"Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει..."

«Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
[…]

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών...
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου…»

Τάσος Λειβαδίτης

Είναι το πρώτο ποίημα που θυμάμαι όταν σφίγγεται η καρδιά μου με αυτά που βλέπω γύρω μου. Το θυμάμαι γιατί κρύβει μέσα στις λέξεις του, την παντοτινή αλήθεια του ποιητή αλλά και την ελπίδα του για το μέλλον. Ο Λίβανος βομβαρδίζεται για εικοστή τέταρτη μέρα και νύχτα. Εκατοντάδες άνθρωποι νεκροί, ανυπολόγιστες οι καταστροφές στις υποδομές και στο περιβάλλον .

Η Ευρωπαϊκή Ένωση «μασάει τα λόγια της» για να μη πει την αλήθεια. «Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει»…