Το χρυσαφί του ήλιου και η ώχρα της γύρης πάνω και μέσα στην πόλη. Τα βήματα ξαναβρίσκουν τα ίχνη της ρουτίνας κι ακολουθούν μηχανικά. Θορυβώδεις διελεύσεις οχημάτων και εξαίσιες νότες στον αέρα. Τα κελαηδίσματα και οι απολογισμοί για την βιαστική Άνοιξη…
Καθώς θα αραιώνουν τα σύννεφα και θα χλομιάζει το πράσινο στα πάρκα, τα ποτάμια θα ετοιμάζονται για την εξερεύνηση νέων τόπων, εκεί στις όχθες των ελεύθερων πατρίδων, ανήμερα του θερινού ηλιοστασίου. Στο δέλτα της διαμαρτυρίας και στα ανοιχτά της αλληλεγγύης θα βρεθούμε πλάι σε πρόσωπα – σχεδίες και σε φωνές – σειρήνες, με την ευχή του ανέμου και με την ελπίδα σημαία απέναντι από τα τείχη της αυτοκρατορίας…
Έτσι θα ταξιδέψουμε, απλώνοντας το χέρι σ’ όποιον πλησιάσει, χωρίς να ρωτήσουμε πως βρέθηκε στη θάλασσα, να του δώσουμε ένα ποτήρι νερό και μια κουβέρτα…
Ο κόσμος θα φτιαχτεί, όπως τα ποιήματα, όχι σαν λογιστικό κιτάπι. Ο λόγος θα σταθεί απέναντι στα σκιάχτρα! Μια λέξη μοναχά να μείνει, σαν σπίθα σε Αυγουστιάτικο ερεικώνα θα φουντώνει και θα προχωράει απέναντι σ’ αυτούς που πίστεψαν ότι χτυπούνε από συνήθεια οι καρδιές μας…
Χαμογελάει ο Μάης μέσα από τα μάτια της, καθώς δεν ξέρει τι χρώματα να βάλει στο πανό, ετοιμάζεται και περιμένει το επόμενο "ταξίδι"…
5 σχόλια:
Εκπληκτικό!
Ανχελίτο τι ομορφιά!
Την αγάπη μου που γεννά κάθε μέρα την δύναμη που χρειάζομαι για να πάω κι ένα βήμα μπροστά,amig0 και Mirandolina μου! Κι ένα χαμόγελο πλατύ!...
Μακάρι αυτό το χαμόγελο της αγάπης να το έχεις ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου μέχρι τη δύση της ζωής σου...
:-)
Καλή εβδομάδα!
Δημοσίευση σχολίου