Πατρίς, Θρησκεία,…Ορθοστασία!

Θυμάμαι μικρός που πήγαινα στην εκκλησία δεν άντεχα την ορθοστασία. Για λόγους ευγενείας όμως δεν καθόμασταν για να ξεκουράζονται οι μεγαλύτεροι. Όταν κουράζονταν το ένα πόδι στηριζόμουν στο άλλο, ξανά και ξανά το ίδιο ανυπομονώντας να έρθει το «δι’ ευχών» να ξεπιαστώ επιτέλους. Πόσο λυτρωτικός ήταν εκείνος ο σχεδόν σημειωτόν βηματισμός προς την είσοδο του ιερού, όπου ο παπάς μοίραζε το αντίδωρο στους πιστούς, καθιστούς και ορθίους αδιακρίτως! Η θρησκεία μας δεν κάνει διακρίσεις κι ας λέει ο κ. Άνθιμος για τους Τούρκους τρεις και λίγο, βέλη «αγάπης» εκτοξεύει όπως ο καλός μας Άγιος Βαλεντίνος, μεγάλη η χάρη του, γιορτάζει κιόλας σε λίγες ημέρες! Ο Βαλεντίνος ε; Ο Σεβασμιότατος δεν γιορτάζει μέχρι να τινάξουμε την «Κόκκινη Μηλιά», μετά θα δούμε!…

Στον στρατό η ορθοστασία ήταν «παιδαγωγικού» χαρακτήρα. Αν δεν μπορείς να σταθείς κάνα πεντάλεπτο προσοχή – κλαρίνο, πως θα πας στον πόλεμο μια μέρα; το ερώτημα που θα μπορούσε να τοποθετηθεί πλεγμένο σταυροβελονιά βέβαια, με μπλε γράμματα σε κανένα λευκό υφασματάκι δίπλα στην εικόνα του Κυρίου πάνω από την πόρτα. Βεβαίως στις τελετές που ξεπροσοχιαζόμασταν, πολλοί φαντάροι λιποθυμούσαν. Φρίκη! Ο τρόμος του νεοσύλλεκτου πριν από το παράγγελμα. Να έρθουν οι γονείς να καμαρώσουν τον λεβέντη και αυτός έχοντας περάσει καμιά ώρα όρθιος μεταξύ προσοχής και ημιανάπαυσης, μέσα στ’ αγιάζι, να σωριάζεται σαν κοτόπουλο στο έδαφος. Αχ! ένας συγκρατημένος αναστεναγμός αγωνίας συνόδευε τον γδούπο του ανήμπορου σώματος. Η πατρίς πριν απ’ όλα και η αδήριτη ανάγκη για την οργάνωση του στρατεύματος στα πρότυπα του Φον Κλάουζεβιτς!

Ψυχραιμία οι υπόλοιποι, επιφανειακή τουλάχιστον. «Πόση ώρα ακόμα θα αντέξω πριν λιποθυμήσω κι εγώ», το ερώτημα που ξεσκόνιζε τ’ άρβυλα μετά από την εκτέλεση κάθε παραγγέλματος. Και στο βάθος στο πάνω μέρος του «τολ» του εστιατορίου ακόμα εν έτι 1992 αχνοφαίνονταν το «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών». Τελικά δεν λιποθύμησα ποτέ, ούτε οι γονείς ήρθαν ποτέ να με καμαρώσουν στο στρατόπεδο. Τζάμπα θητεία ρε γαμώτο! Πήγε στράφι κι η ορθοστασία ρε μάνα, τι έκανες την μέρα που ορκίστηκα;!…

Εκτός κι αν μου χρειαστεί για τον γάμο, όπου θα πρέπει ευθυτενής και περήφανος να λάβω μέρος στο μυστήριο. Το μόνο που με τρομάζει λιγάκι, η ράτσα μας δεν σηκώνει πολλά, είναι που δεν έχω εκπαιδευτεί σε ορθοστασία με πάτημα από νυφιάτικο τακούνι στο πόδι που στηρίζεσαι ενώ εκφωνείται το «η δε γυνή να φοβείται τον άντρα». Πω, τι σκέφτηκα τώρα;! Να σε πατήσει ,λέει, η «μέλλουσα» και μέσα στην βάσανο της ορθοστασίας και τις αναθυμιάσεις να θολώσεις, να λιποθυμήσεις και να σωριαστείς πάνω στο περσικό -;!- χαλί της ορθόδοξης βέβαια, εκκλησίας!

Τι να κάνω ρε μάνα; Από πιτσιρίκι ούτε μια φορά δεν λιποθύμησα, αλλά τα χρόνια πέρασαν, τριάντα φεύγα είμαι πια κι η νύφη σου έχει ένα πόδι, θου Κύριε! Ήθελες να την πάρεις και γόβα με μυτερό τακούνι για δώρο, ενόψει του γάμου! θα της πω όταν πριν κλείσει τα μάτια της για στερνή φορά, θα μου εκφράσει αυτό το μοναδικό, από εμένα, παράπονο της.

Στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου δεν άντεξα την ορθοστασία και λιποθύμησα! Αλλά δεν φταίω εγώ που δεν έγινε ένας πόλεμος με την Τουρκία ή με την πουτάνα την Αλβανία η τα μπάσταρδα τα Σκόπια, να δείτε πως η πίστη μου στην πατρίδα και στο Έθνος – όχι του Μπόμπολα παλιοκουμούνια! - με κάνει να αντέχω σε όλες τις κακουχίες, και πάνω από όλες στην Ορθοστασία, που πηγάζει ως λέξη και στάση, από την Ορθοδοξία!

Αντίο μάνα, ελπίζω να μην έχει ουρά στην είσοδο του Παραδείσου και χρειαστεί να περιμένεις όρθια. Ο «πρόεδρος» δεν θα μπορεί να σε βοηθήσει, είναι ακόμα αναγκαίος εδώ για τον Δήμο Θεσσαλονίκης! Εγώ θα σου βάλω κάτω από τα λουλούδια μέσα στο φέρετρο ένα από τα πτυσσόμενα καρεκλάκια με το σήμα του κόμματος, καλού – κακού!...

Σημείωση: Η ιστορία περιέχει πολλά στοιχεία μυθοπλασίας και "πλάστηκε" από τα υλικά μια κουβέντας που είχα με κάποιον "συμπολίτη" μου το περασμένο Σάββατο.