Τι έμεινε να ξεπουληθεί ακόμα;…

Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης λίγο πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας σηματοδοτεί την «επιτάχυνση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία».

Με απλά λόγια:

Ολοκλήρωση της κατεδάφισης του πλαισίου προστασίας των μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις Δ.Ε.Κ.Ο. που θα συμπαρασύρει σε ακόμα μεγαλύτερη πτώση τα δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Η εξατομίκευση της εργασιακής διαπραγμάτευσης. Η «βελούδινη» κατάργηση των εθνικών συλλογικών διαπραγματεύσεων θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να μετατραπεί η κοινωνική ασφάλιση σε ατομική που θα σχετίζεται με ιδιωτικού φορείς ασφάλισης, δηλαδή με επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

( Παρένθεση: Για να είναι καλή μια κερδοσκοπική επιχείρηση πρέπει να έχει κέρδη. Ποιος είναι οι καλύτερες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις σήμερα στην Ελλάδα; Οι τράπεζες, σωστά! Πόσοι είναι κερδισμένοι στις συναλλαγές του με τράπεζα σήμερα; Όσοι έχουν κεφάλαιο αποταμιευμένο. Αυτοί θα έχουν καλύτερη ασφάλιση σε ένα «ιδιωτικογενές» ασφαλιστικό σύστημα.)

Παράδοση υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα στους ιδιώτες, ούτως ώστε να περιοριστεί η μισθωτή εργασία στο δημόσιο και να αυξηθεί η αντίστοιχη στον ιδιωτικό τομέα που σε συντριπτικό ποσοστό είναι χειρότερα αμειβόμενη. Παράλληλα θα αυξηθεί η «πίτα» που μοιράζονται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και θα φθηνύνει ακόμα περισσότερο, λόγω της πιέσεων για μεγαλύτερη κερδοφορία, η μονάδα κόστους της εργασίας.

Το γενικό πλαίσιο της «μεταρρύθμισης» δεν αφήνει στο περιθώριο των οικονομικών εξελίξεων μόνο το δημόσιο, αλλά και την κοινωνία. Επιδοτεί την ατομικότητα απέναντι στην συλλογικότητα στα πρότυπα του βορειοαμερικανικού μοντέλου ανάπτυξης.

Το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης όμως πέρα από τις καλές προδιαγραφές που του χρεώνουν οι νεοφιλελεύθεροι οικονομικοί αναλυτές, βασίζεται σε μια ευρεία ιμπεριαλιστική πολιτική, που υποστηρίζει με πολλά άλλα θεμιτά και αθέμιτα μέσα την «ευημερία» του.

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση δείχνει ότι δεν συμμερίζεται τις επιφυλάξεις που διατυπώνονται από τα συνδικάτα. Αντιθέτως η πολιτική της υπαγορεύεται από τις ανάγκες της «επιχειρηματικότητας» που θα φέρει κάποια στιγμή κέρδη και θα προσφέρει νέες, χειρότερα αμειβόμενες, όπως και οι παλιότερες θέσεις εργασίας.

Αν το μοντέλο αποδειχτεί «ουτοπικό» για τα μέτρα της «εξαρτημένης» οικονομίας μας, τις συνέπειες θα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι…

Στην φωτό η είσοδος του Υπουργείου Οικονομίας!:D