Σε βλέπω, που δεν με βλέπεις!

Θυμάστε γιατί τοποθετήθηκε στο σύστημα C4I στην Αθήνα, σύμφωνα με την επίσημη ψευδολογία, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά δεν λειτούργησε ποτέ κατά την διάρκεια τους;

Μήπως ακόμα θυμάστε γιατί έχουν τοποθετηθεί σε κάθε μεγάλη διασταύρωση της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, κάμερες που ελέγχουν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων και ενδεχομένως ότι συμβαίνει μέσα στα αυτοκίνητα που έχουν μέσα στην γωνία καταγραφής τους; Μήπως έχετε μάθει γιατί ενώ αρχικά θα κατέγραφαν μόνο την κίνηση τώρα θα καταγράφουν τους πεζούς, και τα έντομα;

Δεν αναρωτιέστε γιατί με τόσες κάμερες ασφαλείας τοποθετημένες σε διάφορα σημεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης, τα κατορθώματα των «ζαρντινιέρηδων» και των «γενναίων» του τμήματος Ομονοίας και όποιου άλλου «πιονιού», τα μάθαμε από άλλες, μη υπηρεσιακές, κάμερες ή από μαρτυρίες των θυμάτων;

Όσα ερωτήματα κι αν τεθούν, ασχέτως απαντήσεων, για το θέμα της αυξανόμενης παρουσίας καμερών στην καθημερινότητα μας, είναι σαφές ότι το κράτος ολισθαίνει ολοένα και σε πιο αυταρχικές πρακτικές. Η βιντεοσκόπηση διαδηλώσεων από τους αστυνομικούς είναι άλλη μια «καινοτομία» στον αγώνα για τον περαιτέρω εκφοβισμό του πολίτη και την αδρανοποίηση του.

Είναι λογικό ως ένα βαθμό, μια κοινωνική μειοψηφία που έχει ως κυβέρνηση στα χέρια της την λειτουργία του κράτος, να προσπαθεί με τέτοιες μεθόδους να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική της. Παράλογο είναι, ως έναν άλλον βαθμό, να μιλάμε για δημοκρατία πλέον…