Ανταπόκριση από την ιδιωτική επικράτεια της Σόφτεξ…

Η πιο όμορφη παρανόηση που έγινε σχετικά με την υποδοχή του Strike Bike στην Δράμα και την ποδηλατοπορεία στην Σόφτεξ, ήταν ότι κάποιοι πίστεψαν βλέποντας την αφίσα ότι το ποδήλατο είχε παραχθεί στο κλειστό εδώ και πέντε χρόνια εργοστάσιο της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας στο 6^ο χιλιόμετρο Δράμας – Θεσσαλονίκης, λίγο πριν τα Κουδούνια. Ευχαριστούμε για την έμπνευση παιδιά!...

Η ιστορία του κλεισίματος είναι γνωστή και όλοι μα όλοι και όλες μα όλες οι ενδιαφερόμενοι/ες επιθυμούν να την ξεχάσουν.

Κατ’ αρχάς η προβληματική διαχείριση του εργοστασίου από τον Κεφάλα και οι αθρόες προσλήψεις ημετέρων από Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά την κρατικοποίηση, δυναμίτισαν την βιωσιμότητα του εργοστασίου της Δράμας. Στην συνέχεια, ανάλογα με το κόμμα που κυβερνούσε η δουλειά στο εργοστάσιο έγινε για αρκετούς «πρασινοφρουρούς» ή «γαλαζόπαιδες», «πάρεργο» ανάμεσα σε βόλτες στην Δράμα ή ποτίσματα στα χωράφια του καθενός, που έπαιρνε και τον καλό μισθό από την Σόφτεξ για να παρασιτοζωεί. Σε όλα αυτά προσθέστε και δεκάδες διοικητικά στελέχη με παχυλούς μισθούς. Συνδικαλισμός; Ένα σωματείο Ν.Δ., ένα σωματείο ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Επί Μητσοτάκη έγιναν απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την επάνοδο του πήρε πάλι στην δουλειά όσους δεν έψαξαν στο ενδιάμεσο αλλού την τύχη τους. Από το ’95 και μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Επενδύσεις σε εξοπλισμό ελάχιστες, ο "εθνικός χαρτέμπορας" από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 θέλησε να καθαρίσει την αγορά δημοσιογραφικού χαρτιού στην Ελλάδα. Η Σόφτεξ μέχρι τότε παρήγαγε και δημοσιογραφικό χαρτί ενώ είχε και μονάδα παραγωγής μοριοσανίδας.

Η εκσυγχρονιστική λαίλαπα δεν άφηνε περιθώρια για προσπάθειες εξυγίανσης. Το σενάριο που παίζονταν ήταν η ιδιωτικοποίηση και από εκεί κι έπειτα ο Θεός να φωτίσει τον επενδυτή. Άλλωστε το εργοστάσιο της Δράμας πήγαινε πακέτο με τις εγκαταστάσεις της Αθήνας.

Το καλοκαίρι του 1999, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ως Υπουργός Ανάπτυξης, ανακοίνωσε την πώληση όλης της Αθηναϊκής στην κοινοπραξία όπου βασικός εταίρος ήταν η Lockridge. Ο νέος αγοραστής δεσμεύονταν από την κατά τα λοιπά λεόντεια σύμβαση αγοράς, να κάνει επενδύσεις στο εργοστάσιο της Δράμας και να συνεχίσει να το λειτουργεί.

Δεν πέρασαν ούτε τρία χρόνια από την αγορά της Σόφτεξ όταν η κοινοπραξία Lockridge and friends ανακοίνωσε στους περίπου τετρακόσιους εργαζομένους ότι απολύονται, ενώ στο μεσοδιάστημα είχαν υπάρξει αρκετά προβλήματα στην λειτουργία του εργοστασίου. Τρεις φορές μέσα στον προηγούμενο του κλεισίματος χρόνο, οι εργαζόμενοι της Δράμας είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα.

Ήταν καλοκαίρι του 2002.

Τους επόμενους μήνες οι εργαζόμενοι προσέφυγαν στην δικαιοσύνη, όμως η εταιρία άδειασε το εργοστάσιο από τον εξοπλισμό. Οι απολύσεις κηρύχθηκαν πριν από μερικούς μήνες παράνομες οριστικά από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το εργοστάσιο όμως είναι κλειστό.

Οι εργαζόμενοι εντάχθηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε πενταετή προγράμματα απασχόλησης με επίδομα ανεργίας 800 ευρώ και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Δόθηκε μάλιστα αγώνας για να ενταχθούν σε αυτά τα προγράμματα και εργαζόμενοι που δεν ήταν πολύ κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης.

Έτσι Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. φόρτωσαν στον προυπολογισμό και στις πλάτες της υπόλοιπης κοινωνίας την χρεωκοπία της πολιτικής των πελατειακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ. Τις ψήφους όμως των πελατών τους τις εισπράττουν ακόμα και σήμερα κανονικά.

Για την κοινωνία της Δράμας τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα, όσο κι αν κανείς δεν θέλει πια να ασχολείται.

Χάθηκαν περίπου 500 θέσεις εργασίας από μια παράνομη απόφαση του σημερινού ιδιοκτήτη της Σόφτεξ. Τα χρήματα που δόθηκαν μέχρι σήμερα για την αποκατάσταση των απολυμένων θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί για κάποιον άλλο σκοπό.

Είναι πρόκληση να έχει στην ιδιοκτησία του σήμερα το εργοστάσιο της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας στην Δράμας, ο ιδιώτης που το αγόρασε με αποκλειστικό σκοπό να το κλείσει;

Ο ιδιώτης που με την παράνομη απόφαση του φόρτωσε ουσιαστικά στην κοινωνία το οικονομικό βάρος της αποκατάστασης των ανέργων μπορεί να είναι ακόμα ιδιοκτήτης των εγκαταστάσεων του εργοστασίου;

Είναι καιρός η κοινωνία μας να απαιτήσει την επιστροφή των εκτάσεων και των εγκαταστάσεων του εργοστασίου στον φυσικό τους δικαιούχο. Τον λαό.

.

Το Σάββατο 10 Νοεμβρίου δέκα ποδήλατα πορευτήκαμε μέχρι την πύλη του εργοστασίου. Το ραντεβού μας ήταν για τις τρεις το μεσημέρι στην Πλατεία Ελευθερίας της Δράμας. Παρά την προηγειθείσα βροχή και το βοριαδάκι ακρετοί άνθρωποι πέρασαν για να δούνε από κοντά το απεργιακό ποδήλατο. Γύρω στις τρεις και είκοσι ξεκινήσαμε για το εργοστάσιο κατεβαίνοντας την Εθνικής Αμύνης, στρίβοντας στην Πατριάρχου Διονυσίου και μετά τα φανάρια κοντά στο μουσείο μπήκαμε στην εθνική οδό Δράμας – Θεσσαλονίκης. Δυο αυτοκίνητα της ασφάλειας μας παρακολουθούσαν σε όλη την διαδρομή. Μείναμε συμβολικά μπροστά στην πύλη του εργοστασίου για δέκα λεπτά και αποχωρήσαμε, αφού υπενθυμίσαμε στον σεκιουριτά που στέκεται στο φυλάκιο της εισόδου ότι αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να κλείνουν τα εργοστάσια και όχι η λήψη βίντεο έξω από τα κλειστά εργοστάσια.

Ο μόνος λόγος που φυλάσσονται αυτά τα εργοστάσια είναι γιατί φοβούνται μην τυχόν και ξαναλειτουργήσουν.

Θα ξαναπάμε όμως, μην έχετε αυταπάτες!