«Κι έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις…»

«…με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.» Ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο κάτω από αυτό τον απλό όσο και μνημειώδη στίχο του Διονύση Σαββόπουλου το περασμένο Σαββατοκύριακο και τελικά κατέληξα εκτός θέματος με αποτέλεσμα να αλλάξω και τον τίτλο. Ο στίχος όμως επέστρεψε και μάλιστα όπως όλοι οι μεγάλοι στίχοι χωρίς την συνοδεία μουσικής. Αν οι εκατοντάδες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου κάθε ώρα ήταν μέλη ορχήστρας και τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δομημένα όπως οι εξώστες στην κύρια σάλα του Μεγάρου Μουσικής, ίσως να επενδύονταν και μουσικά, αλλά πάλι λοξοδρομώ από την ευθεία της σωστής διατύπωσης όσων σκέφτομαι…

Στα σταυροδρόμια της ζωής οι αποφάσεις είναι αναπόφευκτες. Για όσους θέλουν να προχωρήσουν βέβαια. Τα δικά μου σταυροδρόμια ήταν αρκετά μέχρι τώρα και θαρρώ πως οι επιλογές που έκανα δεν μου στέρησαν την δυνατότητα να «ταξιδέψω», ίσως κάποιες ανέσεις να στερήθηκα και πάνω από όλες την άνεση να μην συναντώ πολλά σταυροδρόμια μπροστά μου. Κι έτσι κάθε που λέω ότι ξένοιασα, τσουπ! στο βάθος αχνοφαίνεται ένα καινούργιο σταυροδρόμι και καλούμαι να πάρω νέες αποφάσεις. Διστάζω λιγάκι και μπαίνω στο πρώτο μπαρ που συναντάω για να πιω ένα ρούμι και να το σκεφτώ ήρεμα. «Στο σταυροδρόμι, στο σταυροδρόμι, εκεί που μου ‘πες μ’ αγαπάς, εκεί άλλαξες γνώμη», τραγουδά ο αξεπέραστος Πάνος Γαβαλάς από τα ηχεία. Να μην ξεχαστούμε κιόλας σκέφτομαι...

Βγαίνω στον δρόμο και περπατάω προς τα εκεί. Σ’ αυτό το σταυροδρόμι δεν έχω κάτι να αποφασίσω, απλά θα περιμένω την απόφαση κάποιου άλλου για να δω προς τα πού θα πάω…