Νοέμβρης 2007. Στον ίλιγγο ενός αβάσταχτου τραμπαλίσματος ανάμεσα σε αυτό που είναι οριστικά μουντό και σ’ εκείνο το φως που αδύναμα φέγγει ελπίδα πίσω από την βαριά κουρτίνα των νεφών και των μελλούμενων. Μην σκέφτεσαι το μέλλον θα ανοίξουν χαραμάδες στο κρανίο σου από την πιθανότητα μιας ήττας. Η δικαίωση έρχεται αναπάντεχα, σαν μια καλοκαιρινή καταιγίδα, να το θυμάσαι αυτό και να φοράς το σκούρο φανελάκι όταν βγαίνεις τα βράδια… Καλό μήνα!
7 σχόλια:
Το άσχημο με το μουντό είναι ότι είναι μαύρο και δεν το ξέρει.
Κι όταν το μάθει
είναι νεκρό
και πια δε νοιάζεται
well there are things
that have to die
so other things
can stay alive
Nothing left to loose, amigos!:)
Θα σου αφιέρωνα Wipers (που τους έχω μια αδυναμία) αλλά τελικά..
η δική σου αδυναμία.
(το φως θα βρει δρόμο να περάσει. καλή εβδομάδα:)
Kι αν η χαραμάδα έχει ήδη γίνει χαράδρα, τί γίνεται amigo?
Όσο για την φωτό....τι να πω?
ένα παραμύθι σε ένα δραματικό δρόμο ή σε ένα δρόμο του δράματος ή απλά σε έναν δρόμο στη Δράμα.Βέβαια τα παραμύθια μπορει να είναι πολλά και όχι μόνο ένα.(καταλαβαίνεις εσύ τί λέω)
φιλιά...
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσει συν-νιφάδα μου!:)
Θα ταίριαζαν κουτί οι Wipers, αλλά και η Πόλι είναι βάλσαμο. Σ' Ευχαριστώ!...
Τότε είσαι μια κοιλάδα ονειρική Νατούλα μου!
Καταλαβαίνω τι λες και νομίζω ότι η "διένεξη" μας για το χρώμα είναι απόλυτα δικαιολογημένη...
Καλή εβδομάδα να 'χουμε!
iparxoun polla paramithia ontos!
min masate reeeeeeeee!
Δημοσίευση σχολίου