Ένα παιδί καθισμένο πάνω σε μια χοντρή πέτρα, με τα γόνατα του διπλωμένα να ακουμπούν το στήθος του και τυλιγμένο μέσα σε ένα διαφανές νάυλον, στην ρευστή καρδιά μιας καταιγίδας...Μια λευκή δυσδιάκριτη κουκίδα στο μουντό χάρτη,το σημείο είναι η πλαγιά ενός βουνό, σε υψόμετρο 1.400 μέτρα... Η βροχή είναι ένα τραγούδι για αυτό, αλλά όταν λυσσομανάει ο αγέρας, το τραγούδι αρπαζει τα βήματα και τον τραβάει να χορέψει. Μα ποιος θέλει να χορέψει μέσα στο χαλασμό; Στο ισχνό άσυλο της πλαστικής σκηνής, εκεί μέσα στο χνώτο της αγωνίας, ο φόβος δείχνει πως θα αντρωθεί, καλύπτωντας σα μονωτική μεμβράνη τις απολήξεις του βλέμματος του που ολοένα αδυνατεί να διακρίνει μακρύτερα... Το βλέμμα του αναζητεί μια πρωτοφανέρωτη συγκίνηση, για χάρη της ανέμελης καρδιάς του που χτυπά ακανόνιστα μέσα στα ατριχα στήθια του, εδώ και ώρα, απ' όταν ο άνεμος σκόρπισε στο στερέωμα τη μάυρη τράπουλα των νεφών... Το βλέμμα του δεν είναι καλός αγωγός, οι αστραπές σκίζουν το γκρίζο φέτες κι οι κεραυνοί στοχεύουν δέντρα ατρόμητα στις κορφές, λίγο πιο ψηλά. Ποτέ δεν κάθησε στη σκιά ενός δέντρου όταν έβρεχε, ποτέ δεν έτρεξε να φύγει όταν οι χοντρές ψιχάλες μαστίγωναν το πρόσωπο του... Έχει τη σιωπή ραμένη στο πηγούνι του και δεν καταλαβαίνει ακόμα αν η βροντή είναι μια στιγμή της 27ης Ιουλίου 1987 ή αν είναι ο απόηχος αυτών που θα ζήσει, πολλά χρόνια αργότερα... Όταν η μπόρα κόπάζει πέταει το νάυλον και σφύριζει με τη γλώσσα διπλωμένη μέσα στα δόντια για να κατέβουν τα κατσίκια προς το μαντρί. Ο παππούς θα φανεί σε λίγη ώρα πάνω στα μουλάρια, μπορεί και να γυαλίσουν από μακριά οι τενεκέδες για το γάλα που πηγαινοέρχονται καθημερινά στο χωριό. Μόλος πλησιάσει, περνώντας τη δεξαμενή στο Χόινιτσα και ανηφορίζοντας τα παρατημένα λιβάδια στο Ζιβάνου, θα σφυρίξει για την καλησπέρα! Στο σφύριγμα απαντάς πάντα με σφύριγμα, το βουνό αλλιώς παρεξηγιέται και η νύχτα σφυρίζει σαν μεθυσμένη που έχει γευτεί χιονόσουπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου