Τικ - τακ, τικ-τακ!...

Στην ηλεκτρονική της μορφή η καταγραφή του χρόνου έχει χάσει τον ήχο της, το Τικ-Τακ που σηματοδοτούσε το πέρασμα του δευτερολέπτου. Τα δευτερόλεπτα είναι η μικρότερη χρονική μονάδα που μπορούμε να αντιληφθούμε. Κερδισμένα, χαμένα, βιαστικά, άνετα, αγχωτικά, πολύτιμα ή απλά ασύλληπτα από την απόχη της μνήμης. Τα κινητά, τα κομπιούτερ, τα ψηφιακά ρολόγια έχουν απογυμνώσει τον χρόνο από τον ήχο του, αυτόν τον ήχο που επί αιώνες έντυνε κι έγδυνε τα δευτερόλεπτα, σαν να ήτανε καρδιοχτύπια μπροστά στο σώμα του ερωτικού συντρόφου. Ο χρόνος, ως δευτερόλεπτα, κυλούσε πάντα, λίγο πιο αργά από τον χτύπο της καρδιάς του καθενός μας. Τώρα πια είναι οπτικός, ο ήχος του είναι πιο μελωδικός όταν χρειάζεται να θυμηθούμε κάτι. Το πρωινό ξύπνημα, το επαγγελματικό ραντεβού, όλα έχουν από μια χαρακτηριστική μελωδία. Το Τικ-Τακ όμως όλο και λιγοστεύει, το χτυποκάρδι του δευτερολέπτου εξαφανίζεται. Ακόμα κι αυτές οι ώρες, που παλιότερα όλο και κάποιον κούκο είχανε να τις υπενθυμίζει, κάποια καμπάνα να τις χαιρετίζει, φεύγουν μονάχες από το παρόν. Οι οθόνες ντύνουν πια με διαφημίσεις την έλευση της ολόκληρης ώρας, κυρίως πριν από τα δελτία ειδήσεων. Απομένουν όμως οι χτύποι των τελευταίων δευτερολέπτων πριν την ώρα στα ραδιόφωνα, τα ρυθμικά τάλαντα στα μοναστήρια πριν από τις λειτουργίες. Τα αγύριστα κεφάλια των δεικτών στα μηχανικά ρολόγια…