Δράμα – Εξοχή – Γκότσε Ντέλτσεφ – Μπάνσκο!...

ή αναζητώντας τις πηγές του Νέστου!

Η ιδέα είχε πέσει λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Ο amig0 θα ερχόταν, μετά από τρεις μήνες απουσίας στην Δράμα και τι θα είχαμε να κάνουμε πέρα από τα καθιερωμένα τσιμπούσια και νυχτοπερπατήματα; Μια βόλτα στην Βουλγαρία μέσω του νέου τελωνειακού σταθμού στην Εξοχή της Δράμας, καλά καταλάβατε οι τακτικοί στο Calle Drama!

Εγώ ήμουν στο στάδιο της προετοιμασίας για το ταξίδι στην Βαρκελώνη μετά από λίγες ημέρες, ο amig0 πάει παντού με τον «λοχία» του και την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου πουρνό – πουρνό μέσ’ την αντάρα και υπό καταρρακτώδη βροχή κινήσαμε από την αγαπημένη μας πόλη για το Τελωνείο, που δεν απέχει πάνω από σαράντα λεπτά – 55 χιλιόμετρα - διαδρομής. Το τοπίο ήταν άγριο καθώς πέραν της βροχής που έπεφτε right through, τα χιόνια που είχαν πέσει ένα δεκαήμερο πριν, είχαν παγώσει και έχασκαν «σαν τα μάρμαρα της πόλης» σε όλο το μήκος της διαδρομής μετά την διασταύρωση του Βώλακα – γεια σου πατρίδα! – και μέχρι τον συνοριακό σταθμό. Λίγο πριν φτάσουμε παρατήρησα:

- Άντε καλά η βροχή, αλλά με τόση συννεφιά ούτε μια φώτο της προκοπής δεν θα βγάλουμε.

- Έλα μωρέ, δεν γαμείς! αποκρίθηκε ο amig0.

Ντίου Ευρώ κύριος!

Φτάνοντας στο Τελωνείο, οι ελληνικές αρχές δεν μας απασχόλησαν πολύ. Περάσαμε με δέος το τούνελ Ελληνοβουλγαρικής – ή Βουλγαροελληνικής φιλίας εξαρτάται από ποια μεριά των συνόρων διαβάζεις την σχετική πινακίδα – αφήσαμε πίσω μας το σύνορο – ούζου ρίγος!- και είδαμε τον πρώτο Βούλγαρό φαντάρο να μας στέλνει προς την γούρνα πλυσίματος για να αφήσουμε τυχόν μικρόβιο – τι μικρόβια επιζούν σε τέτοιες καιρικές συνθήκες και θερμοκρασίες Νευροκοπίου είναι άλλης τάξεως και ώρας ζήτημα!.

Δώσαμε τα χαρτιά μας, ο αρμόδιος μπάτσωφ σε σπαστά - αλά Μπάγιεβιτς - ελληνικά μας ρώτησε γιατί έρχεστε, του είπαμε για βόλτα και αμέσως μετά μας είπε:

- Πράσινη κάρτα;!

- Για το αμάξι; ρωτάει ο amig0.

- Ναι, ντεν μπορείς να μπεις αλλιώς μέσα, απαντά ο μπάτσωφ

- Φτου ρε γαμώτο και το σκεφτόμουνα να βγάλω πριν έρθω στη Δράμα αλλά το ξέχασα δικαιολογήθηκε σε μένα ο amig0 και ζήτησε από τον μπάτσωφ μήπως μπορεί κάτι άλλο να γίνει για να μη γυρίσουμε πίσω άπρακτοι.

(Ενώ περιμέναμε ήρθε ένας μεσήλικας με πολιτικά που κρατούσε ένα χαρτάκι και μας το πρότεινε λέγοντας:

- Ντίου ευρώ κύριος!

- Κάτσε ρε μάστορα να μπούμε πρώτα και βλέπουμε μετά!)

Εκείνος – ο μπάτσωφ - πήρε την άδεια κυκλοφορίας του «λοχία» και πήγε μέσα στα γραφεία, όπου υπήρχαν κι άλλοι υπάλληλοι μπροστά σε κομπιούτερ.

Μετά από κανένα πεντάλεπτο ξαναβγήκε μπήκε στο κουβούκλιο όπου τον πρωτοσυναντήσαμε, ξανακοίταξε την άδεια, μετά κοίταξε εμάς, μετά το αμάξι και τελικά είπε:

- Ντεν μπορείς! Αν τες εκει ταξί εκεί, μας λέει και δείχνει λίγο παραπέρα όπου έστεκαν δύο «ταρίφες»

- Α! Μπα θα πάμε πίσω, είπε ο amig0 και έβαλε την όπισθεν…

Πέντε ευρώ…κύριος!

Επιστρέφοντας ο ένας πήγε για την πράσινη κάρτα κι ο άλλος για δουλειές, ενώ κανόνισα να πιούμε έναν καφέ με άρωμα blog με την γλυκιά μας snowflake!

Το ιστορικό – δίχως άλλο – ραντεβού δόθηκε σε ένα εξίσου ιστορικό καφενείο – νυν καφέ – της πόλης, το «Ελευθερία».

(Το τι διεμήφθει ας το γράψει κάποιος άλλους από τους παριστάμενους στο ραντεβού, εδώ θα πλατειάσω!)

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας μάθαμε ότι όλα τα προβλήματα που προκύπτουν στην γειτονική χώρα με χαρτιά και τέτοια, λύνονται να δώσεις πέντε ευρώ στον υπάλληλο που διαπίστωσε το πρόβλημα. Αλλά βεβαίως συμφωνήσαμε με τον amig0, ότι ακόμα κι αν το γνωρίζαμε δεν θα συμβάλλαμε εμείς στην διαφθορά των γειτόνων μας!

Την άλλη μέρα το ραντεβού δόθηκε πιο νωρίς γύρω στις εννιά, ενώ η πράσινη κάρτα θα έρχονταν με το ΚΤΕΛ το πρωί με το πρώτο δρομολόγιο.

Ο επιμένων νικά!

Αυτό λέει το γνωστό ρητό, αλλά καλό κακού την άλλη μέρα στον λοχία επιβιβάστηκαν με πλήρη εξάρτηση – διαβατήριο κλπ – ο Mat – A Greek in Spain, who was in Drama for Christmas – και ο Παντέλα – πνευματικό μου “τέκνο” και εις εκ των We few.

Αν υπάρξει και πάλι πρόβλημα θα κάνουμε ντου! σκέφτηκα.

Η μεγάλη έκπληξη όμως ήταν άλλη!

Ο καιρός ήταν χαρά Θεού. Μια λιακάδα ονειρική μετά τον χθεσινό χαλασμό μας έστρωνε τον δρόμο καθώς ανηφορίζαμε και πάλι για το Νευροκόπι από όπου συνεχίσαμε για το τελωνείο.

( Το Νευροκόπι πέρα από το κρύο για το οποίο είναι γνωστό, όπως και για το γεγονός ότι κάνει ρίμα με την λέξη Ευρώπη και χρησιμοποιείται σε διαφόρων ειδών συνθήματα, είναι γνωστό σε μας για την ομίχλη που καλύπτει όλο το λεκανοπέδιο σχεδόν όλα τα πρωινά του χειμώνα. Ένα σύννεφο καλύπτει τα πάντα, όπως βλέπετε και στην φώτο.)

Φτάσαμε στα σύνορα. Η διαδικασία αυτή την φορά ήταν απλή, τα ελληνικά τους μου φάνηκαν βελτιωμένα σε σχέση με την προηγουμενη, ο «ντίου ευρώ κύριος» μας τα πήρε αυτή την φορά!

Ντίου ευρώ το άτομο βίζα, ντίου για τον «λοχία» και δύο για το αντιμικροβιακό μπάνιο στην γούρνα! Το σύνολο ντόντεκα!

Μπλαγκονταριάτ! και φύγαμε!

Σαν σκηνικό από ταινία του Τεό!

Με το που κατηφορίσαμε από τον λόφο όπου βρίσκονται τα κτίρια του τελωνείου, εκεί που είχαμε ήλιο μας πλάκωσε μια καταχνιά άλλο πράγμα. Χειρότερα από το Νευροκόπι!

Το πρώτο χωριό που συναντήσαμε ήτανε το Γιάντσεβο - αν θυμάμαι καλά! - και καθώς το διασχίζαμε αισθάνθηκα ότι θα έπρεπε να βιαστούμε λίγο μη καταρρεύσει κανένα από τα σπίτια που έμοιαζαν σαν από καιρό …ετοιμόρροπα!

Τα περισσότερα σπίτια δεν ήταν σοβαντισμένα από έξω, ενώ στον δρόμο το πιο διαδεδομένο μοντέλο οχήματος ήταν το κάρο. Καμία έκπληξη αφού η βενζίνη έχει στην Βουλγαρία έχει 1,65 λέβα (2 λέβα = 1 ευρώ) το λίτρο.

Κάτι η ομίχλη μαζί με τα κάρα και την γενικότερη εικόνα του χωριού, νόμισα ότι περιδιαβαίναμε κάποιο από τα χωριά - σκηνικά του Τεό.

Συνεχίσαμε προς το Γκότσε Ντέλστεφ, αναζητώντας κάποιον βουλγαρικό σταθμό, με καλή μουσική. Αλλά και οι γείτονες πολύ στο αγγλοσαξωνικό τραγούδι το έχουν ρίξει. Τελικά πιάσαμε το «δεύτερο

πρόγραμμα» της βουλγαρικής ραδιοφωνίας και τα νέα της ημέρας γαρ

γαλούσαν τα αυτιά μας, διακοπτόμενα ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τις «ρεκλάμες».

Τι ζητάνε 4 Έλληνες στο Γκότσε Ντέλτσεφ;

Στο Γκότσε Ντέλτσεφ καθίσαμε σε ένα κεντρικό καφέ για να πιούμε καφέ! Τι
καφέ να πιούμε ξέραμε,πώς να τον ζητήσουμε όμως;!

Τελικά πήραμε τρεις νες – ιντερνάσιοναλ κόφι! – και έναν καπουτσίνοφ!

Ο χαβαλές ήταν όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Η απόδειξη έλεγε δύο λέβα, αλλά όταν πήγε να πληρώσει ο amig0 η μπαργούμαν του είπε τρία
ευρώ. Ρωτήσαμε και παραδίπλα για την ισοτιμία λέβ – ευρώ, αλλά η κυρία δεν κατέβαινε προς τα κάτω. Τελικά πέταξε τα ευρώ πίσω και είπε να πληρώσουμε σε λέβα.

Κάναμε λέβα στο ανταλλακτήριο και πληρώσαμε τελικά δύο λέβα, δηλαδή ένα ευρώ!

Είπαμε παραπάνω ότι δεν θα συμβάλλαμε στην διαφθορά των γειτόνων μας, αλλά ούτε και στο να μας πιάνουν μαλάκες!

Όσοι ώρα καθήσαμε, οι γυναίκες που υπήρχαν στα μαγαζί από τέσσερις έγιναν πάνω από δέκα και όλες κοιτούσαν διακριτικά μεν, εμφανώς δε προς το μέρος μας.

Τι ζητάνε τέσσερις Έλληνες στο Γκότσε Ντέλτσεφ; θα σκέφτηκαν και έπαιρναν τηλέφωνα και τα άλλα κορίτσια που κατέφθαναν όσο περνούσε η ώρα.

Η απάντηση την οποία ποτέ δεν έμαθαν αφού μετά από κανένα μισάωρο φύγαμε:

Τις πηγές του ποταμού Νέστου;!

Το Γκότσε Ντέλτσεφ απέχει περίπου ένα τέταρτο από τα σύνορα και είναι μια τυπική «ανατολική» κωμόπολη. Με ένα ξενοδοχείο το «Νευροκόπ», στενούς αλλά όμορφους δρόμους, σπίτια σε πιο καλή κατάσταση από ότι στο πρώτο χωριό που συναντήσαμε. Είναι άλλωστε μια πολιτεία 25.000 κατοίκων. Για να καταλάβετε το Νευροκόπι έχει 4.000 κατοίκους και η Δράμα 50.000 κατοίκους.

Ήπιαμε τον καφέ κάναμε μια μικρή βόλτα στην πόλη – ο κινηματογράφος έπαιζε το «Million Dollar Baby», φάγαμε ένα καλούτσικο τυρόψωμο, ενώ μας σταμάτησε κι ένας μπάρμπας που μιλούσε πολύ καλά ελληνικά του οποίου τα παιδιά δουλεύουν στην Ελλάδα και είχε έρθει πολλές φορές στα μέρη μας για να κάνουμε μουχαμπέτι - και τραβήξαμε βόρεια στον δρόμο για το Μπλαγκόεβγκραντ που απέχει περίπου 12o περίπου χιλιόμετρα από το Γκ.Ντ.

Τα βόρεια Τέμπη του Νέστου και το Μπάνσκο...

Μια μεγάλη αριστερή στροφή μας οδήγησε στην εθνική οδό η οποία είναι σε άσχημη κατάσταση – αν δεν προσέξεις μπορεί να πέσεις σε καμιά λακούβα και να ψάχνεσαι! – και με μια λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση.

Όμως το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μέσα στα βουνά είναι πολύ όμορφο λόγω της παράλληλης με το δρόμο ροής του Νέστου (Μέστα).

Γύρω στα σαράντα πέντε χιλιόμετρα διαδρομής, μέχρι να ανηφορίσεις για το οροπέδιο όπου βρίσκεται το Μπάνσκο, με αρκετούς μαιανδρισμούς του ποταμού, περίεργους σχηματισμός βράχων όμορφες εικόνες με αγροτόσπιτα αλλά και «ταβερνάκια» σε όμορφα σημεία με θέα στην κοίτη του Νέστου.

Φαντάζομαι ότι την άνοιξη θα είναι ακόμα πιο όμορφα!

Ανηφορίζοντας προς το οροπέδιο χάσαμε το Νέστο και περίπου είκοσι χιλιόμετρα πριν το Μπλαγκόεβγκραντ, είδαμε μπροστά μας το Μπάνσκο.

Το παλιό τμήμα της κωμόπολης βρίσκεται χαμηλά ενώ όσο πηγαίνεις προς το τελεφερίκ βλέπεις δεξιά και αριστερά δεκάδες πολυώροφα ξενοδοχεία, είτε σε λειτουργία, είτε υπό κατασκευή.

Όλα έχουν την εξήγηση τους.

Στο Μπάνσκο έχουν επενδύσει Αυστριακοί, ενώ στην προσπάθεια για την ανάπτυξη της περιοχής η κυβέρνηση της Βουλγαρίας κατέθεσε υποψηφιότητα του Μπάνσκο για την χειμερινή Ολυμπιάδα του 2014.

Η εικόνα είναι εξωπραγματική για τα ελληνικά δεδομένα.(Τα κάρα όμως, κάρα!)

Στην άκρη του χωριού, δίπλα στο Κεμπίνσκι, είναι το κτίριο επιβίβασης στο τελεφερίκ που σε καμπίνες των οκτώ κουβαλάει τους επίδοξους σκιέρ μέχρι τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου που απέχει περίπου πέντε χιλιόμετρα, έναντι οκτώ ευρώ για κάθε άτομο, πήγαιν’ έλα!

Η διαδρομή με το τελεφερίκ είναι πολύ ωραία και αν δεν μας έκαναν μια πλάκα να σταματήσει για κανένα πεντάλεπτο ενώ βρισκόμασταν στην ανάβαση – για να προστεθεί ένα βαγόνι πρώτων βοηθειών! – θα θυμόμασταν μόνο τα έλατα, τα ρυάκια και τις δασοσκεπείς πλαγιές που απλώνονταν κάτω από τα βλέμματα μας!

Στο χιονοδρομικό κέντρο δεν καθίσαμε πολύ ώρα, άλλωστε δεν πήγαμε για σκι, πήγαμε να βρούμε τις πηγές του Νέστου, κατεβήκαμε στο Μπάνσκο και ο συνεπιβάτης μας δάσκαλος χειμερινών σπορ μας πρότεινε να φάμε στην ταβέρνα «Μοτικάτα» που θα πει αν καταλάβαμε καλά αγρότης.

Η ταβέρνα ήταν μέσα στα πεύκα στην πάνω άκρη του χωριού, στον δρόμο που οδηγεί προς το χιονοδρομικό, αν θες να πας με το αμάξι επάνω. Στο προαύλιο είχε ξύλινους πάγκους και πέτρινο φούρνο, ένα ρυάκι διέτρεχε το προαύλιο, ενώ με την είσοδο έβλεπες το τζάκι.

Καθίσαμε, παραγγείλαμε, φάγαμε όλοι κρέας, πήραμε τρεις τέσσερις σαλάτες, το δεύτερο πιο ακριβό κόκκινο κρασί του μαγαζιού, στο τέλος φάγαμε και γλυκά και πληρώσαμε 52 λέβα (την μετατροπή σε ευρώ νομίζω ότι πλέον μπορείτε να την κάνετε μόνοι σας). Στον «Μοτικάτα» πέραν όλων των άλλων, έπαιζε και ωραία μουσικούλα, όχι βουλγάρικη, Tracy Chapman, U2 και τέτοια, ενώ αν πάτε για φαΐ στην Βουλγαρία πάρτε μαζί σας, καλού κακού, ένα μπουκαλάκι ελαιόλαδο για τις σαλάτες, αλλιώς θα τις φάτε με σπορέλαιο!

Πάνω που σκεφτόμασταν να χτυπήσουμε και δεύτερη φιάλη κρασί, πήρε να σκοτεινιάζει και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε, αφού όμως πήραμε μερικά αναμνηστικά – κρασιά και άλλα πραγματούδια – από τα μαγαζιά με τα σουβενίρ.

Η επιστροφή μας στην Δράμα από το Μπάνσκο, διήρκεσε περίπου δύο ώρες με τις στάσεις στο τελωνείο για τον έλεγχο των διαβατηρίων. Σε αυτό συνέβαλε και η πυκνή ομίχλη που υπήρχε στην περιοχή κοντά στο Γκ. Ντ. και η οποία υποχρέωνε τον amig0 να οδηγεί τον «λοχία» ακόμα και με τριάντα!

Back to the base...

Η Δράμα μας περίμενε με αναμμένα φώτα. Σα να της λείψαμε και καλά, αλλά αυτά τα τερτίπια της τα έχουμε φάει στη μάπα. Το βράδυ είχε live στο μαγαζί που δουλεύει ο Παντέλα, ο amig0 ήταν ο frontman της μπάντας κι εγώ ο front table man που έπινε μαύρο Havana Club. Ο Mat καθόταν όπως και μέσα στον «λοχία» νωρίτερα πίσω μου!..

The Guilty Parties...

Προσπάθησα οι φωτογραφίες να είναι κοντά στο κείμενο όπου αναφέρονται. Τις τράβηξαν ο Mat και ο Amig0! Αν θέλετε διευκρίνηση για κάποια αφήστε σχόλιο.

Update 2011: Η πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο δεν είναι πλεόν υποχρεωτική για να μπει κάποιος με το αυτοκίνητο του στη Βουλγαρία, αλλά καλό είναι να υπάρχει καθώς ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και να χρειαστείς ασφάλεια αυτοκινήτου, ειδικά τους χειμερινούς μήνες. Αντιθέτως είναι υποχρεωτικό να είναι ανοιχτοί οι προβολείς του αυτοκινήτου μέρα - νύχτα....