Της άχραντης θωριάς της…

Για κάθε άνθρωπο η μάνα είναι το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο. Ίσως γιατί επί εννιά μήνες κυοφορεί το έμβρυο, ετοιμάζεται για την γέννα χωρίς να νοιάζεται για τον πόνο εκείνων των στιγμών που με σφιγμένο πρόσωπο, λαχταράει πιότερο να αντικρίσει το πρόσωπο του παιδιού της. Το βρέφος από την στιγμή που γεννιέται, μέχρι να βρεθεί στην αντίστοιχη θέση του γονιού, δεν θα καταλάβει πως αλλάζει τον κόσμο της μητέρας. Θηλασμός, γκριμάτσες, στρατούλες, συλλαβίσματα, τραγουδάκια, παιχνίδια, φαγητό από το χέρι της, καμιά φωνή αγριεμένη τόσο όσο να μην αποκαλύπτει την τρυφερότητα για το άτακτο πλασματάκι και τα χρόνια περνάνε, το παιδί μεγαλώνει, ανεξαρτητοποιείται…

Η μάνα που γίνεται γιαγιά, κουβαλάει εκτός από την γλύκα της βιωμένης αγάπης με το παιδί της και την σοφία των χρόνων που άφησε πίσω της, με τα ευχάριστα και τις σκοτούρες τους. Το πρόσωπο της αποκτάει μια άχραντη, θαρρείς, θωριά. Κι αυτή η θωριά την συντροφεύει ακόμα κι όταν για πάντα θα κλείσει τα μάτια της…

Την κυρά – Κατίνα την θυμάμαι καθισμένη στην αυλή του σπιτιού της, παρέα με τον κυρ – Ευθύμη να μας χαιρετούν με χαμόγελο κάθε φορά που ο δρόμος μας με τον Θανάση έφτανε μέχρι το κατηφορικό δρομάκι που βγάζει από τη Βενιζέλου, πίσω από το καπνομάγαζο στην Αγία Βαρβάρα. Έφυγε και αυτή για το «μεγάλο ταξίδι» της. Στο καλό…

Δύο χρόνια πέρασαν από τότε...


Ο κυρ - Ευθύμης ζει ακόμα. Πολλές φορές τον βλέπω να ανηφορίζει την Βενιζέλου με το καπέλο και το μπαστούνι του βήμα - βήμα, με την βραδύτητα των περασμένων χρόνων του. Αλλες φορές τον βλέπω να λαγοκοιμάται στην πολυθρόνα μέσα στο προποτζήδικο απέναντι από το "Ελευθερία. Το προπό είναι στη μέση του δρόμου μέχρι το σπίτι, στέκεται εκεί για μιαν ανάσα.
- Γεια σου Κυρ - Θύμιο, του φωνάζω κάθε φορά!
- Γεια σου παιδί μου, απαντάει εκείνος!
- Τί κάνεις; Καλά είσαι; συνεχίζω.
- Καλά, καλά παιδί μου! απαντάει με μισοσηκωμένα βλέφαρα.
Ζει ακόμα μόνος του στο ίδιο σπίτι, δεν θέλει να γίνει βάρος στα παιδιά του. Μέχρι να χρειαστεί το μπαστούνι, δούλευε σε οικοδομικές εργασίες. Μια ζωή στο γιαπί, όταν κάθισε έχασε την Κυρά - Κατίνα. Αλλά αντέχει, αυτός ξέρει πως. Εγώ παίρνω κουράγιο όταν τον βλέπω, χαίρομαι που τον γνωρίζω και τον χαιρετάω. Δεν ξέρω γιατί, δεν με ενδιαφέρει να ξέρω!


Στις μανάδες του κόσμου, στην Mirandolina και την Juanita, την Κατερίνα και την Χριστίνα με πολύ αγάπη!: -) Όταν το έγραφα δεν σας γνώριζα και τις τέσσερις. Σήμερα που τα ξαναδιάβασα ήταν σα να σας έβλεπα μέσα στις γραμμές του κειμένου! Φωτογραφία δεν θα βάλω, ο καθένας ας φανταστεί την θωριά που επιθυμεί...