Χριστούγεννα στις παραλίες!…

Σκοτεινός ο ορίζοντας στο Αφγανιστάν πέντε χρόνια μετά την αμερικανική επέμβαση. Οι «Ταλιμπάν» εκδιώχθηκαν αλλά δεν ανέστειλαν την δράση τους. Σήμερα είναι παρόντες σε πολλές περιοχές του Αφγανιστάν, δολοφονούν ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών ενώ οι επιθέσεις αυτοκτονίας αυξάνονται συνεχώς. Η ζωή των απλών ανθρώπων δεν έχει βελτιωθεί και πολύ, ενώ η όποια προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον επισκιάζεται από την πιθανότητα επιστροφής των Ταλιμπάν στην εξουσία. Οι οποίοι είναι γέννημα – θρέμμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που σήμερα προσπαθεί να καταστείλει την δράση τους, ενώ την δεκαετία του ’70 τους εξόπλιζε για να πολεμάν τους κομμουνιστές…

Ισχυρότερη είναι ταυτόχρονα η απειλή από την τρομοκρατία σήμερα, επισημαίνει έκθεση Εθνικής Επιτροπής Πληροφοριών των Η.Π.Α. Σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει η Ουάσινγκτον, στα συμπεράσματα της έκθεσης αναφέρεται ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ καλλιεργεί βαθιά δυσαρέσκεια εναντίον των Η.Π.Α. και η κατάσταση πιθανότατα θα γίνει χειρότερη πριν υπάρξει βελτίωση». Αν υπάρξει βέβαια βελτίωση καθώς η παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων στο Ιράκ δεν εξυπηρετεί καμιά κοινωνική ανάγκη σε όλους τους τομείς.

Υπάρχει βέβαια πάντα η φιλολογία ότι ο σκοπός για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας θα επιτευχθεί και θα εξοντωθούν όλοι οι «κακοί» και θα κυριαρχήσει η νεοφιλελεύθερη «ηθική» σε όλο τον πλανήτη, η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι το προστάδιο της κοινωνικής ευημερίας. Τότε θα αλλάξουν και οι εποχές για να κάνουμε κι εμείς στο βόρειο ημισφαίριο Χριστούγεννα στις παραλίες!…

Ποιοι κερδίζουν από τον φόβο…

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλίμα πίεσης στην καθημερινότητα μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Ανεργία, υποαμειβόμενη και ανασφάλιστη εργασία, απουσία θεσμών προστασίας των εργαζομένων, η συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου η εκτεταμένη διαφθορά που ουσιαστικά γεννάει όλα τα παραπάνω. Σε συνδυασμό με την γενικότερη εικόνα κρίσης σε βασικούς τομείς της ζωής μας, όπως το ολοένα και πιο ακριβό κόστος για βασικά αγαθά της ζωής, η αυξανόμενη παραβατικότητα, η καθημερινή ανασφάλεια για το μέλλον σε κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η συγκυρία είναι δύσκολη και μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι δυστυχώς πρόσφορο το έδαφος για να ονομαστούν «εχθροί» αυτοί που εύκολα μπορούν να πληγούν. Οι νόμιμοι, οι υπό μονιμοποίηση, και οι «παράνομοι» ξένοι.

Με την είσοδο τους στην χώρα από την δεκαετία του ’90 υπήρξε εντυπωσιακή ανάπτυξη της οικονομίας και για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο η ελληνική κοινωνία καλούνταν και καλείται να υποδεχτεί οικονομικούς αυτή τη φορά πρόσφυγες άλλης εθνικότητας, κυρίως Αλβανούς και κατοίκους των γειτονικών χωρών. Στις αρχές του περασμένου αιώνα οι πρόσφυγες ήταν ελληνικής καταγωγής και αν ψάξουμε θα βρούμε να επιβιώνουν μέχρι και σήμερα στερεότυπα που δημιουργήθηκαν από την προβληματική ενσωμάτωση εκείνων των προσφύγων.

Σήμερα ανάλογα στερεότυπα λειτουργούν για τους πρόσφυγες με πιο ακραία χαρακτηριστικά λόγω της διαφορετικής εθνικής τους προέλευσης. Αναπαράγονται από τα Μέσα Ενημέρωσης, υιοθετούνται συγκαλυμμένα από πολιτικά κόμματα και λαμβάνουν σταδιακά θέση στο ιδεολογικό πλαίσιο της κοινωνίας μας.

Τα στερεότυπα και η ρατσιστική αντιμετώπιση κρύβουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και τα οποία δεν μπορούν ή φοβούνται να λύσουν οι κοινωνικές ομάδες που είναι ευάλωτες. Το αστικό κράτος είναι αυτό που διαμορφώνει μέσα από τις κυβερνητικές πολιτικές τις ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης, ενώ οι κερδισμένοι από την κατάσταση αυτή δεν είναι οι οικονομικοί πρόσφυγες αλλά η ελληνική αστική και μεσοαστική τάξη. Το ίδιο κράτος διαβρωμένο από τα φαινόμενα διαφθοράς δεν παρέχει παρά ελάχιστες διασφαλίσεις για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών, ενώ την ίδια ώρα εμποδίζει την ομαλή ενσωμάτωση των οικονομικών προσφύγων αφήνοντας έτσι περιθώρια για την γκετοποίηση τους.

Τα «τείχη» των γκέτο έχουν δυο πλευρές. Κυρίως όμως κρύβουν τον ορίζοντα της αρμονικής συνύπαρξης που θα ωφελήσει όλους μας, Έλληνες και ξένους και όχι μόνο αυτούς που σήμερα καρπώνονται τους κόπους και τις θυσίες μας.

Κουκούλωμα, η «τέχνη» της διακυβέρνησης.

Νέα τροπή, την αναμενόμενη, παίρνει πια το θέμα των υποκλοπών μετά την δημοσίευση στην εφημερίδα «το Βήμα», απόρρητων εγγράφων που αποδεικνύουν συμφωνία των κυβερνήσεων Ελλάδας και Η.Π.Α. για την εγκατάσταση μηχανημάτων παρακολούθησης συνομιλιών λίγες ημέρες μετά τη νίκη της Ν.Δ. στις εκλογές του 2004. Το πρόσχημα ήταν η ασφάλεια των Ολυμπιακών αγώνων και έτσι η συμφωνία επεκτάθηκε και μετά την λήξη των αγώνων.

Η κυβέρνηση δια του κυβερνητικού εκπροσώπου αρνήθηκε προχθές την ύπαρξη τέτοιας συμφωνίας και ζήτησε όποιος έχει στοιχεία να τα προσκομίσει στον εισαγγελέα. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης διέψευσε την ύπαρξη τέτοιας συμφωνίας. Οι γνωστές επωδοί μετά από ιστορίες όπως αυτή των υποκλοπών ή εκείνη με τις απαγωγές των Πακιστανών.

Η υπόθεση των υποκλοπών έχει «ξεχειλώσει» εδώ και πολύ καιρό. Από την εντεκάμηνη καθυστέρηση γνωστοποίησης του γεγονότος από την κυβέρνηση μέχρι τις διαρροές από τα πορίσματα των επιτροπών εμπειρογνωμόνων που αναφέρουν τηλέφωνα και διευθύνσεις από όπου γίνονταν οι παρακολουθήσεις, όλα δείχνουν ότι πάμε για ένα άτσαλο «κουκούλωμα» του ποιος έκανε τις υποκλοπές και με ποιο στόχο. Το κουκούλωμα άλλωστε ήταν το κύριο γνώρισμα και στην υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών.

Η κυβέρνηση οφείλει να αναζητήσει και να πει την αλήθεια. Οι υπεκφυγές και το κρυφτούλι κάθε άλλο παρά τα συμφέροντα της χώρας εξυπηρετούν. Αλλά βέβαια σε όλα αυτά σημαντικό ρόλο παίζουν οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί τα τελευταία χρόνια με τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε. για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα που σχετίζονται με τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Η φωτό είναι από το Ποντίκι.

Το τέλος της ατιμωρησίας;…

«Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, δίχως βίαιες ενέργειες μέσα σε μια μειονότητα Ελλήνων, μέσα σε μια πλειονότητα αλλοδαπών. Βεβαίως, στενοχωρούμαι και δεν επικροτώ τέτοιες ενέργειες, βεβαίως δεν ήμουν ειρηνόφιλος Ιεχωβάς, δεν θεωρώ όμως ότι επειδή είμαι εθνικιστής είμαι και δολοφόνος, επειδή είμαι γεροδεμένος είμαι και τραμπούκος. Το ότι συλλυπούμαι δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για κάτι που δεν έκανα».

Αντώνης Ανδρουτσόπουλος – «Περίανδρος», απόσπασμα της απολογίας του στο δικαστήριο που τον καταδίκασε πρωτόδικα σε 21 χρόνια κάθειρξη για την δολοφονική επίθεση στον Δημήτρη Κουσουρή έξω από τα δικαστήρια της Αθήνας το καλοκαίρι του 1998.

Ο Δημήτρης Κουσουρής βέβαια δεν είναι αλλοδαπός. Ούτε μέρος κάποιας πλειονότητας που καταπιέζει μειονότητες. Θα μπορούσε με το «σκεπτικό» του «Περίανδρου» να είναι ειρηνόφιλος Γιαχωβάς. Αλλά το σκεπτικό των Ελλήνων νεοναζί δεν αφορά την πατρίδα μας. Αφορά μια «Ελλάδα» που σέρνεται…

Ο Ανδρουτσόπουλος καταζητούνταν(;) επτά χρόνια, πριν παραδοθεί πέρσι στην Αστυνομία. Όπως όλα δείχνουν δεν έφυγε καθόλου από την Ελλάδα ενώ δεν αποκλείεται να κινούνταν και στην Αθήνα. Από την επίθεση των νεοναζί ο Κουσουρής γλίτωσε ως εκ θαύματος το μοιραίο. Νοσηλεύτηκε για πολλές ημέρες στην εντατική διασωληνωμένος πριν διαφύγει οριστικά τον κίνδυνο. Μαζί με τους δύο συντρόφους του που ξυλοκοπήθηκαν τότε και επίσης είχαν αναγνωρίσει ως επικεφαλής των νεοναζί τον Ανδρουτσόπουλο.

Ο Ανδρουτσόπουλος ήταν από τους ηγέτες της νεοναζιστικής οργάνωσης "χρυσή αυγή", ενώ ακόμη και σήμερα οι οπαδοί της σωπαίνουν για να τον ακούσουν όταν μιλάει. Η «Χρυσή Αυγή» έχει τυπικά αυτοκαταργηθεί ως οργάνωση, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί υπό άλλο όνομα. Τα φίδια ως γνωστό αλλάζουν «πουκάμισα» συχνά.

Οι νεοναζί στην χώρα μας είναι λίγοι. Οι ρατσιστές είναι λίγο περισσότεροι. Αυξάνονται δε με τα χρόνια όσο η τηλεοπτική δημοκρατία μας γίνεται πιο κραταιή και η αμορφωσιά «καδράρει» όλο και περισσότερα πτυχία στους τοίχους των σπιτιών. Η απόφαση για την καταδίκη του Ανδρουτσόπουλου είναι σημαντική καθώς κατά πάσα πιθανότητα σηματοδοτεί το τέλος της ατιμωρησίας των μελών νεοναζιστικών ομάδων που λειτουργούν στην χώρα μας και την ανάληψη από μέρους των κρατικών θεσμών ενός μικρού μέρους της ευθύνης για την αντιμετώπιση του θλιβερού κοινωνικοπολιτικού φαινομένου.

Η μεγαλύτερη ευθύνη όμως ανήκει σε μας…

Η Εγνατία και το «φρέσκο γάλα».

Άλλο ένα κομμάτι της Εγνατίας οδού δόθηκε από χθες στην κυκλοφορία. Πρόκειται για το τμήμα που παρακάμπτει το πολύ όμορφο και επικίνδυνο κομμάτι της εθνικής οδού που περνάει μέσα από τα Μακεδονικά Τέμπη στην Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης. Η διαδρομή για την Θεσσαλονίκη γίνεται συντομότερη και …ασχημότερη. Ουσιαστικά πλέον στο τμήμα από την γέφυρα του Στρυμόνα προς την πρωτεύουσα της Μακεδονίας, απομένει το κομμάτι από την Νυμφόπετρα μέχρι την Ρεντίνα που βρίσκεται στα χωματουργικά. Η Εγνατία στην ευρύτερη περιοχή μας διακόπτεται στο τμήμα Στρυμόνας – Άγιος Ανδρέας Καβάλας (Πιέρια κοιλάδα), τμήμα σαράντα χιλιομέτρων που θα παραδοθεί σε δύο χρόνια, σύμφωνα με τον κ. Σουφλιά, ενώ το τμήμα Χρυσούπολη - Βανιάνο Ξάνθης θα παραδοθεί τον Σεπτέμβρη του 2007. Αν ολοκληρωθεί η Εγνατία η απόσταση από την Ορεστιάδα μέχρι την Θεσσαλονίκη θα είναι περίπου στις τρεις ώρες και θα μειωθούν τα θανατηφόρα τροχαία που στην εθνική Θεσσαλονίκης - Καβάλας είναι πάρα πολλά! Άντε να δούμε…

Εν τω μεταξύ, ο θόρυβος για το φρέσκο γάλα και το καρτέλ που το εκμεταλλεύεται αφήνει την θέση του στην κουβέντα για την μεγιστοποίηση του χρόνου μετά το πέρας του οποίου το γάλα δεν θεωρείται φρέσκο. Το υπουργείο υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο θα ρίξει κατά 10% τις τιμές στο γάλα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το πραγματικά φρέσκο γάλα θα αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός για τους περισσότερους Έλληνες.

Εμείς στην Δράμα σε ότι αφορά το φρέσκο γάλα, είμαστε τυχεροί…

Στην φωτό ένα τμήμα του δρόμου Ρεντίνα - Νυμφόπετρα...

Καλή εβδομάδα!...

...:-)

This Geography of Ours (4) – Το "τόξο" του Βορρά

Το Σάββατο πήγαμε μια βόλτα στον Βορρά του νομού μας. Στην περιοχή που βλέπει την «πλάτη» του Φαλακρού. Ξεκινήσαμε για Νευροκόπι κι από εκεί πήραμε τον δρόμο για Ποταμούς, που περνάει κοντά από το Χρυσοκέφαλο και τα Λευκόγεια, και φτάνει στο Λιβαδάκι και την Αχλαδιά. Ανηφορίσαμε από εκεί για Παγονέρι και μετά από μια σύντομη περιήγηση καθίσαμε να φάμε στο «Ηλιοστάσιο»…

Το Παγονέρι και τα άλλα χωριά τα θυμάμαι από πιτσιρίκι όταν από τις κοντινές στον Βώλακα βουνοκορφές ατενίζαμε προς Βορρά. Από τότε δεν είχα πάει πάνω από δυο φορές σ’ αυτά τα μέρη. Τα τελευταία χρόνια όμως με τα προγράμματα αγροτουρισμού έχουν δημιουργηθεί πολλές αξιόλογες μονάδες και αρχίσαμε να επιστρέφουμε. Παραδοσιακές ταβέρνες, ξενοδοχεία συνεταιρισμοί. Οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες – π.χ. για Ποταμούς η διάρκεια ταξιδιού από Δράμα είναι μια ώρα δρόμος – οι άνθρωποι λαχταρούν να δούνε άλλους ανθρώπους και η φύση από εδώ και πέρα μέχρι να παγώσουν τα πρώτα χιόνια είναι οργιαστική.

Αυτό που λείπει όμως είναι ο δρόμος που θα ενώνει όλο τον βόρειο όγκο του νομού μας. Από το Νευροκόπι μέχρι το Παρανέστι από την βόρεια πλευρά του Φαλακρού. Ένα συγκοινωνιακό τόξο το οποίο θα έχει δύο βέλη. Τον υπάρχοντα δρόμο για το Σιδηρόνερο που κατεβάζει στην Δράμα και τον υπό κατασκευή δρόμο Ποταμών – Βώλακα που συντομεύει κατά πολύ την διαδρομή για τα χωριά που βρίσκονται κοντά στους Ποταμούς.

Η ιδέα δεν είναι καινούργια, όπως και το γεγονός ότι είναι ακόμα στα χαρτιά. Η ανάπτυξη της περιοχής προϋποθέτει ένα καλό και όσο το δυνατόν εύκολα προσβάσιμο οδικό δίκτυο. Υποδομές υπάρχουν πια, θέλγητρα πάντα υπήρχαν ένας δρόμος μένει για να αποκτήσει η περιοχή ένα μεγάλο πλεονέκτημα…

Επάνω τα υψώματα βορειοδυτικά του Βώλακα. Κάτω ο χάρτης του νομού Δράμας. Με κόκκινο είναι το τόξο. Τμηματα του επαρχιακού δικτύου και δασικοί δρόμοι που αν βελτιωθούν και συνδεθούν μεταξύ τους θα κάνουν την πρόσβαση στην ορεινή Δράμα πολύ εύκολη για όλους. (Πληροφορίες για την Δράμα www.drama.gr)

Όσο μικραίνω…

Όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει /όπως σαρώνει /στο πέρασμα του ο καιρός /όλα τα τείχη που 'χα χτίσει, /πάει κι απλώνει /στη θέση τους λιβάδια /κι από πάνω ο ουρανός /ανατινάζεται κι ελευθερώνει /άγρια άλογα που αρχίζουν /και καλπάζουνε καθώς /η μέρα φεύγει θριαμβεύοντας /κι υψώνει /πύρινα λάβαρα με αστέρια και γεράκια μες στο φως...
Όσο εγώ σβήνω/ αυτή η φλόγα δυναμώνει /όπως πυρώνει /το μαύρο ατσάλι της ψυχής /βλέπω τον πάγο που 'χα γύρω μου να λιώνει, /βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς /μέχρι τα πέρατα της Γης, /τώρα είμαι σύννεφο αν γίνω χιόνι /θέλω να πέσω μες στον κήπο σου στην άκρη της αυλής, /να είμαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει /μες στην απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής...
Όσο λιγότερο παλεύω δυναμώνει /αυτός ο αέρας που έτσι και δεν του αντισταθείς /γίνεσαι χνούδι ελαφρύ και σε σηκώνει, /πετάς μαζί με τα πουλιά στα βάθη της ανατολής, /ακούς να τρέχουνε νερά, ακούς τ' αηδόνι, /βλέπεις τη θάλασσα μακριά, τη νοσταλγείς /και τότε ο αέρας απαλά σε προσγειώνει /μες στην παλάμη αυτής /που χρόνια περιμένει να της πεις /όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει...

Τα καλύτερο τραγούδι που άκουσα φέτος. Παύλος Παυλίδης από τον καινούργιο δίσκο του «Άλλη μια μέρα».

Στην υγειά μας!…

Τα κελιά που ...χτίζουμε.

Απόσπασμα ειδησεογραφικού τηλεγραφήματος:

«…Όπως δήλωσε στις βρετανικές αρχές ο Μανουέλ Μπράβο, ο πατέρας του ήταν ηγέτης της Ένωσης Δημοκρατικής Νεολαίας, που αντιπολιτευόταν το καθεστώς του προέδρου της Αγκόλας, Χοσέ Εντουάρντο ντος Σάντος. Οι δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος δολοφόνησαν τους γονείς του Μανουέλ και βίασαν τις αδελφές του, με αποτέλεσμα ο ίδιος να αυτοεξοριστεί με την οικογένειά του στη Βρετανία.
Το τελευταίο διάστημα ο Μανουέλ είχε μεταφερθεί μαζί με το γιο του Αντόνιο στο κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών Γιάρλς Γουντ, στο Μπεντφορντσάιρ ,περιμένοντας να εκδοθεί στην Αγκόλα, καθώς είχε απορριφθεί η αίτηση πολιτικού ασύλου που είχε καταθέσει. Στο κέντρο κράτησης ο Μανουέλ έγραψε ένα σημείωμα :"Θέλω να πεθάνω ή να σκοτωθώ, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα να μείνω στη Βρετανία. Αν πεθάνω, θέλω ο γιος μου να μείνει στη χώρα και να συνεχίσει την εκπαίδευσή του. Δεν θέλω να επιστρέψει στην Αγκόλα για να υποφέρει".
Τελικά ο Μανουέλ δεν δίστασε να κρεμαστεί από μία σκάλα, αφού αποχαιρέτησε τον γιο του στο κελί που μοιραζόταν μαζί του ,μήπως και με αυτόν τον τρόπο συγκινηθούν οι αρχές και αφήσουν τον 13χρονο γιο του να παραμείνει στη Βρετανία….» (Α.Π.Ε. 21/9/2006)

Η βρετανική κοινή γνώμη είναι συγκλονισμένη…

Έτσι είναι οι «κοινές γνώμες» στην Ευρώπη. Αν δεν ακούσουν για θανατερό και αγχόνες δεν συγκλονίζονται. Οι πολιτικές ηγεσίες είναι λιγάκι πιο αναίσθητες.

Η «Ευρώπη – φρούριο» οχυρώνεται και εκτελεί αδιακρίτως όσους επιμένουν να περάσουν τα σύνορα της. Στην Θέουτα και την Μελίγια, στη Λαμπεντούζα, στο Αιγαίο, στο Γιαρλς Γουντ και όπου αλλού υπάρχουν οι χώροι «υποδοχής» προσφύγων.

Ο Μανουέλ Μπράβο ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που περιμένουν μια ευκαιρία για να ζήσουν μακριά από την πατρίδα τους. Αφού η πατρίδα είναι μόνο γεωγραφικός όρος και όχι ουσιαστικός. Είχε έναν λόγο παραπάνω από κάποιους άλλους λόγω της πολιτικής του δράσης.

Αλλά η γραφειοκρατία στην Ε.Ε. δεν μελετάει ιδιαίτερα τις αιτήσεις για πολιτικό άσυλο, αφού η γενική κατεύθυνση είναι να περιοριστούν στο ελάχιστο οι εγκρίσεις για να περιοριστεί ο αριθμός των προσφύγων που νομιμοποιούνται.

Η θλιβερή είδηση αποκαλύπτει μια σκοτεινή πραγματικότητα. Το απονενοημένο διάβημα του Μανουέλ είναι ένα φως μέσα σε αυτήν. Μια υπόμνηση ανθρώπινη και βαθύτατα πολιτική...

Ο Άνεμος…

Παραθέρισα φέτος σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά του Αιγαίου. Την Σάμο. Από την πρώτη μέρα που πάτησα τα πόδια μου εκεί μου έκαναν εντύπωση οι τεράστιες ανεμογεννήτριες που ήταν εγκατεστημένες σε δύο σημεία. Το ένα είναι στο ύψωμα Ράχες που βρίσκεται μεταξύ Πυθαγορείου και Βαθέως και το άλλο στην περιοχή Τηγανάκι κοντά στον Μαραθόκαμπο. Και στις δύο περιοχές υπήρχαν εγκατεστημένες από πέντε μεγάλες και περίπου εννιά μικρότερες ανεμογεννήτριες.

Την πρώτη μέρα που παρατήρησα τις ανεμογεννήτριες δεν είχε πολύ αέρα και υπέθεσα ότι οι πέντε ανεμογεννήτριες που γυρνούσαν βρίσκονταν σε καλύτερο σημείο και ο λιγοστός άνεμος μπορούσε να τις κινήσει. Την δεύτερη μέρα είδα ότι ενώ ο άνεμος ήταν πιο δυνατός εξακολουθούσαν να λειτουργούν μόνο οι πέντε μεγάλες ανεμογεννήτριες. Οι υπόλοιπες φάνταζαν σαν σταματημένα σλιμ ελικόπτερα. Να ήταν το μικρό μέγεθος που έφταιγε; Να λειτουργούν μόνο αν ο άνεμος πνέει με πολλά μποφόρ;

Η ίδια εικόνα με μικρές παραλλαγές επικρατούσε και στις Ράχες.

Στην πρώτη ευκαιρία ρώτησα κάποιον ντόπιο που είχε σχετικές γνώσεις γιατί το «πάρκο» στον Μαραθόκαμπο δεν λειτουργούσε πλήρως.

Οι ανεμογεννήτριες που δουλεύουν, μου είπε, είναι ιδιωτικές. Οι υπόλοιπες είναι του δημοσίου!

Στην ερώτηση γιατί δεν λειτουργούν, μου απάντησε, ότι αυτό δεν το γνωρίζει. Συμπλήρωσε πάντως ότι στο εταιρικό σχήμα που εκμεταλλεύεται τις λειτουργούσες ανεμογεννήτριες, συμμετέχουν ως μέτοχοι και υπηρεσιακό στέλεχος της δημόσιας εταιρία που θα έπρεπε να έχει σε λειτουργία και τις υπόλοιπες ανεμογεννήτριες αλλά και πρώην υπουργός σε κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρωτοκλασάτο στέλεχος, που έχει προφανώς φιλική σχέση με το υπηρεσιακό στέλεχος.

Το ερώτημα είναι απλό. Με τον άνεμο μπορούν να λειτουργούν όλες οι ανεμογεννήτριες. Όταν φυσάει, φυσάει για όλους. Ποιος είναι ο λόγος που είναι «κλειδωμένες» οι δημόσιες ανεμογεννήτριες σε ένα νησί όπου το ενεργειακό πρόβλημα είναι ακόμα και σήμερα άλυτο γιατί η παραγωγή ενέργειας βασίζεται στον «πατροπαράδοτο» τρόπο της Δ.Ε.Η.;

Τα ερωτήματα που θα γεννούσε μια απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι πάρα πολλά. Τα περισσότερα δε είναι γεμάτα απογοήτευση από ένα κράτος που έμαθε μόνο να εκποιεί…

Όταν κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει ένα σούπερ - μάρκετ...

Από την περασμένη Δευτέρα τα σχολεία όλης της χώρας είναι κλειστά, θεωρητικά πάντα, λόγω της πενθήμερης απεργίας που κήρυξε η Διδασκαλική Ομοσπονδία. Κάποιοι γονείς δυσανασχετούν που με το καλημέρα τα σχολεία κλείνουν. Κάποιοι άλλοι λένε ότι πολλά είναι τα στραβά στην εκπαίδευση. Και κάποιοι λίγοι ελπίζουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει για την καλύτερη μόρφωση των παιδιών πρωτίστως αλλά και για την διατήρηση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης που χρόνο με τον χρόνο μειώνεται.

Αυτή είναι η κεντρική πολιτική επιλογή της Ε.Ε. αλλά και των «εταίρων» του δικομματισμού στην χώρα μας. Να μειωθεί, μέσω της απαξίωσης του, όσο το δυνατόν ο δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης για να εξαπλωθεί η δραστηριότητα του ιδιωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου σε έναν ακόμα τομέα της αγοράς. Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας όμως, φέρνει πρόσθετα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων. Μαζί με την φορολογία που δεν μειώνεται, τους μισθούς που, ουσιαστικά, δεν αυξάνονται, έρχονται και τα δίδακτρα πάσης φύσεως για την εκπαίδευση των παιδιών.

Αναρωτιέμαι γιατί δε Νοιάζεται κανείς αν θα μορφωθούν τα παιδιά που μένουν στις λαϊκές συνοικίες; Η νεοφιλελεύθερη κοινωνία μας μπορεί να αδιαφορεί για την μόρφωση των παιδιών της. Αρκεί να έχουν δύναμη για να σκάβουν, να είναι αρκετά κυνικά για να σκοτώνουν και αναίσθητα για να εκμεταλλεύονται ευκαιρίες κι ανθρώπους. Η κοινωνία στην οποία πληρώνεις για να μάθεις γράμματα, είναι αυτή που θα κλείνει τα σχολεία για να ανοίγει σούπερ – μάρκετ. Για να ψωνίζουν οι «έχοντες» και να ληστεύουν οι «μη έχοντες»…

Ο πασίγνωστος πίνακας του Νικόλαου Γκύζη που οπτικοποίησε τον μύθο του κρυφού σχολειού...

Ο "απαγορευμένος" ποταμός…

Είναι τυχαίο το ότι οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Άρδα που είναι παραπόταμος, παρά τον Έβρο που είναι ο κύριος ποταμός και το σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία; Ο Άρδας έχει το φεστιβάλ του κάθε καλοκαίρι και ο κάθε επισκέπτης μπορεί να περπατήσει στις όχθες του ή να πλεύσει μέσα στα νερά του με την βάρκα του. Ο Έβρος είναι σύνορο, απαγορευμένο κι απρόσιτο. Δεν ενώνει τίποτα, μόνο χωρίζει. Τα δέντρα που συνοδεύουν την ρότα του έχουν την καψερή μοίρα των συρματοπλεγμάτων. Όλοι τα βλέπουν, λίγοι όμως τα πλησιάζουν.

Το ποτάμι έχει δύο αναχώματα που όταν φουσκώνει δεν είναι δυνατό να το συγκρατήσουν. Το πιο μακρινό ανάχωμα είναι αυτό που ορίζει την ζώνη όπου κανείς δεν μπορεί να εισέλθει χωρίς ειδική άδεια. Αν κάποιος εισέλθει και εντοπιστεί είτε από φαντάρους είτε από κατοίκους, τότε ειδοποιείται ο στρατός για να τον απομακρύνει. Διάσπαρτα ανάμεσα στα δυο αναχώματα είναι τα ναρκοπέδια που θερίζουν «ζωές χαμηλής εισοδηματικής αξίας».

Με ρώτησε κάποιος αξιωματικός αν είχα επιθυμήσει να δω αυτά τα μέρη όπου υπηρέτησα την θητεία μου πριν από δεκατέσσερα χρόνια. Όχι του είπα, οι αναμνήσεις μου δεν είναι αντικείμενο εξηγήσεων σε καμιά αρχή που θα με θεωρούσε ύποπτο και μόνο επειδή θα ήμουνα σε εκείνα τα σημεία κοντά στο ποτάμι. Εκείνα τα σημεία υπάρχουν μόνο, για φαντάρους, ντόπιους αγρότες ή ντόπιους λαθρέμπορους…

Μείναμε έξι ώρες στην περιοχή ανάμεσα στα αναχώματα. Ξαπλωμένοι πάνω σε παχιά αγριόχορτα περιμένοντας την διαταγή για να φύγουμε πίσω στο στρατόπεδο. Τα πουλιά κελαηδούσαν παρά τον εφιαλτικό θόρυβο των στρατιωτικών οχημάτων, το ποτάμι κυλούσε αμέριμνο και τα σύννεφα κυνηγιόντουσαν στον ουρανό, αλλάζοντας αποχρώσεις. Όταν κάποια στιγμή οι μηχανές έσβησαν κατάλαβα πως αυτή ήταν – μάλλον - η τελευταία φορά που έφτανα τόσο κοντά στον "απαγορευμένο" ποταμό. Δεν με νοιάζει όμως, ότι έχει μείνει από τον Έβρο μέσα μου είναι δυο τρεις εικόνες και τα θολά πια πρόσωπα των παλιών συναδέλφων μου. Σα να διατάχθηκε κι ο καιρός να σβήνει κάθε σημάδι της παρουσίας μας εκεί, κάποτε στην Ανατολή…

Στην επάνω φωτό ο Έβρος, στην κάτω ο στρατιώτης "εντός μου"....

Ιδιωτική πρωτοβουλία, ανταγωνιστικότητα και άλλες «τρίχες»…

Στις αποκαλύψεις γύρω από το σκάνδαλο εκβίασης της ΜΕΒΓΑΛ το κυριότερο θέμα είναι οι αποκαλυφθείσες συμφωνίες των μεγάλων γαλακτοβιομηχανιών του κλάδου για τον εκβιασμό των γαλακτοπαραγωγών, ούτως ώστε να δίνουν το γάλα τους σε χαμηλότερη τιμή αφού θα έπαιρναν επιδοτήσεις από την Ε.Ε.!

Η συμφωνία ήταν απλή. Να εκβιαστούν οι παραγωγοί να δώσουν το γάλα πιο φθηνά, οι εταιρίες του κλάδου να μην δεχτούν παραγωγούς από άλλες εταιρίες και τελικά αν κάποιοι δεν συμμορφωθούν να γίνει εισαγωγή γάλακτος – φρέσκου, φρεσκότατου βεβαίως! – και να μείνει το γάλα όσων δεν θα συμφωνούσαν αδιάθετο.

Ο εκβιασμός δεν έγινε για να μειωθεί η τελική τιμή του γάλακτος που πληρώνει ο καταναλωτής, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη των εταιριών του κλάδου.

Το θέμα έγινε γνωστό από «σπόντα».

Το γάλα στην Ελλάδα όμως είναι προϊόν που ελέγχεται από ένα ολιγοπώλιο – τραστ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων σε τοπικό επίπεδο. Ως τέτοιο δεν υπάρχει ούτε μία στο δισεκατομμύριο να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός υπέρ του καταναλωτή, ενώ ο περιβόητος ανταγωνισμός της ελεύθερης οικονομίας, δεν λειτουργεί ούτε καν υπέρ των παραγωγών που είναι οι προμηθευτές της πρώτης ύλης για τα υπερκέρδη των εταιριών. Ο «ανταγωνισμός» λειτουργεί υπέρ των εταιριών και μόνο.

Έφυγα!...

Επέστρεψα χθες από τον Έβρο. Με ανάμικτα συναισθήματα και αρκετά κιλά "σπαρίλας". Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις να σκοτώνεις στον στρατό εξάλλου, είναι ο ελεύθερος χρόνος σου. Μια βρομάδα έξω από τον κόσμο, χωρίς νέα, χωρίς επικαιρότητα. Το μοναδικό θέμα ήταν πως θα περάσεις ο χρόνος να την ...κάνουμε! Μια εβδομάδα διαβίωση σε σκηνάκια, σε έναν λόχο όπου "υπηρετούσαμε" καμιά δεκαριά μαλλιάδες, σε ένα τάγμα που το Κ.Ψ.Μ. δεν είχε ούτε καν μπύρες, σ' έναν τόπο όπου το πιο ψηλό βουνό του βρίσκεται στην Σαμοθράκη καμιά εκατοστή χιλιόμετρα απόσταση. Βόλτα στο Διδυμότειχο δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε, αλλά είχαμε ατέλειωτες ώρες χαβαλέ και συζητήσεων. Επισκεφτήκαμε το "απαγορευμένο" ποτάμι, βαρέσαμε με πολυβόλα και όπλα, λιώσαμε στον ύπνο και τελικά φεύγοντας πήραμε μαζί μας ένα "λουκάνικο" αναμνήσεις που λίμναζαν στην μνήμη μας. Το Διδυμότειχο απέχει πλέον από την Δράμα δυόμιση ώρες με το αυτοκίνητο. Σαν πόλη μου φάνηκε πολύ διαφορετική. Με σχολή αστυνομίας, δεκάδες νεόδμητες πολυκατοικίες και εκείνη την ιδιαίτερη προφορά των κατοίκων του. Καλή κουβέντα πάντως από τους μη Εβρίτες για τους ντόπιους δύσκολα ακούς ακόμα και σήμερα..
Στην Δράμα είχε ζέστη. Η πρώτη μέρα ήταν βαρετή από κεκτημένη ταχύτητα. Από σήμερα αρχίζει το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.
Η γιορτή μας...

Καλή εβδομάδα!

This Geography of Ours (?) – Διδυμότειχο.

Σε μια ώρα ξεκινάω για το Διδυμότειχο. Πάνε δεκατέσσερα χρόνια από την μέρα που έφυγα από εκεί. Το Σάββατο που θα ξαναφύγω κλέινουν ακριβώς δεκατέσσερα χρόνια από την ημέρα που απολύθηκα από τον στρατό. Επίστρατος.
Δεν θυμάμαι και πολλά από την θητεία μου. 19 χρονών δεν δίνεις πολύ σημασία...
Θα κάνουμε τις βόλτες μας στο "κάστρο", θα πάμε για ποτό και καλή μουσική στην "Roxanne" θα πιούμε τα ουζάκια μας στα καφενεία, μπορεί και να αγοράσω κανένα "Δελφοί φίλτρα" από το πρατήριο στον κεντρικό δρόμο, για να κάνει κανένα ωραίο σχεδιάκι ο amig0 όταν ξαναβρεθούμε. Τώρα που το σκέφτομαι ρε φίλε, με αφορμή την θητεία γνωριστήκαμε! Να κι ένα καλό που προέκυψε από τις θητείες μας.
Αυτά προς το παρόν! Τα υπόλοιπα, μέσα στην εβδομάδα αν βρεθεί κάνενα πισί στον δρόμο μας ή με το καλό το ερχόμενο Σάββατο όταν μας ...αμολήσουν!
Αύριο παρά τα χακί η καρδιά μου περνώντας από την Δράμα θα πάει και πάλι στην πατρίδα της καρδιάς, την Χιλή, ν' αφήσει ένα λουλούδι και να υψώσει την γροθιά...
No olvidaremos!
Καλή εβδομάδα!
Hasta la proxima!...

Προσοχή Νάρκες!...

Θυμάμαι σαν τώρα στα πρώτα χρόνια του «εκσυγχρονισμού» και ενώ οι περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις της περιόδου του επίτιμου προέδρου της Ν.Δ. είχαν βάλει λουκέτα στις επιχειρήσεις, την «προπαγάνδα» που στήριζε την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Θα εκποιούνταν μόνο ζημιογόνες για το δημόσιο επιχειρήσεις ή μικρά ποσοστά των μετοχών των κερδοφόρων.

Πρώτη ιδιωτικοποίηση – όσο θυμάμαι – ήταν αυτή της Ιονικής Τράπεζας, που βεβαίως δεν ήταν ζημιογόνα, αλλά οι «εκσυγχρονιστές» έκριναν ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει τον εντεινόμενο ανταγωνισμό στον χώρο. Ήταν τότε στα πρώτα τινάγματα του δείκτη προς τον απατηλό ουρανό της «κονόμας» και πέραν των συνδικάτων και της Αριστεράς κανένας δεν αντέδρασε. Οι πολίτες γνωρίζοντας ότι μετά την πώληση τα «οκταράκια» προς τα πάνω του παράδοξου χαρταετού θα είναι αρκετά δεν συγκινήθηκαν ουδόλως.

Τα χρόνια κύλησαν με πολλές ιδιωτικοποιήσεις – μετοχοποιήσεις. Μέσα στην καλή χαρά οι υπουργοί ανακοίνωναν τα ετήσια αποτελέσματα των σχεδίου αποκρατικοποιήσεων. Η παραζάλη του Χρηματιστηρίου, οδήγησε στην γκιλοτίνα των «οκταρακίων», που κάποια στιγμή έγιναν «δωδεκαράκια», και άλλες επιχειρήσεις. Εξέλειψε βλέπετε η ανάγκη χρήσης του προπαγανδιστικού επιχειρήματος περί ζημιογόνων επιχειρήσεων.

Τα «πακέτα μετοχών» έφευγαν όπως τα πακέτα με τις πίτσες τις νύχτες που οι νοικοκυραίοι βλέπουν Τσάμπιονς Λιγκ. Αν υπήρχαν και «μπουκάλια μετοχών» είμαι βέβαιος ότι τα ψυγεία θα ανοιγόκλειναν σε ανάλογους ρυθμούς.

Ο.Τ.Ε., Δ.Ε.Η., Ο.Π.Α.Π., ΕΛ.ΠΕ., Ε.Υ.Δ.Α.Π., Ο.Σ.Ε., Οργανισμοί Λιμένων, Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα. Κάποια στιγμή σε ιδιώτες δόθηκε και η χρήση των μεγάλων έργων, όπως το νέο αεροδρόμιο της Αθήνας, το εθνικό οδικό δίκτυο κ.α.. Εκσυγχρονισμός κανονικώς δηλαδή, στην υγειά των κορόιδων. Ποιοι είναι τα κορόιδα. Μα οι γενιές των Ελλήνων που πλήρωναν τους λογαριασμούς παρά τα προβλήματα στα δίκτυα και τις καθυστερήσεις ή τις ανακολουθίες.

Γιατί είμαστε κορόιδα; Γιατί, λέμε τώρα, αν από τα αυξημένα φορολογικά έσοδα από την αύξηση της τιμής των καυσίμων δεν υπάρχει δυνατότητα να χορηγηθεί επίδομα θέρμανσης, δεν θα μπορούσε ο υπό απόλυτο κρατικό έλεγχο Ο.Τ.Ε. να το κάνει από τα κέρδη του; Μια ο Ο.Τ.Ε. μια η Δ.Ε.Η., μια ο Ο.Π.Α.Π. και πάει λέγοντας.

Τραβηγμένο σενάριο; Τι θα έκανε δηλαδή τα κέρδη του ο Ο.Τ.Ε. αν δεν είχε άλλους μετόχους, πλην του κράτους;

Τώρα που έχει λοιπόν πολλούς θεσμικούς και μικρούς μετόχους, η κυβέρνηση αποφάσισε να παραχωρήσει την πλειοψηφία των μετοχών και το μάνατζμεντ σε ιδιώτες και να κρατήσει μόνο το δικαίωμα της μειοψηφία στην διοίκηση του. Παραχωρώντας ουσιαστικά σε ιδιώτες μια κομβικής σημασίας εταιρία στον χώρο των τηλεπικοινωνιών, ο οποίος είναι από τους πλέον κρίσιμους για την χώρα.

Η ιδιωτικοποίηση του Ο.Τ.Ε. είναι η κλιμάκωση μιας αδιέξοδης πολιτικής που ναρκοθετεί μέρα με την ημέρα το μέλλον των σημερινών και των επερχόμενων γενεών των ανθρώπων που ζουν σε αυτή την χώρα…

Μια βόλτα στην έκθεση…

Ο καιρός είναι καταπληκτικός αυτές τις μέρες. Θερμοκρασίες Αυγουστιάτικες και Οκτωβριανό αεράκι τις νύχτες. Ο Σεπτέμβρης όμως έχει τα δικά του, αποκλειστικά χαρακτηριστικά...

Την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης που αν αποκλείσουμε την πολιτική διάσταση της, είναι ένα μεγάλο παζάρι, μια εμποροπανήγυρις όπου η βόλτα μας παλιότερα είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που έχουν σήμερα οι βόλτες μας με τα παιδιά μας στα εμπορικά κέντρα και στα πολυκαταστήματα. Μόνο που εμείς πηγαίναμε στην έκθεση μια φορά τον χρόνο κι αυτή αν βοηθούσαν οι περιστάσεις. Θυμάμαι αμυδρά μια οικογενειακή εκδρομή στην Έκθεση, τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, με το λεωφορείο και μαζί με κάποιους γείτονες. Τον πελώριο πύργο του Ο.Τ.Ε., τα δεκάδες περίπτερα που με ζαλίζανε αλλά και την επιθυμία και τον φόβο που μου γεννούσε η διαδρομή με το «τρενάκι του τρόμου». Δεν την είχα κάνει τελικά! Αλλά έφαγα και παγωτό και σάντουιτς, ήπια και πορτοκαλάδα, πήρα και μερικά παιχνιδάκια στα χέρια και το βράδυ που γυρίσαμε στην Δράμα, κοιμήθηκα σαν το πουλάκι!…

Από τότε δεν έχω ξαναπάει στην Δ.Ε.Θ. Μόνο σε κλαδικές εκθέσεις που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Έχουν τύχει περίοδοι που ήμουν στην Θεσσαλονίκη τις ημέρες λειτουργίας της έκθεσης, αλλά στα μετεφηβικά χρόνια μια βόλτα στην έκθεση θα ήταν το τελευταίο που θα σκεφτόμουν να κάνω…

Το τίμημα αυξάνεται συνεχώς…

Σχεδόν πέντε χρόνια έχουν περάσει από την τρομοκρατική επίθεση της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001. Ο κόσμος μας είναι διαφοροποιημένος σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Δεν περνάει μέρα χωρίς επιθέσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, εβδομάδα χωρίς συλλήψεις υπόπτων για σχέσεις με τρομοκρατικές οργανώσεις, μήνας χωρίς κάποιο επεισόδιο «υπερβάλλοντος ζήλου» από πλευράς των αρχών σε οποιαδήποτε χώρα. Το στρατόπεδο – φυλακή στο Γκουαντάναμο είναι ακόμα σε λειτουργία. Οι μυστικές φυλακές κρατουμένων στην Ευρώπη και αλλού παραμένουν άγνωστες, αλλά δεν θα αργήσουν να αποκαλυφθούν λεπτομέρειες. Στην πενταετία αυτή, τρομοκρατικές επιθέσεις σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του κόσμου. Ο κόσμος μας είναι ελάχιστα ασφαλής…

Από το εκλογικό θρίλερ στις Η.Π.Α. δέκα μήνες πριν την επίθεση, μέχρι τον βομβαρδισμό του Λιβάνου και τον έως σήμερα αποκλεισμό της χώρας, είναι ξεκάθαρο ότι όλα πάνε προς το χειρότερο. Το Ισραήλ χτίζει νέα σπίτια στους οικισμούς της Δυτικής Όχθης. Οι Η.Π.Α. δεν αποχωρούν από το Ιράκ, στο Αφγανιστάν την «βρώμικη δουλειά» έχουν αναλάβει δυνάμεις από άλλες χώρες του ΝΑΤΟ. Το Ιράν είναι μέσα στο στόχαστρο. Το «ντόμινο του χάους» στήνεται καθημερινά και η διέξοδος δεν φαίνεται πουθενά.

Η παγκόσμια οικονομία προσφέρει ευκαιρίες για υπερκέρδη στο κεφάλαιο. Οι άνθρωποι είναι για άλλη μια φορά αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα. Είτε οικονομικά, είτε στο πεδίο των ατομικών ελευθεριών…

Δεν είναι όλες οι σκιές για να «ξαποστάσεις»…

Το θλιβερό φαινόμενο της ανοχής απέναντι σε ρατσιστικά φαινόμενα έχει αρχίσει να γίνει ιδιαιτέρως ενοχλητικό και παρουσιάζεται σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας μας. Για άλλη μια φορά με αφορμή τους πανηγυρισμούς για τη νίκη της εθνικής ομάδας μπάσκετ επί των Η.Π.Α., φασίστες που υποτίθεται ότι πανηγύριζαν τη νίκη της εθνικής επιτέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας σε δύο ανυποψίαστους μελαψούς ανθρώπους. Έναν Παλαιστίνιο και έναν από το Μπαγκλαντές. Ο ελληνικής προέλευσης ρατσισμός αποκτά πλέον οικουμενικά χαρακτηριστικά, δεν στοχεύει μόνο Αλβανούς, αλλά πλέον εστιάζει το σιχαμένο ενδιαφέρον του σε ανθρώπους άλλου χρώματος.

Οι άνθρωποι διακομίστηκαν στο νοσοκομείο, η αστυνομία έκανε προσαγωγές, αλλά οι δράστες μάλλον θα ξεφύγουν για άλλη μια φορά. Θα «συνηθίσουμε» σε λίγο καιρό μετά από κάθε σημαντική νίκη της όποιας εθνικής, να ακούμε για ξυλοδαρμούς μελαψών ή στις ήττες για θανάτους αλλοδαπών που τολμούν να χαρούν μια αθλητική νίκη της χώρας από όπου προέρχονται. Εδώ οι Γερμανοί «συνήθισαν» τους εμπρησμούς πολυκατοικιών μεταναστών, εμείς με τέτοια ιστορία θα μείνουμε πίσω;!…

Η σκιά είναι εδώ. Και κάτω από αυτήν θα στέκονται να «ξαποστάσουν» από την ανασφάλεια της καθημερινότητας τους κι άλλοι. Φαίνεται καθαρά σε ανύποπτες κουβέντες που κάνουμε στον δρόμο με ανθρώπους που - νομίζουμε ότι – γνωρίζουμε, στο πως αγνοείται η ιστορία για να δικαιολογηθεί το αναίτιο μίσος, πως εξιδανικεύονται ιδιότητες ακόμα και ποταπών ανθρώπων για να εξιδανικευτεί η εικόνα μιας Ελλάδας, που «αμύνεται» απέναντι σε κάτι που απειλεί τον «τέλειο» τρόπο ζωής της ή αμαυρώνει την «ακηλίδωτη» ιστορία της…

Ο κουμπάρος κι η συννυφάδα

Μια ανάλογη συγγένεια είναι από τα βασικά κριτήρια επιλογής υποψηφίου δημοτικού ή νομαρχιακού συμβούλου, ακόμα και παράταξης. Είναι μια απολίτικη πραγματικότητα που επιδρά, όσο κι αν κανένας δεν το καταλογίζει στον εαυτό του, στην συνολική παρουσία των αιρετών μας αρχόντων, τόσο σε τοπικό επίπεδο , όσο και σε επίπεδο διαμόρφωσης στόχων και διεκδίκησεων απέναντι στο "Αθηναϊκό κράτος".

Στην συντριπτική πλειοψηφία, οι ψηφοφόροι επιλέγουν ένα συγγενικό πρόσωπο ή κάποιον πολύ γνωστό για να ψηφίσουν, ενώ ελάχιστοι είναι αυτοί που ψάχνουν να βρουν, με αξιοκρατικά κριτήρια αν πράγματι υπάρχει κάποιος που να ξεχωρίζει από τους άλλους σε επίπεδο σκέψης, συγκρότησης χαρακτήρα κ.α. Μοιραία λοιπόν εφόσον η πλειοψηφία, ''κρίνει'' με αυτόν τον τρόπο, ένας μεγάλος αριθμός των αιρετών μας αρχόντων, δεν έχουν ιδιαίτερα προσόντα πέραν του ''τζακιού'' τους και του ευρύτατου κύκλου των ''κολλητών'' τους. Δεν έχω την πρόθεση να υποτιμήσω κανέναν από τους ανθρώπους που έχουν τα παραπάνω πλεονεκτήματα στην εκλογική τους προσπάθεια, αυτό που εννοώ είναι ότι υπάρχουν και κάποιοι σαφώς ικανότεροι οι οποίοι δεν τα έχουν και τελικά δεν εκλέγονται , ακριβώς εξαιτίας αυτών. Έτσι όμως, όταν ρίχνουν τα ''αναθέματα'' για την υποβάθμιση του νομού και τα λοιπά, θα είναι καλό να θυμούνται ότι κι ο κουμπάρος με την συννυφάδα που επέλεξαν είναι συνυπεύθυνοι για την υποβάθμιση. Κι όλοι τους ηθικοί αυτουργοί. Το κριτήριο των εκλογών πρέπει να είναι πολιτικό, αλλιώς κανείς δεν έχει δικαίωμα να ρίχνει ευθύνες για το ''τέλμα'' του νομού μας.

Μπροστά είναι οι κάλπες...

VAMOS GRECIA!

Θαυμάζω κυρίως την ηρεμία που πηγάζει από την ένταση του αγώνα και την βεβαιότητα πως ακόμα κι αν χάσουμε το παιχνίδι, κανείς δεν θα απογοητευθεί από εμάς. Συνήθως κερδίζουν τα παιδιά και ο προπονητής της εθνικής ομάδας μπάσκετ.

Σύνολο παικτών με ατομικές ικανότητες και συλλογικό πνεύμα. Ή αν προτιμάτε, όταν κάποιος δεν είναι σε καλή μέρα, θα έρθει κάποιος από τον πάγκο να σκοράρει, να μαζέψει ριμπάουντ, να μαρκάρει.

Και ο κόουτς – δεν ξεχνώ ότι τον είχα κατακρίνει στην προηγούμενη θητεία του στον πάγκο της εθνικής, πρόωρη πολύ και εσφαλμένη εκείνη η κρίση – ο Παναγιώτης Γιαννάκης να έχει την ηρεμία και το καθαρό βλέμμα για να βάλει στο παρκέ αυτόν που θα επιχειρήσει να δώσει την λύση στο όποιο πρόβλημα. Άνθρωπος του μπάσκετ και όχι «μπασκετάνθρωπος» διψασμένος μόνο για νίκες. Γιατί ο αθλητισμός είναι η χαρά του να παίξεις όσο καλύτερα μπορείς κι αν κερδίσεις να την πολλαπλασιάσεις αυτή την χαρά. Κι αν χάσεις να μην την μηδενίσεις την χαρά σου. Απλά πράγματα!

Μετά τη νίκη επί των Η.Π.Α. και την σίγουρη κατάκτηση μεταλλίου, ο αυριανός τελικός με την Ισπανία, με δεδομένη την απουσία του καλύτερου παίκτη των Ισπανών Παού Γκασόλ, είναι ένας αγώνας όπου η εθνική είναι το "φαβορί".

Για μένα όμως ότι κι αν γίνει αύριο, αυτή η ομάδα είναι η καλύτερη ελληνική ομάδα όλων των εποχών σε όλα τα αθλήματα!

Respect στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον κορυφαίο - εκ των αποτελεσμάτων της εθνικής χαρακτηριζόμενο - παράγοντα του ελληνικού αθλητισμού που αντιτάχθηκε, ο μόνος ίσως από τον χώρο των αθλητικών ομοσπονδιών, στην "ολυμπιακή" περιπέτεια της χώρας μας!

Καλή επιτυχία παιδιά!

Vamos Grecia!...

Γνωρίστε τους «Aνθρώπους από καλαμπόκι»

Στην αρχή της εβδομάδας δέχτηκα ένα μήνυμα να κοιτάξω ένα ιστολόγιο που με καλούσε να γνωρίσω τους «ανθρώπους από καλαμπόκι». Μπήκα στην διεύθυνση και άρχισα να καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται σχεδόν από την πρώτη ματιά.

Η καμπάνια «Ένα σχολείο για την Τσιάπας», ο συνεταιρισμός για το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο «ο Σπόρος», το δελτίο αντιπληροφόρησης «Αλάνα» και αρκετοί bloggers.

Στο φόντο ο αγώνας των εξεγερμένων ιθαγενών του νοτιοανατολικού Μεξικού. Των Ζαπατίστας που χτίζουν έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους μέσα σε ένα κράτος που δεν σηκώνει πολλά – πολλά, όπως πολλά - πολλά κράτη σε τούτο τον στενό κόσμο.

Το κίνημα αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας στην χώρα μας ξεκίνησε από τους πρώτους μήνες της εξέγερσης τους, το 1994. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλά πράγματα για να ενισχυθεί η προσπάθεια τους. Κυριότερη συνεισφορά της δικής μας αλληλεγγύης, που εκφράστηκε μέσα από την καμπάνια «Ένα σχολείο για την Τσιάπας, η δημιουργία του κέντρου εκπαίδευσης δασκάλων που χτίστηκε στα όρια του αυτόνομου εξεγερμένου Δήμου Ρικάρντο Φλόρες Μαγκόν. Μια πτυχιακή εργασία δύο φοιτητών του Πολυτεχνείου της Αθήνας, που πήρε σάρκα και οστά από την κινητοποίηση ατόμων και συλλογικοτήτων από όλη την Ελλάδα. Χωρίς καμία κρατική ή εταιρική βοήθεια. Οι αυτόνομες κοινότητες μπορούν πια να έχουν τα δικά τους εκπαιδευτικά προγράμματα.

Ο συνεταιρισμός για το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο «ο Σπόρος» έχει μια «γωνιά» στο κέντρο της Αθήνας και φέρνει στην Ελλάδα τον καφέ που παράγουν οι ιθαγενείς αγρότες. Μέσω των ομάδων αλληλεγγύης ο καφές και άλλα είδη που παράγουν οι ζαπατιστικοί συνεταιρισμοί από την Τσιάπας, φτάνουν σήμερα στην Ευρώπη και ενισχύουν δράσεις και κινήματα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό.

Το δελτίο αντιπληροφόρησης «Αλάνα» (Αλληλεγγύη, Αντίσταση, Αξιοπρέπεια) εκδίδεται εδώ και έξι μήνες με «ειδησεογραφία» τις εξελίξεις στην Λατινική Αμερική.

Οι bloggers είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Κάποιοι είναι «άνθρωποι από καλαμπόκι». Εκφράζονται με το σύνθημα: «τίποτα για εμάς, όλα για όλους».

Οι Ζαπατίστας αναφέρουν στην 6^η διακήρυξη της Σέλβα Λακαντόνα

«Και θα έρθουμε σε συμφωνία με τους συνεταιρισμούς γυναικών και θα στείλουμε μια καλή ποσότητα από κεντητά ρούχα στην Ευρώπη που ίσως να μην είναι πλέον Ένωση, και θα τους στείλουμε και οργανικό καφέ από τους ζαπατιστικούς συνεταιρισμούς για να τον πουλήσουν και να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα για τον αγώνα τους. Και αν δεν πουληθούν, δεν πειράζει, θα μπορούν πάντοτε να φτιάξουν και να πιουν ένα καφεδάκι κουβεντιάζοντας για τον αγώνα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και, αν κάνει και λίγο κρύο, να σκεπαστούν με τα ζαπατιστικά κεντητά που πράγματι αντέχουν καλά ως και στο πλύσιμο στο χέρι και στην πέτρα και, επιπλέον, δεν ξεβάφουν».

Εν κατακλείδι, αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εδώ, ας βοηθήσουμε αυτούς που ήδη ξεκινήσανε…

Καλούς μήνες!