Adios verano...

...

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης…

Στην επιστολή προς τα μέσα ενημέρωσης της χώρας της η δεκαοχτάχρονη Νατάσα Κάμπους, η οποία είχε απαχθεί από τα δέκα της χρόνια και έμενε σε ένα υπόγειο κοντά στην Βιέννη μαζί με τον απαγωγέα της αναφέρει μεταξύ άλλων, «Ήταν μέρος της ζωής μου και γι' αυτό, κατά κάποιο τρόπο, θρηνώ γι' αυτόν». Όταν μετά την φυγή της έμαθε ότι ο απαγωγέας της αυτοκτόνησε, είχε ξεσπάσει σε λυγμούς, παρά το γεγονός ότι έζησε επί οκτώ χρόνια απομονωμένη σε ένα δωμάτιο – κελί μόλις έξι τετραγωνικών μέτρων.

Ζήτησε ακόμα από τους δημοσιογράφους να μην ρωτούνε για την προσωπική της ζωή, είπε ότι θα μιλήσει όταν αυτή κρίνει ότι είναι έτοιμη και γνωστοποίησε μερικές από τις καθημερινές πτυχές της ζωής στο υπόγειο του Βόλφγκανγκ Πρικόπιλ που αυτοκτόνησε μόλις κατάλαβε ότι η Νατάσα, σε μια στιγμή δικής του απροσεξίας, το έσκασε.

Οι επιστήμονες που εξέτασαν την δεκαοχτάχρονη εκτιμούν ότι πάσχει από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» πήρε το όνομά του από ένα περιστατικό που συνέβη στη Στοκχόλμη το 1973. Κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε τράπεζα, οι πελάτες κρατήθηκαν όμηροι επί πολλές ημέρες και όταν επενέβη η αστυνομία αντιστάθηκαν στις προσπάθειες των αρχών να τους απελευθερώσουν. Πολλοί μάλιστα αρνήθηκαν να καταθέσουν αργότερα σε βάρος των απαγωγέων τους. Οι επιστήμονες εξηγούν ότι όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το φόβο, αρχίζεις να ταυτίζεσαι με το δράστη, προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στο μυαλό του, ποιο είναι το κίνητρό του.

Η κοπέλα ζυγίζει μόλις 40 κιλά. Δεν επιθυμεί να δει την μητέρα της παρότι έχει έρθει μια φορά σε επαφή μαζί της και προτιμά να μείνει μόνη. Η αστυνομία διερευνά όλες τις εκδοχές της ζωής της με τον απαγωγέα της και το αρρωστημένο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης κορυφώνεται…

Η από εδώ και πέρα ζωή της Νατάσα δεν μπορεί να προσδιοριστεί καθώς οι επιστήμονες περιμένουν να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα για να μπορέσουν να την βοηθήσουν. Είναι όμως τυχαίο ότι το πρώτο πράγμα που «φοβήθηκε» μετά την απελευθέρωση της η Νατάσα, είναι το «ενδιαφέρον» των μέσων ενημέρωσης γι’ αυτήν;

Το κοινωνικό κόστος της απουσίας 20αρηδων…

Σε συνέχεια του χθεσινού σημειώματος, θα ήθελα να προσθέσω την κοινωνική διάσταση της απουσίας από το νομό μας των 20άρηδων που φεύγουν να σπουδάσουν σε άλλες πόλεις. Τα παιδιά αυτά είναι κατά τεκμήριο παιδιά που έχουν μοχθήσει και κατέχουν την γνώση, ενώ στην ηλικία αυτή οι περισσότεροι νέοι αναζητούν μέσα έκφρασης, εκδηλώνουν τις πολιτικές τους ανησυχίες, έχουν διάθεσης προσφοράς χωρίς να επιδιώκουν μόνο το κέρδος. Στον αντίποδα τα παιδιά που μένουν – στην πλειοψηφία τους - έχουν σαφώς χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και προέρχονται κυρίως από ημιαστικές και ορεινές περιοχές.

Η εικόνα που παρουσιάζουν λοιπόν πόλεις με φοιτητικό πληθυσμό είναι σε πολλές περιπτώσεις σαφώς πιο ζωντανή από άλλες όπου απουσιάζουν οι 20άρηδες ή είναι πολλοί λίγοι σε αριθμό.

Η απουσία των 20άρηδών διαφοροποιεί και τις συντηρητικές από τις προοδευτικές πόλεις, δείχνει ποιες πόλεις έχουν πολιτιστικά γεγονότα και ποιες δεν έχουν, ποιες κινούνται στον ρυθμό της νεολαίας και ποιες παραμένουν σ’ ένα γενικότερο τέλμα με πλεονεκτήματα που έχουν να κάνουν μόνο με το φυσικό περιβάλλον ή με τον ήσυχο τρόπο ζωής.

Πιστεύω ότι αυτή η διάσταση της απουσίας των εικοσάρηδων είναι πιο σημαντική από την οικονομική. Γιατί ακόμα κι αν ένας τόπος ξεπεράσει το οικονομικό έλλειμμα με άλλους τρόπους, ποτέ δεν πρόκειται να γιατρέψει αυτή την «πληγή»…

Τα ψεύτικα το λόγια τα μεγάλα…

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποκάλυψε την περιφερειακή διάσταση της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Εκατοντάδες παιδιά από την Δράμα θα πάνε σε άλλες πόλεις για να σπουδάσουν. Στην Δράμα θα έρθουν μόλις 90!Αν υποθέσουμε ότι ο μέσος όρος διαβίωσης ενός φοιτητή είναι 900 ευρώ το μήνα και οι Δραμινοί φοιτητές – σπουδαστές είναι 1.000, το «έλλειμμα» για κάθε έναν από τους επόμενους μήνες για την τοπική οικονομία είναι 900.000 χιλιάδες ευρώ! Περίπου 10.000.000 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Επί τέσσερα χρόνια που είναι ο μέσος όρος του χρόνου σπουδών, 40.000.000 ευρώ. Τα νούμερα είναι ενδεικτικά αλλά δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., η οποία είχε κατά τα άλλα ως πρώτη προτεραιότητα την περιφέρεια, με μια «αξιοκρατική» ρύθμιση ουσιαστικά κλείνει τα Τ.Ε.Ι. της περιφέρειας. Αφού η αξιοκρατία στην παιδεία δεν μπορεί να εφαρμοστεί πουθενά αλλού, εφαρμόζεται μόνο «στου κασίδη το κεφάλι».

Δεν είναι περισσότερο ανεπαρκή εκπαιδευτικά από άλλα, τα Τ.Ε.Ι. που κινδυνεύουν να κλείσουν. Ανεπαρκής είναι η διαδικασία που μετατρέπει τους μαθητές λυκείου ή σε «ρομποτάκια» ή σε loosers στις τάξεις του λυκείου. Αυτό το ληστρικό εκπαιδευτικό σύστημα, με την παραπαιδεία να οργιάζει και τους γονείς να είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένοι να υποστούν αφαίμαξη αφού τελικά τα παιδιά θα καταλήξουν να σπουδάζουν μόνο σε μεγάλες πόλεις όπου και το κόστος διαβίωσης είναι πολύ πιο μεγάλο από ότι στις μικρές. Και την περιφέρεια να πληρώνει βαρύτατο τίμημα για την αφέλεια της να πιστεύει πάντα «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Και περνώντας τα χρόνια να λέει έχει ο Θεός!…

«Το Αιγαίο, μια διάσπαρτη πόλη»

Αν πείτε τον τίτλο σε περαστικούς στον δρόμο, οι περισσότεροι θα ρωτήσουν για την συνέχεια του ανέκδοτου και θα συνεχίσουν να σας κοιτάνε. «Το Αιγαίο, μια διάσπαρτη πόλη; Από πού κι ως που; Χα,χα!»

Ο τίτλος αυτός όμως είναι ο τίτλος της ελληνικής συμμετοχής στην φετινή αρχιτεκτονική Bienalle που γίνεται στην Βενετία.

Η κεντρική σύλληψη της ελληνικής συμμετοχής στην 10η Βiennale είναι η παρουσίαση του Αιγαίου ως πόλη, σύμφωνα με τους διοργανωτές. Επιμελητές είναι οι αρχιτέκτονες Κατερίνα Κοτζιά, Ηλίας Κωνσταντόπουλος, Λόης Παπαδόπουλος και Κορίνα Φιλοξενίδου, ενώ την οργάνωση επιμελείται η Γενική Διεύθυνση Σύγχρονου Πολιτισμού, Διεύθυνση Εικαστικών Τεχνών.

Είναι τρελοί οι αρχιτέκτονες μας; Αντί να παρουσιάσουν την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, που πιο διάσπαρτες μόνο οι μύωπες πολιτικοί μας μπορούν να τις κάνουν, ασχολούνται με μια «αμφισβητούμενη» θάλασσα;

Αλλά στην Ελλάδα η πολιτική συμβουλεύεται τους αρχιτέκτονες μόνο όταν πρόκειται να οργανωθεί κανένα πανηγυράκι. Τον υπόλοιπο καιρό εμπιστεύεται μόνο τους εργολάβους. Από τον πόλεμο κι εδώ όταν άρχισε να ανοικοδομείται η χώρα η αρχιτεκτονική εκτοπίστηκε όπως και οι αριστεροί πολίτες από τις ελληνικές πόλεις και στην θέση τους στρογγυλοκάθισαν η αντιπαροχή και οι χαφιέδες.

Η Χούντα εισήγαγε τον «κυβισμό» και το «μπαρόκ» με τα μνημειώδη διοικητήρια σε όλη την χώρα. Η μεταπολίτευση, στα πρώτα της χρόνια, έφερε νέα πνοή με τις μοντέρνες πολυκατοικίες που συγκέντρωσαν τον κόσμο στις πόλεις, αποτραβώντας τον από την ύπαιθρο. Δεν είναι ο συγκεντρωτισμός κακός από μόνος του. Όμως στην Ελλάδα οι πόλεις, πλην ευτυχώς μερικών φωτεινών εξαιρέσεων, είναι κακάσχημες. Κι αν δεν υπήρχαν οι παρεμβάσεις της δεκαετίας του ’80, με την κήρυξη διατηρητέων σήμερα τα ιστορικά κέντρα που έχουν απομείνει θα ήταν ήδη αχανή εμπορικά κέντρα για να …ψωνιζόμαστε.

Οι αρχιτέκτονες μας έχουν στήσει πρωτεύουσες, λειτουργικές, όμορφες που αναδεικνύουν τα μνημεία τους. Στο Πακιστάν και στην Βραζιλία βέβαια, η Ελλάδα δεν είχε κάτι σπουδαίο να σώσει από το αστικό τοπίο της. Ούτε αρχαία ούτε εκκλησιές. Τα περικυκλώσαμε με πολυκατοικίες λοιπόν για να μην φαίνονται.

Και το Αιγαίο, αυτή η ευλογημένη θάλασσα και τα εκατοντάδες νησάκια της;

Είναι μια «πόλη» που τα «λεωφορεία» της χαλάνε κάθε τόσο και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στην «δουλειά» τους, περιμένουν στις «στάσεις», με τις ώρες. Τον χειμώνα αδειάζουν και περιμένουν τον τουρισμό για να ζωντανέψουν.

«Το Αιγαίο, μια διάσπαρτη πόλη». Θυμάμαι τον αρχιτέκτονα – ποιητή μας Αριστομένη Προβελλέγγιο να λέει ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να ζει πάνω στα νησιά της όπως το Άμστερνταμ. Στον ήλιο και στην θάλασσα. Όχι μέσα στο καυσαέριο και στο μπετόν.

Αλλά ποιος να ακούσει τους αρχιτέκτονες;

Επάνω το Βαθύ της Σάμου και κάτω οι υπέροχοι Μανωλάτες

Ένα τσιγάρο ....χρόνος!

Πάει ένας χρόνος που με την προτροπή του amig0, άνοιξα αυτό το blog. Ο πρώτος μου επισκέπτης ήταν ο φίλος μου, μετά προέκυψαν κι άλλοι. Από την Δράμα - h σχεδιάστρια του τεμπλέιτ η καλή μας φίλη citronella, την Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κατερίνη, την Ολλανδία, την Κύπρο, την Ιαπωνία, την Ισπανία, την Ιταλία. Το blog έγινε ένας δίαυλος επικοινωνίας με ανθρώπους που δεν είχα ξανασυναντήσει. Με αρκετούς έχω επαφή εκτός του blog, συζητάμε για μουσική, ταξίδια, πολιτική, την ζωή μας, τον καιρό και συμμετέχουμε σε μια εικονική κοινότητα που ανταλλάσσει σκέψεις και εικόνες με ένα ασυνήθιστο, μέχρι τα τώρα, τρόπο. Στην blogoκενωνία υπάρχουν όλες «οι φυλές του Ισραήλ», μπορείς όμως πολύ εύκολα να επιλέξεις την παρέα σου.
Tα blog είναι πια μόδα, καθώς το «monitor» ενημερώνεται από 1.500 ιστολόγια, ενώ κάποιοι από τους παλαιότερους bloggers έχουν κρεμάσει τα …ημερολόγια τους.
Εμείς συνεχίζουμε όπως αρχίσαμε…ησυχαοτικά!
Σας ευχαριστώ για την καλή παρέα!...

Στην φωτό η Ικαριά όπως φάινεται από την δυτική πλευρά του Κέρκη στην Σάμο, λίγο πριν από τους Δρακαίους...

Επιστρέφοντας…

Την ώρα που η Κασσάνδρα τυλίγονταν από τις φλόγες, η Δράμα σαρώνονταν από θυελλώδεις ανέμους και κατακλυσμιαίες ριπές υδάτων. Ειρωνεία…

Δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου τέτοιο καιρικό φαινόμενο. Μπορεί το γεγονός ότι βρισκόμουν στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας να έκανε πιο υποβλητικό το όλο σκηνικό. Έχω περάσει μπουρίνια στο ύπαιθρο, ακόμα και χωρίς καμιά προφύλαξη, αλλά το προχθεσινό ήταν το κάτι άλλο. Δεν θυμάμαι οριζόντια βροχή μέσα στην Δράμα. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που η «λύσσα» του αέρα έφτιαχνε μικρούς υδάτινους στροβίλους που έγλυφαν τους τοίχους των πολυκατοικιών, όπως οι βούρτσες των πλυντηρίων τα αυτοκίνητα. Τα παράθυρα κλωτσούσαν σαν ατίθασα πουλάρια και τα παντζούρια σφύριζαν εφιαλτικά σαν απόκοσμα πτηνά.

Υπήρχε κάποια στιγμή που δεν έβλεπα απέναντι μου στα εκατό μέτρα το πάρκο της Αγίας Βαρβάρας. Τίποτα δεν θύμιζε ότι δύο ώρες πριν ο τόπος ψήνονταν. Δέντρα πεσμένα σε πολλά μέρη, τέντες σπασμένες, διάφορα αντικείμενα σκόρπια και τα δέντρα αλαφρωμένα από τα φύλλα που δεν βιάζονταν και πολύ να κάνουν το τελευταίο τους ταξίδι. Ήταν η πρώτη μου μέρα στην δουλειά μετά από την άδεια.

Το βράδυ βλέποντας τις ειδήσεις και την πυρκαγιά στην Χαλκιδική, επέστρεψα για λίγο στην Σάμο, στην αγκαλιά του Κέρκη που στέκει γυμνός χειμώνα-καλοκαίρι, καθώς προσεύχεται να μεγαλώσουνε γοργά τα πεύκα που του έκρυβαν παλιά τον Μπάλο. Θυμήθηκα τον Μάνο στην Καλλιθέα της Χαλκιδικής που μας έλεγε πόσο ωφέλιμο δέντρο είναι το πεύκο πριν από τέσσερις μέρες. Άναψα ένα τσιγάρο, να πάει ο καπνός στον Θεό μου να του πει να προσέχει την φάρμα και τα άλογα του. Το πρωί θα ήταν δύσκολο και για μένα, αλλά ήξερα πως το πεύκο μου σφυρίζει μια γλυκιά μελωδία εκεί πάνω από τα σύννεφα, στο μέρος που πέταξα την τελευταία κουκουνάρα μου επιστρέφοντας…

Γη και Πολύδωρ…;!

Εδώ ο κόσμος καίγεται και το ….γκουβέρνο χτενίζεται! Έριξε ο Βύρων ο Μέγας την ιδέα Αυγουστιάτικα και έσπευσε ο Προκόπιος ο Σβέλτος να την υιοθετήσει. Τι ιδέα έριξε ο Μέγας, θα με ρωτήσετε;

Όχι δεν είπε να σταματήσουν οι εργαζόμενοι την δουλειά τους χθες μετά τις 11 το πρωί λόγω καύσωνα και να πάρουν ολόκληρο το μεροκάματο τους. Αυτό θα έπρεπε να το προστάξει ο Γεράσιμος ο Τσίφτης που είναι και ο αρμόδιος υφυπουργός.

Είπε να γίνει διάλογος μεταξύ των κομμάτων για να περιοριστούν σε μια λωρίδα κυκλοφορίας ή στο πεζοδρόμιο οι «μικρές» διαδηλώσεις που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας; Αμερικάνικα ήθη! Σεμνά και ταπεινά! Το σύνθημα της κυβέρνησης αφού δεν φτούρησε στο επίπεδο της συμπεριφοράς των μελών της, επιχειρείται τώρα να επιβληθεί στην συμπεριφορά των διαδηλωτών, κυρίως αυτών που είναι λίγοι σε αριθμό και που, κατά πως φαίνεται για την κυβέρνηση, το ολιγάριθμο τους καθιστά ήσσονος σημασίας τα αιτήματα τους! Όχι ότι δεν έχουν …ραμμένα στις φόδρες των σακακιών τους, τα αιτήματα των πολυάριθμων διαδηλώσεων που γίνονται τα τελευταία χρόνια, αλλά να, οι μικρές διαδηλώσεις πρέπει και να μην ενοχλούν το «τεράστιο» κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που πάντα εγκλωβίζεται στο αυτοκίνητο του επειδή μια διαδήλωση «κόβει» τον δρόμο του.

Από εδώ και μπρος, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης θα μετράει τους διαδηλωτές και θα ενημερώνει το Βύρωνα τον Μέγα, που θα ορίζει και το διάζωμα στο οποίο θα λάβει χώρα η διαδήλωση. Δεν ενοχλεί το γεγονός ότι η αστυνομία συνήθως υπολογίζει τους διαδηλωτές σε πολύ λιγότερους από ότι είναι. Η Ψωροκώσταινα είναι μια όμορφη και ήσυχη χώρα...

Επιστροφή στην …Ελλάδα!

Βγαίνοντας από τις διακοπές είναι σα να ‘χεις ξεχάσει τι έχεις αφήσει πίσω σου. Ένα νέο σκαρί η ζωή που ξαναβουτάει στα λιμνάζοντα της καθημερινότητας.

Δέκα μέρες μετά, στον Λίβανο τα συντρίμμια της χώρας υπάρχει περίπτωση να μην πληθύνουν, η εκεχειρία συμφωνήθηκε, οι διεθνείς δυνάμεις αναπτύσσονται στο νότιο τμήμα της χώρας, οι συγκρούσεις όμως συνεχίζονται σποραδικά, πλην όμως θανατηφόρες…

Ο καύσωνας από σήμερα θα δοκιμάσει τις αντοχές μας. Μέχρι και 42 βαθμούς Κελσίου αναμένεται να καταγράψουν τα θερμόμετρα αφού τα βοριαδάκια του Αυγούστου κοπάζουν και η ζέστη γίνεται αποπνικτική…

Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου άρχισε, η «καρδιά» - ΠΑΟΚ - μας πάλι ράγισε, η εθνική ομάδα μπάσκετ παίζει στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα για να επιβεβαιώσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης και να φτάσει ψηλότερα…

Εν αναμονή των προεκλογικών «δώρων» της κυβέρνησης που θα ανακοινωθούν στη Δ.Ε.Θ. αλλά και της τελικής ευθείας των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών.

Οι φήμες για τρομοκρατικές επιθέσεις που αποτράπηκαν στην Βρετανία, φέρνουν αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας και στα ελληνικά αεροδρόμια, το «ντόμινο» της τρομοϋστερίας έχει πολύ δρόμο ακόμα, δυστυχώς. Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν επανακάμπτουν, το Ιράν τονίζει το αυτονόητο, ότι εφόσον έχουν οι άλλοι πυρηνικά μπορεί να έχει και αυτό…

Καλώς σας βρήκα!:-)

Σάμος: Ημέρα 1η - νύχτα 2η...

Σχεδόν κλέινει ένας χρόνος που άνοιξα το μπλογκ μου. Σας έχω παρέα όπου κι αν είμαι, μόνος ή με το Ρηνιώ μου. Είναι οι πρώτες μου διακοπές που είμαι καλά οργανωμένος για να μπλογκάρω. Λάπτοπ, ασύρματο ίντερνετ, φηφιακή olympus sp 700 και κέφια, γαμώ το σπανάκι μου! Σάμος! Ήρθαμε χθες το απόγευμα, μετά από ένα δεκαήμερο στα μέρη μας, στην Μακεδονία και τα νησιά της. Μένουμε σε ένα κατάλυμα με την καλύτερη θέα που έχω δει ποτέ στις διακοπές μου. Στα Κουμέικα ένα χωρίο κοντά στον Μαραθόκαμπο της Σάμου, και στον όρμο του, ο οποίος απλώνεται και χαιδεύει τους Φούρνους, την Ικαριά, τους Λειψούς, το Μαράθι, το Αγαθονήσι, την Πάτμο, την Λέρο. Είναι Αύγουστος κι όμως σήμερα το πρωί κάναμε μπάνιο σε μια "ιδιωτική" παραλία, μόνοι εγώ και το Ρηνιώ! Κόλαση!... Από αύριο θα έχουμε και αυτοκίνητο για να γυρνάμε, έχουμε πολλά να δούμε και να πιούμε! Έχει γιορτή κρασιού στον Όρμο του Μαραθόκαμπου, όπου αγοράζεις ένα σταμνί και στο γεμίζουν όσες φορές αντέχεις!!! Αυτά για απόψε! Φιλιάδες amigos y amigas!

"Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει..."

«Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
[…]

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου…»

Τάσος Λειβαδίτης

Είναι το πρώτο ποίημα που θυμάμαι όταν σφίγγεται η καρδιά μου με αυτά που βλέπω γύρω μου. Το θυμάμαι γιατί κρύβει μέσα στις λέξεις του, την παντοτινή αλήθεια του ποιητή αλλά και την ελπίδα του για το μέλλον. Ο Λίβανος βομβαρδίζεται για εικοστή τέταρτη μέρα και νύχτα. Εκατοντάδες άνθρωποι νεκροί, ανυπολόγιστες οι καταστροφές στις υποδομές και στο περιβάλλον .

Η Ευρωπαϊκή Ένωση «μασάει τα λόγια της» για να μη πει την αλήθεια. «Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει»…

Low Red Moon...

Παραλία Μυρτόφυτου Καβάλας - Αύγουστος 2006

Το απρόσμενο που εφορμάει…

Δευτέρα πρωί, σε ημικεντρική οδό της Δράμας, ένα ζευγάρι κατεβαίνει το δρόμο, τραγουδώντας, ένα τραγούδι από αυτά που τραγουδάμε σε γάμους και χαρές. Ο άντρας, γύρω στα σαράντα, παίζει ακορντεόν και η γυναίκα, σχεδόν συνομήλικη, τραγουδά μερικά στιχάκια, όχι όλα, κι αυτά χωρίς ρυθμό, όποτε της καπνίσει! Δεν είναι τόσο ο γλυκύς ήχος του ακορντεόν ή η κίνηση που έχει το ζευγάρι, που κάνουν τη στιγμή να ξεχωρίζει στο συνηθισμένο πρωινό της πόλης. Είναι το απρόσμενο που εφορμάει από το πουθενά. Μια μελωδία που ακούγεται, ενώ ετοιμάζεσαι να στρίψεις στη γωνιά. Υποψιάζεσαι ότι είναι κανένα ραδιόφωνο ή κανένας πλανόδιος μικροπωλητής με μουσική από το μεγάφωνο. Παίρνεις τη στροφή και ο ήχος, γυμνός πλέον, χωρίς την ηχώ των αντανακλάσεων στα κτίρια, έρχεται ευθύς και καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις, είναι μια πρόσκληση σε χαμόγελο, μια αφορμή για να σιγοτραγουδήσεις εκτός προγράμματος.

Συνεχίζεις να περπατάς, παρατηρώντας όσο πλησιάζεις το ζευγάρι τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους, ενώ η μουσική δυναμώνει και η φωνή ακούγεται πιο άμεση. Προσπερνάς και περιμένεις να απλώσουν το κουτί για να ρίξεις κανένα ευρώπουλο, αλλά αυτοί, στραβοπατώντας από τον άρρυθμο χορό τους, χαμογελάν και μένουν πίσω σου, σταθεροί μόνο στο ρυθμό της στιγμής…

Στον ίδιο δρόμο, έχω συναντήσει , αρκετές φορές, κοριτσάκια να αναμασούν τα χαζοτράγουδα της εποχής και να προσπαθούν να μιμηθούν τις μαϊμουδοαρτίστες της εγχώριας show – biz. Μόνο που αυτή η συνάντηση, με το παράξενο ζευγάρι, ήταν η πιο ευφρόσυνη από όλες. Κι ας μη θυμάμαι ποιο τραγούδι λέγανε…

Θάσος, Αύγουστος 2006...

Η πρώτη εικόνα της ημέρας.
Η πρώτη θέα της...
Και μια εικόνα από την Τρυπητή που μου θυμίσε την Κύπρο...
Οι εικόνες είναι τόσο "πυκνές" που οι λέξεις, προς το παρόν, εξοστρακίζονται...
Καλό ξημέρωμα!

Μια αναπάντεχη παρέκκλιση

Φτάσαμε στην Θάσο χθες αργά το απόγευμα. Στον Λιμένα, στον Βορρά. Κατευθηνθήκαμε στα Λιμενάρια όπου είναι και το κατάλυμα μας. Κοιτώντας το τοπίο σκέφτομαι πόσο αδικημένη έχουμε την Θάσο, σε ότι αφορά τους προορισμούς που επιλέγουμε για να κάνουμε διακοπές.
Δεν ήταν στο πρόγραμμα η επίσκεψη εδώ αλλά θαρρώ ότι θα περάσουμε υπέροχα...
Καλημέρες σας!

"Για ένα κομμάτι ψωμί" Ε.Π.Α.

Μεσημέρι Αυγούστου. Οι πάγοι της Ανταρκτικής να ήταν παρόντες θα έλιωναν. Η Κατερίνα από το Καλαμπάκι όμως με τα πράσινα ματάκια και το εξυπνότατο μουτράκι, ταξινομεί τα στοιχεία των ανέργων στην Εταιρία Προσωρινής Απασχόλησης ''Για ένα κομμάτι ψωμί''. Η ώρα κοντέυει πέντε. Σε δυο ωρίτσες θα σχολάσει και από το δεύτερο μέρος του σπαστού οκταώρου της (7-11π.μ.- 3-7μ.μ.) για το οποίο αμοίβεται για δουλειά έξι ωρών με την ανάλογη ασφαλιστική κάλυψη. Αν όλα πάνε καλά βέβαια, καθώς υπάρχει και το ενδεχόμενο το γραφείο της Αθήνας να προωθήσει τα στοιχεία των Εποχιακών με περισσότερα από δύο χρόνια στην ανεργία και τότε θα πρέπει να τα ταξινομήσει κι αυτά!

Υπερωρία δηλαδή...(κάτι ''γαλλικά'' κάνουν το γύρο του δωματίου).

Το βράδυ έχουν κανονίσει με τον Αργύρη τον φίλο της να πάνε στα γενέθλια της βαφτισημιάς της. Η τσάντα με το δώρο της Ματίνας ακουμπισμένη δίπλα στο γραφείο σαν να μετρά ανυπόμονα τον χρόνο, ενώ την αυλακώνουν κάποιες ηλιαχτίδες που διαπερνούν τα στόρια.

Η κίνηση στην Βεργίνας είναι ελάχιστη, οι περισσότεροι έχουν καβαλήσει τ΄αμαξάκια τους και γραμμή για Πέραμο, Ηρακλείτσα, Παλιό, Κάρυανη κλπ.

Δυο χρόνια πέρασαν από τότε που η Ε.Π.Α. την προσέλαβε για το υποκατάστημα της στη Δράμα.

Από την πόρτα μπαίνει ο κ. Γιώργος, προιστάμενος του γραφείου,κρατώντας τη σακούλα με το ψωμί στο δεξί χέρι και έχοντας παραμάσχαλα τις εφημερίδες. Το πρόσωπο του κατακόκκινο και σκυθρωπό:

- Πρέπει να βγάλουμε τα στοιχεία για αυτούς που δέχονται μεροκάματο κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις. Θα έρθουν αύριο δυο εργολάβοι να νοικιάσουν πέντε άτομα ο καθένας για ένα τρίμηνο. Είναι καλή η προμήθεια και δε λέει να τη χάσουμε, της λέει με ύφος.

- Θα μπορούσα να φύγω στην ώρα μου σήμερα κ. Γιώργο; Εχω ταξινομήσει περίπου δυόμιση χιλιάδες περιπτώσεις από την Βόρεια Ελλάδα και το βράδυ είναι το γενέθλιο πάρτυ της βαφτισημιάς μου, της Ματίνας. Εξάλλου είναι μια καλή βάση δεδομένων αυτή που ήδη υπάρχει.

- Θα αστειεύεσαι, Κατερίνα, απαντά ο προιστάμενος. Αφού το ξέρεις ότι από τότε που νομιμοποιήθηκαν οι μετανάστες, κρα κάνουμε για να βρούμε κανένα που να δέχεται ευέλικτες ρυθμίσεις στην εργασιακή του σχέση. Καλή ώρα όπως εσύ!

- Μα δε μπορώ να λείπω από τα πρώτα της γενέθλια κ. Γιωργο, λέει με ελαφρώς παρακλητικό ύφος η Κατερίνα.

- Θα είσαι στα δεύτερα, Κατερίνα, ζωή να 'χουμε! αποκρίνεται ο προιστάμενος.

Τα προφίλ των "ενοικιαζόμενων" πρέπει να είναι πληρέστατα!

Η Κατερίνα παίρνει ανάποδες. Δε φτάνει που μας ''πηδάνε'' κάθε μέρα, μας δουλεύουν κιόλας, σκέφτεται.

- Λυπάμαι κ. Γιώργο, εγώ θα φύγω στις εφτά, διατυπώνει την συμβιβαστική ως προς το ύφος, πλην όμως αποφασιστική άρνηση.

Ο άλλος κοντοστέκεται...
- Όπως θέλεις. Άσε τους Εποχιακούς. Κατέβασε μου τα στοιχεία για τις διαθέσιμες Υπαλλήλους Γραφείου...κι έπειτα μπορείς να πας όπου θες.
Όπου θες Κατερίνα, πρόσθεσε!

- Άει γαμήσου κ. Γιώργο κι εσύ και οι ενοικιάσεις σου! είπε η Κατερίνα και βουτώντας την σακούλα με το δώρο βρόντηξε πίσω της την πόρτα, ενώ ταυτόχρονα έψαχνε στο κινητό τον καλό της για να έρθει να την πάρει για θάλασσα. Μέχρι τις εννιά είχε ακόμη τέσσερις ώρες...

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις...

Τον Αύγουστο λέει ο ''πολύς'' Έκο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Μόνο απολύσεις συμπληρώνω εγώ!

Δεν είναι όμως είδηση η απόλυση ενός εργαζόμενου;

Μήπως είναι διευθυντικό δικαίωμα του εκάστοτε επιχειρηματία;

Κι αν είναι είδηση γιατί απουσιάζει από τα μονότονα τηλεοπτικά ''φυλλάδια'' του Αυγούστου;

Η ανεργία σαν οικονομικό μέγεθος είναι είδηση! Υπουργοί, χρηματιστές, σφογκοκολάριοι και λοιπές βασκανίστρες του καπιταλισμού ασχολούνται με την ανεργία για να μας μπαλαμουτιάσουν που θα 'γραφε και ο ''βαρύς'' Γκέρτας!

Οι απολύσεις δεν είναι!

Είναι άσχετες με την ανεργία, γιατί ο απολυμένος ήταν εργαζόμενος, έχει ένσημα, έζησε κάποιους μήνες εργασιακής ''ραστώνης''!

Και τι στο καλό για τον δικό του το μισθό θα μειωθεί η κερδοφορία της Eurobank λόγου χάρη; Ή μήπως της General Motors;

Ας λογικευθούμε κύριοι. Ξέρετε πόσους μετόχους έχουν αυτές οι εταιρίες ανά τον κόσμο για να σκεφθούμε τρεις -τέσσερις χιλιάδες "ξελιγωμένους" εργαζόμενους σε αυτές; Ας είναι και δέκα χιλιάδες οι "ξεβράκωτοι".

Οι μέτοχοι των εταιριών είναι εκατομμύρια, άνθρωποι με πτυχία και επιτυχημένοι επαγγελματίες, που αποθέσαν τις οικονομίες μιας ζωής και τις όποιες ευαισθησίες τους, στις μετοχές των εταιριών και στα μερίσματα που μοιράζουν οι ισολογισμοί στο τέλος εκάστου σωτήριου οικονομικού έτους.

Ποιος θα νοιαστεί για τους εργαζόμενους;

Οι απολύσεις δεν είναι είδηση. Είναι "χαράς ευαγγέλια" για το σύστημα!

Οι μέτοχοι θα πάρουν το μέρισματάκι τους που θα 'χει παχύνει από τα "περικομμένα"των απολυμένων.

Εξάλλου όσες χιλιάδες και να απολυθούν σε όλο τον κόσμο, δεν θα είναι μοναχοί.

Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι υπάρχουν που έχασαν τη δουλειά τους ή που δεν βρήκαν ακόμα μια δουλειά.

Κι αυτοί όλοι θα ''ψοφούσαν'' για να βρεθούν στη θέση των μετόχων. Ούτε που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον κι ούτε πρόκειται να νοιαστούν οι περισσότεροι.

Που είναι η είδηση λοιπόν;

Στον καπιταλισμό τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις! (Παρεκτός κι αν μακελεύουν οι "δημοκρατίες" κανένα απείθαρχο κράτος).

Μονάχα απολύσεις υπάρχουν...και τα μπάνια των μετόχων!