ψίχουλα - χαμόγελα είναι ακόμα στο δρόμο, αφάγωτα από τα πουλιά - χρόνια που πετάνε εδώ κι εκεί, αναζητώντας τροφή μέσα στο καταχείμωνο.

Κάποια στιγμή τα φώτα στις νύχτες θα λιγοστέψουν. Ακόμα και στις πιο μεγάλες γιορτές, με συνοδεύει μια θλίψη - μνηστή. Για τα αγαπημένα πρόσωπα - χαμόγελα, που καίγονται μέσα στο χρόνο σαν ταπεινά κεράκια, χωρίς εσύ να αισθάνεσαι την φλόγα τους μέσα στη ζωή σου, χωρίς να βλέπουν την δική σου. Πάντα οι γιορτές ξεψυχάνε στο ημίφως ή το απόλυτο σκοτάδι.

Κάθε πρωί είναι μια μάχη - μνήμη. Να μην ξεχάσεις τις σημασίες των ανθρώπων.

Τα μάτια - μαχαίρια τους που κοιτάνε μέσα από μια οθόνη - φυλακή, σαν πρωταγωνιστές στο ''ντουβάρι'' του Γκιουνέϊ.

Τις σημαίες - απελπισίες τους που ανεμίζουν ξεδιάντροπες - αστερόεσσες σαν το φουλάρι μιας ξεπαγιασμένης πουτάνας στην λεωφόρο Νιέφσκι της Μόσχας.

Τα χέρια - βρέφη κάτι ανθρώπων με κλεμμένο πρόσωπο, που τα ζώα - άτομα μέσα στην φάτνη - εκκλησιά ούτε ένα χνώτο - χάδι δεν συγκινήθηκαν να δώσουν. Μόνο κλωτσιές - βρισιές και το φιλί μιας ακατάσχετης απάτης χαραγμένο σαν σφραγίδα στο μέτωπο των ανθρώπων. Όχι όλων...

Τι θα έμενε να κάνουμε αν μας παίρνανε τον μικρόκοσμο μας;

Εικόνες - απορίες κρεμασμένες στο λαιμό σαν τα χαρτονάκια των ζητιάνων που γνωστοποιούν την ιδιότητα τους;

Καλησπέρα κύριε, να ζήσουν τα ζωντανά σας και να σχωρεθούν τα πεθαμένα σας... Καλές γιορτές και Merry Christmas...

με τιμή Μαίρη Κρίστμας

και για την αντιγραφή

Angelito

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2005

Οι "κοκαλέρος" και οι "κοκαλέρες"!

Με αφορμή την συζήτηση που είχε ανοίξει μετά την εκλογή του Έβο Μοράλες στην προεδρία της Βολιβίας και τον θόρυβο που είχε προκληθεί από την εξαγγελία του για την νομιμοποίηση της καλλιέργειας κόκας στην Βολιβία παραθέτω ένα κείμενο της Κορίνας Βασιλοπούλου από την "Κυριακάτικη" των Χριστουγέννων για να φωτιστούν περισσότερο οι διαφορές που έχουν οι "κοκαλέρος"(αγρότες καλλιεργητές κόκας) και οι "κοκαλέρες"(έμποροι ναρκωτικών, κυβέρνηση Η.Π.Α)!

«Δεν είμαι έμπορος ναρκωτικών. Καλλιεργώ φύλλα κόκας, που είναι φυσικό προϊόν. Δεν τα μετατρέπω σε κοκαΐνη. Ούτε η κοκαΐνη ούτε κανένα άλλο ναρκωτικό αποτελούν κομμάτι της παράδοσης των Ανδεων». Αυτό είπε πρόσφατα στα ΜΜΕ ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, απαντώντας κυρίως στους Αμερικανούς, που προσπαθούσαν να τον παρομοιάσουν ούτε λίγο ούτε πολύ με τον Πάμπλο Εσκομπάρ των Ανδεων. Τι και αν οι ΗΠΑ είναι ο βασικός αγοραστής της κοκαΐνης που διακινείται διεθνώς; Την ίδια στιγμή, δαπανούν τεράστια ποσά για την αποψίλωση των φυτειών της κόκας με στόχο, δήθεν, την καταπολέμηση των ναρκωτικών, ενώ στην πραγματικότητα θέλουν να ελέγχουν την πολιτική των χωρών που την παράγουν. Υπουλη προπαγάνδα Είναι, μάλιστα, τόσο ύπουλη -και μάλλον επιτυχημένη η προπαγάνδα τους- ώστε μεγάλη μερίδα του κόσμου να ταυτίζει την κοκαΐνη, που είναι χημικό προϊόν, με την κόκα και τους φτωχούς αγρότες που την καλλιεργούν με τους βαρόνους της κοκαΐνης! Πολλούς αιώνες προτού οι Δυτικοί αρχίσαν να «σνιφάρουν» κοκαΐνη, η κόκα αποτελούσε για τους Ινδιάνους των Ανδεων ιερό φυτό, άρρηκτα συνυφασμένο με την παράδοσή τους, χάρη στις θεραπευτικές του ιδιότητες. Οι ιθαγενείς της Κολομβίας, του Περού, της Βολιβίας ή του Εκουαδόρ μασούσαν ανέκαθεν φύλλα κόκας ή τα χρησιμοποιούσαν ως αφέψημα όχι για να «φτιαχτούν», αλλά για να επιβιώσουν. Τα φύλλα της κόκας, σε μικρή ποσότητα, αποτελούν άριστο διεγερτικό. Επιτρέπουν στον οργανισμό να αντέξει την κόπωση και να επιβιώσει για σημαντικό διάστημα χωρίς τροφή και νερό. Συστέλλουν τα αγγεία και βοηθούν το σώμα να διατηρήσει την εσωτερική θερμοκρασία, κάτι απαραίτητο στα υψίπεδα των Ανδεων με το έντονο κρύο και το λιγοστό οξυγόνο. Είναι μάλιστα και πολύ θρεπτικά, καθώς περιέχουν ασβέστιο, σίδηρο και πολλές βιταμίνες! Οι Ινδιάνοι είναι περήφανοι για το φυτό τους. Στη Βολιβία, τα φύλλα της κόκας προσφέρονται από τις αρχές ως δώρο στους εκλεκτούς ξένους προσκεκλημένους. Στους τουρίστες που υποφέρουν από την έλλειψη οξυγόνου συνιστάται να μασούν φύλλα κόκας. Τον 19ο αιώνα η κόκα άρχισε να χρησιμοποιείται ως πρόσθετο σε διάφορα τονωτικά προϊόντα. Την ίδια, όμως, εποχή, η παρασκευή της κοκαΐνης οδήγησε στη δαιμονοποίηση του φυτού, για λόγους που μάλλον έχουν να κάνουν περισσότερο με την πολιτική. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι το εκχύλισμα των φύλλων της κόκας αποτελεί βασικό συστατικό της Coca-Cola. Την ίδια στιγμή, όμως, οι ιθαγενείς των Ανδεων αδυνατούν να εξάγουν αναψυκτικά, τσάι και άλλα τοπικά προϊόντα με βάση την κόκα, εξαιτίας της διεθνούς νομοθεσίας που απαγορεύει την εισαγωγή παραγώγων του «απαγορευμένου» φυτού..."

Η συνέχεια του άρθρου εδώ!

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2005

Ο φόβος του άστρου

Χριστούγεννα δίπλα στη σόμπα, με στολίδια που είχαν σχήμα και χρώμα μοναχά, τα πρόσωπα χαρούμενα σαν να κοιτάζονταν πρώτη φορά μεταξύ τους μετά από μεγάλη εγκαρτέρηση. Ο Βοριάς κατέβαινε από το Φαλακρό, σαν έλκηθρο πάνω στον κάμπο, χαράκωνε τα πρόσωπα και τα χιόνια στολίζανε μέρα νύχτα τη γραμμή των οριζόντων.

Ποιος θα φέρει ξύλα; είπε εντελώς ρητορικά ο πατέρας. Τα πιτσιρίκια προσπέρασαν την ερώτηση σαν να ‘ταν το περιτύλιγμα μιας σοκολάτας, αυτά θα έλεγαν τα κάλαντα εξάλλου, οι μεγαλύτεροι κοιτάχθηκαν μεταξύ τους σαν να φάνταζε μακρύ το ταξίδι ενός Κολόμβου μέσα στον Ατλαντικό που οδηγεί στις Ινδίες της αποθήκης. Πάλι καλά που η μαμά ετοίμαζε το χριστόψωμο, αλλιώς θα κινούσε αυτή για το βαρύ φορτίο.

Τόσα φορτία ξύλα εδώ και δεκαετίες και τα λογής-λογής σκουπιδάκια που εισέρχονταν κολλημένα πάνω τους μέσα στο σπίτι λέρωναν τον μουσαμά, στολίζοντας τον, μέχρι να στέρξει το φαράσι με την σκούπα που φύτρωσε στο χωράφι ανάμέσα στις μαυρομάτες φασολιές. Όπως μαζεύουν, σαν δόσεις από δάνειο, τις ευχές μας οι μέρες που ακολουθούν τις γιορτές, η μια με την άλλη σε αγαστή συνύπαρξη - σαν σε μικρά ημερολόγια τοίχου με τα ποιήματα στο πίσω μέρος κάθε χάρτινης ημέρας - σαρώνουν…

Τι να την κάνεις την τηλεόραση τέτοιες μέρες, που οι ανάσες είναι πιο θερμές από τους προβολείς; Και την αγάπη πώς να την αμπαλάρεις σ΄ ένα κουτί μαζί με όλα τα μαργαριτάρια των θαλασσών; Καλύτερα μ’ ένα σπιρτόξυλο να την φωτίσεις, σαν αυτό που το πρωί πριν κινήσει η μάνα για την εκκλησιά έδινε την φλόγα στο καντηλάκι και έπεφτε μέσα στη θράκα που ξημερώθηκε μαζί μας.

Τι κι αν κόπηκε το ρεύμα; Το άστρο φοβάται μονάχα το σύννεφο, εξ αλληλεγγύης κυρίως για αυτούς που το έχουν για οδηγό και παραστάτη στο μακρύ ταξίδι της ζωής…

Χρόνια Πολλά!...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2005

Ανοίξτε! Περιμένουμεεεε!…

Να τα πούμεεεε; Καλήν ημέρα άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας…

Τα κάλαντα τρέχουν στους βρεγμένους δρόμους, η μνήμη επιστρέφει εκεί που τραγουδήσαμε, φορώντας κουκούλα, γαντάκια και μοιράζοντας στην παρέα, τρίγωνα και αρμόνικες…

Ξεκινάμε από την γειτονιά, οι γειτόνισσες περιμένουν το χτύπημα στο κουδούνι, μετά θα πάμε στις άλλες γειτονιές, στις θείες που σίγουρα θα δώσουν κανένα πενηντάρικο κι αν μείνει ώρα μέχρι το μεσημεράκι θα πάρουμε σβάρνα τις πολυκατοικίες να τα πούμε και σε ανθρώπους άγνωστους, τι σημασία έχει, τα κάλαντα θα πούμε! Θα μετρήσουμε πόσα λεφτά υπάρχουν στις τσέπες μας, θα χτυπήσουμε κανένα σάντουιτς και βουρ για το σινεμά, να δούμε την καινούργια ταινία του Στάθη Ψάλτη ή του Σωτήρη Μουστάκα! Κι αν ρωτήσει η μαμά που ήμασταν όταν με το σούρουπο επιστρέψουμε στι σπίτι, θα πούμε ότι ψέλναμε τα κάλαντα, μέχρι την άλλη άκρη της πόλης, όπου μένει η θεία Κούλα η κάποια άλλη θεία, από θείες άλλο τίποτα! Αν έχουμε κουράγιο, βγαίνουμε και το βραδάκι καμιά ωρίτσα, τι καλήν ημέρα, τι καλήν εσπέρα; Οι μεγάλοι άνθρωποι περιμένουν τα κάλαντα, όσο κι εμείς!

Είμαστε οι πιο καλοί καλαντάρηδες στην πόλη, ας μη μας δείχνει κανένα κανάλι, ας μπερδεύει καμιά φορά ο Σπύρος το γύρισμα στην μελωδία πάνω στα πλήκτρα της αρμόνικας, ας βραχνιάσαμε από το τραγούδισμα, είμαστε οι καλύτεροι καλαντάρηδες στην πόλη, ποια πόλη, στην Ε.Ο.Κ. ολόκληρη! Δεν μας νοιάζει αν το σπίτι ξεπληρώνεται με δόσεις, γεροί να είστε να τις ξοφλήσετε, ούτε αν η εξώπορτα σας είναι ασφαλείας. Ανοίξτε! Περιμένουμεεεε!…


Στην φωτό η πιο πρόσφατη εκδοχή της παραπάνω ιστορίας, ο Σάββας και η Μιχαηλία πέρσι τα Χριστούγεννα! Γιατί πρωτοχρονιά πάλι φευγάτοι είμασταν! 6 κι απόψε είναι πολλές?!!!

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2005

Στην Ευρώπη συμβαίνουν κι άλλα!

Υπάρχει ένα "όμορφο" όσο και αστείο επιχείρημα από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας για να δικαιολογήσουν την έναρξη συζήτησης για την κατάργησης της κυριακάτικης – και όποια άλλης – αργίας στην χώρα μας. Στην Ευρώπη, λένε, τα καταστήματα λειτουργούν και τις Κυριακές! Στην χώρα μας γιατί να μην λειτουργούν; Όχι κάθε Κυριακή, αλλά επτά Κυριακές τον χρόνο. Τρεις προ Χριστουγέννων, δύο προ Πάσχα και από μία στις περιόδους εκπτώσεων. Αλλά να ανοίγουν μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, προσθέτουν!

Ο Φαρισαϊσμός στο αποκορύφωμα του!

Γιατί στην Ευρώπη κανείς δεν θα έβαζε σαν όρο να ανοίξουν τα μαγαζιά μετά από το πέρας της θείας λειτουργίας. Και αφού υιοθετούμε από την Ευρώπη την λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές, γιατί δεν υιοθετούμε και μερικά άλλα πράγματα που ισχύουν στην Ευρώπη και ίσως να πρέπει να σκεφτούμε να νομοθετήσουμε πριν από αυτό που συζητάμε.

Για παράδειγμα στην Ευρώπη ο μέσος όρος του κατώτατου μισθού είναι κοντά στα χίλια Ευρώ. Εδώ είναι κοντά στα εξακόσια! Γιατί δεν τον ανεβάζουμε κι εμείς; Αντιθέτως καλοβλέπουμε την πρόταση του Σ.Ε.Β. για εξαίρεση από τις συλλογικές συμβάσεις, των εργαζομένων που βρίσκονται σε περιοχές με υψηλή ανεργία!

Η Ευρώπη έχει υιοθετήσει μια σειρά από ρυθμίσεις, που στην Ελλάδα οι θιασώτες του «καταναλωτικού εξευρωπαϊσμού» μας ούτε να σκεφτούν δεν θέλουν.

Γιατί δεν μας λένε ότι είναι αναγκασμένοι από την Ε.Ε. να ικανοποιούν πρωτίστως τα συμφέροντα των πολυεθνικών και όχι τους λαού τους;

Θα δημιουργηθούν, λένε, νέες θέσεις εργασίας. Μόνο στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη από το άνοιγμα δυο μεγάλων εμπορικών κέντρων το τελευταίο τρίμηνο, δημιουργήθηκαν πέντε χιλιάδες εργασίας. Μπορούν να μας πούνε μετά από δύο χρόνια πόσες μικρομεσαίες επιχειρήσει στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη θα έχουν κλείσει από τον άνισο ανταγωνισμό και πόσες θέσεις εργασίας θα έχουν χαθεί.

Το επιχείρημα ότι θα διευκολυνθούν οι καταναλωτές είναι αστείο επίσης. Πριν από λίγους μήνες απελευθερώθηκε το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων. Από Δευτέρα μέχρι Σάββατο όλη μέρα κάποιος που δεν μπορεί να ψωνίσει δεν σημαίνει ότι πρέπει η αγορά να ανοίγει και Κυριακή για να ψωνίσει αυτός.

Το κυριότερο είναι όμως ότι θα καταργηθεί η προσαύξηση 75% στα ημερομίσθια αυτών που δουλεύουν τις αργίες. Αυτός είναι ο τελικός στόχος. Να καταντήσει η μισθωτή εργασία στην Ελλάδα και πιο φθηνή και πιο ισοπεδωτική για την προσωπική ζωή κάθε εργαζόμενου…

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2005

Βρε τους καημενούληδες τι τραβάμε;!


Διαβάζω χθες το πρωί τηλεγράφημα του Μακεδονικού πρακτορείου ειδήσεων για την απεργία των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς στη Νέα Υόρκη. «Έντονα προβλήματα έχουν προκληθεί στη Νέα Υόρκη από την απεργία των 34.000 εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης, ενώ όπως δήλωσε ο δήμαρχος Μάικλ Μπλούμπεργκ η απεργία στοιχίζει στην πόλη 400 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα.…Εκτός από τους κατοίκους της πόλης ταλαιπωρούνται και χιλιάδες τουρίστες, που επισκέπτονται τη Νέα Υόρκη τις γιορτινές αυτές ημέρες, ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες.». Βρε τους καημενούληδες, σκέφτηκα…

Αναρωτιέμαι ότι δεν μας λέει, το συγκεκριμένο τηλεγράφημα, τον λόγο της «ταλαιπωρίας» των πολιτών και των τουριστών. Τον λόγο της απεργίας δηλαδή.

Σπεύδω στο www.left.gr και βλέπω ότι στην σχετική αναφορά λέει ότι η απεργία γίνεται γιατί οι εργαζόμενοι και η εργοδοσία βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις για τις αυξήσεις στους μισθούς, όπου η εργοδοσία δεν έδινε ικανοποιητικές αυξήσεις, ενώ προτείνονταν παράταση του εργασικαού βίου για τους νεοπροσλαμβανόμενους από τα 55 στα 62 χρόνια. Επίσης ότι δικαστήριο της Νέας Υόρκης επέβαλλε πρόστιμο ενός εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε ημέρα απεργίας στο συνδικάτο. Καθώς οι απεργίες στο δημόσιο τομέα στις Η.Π.Α. απαγορεύονται. Βρε τους πονηρούληδες – τους νομοθέτες βέβαια – σκέφτηκα…

Κάνω μια επίσκεψη και στην ιστοσελίδα του Ριζοσπάστη (www.rizospasths.gr) και μαθαίνω ότι αυτή είναι η πρώτη απεργία στο δημόσιο εδώ και εικοσιπέντε χρόνια(!) στις Η.Π.Α. και ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν αυξήσεις της τάξης του 3%!

Βρε τους κατεργαρούληδες – τα καθεστωτικά μέσα εννοώ – σκέφτηκα, δικαιολογημένα απεργούν οι άνθρωποι, η εργοδοσία – Δήμος – φταίει για το αδιέξοδο που οδήγησε στην απεργία!

Βρε τους καημενούληδες τι τραβάμε για να ενημερωθούμε;! κατέληξα…


Επάνω το μποτιλιάρισμα στους "κινηματογραφικούς" δρόμους της Νέας Υόρκης και κάτω ο ηγέτης του συνδικάτου των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς του Δήμου της πόλης, Roger Toussaint.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2005

Η λύση για την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων!

Τι είναι 7 Κυριακές τον χρόνο μπροστά στην «αιωνιότητα» της καταναλωτικής μανίας; Ένα τίποτα, σκέφτηκε ο κύριος Σιούφας και πρότεινε να λειτουργούν τα καταστήματα και Κυριακή – προφανώς χωρίς ημερομίσθιο για αργία – σε κάποιες συγκεκριμένες περιόδους! Τίποτα, τίποτα, αναφώνησαν και οι «εθισμένοι» στην κατανάλωση συμπολίτες μας;

Για τον Σιούφα δεν το συζητάμε και Κυριακή να δουλέψει το «μισθάκι» του θα πέσει παχύ σαν βωλακιώτικο λουκάνικο! Αλλά οι εθισμένοι καταναλωτές θα δέχονταν να δουλέψουν κυριακάτικα για να πάνε οι άλλοι να ψωνίσουν, χωρίς να έχουν τις ανάλογες απολαβές για την «θυσία» της αργίας τους και της δυνατότητας τους να πάνε βόλτα με την οικογένεια ή με το «αμόρε» τους;! Αν θέλει ο κύριος Σιούφας να λειτουργούν Κυριακή τα καταστήματα, ας κάνει ένα κάλεσμα στην «κοινωνία των πελατών», για να μην λέει και το Κ.Κ.Ε ότι θα καταργηθεί η κυριακάτικη αργία – η μόνη που μας έμεινε εδώ που τα λέμε – για να υπάρξουν εθελοντές που θα δουλεύουν αυτές τις Κυριακές στα καταστήματα για να εξυπηρετούνται οι «συμπελάτες» τους! Πως το κάνανε δηλαδή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες;! Να εμπεδωθεί ες αεί το πνεύμα του εθελοντισμού στην κοινωνία μας!

Εκτός κι αν όλα αυτά είναι μια καλή αρχή για να βολτάρουν τα μεσημέρια της Κυριακής στους κήπους και τους πεζόδρομους μόνο οι οικογένειες των ευκατάστατων Ελλήνων. Να περνάνε τα Γκούτσι και να τα χαιρετούν τα Αρμάνι, να πέφτει κάτω το τσαντάκι Βουιτόν και να περνάνε ασυγκίνητα πλάι τα Κάμπερ!…

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2005

«Σανταρχικοί», «Ακάλυπτοι» και «Κολασμένοι»

Στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, σαράντα μεθυσμένοι Αι – Βασίληδες επέδραμαν σε μαγαζιά, αναποδογύρισαν κάδους απορριμμάτων, έσπασαν μπουκάλια, ξυλοκόπησαν φρουρούς και στη συνέχεια …αποσύρθηκαν στο εργαστήριο τους για να προετοιμάσουν τα δώρα των παιδιών! Οι αρχές, που συνέλαβαν, άκουσον – άκουσον, τρεις Αι – Βασίληδες, πιστεύουν ότι οι μεταμφιεσμένοι συμμετείχαν στη καμπάνια «Santa(na)rchy» που έχει σαν στόχο να καταγγείλει την «εμπορευματοποίηση» των Χριστουγέννων. Αλήθεια, τι θα πει εμπορευματοποίηση;!…

Η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε γιατί το πρόγραμμα Google Earth προσφέρει σε κοινή θέα, πλάνα από δορυφόρο με λήψεις της Ελλάδας, στα οποία φαίνονται πεντακάθαρα στρατόπεδα και αεροδρόμια. Μην τυχόν τα δουν οι Τούρκοι και δεν ζητάνε από τους Αμερικάνους φωτογραφίες, μειώνοντας έτσι την σημασία του έργου της C.I.A.!…

Στην Βολιβία ο ηγέτες των αυτοχθόνων ιθαγενών Αϊμάρα, Έβο Μοράλες κέρδισε τις προεδρικές εκλογές από τον πρώτο γύρο συγκεντρώνοντας ποσοστό 51%, παρά τις αρνητικές για αυτόν κριτικές από τις Η.Π.Α.. Ο Μοράλες επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κινήματος τόνισε μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ότι η χώρα του αρχίζει μια νέα σελίδα. Μετά τις αιματηρές ταραχές των τελευταίων χρόνων με αφορμή την διαχείριση εθνικού πλούτου από ξένες εταιρίες, ο νέος πρόεδρος έχει εξαγγείλει την εθνικοποίηση των εταιριών πετρελαίου και φυσικού αερίου και για την νομιμοποίηση της καλλιέργειας της κόκας. Οι βολιβιανοί είναι οι πιο φτωχοί λατινοαμερικάνοι, παρά το γεγονός ότι η Βολιβία είναι από τις πιο προικισμένες από τη φύση σε ορυκτό πλούτο χώρες της περιοχής…

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2005

Αγγίζοντας τον καινούργιο χρόνο

Οι Δευτέρες κουβαλάνε κυρίως τον ειδησεογραφικό φόρτο του Σαββατοκύριακου και κάτι ξεχασμένα κείμενα αδημοσίευτα και σκεπασμένα από τους ανεπαίσθητους κόκκους της «μη επιλογής» τους. Αλλά η «μη επιλογή» είναι και πιθανότητα να βρούνε κάποια στιγμή μια θέση κάτω από το φως κάποιου βλέμματος. Ανεπίδοτα γράμματα, ασκήσεις ύφους σε ιδέες που συνήθως επιστρέφουν από εκεί που όλα ξεκίνησαν. Στις μέρες που οι «τζιτζιλίδες» στη τσέπη άξιζαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο παιχνίδι, που το παιδικό βλέμμα ρουφούσε αχόρταγα εικόνες, του πατέρα και της μητέρας που ήτανε τότε στην ηλικία που είμαστε εμείς σήμερα. Λείπουνε οι παππούδες πια, αλλά παππούδες είναι πια οι πατεράδες μας και οι μανάδες σαν ζωγραφιές τυλίγονται στις ζακέτες τους, γιαγιάδες πια, όχι στην ηλικία αλλά λόγω των εγγονιών, που παρεμπιπτόντως, μας πήρανε τη θέση στους δρόμους που τραγουδάνε τα κάλαντα, στη σκιά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που ψάχνουν τα δώρα τους. Μα πάνω από όλα αυτά είναι εκείνες οι «παλιές» γιαγιάδες, που ακόμα και σήμερα κυρτωμένες από τα χρόνια που ορθώσανε εμάς, περιμένουν μια επίσκεψη από τα εγγόνια, και δύο από τα δισέγγονα για να πέσουν στο κρεβάτι στην καθορισμένη ώρα με ένα πλατύ χαμόγελο στα στενόγλυκα χείλη τους…

Τι μένει λοιπόν από τα περασμένα Χριστούγεννα; Ο καθένας μας απαντάει με τις δικές του αναμνήσεις. Αγγίζοντας τον καινούργιο χρόνο…


Το κείμενο είναι γραμμένο πρόπερσι, στην φωτογραφία φαίνεται ο δρόμος μπρος το σπίτι μου, το στρατόπεδο Παπαργύρη και στο βάθος πίσω ο λευκός Κορύλοβος!
BUENOS DIAS!...

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2005

Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά!…

Μια βόλτα στην πόλη, απόγευμα Σαββάτου, τυλιγμένος στα ζεστά ρούχα μου. Τα μαγαζιά της πόλης αλλάζουν, κατά τον τρόπο μας ή αλλάζουμε εμείς από τον τρόπο των αλλαγών τους; Κόκκινα καθίσματα, κόκκινα φωτάκια, και η στολή του Αι – Βασίλη. Lounge Christmas!

Το «τροχοτρενάκι» της «Ονειρούπολης», που κορνάρει περίεργα καθώς διαγράφει τους κύκλους του μέσα στην πόλη, ανάμεσα στα άλλα αυτοκίνητα, οι μυτούλες των παιδιών – και όχι μόνο - που κοκκινίζουν, ο αέρας που θα παγώσει ξαφνικά πριν κοπιάσουν οι νιφάδες,. Όλα γύρω συνηγορούν ότι θα έρθουν μέχρι αύριο…

(Τελικά ήρθαν νωρίτερα, κατά την διάρκεια της νύχτας,
αλλά ουδείς παραπονέθηκε!!!)

Ε, λοιπόν τέτοιες μέρες έρχονται οι φίλοι στα παλιά λημέρια. Εμείς εδώ τους περιμένουμε, από αργία σε άδεια και πάλι σε αργία. Καθαρή Δευτέρα, Πάσχα, Πρωτομαγιά, Άγιο Πνεύμα, Διακοπές, Δεκαπενταύγουστος, 28η Οκτωβρίου και οσονούπω Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Θεοφάνια! Μωμόγεροι, Αράπηδες, Νύφες, Μπαμπούγεροι, Αρκούδες τσίπουρο, νταχαρές και γκάιντα!…

Μέρες που είναι κοπιάζουν και οι καλικάντζαροι, κλέβουν τα αυγά από τα κοτέτσια, λερώνουν το άχυρο στους στάβλους, μαγαρίζουν τα γλυκά που μένουν αφύλακτα και βέβαια πριονίζουν στα διαλείμματα της δράσης τους, τον κορμό τους δέντρου της γης!…

Αχ! Είπα κορμός και μου ήρθε στο μυαλό το ομώνυμο γλυκό που δεν είναι μέρος της χριστουγεννιάτικης παράδοσης, αλλά μπορώ να αναγκάσω την σκέψη σε υποχώρηση αν αντικρίσω κάνα δυο μελομακάρονα με ρινίσματα καρυδιού στην ράχη τους!…

Καλές Γιορτές!

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2005

Στο λαμπρό "περιθώριο" κάποιων «θριάμβων»…

Πόσα περίμενα να μου φέρει αυτός ο χρόνος και πόσα απρόσμενα προέκυψαν στην καθημερινότητα. Όμορφες εκπλήξεις, ξαφνικές αποφάσεις που με συνεπήραν, αποφάσεις για μεγάλα πράγματα που ανοίγουν τους δρόμους που θα περπατήσω αύριο – μεθαύριο. Κι όλα αυτά πλάι στους αποχαιρετισμούς…

Αλλά όσο σκληροί κι αν είναι οι αποχωρισμοί, δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα "καλωσορίσματα"! Ποιος είναι ο unique visitor από την Ολλανδία που με επισκέπτεται καθημερινά – στείλε μου ένα mail! – ποιοι είσαστε όλοι εσείς που δεν σχολιάσατε τίποτα μέχρι τώρα. Είστε το "καλωσόρισμα", μαζί με τον Μαίανδρο, τον Τσέλιγκα, την Χουανίτα, τον Αμίγκ0, την Συν-νιφάδα, τον Τελαμώνα, την Κατερίνα, την Μαρίνα, την Mindstriper και όλους όσοι μέχρι σήμερα περάσατε από ‘δω – συμπαθάτε με έξι το πρωί που δεν μπορώ να θυμηθώ, το ρούμι είναι βαρύ .Φωτίζονται ,οι αποχωρισμοί, από την λάμψη σας και κάνουν τις μέρες πιο ευρύχωρες, σε αντίθεση με την ειδησεογραφία των ημερών…

«Θρίαμβος για τη δημοκρατία και για τα ατομικά δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών θεωρήθηκε από τους εκπροσώπους των τριών βασικών θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. (Συμβούλιο Υπουργών, Ευρωκοινοβούλιο και Ευρωπαϊκή Επιτροπή) η οριστική υιοθέτηση της οδηγίας που επιτρέπει, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, το φακέλωμα των πολιτών των 25 μέσω των τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών επικοινωνιών τους»! «Πανωλεθρίαμβος», που θα ‘λεγε και η αξέχαστη Μαλβίνα…

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών συνεχίζει τον «ολισθηρό» δρόμο του, χωρίς «αντιολισθητικές αλυσίδες» καθώς φαίνεται. Μετά την αποστροφή που ταυτίζει το Ισραήλ με τον διάολο, επανήλθε στο θέμα των ταυτοτήτων και προανήγγειλε την απαίτηση της εκκλησίας για δημοψήφισμα, αν προταθεί ο διαχωρισμός της κράτους από την εκκλησία. Με τα καμώματα του πάντως δεν αποκλείεται να ζημιωθεί η εκκλησία, από την αποδοκιμασία του κόσμου προς το πρόσωπο και τους χειρισμούς σε μια σειρά από θέματα. Σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, θα πρέπει να θυμάται, δεν ψηφίζουν μόνο οι συνοδικοί ιεράρχες, ψηφίζουν όλοι!

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!...

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2005

«Χαφιέδες, πράκτορες, κονδυλοφόροι»!

Τέσσερις και πλέον μήνες έχουν περάσει από την στιγμή που έγινε γνωστή η καταγγελία μελών της πακιστανικής κοινότητας της χώρας μας, ότι απήχθηκαν από το σπίτι όπου διέμεναν στην Αττική και την ανάκριση τους σε μυστικό χώρο. Οι περισσότεροι από αυτούς κρατήθηκαν για δύο ημέρες, ενώ ένας κρατήθηκε για μία εβδομάδα, χωρίς κανείς να γνωρίζει που βρίσκεται και για ποιο λόγο ανακρίνεται. Στην καταγγελία τους οι μετανάστες, είπαν ότι οι «ανακριτές» τους τους ρωτούσαν πράγματα σχετικά με τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, οι οποίες είχαν γίνει μερικές ημέρες νωρίτερα.

Μόλις προχθές, ο αρμόδιος υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Βουλγαράκης δήλωσε ότι τέτοια πράγματα, δεν συνέβησαν, δεν συμβαίνουν και δεν πρόκειται να συμβούν στο μέλλον στη χώρα μας. Μάλιστα στον επίλογο της δήλωσης του για το θέμα αναρωτήθηκε αν πρόκειται για φάρσα ή προβοκάτσια!

Σε αντίθεση με τον συνάδελφο του, ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παπαδόγγονας, έδινε παραγγελιά στους εισαγγελικούς λειτουργούς να διερευνηθεί η συγκεκριμένη υπόθεση κατά προτεραιότητα. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Δημήτρης Λινός ζήτησε την παρουσία εισαγγελέα – επόπτη που θα μετέχει ενεργά σε όλες τις προανακριτικές πράξεις των αστυνομικών αρχών, που ανέλαβαν την προκαταρκτική εξέταση για τις απαγωγές. Όλα αυτά λόγω του ότι μέχρι σήμερα η Ασφάλεια Αττικής δεν έδειχνε ιδιαίτερη θέρμη για την διερεύνηση των καταγγελιών

Είναι απορίας άξιον πως η κυβέρνηση διέγνωσε τον κατ’ επείγοντα χαρακτήρα των καταγγελιών και ζήτησε την ταχεία διερεύνηση των καταγγελιών, τέσσερις και πλέον μήνες μετά τις καταγγελίες μι ενώ αυτές είχαν δημοσιευτεί σε μερίδα του τύπου. Η δημοσίευση των καταγγελιών στο βρετανικό δίκτυο BBC ήταν ουσιαστικά ο λόγος της κινητοποίησης των αρχών. Και το παράδοξο είναι ότι η διερεύνηση των καταγγελιών θα γίνει από την Ασφάλεια που είναι ουσιαστικά αυτή που καταγγέλλουν οι μετανάστες!

Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς η δράση ξένων μυστικών υπηρεσιών στη χώρα μας φαίνεται να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Από την εποχή της δολοφονία του βρετανού ταξίαρχου Στίβεν Σόντερς μέχρι την υπόθεση της «εξάρθρωσης» της 17Ν, αλλά και για την ασφαλή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, οι ξένοι πράκτορες έχουν αναλάβει, επισήμως, συμβουλευτικό και οργανωτικό ρόλο στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας.

Πέραν βέβαια της ανάμιξης αυτής τίθεται πάνω από όλα το ζήτημα της προάσπισης των δικαιωμάτων των ανθρώπων που καταγγέλλουν ότι υπέστησαν αυτή την δοκιμασία.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2005

Απεργιακή μέρα στην Δράμα!

Απεργιακή μέρα στην Δράμα! Κατ’ αρχάς δεν είναι καθόλου δύσκολο να υπολογίσεις τα ποσοστά συμμετοχής ιδιαιτέρως στον ιδιωτικό τομέα. Στον δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι πιο «ελπιδοφόρα». Οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης αφορούν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα κι έτσι οι εργαζόμενοι σε αυτόν είχαν έναν παραπάνω λόγο για να απεργήσουν.

Η μικρή συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις δίνει έναν τόνο στην ημέρα αλλά μετά από το κλείσιμο των μαγαζιών και των υπηρεσιών, τίποτα δεν υπενθυμίζει ότι είναι μια μέρα απεργίας. Πας σε καφετέρια σε σερβίρουν κανονικά – οι καφετέριες κλείνουν μόνο όταν θίγονται τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους – πας σε ταβέρνα συμβαίνει το ίδιο – ισχύει και εδώ ότι στην προηγούμενη περίπτωση – ανοίγεις την τηλεόραση τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν κανονικά πρόγραμμα, τα λεωφορεία κυκλοφορούν κανονικά, το ίδιο και το …μετρό!

Πήγα το μεσημέρι να μπω σε μια τράπεζα, βλέπω από το τζάμι ότι είναι άδεια ακόμα και τα γραφεία των υπαλλήλων. Μπράβο τα παιδιά, λέω από μέσα μου και κάνω να φύγω, όταν βλέπω μια υπάλληλο να βγαίνει στην πόρτα. Τι έγινε, της λέω, απεργία έχουμε σήμερα βλέπω! Α! Μπα! Απλά δεν ήρθε ο κόσμος σήμερα!!! μου απαντάει.

Ώπα! Αυτό είναι είδηση! Απεργούν οι πελάτες;!...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2005

Μωρέ τύχη που την έχουμε;!…

Σηκώθηκε από το «κρεβάτι του πόνου» για να βγει στο παράθυρο να ουρλιάξει με την λιονταρίσια φωνή του να ξυπνήσει η αντιτρομοκρατική γιατί παραχαλάρωσε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Παπαγαλάκης! Σκάνε οι βόμβες στην Αθήνα, βγαίνει το σμάρι των «κορακοπαπαγάλων» στα παραθύρια της τηλεοπτικής μας γειτονιάς. Όχι πως μας αφήνουν ήσυχους τις άλλες ημέρες, αλλά όταν γίνονται εκρήξεις ή συλλήψεις αυτά τα «ανθρωποβόρα πτηνά» ορμάνε από τα παράθυρα κρώζουν και κουνάνε ακανόνιστα τα φτερά τους, γεμίζοντας τον τόπο πούπουλα.

Και τι δεν έχουν κελαηδήσει τόσες ημέρες;! Η νέα γενιά των τρομοκρατικών οργανώσεων που απειλεί την έξωθεν καλή μαρτυρία της χώρας, η σύμπτωση της τρομοκρατικής επίθεσης στο Σύνταγμα με τις προκλητικές δηλώσεις του νέου Αμερικανού Πρεσβευτή Ρις, οι κάμερες στους δρόμους που πρέπει να καταγράφουν το καθετί, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που απαγορεύουν την καταγραφή πλάνων από τους δρόμους, η περαιτέρω σκλήρυνση των διατάξεων του αντιτρομοκρατικού νόμου και μια σειρά από πληροφορίες!

Το ζουμί είναι στις πληροφορίες.

Η χαρά του παπαγάλου, το πάρτι του χαφιέ, η γιορτή των κοράκων.

Αραδιάζονται στην σειρά πάνω στο «σύρμα» και αρχίζουν. Εγώ άκουσα αυτό, ενώ σύμφωνα με πηγές της Αντιτρομοκρατικής πρόκειται να συμβεί αυτό, επειδή οι Αμερικανοί σκέφτονται εκείνο λέει το άλλο και τελικά γιατί οι φυλλάδες τους γεμίζουν πιο εύκολα με τα «χαφιεδοσέντονα» που συγγράφουν με τον οίστρο που διακρίνει κάθε «σφογγοκωλάριο» της εξουσίας…

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2005

Στο «μπλοκάκι» της εβδομάδας!…


Απεργιακή εβδομάδα ξεκίνησε χθες, με αποκορύφωμα την αυριανή απεργία που έχουν προκηρύξει οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Η απεργιακή κινητοποίηση συμπίπτει με την έναρξη της συζήτησης για την ψήφιση του προϋπολογισμού του κράτους για το 2006, ένας – ακόμα – προϋπολογισμός λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Αυξήσεις σε ποσοστά ίσα ή λίγο κάτω του ποσοστού της αύξησης του τιμάριθμου, περιστολή των δημοσίων δαπανών ακόμα και σε ευαίσθητους τομείς της δημόσιας ζωής και βέβαια εκποίηση δημοσίων επιχειρήσεων μέσω του «φιλόδοξου» προγράμματος αποκρατικοποιήσεων. Ωραίες φιλοδοξίες αποκτήσαμε τα τελευταία χρόνια, με τον «εκσυγχρονισμό» και τη «νέα διακυβέρνηση» δεν μπορείτε να πείτε;!…

Η «χαβούζα» των ελληνικών γηπέδων αποκαλύφθηκε εκ νέου σε όλο της το «μεγαλείο», το βράδυ της Κυριακής στο Ο.Α.Κ.Α. Οπαδοί που νομίζουν ότι η ομάδα τους είναι η Μίλαν – φάτε κουτόχορτο τσάμπα είναι! - της Ελλάδας έβριζαν χυδαία στην μητρική του γλώσσα – τι επίπεδο γνώσεων;! – τον Ιταλό προπονητή της ομάδας τους Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Πέρα ως πέρα δικαιολογημένη η έκρηξη του Ιταλού που μέχρι προχθές ήταν υπόδειγμα συμπεριφοράς μέσα και έξω από το γήπεδο. Αν δεν ξεκινήσει από το μηδέν μια ομάδα, τίτλους – σαν αυτούς της πραγματικής Μίλαν – ούτε στον ύπνο της θα δει!…

Για τον προπονητή του Π.Α.Ο.Κ. κ. Κωστίκο δεν ακούστηκαν ακόμα μουρμούρες. Αλλά να χάνει η ομάδα του από το πέμπτο λεπτό, να μην μπορεί να δημιουργήσει κλασσικές ευκαιρίες και να περνάει τον καλύτερο στον δημιουργικό τομέα παίκτη στο παιχνίδι, παρά μόνο στο ογδοηκοστό λεπτό του αγώνα! Και παρά λίγο μετά την είσοδο του να πάρει ακόμα και τη νίκη…

ΣΙΚΑΜΠΑΛΑ!!!



Για την Δόξα, δυστυχώς, άλλη μια χαμένη χρονιά!…

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2005

Πόσο πάει το αρνάκι;!...

Όσο κι αν επιθυμήσω, οποιοδήποτε καταναλωτικό αγαθό εντοπίσω στις βιτρίνες και στα διαφημιστικά φυλλάδια που πέφτουν με συχνότητα νιφάδων σε χιονόπτωση στα πλατύσκαλα των σπιτιών, δεν πρόκειται να το αποκτήσω αν δεν φτάνουν τα χρήματα που βγάζω από την δουλειά μου. Δηλαδή δεν σκοπεύω να κλέψω καμιά τράπεζα για να το αγοράσω. Πολύ περισσότερο δεν σκοπεύω να με «κλέψει» καμιά τράπεζα, με δόλωμα δανείου…

Το σπίτι μου θα το στολίσω κυρίως με χειροποίητα στολίδια για να είναι διακοσμημένο unplugged, δηλαδή να είναι στολισμένο και χωρίς ρεύμα, στην διάρκεια της ημέρας. Και θα βάλω τα παιδιά να μάθουνε τα κάλαντα και μερικά ακόμα τραγουδάκια των Χριστουγέννων να τα τραγουδάμε παρεούλα τις στιγμές που θα είμαστε συντροφιά μέσα στο σπίτι, για να μην ακούμε τις στριφνές αυτοματοποιημένες μελωδίες των διανυκτερευόντων φωτοφώνων…

Το δέντρο μου, αν δεν προτιμήσω τελικά ένα παραδοσιακό καραβάκι, θα είναι οπωσδήποτε πλαστικό ή πλαστικοποιημένο. Έφτασαν τα ελατάκια να αποτελούν για τα Χριστούγεννα ότι και τα αμνοερίφια για το Πάσχα. Υπάρξεις με ημερομηνία κατανάλωσης και μόνο…

Δεν έχω τίποτα με τα Χριστούγεννα…Χαίρεται ο κόσμος όλος, δουλεύουν τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις. Είναι που εκείνη η παραμυθένια ατμόσφαιρα που φανταζόμασταν πιτσιρίκια, όχι μόνο χάνεται χρόνο με το χρόνο, αλλά ακόμα και οι ιστορίες που ακούγαμε για τις γιορτές, έχουν αντικατασταθεί από γλυκανάλατες ταινιούλες αμερικανική προέλευσης και τραγουδάκια σουξεδιάρικα…

Καλές Γιορτές!...

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2005

Μια σημαντική εκκρεμότητα…

Το τελωνείο είναι ανοιχτό από την Παρασκευή. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν εκεί για τα εγκαίνια, περίπου τρεις χιλιάδες από την δική μας πλευρά, γύρω στις δύο χιλιάδες από εκεί μεριά. Ήταν διακριτή όμως η λαχτάρα που υπήρχε στους γείτονες για να μας δούνε, να αισθανθούν ότι κάτι καινούργιο έρχεται στην φτωχική ζωή τους.

Οι Έλληνες επισκέπτες ήταν πιο χαλαροί στην παράταξη τους πριν από την σήραγγα, αλλά και μέσα σε αυτήν. Από την άλλη μεριά οι αρχές δεν άφησαν πάνω από διακόσια άτομα να εισέλθουν στη σήραγγα, οι υπόλοιποι περίπου δυο χιλιάδες άνθρωποι ήταν στριμωγμένοι ο ένας πλάι στον άλλο στον χώρο του βουλγαρικού συνοριακού σταθμού που απέχει ένα με ενάμιση χιλιόμετρο από την έξοδο της σήραγγας.

Καθώς κατεβαίναμε οι συγκεντρωμένοι έμοιαζαν με πλήθος που στέκεται πάνω από πάγκο της λαϊκής κι αναζητά το πιο καλό από τα προϊόντα. Όσο πλησιάζαμε όμως, οι φιγούρες γίνονταν ξεκάθαρες τα πρόσωπα αποκτούσαν χαρακτηριστικά, τα μάτια καλωσόριζαν, εμάς ή τις προσδοκίες του καθενός από αυτούς που μας υποδέχτηκαν…

Προσπάθησα να ξεχωρίσω σε μερικά πρόσωπα την προέλευση των προσδοκιών, είδα γιαγιάδες με τις κλασικές μαντίλες όπως στα δικά μας χωριά, είδα νταβραντισμένους μεσήλικες που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι νταβατζήδες, αγόρια και κορίτσια που στέκονταν με εμφανή αμηχανία, φαινόταν στο πολύχρωμο – κυριολεκτικά – πλήθος ότι όλοι είχαν κάποιους λόγους να χαρούν…

Στην δική μας πλευρά η περιέργεια ήταν ο πρώτος λόγος που τράβηξε τον κόσμο και η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Λεκανοπέδιο του Νευροκοπίου.

Μένει τώρα να πάω μια μέρα σαν επισκέπτης για να ξεδιαλύνω τι από όλα αυτά που αισθάνθηκα την Παρασκευή ήταν αληθινό και τι απλά υπήρχε στον αέρα και έφυγε μαζί με τα πολυτελή αυτοκίνητα των επισήμων!…

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2005

Η «κομμένη γλώσσα»


Σήμερα γίνονται τα εγκαίνια του Τελωνείου της Εξοχής. Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια που οι Δραμινοί θα μπορούμε να πάμε στην βόρεια πλευρά των συνόρων και οι Βούλγαροι θα μπορούν να έρθουν στα μέρη μας. Οι γείτονες μας είναι σε χειρότερη οικονομική θέση από εμάς. Το άνοιγμα του Τελωνείου θα τους ευνοήσει σαφώς, είτε οικονομικά είτε λόγω άρσης του απομονωτισμού της περιοχής που συνορεύει με το νομό μας.
Η Βουλγαρία παρότι δεν απέχει πάνω από μία ώρα με το αυτοκίνητο, είναι για μένα μια χώρα άγνωστη. Θυμάμαι όμως μερικές σημαντικές λεπτομέρειες σε σχέση με αυτήν, που σχετίζονται με τον τόπο μας.
Πρώτη μου εικόνα από το χωριό και λίγο τρομακτική στα παιδικά μου μάτια, η προγιαγιά μου η Πασχαλία, μπάμπου – Βιλίκου όπως την αποκαλούσαν στο χωριό. Μας μιλούσε κυρίως βουλγαρικά. Οι παππούδες μου μιλούσαν και βουλγαρικά και ελληνικά, οι γονείς μας πιο πολύ ελληνικά και λίγα βουλγαρικά, ενώ εμείς δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου.
Όταν εκείνα τα χρόνια πηγαίναμε στον Βώλακα, στο φυλάκιο πριν από τον Αη – Γιώργη, το αυτοκίνητο σταματούσε στην μπάρα που υπήρχε και οι στρατιώτες ελέγχανε ταυτότητες. Είχε και την πλάκα του ότι πάντα μας άφηναν να περάσουμε και ποτέ δεν μας ενόχλησαν περαιτέρω.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 οι γονείς μου ετοίμαζαν το σπίτι που μέναμε στο τέρμα της οδού Βουλγαροκτόνου(!) για την επίσκεψη κάποιων συγγενών ,τους οποίους «πήρανε μαζί τους οι Βούλγαροι όταν φύγανε μετά τον πόλεμο». Ο θείος Πέτρος και ο θείος Λιούπκο έφεραν τις οικογένειες τους για να μας δούνε. Έμειναν λίγες ημέρες και από τότε τουλάχιστον εγώ, δεν τους ξαναείδα.
Την περασμένη δεκαετία μέσα από τις παρέες μου έμαθα ότι πολλά από τα τραγούδια των ντόπιων χωριών μας, ήταν γραμμένα στα βουλγαρικά και ξαναγράφτηκαν οι στίχοι τους στα ελληνικά για να επιτραπεί στα χρόνια μετά τον πόλεμο να τραγουδιούνται.
Όπως καταλαβαίνετε η Βουλγαρία – πόσες φορές δεν ακούσαμε το «Βούλγαροι» στα γήπεδα;! - , η βουλγαρική γλώσσα ακριβέστερα μου είναι οικεία. Δεν ξέρω να την μιλήσω όμως, όπως για παράδειγμα πολλοί Πόντιοι μιλούν ή καταλαβαίνουν τα τουρκικά.
Η «γλώσσα» θα μπορούσε σήμερα να μας βοηθάει να επικοινωνούμε και να συναλλασσόμαστε με τους γείτονες, αν δεν είχε «κοπεί» από το μετεμφυλιακό κράτος…
Η περίοδος που εγκαινιάζεται σήμερα, παρότι εκτιμώ ότι θα είναι δύσκολη για το νομό μας και έχω εκφράσει παλιότερα το γιατί, ας γίνει αφορμή για συνεργασία και αρμονική συνύπαρξη χωρίς τα λάθη και τα «πάθη» του παρελθόντος...


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για τα χθεσινά εγκαίνια του τελωνείου Εξοχής - δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Ηχώ της Δράμας - που ενώνει πλέον Ελλάδα και Βουλγαρία και το αντίστροφο. Φωτογραφίες και περαιτέρω σχόλια θα δημοσιέυσω τις προσεχείς ώρες ή ημέρες. Καλημέρες

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2005

Η κυβέρνηση προστατεύει τον Έρωτα!

Δεν λέγεται ότι ο γάμος «σκοτώνει» τον έρωτα; Ε, λοιπόν αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση της Ν.Δ. αρνήθηκε ακόμα και να συζητήσει την πρόταση του προέδρου του Συνασπισμού Αλέκου Αλαβάνου, για την νομική αναγνώριση της συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Ένα είδος πολιτικού γάμου για ζευγάρια από άτομα του ίδιου φύλου δηλαδή. Μια αναγνώριση κάποιων δικαιωμάτων που αναγνωρίζει ο νόμος στα υπόλοιπα ζευγάρια που είναι πολύ περισσότερα.

Με βάση την αρχική κοινωνική παραδοχή, μπορεί ο καθένας να συνάγει ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να προφυλάξει τις σχέσεις των ομοφυλόφιλων από την φθορά που φέρνει ο γάμος και η δέσμευση. Προληπτικά δρώντας, αποκλείει την συζήτηση γνωρίζοντας πόσο έχουν βλάψει πολλά ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, τα λεγόμενα και δεσμά του γάμου.

Διαμαρτύρονται οι εκπρόσωποι των ομοφυλόφιλων για την άρνηση της κυβέρνησης, αλλά δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στον οποίο θα μπούνε οι σχέσεις τους μέσα σ’ έναν γάμο;

Ενώ βέβαια και η στάση της εκκλησίας είναι ντόμπρα και «αντρίκεια». Πόσοι ετεροφυλόφιλοι παντρεμένοι τρέχουν κάθε βράδυ στα «κωλάδικα» της επικράτειας για να «ξενοπηδήξουν». Θες να γίνει το ίδιο και με τους ομοφυλόφιλους και να είναι τα μπαράκια στην επικράτεια πιο πολλά από τα κατηχητικά, αν δεν είναι ήδη περισσότερα;
Ας ζήσουν ερωτευμένοι οι άνθρωποι μια ζωή. Για ένα επίδομα και μια μεταβίβαση ακινήτου να τον χαραμίσουν;


Στις φωτό τα επόμενα κατεστραμένα ζευγάρια! Η ευτυχία τους είναι παροδική. Ξέρει η κυβέρνηση...Παρεμπιπτόντως, στην Μύκονο γίνονται γάμοι ομοφυλοφίλων, ξένων βεβαίως, αλλά στα αμόλυντα ελλληνορθόδοξα χώματα μας!!!

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2005

Αττική – οδός και γη – S.O.S.;

«Δεν σώζεται η Αττική, υποβολέα. Βλέπεις την Αττική Οδό: Ακίνητη, πελαγωμένη και συνοφρυωμένη ξέρει -καλύτερα απ' όλους- πως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τα «μεγάλα έργα». Η Αθήνα πρέπει να γκρεμιστεί, να μεταφερθεί η πρωτεύουσα και να φύγει ο μισός πληθυσμός. Αλλιώς, εδώ θα αργοπεθαίνει στο τσιμεντένιο κοτέτσι η μισή Ελλάδα...»

Αυτά τα γράφει ο Γιάννης Τριάντης στην χθεσινή Ελευθεροτυπία, αλλά κανείς από τους ταγούς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το προφανές. Είναι πιο εύκολο να «διαχειρίζεσαι» τον μισό πληθυσμό της χώρας μέσα σε ένα κομμάτι γης και να

κερδίζεις με μια Β’ Αθηνών τις εκλογές, παρά να τρέχεις στις ραχούλες και τα σοκάκια της επικράτειας και να ενδιαφέρεσαι και για την τελευταία σπιθαμή όπου ζουν

άνθρωποι σε αυτή την χώρα. Γιατί ενδιαφέρον δεν είναι να φτιάξεις μόνο έναν δρόμο ή να πας εκεί γραμμές ADSL, ενδιαφέρον είναι να δημιουργήσεις
τις συνθήκες οι δύο κάτοικοι να γίνουν πέντε του χρόνου και οι πέντε δέκα μετά από πέντε χρόνια, οι δέκα πενήντα σε τριάντα και ούτω καθεξής.

Δεν μπορεί να συντηρηθεί η περιφέρεια αν πέρα από χρήματα δεν αποκτήσει ξανά ζωή, το λέω και το ξαναλέω και «κουράζω» τον φίλο μου τον Μαίανδρο, το πιστεύω και θα άναβα γι’ αυτό μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου στον «»άγιο της αποκέντρωσης. Φθίνουσα θα πορεύεται και θα φυτοζωεί στις εσχατιές και στις απομιμήσεις του τρόπου των μεγάλων πόλεων, ενώ η Αθήνα θα προσπαθεί να σωθεί από την «ασφυξία»…


Η φωτό είναι του κ. Νίκου Δανιηλίδη

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2005



Πως χαμογελάει ένας άνθρωπος με όλον τον κόσμο του
μέσα σε μια τσάντα που κρέμεται στον ώμο του;
Περπατώντας σε ένα πολύβουο δρόμο έχοντας μια ζωή μπροστά του
και ένα πενηντάρικο στην τσέπη.
Παρατηρεί τα πρόσωπα αυτών που κουβαλάνε μόνο εκείνες τις στιγμές, μέσα στα αυτοκίνητα , πίσω από τα τζάμια των λεφωρείων, δίπλα του στο πεζοδρόμιο. Χαμογελάει όπως τα πουλιά,
τραγουδάει όπως τα φθινοπωρινά δέντρα,
ονειρεύεται σαν παιδί.
Ότι θα φοβόταν να χάσει βρίσκεται μέσα στις τσέπες και την αποσκευή του.
Που πηγαίνει ένας τέτοιος άνθρωπος;
Αποφασισμένος να αγνοήσει τις πρόβες του χειμώνα...



Η ζωγραφιά είναι του
James Dignan

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2005

Ραδιοφωνική ιστορία (15 radio years)

Ήτανε περασμένα μεσάνυχτα Πέμπτης, είχα μόλις ξαπλώσει μετά από μια πολύ ενδιαφέρουσα ημέρα. Το ραδιόφωνο ανοιχτό πάντα και οι σκέψεις πολλές μέσα στο κεφάλι μου. Το απόγευμα είχα περάσει από τα γραφεία του ενός καινούργιου ραδιοφωνικού σταθμού στην πόλη, ελπίζοντας να πάρω μια ώρα εκπομπής στο πρόγραμμα του. Με υποδέχτηκε ένας μεγαλόσωμος ευγενικός κύριος με μούσι λέγοντας να περιμένω τον υπεύθυνο του προγράμματος για να συζητήσουμε.

Κάθισα σε μια καρέκλα έχοντας απέναντι μου σε δύο αφίσες τον Τσε και τον Αϊνστάιν. Ο υπεύθυνος δεν άργησε πολύ, ένας γκριζομάλλης υπερκινητικός κύριος με πλούσια γενειάδα με χαιρέτισε και άρχισε να με ρωτάει γύρω από το τι μουσική ακούω, τι σκόπευα να παίξω στο ραδιόφωνο, αν είχα ραδιοφωνική εμπειρία και άλλα τέτοια συνήθη σε «συνεντεύξεις» υποψήφιων ραδιοφωνικών παραγωγών. Στο τέλος, μου είπε ότι υπάρχει μια ώρα για εκπομπή, το βράδυ κάθε Κυριακής στις 11. Γιούπι!…

Ενώ ήθελα να κοιμηθώ, μου έρχονταν συνεχώς στο μυαλό τραγούδια που θα έπρεπε να παιχτούν στην πρώτη εκπομπή ανακατεμένα με πιθανούς τίτλους για την εκπομπή. Ο εκφωνητής του κρατικού ραδιοφώνου έλεγε ήδη τις ειδήσεις. Θα σας πω ψέματα αν με ρωτήσετε ποιες ήτανε οι άλλες ειδήσεις εκείνου του συγκεκριμένου δελτίου. Θυμάμαι μόνο μία που έλεγε : «Πέθανε χθες στην Αθήνα ο Έλληνας τραγουδιστής της Ροκ, Παύλος Σιδηρόπουλος»...

Ήταν 6 Δεκεμβρίου 1990…

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2005

Όταν χαράζει της Αγιά – Βαρβάρας

Φύσαγε ένα παγωμένο αεράκι, τα τζάμια στο αυτοκίνητο θολά από το χνώτο μας, μια νύχτα που έφευγε για πάντα σ ένα ταξίδι πιο μακρινό από αυτό που ξεκινούσαν τα καραβάκια μέσα στη λίμνη.

Γυναίκες κάθε ηλικίας, ντυμένες καλά με τα κεριά υπό μάλης τραβούσαν για την εκκλησιά, ν’ ανάψουν ένα κεράκι στην πολιούχο της πόλης, η βροχή έπεφτε πάνω μας σαν αγιασμός των αιώνων, έπεφτε ανώφελα πάνω στο κρύσταλλο της λίμνης.

Τα τραγούδια πνιγμένα μέσα στα γέλια, τραγούδια ρεμπέτικα, βαριά ματόκλαδα, ροδαλά μάγουλα και ερυθρό κρασί από βαρέλι. Συντροφιά.

Κοζάνη, Φλώρινα, Δράμα, Λάρισα, Βώλακας, Θεσσαλονίκη, ο Ίβο Παπαζόφ να συνομιλεί με τον Νικόλα Άσιμο στην γέφυρα της Π. Διονυσίου για αντάρτες της μουσικής και του έρωτα, το άρωμα της φύσης κάτι τέτοια μοναδικά πρωινά και οι νότες των στίχων κάθε ανθρώπινης ιστορίας.

Τα καραβάκια των ευχών συνωστισμένα στο πέρασμα της γέφυρας και το δάσος γυμνό από φυλλωσιά και πλαστικό. Σαν να συμπέσανε φέτος όλα όσα θα έδιναν ένα διαφορετικό χρώμα στην γιορτή της πολιούχου μας, έστω στην δικιά μας γιορτή για αυτή την ημέρα.

Τα λουτρά του φθινοπώρου έμειναν ανοιχτά όλη μέρα, η παρέα σκόρπισε στα κανάλια του κόσμου και οι γέφυρες χαμογελούσανε από το γαργάλημα των βημάτων μας καθώς τις διαβαίναμε…


(Μια από τις ομορφότερες νύχτες της ζωής μου, σε μια περίοδο που ήμουνα πολύ χάλια, με μεγάλη παρέα και πολύ κέφι πριν από 3 χρόνια! Είχε προηγηθεί συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και μετά όλοι μάζι με το συγκρότημα "ακροβολιστήκαμε" στα τραπέζια των "Παραμυθιών"...)

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2005

Όταν εκλέιπει το "χώρισμα"...


Δεκέμβρης αντιφατικός, με τα πέπλα της ομίχλης κρυμμένος μας ήρθε αλλά σύντομα αποκάλυψε το λαμπερό χαμόγελο του. Στα βουνά μας τα χιόνια έλιωσαν και καθώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, ο νιφετός – του Παπαδιαμάντη και της λυρικής μας διάθεσης – πρέπει να ξαναπέσει για να στολιστεί το τοπίο! Οι εκκρεμότητες πολλές στην σκοτεινή υγρασία των χαραδρών…
Την Παρασκευή θα εγκαινιαστεί μετά από πολλές αναβολές η σήραγγα Ελληνοβουλγαρικής Φιλίας στο τελωνείο της Ε
ξοχής, από τους προέδρους της Δημοκρατίας των δύο χωρών. Το τελωνείο ελλείψει άλλων σημαντικών έργων στην περιοχή μας κατείχε και κατέχει σημαντική θέση στην ρητορεία των τοπικών μας αρχόντων. Την ημέρα των εγκαινίων πολλοί θα σπεύσουν να κοκορευτούν ότι «κατόπιν και δικών του ενεργειών», το Τελωνείο είναι σήμερα πραγματικότητα. Η πραγματικότητα όμως έχει πολλές όψεις!
Δεν είναι η αγορά μας που κινδυνεύει τόσο από την διάνοιξη του τελωνείου. Το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν. Αν στις δύο τελευταίες δεκαετίες χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας στο χώρο του έτοιμου ενδύματος κυρίως, τα προσεχή χρόνια πολλοί Δραμινοί επαγγελματίες και βιοτέχνες θα έχουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία να εγκαταστήσουν την επιχείρηση του σε περιοχές μετά τα σύνορα. Κάποιες επιχειρήσεις είναι ήδη έτοιμες για την μεταφορά τους, κάποιες άλλες δεν θα διστάσουν να το κάνουν όταν διαπιστώσουν ότι αυτοί που μεταφέρθηκαν δεν έχουν προβλήματα. Το να κοστίζει ένας εργαζόμενος 200 αντί για 1.000 Ευρώ ακόμα και σε μια επιχείρηση π.χ. πέντε ατόμων δεν είναι μικροποσό σε μια εποχή που πολλές επιχειρήσεις ζορίζονται. Ειδικά όταν για να έχεις τέτοιες εργοδοτικές συνθήκες θα σου παίρνει μια ωρίτσα με το αμάξι!…
Είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία τα οποία για χρόνια είναι χωρισμένα. Αν το χώρισμα εκλείψει το αδειανό δοχείο θα αρχίσει να γεμίζει και το γεμάτο να αδειάζει. Δυστυχώς η Δράμα σε σχέση με το Γκότσε Ντέλτσεφ είναι το γεμάτο δοχείο…


Η πατριδογνωσία πάει για την επόμενη εβδομάδα. Σήμερα είναι η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας και από χθες ρίχνουμε τα καραβάκια μας στην ομώνυμη λιμνούλα της! Η φωτό είναι από πέρυσι και την τράβηξε ο amig0!...

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2005

Το «δίκιο» και ο «χαφιεδισμός»

Η προσπάθεια που κάνει η διοίκηση της Π.Α.Ε. ΑΕΚ υπό τον Ντέμη Νικολαϊδη να εξαλειφθούν τα φαινόμενα βίας από τους αγώνες της ομάδας, εντός και εκτός έδρας, με βρίσκει σύμφωνο, όπως θα με βρει σύμφωνα και κάθε ανάλογη κίνηση από οποιαδήποτε Π.Α.Ε. στο μέλλον.

Μου προκαλεί «αλλεργία» όμως η μέθοδος που χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί ο παραπάνω στόχος. Μιλάω για την προτροπή που συνοδεύει τις καταχωρήσεις με τις φωτογραφίες των ατόμων που πρωτοστάτησαν στα επεισόδια, προς όλη την κοινωνία αν γνωρίζει κάποιον να τον καταδώσει. Γιατί περί αυτού πρόκειται, όσο κι αν η Π.Α.Ε. ΑΕΚ έχει «δίκιο – βουνό».

Η κατοχή φωτογραφιών και η δημοσίευση τους θα μπορούσαν από μόνες τους να οδηγήσουν την αστυνομία στα ίχνη των δραστών ή να τους εκφοβίσουν αφού τα πρόσωπα τους είναι πλέον γνωστά και έτσι να μην εμφανιστούν σε επόμενους αγώνες. Θα μπορούσε επίσης η, κατά τα λοιπά δραστήρια, ελληνική αστυνομία να συλλάβει καμιά δεκαριά από δαύτους στη Λιβαδιά και να μάθει απευθείας τα ονοματεπώνυμα τους.

Το να καλούνται οι πολίτες να καταδώσουν το γείτονα τους ή το παιδί του, επειδή η αστυνομία και η Π.Α.Ε. ΑΕΚ δεν μπορούν να ελέγξουν ποιοι μπαίνουν στα γήπεδα είναι υπεράνω «ποταμών και βουνών δικαίου».

Ο χαφιεδισμός είναι ένα φαινόμενο κατακριτέο και επικίνδυνο, όποιους σκοπούς κι αν εξυπηρετεί. Ο δε «εθελοντικός χαφιεδισμός»…

«Απα-πα-πα-πα, πα-πα-πα» που θα τραγουδούσε και η σύζυγος του προέδρου…

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2005

Ένα Σύννεφο που αναβοσβήνει!!!

Αυτό είναι τάιμινγκ! Θα το ζήλευαν και η Αλ Κάιντα και η Τζιχάντ και η Τζαμαά Αλ Ισλαμίγια! 29η Νοεμβρίου 2005. Η «τρομεργατική» κυβέρνηση της Ν.Δ. στην Ελλάδα ανακοίνωσε ότι προτίθεται να καταργήσει δια νόμου τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στο ευρύτερο δημόσιο και ότι οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα παίρνουν, μέσες – άκρες το μισό μισθό των σημερινών εργαζόμενων στο δημόσιο. Στο Λονδίνο μια επιτροπή «τρωμεργατών - δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος, στα δείπνα εργασίας τους αυτοί τρώνε εργατάκια σε «γκουρμέ» πιάτα και σαλάτες - σοφών» αποφάνθηκε ότι μέχρι το 2050 θα πρέπει οι εργαζόμενοι να παίρνουν σύνταξη στα 68!
Στην Γερμανία η νέα «τρομεργατική» κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού – όπως λέμε βόμβα μεγάλης ισχύος – ανακοίνωσε ότι τα όρια συνταξιοδότησης θα πρέπει να πάνε στα 67 έτη! Περιττό να υπενθυμίσουμε ότι έχει εκδοθεί «φετφά» για το άνοιγμα του «ασφαλιστικού» και στην Ελλάδα, τους προσεχείς μήνες.

Η Ελλάδα παγωμένη κυριολεκτικά και μεταφορικά, θρηνεί τις συλλογικές συμβάσεις και αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια του μελλοντικούς εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, κάντε τη δουλειά, με τα μισά λεφτά…» αντιλαλούν τα μεγάφωνα, οι δήμαρχοι ετοιμάζουν τιμητικές ομιλίες για τη νέα γενιά που θα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που θα θυσιαστεί για να σβηστούν τα χρέη με τα οποία πέρασαν «ζωή χαρισάμενη» οι πρόγονοι της. Τα φημολογούμενα χρέη ε!…

Στο Λονδίνο, τα όπλα του Μπρίξτον είναι ακόμα θαμμένα αφού η αντιτρομοκρατική υπηρεσία κυνηγάει στα στελέχη της «αντιτρομεργατικής» συνομοσπονδίας και τα τηλεοπτικά δίκτυα περί άλλων τυρβάζουν. Ο Τόνι Μπλερ είναι πανευτυχής που το νέο «χτύπημα» δεν χρειάστηκε ένα ακόμη δικό του ψέμα για να «νομιμοποιηθεί».

Οι Γερμανοί, ως γνήσιοι Σάξονες, ψύχραιμα αναλογίζονται πως τα δύο κεφάλια της «Λερναίας Ύδρας» τους, ενώθηκαν σε ένα και πλέον απαιτείται τιτάνια προσπάθεια για να μην χαθούν και άλλα «αθώα» χρόνια στο βωμό της «τρομεργασίας».

Σε ηχογραφημένο μήνυμα άγνωστη μέχρι στιγμής τρομεργατική οργάνωση ανέφερε ότι στην επόμενη εκδοχή του Ευρωσυντάγματος θα αναφέρεται ρητά, ότι για την έκδοση σύνταξης σε κάποιον ασφαλισμένο απαιτείται πιστοποιητικό θανάτου του δικαιούχου και αίτηση παραχώρησης του ποσού που αναλογεί στους κατά τόπους Συνδέσμους Βιομηχάνων!…

Αλλά ενώ η βροχή πέφτει αδιάκοπα, στον ουρανό ένα τεράστιο κόκκινο σύννεφο με πελώρια γράμματα αναβοσβήνει σαν χριστουγεννιάτικο ντεκόρ:
ΠΙΣΩ ΡΕ ΧΑΡΤΟΓΙΑΚΑΔΕΣ!!!

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2005

Το τελευταίο «νούμερο»…


Ο τελευταίος μήνας του χρόνου, σαν φαντάρος σε νυχτερινό περίπολο που τον οδηγεί προς την σκοπιά του. Ξέρει τον δρόμο αλλά δεν τον νοιάζει. Τραβάει προς την σκοπιά όπου, ο καθένας με την σειρά του, οι μήνες υπογράφουν το ανοιχτό ημερολόγιο της ζωής. Οι «τελαμώνες» του φουσκωμένες από τις γεμιστήρες και το όπλο του ένα ταλαιπωρημένο G3-A3 χιαστί κρεμασμένο στο στήθος και πάντα πρόχειρο αν παραστεί ανάγκη. Μόλις έχει ξυπνήσει και τα χασμουρητά του είναι συχνά. Το φεγγάρι κρυμμένο πίσω από τα νέφη, αλλά το χιόνι στο έδαφος φωτίζει όσο του επιτρέπει το σκοτάδι των διερχόμενων χρόνων…

Περπατάνε συντεταγμένα οι μήνες. Σε παράταξη κατά έτος, τα έτη σχηματίζουν κατ’ αρχάς τετραετίες και στην συνέχεια δεκαετίες και ούτω καθεξής μέχρι να προσπεράσουν και να αφήσουν πίσω το μονοπάτι της ζωής, να ξαποστάσουν στο διάσελο της μνήμης όσων ζούνε μέσα στον Χρόνο…

Από εκεί είχανε ακουστεί πριν λίγο οι τουφεκιές. Κάτι νεοσύλλεκτα λιπόσαρκα εικοσιτετράωρα είχανε ξετρυπώσει τα φοβισμένα Σαββατοκύριακα και τα απειλούσαν με τα όπλα ώσπου να έρθει ο καιρός να λογαριάσει σε ποιους ανθρώπους αξίζουν και σε ποιους όχι. Στο πεδίο βολής τα εντεταλμένα διευρυμένα οκτάωρα εκτελούσαν τις υπερωρίες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της μηχανής του χρόνου. Οι στόχοι στους οποίους θα εκπαιδεύονταν την άλλη μέρα οι έφεδρες εργασιακές εβδομάδες ήταν φτιαγμένοι από φύλλα αργιών και εθνικών επετείων.

Οι πανίσχυρες τετραετίες που συνήθως περιπολούν με εναέρια μέσα πάνω από τις φάλαγγες είχαν ακολουθήσει με τα νέας τεχνολογίας ραντάρ τους, τις άτακτες ημέρες αδείας, που είτε με αποδοχές, είτε άνευ αποδοχών, υποδέχονταν τις φάλαγγες του χρόνου με αυτές τις φθηνές αλλά αποτελεσματικές σφαίρες αεργίας κι εξαφανίζονταν…

Ο «φαντάρος» έμεινε μόνος στην σκοπιά, ακούμπησε τον ώμο στον τοίχο κι έβγαλε από την τσέπη πέντε έξι σταφίδες. Τις μάσησε βιαστικά κι έπιασε να στρίβει ένα τσιγάρο. Το τελευταίο «νούμερο» πριν από ένα ακόμα ξημερώμα…

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2005

Μέση Ανατολή, Ακραίες λύσεις…

Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, χθες 29 Νοεμβρίου. Το διαβάσατε πουθενά;! Μπορεί να μη σας ενδιαφέρει οπότε δεν έγινε και τίποτα! Αν σας ενδιέφερε όμως; (Η ενημέρωση που μας προσφέρεται είναι για γενικά αδιάφορους ανθρώπους!)…

Στην Μέση Ανατολή οι εξελίξεις του τελευταίου μήνα είναι καταιγιστικές και παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον μετά την αποχώρηση των ισραηλινών από την Λωρίδα της Γάζας τον περασμένο Αύγουστο.

Ο Αμίρ Περέτζ εξελέγη τον προηγούμενο μήνα στην ηγεσία του εργατικού κόμματος του Ισραήλ και αμέσως μετά οι εργατικοί αποχώρησαν από την κυβέρνηση συνασπισμού και να προκηρυχθούν εκλογές, που αν δεν υπάρξει νέα αλλαγή θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Μαρτίου 2006.

Πριν από λίγες ημέρες ο παραιτηθείς πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν ανακοίνωσε την δημιουργία νέου κόμματος, με την επωνυμία «Καντίμα» (Εμπρός) και εξήγγειλε χθες ότι επιθυμεί την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, «αποστρατιωτικοποιημένου» και με τον πλήρη έλεγχο της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ. Ο Σιμόν Πέρες ιστορικός ηγέτης των εργατικών ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί μετεκλογικά με το κόμμα του Σαρόν και το Λικούντ το «δεξιό» κόμμα φαίνεται να καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις.

Θεωρείται απίθανο να υπάρξει αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής, ενώ την ίδια ώρα ανοίγουν τα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας και ακυρώθηκαν λόγω επεισοδίων που προκάλεσαν ένοπλοι έξω από εκλογικά τμήματα, οι προκριματικές εκλογές της Φατάχ. Ο Μαχμούντ Αμπάς μοιάζει ανήμπορος να ελέγξει απόλυτα την κατάσταση και ο Αραφάτ από κει πάνω μάλλον δεν μπορεί να επέμβει…

(Πληροφορίες για την κατάσταση στην περιοχή και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό: www.intifada.gr)

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2005

Ευκαριστούμι για το φθαρμένο κουστούμι!…

Τα ήσυχα, μικρά πλέον, απογεύματα της Δευτέρας και οι προσωπικοί «παράδεισοι». Διάβασα τον χθεσινό Ημεροδείκτη της τοπικής δραμινής εφημερίδας ΗΧΩ, που υπέγραφε ο καλός φίλος Κώστας Παπαδόπουλος και αναρωτιόμουν τι σημαίνουν τρεις χαμένες από ναρκωτικά ζωές μέσα σ’ έναν χρόνο σε μια κωμόπολη πέντε χιλιάδων κατοίκων; Απάντηση δεν βρίσκω. Ίσως να σημαίνουν μια στιγμιαία απορία για όλους μας, ένα μακρόσυρτο παράπονο ζωής για τους οικείους, μια αδιόρατη αγωνιά στις γιορτές για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα ανέβει στο μαύρο καράβι, ένα «γαμώτο» ή ένα «ας πρόσεχαν»…

Σήμερα περιμένουμε λιακάδα. Ωραίος είναι ο ήλιος κι ας μην ενθουσιάζομαι πια από το «κρυφτούλι» του. Το χθεσινό μου σχόλιο για τις τουριστικές υποδομές στην περιοχή μας, προκάλεσε επισημάνσεις για την κατάσταση του οδικού δικτύου, όχι μόνο στη Δράμα, αλλά γενικότερα στην περιφέρεια. «Ευκαριστούμι Αθήνα, ευκαριστούμι Ελλάντα» λέει ο κυρ – Ρογκ στο σποτ για τα dvd των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που πωλούνται ακόμα! Όπου «Ελλάντα» αν έλεγε, με το συμπάθιο, «μαλάκες» θα εξηγούνταν πολλά αναπτυξιακά ερωτήματα, θα φτιάχνονταν πολλοί δρόμοι, θα στήνονταν γιοφύρια και θα τελείωναν τα καινούργια λιμάνια. Αφήστε που δεν θα είχε «δουλειά» και ο ακούραστος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος!

Με τις επιλογές του Αθηναϊκού κράτους και την συναίνεση των απανταχού την επικράτεια τοποτηρητών του, φτάσαμε στο σημείο η Βουλγαρία να έχει και καλύτερες υποδομές από την Βόρεια Ελλάδα και ανταγωνιστικότερο τουριστικό προϊόν! Ενώ εμείς σπαταλήσαμε μια εικοσαετία περιμένοντας να τελειώσει μια «κώλο – Εγνατία»!

Ευκαριστούμι για το φθαρμένο κουστούμι!…

Πάνερμος...