Η γενιά των 700 ευρώ ή...

Μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΟΝΕ ακούγαμε όλοι για τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών μισθών και για την προσπάθεια σύγκλισης, που θα ακολουθούσε την ένταξη μας στην θρυλική πια ευρωζώνη.

Έχουν περάσει έξι χρόνια από την είσοδο του Ευρώ στη ζωή μας. Σε αυτό το διάστημα η μόνη μας σύγκλιση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, είναι αυτή που αφορά το ποσοστό της πιστωτικής επέκτασης των ελληνικών νοικοκυριών, που ταχύτατα πλησιάζει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Χρεωνόμαστε συνέχεια στις τράπεζες, είτε δουλεύουμε στον ιδιωτικό, είτε στο δημόσιο τομέα. Κι αν στη δεύτερη περίπτωση τα χρέη αφορούν – πλην των εργαζόμενων σε «φόρμουλες» τύπου Stage – επενδύσεις σε κινητά και ακίνητα, στην πρώτη περίπτωση τα δάνεια αφορούν βιοποριστικές ανάγκες.

Η εθνική οικονομία δεν μπορεί με τους μισθούς που προσφέρει να καλύψεις τις ανάγκες των εργαζομένων. Και είναι βέβαιο ότι αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους!

Το ρεπορτάζ του Στέλιου Κούλογλου, που προβλήθηκε την περασμένη Πέμπτη στη ΕΤ1, αλλά πριν προβληθεί αποτέλεσε την αφορμή για να σταματήσεις η συνεργασία του με το κρατικό κανάλι, ήταν αποκαλυπτικό για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας. Μισθοί από 500, 600 και 700 ευρώ για εργαζόμενους όλων των ηλικιών. Δύο και τρεις δουλείες για να εξασφαλιστεί ένα καλό επίπεδο ζωής.

Σε όλη την Ευρώπη οι μισθοί είναι τουλάχιστον διπλάσιοι από ότι στη χώρα μας, ενώ και το περιβόητο υψηλό κόστος ζωής στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι παρελθόν. Βασικά διατροφικά προϊόντα που κυκλοφορούν σε όλες τι χώρες, είναι στην Ελλάδα 30 και 40% ακριβότερα!
Μόνο στην Ελλάδα είναι τόσο ανοιχτή η ψαλίδα του κέρδους που βγάζει ο επιχειρηματίας και του μισθού που απολαμβάνει ο εργαζόμενος στην επιχείρηση του.

Μόνο εδώ η επιχειρηματική ασυδοσία είναι το διαβατήριο για την επιτυχία στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Κι επίσης μόνο εδώ το κράτος είναι ανυπόληπτο, ένα λειψό σκιάχτρο για όσους έχουν μάθει το κόλπο για να κονομάνε σε βάρος των υπολοίπων.

Έβλεπα το ρεπορτάζ του Κούλογλου και αισθανόμουν ότι τελικά δεν είμαστε οι γενιά των 700 ευρώ, αλλά οι μαλ... της Ευρώπης. Γιατί τα αποδεχτήκαμε όλα. Από το παραμύθι της ΟΝΕ μέχρι τα σαλιαρίσματα των τραπεζικών διαφημίσεων και τις μεταρρυθμίσεις του ονείρου για μια καλύτερη ζωή σε ξεφτισμένο ρούχο...