Η ερώτηση που εφημερεύει αναπάντητη…

Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα το Επιμελητήριο Δράμας, σχετικά με την εισαγωγή φοιτητών σε τμήματα των Α.Ε.Ι. και των Τ.Ε.Ι. στους πέντε νομούς της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης την χρονιά του 2001. Συγκεκριμένα με υπολογισμένα τα χρόνια που οι εισαχθέντες μένουν στην πόλη αυτή λόγω της διάρκειας σπουδών είχαν: Δράμα – 700 φοιτητές- σπουδαστές, Ξάνθη – 3.500, Έβρος - 4.500, Καβάλα – 7.400, Κομοτηνή – 9.500. Είναι ενδεικτικό ότι και ο γειτονικός μας νομός Σερρών έχει με ανάλογο υπολογισμό 7.000 φοιτητές και σπουδαστές!
Είναι προφανές ότι ενώ όλοι οι γειτονικοί νομοί, έχουν έναν αριθμό φοιτητών που υπερβαίνει άνετα τον αριθμό των ντόπιων που σπουδάζουν σε άλλες περιοχές, ο νομός Δράμας δέχεται πολύ λιγότερους φοιτητές από όσους στέλνει σε άλλες περιοχές. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία για όσους σπουδάζουν σε ιδιωτικές σχολές ή σε πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού. Το αρνητικό αυτό ισοζύγιο, αντανακλάται πρωτίστως στην απουσία νεαρόκοσμου στην ζωή της πόλης, ενώ και οικονομικά το τίμημα είναι πολύ βαρύ για έναν νομό σαν της Δράμας.
Το ερώτημα που εφημερεύει διαρκώς τα τελευταία χρόνια είναι απλό και αναπάντητο: Δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνήσεις ότι ο νομός Δράμας δεν έχει μέλλον όσο συνεχίζεται αυτή η αρνητική κατάσταση ή θεωρούν ότι η Δράμα είναι αδύναμη να αντιδράσει, αφού οι κομματικοί βουλευτές παίζουν καλά το παιχνίδι τους;Απάντηση άμεση δεν περιμένω! Θα έρθουν οι εκλογές και όπως θα έρθουν θα φύγουν μαζί με τις ισχνές ελπίδες αυτού του τόπου για ένα καλύτερο μέλλον…

Η «Κατρίνα» κι ο Darko…

Ο κυκλώνας «Κατρίνα» έχοντας αφήσει πίσω του την χερσόνησο της Φλόριντα, πλησίαζε τις ακτές της Λουϊζιάνα με ταχύτητα ανέμων κοντά στα 250 χιλιόμετρα την ώρα! Οι αρχές διέταξαν την εκκένωση της Νέας Ορλεάνης και όλων των παραθαλάσσιων οικισμών της πολιτείας για να μεταφερθούν οι κάτοικοι σε ασφαλέστερες περιοχές. Την περασμένη Πέμπτη το πέρασμα του κυκλώνα από την Φλόριντα, άφησε πίσω του πέντε νεκρούς και ανυπολόγιστες υλικές ζημίες. Το πέρασμα του από την Λουϊζιάνα έχει αφήσει μέχρι στιγμής 54 νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές...
Τι τα θες; Οι «πετρογιάπηδες» που κλείνουν τα συμβόλαια παράδοσης πετρελαίου για τον Οκτώβριο, δεν μπορούσαν να πείσουν τους προμηθευτές να συμφωνήσουν σε τιμή κάτω από εβδομήντα δολάρια το βαρέλι. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις κι ενώ η «Κατρίνα» πλησίαζε την Λουϊζιάνα ολοένα και πιο απειλητική, οι προμηθευτές έβαλαν «νερό» στο πετρέλαιο τους και η τιμή έπεσε στα 69,75 δολάρια το βαρέλι. Μέχρι την επόμενη αφορμή για κερδοσκοπία!…
Από την περασμένη εβδομάδα λειτουργεί στην αίθουσα «Μελίνα» στην Αγία Βαρβάρα η έκθεση ζωγραφικής με έργα του Darko Stojkov. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι αύριο Τετάρτη. O Darko είναι ένας νέος άνθρωπος που προέρχεται από την πρώην Γιουγκοσλαβία που έχει περάσει από τόσα κύματα τα τελευταία χρόνια και ζει μόνιμα πια στο Βελιγράδι. Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι πολλά υποσχόμενος όπως αναφέρεται στην πρόσκληση της έκθεσης, ξέρω όμως ότι αξίζει να περάσουμε μια βόλτα από την «Μελίνα»…

Η σημερινή εικόνα είναι του Darko Stojkov...

Ένα μοναχικό καρουσέλ...*

Ένα θλιμμένο βιολί να τραγουδάει βραχνά για το καλοκαίρι που φεύγει. Ένα μοναχικό καρουσέλ, με τις σέλες των μικροκαμωμένων αλόγων αδειανές από εραστές κι ένα βαλς ή τάνγκο που δεν θα χορέψουμε ποτέ. Ο αγέρας φυσάει μόνο πριν από την βροχή και οι φλέβες που αχρηστεύονται στον ρου των ορμονών θα ήθελαν να παρασυρθούν όπως τα πεθαμένα χρυσά φθινοπωρινά φύλλα. Αυτή είναι η Αγάπη μου. Εσύ όμως ποια Είσαι;…

* Μερικές σκέψεις που ήρθαν καθώς άκουγα το "Lonely Carousel" του Rodrigo Leao με την εκλπηκτική ερμηνεία της Beth Gibbons...

Οι Led Zepellin και οι Tinariwen

Κυριακή πρωί στην Δράμα - μετά από δυόμισι μήνες - και με την θερμοκρασία να είναι στους 25 βαθμούς, δεν είναι και η καλύτερη επιλογή. Μετά από τα συνηθισμένα πρωινά μου χούγια, βόλτα στο περίπτερο για εφημερίδα και μετά σπίτι για το «ξεκοκάλισμα» με την συνοδεία διπλού ελληνικού καφέ και εκλεκτής μουσικής!…
Ξεφυλλίζοντας το «Ε» της «Κυριακάτικης» έπεσα πάνω στο άρθρο του Γιώργου Χριστοδουλόπουλου για τον τραγουδιστή των Led Zeppelin, Robert Plant. Λίγο πριν το τέλος, ο Plant είπε ότι αν θέλει κάποιος να ακούσει ροκ σήμερα ας ακούσει τους Τιναρίγουεν – γιατί η «Ε» γράφει στα ελληνικά τα ονόματα ξένων; - από την πόλη Κιντάλ στο Βόρειο Μάλι!
Ανατρέχω στον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος, με το οποίο έγιναν παγκοσμίως γνωστοί το «Amassakoul» και βλέπω ότι τελευταίος στις ευχαριστίες του γκρουπ είναι ο Plant.
Πάει κανένας χρόνος που ανακάλυψα τους Tinariwen σε ξένες ιστοσελίδες, αφού ήτανε για πολύ καιρό στις πρώτες θέσεις του Ευρωπαϊκού καταλόγου με τις ethnic επιτυχίες. Στην Ελλάδα – σε κραυγαλέα αντίθεση με τους Led Zeppelin – οι Tinariwen ακούγονται ελάχιστα.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους «παλιοροκάδες» που ακόμα και σήμερα ζητάνε πεισματικά τραγούδια των Zeppelin, να μην ψάχνουν μια μουσική «άκρη» στο σήμερα. Βαρεμάρα ή αδυναμία πληροφόρησης αφού τα ερτζιανά ξεχειλίζουν από «σκουπίδια» ή «λιμνάζουν» στα έντεχνα;
Όσο κι αν οι Led Zeppelin είναι μια από τις κορυφαίες μπάντες όλων των εποχών, κάθε εποχή έχει τα δικά της «χρώματα»! Που σε μερικές περιπτώσεις θα μείνουν και «ανεξίτηλα» στο πέρασμα των χρόνων…

Υ.Γ.: Για μια πρώτη γνωριμία ακούστε το “Chet Boghassa” και μην περιμένετε να μοιάζουν με τους Zeppelin!…

"10:15 Saturday Night..."*

Η κάπως έτσι αφού η ώρα είναι επτάμιση κι εγώ ξέμεινα στην πόλη λόγω της μανίας μου να δω τον αγώνα του Π.Α.Ο.Κ. στην Ξάνθη. Βλέπετε το παραλιακό μας κατάλυμα – σκηνάκι – δεν έχει εκσυγχρονιστεί τόσο ώστε να λαμβάνουμε και τηλεοπτικό σήμα, αυτό μας μάρανε εδώ που τα λέμε στην παραλία. Η γυναίκα όμως πήγε κανονικά στην παραλία, παρέα με κάτι φίλους…
Τι κάνουμε λοιπόν, απόψε; Λέμε τώρα για να αισθανόμαστε και λίγο σαν κάτοικοι L.A.**, αφού οι επιλογές μας – παράξενος αυτός ο πληθυντικός "μοναχικής αμηχανίας" - είναι και μετρημένες στα δάχτυλα και γάμησε τα! (μπιτάκια και σκυλάδικα, lounge café που μοιάζουν τόσο σε όλα που η λεπτομέρεια στη ραφή των μαξιλαριών των καναπέδων σε κάνει να καταλάβεις που βρίσκεσαι, να μη μιλήσουμε για μουσική, γιατί μπορεί να πάρουν καμιά ιδέα τ’ "αφεντικά" και να βάλουν κεντρικό σύστημα για όλα τα μαγαζιά με αποτέλεσμα να χάσουμε το ψωμί μας εμείς οι «δισκοθέτες»)
Να ξαναπάω στο μαγαζί που την βγάζω συνήθως δεν ψήνομαι, αφού έχω αφήσει τα μισά βράδια μου εδώ και δέκα χρόνια εκεί μέσα, γιατί δουλεύω κιόλας εκεί. Τι μένει; Ο θερινός κινηματογράφος στον «Κήπο»! Τι παίζει; για να δω στην εφημερίδα… Περιπέτεια «Σαχάρα»! Κάτι μπρατσαράδες με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και στο βάθος μια καλή και όμορφή κοπέλα στην αφίσα. Έναρξη προβολής, ώρα δέκα… μπα! συμπίπτει με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου!
Υποψιάζομαι βάσιμα λοιπόν ότι θα ξοδέψω άλλο ένα βράδυ μου στο σύνηθες μαγαζί η θα την βγάλω σπίτι «συντροφιά» με τα κατακάθια που πρωταγωνιστούν στο «Έκτο νησί» του Ντανιέλ Τσαβαρία.
Αν πήγαινα παραλία θα έτρωγα τώρα μακαρονάδα με γαρίδες και μύδια και θα έπινα λευκό κρασάκι από την Λήμνο ή την Σητεία ακούγοντας κουβανέζικη μουσική, ενώ θα είχα και την αγάπη μου το βράδυ πλάι μου στο φουσκωτό στρώμα!…
Τι άλλο θα κάνω πια για αυτή την ομάδα;!…

* γνωστό τραγούδι των Cure που παίζουν, αύριο – μεθαύριο;! θα σας γελάσω, στο L.A.!
** L.A. : Lekanopedio Attikhs

Που 'σουνα νιότη που ΄δειχνες...

Συσκέψεις επί συσκέψεων έχει ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής για να προετοιμάσει τις εξαγγελίες του στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, που ανοίγει τις πύλες – αλλά και τις πύλες του πολιτικού φθινοπώρου – στις 10 Σεπτεμβρίου.
Τα αποτελέσματα των συσκέψεων κάθε άλλο παρά ευχάριστα είναι, για όλους όσους με κόπο βγάζουν «τα προς το ζήν». Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς προς τα πού θα πάει η "βάρκα", μαθαίνοντας ότι ο κ. Καραμανλής δήλωσε πρόσφατα ότι οι εξαγγελίες του θα είναι δυσάρεστες στην Δ.Ε.Θ. Ως γνωστόν τα δυσάρεστα αφορούν τους περισσότερους, ενώ τα ευχάριστα τους ολίγους, καπιταλισμό με άγρια γκάζια "καβαλάμε" άλλωστε.
Έχουν παρέλθει δεκαεπτά μήνες από την στιγμή που ο κ. Καραμανλής – και ο πάλαι ποτέ λαλίστατος και νυν συχνά «no comment» κ. Ρουσόπουλος – ανέλαβαν τις τύχες – αφού στην τύχη πάμε – της χώρας και έπρεπε να αποδείξουν ότι αυτά που έλεγαν στην αντιπολίτευση τα πίστευαν κιόλας. Όπως όμως συμβαίνει σε όλα τα δικομματικά αστικά καθεστώτα, η εναλλακτική λύση του κόμματος που κυβερνά, δεν είναι παρά η συνέχιση της ίδιας ζοφερής κατάστασης με άλλα πρόσωπα.
Η νέα διακυβέρνηση της Ν.Δ., αφού επί ένα χρόνο έριχνε στάχτη στα μάτια του κόσμου και άφηνε τα προβλήματα να πολλαπλασιάζονται, με προφανή στόχευση να μην ρισκάρει μια εκλογική ήττα που μπορούσε να προκληθεί από την αδυναμία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας, αφυπνίστηκε μόλις διασφάλισε την τετραετία, που κόντυνε λόγω της παραπάνω λεπτομέρειας σε τριετία!
Από τον Μάρτιο και εδώ, η «νέα διακυβέρνηση» δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Αύξηση μιας μονάδας στη χειρότερη μορφή φορολογίας, την έμμεση μέσω Φ.Π.Α., απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, ανατροπή σε βάρος των εργαζομένων στα θέματα των υπερωριών, καθήλωση των μισθών την ώρα που στην αγορά γίνεται της …Πόπης, ενώ και η κατάσταση στην διεθνή αγορά πετρελαίου κάνει τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα για τους πολίτες. Υπενθυμίζεται επίσης ότι η κυβέρνηση δεν ενοχλείται ιδιαιτέρως από την αύξηση στις τιμές των καυσίμων, αφού αυξάνονται και τα ποσά που εισπράττει από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα και καλύπτεται ετσι μέρος των δημοσίων εσόδων που παρουσιάζουν υστέρηση.
Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι μη φοβάστε να εκφέρεται το όνομα γιατί είναι κομματάκι δύσκολο να πάνε χειρότερα τα πράγματα. Μητσοτάκης χωρίς το τικ στον ώμο, ο Κωστάκης!

Χωρίς "Άρτο", αλλά με θεάματα...

Μπορεί να μην πηγαίνω πια στο γήπεδο – φεύγοντας τα χρόνια αποκαλύπτουν την άλλη πλευρά της κυριακάτικης ζωής – αλλά πάντα η έναρξη του πρωταθλήματος μου προκαλεί ενδιαφέρον. Ακόμα κι αυτή η «ισχνή» βαθμολογία της πρεμιέρας, το πρωί της Δευτέρας, είναι παρά το ότι με κλειστά μάτια μπορείς να την βρεις αν θυμάσαι τα αποτελέσματα, είναι αποκάλυψη στα μάτια του φιλάθλου που περιμένει να δει πως ξεκίνησε η χρονιά.
Βεβαίως το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής στην Ελλάδα, αποπνέει εδώ και χρόνια παρακμή. Πρωτάθλημα για δύο, με ολίγο σασπένς από αουτσάιντερ που αν δεν κλατάρουν από τα οικονομικά και τα δικονομικά προβλήματα θα κάνουν μία στις τόσες την έκπληξη. Από εκεί και κάτω το χάος, Π.Α.Ε. που ζουν από τα τηλεοπτικά συμβόλαια και παλεύουν κυρίως για μια θέση στο ΟΥΕΦΑ ή για την αποφυγή του υποβιβασμού.
Είμαι από τους ανθρώπους που ενώ ασχολήθηκα χρόνια με το ποδόσφαιρο, ποτέ δεν κέρδισα κάτι, το αντίθετο μάλιστα. Από χαμένες ώρες στις εθνικές οδούς, μέχρι χρήματα για την μετάβαση από τόπο σε τόπο. Να μη μιλήσουμε για Προπό, που πάνω από έντεκα δεν έπιασα ποτέ, αφού δεν μπορώ ακόμα και τώρα να παίξω την ομάδα μου να χάσει, όσο κι αν τα προγνωστικά είναι εις βάρος της κι εγώ να χαίρομαι που χάνουμε γιατί θα κερδίσω ευρώπουλα!Παρόλα αυτά ένα ωραίο ποδοσφαιρικό παιχνίδι ακόμα με συγκινεί και με εξοργίζει αν επαναλαμβάνονται αυτά που εδώ και χρόνια γίνονται στα ελληνικά γήπεδα. Μπορεί τον "άρτο ημών τον επιούσιο" να μην τον έχουμε σίγουρο, αλλά τα θεάματα υπάρχουν…

"Μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια"...

Έπρεπε να φτάσω μέχρις εδώ για να μεθάω αβίαστα με τις εικόνες που αντικρίζω όταν ταξιδεύω. Να εξαντλώ τις πιθανότητες να με αιχμαλωτίσει η όποια συμμετρία θα περάσει από την θωριά μου. Θυμάμαι στον δρόμο για την Αμοργό ότι πέρασα για πρώτη φορά από τα Τέμπη του Πηνειού και είδα το σημείο που σκοτώθηκαν τα 21 παιδιά από την Ημαθία πρόπερσι. Έχει μια περίεργη δύναμη εκείνο το μνημείο που στήθηκε προς τιμή αυτών των παιδιών, την δύναμη της νιότης ή την ανάσα των Αγγέλων. Στην επιστροφή λίγες ώρες μετά από τα αμέτρητα αεροπλάνα που χαζεύαμε κάτω από το απειροελάχιστο φως των άστρων, στον διάδρομο μας τον Ν127, ακούσαμε στο ραδιόφωνο τα μαντάτα για την πτώση του κυπριακού αεροσκάφους στην Αττική. 121 άνθρωποι νεκροί, στο βρόντο μιας ακόμα τουριστικής περιόδου αιχμής και της κερδώας λογικής των «εμπόρων»…
Η Αμοργός είναι το πιο όμορφο ελληνικό νησί, από όσα έχω επισκεφτεί εννοείται. Διόλου τυχαία τα «έργα» που αναφέρονται στην απέραντη χάρη της. Από την Χώρα μέχρι την Αιγιάλη, από τα Θολάρια ως την Λαγκάδα και τον Ποταμό όλα είναι μαγικά, πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις κάτι να σε ενοχλήσει, αν πας γυρεύοντας βέβαια στις διακοπές σου. Απομένει η εξερεύνηση της Κάτω Μεριάς…Την Βίκυ Μοσχολιού την άκουγα μικρός στο ραδιόφωνο να τραγουδά τα «άσματα» των ξενιτημένων, όπως το «μιλώ για τα παιδιά μου». Μεγαλώνοντας την λάτρεψα για την ερμηνεία της στο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Γιώργου Σκούρτη από τον δίσκο «Μετανάστες», το «μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια». Έφυγε κι αυτή λίγες μέρες μετά τον Ibrahim Ferrer και τον Γιώργο Ζωγράφο. Για το πιο μεγάλο ταξίδι…

"Φθινοπωρινές" εικόνες του καλοκαιρίού

Φυλλορροεί κι ο Αύγουστος από το μικρό ημερολόγιο που κρέμεται στον τοίχο φέροντας ένα απλοϊκό τετράστιχο στην «πλάτη» κάθε ημέρας. Ο αέρας τα βράδια είναι πλέον κρύος και η ατμόσφαιρα των γηπέδων που ζωντανεύουν ξεχύνεται από τις τηλεοράσεις στις αμέριμνες γειτονιές. Φθινοπωριάζει ήσυχα στον κάμπο της Δράμας, τ’ ακρογιάλια ερημώνουν, σε λίγες εβδομάδες θα ξεκινήσει το Φεστιβάλ, τα πρωτοβρόχια θα αργήσουν φέτος λένε οι μετεωρολόγοι…
Η πιο γλυκιά «φθινοπωρινή» εικόνα του καλοκαιριού ήταν μέσα στο «Μπαγιόκο» στη Χώρα της Αμοργού, στο τραπέζι που ακουμπούσε στο μοναδικό παράθυρο που κοιτούσε την δύση. Όλοι οι υπόλοιποι θαμώνες κάθονταν έξω, ο ήλιος έδυε και ο αέρας σφύριζε μέσα από τις σχισμές των παραθυριών θυμωμένος, εμείς θα φεύγαμε από το νησί το άλλο μεσημέρι, το ρούμι έκαιγε υπέροχα στον ουρανίσκο, ο Manu Chao τραγουδούσε «ζωντανά» το Clandestino, το λεωφορείο θα ερχόταν σε κάνα μισάωρο. Μια καλαμιά απέναντι έκρυβε τον τοίχο και τα μηχανήματα του εξαερισμού, ένας καναπές μπροστά της με κατακίτρινο κάλυμμα με κρόσσια με έκανε να αισθανθώ μια οικειότητα που ούτε μέσα στο σαλόνι του σπιτιού μου δεν έχω νοιώσει. Δεν ήθελα να φύγω από το νησί, το κλισέ του χρόνου που πρέπει να σταματήσει εκεί παραλίγο να μου χαλάει την διάθεση, αλλά ευτυχώς μια πηγαία θλίψη με γέμισε αμέσως και απόλαυσα μέχρι την τελευταία αδύναμη ακτίνα το ηλιοβασίλεμα. Θαρρούσα πως ήταν το τελευταίο στο νησί, αλλά ο άνεμος είχε διαφορετική γνώμη και την επόμενη νυχτωθήκαμε στο λιμάνι περιμένοντας να αρθεί το απαγορευτικό για να φύγουμε για την Νάξο, την οποία, παραδόξως, αποκαλούσα συνεχώς Σάμο! Η πεποίθηση ότι σίγουρα θα επιστρέψω στην Αμοργό, δεν μπορούσε να παρατείνει τις καλοκαιρινές σκέψεις. Το φθινόπωρο ήταν – και είναι – μπροστά…