Βάλε Ντίνο, βάλε!…

Η ώρα πάει πέντε και ακόμα δεν έχω σκεφτεί το δώρο που θα κάνω στο ταίρι μου για την φετινή γιορτή των ερωτευμένων! Πάει να πει ότι πέρα από λουλούδια ποτά και γλυκά, δεν έχω άλλες επιλογές! Τι τα ‘θελα να γράφω για την μη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων; Μια φορά χρειάζεσαι ανοικτό το κοσμηματοπωλείο Δευτέρα απόγευμα, δεν το θέλεις κάθε μέρα.

Εκτός κι αν η Ιεραρχία, τιμώντας παράλληλα αυτή την ημέρα τον «Ερωτισμό» που αποκαλύφθηκε πρόσφατα στους κόλπους της, αποφασίσει να μετατραπεί η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου από σταθερή σε κινητή, όπως είναι π.χ. η γιορτή του Αγίου Γεωργίου, κάθε Τρίτη, που τα καταστήματα ανοίγουν και απόγευμα. Τότε θα μιλάμε για πραγματική επανάσταση Αρχιεπίσκοπε!…

Καλές είναι οι χαζομαρίτσες που σκέφτομαι – δυστυχώς ο άγιος Βαλεντίνος είναι της καθολικής εκκλησίας – αλλά το πρόβλημα του δώρου δεν λύνεται έτσι. Να παραγγείλω κάτι μέσω Ίντερνετ; Δεν θα το έχω σήμερα στα χέρια μου για να της το χαρίσω! Να της φτιάξω ένα δισκάκι με επιλογές τραγουδιών που της αρέσουν. Μπα! Θα της φανεί φτηνό και πρόχειρο! Να πάω να βουτήξω κανένα δαχτυλίδι από τα «τάματα» καμιάς εκκλησίας; Πίσω μου σ’ έχω!...

Στην εποχή μας αξία δεν έχει η χειρονομία, αλλά το περιεχόμενο της, οπότε θα τηλεφωνήσω στον φίλο μου τον Ντίνο, που διατηρεί ανθοπωλείο να κάνω το καθήκον μου…Ντίνο, φτιάξε καμιά ανθοδέσμη με κείνα τα ευωδιαστά κόκκινα τριαντάφυλλα, να περάσω να την παρω μετά! Να φτιάξω ρε Άγγελε, πόσα να βάλω; Έξι είναι καλά; Βάλε Ντίνο, βάλε κι άλλα μέρα που είναι…

Σημείωση: Η ιστορία είναι από πέρσι...