"Μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια"...

Έπρεπε να φτάσω μέχρις εδώ για να μεθάω αβίαστα με τις εικόνες που αντικρίζω όταν ταξιδεύω. Να εξαντλώ τις πιθανότητες να με αιχμαλωτίσει η όποια συμμετρία θα περάσει από την θωριά μου. Θυμάμαι στον δρόμο για την Αμοργό ότι πέρασα για πρώτη φορά από τα Τέμπη του Πηνειού και είδα το σημείο που σκοτώθηκαν τα 21 παιδιά από την Ημαθία πρόπερσι. Έχει μια περίεργη δύναμη εκείνο το μνημείο που στήθηκε προς τιμή αυτών των παιδιών, την δύναμη της νιότης ή την ανάσα των Αγγέλων. Στην επιστροφή λίγες ώρες μετά από τα αμέτρητα αεροπλάνα που χαζεύαμε κάτω από το απειροελάχιστο φως των άστρων, στον διάδρομο μας τον Ν127, ακούσαμε στο ραδιόφωνο τα μαντάτα για την πτώση του κυπριακού αεροσκάφους στην Αττική. 121 άνθρωποι νεκροί, στο βρόντο μιας ακόμα τουριστικής περιόδου αιχμής και της κερδώας λογικής των «εμπόρων»…
Η Αμοργός είναι το πιο όμορφο ελληνικό νησί, από όσα έχω επισκεφτεί εννοείται. Διόλου τυχαία τα «έργα» που αναφέρονται στην απέραντη χάρη της. Από την Χώρα μέχρι την Αιγιάλη, από τα Θολάρια ως την Λαγκάδα και τον Ποταμό όλα είναι μαγικά, πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις κάτι να σε ενοχλήσει, αν πας γυρεύοντας βέβαια στις διακοπές σου. Απομένει η εξερεύνηση της Κάτω Μεριάς…Την Βίκυ Μοσχολιού την άκουγα μικρός στο ραδιόφωνο να τραγουδά τα «άσματα» των ξενιτημένων, όπως το «μιλώ για τα παιδιά μου». Μεγαλώνοντας την λάτρεψα για την ερμηνεία της στο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Γιώργου Σκούρτη από τον δίσκο «Μετανάστες», το «μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια». Έφυγε κι αυτή λίγες μέρες μετά τον Ibrahim Ferrer και τον Γιώργο Ζωγράφο. Για το πιο μεγάλο ταξίδι…