Η πολιτική ενάντια στον φόβο

Είμαι ξεκάθαρα υπέρ του δικαιώματος της κας Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν να είναι υποψήφια για την υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης, χωρίς καμιά επιφύλαξη, μηδέ αστερίσκο.

Οι μελλοντικές πολιτικές πράξεις της δεν θα καθορίσουν το δικαίωμα της να πολιτευτεί. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω αυτό το δικαίωμα, επειδή εκλεγμένοι «μειονοτικοί» παλιότερα, ακολούθησαν την γραμμή της Άγκυρας ή απλά δεν «συνεμορφώθησαν» προς τις ελληνικές θέσεις. Έχουμε δημοκρατία ή όχι;

Έχουμε βεβαίως – τι είδους είναι μεγ-άλλη συζήτηση! – και οι όποιες απόψεις και δράσεις κρίνονται. Έτσι θα κριθεί και η υποψήφια υπερνομάρχης.

Μπορούμε κινούμενοι από φόβο για τις τυχόν επιλογές της κυρίας Καραχασάν ή οποιουδήποτε άλλου μουσουλμάνου της Θράκης, να τους απαγορέψουμε να μιλάν; Μπορούμε. Να τους βάλουμε μπάρες ελέγχου πριν τις εισόδους των χωριών τους; Μπορούμε. Να τους αποκλείσουμε από καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού; Μπορούμε.

Δεν γνωρίζω όμως αν μπορούμε – ή αν θέλουμε – να τους κάνουμε να αισθανθούν την Ελλάδα πατρίδα τους. Πατρίδα σημαίνει ισότητα – δικαιοσύνη – ελευθερία για όλους. Στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Μαδαγασκάρη ή στις Η.Π.Α.

Μπορούμε επίσης με βάση τα δεινά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη ή την «Μικρασιατική Καταστροφή», τα πεπραγμένα κάποιων μειονοτικών παραγόντων που «επηρεάζονται» ή πληρώνονται από το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής ή πολύ απλά αντιδρούν στην πολιτική αποκλεισμού δεκαετιών, να αντιμετωπίσουμε όλους του μουσουλμάνους – τουρκογενείς ή πομάκους – της Θράκης σαν επικίνδυνους.

Δεν είναι όλοι εκ προοιμίου ένοχοι, ούτε καν ως ύποπτοι θα πρέπει να θεωρούνται.

Δεν γνωρίζω αν μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στους μουσουλμάνους της Θράκης, να ζήσουν όπως όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της χώρας και να μένουν ανεπηρέαστοι από την πάγια τουρκική πολιτική στην Θράκη. Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό «στοίχημα» στην περιοχή μας.

Οι επιλογές δεν είναι πολλές υπό την απειλή του «μεγάλου ασθενή» της περιοχής, της λεγόμενης τουρκικής δημοκρατίας. Αλλά υπό τις γενικότερες πολιτικές συνθήκες οι Έλληνες μουσουλμάνοι πρέπει να αντιμετωπιστούν ως Έλληνες και όχι ως Τούρκοι. Να χειραφετηθούν κοινωνικά. Αυτός ο δρόμος κρύβει κινδύνους. Μια δημοκρατία μπορεί να αντιμετωπίζει τον φόβο από αυτούς για να προχωρήσει μπροστά. Ειδικά όταν στον ίδιο δρόμο βαδίζουν πια νέοι άνθρωποι. Οι ενστάσεις μπορεί να είναι πιο πολλές από τους Έλληνες μουσουλμάνους, οι άνθρωποι όμως έχουν μεγαλύτερη σημασία…