Το απρόσμενο που εφορμάει…

Δευτέρα πρωί, σε ημικεντρική οδό της Δράμας, ένα ζευγάρι κατεβαίνει το δρόμο, τραγουδώντας, ένα τραγούδι από αυτά που τραγουδάμε σε γάμους και χαρές. Ο άντρας, γύρω στα σαράντα, παίζει ακορντεόν και η γυναίκα, σχεδόν συνομήλικη, τραγουδά μερικά στιχάκια, όχι όλα, κι αυτά χωρίς ρυθμό, όποτε της καπνίσει! Δεν είναι τόσο ο γλυκύς ήχος του ακορντεόν ή η κίνηση που έχει το ζευγάρι, που κάνουν τη στιγμή να ξεχωρίζει στο συνηθισμένο πρωινό της πόλης. Είναι το απρόσμενο που εφορμάει από το πουθενά. Μια μελωδία που ακούγεται, ενώ ετοιμάζεσαι να στρίψεις στη γωνιά. Υποψιάζεσαι ότι είναι κανένα ραδιόφωνο ή κανένας πλανόδιος μικροπωλητής με μουσική από το μεγάφωνο. Παίρνεις τη στροφή και ο ήχος, γυμνός πλέον, χωρίς την ηχώ των αντανακλάσεων στα κτίρια, έρχεται ευθύς και καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις, είναι μια πρόσκληση σε χαμόγελο, μια αφορμή για να σιγοτραγουδήσεις εκτός προγράμματος.

Συνεχίζεις να περπατάς, παρατηρώντας όσο πλησιάζεις το ζευγάρι τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους, ενώ η μουσική δυναμώνει και η φωνή ακούγεται πιο άμεση. Προσπερνάς και περιμένεις να απλώσουν το κουτί για να ρίξεις κανένα ευρώπουλο, αλλά αυτοί, στραβοπατώντας από τον άρρυθμο χορό τους, χαμογελάν και μένουν πίσω σου, σταθεροί μόνο στο ρυθμό της στιγμής…

Στον ίδιο δρόμο, έχω συναντήσει , αρκετές φορές, κοριτσάκια να αναμασούν τα χαζοτράγουδα της εποχής και να προσπαθούν να μιμηθούν τις μαϊμουδοαρτίστες της εγχώριας show – biz. Μόνο που αυτή η συνάντηση, με το παράξενο ζευγάρι, ήταν η πιο ευφρόσυνη από όλες. Κι ας μη θυμάμαι ποιο τραγούδι λέγανε…