Χωρίς "Άρτο", αλλά με θεάματα...

Μπορεί να μην πηγαίνω πια στο γήπεδο – φεύγοντας τα χρόνια αποκαλύπτουν την άλλη πλευρά της κυριακάτικης ζωής – αλλά πάντα η έναρξη του πρωταθλήματος μου προκαλεί ενδιαφέρον. Ακόμα κι αυτή η «ισχνή» βαθμολογία της πρεμιέρας, το πρωί της Δευτέρας, είναι παρά το ότι με κλειστά μάτια μπορείς να την βρεις αν θυμάσαι τα αποτελέσματα, είναι αποκάλυψη στα μάτια του φιλάθλου που περιμένει να δει πως ξεκίνησε η χρονιά.
Βεβαίως το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής στην Ελλάδα, αποπνέει εδώ και χρόνια παρακμή. Πρωτάθλημα για δύο, με ολίγο σασπένς από αουτσάιντερ που αν δεν κλατάρουν από τα οικονομικά και τα δικονομικά προβλήματα θα κάνουν μία στις τόσες την έκπληξη. Από εκεί και κάτω το χάος, Π.Α.Ε. που ζουν από τα τηλεοπτικά συμβόλαια και παλεύουν κυρίως για μια θέση στο ΟΥΕΦΑ ή για την αποφυγή του υποβιβασμού.
Είμαι από τους ανθρώπους που ενώ ασχολήθηκα χρόνια με το ποδόσφαιρο, ποτέ δεν κέρδισα κάτι, το αντίθετο μάλιστα. Από χαμένες ώρες στις εθνικές οδούς, μέχρι χρήματα για την μετάβαση από τόπο σε τόπο. Να μη μιλήσουμε για Προπό, που πάνω από έντεκα δεν έπιασα ποτέ, αφού δεν μπορώ ακόμα και τώρα να παίξω την ομάδα μου να χάσει, όσο κι αν τα προγνωστικά είναι εις βάρος της κι εγώ να χαίρομαι που χάνουμε γιατί θα κερδίσω ευρώπουλα!Παρόλα αυτά ένα ωραίο ποδοσφαιρικό παιχνίδι ακόμα με συγκινεί και με εξοργίζει αν επαναλαμβάνονται αυτά που εδώ και χρόνια γίνονται στα ελληνικά γήπεδα. Μπορεί τον "άρτο ημών τον επιούσιο" να μην τον έχουμε σίγουρο, αλλά τα θεάματα υπάρχουν…