«Χαμένοι» στο …απρόσωπο χάος

Κοιτώντας τις πόλεις που με γέννησαν και με μεγάλωσαν, μερικές φορές μπερδεύομαι. Είναι οι ίδιες; Ναι τα ονόματα τους είναι ίδια, οι δρόμοι που οδηγούν σ’ αυτές είναι περίπου οι ίδιοι, λίγο πιο φαρδείς και σύγχρονοι. Αλλά, οι πόλεις αλλάξανε, αλλάζουν συνέχεια. Αποκτούν περισσότερα φώτα, μεγαλύτερα κτίρια, αχανή εμπορικά κέντρα, με πάρκινγκ και εγκαταστάσεις αναψυχής. Όλα είναι μεγεθυσμένα σε σχέση με παλιότερα, για αυτό «μικραίνουμε» οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτές. Πας για να ψωνίσεις σ’ ένα εμπορικό κέντρο και έχεις την άνεση να παρκάρεις και να ξοδέψεις όσο χρόνο θέλεις στο «άσυλο» του οργανωμένου καταναλωτισμού. Ότι θελήσεις, εκεί θα το βρεις, θα το πληρώσεις, θα το βγάλεις στο παρκινγκ και θα το φορτώσεις στο αυτοκίνητο. Ανέκαθεν αντιπαθούσα τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, με τις «καλύτερες» τιμές και την «άφθαστη» ποικιλία τους. Ξέρω ότι, όσο με συμφέρει η χαμηλά τιμή ενός προϊόντος εκεί, τόσο με πλήττει η παραχώρηση του όποιου εμπορικού κέρδους, στην χ πολυεθνική επιχείρηση. Γιατί εφόσον ο τόπος μου δεν παράγει πολλά προϊόντα, που αγοράζοντας τα θα ενισχύσω την τοπική οικονομία, το όποιο κέρδος στα εισαγόμενα προϊόντα, που πάει σε τοπικό κατάστημα, μένει εδώ και έτσι δεν μεταναστεύει το συνολικό ποσό που πληρώνω.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκαλούν οι χώροι στάθμευσης στα πολυκαταστήματα, οι οποίοι σπάνια είναι ασφυκτικά γεμάτοι με αυτοκίνητα. Συνήθως είναι εκτάσεις στρωμένες με άσφαλτο, χωρίς πρόνοια για λίγη ομορφιά, ακόμη και τα παρτέρια που υπάρχουν, συνήθως είναι απεριποίητα. Κηπουρός με ημιαπασχόληση άλλωστε, δεν συναντάται εύκολα, ενώ και η αμοιβή του δεν προσφέρει κάτι στην κερδοφορία της επιχείρησης. Ότι πιο όμορφο θα δει ο πελάτης, πρέπει να είναι το περιεχόμενο του μαγαζιού. Οι ουρές μπροστά στα ταμεία, οι καφέδες στα καφέ της αναμονής, οι ατελείωτες βόλτες μέσα στα ζυγισμένα ράφια, με τις παρολίγον «στρόγγυλες» τιμές, είναι το ντεκόρ που πρέπει να μην ενοχλεί, αφού η ανάγκη για να μην πληρώσει ακριβά τα καθημερινά αναγκαία είδη, είναι πιο επιτακτική.

Έτσι «μικραίνοντας» ολοένα, συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι κερδίζουμε, ενώ «χαμένοι» αναζητούμαι διαρκώς το φθηνότερο, μέσα σ’ ένα απρόσωπο χάος…