Κυριακή πρωί στην Δράμα - μετά από δυόμισι μήνες - και με την θερμοκρασία να είναι στους 25 βαθμούς, δεν είναι και η καλύτερη επιλογή. Μετά από τα συνηθισμένα πρωινά μου χούγια, βόλτα στο περίπτερο για εφημερίδα και μετά σπίτι για το «ξεκοκάλισμα» με την συνοδεία διπλού ελληνικού καφέ και εκλεκτής μουσικής!…Ξεφυλλίζοντας το «Ε» της «Κυριακάτικης» έπεσα πάνω στο άρθρο του Γιώργου Χριστοδουλόπουλου για τον τραγουδιστή των Led Zeppelin, Robert Plant. Λίγο πριν το τέλος, ο Plant είπε ότι αν θέλει κάποιος να ακούσει ροκ σήμερα ας ακούσει τους Τιναρίγουεν – γιατί η «Ε» γράφει στα ελληνικά τα ονόματα ξένων; - από την πόλη Κιντάλ στο Βόρειο Μάλι!
Ανατρέχω στον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος, με το οποίο έγιναν παγκοσμίως γνωστοί το «Amassakoul» και βλέπω ότι τελευταίος στις ευχαριστίες του γκρουπ είναι ο Plant.
Πάει κανένας χρόνος που ανακάλυψα τους Tinariwen σε ξένες ιστοσελίδες, αφού ήτανε για πολύ καιρό στις πρώτες θέσεις του Ευρωπαϊκού καταλόγου με τις ethnic επιτυχίες. Στην Ελλάδα – σε κραυγαλέα αντίθεση με τους Led Zeppelin – οι Tinariwen ακούγονται ελάχιστα.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους «παλιοροκάδες» που ακόμα και σήμερα ζητάνε πεισματικά τραγούδια των Zeppelin, να μην ψάχνουν μια μουσική «άκρη» στο σήμερα. Βαρεμάρα ή αδυναμία πληροφόρησης αφού τα ερτζιανά ξεχειλίζουν από «σκουπίδια» ή «λιμνάζουν» στα έντεχνα;
Όσο κι αν οι Led Zeppelin είναι μια από τις κορυφαίες μπάντες όλων των εποχών, κάθε εποχή έχει τα δικά της «χρώματα»! Που σε μερικές περιπτώσεις θα μείνουν και «ανεξίτηλα» στο πέρασμα των χρόνων…
Υ.Γ.: Για μια πρώτη γνωριμία ακούστε το “Chet Boghassa” και μην περιμένετε να μοιάζουν με τους Zeppelin!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου