Σαν αερόστατο που αδειάζει βάρη...

Όσο περνούν τα χρόνια και η χώρα μας, αποκτά περισσότερα φθαρτά στολίδια, όπως τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι υπερπολυτελείς κατοικίες και ο εξ αυτών πηγάζων τρόπος ζωής, οι ειδήσεις αποκτούν μιαν απόκοσμη διάσταση. Έξω από τον μικρόκοσμο του καθενός μας, ο κόσμος αποκτάει ολοένα και πιο απειλητικά χρώματα. Η ανάγκη για ηρεμία, οδηγεί στην συρρίκνωση ακόμη και αυτού του μικρόκοσμου, όπου ο καθένας μπορεί να αισθάνεται ασφαλής και ευτυχής. Οι μικρές οικογένειες των αστικών κέντρων, η ερήμωση της περιφέρειας, η δημογραφική σύνθεση της κοινωνίας τα τελευταία τριάντα χρόνια, δημιουργούν το υπόβαθρο για «σκάνδαλα», όπως αυτό του γηροκομείου της Αθήνας. Εκεί όπου αρκετοί «ξεφορτώνονται» τους οικείους τους, προσωπικό και γιατροί, χωρίς την συναισθηματική σύνδεση με τους ηλικιωμένους, τους χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα ή τους μεταχειρίζονται σαν σκουπίδια. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, οι ηλικιωμένοι δεν καταφέρνουν να ταλαιπωρήσουν τα παιδιά τους, παραπάνω από μερικά χρόνια, όταν καταβεβλημένοι από ασθένειες, είναι ανήμποροι να συντηρηθούν. Ίσως λιγότερα χρόνια από αυτά που έδωσαν για να μεγαλώσουν τους ανθρώπους που κάποια στιγμή τους «ξεφορτώνονται». Μια κοινωνία που συσσωρεύει με την πάροδο των χρόνων, όλο και μεγαλύτερη πίεση για τους ανθρώπους της, μετατρέπεται νομοτελειακά σε κοινωνία της εύκολης λύσης και της συναισθηματικής αφασίας. Είναι όπως το αερόστατο που χάνει ύψος και αφού οι επιβαίνοντες έχουν αδειάσει όλα τα βαρίδια, κοιτούν να πετάξουν και κάποιον από τους λιγότερο αγαπητούς επιβαίνοντες, μήπως και πάρει ύψος. Όταν η αλληλεγγύη δεν υπάρχει μέσα στις οικογένειες, για ποιες αξίες μπορεί να περηφανεύεται αυτή η χώρα, τι μπορεί να περιμένει από το μέλλον;