Επιτέλους Αύγουστος!...

Άνοιξε την πόρτα ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ακολούθησε λίγο μετά κι ο Μικελάντζελο Αντονιόνι…Η αυγουστιάτικη πανσέληνος θα έρθει όμως, σίγουρα.

Ο Αύγουστος είναι εδώ. Αγαπημένος σαν τα στιχάκια που τραγουδούσε ο Παπάζογλου, ακριβός σαν το ρεύμα που αυξάνεται από σήμερα και μονάκριβος γιατί τελειώνει ένας ολόκληρος χρόνος αναμονής για μια βόλτα χωρίς διακοπή από μια Δευτέρα ή μια Τετάρτη και τι σημασία έχει το όνομα της μέρας αν είσαι στην δουλειά;…

Βροχή προβλέπει σήμερα το δελτίο. Πέρασαν πολλές εβδομάδες χωρίς αυτήν και το νερό τελειώνει…Στην Αγία Βαρβάρα το φεστιβάλ θα συνεχίζεται…

Ο Γιώργος με πήρε χθες τηλέφωνο και μου είπε να βρεθούμε για να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε μια συναυλία. Η φωνή του οικεία, ο τρόπος του βαθιά ανθρώπινος. Προσπαθούσα να θυμηθώ το πρόσωπο του και δεν έβρισκα ένα αποτύπωμα του στη μνήμη. Θυμήθηκα λοιπόν το πρόσωπο της Κατερίνας και υπόσχομαι μια μέρα να σας πω για αυτά τα δυο παιδιά. Θα πάω να τους βρω και θα την κάνουμε την συναυλία! Όλοι μαζί!

Ενώστε τις δυνάμεις του καλού, πάμε σήμερα! τραγουδάνε οι Locomondo. Πόσο καιρό είχα να ακούσω ένα τέτοιο στιχάκι στα ελληνικά; Να παρακινεί σε κάτι όμορφο, να μην διαμαρτύρεται, ούτε να μιζεριάζει. Να σε παίρνει από το χέρι να βγεις έξω στον δρόμο. Έχουν τα καλά τους οι «λάτιν» επιρροές!...

Καλούς μήνες!