Τώρα βοηθάμε όπως μπορούμε…

Ήθελα να γράψω πως πέρασα στις διακοπές, αλλά δεν έχει σημασία πια. Σβήσανε πιο γρήγορα από τις πυρκαγιές οι όμορφες μέρες μου στο Αιγαίο…
Αντί να μαλώνουμε για το ποιος φταίει περισσότερο για το ξεχαρβάλωμα του κρατικού μηχανισμού, ας βοηθήσουμε ο καθένας όπως μπορεί τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα από τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών. Οι συνδικαλιστικές ενώσεις πρότειναν να δοθούν πέντε ευρώ από κάθε μισθό εργαζομένου υπέρ τους. Οι εργοδότες θα δώσουν επίσης κάτι από τα κέρδη τους. Κι ας μην είναι αρκετό, είναι αναγκαίο κι ανθρώπινο να δώσεις μια μικρή βοήθεια, όσο λιγότερο ένοχος κι αν αισθάνεσαι…
Οι ενοχές είναι τόσες όση και η απόσταση από την τραγωδία για όλους όσοι σταθήκαμε τυχεροί αυτή την φορά. Γνωρίζουμε ότι σε ένα μήνα άλλα γεγονότα θα είναι «μείζονα». Η Πελοπόνησσος και η Εύβοια θα υποφέρουν για χρόνια όταν φύγουν οι κάμερες, η Αττική θα ασφυκτιά όλο και περισσότερο, η χώρα θα αρχίσει να μισεί το απαράμιλλο φως της, τον ήλιο της και θα φοβάται τα βαριά σύννεφα… Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν και πότε θα χρειαστούμε εμείς βοήθεια από τους άλλους και ποιοι θα είναι πρόθυμοι να μας την προσφέρουν…
Το κράτος είναι εδώ για άλλα πράγματα. Ξέρουν οι κάτοχοι του…