Μόνο το υπόγειο δεν άνοιξε ακόμα…

Έχει αρκετές νύχτες που ο αέρας έχει αλλάξει. Ποιος να το προσέξει όμως; Με τόσα πολιτικά γεγονότα ξέχασα και τα μικρά πράγματα που στολίζουν το καθεμέρα μας τέτοια εποχή. Σεπτέμβριος ξανά, χωρίς τσιγάρο και ρόδες, αλλά με την διάθεση στα κόκκινα…
Είμαι σε διαρκή κίνηση, φεύγω κι επιστρέφω μέσα στα στενά όρια ενός Σαββατοκύριακου, αλλά αναρωτιέμαι τις νύχτες της Πέμπτης, εδώ και δυο τρεις εβδομάδες, σε ποιο υπόγειο θα βρισκόμαστε φέτος; Δεν είναι το υπόγειο που λείπει, είναι το ότι πρέπει να βρισκόμαστε εκεί που τα μάτια δεν κρύβουνε λέξεις, εκεί που μπορεί να βαριόμαστε αλλά δεν έχει δίπλα κρεβάτι, να χαμογελάμε συνήθως αλλά και να στραβώνουμε καμιά φορά, να κάνουμε κάτι που έχουμε ξανακάνει, να δούμε μια ταινία δυο φορές ας πούμε, να ακούσουμε μουσική και να χορέψουμε αν έρθει εκείνη ή ώρα η καλή…
Ο ζωγράφος της φύσης έχει πιάσει το πινέλο στις βουνοπλαγιές, οι βόλτες στα πρόχειρα ατελιέ απαραίτητες και ας μην μπορείς να αγοράσεις κάτι από όλα αυτά που θα θαυμάσεις. Καρά - Ντερέ, Φαλακρό, Μενοίκιο…
Οι τσομπάνηδες στα μαντριά κλείνουν τα ζώα πιο νωρίς κι αράζουν ήσυχα πίνοντας τσίπουρα και ούζα. Το άρμεγμα τελείωσε για φέτος, τα βραδάκια είναι πλέον γλυκά στις στάνες. Φθινοπώριασε για τα καλά…