Το φίλμ του Patxi Amezcua το είδα πριν από δύο μήνες περίπου στο σπίτι, σε μια βραδιά Παρασκευής κατά την οποία ούτε προτάσεις εξόδου υπήρχαν αλλά και το τηλεοπτικό πρόγραμμα της βραδιάς ήταν “βράσε όρυζα”. Η σύνοψη της ταινίας σε υποψιάζει για μια ταινία με στοιχεία αστυνομικής περιπέτειας και ανάλογη εξέλιξη γύρω από παραβατικούς χαρακτήρες και στην περίπτωση μας, ακόμα πιο παραβατικούς μπάτσους – διώκτες(;) τους.
Το "δόλωμα" του σκηνοθέτη είναι η παρουσίαση της σκοτεινής πλευράς της Βαρκελώνης – της σύγχρονης Μέκκας των Πολιτισμών – και σεναριακά επιστρατεύονται τα μέλη δύο “προβληματικών” ως προς τη σύνθεση τους, οικογενειών της πόλης.
Από τη μία πλευρά η Κέι (Aida Folch) η οποία περνάει την μετεφηβεία της εγκλωβισμένη στην προσπάθεια να αποτρεπει την τάση του πατέρα της στην χαρτοπαιξία και σε μικροαπατεωνίες, ενώ την ίδια ώρα βγάζει τα προς το ζην, επικινδύνως, δηλαδή μέσω μικροκλοπών και μικροκόλπων.
Από την άλλη ο Αμπέλ (Francesc Garrido) είναι μια χαρακτηριστική καταλανική φάτσα, με προιστορία στο “ευγενές” άθλημα της πυγμαχίας, ο οποίος όμως έχοντας αποσυρθεί από την ενεργό δράση από πολλά χρόνια πριν, βρήκε απασχόληση στην είσπραξη οφειλών από κακοπληρωτες για λογαριασμό της γραβατομαφίας της πόλης. Ζώντας μαζί με τους γονείς του και τον επτάχρονο γιο του, προσπαθεί να ξορκίσει το χαμό της γυναίκας του και να ισορροπήσει στα δύσκολα χρόνια της μέσης ηλικίας.
Μία τσάντα με διαμάντια που φτάνει ως προϊόν κλεπταποδοχής στον πατέρα της Κέι (Manuel Moron), θέτει σε ισχύ το μεγάλο κόλπο για την τριάδα των πρωταγωνιστών, το οποίο όμως για να επιτευχθεί πρέπει να περάσει μια σειρά από διόλου ευκαταφρόνητα εμπόδια, όπως π.χ. Οι διεφθαρμένοι μπάτσοι της Βαρκελώνης σε συνδυασμό με τις δολοπλοκίες στους κόλπους της μαφίας.
Από τη στιγμή της γνωριμίας τους μέχρι το φινάλε της ταινίας, η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ παράλληλα με την πλούσια δράση και τις ανατροπές, εξελίσσεται και η σχέση της Κέι και του Άμπελ...
Ταινία καταγραφής μια σκοτεινής πραγματικότητας, χωρίς πολιτικό μήνυμα, αλλά με πολλά κινηματογραφικά χαρίσματα που την καθιστούν μια απολαυστική για όλη την οικογένεια, (ειδικά αν λείπει από αυτή η μητέρα;Ρ).
Ο Patxi Amezcua είναι περισσότερο γνωστός ως σεναριογράφος και το "25 kilates" στα καταλανικά, ήταν η πρώτη σκηνοθετικά μεγάλου μήκους ταινία του. Προηγούμενη σκηνοθετική του απόπειρα η ταινία μικρού μήκους “Mus” (2003). Πέρσι υπέγραψε το σενάριο της ταινίας “Bruc, la llegenda” μαζί με τον Jordi Gasull, η οποία προβάλλεται από τις 22 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
Το “25 καράτια” ως ταινία ένα οκτώ με άριστα το δέκα το αξίζει και με το παραπάνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου