"10:15 Saturday Night..."*

Η κάπως έτσι αφού η ώρα είναι επτάμιση κι εγώ ξέμεινα στην πόλη λόγω της μανίας μου να δω τον αγώνα του Π.Α.Ο.Κ. στην Ξάνθη. Βλέπετε το παραλιακό μας κατάλυμα – σκηνάκι – δεν έχει εκσυγχρονιστεί τόσο ώστε να λαμβάνουμε και τηλεοπτικό σήμα, αυτό μας μάρανε εδώ που τα λέμε στην παραλία. Η γυναίκα όμως πήγε κανονικά στην παραλία, παρέα με κάτι φίλους…
Τι κάνουμε λοιπόν, απόψε; Λέμε τώρα για να αισθανόμαστε και λίγο σαν κάτοικοι L.A.**, αφού οι επιλογές μας – παράξενος αυτός ο πληθυντικός "μοναχικής αμηχανίας" - είναι και μετρημένες στα δάχτυλα και γάμησε τα! (μπιτάκια και σκυλάδικα, lounge café που μοιάζουν τόσο σε όλα που η λεπτομέρεια στη ραφή των μαξιλαριών των καναπέδων σε κάνει να καταλάβεις που βρίσκεσαι, να μη μιλήσουμε για μουσική, γιατί μπορεί να πάρουν καμιά ιδέα τ’ "αφεντικά" και να βάλουν κεντρικό σύστημα για όλα τα μαγαζιά με αποτέλεσμα να χάσουμε το ψωμί μας εμείς οι «δισκοθέτες»)
Να ξαναπάω στο μαγαζί που την βγάζω συνήθως δεν ψήνομαι, αφού έχω αφήσει τα μισά βράδια μου εδώ και δέκα χρόνια εκεί μέσα, γιατί δουλεύω κιόλας εκεί. Τι μένει; Ο θερινός κινηματογράφος στον «Κήπο»! Τι παίζει; για να δω στην εφημερίδα… Περιπέτεια «Σαχάρα»! Κάτι μπρατσαράδες με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και στο βάθος μια καλή και όμορφή κοπέλα στην αφίσα. Έναρξη προβολής, ώρα δέκα… μπα! συμπίπτει με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου!
Υποψιάζομαι βάσιμα λοιπόν ότι θα ξοδέψω άλλο ένα βράδυ μου στο σύνηθες μαγαζί η θα την βγάλω σπίτι «συντροφιά» με τα κατακάθια που πρωταγωνιστούν στο «Έκτο νησί» του Ντανιέλ Τσαβαρία.
Αν πήγαινα παραλία θα έτρωγα τώρα μακαρονάδα με γαρίδες και μύδια και θα έπινα λευκό κρασάκι από την Λήμνο ή την Σητεία ακούγοντας κουβανέζικη μουσική, ενώ θα είχα και την αγάπη μου το βράδυ πλάι μου στο φουσκωτό στρώμα!…
Τι άλλο θα κάνω πια για αυτή την ομάδα;!…

* γνωστό τραγούδι των Cure που παίζουν, αύριο – μεθαύριο;! θα σας γελάσω, στο L.A.!
** L.A. : Lekanopedio Attikhs