Να μην σκέφτεσαι το μέλλον…

Ο ήλιος αποχαιρετά πίσω από το Μενοίκιο κάποιες σκέψεις που σαν αποδημητικά ταξιδεύουν γι’ αλλού καθώς το μαύρο έχει ράψει «στολή» και σουλατσάρει στις στράτες, κυρίως τις νύχτες, λίγο πριν ξημερώσει…

Είναι ένα σύννεφο από αυτά που κουβαλάνε σκέψεις. Όταν έρθει η ώρα να βρέξει, το νερό που κυλάει μέσα από τα ρουθούνια γίνεται σχοινί και κατρακυλάει στον ουρανίσκο μου στριφογυρνώντας, μέχρι να μπει στον οισοφάγο γίνεται κόμπος. Μένει εκεί τη νύχτα, μα το πρωί όλα είναι καθαρά. Να μην σκέφτεσαι το μέλλον, μου λέει ο ήλιος…

Έξι στους δέκα από εμάς όταν σκέφτονται το μέλλον φοβούνται ότι μπορεί εκεί, σε χρόνο «χλοερό», να είναι φτωχοί. Τι νόημα έχει ο φόβος; Μέχρι να έρθει η ώρα να φτωχύνουμε θα περάσουν μερόνυχτα, θα χτίσουμε με βασικό μεροκάματο και χωρίς υπερωρίες τις «φυλακές» μας. Διακόσια μεροκάματα τον χρόνο, τα σαράντα δύο στην κυβέρνηση. Για να κάνει προϋπολογισμό στην πλάτη μας, για το επόμενο έτος. Που και αυτό μέλλον είναι, κοντινό όσο και το μεθεπόμενο έτος, όπου και πάλι οι μέρες θα είναι λειψές. Για τις νύχτες, λίγο πριν το ξημέρωμα, δεν μιλάω, δεν θέλω να σας τρομάξω…

Σήμερα θα σκεφτούμε τα συνθήματα που θα γράψουμε πάνω στα πανό μιας διαδήλωσης για ένα καθαρό από τον φόβο μέλλον. Θα σκαρώσουμε στιχάκια καθώς θα μαζεύουμε κάστανα στο Μεσοβούνι – έχει πολλά κάστανα φέτος! – θα τα τραγουδάμε φωναχτά και θα ‘χουμε πάντα μια σφεντόνα στην τσέπη…