Κοσμοπελάτες…

Υπάρχει μια σχολή σκέψης η οποία αναγνωρίζει πολύ εύκολα τον «επαρχιωτισμό» γιατί οι οπαδοί της νομίζουν ότι είναι κοσμοπολίτες. Συνήθως πρόκειται για φοιτητές ή πτυχιούχους που θα ήθελαν μια μέρα να γίνουν Μπιλ Γκέιτς, αλλά μέχρι να καταλάβουν ότι δεν θα γίνουν επιδίδονται σε δριμεία κριτική όλων των «επαρχιωτισμών» που συναντούν.

Παράδειγμα, το να διεκδικεί η Δράμα πανεπιστήμιο, φαντάζει στα μάτια τους σαν μια καθαρά εμπορικού χαρακτήρα διεκδίκηση (ενοίκια , σουβλάκια και μπύρες). Είναι βέβαιοι ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει Πανεπιστήμιο εκτός Αθήνας ή Θεσσαλονίκης. Εκεί βλέπετε δεν υπάρχουν ενοίκια, σουβλάκια και μπύρες! Ενώ εδώ στην επαρχία, ο φοιτητής είναι απλά τα φράγκα που αφήνει.

Κι ο δραμινός φοιτητής που αφήνει τα φράγκα του σε άλλες πόλεις είναι αναγκαίο κακό. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Οι Δραμινοί δεν μπορούν να διεκδικούν πανεπιστημιακές σχολές γιατί οι φοιτητές είναι μόνο ενοίκια και σουβλάκια στα μάτια τους, ενώ αλλού τους βλέπουν ως το μέλλον της χώρας.

Οι φοιτητές δεν προσφέρουν τίποτα άλλο στην ζωή μιας πόλης γιατί οι κοσμοπολίτες επαρχιώτες δεν μπορούν να το δουν. Έτσι θεωρούν ότι δεν υπάρχει άλλη προσφορά τους. Επειδή οι ίδιοι είναι μόνο πελάτες, ως τέτοιοι αντιμετωπίζουν καθετί που τους απασχολεί.

Δεν τους απασχολεί η ουσία ενός αιτήματος, αλλά η κομψότητα με την οποία διατυπώνεται ή η ακρίβεια στις λεπτομέρειες. Συνήθως είναι αλλεργικοί στις απεργίες και τις δυναμικές διεκδικήσεις. «Κοσμοπολίτες» που μισούν τον επαρχιωτισμό γιατί ποτέ δεν θα καταφέρουν να τον αποβάλλουν σε όποιο μέρος της γης κι αν ζήσουν…

"Αέρας Πεχλιβάνης"

- Μέχρι τη Θάσο να με πας, ακούστηκε η φωνή της επιθυμίας του!

Το καλοσκέφτηκε καπνίζοντας ένα στριφτό και χαζέυοντας την χαλαρή κίνηση του δρόμου. Ντάλα ήλιος, σαγιονάρα και φραπόγαλο, δε μπιούτιφουλ γκρικ σάμερταιμ. Στο πάρκο απέναντι δυο πιπίνες με τα παρδαλά φουστάνια τους δροσίζαν το βλέμμα του, το μυαλό του όμως κολλημένο εκεί, στο ταξίδι, στον δρόμο! Η μουσική έπαιζε...

''Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά αέρας πεχλιβάνης

να μη μπορείς να κοιμηθείς, μόλις τον ανασάνεις

θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά, κράνα για σκουλαρίκια

και μεσ στο στόμα θα γυρνά ρητορικά χαλίκια...

Βρ' αμάν, αμάν...''*

Το κατάμεστο λεωφορείο που του 'κρυψε στιγμιαία την θέα του πάρκου, του θύμησε τα μπουκάλια με τα κράνα και την ζάχαρη από πάνω, που τα έτρωγε ο ήλιος ολόκληρες εβδομάδες, μέχρι να φτιαχτεί το ηδύποτο που προσφέρονταν σε κάθε περίσταση στο χωριό του.

(Τι μπορεί να σου κάνει ένας στίχος,ε;)

Η ανάμνηση του καρπού της κρανιάς συνοδευόταν από τις εκδρομές στα γύρω βουνά για την συλλογή του, τα γέλια και τις πλάκες κι από τις σπαρταριστές γκριμάτσες όσων ανυποψίαστων γεύονταν αυτό το στυφό "αγριοκέρασο".

Και τι δεν μάζευαν στο χωριό... Όλο το καλοκαίρι βόλτες. Την μια για κουκουνάρες, ν' ανάβει η σόμπα τον βαρύ χειμώνα, την άλλη για δαμάσκηνα ,να κάνουν οι μανάδες την δική τους μαρμελάδα, την παράλλη στις κορφές για τσάι βουνίσιο, την μετάλλη για ξύλα. Του είχε μείνει το παράπονο για το μάζεμα των καστάνων. Ποτέ δεν είχε πάει να μαζέψει κάστανα, γιατί τον Οκτώβρη που γινόταν οι σχετικές εξορμήσεις, αυτός ήταν ήδη στην πόλη για τα σχολεία!

Και η κρανιά σαν δέντρο όμως ήταν πολύ παινεμένη. Για την αντοχή του κορμού και των κλαδιών της, για τις βίτσες που έβγαζε - συγκρίνονταν μόνο με την φουντουκιά σ΄αυτό - αλλά και για το περίφημο απόφθεγμα που οι χωρικοί θέλοντας να τονίσουν την δυσκολία κάποιου εγχειρήματος λέγανε : για να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις κώλο από κρανιά.

Η εμπλοκή της κρανιάς και του καρπού της στην καθημερινή ζωή των εφηβικών του χρόνων, ήταν κάτι παραπάνω από συχνή. Τώρα όμως..;

Αναρωτήθηκε πόσος καιρός πάει από τότε που βρέθηκε πάνω σε μια κρανιά για τελευταία φορά.

(Ακόμα κι αν τους καρπούς κάποιου δέντρου τους τινάζανε με βέργες, το ν΄ανέβεις στο δέντρο ήταν ζήτημα επιβεβαίωσης για τα χωριατόπουλα των "άστεων".)

Χρόνια και ζαμάνια!

Η εκδρομή στο χωρίο, που του πρότεινε μια νόστιμη φοιτητριούλα θα μπορούσε να αποκαταστήσει αυτή την σχέση με την κρανιά. Την σχέση με την φύση που τον θήλαζε στα εφηβικά του καλοκαίρια.

Άντε να φθινοπωριάσει, σκέφτηκε...

* Από το ομώνυμο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Η χελώνα της Ευρώπης τον Χειμώνα…

Το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται στον Λίβανο και στην Γάζα, έχει δικαιολογημένα συγκαλύψει την κατάσταση στην αγορά ενέργειας. Η ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή, έχει ωθήσει και πάλι προς τα πάνω τις τιμές των καυσίμων. Ο Χειμώνας μπορεί ακόμα να είναι μακριά, αλλά ο αντίκτυπος των αυξήσεων φαίνεται ήδη σε όσους αποφασίζουν να ταξιδέψουν, ενώ δεν αποκλείεται προσεχώς να μετακυλήσει και σε βασικά καταναλωτικά προϊόντα.

Το μεγαλύτερο όμως βάρος από τις αυξήσεις θα πέσει στον οικογενειακό προϋπολογισμό για την θέρμανση. Σε αυτό τον τομέα η χώρα μας είναι και πάλι ουραγός στις εξελίξεις σε ότι αφορά τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας που μπορεί να συμβάλλουν στην θέρμανση.

Πέραν του πετρελαίου, στην χώρα μας χρησιμοποιούνται για θέρμανση το ξύλο, το ηλεκτρικό ρεύμα και πρόσφατα στις πόλεις που υπάρχει δίκτυο το φυσικό αέριο.

Αλλά τα πράγματα έχουν προχωρήσει πολύ, ενώ στην Ελλάδα το μόνο που συζητείται για την ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, είναι η χορήγηση επιδόματος θέρμανσης.

Νέες τεχνολογίες έχουν αναπτυχθεί, οι οποίες προσφέρουν με πολύ χαμηλότερο κόστος και πολύ πιο φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο θέρμανση χώρων, κάποιες από αυτές και κλιματισμό!

Τα γεωθερμικά συστήματα θέρμανσης – κλιματισμού, μπορούν να εξοικονομήσουν μέχρι και 60% της δαπάνης που δίνει μια οικογένεια για θέρμανση και κλιματισμό, με μια γεώτρηση στην αυλή του σπιτιού. Έχουν επίσης μηδενικές εκπομπές ρύπων καθώς η συμπληρωματική ενέργεια που χρειάζονται είναι ηλεκτρική, ενώ μπορούν να συνδυαστούν και με φωτοβολταϊκά ή υβριδικά στοιχεία για μηδενική επιβάρυνση.

Τα συσσωματώματα βιομάζας – pellet, είναι ρινίσματα ξύλου που στεγνώνουν και συμπιέζονται με ατμό, προσφέροντας ένα καύσιμο με μεγάλη θερμική απόδοση (5 περίπου φορές περισσότερο από τα ξύλα) και με μηδενικές εκπομπές ρύπων λόγω του ότι καίγονται σε συνθήκες τέλειας καύσης.

Ακόμη τα ενεργειακά τζάκια προσφέρουν μια ακόμη επιλογή για την εξοικονόμηση πόρων για θέρμανση.

Το ελληνικό δημόσιο φλερτάρει εδώ και χρόνια με την απεξάρτηση της οικονομίας από το πετρέλαιο. Βρίσκεται όμως πάντα πολλά βήματα πίσω. Ακόμα και στο νέο νομοσχέδιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τα κίνητρα που δίδονται στους πολίτες για να τις προτιμήσουν είναι μηδενικά, ουσιαστικά μια έκπτωση της δαπάνης από το φορολογητέο εισόδημα. Με δεδομένο όμως ότι οι παραπάνω τεχνολογίες είναι νέες και έχουν μεσομακροπρόθεσμες αποσβέσεις, η ανάπτυξη τους στην χώρα μας είναι ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται κυρίως σε πειραματικές εφαρμογές ή από πολύ λίγους, ψαγμένους και οικονομικά άνετους πολίτες.

Την ίδια ώρα που σε χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική επιδοτούνται όσοι επενδύουν σε τέτοιου είδους τεχνολογίες για την θέρμανση και τον κλιματισμό.

Κάποιοι σωστά λένε να δοθεί ένα μέρος από τις αυξημένες εισπράξεις του ειδικού φόρου στα καύσιμα για το επίδομα θέρμανσης στους «ασθενέστερους». Κι ένα άλλο μέρος να δοθεί για την μετάβαση στην καθαρή και φθηνότερη ενέργεια για θέρμανση για όσους το επιθυμούν. Και να ‘στε σίγουρο ότι με τις τιμές του πετρελείου φέτος πολλοί θα ήθελαν να κάνουν ένα τέτοιο «βήμα»…

Dramaica Youth Festival 2006 - Infidelity live in Drama!

Ανακοινώθηκε πριν από μερικές ημέρες το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων του "Dramaica Youth Festival 2006". Το τριήμερο φεστιβάλ θα γίνει στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας, με το line - up να είναι πιο πλούσιο σε σχέση με την περσινή πρώτη διοργάνωση. Το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας Δράμας προτείνει τρεις θεματικές μουσικές βραδιές. Μια ethnic - reggae η Τρίτη 1 Αυγούστου με τους One drop στο φινάλε της, μια βραδιά ελληνικού ροκ αυτή της Τετάρτης 2/8 και τέλος η κορύφωση του τριημέρου με την Πέμπτη 3/8 με την πρώτη εμφάνιση των Infidelity στην Δράμα και τους Micro που θα κλείσουν συναυλιακά το Dramaica Youth Festival 2006. Οι συναυλίες κάθε ημέρας θα ξεκινούν στις 6 το απόγευμα και όσοι φοβάστε ότι θα έχει ζέστη και δεν έχετε ιδέα από Δράμα, η ζέστη είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να σκέφτεται ευρισκόμενοι μέσα στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας, με τα γάργαρα νερά των πηγών της να σας περικυκλώνουν από παντού!
Ένα αφιέρωμα στον Bob Marley είναι η μοναδική παράλληλη εκδήλωση του φεστιβάλ, εν'ω αξιοσημέιωτο είναι το γεγονός ότι στην πρώτη νύχτα η μουσική αυλαία θα σηκωθεί από τον "πρύτανη των κρουστών" Νίκο Τουλιάτο, που κοντεύει να γίνει δημότης Δράμας.
Στα θετικά του "Dramaica" το ότι γίνεται για δεύτερη συνεχή χρονιά και ότι φέτος το συναυλιακός μέρος του είναι σαφώς πιο πλούσιο και ευρύ σε σχέση με πέρσι. Η ελεύθερη είσοδος για όλους είναι επίσης θετικό γεγονός. Στα μειονεκτήματα, η επανάληψη της παρουσίας κάποιων σχημάτων όπως και το ίδιο σχέδιο στην αφίσσα, η απουσία παράλληλων πολιτιστικών η πολιτικών εκδηλώσεων - το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας ελέγχει η ΟΝΝΕΔ βλέπετε - όπως επίσης και ο σχετικά υψηλός προυπολογισμός που κατά πληροφορίες αγγίζει τα 20.000 ευρώ.
Μουσικά, πολλά από τα σχήματα θα τα δω πρώτη φορά, από αυτά που γνωρίζω προτείνω ανεπιφύλακτα το "μυστικό" από το Κιλκίς που ακούει στο όνομα Infidelity. Είναι η αγαπημένη μου μπαντα τον τελευταίο καιρό και έχω μεγάλη λαχτάρα να τους δω και στο Live αν και πιστεύω ότι η καλή παραγωγή στον δίσκο τους θα φανεί και στη σκηνή.
Οι One Drop που τους βλέπουμε κάθε δίμηνο στα μέρη μας, αν δεν τους έχετε "βαρεθεί" εγγυημένα θα μας κάνουν να φωνάζουμε "Άιρι μαν" και να τιμούμε τους ρυθμούς της πατρίδας και του φεστιβάλ Dram - Jam - aica!
Θα περιμένω ακόμα την εμφάνιση του Γιάννη Λογοθέτη - κιθαρίστα στους "Οκτάνα" μαζί με τον profesore Γιάννη Μιχαηλίδη, με το όνομα ΠανMusica την Τρίτη.
Καλό Φεστιβάλ κι αν κοπιάσετε στα μέρη μας στείλτε κανα μέιλ για τα περαιτέρω!...

«Συνηθισμένα» πράγματα…

Ήταν ένα τυπικό καλοκαιρινό μεσημέρι, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα. Επιστρέφαμε με το αμάξι στο σπίτι, όταν προσπερνώντας ένα, σταματημένο απέναντι από το Εργατικό κέντρο Δράμας, αυτοκίνητο, διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι δύο άνδρες γρονθοκοπούσαν μια γυναίκα που προσπαθούσε να φύγει προς την οδό Βοραζάνη και με την βία την ανάγκασαν να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο τους και έφυγαν στην οδό Μακεδονίας.

Πήρα τηλέφωνο στο «100» και κατήγγειλα το περιστατικό. Ο αστυνομικός που σήκωσε το τηλέφωνο μου είπε ότι δεν γίνεται τίποτα αν δεν κάνει καταγγελία το θύμα. Ανέφερα ότι το περιστατικό είχε γίνει πριν μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια μας και ότι το όχημα θα μπορούσε να εντοπιστεί εύκολα, αφού υπήρχαν τα στοιχεία του. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς αν δεν γίνει μήνυση, πάρτε στον αξιωματικό υπηρεσίας του τμήματος, πρόσθεσε! 100 % άμεση αδράνεια το «100».

Φτάνοντας σπίτι μετά από μερικά λεπτά, τηλεφώνησα στον αξιωματικό υπηρεσίας και του περιέγραψα πάλι το περιστατικό αναφέροντας τα στοιχεία που υπήρχαν. Αυτή την φορά μου είπαν, μετά από πολλές ερωτήσεις που έκανα για το αν είναι αδίκημα να ξυλοφορτώνεται ένας άνθρωπος στη μέση του δρόμου και να φορτώνεται παρά την θέληση του σε αυτοκίνητο που οδηγούν αυτοί που τον ξυλοφόρτωσαν, ότι θα δοθεί σήμα στα περιπολικά και αν βρεθεί το όχημα να ελεγχθεί τι έχει γίνει…

Η ανάμιξη μου στην ιστορία σταμάτησε εκεί. Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα. Δεν γνωρίζω τι έγινε πραγματικά σε εκείνο το περιστατικό, ούτε αν η αστυνομία έψαξε να βρει τι συνέβη. Μου έκαναν εντύπωση όμως μερικά πράγματα που ένοιωσα:

Πρώτα η έκπληξη για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας από δύο άντρες. Ακολούθως η διαμαρτυρία μου προς αυτούς να σταματήσουν αλλά και ο δισταγμός να εμπλακώ ενεργότερα από φόβο μην μπλέξω σε κάτι «χοντρό». Έπειτα η αδιάφορη αντιμετώπιση της «άμεσης – σε ποιες άραγε περιπτώσεις; - δράσης». Και τελικά το ερώτημα: Μπορούμε να αποτρέψουμε τον ξυλοδαρμό ή την αρπαγή ενός ανθρώπου, μέρα μεσημέρι μέσα στο κέντρο μια μικρής επαρχιακής πόλης;

Θα πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ξέρουμε ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να κακοποιήσει οποιονδήποτε και να φύγει σαν κύριος, απλά επειδή μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να συνεχίσουμε την ημέρα μας σα να μη συνέβη τίποτα;

Αλλά είναι μερικές φορές που και τα μάτια να κλείσεις οι εικόνες δεν διαγράφονται. Κι άλλες φορές είναι που αναρωτιέμαι γιατί στο καλό έχουμε γεμίσει «φύλακες» και δεν αντιμετωπίζονται περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση ή «συνετισμού» παραβατικών ανθρώπων από οικείους τους ή για όποια άλλη αρρωστημένη ή παράνομη κατάσταση;

Μουσκεμένες Κάλτσες...

Υπάρχουν οι προλήψεις που υφίστανται σε βάθος πολλών χρόνων για να δικαιολογούν φόβους και ανασφάλειες των ανθρώπων και άλλες που εφευρίσκουμε για να σαρκάσουμε την αγωνία μας για μια συγκεκριμένη εξέλιξη. Οι τελευταίες βέβαια, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως προλήψεις, αφού πρόκειται μάλλον για ευφυολογήματα και συνδυασμούς με τα γεγονότα κάποιας ημέρας. Κι όλα αυτά για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε έστω και σ΄ έναν ελάχιστο βαθμό να κοντρολάρουμε το χάος των συμπτώσεων που καθορίζουν την ύπαρξη μας, από την σύλληψη της μέχρι το φινάλε της.
Αν υπάρχει κάποιος λόγος για να μην θέλεις να βρέξει σε κάποια μέρα που τα σύννεφα είναι απειλητικά πολλά και σκούρα στον ουρανό, τότε φόρα πριν βγεις μουσκεμένες κάλτσες. Αν δεν είναι φρεσκοπλυμένες, μπορείς να τις μουσκέψεις. Ακόμα κι αν τελικά βρέξει, εσύ παρά την διάψευση της προσδοκίας σου, θα ξέρεις ότι δεν θα ανησυχείς για το τι καιρό θα κάνει την επόμενη ημέρα, αφού το κρυολόγημα που κατά πάσα πιθανότητα θα αποκτήσεις, θα σε κρατήσει σπίτι για κάνα δυο μέρες. Αν δεν βρέξει, εννοείται ότι έβαλες κι εσύ το χεράκι σου για να μην βρέξει, οπότε χαλάλι και το κρυολόγημα, αν προκύψει! Αν είναι καλοκαίρι ή δεν φοράς κάλτσες, μπορείς να δοκιμάσεις με βρεμένο εσώρουχο.
Οι πιθανότητες δεν θα αλλάξουν!

Μαμά, μαμά! Ο Μακάριος

Ήταν το καλοκαίρι του 1975. Όχι ότι θυμάμαι και πολλά. Δυόμιση χρονών, με κοντό μαλλί και παντελονάκι, ριγέ μπλουζάκι και αγανακτισμένος από την ατελείωτη διαδρομή του τρένου προς την Θεσσαλονίκη. Ήταν η πρώτη φορά που θα πατούσα στην Ελλάδα. Χωρίς να σημαίνει και πολλά τότε αν πατούσα στην Ελλάδα ή στην Δυτική Γερμανία. Η μοναδική πατρίδα που λαχταρούσα ήταν η αγκάλη της εγκυμονούσας εκ νέου μητέρας μου.

Ήταν το πρώτο καλοκαίρι μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, Τα πρόσωπα εκείνης της τραγικής επικαιρότητας, έπαιζαν και τότε στα κανάλια και εμφανίζονταν στις εφημερίδες, όπως σήμερα …

Ένα από τα πιο συζητημένα πρόσωπα τότε, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου Μακάριος. Η ιδιαιτερότητα της εμφάνισης του ιερωμένου είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Στην Γερμανία δεν μπορείς να δεις και πολλούς ορθόδοξους ιερωμένους. Έτσι η εικόνα του Μακάριου είχε προσλάβει μυθικές διαστάσει μέσα μου.

Όταν κατεβήκαμε από το τρένο, φυσικά και δεν έσκυψα να φιλήσω τα Ελληνικά χώματα, αλλά βλέποντας μέσα στον κόσμο έναν παπά που βρίσκονταν παραδίπλα, φώναξα : Μαμά, μαμά! Ο Μακάριος...

Και το ίδιο γινόταν επί πολλούς μήνες σε κάθε εμφάνιση ιερωμένου...
Αυτή είναι η πρώτη μου μνήμη από την Κύπρο - όχι και τόσο σχετική - και το συνεχιζόμενο δράμα της. Κάθε Ιούλιος κάνει "ξένες πλάτες" στον "Αττίλα", όπως τότε...

Stop Israel!...Kavala 22/7/2006

Ένα πανώ απλωμένο στον τοίχο, στο ύψος της Θ. Πουλίδου όπου ήταν λίγο πιο 'κει το περίπτερο υποδοχής του Φεστιβάλ Cosmopolis. Ο κόσμος ανεβοκατέβαινε προς τον φάρο, στην πιο όμορφη "ράμπλα" της Ανατολικής Μακεδονίας. Οι σύντροφοι μοιράζαν προκυρήξεις. Ο πόλεμος συνεχίζεται, με την εισβολή των ισραηλινών στο Νότιο Λίβανο και με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς. Η δυστυχία εξαπλώνεται, οι νεκροί αυξάνονται...
Αλλά ο Λίβανος ισοπεδώνεται! Πως θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί, αν σήμερα τελειώσει ο πόλεμος; Στις ρημαγμένες πόλεις, στους βομβαρδισμένους δρόμους και τα αεροδρόμια, χωρίς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, χωρίς "οικονομία". Αυτό είναι το ζήτημα φίλε Θεόφιλε, οι "νεκροί" της επόμενης ημέρας, που στο Ισραήλ δεν θα υπάρχουν αφού η ζωή θα συνεχιστεί εκεί κανονικά, ενώ στην Γάζα και στο Λίβανο, ποιος θα βοηθήσει να χτιστούν τα γκρεμισμένα και πως; Ποιος θα απλώσει χέρι στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες; Τι εικόνες θα φυλάξουν από το καλοκαίρι του 2006 τα παιδιά του Λιβάνου;

"Γράμμα" από την Βηρυτό…

«Ο φίλος μου Hanady Salman (ένας συντάκτης στην εφημερίδα As - Safir στη Βηρυτό) έγραψε αυτό στην εφημερίδα του:

«Είναι η όγδοη ημέρα. Όλα άρχισαν την τελευταία Τετάρτη. Σα να έχουν περάσει χρόνια. Δεν κοιμήθηκα χτες τη νύχτα. Όχι λόγω του βομβαρδισμού, αν και το δάπεδο μου τινάζονταν κάθε φορά που βομβάρδιζαν. Αρχίζουν πάντα τις αεροπορικές επιδρομές τους στη περιοχή γύρω από τη Βηρυτό στις 1:00 τα μεσάνυχτα, προσφέρουν υπηρεσίες 24/7.

«Άυπνος στη Βηρυτό», σκεπτόμενος για το αύριο. Όχι το επόμενο πρωί, το οποίο ήρθε. Το αύριο. Τα σπίτια που μετατράπηκαν σε ερείπια, τα απανθρακωμένα κορμιά, οικογένειες στους δρόμους, οι πόλεις και τα χωριά, οι άνθρωποι που παρακαλούν για τρόφιμα και νερό… και η Δ.Ε.Η. του Λιβάνου στέλνει τους ανθρώπους της για να εισπράξουν τους λογαριασμούς!…

Πως θα είναι το αύριο; Γιατί συμβαίνει αυτό; Λένε ότι θέλουν να εξαλείψουν την τρομοκρατία. Γιατί; Η τρομοκρατία θα έκανε κάτι περισσότερο από ότι κάνουν;

Στο δρόμο για την δουλειά, είδα κοντά στο δημόσιο πάρκο, τη Nour, μια τετράχρονη καρδιοπαθή, να εγκαταλείπει την περιοχή Ouzai, στο νότο της Βηρυτού, με τους γονείς της,. Ο πατέρας της θέλει να μείνει σε μια ανοιχτή περιοχή, φοβάται ότι τα πολυπληθή δημόσια σχολεία δεν θα είναι κατάλληλα για ένα παιδί με καρδιακό πρόβλημα. «Διασκεδάζουμε εδώ», λέει, χαμογελώντας στη φωτογραφική μηχανή, «παίζουμε όλη την ώρα και κανένας δεν μας δίνει τις διαταγές»…

Ο Moussa, ο φύλακας στο κτήριο της εφημερίδας έκλαιγε. Είχε μόλις μάθει νέα από την οικογένεια του, από το χωριό τους Mayss EL Jabal στο νότο. Η σύζυγός του, του είπε ότι δεν θα μπορούσε να βρει τρόφιμα για τα παιδιά τους. Πάνω στο έκτο πάτωμα των γραφείων. Η Bahia, η αγαπητή φίλη και συνάδελφός μου, που άφησε το σπίτι της σε Hadath δύο ημέρες πριν, μιλούσε στο τηλέφωνο. Κάποιος της έλεγε ότι το σπίτι της δεν υπάρχει πια. Είχε τα δάκρυα στα μάτια της όταν είπε ότι «τουλάχιστον τα παιδιά είναι ασφαλή. Στο γραφείο μου, το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων επιβεβαίωνε ότι τα τέσσερα φορτηγά που βομβαρδίστηκαν χθες στο δρόμο Λιβάνου - Συρίας περιείχαν τρόφιμα και την ιατρική βοήθεια που εστάλησαν από την Τουρκία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το Reuters έχει ρεπορτάζ από την Sel’a, ένα χωριό στο νότο που βομβαρδίστηκε ολονύκτια. Λέει ότι πέντε άνθρωποι από τους δέκα που κατοικούσαν εκεί βρέθηκαν νεκροί, θαμμένοι κάτω από τα ερείπια ενός συγκροτήματος διαμερισμάτων και ψάχνουν ακόμα τους υπόλοιπους. Είναι όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας. Τουλάχιστον κανένας δεν θα τους αναζητήσει…

Να συνεχίσω; Είναι ακόμα 11:00 το πρωί και πρέπει να πάω να δω τι συνέβη στην Ashrafieh, τη χριστιανική γειτονιά της Βηρυτού που βομβαρδίστηκε μόλις.»…

Δημοσίευση στο μπλογκ The Angry Arab News Service. Για την αντιγραφή και την μετάφραση, Angelito.

Κάτι που αφήνει σημάδια, αόρατα!

Κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου το μυαλό μου τρυπάει μαζί με τον άνεμο τα συρματοπλέγματα στην «πράσινη γραμμή» στην Κύπρο. Τρέχει προς την Αμμόχωστο και την Κερύνεια ζητώντας λεμονανθούς και χαμόγελα στις αυλές που αγόρασαν κάτι απίθανοι Εγγλέζοι για ένα κομμάτι ψωμί. Ο Ζαχαρίας Κύζας γράφει το κείμενο για την πατρίδα του, με το τοπωνύμιο της καταγωγής να ακολουθεί πάντα την υπογραφή του. Παραλίμνι Αμμοχώστου, Κύπρος.
Είναι πολλοί οι φίλοι που μου λένε ότι οι Κύπριοι μόνο να παραπονιούνται δεν πρέπει, γιατί ζούνε πολύ καλύτερα από εμάς. Ότι έχουν καλά αυτοκίνητα, τα ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι πολύ μεγάλο και άλλα τέτοια. Όμως η προσφυγιά είναι μεγάλο χτικιό. Πόσο εύκολο είναι να ζεις ξέροντας ότι ο τόπος που σε γέννησε, είναι πλέον «ξένος» για σένα, ότι το σπίτι που μεγάλωσες, πουλήθηκε σε κάποιον καιροσκόπο παραθεριστή. Πως είναι να σβήνουν οι ηλικιωμένοι με το καημό της επιστροφής στον τόπο που έζησαν; Αυτές τις ερωτήσεις δεν μπορεί να τις απαντήσει κανένας από εμάς που δεν στερήθηκε το πατρικό του σπίτι, την βρύση στο βουνό που ξεδιψούσε τους περαστικούς, τα δέντρα που έκρυβαν τα αδύναμα κορμιά των παιδιών στο κρυφτό, την θάλασσα που απλώνονταν για να σαλπάρουν τα ζευγαράκια, το δάκρυ που έρχεται στα μάτια όταν επιστρέφεις εκεί που ανήκεις…
Είναι η μέρα που γιορτάζει και το χωριό μου ο Βώλακας. Του Προφήτη Ηλία!…

Επάνω το κάστρο της Κερύνειας και κάτω το Ριζοκάρπασο...

Φεστιβάλ Cosmopolis 2006

Ξεκίνησε σήμερα στην Καβάλα το φεστιβάλ Cosmopolis 2006 το οποίο διεξάγεται στην Παλιά Πόλη της Καβάλας και έχει όπως κάθε χρόνο πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων. Μια πολύ καλή αφορμή για να μειώσουμε την απόσταση Δράμας – Καβάλας.

Το Cosmopolis ήταν ένα πείραμα που κατάφερε να γίνει θεσμός. Με ανοιχτές πόρτες σε όλους και με την συμμετοχή συγκροτημάτων που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε. Μια ματιά μόνο στις ιστοσελίδες με την ιστορία του Φεστιβάλ αποτυπώνει εύγλωττα το ίχνος του. Μια γιορτή μουσικής με χρώματα, νότες, γεύσεις και εικόνες από τις χώρες που κάθε χρόνο τιμούνται στα πλαίσια των πενθήμερων πια εκδηλώσεων του.

Φέτος το πρόγραμμα περιλαμβάνει γεύσεις από την Ουκρανία, την Αυστρία, την Βενεζουέλα, την Μεσσήνη και τις Φιλιππίνες. Κινηματογραφικές προβολές, παραστάσεις για τα παιδιά και πολλές εκθέσεις που λειτουργούν καθημερινά από τις επτάμιση το απόγευμα μέχρι αργά.

Τα συναυλιακά δρώμενα που απομένουν: Μια συναυλία με τον τίτλο «Folk U2» αύριο παράλληλα – σε άλλους χώρους - με το dj set του Μάρτιν Μοράλες, η πολυεθνική μπάντα les Boukakes (φωτό κάτω) την Παρασκευή, ο Νίκος Πορτοκάλογλου με την συνοδεία του Στάθη Δρογώση το Σάββατο και τέλος στην κορυφαία συναυλία του φετινού προγράμματος οι θρυλικοί Third World.(φωτό επάνω)

Μια βόλτα στο χειμερινό Σαντιάγκο…

Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σαντιάγκο εγκαινιάζεται σε λίγες ημέρες, τριάντα τρία χρόνια μετά από τον θάνατο του εμπνευστή του, προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αγιέντε. Μάλιστα το Μουσείο Αλληλεγγύης όπως θα ονομάζεται θα φέρει το όνομα του προέδρου της Χιλής που ενέπνευσε και εμπνέει ακόμα τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία.

Το μουσείο θα στεγαστεί σε ένα τετραώροφο κτίριο 1.800 τ.μ. στο κέντρο της πόλης, το οποίο κατά την διάρκεια της χούντας του Πινοσέτ, χρησιμοποιήθηκε ως κέντρο κράτησης για τους αντιπάλους του αμερικανοκίνητου καθεστώτος στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας

Στο Μουσείο Αλληλεγγύης – Σαλβαδόρ Αγιέντε θα εκτίθενται μόνιμα 2.800 έργα σύγχρονης τέχνης, σε μια από τις μεγαλύτερες συλλογές του είδους στη Λατινική Αμερική. Ίσως ο καλύτερος φόρος τιμής για τον θρυλικό ηγέτη, μετά βέβαια από μια νέα προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής, που ίσως κάποτε να ξαναδούμε στην Χιλή.

Παράλληλα προχθές το Ανώτατο δικαστήριο της Χιλής αποφάσισε την άρση της ασυλίας του Πινοσέτ για την «υπόθεση Κόνδωρ» που αφορούσε τις δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων των στρατιωτικών καθεστώτων της Χιλής, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης στις δεκαετίες ’70 – ’80. Ενώ την ίδια ώρα η οργάνωση Funa ανακαλύπτει τα στοιχεία βασανιστών και εκτελεστών της χούντας που σήμερα ζουν ως καθωσπρέπει πολίτες και τους ξεμπροστιάζει σε όλη την κοινωνία κάνοντας γνωστό το παρελθόν τους για το οποίο ποτέ δε λογοδότησαν. Τελευταία αποκάλυψη το όνομα του άνανδρου δολοφόνου του θρυλικού τροβαδούρου της Χιλής, Βίκτορ Χάρα…
Κράξτε τον αλύπητα, τον φασίστα! Αλύπητα!…

Οι "Χωρίς Γη"

«Ο Σεμπαστιάο Σαλγκάντο τις φωτογράφισε, ο Τσίκο Μπουάρκε τραγούδησε γι’ αυτές και ο Ζοζέ Σαραμαγκού έγραψε γι’ αυτές: πέντε εκατομμύρια οικογένειες αγροτών χωρίς – γη, περιφέρονται στις αχανείς ερήμους τα ης Βραζιλίας «περιπλανώμενες ανάμεσα στο όνειρο και την απελπισία». Πολλοί από αυτούς έχουν οργανωθεί στο Κίνημα των Χωρίς – Γη. Από τους αυτοσχέδιους καταυλισμούς δίπλα στις εθνικές οδούς, ξεχύνονται ποταμοί ανθρώπων που μέσα στη νύχτα προχωρούν, σιωπηλά, προς τα άδεια τσιφλίκια. Σπάνε το λουκέτο, ανοίγουν την πόρτα του φράκτη, μπαίνουν. Μερικές φορές τους υποδέχονται με πυροβολισμούς οι πιστολέρος ή οι στρατιώτες, οι μόνοι που δουλεύουν σ’ αυτή την αδούλευτη γη. Το κίνημα των Χωρίς – Γη είναι ένοχο : όχι μόνο δε σέβεται το διακίωμα της ιδιοκτησίας των χαραμοφάηδων αλλά, επιπλέον, το άκρον άωτον της αναίδειας, δε σέβεται ούτε καν τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας τους : Οι χωρίς – γη καλλιεργούν τη γη που κατακτούν, παρότι η Παγκόσμια Τράπεζα προστάζει τις χώρες του Νότου να μην παράγουν την τροφή τους και να είναι υποτελείς ζητιάνοι της διεθνούς αγοράς.» Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ένας Κόσμος Ανάποδα, Εκδόσεις Στάχυ. Το κίνημα των ακτημόνων της Βραζιλίας – των Χωρίς Γη (Sin Tierra) – είναι μια ιστορία που δεν χωράει στα στενά πλαίσια όποιας επικαιρότητας, ως διαρκής και αεικίνητη δράση υπέρ των αγροτών χωρίς – γη της Βραζιλίας…

Σταματήστε το Ισραήλ! Σήμερα!...

Η "ρίζα του κακού" είναι μία.Το δράμα των Παλαιστινίων που φέρει μόνο Ισραηλίνή υπογραφή...
Δεν θα βάλω φωτογραφίες, μπορεί να παρεξηγηθούν τα "έγκυρα" μέσα που έχουν τα δικαιώματα τους. Είμαι θλιμένος που πεθαίνουν άνθρωποι στο Λίβανο, στη Γάζα και στην Χάιφα!
Για την "αυτοάμυνα" του Ισράηλ...
Σταματήστε το!Σήμερα!
(γαμώ τις ισορροπίες που κρατάτε, Ανισόρροποι!)

Αναμνήσεις (4): Αλόνησσος, όνομα και πράγμα!

Στην Αλόνησσο ταξίδεψα πριν πέντε χρόνια μετά από την παραίνεση της καλής μου φίλης Αλεξάνδρας που είναι από εκεί. Δεν είχα ξαναπάει στις Σποράδες και ακόμη δεν είχα ποτέ ταξιδέψει με ταχύπλοο καταμαράν. (Αλήθεια που εξαφανίστηκαν τα ταχύπλοα και δεν έχουμε καράβια να ταξιδέψουμε στα νησιά;) Το ταξίδι από την Θεσσαλονίκη για την Αλόνησσο κρατούσε τέσσερις ώρες. Η πρώτη επαφή με το νησί, στο Πατητήρι, αφήνει μια αίσθηση σα να βρίσκεσαι σε μια πιο προικισμένη στο ανάγλυφο από την φύση, Θάσο.

Η Αλόνησσος είναι ένας μακρόστενος ορεινός όγκος, που έχει φορτωμένες τις πλαγιές του με πεύκα και έχει αρκετές απολήξεις σε όρμους, όπου είναι οι οικισμοί του. Το τοπίο γίνεται πιο ομαλό στον βορρά του νησιού αλλά εκεί δεν υπάρχουν κάτοικοι παρά μόνο το καλοκαίρι. Ουσιαστικά η ζωή εκτυλίσσεται στα νότια γύρω από το λιμάνι και στην θρυλική Χώρα με την ασύγκριτη θέα στην απεραντοσύνη του Αιγαίου.

Έμεινα στα Καλαμάκια, έναν ψαράδικο οικισμό που κατοικείται μόνο το καλοκαίρι και έχει αρκετά δωμάτια και τέσσερις ταβέρνες με ολόφρεσκα ψάρια. Από εκεί έκανα τις εξορμήσεις μου με τα πόδια προς τις κοντινές περιοχές, όπως η Στενή Βάλα και ο Άγιος Δημήτριος όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη σε μήκος παραλία του νησιού. Ήταν η μοναδική περίοδος της ζωής μου από τότε που πήρα κινητό που για μία εβδομάδα δεν επικοινώνησα με κανέναν, αφού εκεί δεν υπήρχε σήμα. Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ, την ανατολή της Πανσελήνου πίσω από την Περιστέρα, το νησάκι που στέκει στα ανατολικά της Αλοννήσου. Εκεί πρωτόφαγα αστακομακαρονάδα στην ταβέρνα «το Κοράλλι» στα Καλαμάκια. Θαρρώ πως ήταν και η μοναδική περίοδος της ζωής μου μέχρι τότε, που δεν είχα φάει καθόλου κρέας! Και πως να φάω όταν τα καϊκια έφερναν κάθε πρωί ολόφρεσκα ψάρια;

Στην Αλόνησσο πέρασα τις πιο ήσυχες διακοπές μου, πολύ κοντά στην φύση και πολύ οικονομικά σε σχέση με άλλους προορισμούς που ακολούθησαν.
Ήταν αρχές Ιουλίου, λίγες ημέρες αφότου έφυγα είχε γίνει τότε ο σεισμός στην Σκύρο που είχε ταρακουνήσει και την Αλόνησσο…
Η Αλόνησσος αποτελεί πάντα την πρώτη εναλλακτική λύση για διακοπές, αν κάτι στραβώσει με τα ταξίδια στις Κυκλάδες ή στα Δωδεκάνησα. Αν βγείς από το Πατητήρι, αισθάνεσαι παντού μια παπαδιαμαντική ατμόσφαιρα που δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί με λέξεις.

Οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα του νησιού www.alonissos.gr. Επάνω ο μύλος στην θέση Γυαλιά και κάτω η Χώρα όπως φαίνεται από την επιφάνεια της θάλασσας...

Παιχνίδι για αδίστακτους…

Εξήντα νεκροί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, οι περισσότεροι από τους οποίους άμαχοι, στη Λωρίδα της Γάζας και στον Λίβανο. Μια χώρα, ο Λίβανος υπό ναυτικό, αεροπορικό και χερσαίο αποκλεισμό και ένα υπό διαμόρφωση κρατικό μόρφωμα, η Παλαιστινιακή αρχή, το όποιο είναι ασφυκτικά περιορισμένο μέσα σε ένα ιδιότυπο ρατσιστικό καθεστώς που εφαρμόζει το Ισραήλ για να διαφυλάξει, δήθεν, την ασφάλεια των πολιτών του. Όσων ζουν στις περιοχές που συνορεύουν με παλαιστινιακές, αλλά και όσων ζούνε μέσα σε καταπατημένες παλαιστινιακές εκτάσεις, ως έποικοι. Το τείχος που ανεγείρεται για να χωρίσει τους δύο λαούς και να αποκλείσει την πρόσβαση των Παλαιστινίων ακόμα και σε δικά τους εδάφη. Μια πολιτική ήξεις – αφίξεις που προσδιορίζεται από τις κινήσεις των φανατικών ισλαμιστών και οι οποία διολισθαίνει ξεκάθαρα σε ένα δολοφονικό κρεσέντο, με εξωδικαστικές εκτελέσεις και «επιλεκτικούς» βομβαρδισμούς

Κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει η επόμενη μέρα στην Μέση Ανατολή. Γιατί μήπως ξέρει κανείς τι θα ξημερώσει λίγο παραπέρα, στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν;

Το «ξεκαθάρισμα» με τους «κακούς», όχι μόνο δεν έχει τέλος, πόσο μέλλον αίσιο, αλλά επιπρόσθετα δημιουργεί τις συνθήκες για να γαλουχούνται μέσα στο μίσος και την μανία για εκδίκηση γενιές και γενιές αράβων. Ο «εκδημοκρατισμός» των αραβικών καθεστώτων αποκαλύπτεται σε έναν απλό εκβιασμό τους, ώστε να αποδεχθούν ότι θα είναι ή «χαμένοι» ή νεκροί.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο καλός σύμμαχος του Ισραήλ, οι Η.Π.Α, έχει ανοίξει λογαριασμούς στην περιοχή και στηρίζει ανεπιφύλακτα τις επιθετικές ενέργειες του.

Η λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος που αναβάλλεται συνεχώς για το μέλλον, οι μονομερείς κινήσεις από την πλευρά του Ισραήλ με την ανέγερση του τείχους και την αποχώρηση από την Λωρίδα της Γάζας, έχουν μετατρέψει τους πολιτικούς στην απέναντι πλευρά σε απλούς παρατηρητές των εξελίξεων και μετατρέπουν τους εξτρεμιστές σε πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Κι όσο το Ισραήλ «σκληραίνει» την στάση του, τόσο πιο σκληροπυρηνικοί θα είναι οι συνομιλητές του από την απέναντι πλευρά. Το αδιέξοδο που διαφαίνεται δεν είναι μακριά και το ερώτημα είναι ποιος θα αποτρέψει μια γενικευμένη σύγκρουση στην περιοχή με αλυσιδωτές αντιδράσεις παγκοσμίως. Αλλά μήπως αυτό είναι που επιθυμούν Η.Π.Α. και Ισραήλ; Να αναγκάσουν κάπως έτσι την Ευρώπη να συμμετάσχει πιο ενεργά στο παιχνίδι τους…

Η Βάσοβα να παραμείνει λιμνοθάλασσα!

Πραγματοποιείται σήμερα το απόγευμα στην Καβάλα, το συλλαλητήριο των φορέων της πόλης ενάντια στην εγκατάσταση δεξαμενών καυσίμων στην περιοχή της λιμνοθάλασσας της Βάσοβας. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αντιδρά, αλλά η κυβέρνηση, για άλλη μια φορά με πρόσχημα την ανάπτυξη, έχει ήδη υπογράψει άδειες για την μετατροπή της λιμνοθάλασσας χώρο εγκατάστασης δεξαμενών καυσίμων.

Η Βάσοβα είναι η περιοχή που βρίσκεται νότια του αεροδρομίου της Χρυσούπολης και είναι οργανικό τμήμα του Δέλτα του Νέστου, που εκβάλλει στα ανατολικά της Κεραμωτής.

Οι πετρελαϊκές εταιρίες ενδιαφέρονται να εγκαταστήσουν τις δεξαμενές ούτως ώστε να ανοιχτούν στην βαλκανική αγορά.

Η απειλή κατά της Βάσοβας που έρχεται σε ευθεία αντίθεση στο λαϊκό φρόνημα των κατοίκων, έρχεται σε συνέχεια των υποθέσεων των χρυσωρυχείων Θράκης και της TVX. Με δεδομένη την απουσία νέων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, οι κυβερνήσεις υπογράφουν άδειες για να εγκατασταθούν στην ευρύτερη περιοχή μας, ρυπογόνες δράσεις που υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον της.

Η ανάπτυξη στην Ελλάδα, μια χώρα με πολύ μεγάλο φυσικό και αρχαιολογικό πλούτο, τείνει να εξελιχθεί σε μια εκδικητική για τις επόμενες γενιές επέμβαση στο τοπίο και την φύση. Η παγκοσμιοποίηση συνηγορεί σε μια τέτοια εξέλιξη. Εμείς όμως ως πολίτες και άνθρωποι, πρέπει να την εμποδίσουμε! Και θα το κάνουμε…

Περισσότερες πληροφορίες για το "έγκλημα" κατά της λιμνοθάλασσας στην ιστοσελίδα της Συντονιστικής Επιτροπή Αγώνα

Αναμνήσεις (3): Φολέγανδρος, η πρώτη μου επίσκεψη στις Κυκλάδες!

Πάνε έντεκα χρόνια από τότε που επισκέφτηκα την Φολέγανδρο. Ήταν αρχές του Σεπτέμβρη, είχαμε σχεδιάσει μαζί με την Χρύσα να περάσουμε ένα δεκαήμερο σε ένα από τα ήσυχα νησιά των Κυκλάδων. Είχαμε δίκιο. Η Φολέγανδρος ήταν τόσο ήσυχη που όλη η «ζωή» εκείνες τις μέρες εξελίσσονταν στις πλατειούλες της χώρας. Μου έκανε φοβερή εντύπωση τότε το ότι οι εκκλησίες στην Χώρα ήταν πιο πολλές από τα σπίτια. Ήταν βλέπετε το πρώτο μου ταξίδι στις Κυκλάδες, ακολούθησαν αρκετά ταξίδια και αμέτρητες εκκλησιές και ξωκλήσια.

Τα κέντρα διασκέδασης είχαν ήδη κλείσει, αλλά το νησάκι διατηρούσε μιαν άσβεστη καλοκαιρινή φλόγα. Εγώ είχα αποφασίσει την πρώτη μέρα εκείνου του Σεπτέμβρη, για πρώτη φορά μετά το ξεκίνημα, να κόψω το τσιγάρο. Το τήρηση πιστά σε εκείνο το ταξίδι. Μάλιστα δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι πήγα με τροχάδην από την Αγκάλη στην Χώρα όπου μέναμε, ένα απόγευμα που το λεωφορείο είχε αργήσει. Κι έτρεχα μέσα σε ένα σύννεφο που εκείνη την ώρα έγλειφε τον αυχένα του νησιού ανάμεσα στην χώρα και την Άνω Μεριά.

Πρωινό τρώγαμε – πίνοντας στο φινάλε του κι από ένα ρακόμελο - στην πλατεία στο μαγαζάκι που κρατούσε ένας πολύγλωσσος τύπος – Ζαν πρέπει να τον φώναζαν ή κάπως έτσι – μπάνια κάναμε στην Αγκάλη, βόλτες στο Κάστρο και στην εκκλησία της Παναγιάς που επιβλέπει την Χώρα, ταβερνούλες για φαΐ είχε και πολλές και καλές. Μου έμεινε το παράπονο ότι δεν πήγαμε στον οικισμό της Άνω Μεριάς, ενώ στο καράβι της επιστροφής η Χρύσα μου έβγαλε μια από τις πιο όμορφες φωτογραφίες που έχω…

Σήμερα κοιτάω καμιά ιστοσελίδα του νησιού με τα καταλύματα που υπάρχουν και σκέφτομαι πως μπορεί ένα τόπος να πάει μπροστά, αν οι άνθρωποι που τον αγαπούν, ντόπιοι αλλά και ξένοι, το επιθυμούν!...

Στην Φολέγανδρο είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή. (Συγνώμη για την "απρέπεια" μου Still Ill, αλλά αυτά είναι τα μέρη που επισκέφθηκα).Στην πάνω φωτό η απόκρυμνη μεριά του νησιού όπου στα χείλη του γκρεμού κρέμεται η χώρα με το Κάστρο και κάτω το ηλιοβασίλεμα κοιτώντας προς την Άνω μεριά... Τα νέα είναι ευχάριστα γατί για φέτος καταλήξαμε να παραθερίσουμε στον ορεινό νομό Χανιών, στην επαρχία Κισσάμου...

Ζιντάν: Μια κεφαλιά που …αποκρούστηκε.

Ήταν από τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες που πήραν μέρος στο Μουντιάλ. Οι «παπαράτσι» τον συνέλαβαν, πριν από μερικές ημέρες να καπνίζει τσιγάρο, σε κάποια ανύποπτη στιγμή μαζί με τους συμπαίκτες του. Στο τελικό της διοργάνωσης με αντίπαλο την Ιταλία, ήταν ο παίκτης του οποίου το μάτι «γυάλιζε»…

Άνοιξε το σκορ με ένα αριστουργηματικό χτύπημα πέναλτι στο πέμπτο λέπτό. Πέναλτι προϊόν της αδέκαστης κρίσης του αργεντινού διαιτητή Ελιζόντο, η οποία όμως τον πρόδωσε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ο Ζιντάν όργωσε κυριολεκτικά το γήπεδο, μοίρασε πάσες, μάρκαρε, κράτησε μπάλα. Ήταν ο αρχηγός που ήθελε να πεί το αντίο με τον πιο όμορφο τρόπο, με το στεφάνι της δόξας να τον στεφανώνει…

Λίγο πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα, έπεσε στο έδαφος και τραυματίστηκε στον ώμο. Ζήτησε αλλαγή, αλλά όταν οι γιατροί του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες σηκώθηκε και ξαναμπήκε στο γήπεδο, πιο αποφασισμένος από πριν. Αλλά και πιο ευάλωτος πια! Στην ευκαιρία του Ριμπερί, σήκωσε το πρόσωπο προς τον ουρανό και κάτι ψέλλισε. Λίγα λεπτά μετά, χόρεψε έξω από την ιταλική περιοχή περνώντας την μπάλα στον Σανιόλ στα πλάγια, γλίστρησε αθόρυβα στην καρδιά της άμυνας και υποδέχτηκε την σέντρα του συμπαίκτη του. Σηκώθηκε όσο χρειαζόταν από το έδαφος έσκυψε ελαφριά το κεφάλι και στην επαφή με την μπάλα το γύρισε προς την εστία του Μπουφόν. Η μπάλα κατευθύνθηκε προς τον ουρανό της εστίας, πριν το χέρι του τερματοφύλακα της αλλάξει πορεία. Ο Ζιντάν ξανακοίταξε, με κλειστά μάτια, τον ουρανό και πήγε στην γωνία. Αγκάλιασε τον Μπουφόν και περίμενε την εκτέλεση του κόρνερ…

Αυτή ήταν η τελευταία σκηνή που θα θυμάμαι από τον τελικό της 9^ης Ιουλίου…

Ο Ζιζού έκανε στο παιχνίδι, άλλη μια κεφαλιά που ...αποκρούστηκε! Λίγη σημασία έχει αυτό όμως...

Αναμνήσεις (2): Νίσυρος – Καράκας, «Βάρδα Στενοχώρια»!

Νίσυρος – Καράκας, «Βάρδα Στενοχώρια»!

Στο νησί που βρίσκεται το καφενείο του Αντρίκου οι εφημερίδες πάνε κάθε δεύτερη μέρα. Όταν πιάνει στο λιμάνι στο Μανδράκι το καράβι της γραμμής από Πειραιά για Ρόδο. Η επιγραφή κάτω από την επωνυμία του καφενείου που το σκεπάζει ένα βαρίσκιωτο δέντρο αναφέρει «βάρδα στενοχώρια». Δηλαδή, παραμέρισε στενοχώρια. Νίσυρος, Μανδράκι, η «πλατεία της Ηλικιωμένης», τα εκπληκτικά δρομάκια, ο άνεμος και τα τραγούδια, οι σπιτικές γεύσεις στις ταβέρνες, η Αφροδίτη η Σαλονικιά ξενοδόχος, η «θερμή σπηλιά» και το Ηφαίστειο. Ο Βαγγέλης και η Ελευθερία, δυο φίλοι που γνωρίσαμε εκεί, από την Αθήνα. Τα δημοτικά λεωφορεία που κάνουν δρομολόγια κάθε δύο - τρεις ώρες δεν ζητάνε εισιτήριο από τους επιβάτες. Το νησί δεν έχει μεγάλα αποθέματα πόσιμου νερού, οι κάτοικοι παρακαλούν για την λογική χρήση του. Πάλλοι, Λυές, Παχιά Άμμος στα ανατολικά οι παραλίες, τα Νίκεια – Νικιά τα λένε οι ντόπιοι - και ο Εμποριός σκαρφαλωμένα σαν ζαρντινιέρες στον ορεινό φράκτη του Ηφαιστείου, με την εκπληκτική θέα στο Ανατολικό Αιγαίο. Ο χωματόδρομος που οδηγεί στο νοτιοδυτικό ακατοίκητο τμήμα του νησιού με τις βραχώδεις απολήξεις των βουνών προς την θάλασσα. Το κάστρο που ορθώνεται πάνω από το μοναστήρι της Παναγιάς της Σπηλιανής, που από το βράχο ψηλά σα να ‘χει το Μανδράκι απλωμένο στην ποδιά της. Η σαλάτα μαρούλι μήνα Αύγουστο και μια πολύ καλή είδηση!
Ο Ούγκο Τσάβες βγήκε νικητής και στο δημοψήφισμα που μεθόδευσε η αντιπολίτευση στην Βενεζουέλα για να τον αποπέμψει. Βάρδα στενοχώρια!…

Η Νίσυρος είναι το πιο όμορφο νησί που έχω επισκεφτεί, διεθέτοντας συν τοις άλλοις και ηφαίστειο. Τα έχει όλα, εκτός από τακτική συγκοινωνία - ..μώ το Αθηναϊκό κράτος! - και είναι ιδανικος προορισμός για μποέμηδες και φρικιά. Πολυκοσμία θα συναντήσετε μόνο τον Δεκαπεντάυγουστο που γιορτάζει το Μοναστήρι! Θα επιστρέψουμε για να ακούσουμε και πάλι την ανάσα του Πολυβώτη

Αναμνήσεις (1): Ο Γκάτσος, ο Besson και η Ρομίλντα...

Οι τελευταίες «γραμμές» του Ιουλίου, σαν παρδαλές ουρές ταξιδιωτών στα λιμάνια, σαν το λευκό ίχνος της προπέλας του πλοίου πάνω στα νερά, όπως τα αρμυρίκια στην παραλία των Πάλων στη Νίσυρο, σαν τα ίχνη του κύματος πάνω στην καυτή άμμο τα μεσημέρια που αργεί να σουρουπώσει. Ο Αύγουστος ετοιμάζει τα βέλη του …

Μόνο που η ρότα φέτος θα μας βγάλει δυτικότερα, στην Αμοργό του Νίκου Γκάτσου και του Luc Besson. Θα επιστρέψω κάποια στιγμή φέρνοντας, ελπίζω, πολλές όμορφες εικόνες κι έχοντας ρίξει το φορτίο της χρονιάς που φεύγει στα βράχια του μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας…

Η διαδρομή συνηθισμένη πάνω στον χάρτη, με αλλαγές στο τοπίο και τους δρόμους. Δράμα, Πειραιάς, Αιγιάλη. Το δρομολόγιο είναι συγκεκριμένο μέχρι εκεί….

Την Αμοργό θα την δω πρώτη φορά από κοντά. Την θυμάμαι, ως όνομα στο σχολείο αρχικά, σαν εικόνα από τις περιγραφές του καλού φίλου Βασίλη Καζούλη, μετά από τα πλάνα της ταινίας του Luc Besson, ως ιδανικό προορισμό για ξένοιαστες διακοπές από τις περιγραφές δεκάδων φίλων που την έχουν επισκεφθεί τόσα χρόνια.

Κυριακή μεσημέρι η «Ρομίλντα» θα δέσει στο λιμάνι και μια ακόμα παραθεριστική περίοδος θα ξεκινήσει…Εις το επανιδείν!…

Τα όμορφια ταξίδια, όμορφα καθυστερούν είδικά όταν ο "στόλος" κάνει νερά! Φτάσαμε Αμοργό Δευτέρα ξημερώματα. Καθήσαμε δέκα ημέρες και αν υπήρχε διαθέσιμότητα δωματίων δεν θα λέγαμε όχι για μερικές ακόμα! Το βέβαιο είναι ότι θα επιστρέψουμε όμως!...

Ημερολόγιο καιρών...

Η πρόγνωση της Ε.Μ.Υ. επαληθεύτηκε γύρω στις πεντέμισι προχθές το απόγευμα. Τα σύννεφα στο βορρά πύκνωσαν και πήραν ένα μούχρωμα που έμοιαζε να απειλεί την πόλη. Ο αέρας σάρωνε τους δρόμους παρασύροντας διαφημιστικά ταμπλό και κάδους. Μικροί στρόβιλοι στο "τρίγωνο" της Σκρά σήκωναν πεσμένα φύλλα και σκουπίδια. Μια μητέρα με τα τρία παιδιά της, το ένα μάλιστα πάνω σε ποδήλατο, διέσχιζαν το δρόμο με βήμα κανονικό, διόλου σκιαγμένο από την καταφανή απειλή της καταιγίδας. Στο βορρά τα σύννεφα ζωγραφισμένα από εκείνο το μολύβι που χρωματίζει τις θάλασσες του Νότου λίγο πριν το ολοκληρωτικό σκοτάδι της νύκτας απλωθεί από άκρου σε άκρο στον ορίζοντα. Στα βουνά της Ροδόπης έβρεχε ήδη, η πόλη δεν έμεινε για πολύ με την λαχτάρα της δροσιάς. Ο φίλος μου ο Θόδωρος θα σημείωσε, στο ημερολόγιο που κρατάει εδώ και χρόνια για τον καιρό στην Δράμα, το «συμβάν».

Η φωτογραφία είναι του Nelson Hancock

Δυο καρδιές στην ίδια μασχάλη;!…

Έχω μια δεύτερη καρδιά. Και η αλήθεια είναι ότι εξ ανάγκης την παραμελώ γιατί, ως γνωστόν, δεν χωρούν δύο καρδιές στην ίδια μασχάλη. Δεν χρειάζεται να την φοράω για να καταλαβαίνω τον χτύπο της, αυτή χτυπάει για όλα τα «μικρά» κι «ασήμαντα» που βλέπω κι ακούω και λέω «έλα μωρέ θα ασχοληθώ αύριο με αυτό». Συνήθως δεν ασχολούμαι, αλλά η χαρά που παίρνω όταν ακούω τον χτύπο της κρυφής αυτής καρδιάς μου είναι ανυπολόγιστης αξίας. Ειλικρινά σας μιλάω δεν θα είχα πρόβλημα να ζήσω με αυτήν την καρδιά, αλλά υπάρχει πάντα αυτό το πρόβλημα με την χωρητικότητα κάτω από την αριστερή μασχάλη. Δεν μπορώ να αφήσω την κανονική καρδιά και να φορέσω την άλλη. Ποιος θα παρουσιάζει τις εκπομπές μου; Θα επισκέπτεται μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον τους γονείς μου; Θα διεκπεραιώνει καθημερινά τα πρέπει του βίου μου;
Η δεύτερη καρδιά μοιάζει με ανοιχτή βαλίτσα που την κοιτάς καθώς γεμίζεις ρούχα και προσπαθείς να θυμηθείς όλα όσα χρειάζεσαι, πριν την κλείσεις και την συνοδεύσεις στον σταθμό ή στο αεροδρόμιο. Καμιά φορά την αγγίζω κι απλώνεται προς τα κάτω σαν το πλαίσιο των σελιδοδεικτών της «πυραλεπουδίτσας», προσφέροντας μου ασφαλείς κρυψώνες. Άλλες πάλι φορές ακούγεται ο χτύπος της σαν οικεία πολυναμενόμενη φωνή στο τηλέφωνο. Τα καλοκαίρια την βλέπω στο βυθό να γλιστράει από το βλέμμα μου και να χάνεται στα βάθη. Στα βιβλία την έχω δει να μου χαμογελάει ανάμεσα στις γραμμές που αφήνει πίσω η ματιά μου…
Αν την βαρεθώ θα ήθελα να την χαρίσω σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Μέχρι τότε όμως πολλές καλημέρες!

Στην φωτογραφία η οδός Βενιζέλου στην Δράμα (Γεια σου gelial!)

Δηλώνω «εντυπωσιασμένος»!…

Γνώρισα χθες στην διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξης μαζί με τον υποψήφιο Νομάρχη Δράμας κ. Χριστόφορο Κορυφίδη, την υποψήφια υπερνομάρχη Δράμας Καβάλας Ξάνθης κα Γκιουλμπεϊάζ Καραχασάν. Αξιοπρεπής και απλή γυναίκα, κάπως αμήχανη στον ρόλο της υποψήφιας μετά τις τόσες πολλές, όσο και άκομψες τουλάχιστον παρεμβάσεις διαφόρων παραγόντων. Δεν ήταν εμφανώς αγχωμένη για το τι θα έλεγε, αλλά θαρρώ ότι και ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος στον κόσμο θα είχε άγχος, στην πρώτη του συνέντευξη μετά από τον θόρυβο που έχει προκληθεί από προηγούμενες δηλώσεις του.

Δεν της έθεσα κανενός είδους ερώτημα με εθνική διάσταση. Το μέρος της κοινής γνώμης που απαιτεί μια «δήλωση» δεν με εκφράζει. Ήθελα να δω το τρόπο που σκέφτεται, να μιλήσει για την Δράμα που γνωρίζει μέρα με την ημέρα καθώς έρχεται συχνά στην πόλη και στο νομό μας. Να ακούσουμε την Γκιουλμπεϊάζ, έστω και να μας περιγράφει τις επαφές της με τους ανθρώπους του νομού ή να «παραπονιέται» ότι θα ήθελε μια ακόμα συνέντευξη, μόνη της αυτή την φορά για να επικοινωνήσει με τον κόσμο.

Δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά το ίδιο συναίσθημα υπάρχει κι όταν βλέπω τους περισσότερους από τους νομαρχιακούς μας συμβούλους. Δηλώνω «εντυπωσιασμένος» όμως από το είδος και την έκταση των αντιδράσεων σε βάρος της!…

Το "45αρι" της μνήμης

Η θεία Μαρία «αναχώρησε» το Σάββατο, μετά από μια δύσκολη μάχη τους τελευταίους μήνες και μια γεμάτη ζωή δίπλα στο σύζυγο της, τα παιδιά και τα εγγόνια της. Την θυμάμαι, μέσα από το παιδικό μου βλέμμα, χαμογελαστή να μας υποδέχεται στην τζαμαρία του σπιτιού τους στην Νέα Κρώμνη, δίπλα στον οικοπεδοποιημένο πια «Μαρακανά», το θέατρο των δικών μας ποδοσφαιρικών ονείρων, προσφέροντας μας καραμέλες και ζαχαρωτά. Δεν μπορείς να ξεχάσεις την γλυκύτητα των ανθρώπων που συναντάς έστω και για μια στιγμή…

Η Κυριακή αφού αποχαιρέτησε τη θεία, πήρε το δρόμο για τα σπίτια που στολίζανε τις τελευταίες νύφες του Ιουλίου. Έτσι αλλάζει τα πανιά του ο χρόνος καθώς αρμενίζει. Μέσα από τα άσπρα τούλια και τα ρόδα της χαράς που στόλιζαν τους φράχτες και τα κάγκελα, καμάρωσε την Δήμητρα μέσα στο νυφικό της και μέσα στο γέλιο κρατούσε με κόπο ένα δάκρυ. Το δάκρυ έρχεται απρόσκλητο στις χαρές, καταλαβαίνουν οι καλεσμένοι, σχεδόν το περιμένουν.

Ξεφυλλίζοντας βιαστικά τις εφημερίδες, δεν είχε διάθεση να κρατήσει σημειώσεις, ήπιε έναν καφέ και δυο τσιγάρα και περίμενε να φτάσει η ώρα για την εκκλησιά, αναζητώντας κάποιο σύννεφο στον ουρανό της. Ξαστεριά όμως καθώς ήτανε, πιάστηκε να παρατηρεί τους ανθρώπους που προσέρχονταν με τα καλά τους.

Το 45αρι της μνήμης δεν είναι περίστροφο, είναι εφτάιντσο δισκάκι βινυλίου, είπε κι αφέθηκε στα χάδια της βελόνας…