Αρκεί ένα χαμόγελο για λόγος;

Είδα χθες το μεσημέρι στον δρόμο μια από τις «δεσποινίδες» της «Λυδίας», που έχουν τάξει την ζωή τους για να υπηρετούν «το θέλημα του Θεού». Τις γυναίκες με το αυστηρό ντύσιμο και τις κοτσίδες που αρκετές φορές χτυπούν τις πόρτες μοιράζοντας τον «Σωτήρα» ή το «Προς τη Νίκη». Την θυμάμαι νεαρή ακόμα να μας διδάσκει στο κατηχητικό τον «λόγο του Θεού», να μας συμβουλεύει και να στέκεται πάντα κοντά μας στην διάρκεια του κατηχητικού. Στο κατηχητικό έχω πάει από τα πρώτα σχολικά χρόνια μου μέχρι και το λύκειο, όταν πια οι απουσίες μου ήταν πολύ περισσότερες από τις παρουσίες. Από τότε μέχρι και σήμερα η σχέση μου με την εκκλησία είναι απόμακρη.

Η δεσποινίς για την οποία σας μιλάω, είναι πια στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, τα μαλλιά της έχουν πάρει να ασπρίζουν το πρόσωπο να σπάει από το διάβα του καιρού. Αλλά το πρόσωπο της όταν χαμογελάει είναι φωτεινό και πρόσχαρο, όσο λίγα!

Ειδωθήκαμε από μακριά στην οδό Άρμεν. Περπατούσε μαζί με μια άλλη «δεσποινίς» και καθώς πλησιάζαμε άρχισε να χαμογελάει για την απρόσμενη συνάντηση. Είχα να την δω πολλά χρόνια. Μέσα μου ένα ακαριαίο δίλημμα γεννήθηκε, που απαντήθηκε μονομιάς, για το πως θα την χαιρετήσω. Όταν φτάσαμε κοντά χαιρέτησα πρώτος λέγοντας : «Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά» ενώ λίγο μετά άρχιζε να λέει με την σειρά της «Χριστός Ανέστη», και διόρθωσε λέγοντας «Αληθώς Ανέστη Άγγελε». Ανταλλάξαμε χαμόγελα και τραβήξαμε τον δρόμο μας.

Δεν γνωρίζω ποιος αισθάνθηκε την μεγαλύτερη έκπληξη. Είδα όμως την χαρά της στο άκουσμα του χαιρετισμού μου έτσι όπως θα ήθελε να τον ακούσει! Αρκεί να βλέπεις τους άλλους να χαμογελούν, έτσι δεν είναι;

*Στην φωτό η Ουρανία μας!