Με το βλέμμα σου μ' έμαθες να διαλέγω τις νότες και τα λόγια...

"Ξύλινη" Πέμπτη με γεύση από καπνό και μυρωδιά θυμιάματος...

Καλή Ανάσταση!...

"Αχ τη ζωή αγάπησα που πήγα να πεθάνω"...Στο καλό Νικόλα!

Έστριψα ένα τσιγάρο, έβαλα μια επιλογή τραγουδιών σου στο youtube να με συνοδεύει, σήμερα που όσοι λατρέψαμε την παρουσία σου σε συνοδεύσαμε, έστω και νοερά, στο κατευόδιο για το μεγάλο σου ταξίδι και προσπαθώ να σου γράψω, ότι μπορώ να θυμηθώ, για αυτό που σήμαινες, υπήρξες στη ζωή μου...Ακόμα δεν μπορώ να γειώσω το συναίσθημα της απώλειας σου...
Φύσηξε ο βαρδάρης...
Μέρες που η οσμή από τα φουγάρα του Τιτάνα, προσδιόριζε την λευτεριά, αρχές της δεκαετίας του '90. Όσο αγάπησα τη Σαλονίκη, τόσο με έδιωχνε αυτή, μα τα στιχάκια ξορκίζαν πάντα το αρνητικό ισοζύγιο των συναισθημάτων. "Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας". Εκεί στην αρχή της Λαγκαδά να τιτιβίζουν τα πουλιά στα δέντρα και να πνίγεται η οχλοβοή των οχημάτων μέσα στο μένος της μελωδίας τους...
Απόψε σιωπηλοί...
Τρία χρόνια μετά, μια νύχτα λιωμένος από μια αγάπη που δεν πρόλαβα να ζήσω όσο και όπως θα ήθελα, καθισμένος σε ένα παγκάκι στην παραλία κοντά στο Μακεδονία Παλλάς, μέσα στα δάκρυα σιγοψιθύριζα "δε θέλω να μαστε, ούτε φίλοι ούτε εχθροί, θέλω να μη θυμάμαι..." και δε θυμόμουν το πρωί αν έκλαιγα ή αν γελούσα εκείνη τη βραδιά, καθώς ανηφόριζα προς τη Β. Όλγας για να πάρω έναν καφέ και μια μπουγάτσα...Οκτώβρης στη Σαλονίκη, σα Γενάρης στην καρδιά κείνα τα χρόνια...
Ένα κι ένα...
Επιστροφή στη Δράμα, ραδιόφωνα και πρωινή ζώνη με ειδήσεις και ροές που ήθελαν ρυθμό, πόσες φορές δεν έντυσα τα πρωινά των ακροατών με αυτό το τραγούδι; Ένα κι ένα κάνουν δύο, λένε στο κουρείο, στο μηχανουργείο, στο ουρανού το θεωρείο...Το ακούγαμε στο Ρεμπέτικο, στις Εσπερίδες, στις νυχτερινές μαζώξεις μας στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας πριν ενσκύψουν τα πλαστικά καθίσματα...Κορμιά φιδίσια και αλλόκοτες φωνές σα προσευχές...
Πότε βούδας, πότε Κούδας...
Να ήταν μόνο που τραγουδούσες για τον Κούδα μας ή ήταν όλο τα παιχνίδι των στίχων του Μανώλη και το ρυθμικό ξεμυάλισμα που εκτόξευε το κέφι μας; Κι αυτό πάντα στο πρόγραμμα, είχαμε την τύχη να έχουμε στη Δράμα, δυο τρία στέκια που μας φιλοξενούσαν χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στα ακούσματα, στους ρυμθούς και στα μεράκια μας..."Έχω καταλάβει ήδη, της ζωής μου το παιχνίδι"
Καλημέρα...
Άλλο ένα από τα αγαπημένα της πρωινής ζώνης, σε καιρούς που το όλα μαύρα ήταν επιλογή, το τσιγάρο ο καλύτερος σύντροφος για να ανοίξει το μάτι, μετά από ένα ακόμα ισοπεδωτικό ξενύχτι, είτε σε κάποια μπάρα, είτε στο πιο απίθανο μέρος της πόλης. "Κι αντί να ρίξω μια μπουνιά, χαμογελώ στον ψεύτη"
Στιγμές...
Στα χρόνια της περασμένης δεκαετίας, είχαν αραιώσει οι δισκογραφικες σου παρουσίες. Κι όμως στις μπαλάντες ήτανε που η φωνή σου αναδεικνύονταν σε όλο της το μεγαλείο για να μας τραγουδήσει με στίχους τα πιο απλά νοήματα, να υφάνει εικόνες και μύθους...
Ο μοναχός ο άνθρωπος...
Πόσες φορές ξεροκατάπια το πιοτό ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Μια φορά θυμάμαι που το χόρεψα, παραγγελιά για μένα από φίλο....Τίποτα άλλο, τη μοναξιά την έμαθα να τραγουδάει για να μη μένουμε στη σιωπή
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ...
Τι αγαπώ όμως ρε Νίκο; Τις γκάιντες από το Βώλακα, την οξιά που με γέννησε, τους φίλους και την οικογένεια; Τα χρόνια που δώσαμε για να αλλάξει κάτι και έμειναν ορφανά από τους "παπατσολάκογλου" και τις ορντινάντσες του; Ήσουν ένας από τους ανθρώπους που με κράτησαν Έλληνα, όταν όλα με έδιωχναν...Εσύ και ο Θανάσης, ο Αργύρης, ο άλλος Θανάσης από την άκρη της Ροδόπης, ο Σωκράτης και ακόμα κάποιοι όχι λιγότερο σημαντικοί...
Τελείωσαν τα τραγούδια στη λίστα...
Με αυτό ήθελα να κλείσω. Με την ανυπολόγιστη αξία της παρουσίας μουσικών όπως ο Νίκος Παπάζογλου για τον λεγόμενο "βόρειο" ήχο της Ελλάδας, έτσι τον αντιλαμβανόμουν πάντοτε. Ήχος πιο φυσικός και ανεπιτήδευτος, στίχοι σαν χάρτες ναυαγίων, κρυμμένων θησαυρών και απελπισμένων ξενιτεμών. Το "Αγροτικό" φιλοξένησε πολλά διαφορετικά συναισθηματικά φορτία και τελικά από εκεί από τα συνοικιακά στενά της Τούμπας και λίγο πιο κάτω από τα Πανεπιστήμια και τα άλλα στέκια της Σαλονίκης, βρίσκαμε λόγους και ρυθμούς για να παραμένουμε ντόπιοι μέσα στον ξένο τόπο μας...
Το Νίκο Παπάζογλου τον είχα δει μόνο μία φορά σε συναυλία. Τη δεκαετία του '90 στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων, εκεί μπροστά στα σκαλοπάτια, όπου είχαμε βγει φωτογραφία οι απόφοιτοι της τρίτης τάξης του 6ου Γυμνασίου Δράμας του 1986-1987. Με τα τραγούδια, το μπλουτζίν, το μπλε πουκάμισο και το κόκκινο μαντήλι, όπως όλοι και όλες θα τον θυμόμαστε πάντα. Απλός ρυθμικά, ερμηνευτικά αφοπλιστικός και Παπάζογλου.
Από την παραπάνω λίστα, λείπουν πολλά τραγούδια. Όλα σχεδόν όσα ηχογράφησε, αγαπημένα...
Αντί για το δικό μου παράπονο, σας αφήνω με το "παράπονο του χάρου", σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη μουσική του Νίκου Ξυδάκη και ερμηνεία των Νίκου Παπάζογλου και Δημήτρη Κοντογιάννη, από την "Εκδίκηση της γυφτιάς":

Κάτσε θάνατε και πες μου
το δικό σου πόνο
Αν αγάπησες ποτέ σου
σ' άφησαν μια νύχτα μόνο

Αχ τη ζωή αγάπησα
που πήγα να πεθάνω
όλο τη κλέβω τη νυχτιά αμάν αμάν
μα την αυγή τη χάνω
όλο την κλέβω τη νυχτιά βρε αμάν αμάν
μα την αυγή τη χάνω

Στείλε χάρε να χαρείς
κάποιον να με πάρει
αγαπήσαμε την ίδια
μα αυτή δεν μας γουστάρει

Έλα Παναγιά μαζί μας

Η λίστα που συνόδευσε το κείμενο μου εδώ

Το σπίτι στην Άμμο (Casa de Areia) - Πέμπτη 14 Απριλίου στο Υπόγειο ΑΡΤ

Η συγκεκριμένη ταινία του Andrucha Waddington είναι ίσως η πιο αδικημένη, από την άποψη της αποδοχής της από το κοινό, από μια σειρά δημιουργίες της νέας γενιάς σκηνοθετών του βραζιλιάνικου κινηματογράφου, από την οποία ξεχωρίζει ο Walther Salles.
Πρόκεται για μια παραγωγή του 2005 η οποία έχει συμπρωταγωνίστριες, όπως και στη ζωή στο ρόλο μάνας - κόρης (στην ταινία και εγγονής) την πρώτη λατίνα ηθοποιό που προτάθηκε για Όσκαρ με ρόλο στα πορτογαλέζικα, την Fernanda Montenegro (1998 για το ρόλο της στην ταινία "Centro do Brazil" του Salles) και τη Fernanda Torres.
Το "Casa de Areia" είναι μια εξαιρετική κινηματογραφική αφήγηση της μάχης για επιβίωση των γυναικών στην πατριαρχική βραζιλιάνικη κοινωνία των αρχών του 20ου αιώνα - περίοδος που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για άλλο ένα σύγχρονο βραζιλιάνικο αριστούργημα το "Abril Despedacado" του Salles - και στην προκειμένη περίπτωση τις απελπισμένης επιθυμίας της Aurea (Fernanda Torres) να φύγει από το μέρος όπου την εξανάγκασε να τον ακολουθήσει ο σύζυγος της Vasco da Sa (Ruy Guerra) για οικονομικούς λόγους, ταξίδι στο οποίο την ακολούθησε και η μητέρα της Dona Maria (Fernanda Montenegro). Η Aurea αφού υποκύπτει στη συζυγική απαίτηση να μείνει σtις αχανείς αμμώδεις εκτάσεις της βορειονατολικής Βραζιλίας, το 1910, εισέρχεται μετά τον απρόσμενο θάνατο του ανδρός της σε έναν αδυσώπητο αγώνα επιβίωσης καθώς στον κόσμο έχει έρθει και η κόρη τους Maria. Μετά το θάνατο του Vasco, οι δύο γυναίκες μετακομίζουν με ένα μικρότερο κατάλυμα όπου τους συμπαραστέκονται φυγάδες σκλάβοι, οι οποίοι έχουν καταφύγει στην ίδια περιοχή όπου ο Massu (Seu Jorge) τις βοηθάει για να επιβιώσουν στο άγριο τοπίο.
Η Aurea ζει τα υπόλοιπα χρόνια της με την προσδοκία της επικείμενης αναχώρησης και η ταινία μετατρέπεται σε ένα πανέμορφο παζλ συναισθημάτων και εικόνων που μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να χαρίσει...
"Το σπίτι της Άμμου" δεν έτυχε της προβολής που του άξιζε καθώς τη χρονιά του 20
05, η βραζιλιάνικη επιτροπή για τον κινηματογράφο προέκρινε άλλη παραγωγή για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Παρόλα αυτά η ταινία του Andrucha Waddington απέσπασε διακρίσεις στα φεστιβάλ του Sundance και του Τορόντο. Στη χώρα μας αν δε κάνω λάθος δεν έχει προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά έχει κυκλοφορήσει το 2007 σε dvd.
Το σύνολο των γυρισμάτων έχει γίνει στο Εθνικό Πάρκο του Maranhao στη βορειοανατολική Βραζιλία με τους ατελείωτους αμμόλοφους.
Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε! Καλή προβολή! (ώρα έναρξης 9:30 μ.μ.)

Δισκοπλοκή και συναισθήματα, ένα ταξίδι στο χρόνο με χάρτες τα πρόσωπα των ανθρώπων...

Η τελευταία νύχτα που έπαιξα για βιοποριστικούς λόγους μουσική, ήταν η νύχτα της 17ης Απριλίου του 2006. Ο χώρος γνωστός στους περισσότερους από εσάς, Πατριάρχου Διονυσίου 15 στη Δράμα, το "Αιγαίο" των "φουρτουνιασμένων", από κάθε άποψη, χρόνων μας. Η αρχή είχε γίνει κάπου μέσα στον Αύγουστο του 1995, στο ίδιο μέρος, με τις ίδιες αρχές γύρω από τη μουσική και τη διασκέδαση. Από τότε μέχρι και σήμερα θέλησα να κρατήσω την επαφή με το "χούι" μου, μέσα από κάποιες εκδηλώσεις με πολιτικό - κοινωνικό περιεχόμενο. Πάρτι δημοτικών παρατάξεων, συνευρέσεις φίλων ή εκδηλώσεις όπως το "Stop Petrola" πάρτι στο "Στέκει" στην Ελευσίνα. Ποτέ δεν έχω παίξει μουσική μέσω υπολογιστή, η "εξειδίκευση" μου περιορίζεται στα cd και στα βινύλια, παρότι έχω δημιουργήσει μια συλλογή δεκάδων χιλιάδων αρχείων mp3, για προσωπικό αρχείο, είτε για το Ράδιο Ηχώ (αποτελούσε κορμό του αυτόματου προγράμματος του μέχρι τα τέλη του 2008). Δεν πρόκειται για αναπηρία η μη χρήση υπολογιστή, είναι απλά το ταξικό στα δεδομένα κάθε περιοδού της ζωής μου.;)

Είναι αλήθεια πως ποτέ δεν έπαψα να ακούω μουσική. Να συλλέγω συναισθήματα και ρυθμούς που θα μπορούσαν να κάνουν οποιαδήποτε στιγμή, αισθητά πιο όμορφη. Έπαψα όμως να ταξινομώ και να στήνω τις συλλογές των 'διακοπών" που αποτελούσαν την πολύτιμη "σοδειά" κάθε χρονιάς...

Η πλοκή που δίνει το πλεονέκτημα σε κάθε πρόγραμμα είναι αποτέλεσμα της πρότερης βασάνου για τη δημιουργία αυτοματισμών στις επιλογές των τραγουδιών. Αυτοματισμοί που σχετίζονται με την ανάκληση τους ανά οποιαδήποτε στιγμή μέσα στη σκέψη και την όσο το δυνατόν ταχύτερη εύρεση τους μέσα στη δισκοθήκη για την προετοιμασία της αλλαγής. Σιχαίνομαι τις λίστες για την εκτέλεση προγραμμάτων σε χώρους με κόσμο, θα τις συγχωρούσα μόνο για ραδιοφωνικό σκοπό και για συγκεκριμένου είδους εκπομπές, όχι με τον ισοπεδωτικό τρόπο που σήμερα χρησιμοποιούνται.

Ο γρήγορος ρυθμός ήταν πάντα ο δυνάστης για τον άνθρωπο που βρίσκεται στα deck, αλλά η μουσική επιβιώνει χάρη στην πολυμορφία της, ακόμα και σε δημόσιους χώρους είναι στοιχείο του προγράμματος όχι το ζητούμενο του, αυτό πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω. Γιορτή είναι η όσμωση των καθημερινών στιγμών μας μέσα σε τυχαίες συνθήκες ή κατά συνθήκη στέκια με μουσικές, χαμόγελα, κουβέντες και ενδεχομένως χορό. Ενδεχομένως λέω, όχι απαραίτητα...

Με δεδομένο ότι άρχισα να αγοράζω μουσική στα μέσα της δεκαετίας του '80, τα σύγχρονα μου ακούσματα με αφορούν περισσότερο από τα προηγούμενα και η επαγγελματική διαστροφή μου είναι να παρουσιάζω τα συγκροτήματα του καιρού μας, να ακούω τη μουσική που γράφεται σήμερα και να την προτείνω, να πηγαίνω μπροστά, όχι πίσω, όσα αριστουργήματα κι αν κρύβονται εκεί...

Στο σήμερα, το ΑΡΤ Radio project αποτελεί μια ιδέα που ξεκίνησε από την ανάγκη να ανακτήσω την επαφή μου με τη δισκοπλοκή - δύσκολοι καιροί καμιά δεξιότητα δεν περισσεύει - και ακουμπά στη διαρκή διαδικασία αναζήτησης σκοπών και στόχων από τους "we few". Με απόλυτη πίστη - παρά τις πρόσκαιρες διαψεύσεις - ότι το μέλλον ανήκει στα κοινοτικά εγχειρήματα και όχι σε επαγγελματίες ή εταιρίες, ειδικά στον τομέα της επικοινωνίας με την ευρύτερη έννοια και της ενημέρωσης, για τις επόμενες έξι τουλάχιστον Παρασκευές στο Υπόγειο ΑΡΤ το project θα εξελίσσεται...

Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε...!

Εξάντας: Το πείραμα της Αργεντινής - μέρος 2ο

Χρεοκρατία: Πως κλέβει τις ζωές μας η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ - ΕΚΤ

Untitled from ThePressProject on Vimeo.