"Φθινοπωρινές" εικόνες του καλοκαιρίού

Φυλλορροεί κι ο Αύγουστος από το μικρό ημερολόγιο που κρέμεται στον τοίχο φέροντας ένα απλοϊκό τετράστιχο στην «πλάτη» κάθε ημέρας. Ο αέρας τα βράδια είναι πλέον κρύος και η ατμόσφαιρα των γηπέδων που ζωντανεύουν ξεχύνεται από τις τηλεοράσεις στις αμέριμνες γειτονιές. Φθινοπωριάζει ήσυχα στον κάμπο της Δράμας, τ’ ακρογιάλια ερημώνουν, σε λίγες εβδομάδες θα ξεκινήσει το Φεστιβάλ, τα πρωτοβρόχια θα αργήσουν φέτος λένε οι μετεωρολόγοι…
Η πιο γλυκιά «φθινοπωρινή» εικόνα του καλοκαιριού ήταν μέσα στο «Μπαγιόκο» στη Χώρα της Αμοργού, στο τραπέζι που ακουμπούσε στο μοναδικό παράθυρο που κοιτούσε την δύση. Όλοι οι υπόλοιποι θαμώνες κάθονταν έξω, ο ήλιος έδυε και ο αέρας σφύριζε μέσα από τις σχισμές των παραθυριών θυμωμένος, εμείς θα φεύγαμε από το νησί το άλλο μεσημέρι, το ρούμι έκαιγε υπέροχα στον ουρανίσκο, ο Manu Chao τραγουδούσε «ζωντανά» το Clandestino, το λεωφορείο θα ερχόταν σε κάνα μισάωρο. Μια καλαμιά απέναντι έκρυβε τον τοίχο και τα μηχανήματα του εξαερισμού, ένας καναπές μπροστά της με κατακίτρινο κάλυμμα με κρόσσια με έκανε να αισθανθώ μια οικειότητα που ούτε μέσα στο σαλόνι του σπιτιού μου δεν έχω νοιώσει. Δεν ήθελα να φύγω από το νησί, το κλισέ του χρόνου που πρέπει να σταματήσει εκεί παραλίγο να μου χαλάει την διάθεση, αλλά ευτυχώς μια πηγαία θλίψη με γέμισε αμέσως και απόλαυσα μέχρι την τελευταία αδύναμη ακτίνα το ηλιοβασίλεμα. Θαρρούσα πως ήταν το τελευταίο στο νησί, αλλά ο άνεμος είχε διαφορετική γνώμη και την επόμενη νυχτωθήκαμε στο λιμάνι περιμένοντας να αρθεί το απαγορευτικό για να φύγουμε για την Νάξο, την οποία, παραδόξως, αποκαλούσα συνεχώς Σάμο! Η πεποίθηση ότι σίγουρα θα επιστρέψω στην Αμοργό, δεν μπορούσε να παρατείνει τις καλοκαιρινές σκέψεις. Το φθινόπωρο ήταν – και είναι – μπροστά…