Ο Δον Γκαργκάνας και το «σινάφι» του!…

Είναι κοινή παραδοχή ότι στην χώρα μας υπάρχουν πολλές εταιρίες που με χίλια ζόρια τα φέρνουν βόλτα και είναι υποχρεωμένες από τις εθνικές συλλογικές συμβάσεις να ανέχονται τα «καπρίτσια» των εργαζομένων τους, οι οποίοι όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν τις θυσίες των επιχειρήσεων, αλλά αυθαδιάζουν κιόλας!

Τρανό παράδειγμα είναι βεβαίως οι Τράπεζες!

Επιχειρήσεις – ιδρύματα που έχουν περιθάλψει εκατομμύρια Έλληνες και τους βοήθησαν να πραγματοποιήσουν, μέσα στο αντίξοο σύγχρονο περιβάλλον τα καταναλωτικά όνειρα τους. Δανείζουν χωρίς πολλές διατυπώσεις σε οποιονδήποτε το ποσό που χρειάζεται και διεκδικούν ένα μικρό ποσοστό κέρδους για την τεράστια υπομονή που κάνουν μέχρι μετά από αρκετά χρόνια να πάρουν πίσω τα δανεικά. Σε κάποιες περιπτώσεις χάνουν και τα λεφτουδάκια τους, αν πεθάνει ή εξαφανιστεί αυτός που οφείλει.

Αφήστε που φιλοξενούν και τα χρήματα τόσων και τόσων πελατών τους προφυλάσσοντας εκατομμύρια Έλληνες από τις ληστείες που κάθε τόσο εκδηλώνονται σε υποκαταστήματα των ιδρυμάτων αυτών. Και η ψυχική οδύνη του τραπεζίτη που ακούει ένα πρωί ότι στο τάδε υποκατάστημα της τράπεζας του εκδηλώθηκε ληστεία; Θα τον πληρώσει η ασφαλιστική το ποσό που θα δηλώσει ότι εκλάπη ή θα του κάνει κόλπα;

Τώρα λοιπόν που αυτά τα ευαγή ιδρύματα δεν θέλουν να διαπραγματεύονται συνολικά με τους εργαζόμενους τους, ξεσηκώθηκαν όλοι αυτοί οι αχάριστοι που οι τράπεζες παρά το ότι έχουν κέρδη της τάξης μόλις του 50% ετησίως τους δίνουν ένα 3% για αύξηση. Κι όμως, παρά την αχαριστία ακούσατε ποτέ καμιά τράπεζα να φύγει όπως η Κόκα – κόλα στο εξωτερικό;