Επιστρέφοντας…

Την ώρα που η Κασσάνδρα τυλίγονταν από τις φλόγες, η Δράμα σαρώνονταν από θυελλώδεις ανέμους και κατακλυσμιαίες ριπές υδάτων. Ειρωνεία…

Δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου τέτοιο καιρικό φαινόμενο. Μπορεί το γεγονός ότι βρισκόμουν στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας να έκανε πιο υποβλητικό το όλο σκηνικό. Έχω περάσει μπουρίνια στο ύπαιθρο, ακόμα και χωρίς καμιά προφύλαξη, αλλά το προχθεσινό ήταν το κάτι άλλο. Δεν θυμάμαι οριζόντια βροχή μέσα στην Δράμα. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που η «λύσσα» του αέρα έφτιαχνε μικρούς υδάτινους στροβίλους που έγλυφαν τους τοίχους των πολυκατοικιών, όπως οι βούρτσες των πλυντηρίων τα αυτοκίνητα. Τα παράθυρα κλωτσούσαν σαν ατίθασα πουλάρια και τα παντζούρια σφύριζαν εφιαλτικά σαν απόκοσμα πτηνά.

Υπήρχε κάποια στιγμή που δεν έβλεπα απέναντι μου στα εκατό μέτρα το πάρκο της Αγίας Βαρβάρας. Τίποτα δεν θύμιζε ότι δύο ώρες πριν ο τόπος ψήνονταν. Δέντρα πεσμένα σε πολλά μέρη, τέντες σπασμένες, διάφορα αντικείμενα σκόρπια και τα δέντρα αλαφρωμένα από τα φύλλα που δεν βιάζονταν και πολύ να κάνουν το τελευταίο τους ταξίδι. Ήταν η πρώτη μου μέρα στην δουλειά μετά από την άδεια.

Το βράδυ βλέποντας τις ειδήσεις και την πυρκαγιά στην Χαλκιδική, επέστρεψα για λίγο στην Σάμο, στην αγκαλιά του Κέρκη που στέκει γυμνός χειμώνα-καλοκαίρι, καθώς προσεύχεται να μεγαλώσουνε γοργά τα πεύκα που του έκρυβαν παλιά τον Μπάλο. Θυμήθηκα τον Μάνο στην Καλλιθέα της Χαλκιδικής που μας έλεγε πόσο ωφέλιμο δέντρο είναι το πεύκο πριν από τέσσερις μέρες. Άναψα ένα τσιγάρο, να πάει ο καπνός στον Θεό μου να του πει να προσέχει την φάρμα και τα άλογα του. Το πρωί θα ήταν δύσκολο και για μένα, αλλά ήξερα πως το πεύκο μου σφυρίζει μια γλυκιά μελωδία εκεί πάνω από τα σύννεφα, στο μέρος που πέταξα την τελευταία κουκουνάρα μου επιστρέφοντας…