"Αχ τη ζωή αγάπησα που πήγα να πεθάνω"...Στο καλό Νικόλα!

Έστριψα ένα τσιγάρο, έβαλα μια επιλογή τραγουδιών σου στο youtube να με συνοδεύει, σήμερα που όσοι λατρέψαμε την παρουσία σου σε συνοδεύσαμε, έστω και νοερά, στο κατευόδιο για το μεγάλο σου ταξίδι και προσπαθώ να σου γράψω, ότι μπορώ να θυμηθώ, για αυτό που σήμαινες, υπήρξες στη ζωή μου...Ακόμα δεν μπορώ να γειώσω το συναίσθημα της απώλειας σου...
Φύσηξε ο βαρδάρης...
Μέρες που η οσμή από τα φουγάρα του Τιτάνα, προσδιόριζε την λευτεριά, αρχές της δεκαετίας του '90. Όσο αγάπησα τη Σαλονίκη, τόσο με έδιωχνε αυτή, μα τα στιχάκια ξορκίζαν πάντα το αρνητικό ισοζύγιο των συναισθημάτων. "Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας". Εκεί στην αρχή της Λαγκαδά να τιτιβίζουν τα πουλιά στα δέντρα και να πνίγεται η οχλοβοή των οχημάτων μέσα στο μένος της μελωδίας τους...
Απόψε σιωπηλοί...
Τρία χρόνια μετά, μια νύχτα λιωμένος από μια αγάπη που δεν πρόλαβα να ζήσω όσο και όπως θα ήθελα, καθισμένος σε ένα παγκάκι στην παραλία κοντά στο Μακεδονία Παλλάς, μέσα στα δάκρυα σιγοψιθύριζα "δε θέλω να μαστε, ούτε φίλοι ούτε εχθροί, θέλω να μη θυμάμαι..." και δε θυμόμουν το πρωί αν έκλαιγα ή αν γελούσα εκείνη τη βραδιά, καθώς ανηφόριζα προς τη Β. Όλγας για να πάρω έναν καφέ και μια μπουγάτσα...Οκτώβρης στη Σαλονίκη, σα Γενάρης στην καρδιά κείνα τα χρόνια...
Ένα κι ένα...
Επιστροφή στη Δράμα, ραδιόφωνα και πρωινή ζώνη με ειδήσεις και ροές που ήθελαν ρυθμό, πόσες φορές δεν έντυσα τα πρωινά των ακροατών με αυτό το τραγούδι; Ένα κι ένα κάνουν δύο, λένε στο κουρείο, στο μηχανουργείο, στο ουρανού το θεωρείο...Το ακούγαμε στο Ρεμπέτικο, στις Εσπερίδες, στις νυχτερινές μαζώξεις μας στο πάρκο της Αγίας Βαρβάρας πριν ενσκύψουν τα πλαστικά καθίσματα...Κορμιά φιδίσια και αλλόκοτες φωνές σα προσευχές...
Πότε βούδας, πότε Κούδας...
Να ήταν μόνο που τραγουδούσες για τον Κούδα μας ή ήταν όλο τα παιχνίδι των στίχων του Μανώλη και το ρυθμικό ξεμυάλισμα που εκτόξευε το κέφι μας; Κι αυτό πάντα στο πρόγραμμα, είχαμε την τύχη να έχουμε στη Δράμα, δυο τρία στέκια που μας φιλοξενούσαν χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στα ακούσματα, στους ρυμθούς και στα μεράκια μας..."Έχω καταλάβει ήδη, της ζωής μου το παιχνίδι"
Καλημέρα...
Άλλο ένα από τα αγαπημένα της πρωινής ζώνης, σε καιρούς που το όλα μαύρα ήταν επιλογή, το τσιγάρο ο καλύτερος σύντροφος για να ανοίξει το μάτι, μετά από ένα ακόμα ισοπεδωτικό ξενύχτι, είτε σε κάποια μπάρα, είτε στο πιο απίθανο μέρος της πόλης. "Κι αντί να ρίξω μια μπουνιά, χαμογελώ στον ψεύτη"
Στιγμές...
Στα χρόνια της περασμένης δεκαετίας, είχαν αραιώσει οι δισκογραφικες σου παρουσίες. Κι όμως στις μπαλάντες ήτανε που η φωνή σου αναδεικνύονταν σε όλο της το μεγαλείο για να μας τραγουδήσει με στίχους τα πιο απλά νοήματα, να υφάνει εικόνες και μύθους...
Ο μοναχός ο άνθρωπος...
Πόσες φορές ξεροκατάπια το πιοτό ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Μια φορά θυμάμαι που το χόρεψα, παραγγελιά για μένα από φίλο....Τίποτα άλλο, τη μοναξιά την έμαθα να τραγουδάει για να μη μένουμε στη σιωπή
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ...
Τι αγαπώ όμως ρε Νίκο; Τις γκάιντες από το Βώλακα, την οξιά που με γέννησε, τους φίλους και την οικογένεια; Τα χρόνια που δώσαμε για να αλλάξει κάτι και έμειναν ορφανά από τους "παπατσολάκογλου" και τις ορντινάντσες του; Ήσουν ένας από τους ανθρώπους που με κράτησαν Έλληνα, όταν όλα με έδιωχναν...Εσύ και ο Θανάσης, ο Αργύρης, ο άλλος Θανάσης από την άκρη της Ροδόπης, ο Σωκράτης και ακόμα κάποιοι όχι λιγότερο σημαντικοί...
Τελείωσαν τα τραγούδια στη λίστα...
Με αυτό ήθελα να κλείσω. Με την ανυπολόγιστη αξία της παρουσίας μουσικών όπως ο Νίκος Παπάζογλου για τον λεγόμενο "βόρειο" ήχο της Ελλάδας, έτσι τον αντιλαμβανόμουν πάντοτε. Ήχος πιο φυσικός και ανεπιτήδευτος, στίχοι σαν χάρτες ναυαγίων, κρυμμένων θησαυρών και απελπισμένων ξενιτεμών. Το "Αγροτικό" φιλοξένησε πολλά διαφορετικά συναισθηματικά φορτία και τελικά από εκεί από τα συνοικιακά στενά της Τούμπας και λίγο πιο κάτω από τα Πανεπιστήμια και τα άλλα στέκια της Σαλονίκης, βρίσκαμε λόγους και ρυθμούς για να παραμένουμε ντόπιοι μέσα στον ξένο τόπο μας...
Το Νίκο Παπάζογλου τον είχα δει μόνο μία φορά σε συναυλία. Τη δεκαετία του '90 στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων, εκεί μπροστά στα σκαλοπάτια, όπου είχαμε βγει φωτογραφία οι απόφοιτοι της τρίτης τάξης του 6ου Γυμνασίου Δράμας του 1986-1987. Με τα τραγούδια, το μπλουτζίν, το μπλε πουκάμισο και το κόκκινο μαντήλι, όπως όλοι και όλες θα τον θυμόμαστε πάντα. Απλός ρυθμικά, ερμηνευτικά αφοπλιστικός και Παπάζογλου.
Από την παραπάνω λίστα, λείπουν πολλά τραγούδια. Όλα σχεδόν όσα ηχογράφησε, αγαπημένα...
Αντί για το δικό μου παράπονο, σας αφήνω με το "παράπονο του χάρου", σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη μουσική του Νίκου Ξυδάκη και ερμηνεία των Νίκου Παπάζογλου και Δημήτρη Κοντογιάννη, από την "Εκδίκηση της γυφτιάς":

Κάτσε θάνατε και πες μου
το δικό σου πόνο
Αν αγάπησες ποτέ σου
σ' άφησαν μια νύχτα μόνο

Αχ τη ζωή αγάπησα
που πήγα να πεθάνω
όλο τη κλέβω τη νυχτιά αμάν αμάν
μα την αυγή τη χάνω
όλο την κλέβω τη νυχτιά βρε αμάν αμάν
μα την αυγή τη χάνω

Στείλε χάρε να χαρείς
κάποιον να με πάρει
αγαπήσαμε την ίδια
μα αυτή δεν μας γουστάρει

Έλα Παναγιά μαζί μας

Η λίστα που συνόδευσε το κείμενο μου εδώ