Από το Νοέμβριο του 2009 που ξεκίνησαν δειλά δειλά οι πρώτες κινητοποιήσεις ενάντια στην καταβολή διοδίων μέχρι και τα Χριστούγεννα του 2010, όταν την παραμονή της γιορτής άνοιξαν τα διόδια σε πολλούς σταθμούς σε όλη τη χώρα με εκατοντάδες πολίτες να συμμετέχουν στην κινητοποίηση, κανείς “έγκυρος” δημοσιογράφος δεν αφιέρωσε ούτε μια αράδα στην “μόδα των τζαμπατζήδων”.
Καθόλου περίεργο για την πραγματικότητα στη χώρα μας. Οτιδήποτε κι αν υπάρχει στην Ελλάδα, όσο απειλητικό και να είναι για τη δεδομένη τάξη πραγμάτων στη χώρα, δεν κινητοποιεί το μηχανισμό της συκοφάντησης, όσο παραμένει μικρό και αφορά μικρές ομάδες ανθρώπων ή τοπικές κοινωνίες. Να μιλήσουμε για την Κερατέα, για τα εγχειρήματα της εναλλακτικής οικονομίας, για τα τοπικά κινήματα ενάντια σε κεντρικές πολιτικές επιλογές για ρυπογόνες επενδύσεις (Δράμα, Χαλκιδική κλπ);
Από την παραμονή των Χριστουγέννων κι έπειτα όλη η “αφρόκρεμα” της δημοσιογραφίας που ανησυχεί δήθεν για την αδιαφορία του κινήματος γύρω από την κοινωνική ευθύνη να μη “κυλίσουμε στο χάος”, με διαδοχικά κείμενα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η άρνηση πληρωμής είναι αντικοινωνική πράξη που βασίζεται σε ταπεινά κίνητρα όσων την εφαρμόζουν ή την προτείνουν και σε άλλους. Ο λόγος προφανής. Η άρνηση πληρωμής διοδίων έχει απήχηση στον κόσμο, ακριβώς γιατί είναι μια απλή κίνηση την οποία δεν έχει προτείνει ένα πολιτικό κόμμα, αλλά την γεννά η καθημερινότητα των πολιτών που είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν διόδια για να πάνε στη δουλειά τους. Από την απλή αυτή κίνηση αγανακτισμένων πολιτών, ξεκίνησε η συζήτηση για τις αποικιοκρατικές συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών δρόμων σε ιδιώτες – εργολάβους, ενημερώθηκαν οι πολίτες για τα κέρδη αυτής της ιδιότυπης εξυπηρέτησης του κράτους προς τις κοινοπραξίες, ενώ έγινε κοινό κτήμα ότι η μη καταβολή διοδίων δεν είναι ποινικό αδίκημα.
Αντί να συζητήσουμε λοιπόν επί της ουσίας του ζητήματος – άλλη μια πτυχή της συστηματικής από την εποχή του “εκσυγχρονισμού” παραχώρησης υπηρεσιών που οφείλει να παρέχει το κράτος στους φορολογούμενους και τις εκχωρεί σε ιδιωτικά συμφέροντα για να κερδοσκοπήσουν από αυτές – αναπτύσσεται η συνήθης κινδυνολογία για την, αόριστη και βολική για όσους την μεταχειρίζονται για δικούς τους σκοπούς, κοινωνική συνοχή. Ταυτίζεται το κίνημα με κάθε αρνητικό φαινόμενο το οποίο θυμάται ο κάθε αρθρογράφος και παρουσιάζεται ως ένα ακόμα κακό της "βαλκάνιας νοοτροπίας" μας. Παράλληλα η πολιτική εξουσία με τα διαπλεκόμενα media στρώνουν το δρόμο για την ποινικοποίηση του κινήματος και τον εκφοβισμό όσων ακόμα δεν έχουν πειστεί ότι εκτός από θύματα κλοπής είναι αναγκασμένοι να μην πούνε ούτε κιχ!
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όμως του μηχανισμού, η συγκυρία ανατρέφει στοργικά την ανυπακοή και θέτει παράλληλα με τις προφάσεις και τα πραγματικά ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες.
Η μοναδική σταθερά του προγράμματος σταθερότητας για να μη χρεοκοπήσει η χώρα είναι οι περικοπές των μισθών, η βύθιση της αγοράς στην ύφεση και οι αυξήσεις σε όλους τους έμμεσους φόρους. Το μεγαλύτερο βάρος δηλαδή πέφτει επί δικαίων και αδίκων, οι οποίοι αν δεν αντιδράσουν θα δούνε σε επανάληψη και μετά την κρίση του χρέους, το σήριαλ της απώλειας κάθε προοπτικής καλύτερης ζωής για τους ίδιους και για τα παιδιά τους με εφιαλτική ακρίβεια...
Η αντίδραση στην προοπτική αυτή, ειδικά από ομάδες ανένταχτων πολιτών, είναι ένα μήνυμα ελπίδας για την κοινωνίας μας, η οποία έχει παραχωρήσει από καιρό τη λειτουργία της συνείδησης της σε εργολάβους, τηλεπλασιέ και "παπαγαλάκια"...
Το σκίτσο είναι του Στάθη από την "Ελευθεροτυπία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου